Η ζωή μου είναι ο άντρας μου

Οχι. Do you have a source, please?

 

Για σένα ο Μισάνθρωπος, λοιπόν, Tropical Storm

http://www.sacred-texts.com/cla/luc/wl1/wl111.htm

 

Απάντηση: Η ζωή μου είναι ο άντρας μου

Και ο εκσυγχρονισμός έχασε τον Τσουκάτον, που ήτο όλη του η ζωή, αλλά δεν έπαθε τίποτε. Παραμένει χαρωπός.

 

Και αν για κάποιο - οποιοδήποτε λόγο, φύγει ο άντρας σου?

 

Αχ, βρε Συρα,ολοι ξερουμε πως η ζωη ειναι γλυκια και σου δινει πολλες χαρες.Τιποτα ομως δεν ειναι ιδιο μετα απο ενα τετοιο χτυπημα.Ολα μετα φαινονται πιο γκριζα,χανουν (πολυ) απο το νοημα τους.
Το χαμογελο γινεται πιο δυσκολο,γιατι πραγματα που σε εκαναν πριν να χαμογελας τωρα φαινονται ανουσια.Το οτι δεν αυτοκτονεις ,υπακουοντας στο ενστικτο της αυτοσυντηρησης,δεν σημαινει οτι δεν εχεις χασει το ενδιαφερον σου για να ζησεις. Υπαρχει και η καταθλιψη...
...Οπως μπορει να υπαρξει και η εκδικηση.
Αυτη η ιδια η απωλεια,μπορει να γεννησει ενα καινουργιο νοημα,ενα νεο στοχο ζωης .

 

@ elfcat: Τότε είναι σαν να χάνεις το νόημα της ζωής σου, περνάς μια φάση που τίποτα δε σε "γεμίζει" και εκ των υστέρων ψάχνεις σπασμωδικά για να βρεις κάποιο λόγο ύπαρξης αλλού. Τραγική κατάσταση που δυστυχώς συμβαίνει αρκετά συχνά.

 

Τι λες βρε dora Μου και συ?
Από που προκύπτει πως αν ευχηθείς σε μια Mistress "να υπάρξει κάποτε" θα γίνει σκλάβα, αν πιάσει η ευχή σου?
Μην τρελαθούμε τώρα! Αυτά διαβάζει ο κόσμος και Μας παίρνει με τις πέτρες.
Ας είμαστε σε παρακαλώ πιο γήινοι και πιο προσγειωμένοι σε ότι λέμε, γι αυτά που κάνουμε και αισθανόμαστε!!
Προσωπικά δηλώνω Mistress και όχι Superwoman και θεωρώ τις υπερβολές απαράδεκτες!!

Δεν είμαι ψυχολόγος αγαπητή Syrah, τίποτε δεν είμαι…
Απλά σε νοιώθω γενικότερα σαν μια περίπτωση ανθρώπου καμωμένη από ατσάλι.
Μπορεί και να θέλεις να δείχνεις ότι είσαι κάτι τέτοιο, πετώντας μας λάσπη στα μάτια, αναπτύσσοντας έτσι τις άμυνες σου επειδή μπορεί να είσαι αντίθετα, ένα υπερευαίσθητο άτομο που θέλει να προστατευθεί.

Αν σε κρίνω μόνο από αυτά που γράφεις και που πολλές φορές με κάνεις να ανατριχιάζω με κάποιες απόψεις σου, ή με κάνεις να απορώ και να αναρωτιέμαι αν τα όσα γράφεις τα πιστεύεις, ή ακόμα να θαυμάζω τις γνώσεις σου ή να σε λυπάμαι αφουγκράζοτας τις κραυγές βοηθείας που εκπέμπεις μέσα από τα γραφόμενα σου, μπορεί να με θυμώνεις με τις ακρότητες σου και να σε αμφισβητώ από τις υπερβολές σου…Πάντα όμως, λέω στον εαυτό Μου, ότι κάτι παράξενο και αλλόκοτο συμβαίνει εδώ.

Ένα πράγμα μπορώ να υποθέσω από αυτά που γράφεις…
Μπορώ να υποθέσω ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ατσάλι, αν είχε μεγαλώσει σε ένα πολύ σκληροπυρηνικό περιβάλλον χωρίς οικογένεια, χωρίς την φυσική αγκαλιά και την τρυφερότητα των γονέων του ή αν είχαν αναλάβει την ευθύνη της ύπαρξης του κάποιοι, όχι εξ αίματος συγγενείς.

Είναι ο μόνος λόγος που μπορεί να με κάνει να φανταστώ, ότι τα συναισθήματα που εισέπραττε σαν παιδί ο άνθρωπος ατσάλι, ήταν ελάχιστα και τυπικά και αυτά που έδινε αντίστοιχα, ήταν περιορισμένης ευθύνης. Αυτά και μόνο είναι ικανά να κάνουν έναν άνθρωπο σήμερα, να μιλά σαν ανθρώπινη μηχανή και όχι σαν άνθρωπος με συναισθήματα!

Δεν σε κρίνω σε καμία περίπτωση άσχημα… Πως θα μπορούσα άλλωστε να το κάνω και με πιο δικαίωμα,..?

Εύχομαι όμως κάποτε να γίνεις μητέρα…! Ειλικρινά πιστεύω ότι είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξει αυτό που εισπράττω μέσα από αυτό που διάβασα από εσένα και γενικότερα πιστεύω ότι θα αλλάξει λίγο, τις τωρινές πεποιθήσεις σου και θα σε κάνει να νοιώσεις ότι κάποια άτομα, είτε το θέλεις είτε όχι, μπορούν να γίνουν το Α και το Ω στην ζωή σου. Ίσως βέβαια να μην θέλεις να αλλάξεις, επειδή σου αρέσει έτσι όπως είσαι και να τα καταφέρεις…Τότε τι να πω …Φαινόμενο…(αλλά τι φαινόμενο?)…αλλά κάνε και πάλι όπως νοιώθεις..

Θα σου μιλήσω όμως σαν μητέρα, που έχασε το παιδί της ξαφνικά και που κάποτε νόμιζα ότι είμαι αήττητη και πίστευα ότι είχα κατακτήσει τον κόσμο ή ότι κράταγα το μυστικό της ευτυχίας μου. Μπούρδες είναι ολ΄ αυτά!

Σήμερα θα σου πω ότι σαν άνθρωπος, παλεύω καθημερινά με την σκέψη αυτής της απώλειας (μπορεί να μη μου φαίνεται επειδή έχω και εγώ δύναμη ψυχής, αλλά συμβαίνει), ταυτόχρονα συνεχίζω να ζω όσο «καλύτερα» μπορώ την ζωή μου. Μερικές φορές παίζοντας θέατρο, επειδή οι γύρο μου δεν Μου φταίνε για να μοιραστούν τις μαύρες Μου στιγμές, μερικές φορές ανάμεσα σε κόσμο νοιώθω φευγάτη στην σκέψεις μου και άλλα ζοφερά και μαύρα που δεν χρειάζεται να αναφέρω!

Σου λέω λοιπόν, πως δεν είμαι πια ευτυχισμένη και σίγουρα δεν θα γίνω ποτέ. Δεν νοείτε πια η ευτυχία όπως την ένοιωθα στο παρελθόν. Τίποτε δεν μπορεί να το αντικαταστήσει και τίποτε δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που άφησε η απουσία του…
Και όμως η ζωή μου συνεχίζει να πορεύεται λειψά, χωρίς το Α και το Ω μεν …αλλά σε εντελώς άλλο μοτίβο…

Υ.Γ. Αν είμαι στην ignore list σου και δεν Με διαβάζεις, βεβαίως ποσώς με απασχολεί…και σίγουρα δεν χάνω κάτι Εγώ, αλλά εσύ…
Όπως επίσης, αν παρεμπίπτοντος τα διαβάσεις και δεν σα αφορούν αυτά που γράφω, απλά αγνόησε τα ... Δεν τρέχει και τίποτε!

Ουσιαστικά συμφωνώ και Εγώ απόλυτα…
Δηλώνω ότι η ζωή Μου είναι ... ότι με απαρτίζει και με περιβάλει, σαν κόρη κάποιων, σαν μητέρα, σαν Γυναίκα, σαν Σύντροφο, σαν φίλη, σαν γειτόνισσα και σαν μια απλά γνωστή!!

 

Συμφωνώ. Η κατάθλιψη είναι πάθηση και επιδέχεται θεραπεία όμως. Δεν στέκει να ανάγεται σε στάση ζωής, τουλάχιστον κατ εμέ. Το να βλέπει κανείς τη ζωή σαν χρέος, και όχι σαν δικαίωμα, είναι εντελώς έξω από τη δική μου ιδιοσυγκρασία.

 

"Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες"

Το είπε κάποιος σοφός.

 

Δες το ποστ της tender_lilly.

Πέραν τούτου, δεν μίλησα για τυχαίες καταστάσεις, αλλά για επιλεγμένες. Κάθε επιλογή φέρει ένα ρίσκο. Ακόμη και η άρνηση εμπλοκής στη ζωή φέρει το ρίσκο της σπατάλης της ζωής μας. Το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί φέρει το ρίσκο ότι θα πονέσεις πολύ αν το χάσεις, και άλλα πολλά ασφαλώς, διότι κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τα μελλούμενα. Το να μην εμπλακείς σε σχέση με κάποιον άλλο, έτσι ολοκληρωτικά όπως την νοώ εγώ, ή ακόμη και αλλιώς, φέρει το ρίσκο μιας ανολοκλήρωτης ζωής. Ο καθένας κάνει τις δικές του επιλογές και αντιμετωπίζει τις καταστάσεις όπως μπορεί καλύτερα.

Θεωρώ την επικέντρωση στον σημαντικό μας άλλο μία επίκτητη ικανότητα, όπως θα εξηγήσω αμέσως παρακάτω. Πιστεύω ότι τα Κυριαρχικά άτομα πρέπει να αναιρέσουν (εν μέρει) την ιδιότητά τους για να επιτύχουν αυτό ακριβώς το πράγμα. Δεν είμαι βέβαιη αν θα μπορούσαν να φτάσουν στο ίδιο αποτέλεσμα από διαφορετική διαδρομή, ας μας εξηγήσουν τα ίδια.

Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούν όλοι με την άποψή μου, αλλά θα προσπαθήσω να εξηγήσω πού την βασίζω. Κρατείστε τις πέτρες για αργότερα. 

Από ότι έχω διαβάσει, τα εξής υπέροχα συμβαίνουν στο ανθρώπινο είδος:

Όταν γεννιόμαστε, ίσως ακόμη και στο εμβρυικό στάδιο, όπου είναι γενικά παραδεκτό ότι υπάρχει ήδη ψυχισμός, δεν υπάρχει ακόμη διαφοροποίηση ανάμεσα στην εσωτερική και στην εξωτερική πραγματικότητα, το μωρό βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους ένωσης με το περιβάλλον (primary narcissism κατά Freud). Μία από τις πρώτες αισθήσεις της ταυτότητας έχει να κάνει με την αίσθηση των σωματικών ορίων μας. Το μωρό αρχίζει να διαφοροποιεί τον εαυτό του από το στήθος της μητέρας, με την οποία, αντιλαμβανόμενο ότι πρόκειται για κάποιο άλλο άτομο, ξένο προς αυτό, σχηματίζει την πρώτη σχέση εξάρτησης. Μέσα από αυτή την πρώτη, πρωτογενή σχέση, θα μπορέσει να σχηματιστεί, αν όλα πάνε καλά, ένα Εγώ σε αρμονία με το περιβάλλον και τον εαυτό του, ένα Εγώ που εμπιστεύεται το περιβάλλον και που θα αναπτύξει τα λεγόμενα συνήθως «ναρκισσιστικά» χαρακτηριστικά, αυτά που λέμε αυτοαναφορικά, δηλαδή την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση, το αίσθημα της ευθύνης και της ασφάλειας. Αν δεν αναπτυχθεί σωστά αυτή η πρωτογενής σχέση, έχουμε ένα στερημένο Εγώ, που χαρακτηρίζεται από αισθήματα ανημπόριας, ανασφάλειας κλπ. Το άτομο θα αισθάνεται ότι είναι άχρηστο, ανεπιθύμητο, καταδικασμένο. Οι πληγές που προκάλεσε η αρνητική πρωτογενής σχέση προκαλούν το αίσθημα της πρωτογενούς ενοχής, την οποία καμία μεταγενέστερη σχέση δεν θα μπορέσει να σβήσει (Neumann, «Narcissism, Normal Self-Formation, and the Primary Relation to the Mother»).

Πέρα από μία προδιάθεση να μας αρέσουν τα γλυκά πράγματα (το γάλα της μητέρας γλυκίζει ελαφρώς), πέρα από το Babinski reflex (όταν μας γαργαλούν τα ποδαράκια τα κυρτώνουμε), γεννιόμαστε και με την ικανότητα για προσκόλληση, αυτό που ο Konrad Lorenz (τον θυμάστε, εκείνον με τα παπάκια που τον ακολουθούσαν) ονόμασε imprinting. Διάβασα ότι ακόμη και το σύνδρομο της Στοκχόλμης (όπου τα θύματα απαγωγής προσκολλώνται στον απαγωγέα) βασίζεται σε αυτό ακριβώς (Ochberg, «The victim of terrorism»). Αυτά είναι όλα με τα οποία γεννιόμαστε. Τα υπόλοιπα είναι γονιδιακές προδιαθέσεις.

Με βάση την πρωτογενή σχέση θα δημιουργηθεί ένα αυτόνομο ή ένα προβληματικό Εγώ.

Ένα αυτόνομο Εγώ δεν έχει απολύτως κανέναν λόγο να εστιάσει σε ένα άτομο ξένο προς αυτό. Είναι καταδικασμένο να ζήσει μόνο του. Από τη στιγμή που έχασε την αίσθηση της ενοποίησης με το σύμπαν και απέκτησε ταυτότητα, τελείωσαν όλα. Θα κάνει τις σχέσεις του, παίρνοντας αυτό που θα διεκδικήσει και αν αποτύχει η σχέση, θα το ξεπεράσει και θα βρει την επόμενη. Δεν έχει απολύτως κανέναν λόγο να αποζητά το βλέμμα του άλλου για να αισθανθεί αυτοπεποίθηση, είναι αυτοαναφορική. Θα κάνει σχέσεις βέβαια, γιατί θα θέλει να κάνει έρωτα, θα θέλει να ακολουθήσει τις επιταγές της κοινωνίας για να κάνει οικογένεια, αλλά το ίδιο θα κάνει και για θέματα καριέρας, κοινωνικών επαφών και ψυχαγωγίας. Δεν έχει απολύτως κανέναν λόγο να εστιάσει σε κάποιον Έτερο, με την μορφή ενός σχεδόν θρησκευτικού πάθους. Έτσι το ονομάζω και νομίζω πως είναι κατάλληλη η έκφραση, δεν είναι δικιά μου εξάλλου, είναι του Baudrillard, αν δεν κάνω λάθος. Θα ζήσει λοιπόν (αν όλα πάνε καλά) μία όμορφη ζωή, όπως τα περισσότερα καλά προσαρμοσμένα άτομα και μετά θα πεθάνει, όπως όλοι μας.

Εκτός αν γίνει σκλάβα. Κανένας δεν γεννιέται σκλάβος, το κατανοείτε αυτό ασφαλώς. Πρόκειται για ένα εναλλακτικό είδος σχέσης, όπου ένα αυτόνομο άτομο επιλέγει να επιδοθεί με μεθοδικότητα, συνειδητότητα και μία αποφασιστικότητα στα όρια του πείσματος, σε μία συνεχή και ανελέητη διαδικασία όπου αντικαθιστά το κέντρο λήψης αποφάσεων και το κέντρο της απόλαυσής του με αυτό του Κυρίαρχου. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το focus που αναφέρω, η απόλυτη προσήλωση. Θεωρώ ότι ο έρωτας δεν μπορεί να επιφέρει αυτά τα αποτέλεσματα που προανέφερα, διότι τα δύο Εγώ θα είναι σε συνεχή διαμάχη αντί σε απόλυτη σύμπνοια.

Τέλος, εφόσον το άτομο είναι αυτόνομο εξ αρχής, και αυτάρκες, και διακατέχεται από αυτοαναφορική αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, σε περίπτωση απώλειας του Κ, θα επιβιώσει. Δεν μιλώ επομένως για το μετά, αλλά για τον τρόπο ζωής στη διάρκεια μίας τέτοιας σχέσης.

 

Ναι ,η καταθλιψη ειναι παθηση,το θεμα της θεραπειας της ομως δεν ειναι τοσο απλο,οσο της ωτιτιδας ας πουμε(αυτο ομως ειναι αλλο θεμα).
Δεν ειναι ομως επιλογη συνειδητη.Σου προκυπτει ,σαν αποτελεσμα της αδυναμιας να αντιμετωπισεις την απωλεια,οπως το ρεψιμο υστερα απο ενα ταψι μουσακα.Αβιαστα.Ασυνειδητα.Υπουλα.

Κανεις δεν ξεκιναει Συρα να ζησει απο υποχρεωση,αλλου γ'αλλου ξεκιναμε και πολλες φορες αλλου καταληγουμε.Δεν τοποθετουμαι βασει βιωματικων εμπειριων(,οπως ,λυπουμαι που το διαβασα,κανει η ΣΜ
ΑΡΤ ΛΑΙΔΗ ) βλεπω ομως γυρω μου τι γινεται και λογω επαγγελματος βλεπω αρκετα.
Γι'αυτο επαναλαμβανω,χωρις φυσικα να το ευχομαι¨: Κρατα και μια γατα...

 

Ναι, και ο Δάντης άρχισε την Κόλαση ως εξής:
"Nel mezzo del cammin di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura
ché la diritta via era smarrita. [...]"
..μα τελείωσε τον Παράδεισο ως εξής:
"[...] l'amor che move il sole e l'altre stelle."

Να είσαι αισιόδοξος λοιπόν.  

ΥΓ. Και αυστηρός. Η κατάθλιψη, και η ωτίτιδα, και η τερηδόνα και ό,τι δεν συνιστά ατύχημα, έρχονται να επισφραγίσουν τη δική μας παραίτηση από τη φροντίδα του εαυτού μας.