Η κρίσιμη στιγμή που λες το ΟΧΙ

Οτι όλα θα πάνε καλά, με βάση το τι έχω εγώ στο κεφάλι μου ως καλό. ( γενική απάντηση που μπορεί να εφαρμοστεί ειδικά, ανάλογα τι παίζει στο τραπέζι)

 

Ω, καταλαβαίνω. Δεν έχω συσχετίσει ποτέ την εμπιστοσύνη με αυτή τη φράση. Ίσως επεοδή δεν τη νοιωθω μα την αποφασίζω. Καταλαβαίνω, όμως, πως το λες.

 

<3

 

Ενδιαφέρον. Εννοείτε εμπιστοσύνη μεν, αλλά όχι απόλυτη; Αρκετή απλώς ώστε με βάση αυτό, το κίνητρο του να είστε μαζί χρειάζεται απλά λίγη τόλμη για να προχωρήσετε παραπέρα;

Κάτι τέτοιο εννοείτε σαν αποδοχή;

 

Μια ασύμμετρη σχέση η οποία από την αρχή είναι τόσο τέλεια σε όλους τους τομείς, Κ/κουμπώνουμε εκεί, εκεί και εκεί και εκεί, που μπορεί το υ (*εγώ* στη συγκεκριμένη περίπτωση  ) να πάθει τέτοιο συγκλονισμό που στην προσπάθειά του να το αντέξει, να το "χωρέσει", αναρωτιέται σχετικά με ή επιχειρεί να το προβάλλει όλο αυτό σε βάθος χρόνου για να "ακουμπήσει" σε κάτι. Όμως αυτό έρχεται σε σύγκρουση με την έννοια του "ακολουθώ" και αργά ή γρήγορα "κλωτσάει" και μπλοκάρει τη ροή στη δυναμική της σχέσης. Με το που αφέθηκα και πήδηξα στο κενό χωρίς safety net αλλά μόνο με την αποδοχή ότι Ο Κύριος Ξέρει, τα πράγματα εξελίσσονται αλλιώς. Δεν σημαίνει ότι πριν έκανα κάτι διαφορετικό από αυτά που κάνω τώρα, αλλά αυτό το κλικ είναι πολύ σημαντικό.

 

Για το Θεό, μην μου μιλας πληθυντικό και πάθω κανένα ψυχολογικό ηλικίας!

Εμπιστεύομαι, μόνο το ότι είναι αυτός που λέει ότι είναι, και οτι θέλει αυτά που λέει οτι θέλει, εμπιστεύομαι τον λόγο του και τις πράξεις του ως τίποτα λιγότερο απο 173892% αληθινές, φυσικά και όσο περνά ο καιρός η εμπιστοσύνη μου πάνω σε αυτό, επιβεβαιώνεται   *-* Αυτή την εμπιστοσύνη, έχω ανάγκη να έχω, και αυτό το είχα από πάντα και πριν την σχέση αυτή.

Αποδέχομαι, ο,τι θέλει. Αποδέχομαι το γεγονός ότι εγώ η ίδια θέλω πιο πολυ απο όλα, ή ενα τσικ περισσότερο (σε κάτι περιπτώσεις) το γεγονός ότι θέλω να τον ακολουθώ στα πάντα και παντού!!! Ακόμη και στα δύσκολα ή σε αυτά που δεν θα θέλει μαζί, σε ο,τι. Μαζι!

Και είναι τέλειο να αποδέχεσαι το παραπάνω, πραγματικά, όχι μόνο στα λόγια γιατί αυτόματα νοιώθεις να πετάς ! Κάνει τα πάντα πιο όμορφα, πιο ματζικ. Απλά ..για να γίνει, θέλει..δεν ξέρω τι θέλει, δουλειά? Υπομονή? Θα είμαι βλακορομαντικο να πω ότι απλά θέλει ταιριασμα? Όλα θέλει, όλο σου το όλο θέλει.

 

Συνήθως όταν το νοιώθει ο ένας το συμπληρωματικό του το νοιώθει και ο άλλος, έτσι που περιγράφεις.

Ή καμιά φορά αισθάνεται ότι ο άλλος το νοιώθει και αυτό του κινεί το ενδιαφέρον ούτως ή άλλως, κάτι σαν μία αρχή που ξεπηδά από το μηδέν έστω και λιγότερο ενθουσιώδης από το ένα μέρος, στην περίπτωση αυτή.

Κοίτα να δεις τώρα που το post μετεξελίσσεται αναπάντεχα από "Η κρίσιμη στιγμή που λες το ΟΧΙ" σε "Η κομβική εμπειρία που λέει κάποιος το ΝΑΙ" ή κάτι τέτοιο.

 

 

Και εγω χαιρομαι που οι απαντησεις σου ειναι εγκεφαλικες κ δινουν τροφη για σκεψη
Ειτε εμπιστοσυνη πρωτα ειτε αποδοχη σημασια εχει να η σ να ακολουθα κ σιγουρα αμα μαυριζει
ειναι μαυρος κ ο Μ
Δεν θα επιδιωκα ποτε κατι τετοιο γιατι στο βλεμμα που λαμπει βλεπεις κ την αποδοχη κ την
εμπιστοσυνη κ ολα.
η επιτυχια ειναι κατι διαφορετικο για τον καθενα κ ευλογημενος οποιος τη καταχτα
κ την ευχομαι σε ολους

 

Με αφορμή αυτή την απάντηση, αναρωτιέμαι κατά πόσο ένα ανθρώπινο πλάσμα που επιλέγει να σχετιστεί με ένα άλλο εντός ή εκτός πλαισίου, κατά πόσον είναι ανθρωπίνως δυνατόν έστω και υποσυνείδητα να φτάσει να μην έχει καμία προσδοκία. Προσδοκία είναι και το αυτονόητο...το "να ταιριάξουμε", το "να πάνε όλα καλά", το να έχουμε μία σεξουαλική ζωή με το ταίρι μας που να μας γεμίζει κλπ.
Σε συνάρτηση με τα λίγα που έχω δει μου φαίνεται σαν μία πολύ ωραία θεωρία που εξυπηρετεί το ιδεατό που θα ήθελε ένα ζευγάρι να φτάσει που στην πράξη αργά ή γρήγορα σκοντάφτει. (σαφώς όπως και σε όλα τα θέματα έτσι και εδώ δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να υπάρχουν και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα που έχω στο κεφάλι μου)

 

@Lady in Corslet σίγουρα δεν συμβαίνει με ενα κλικ.
Το προσπαθεί ο καθένας με το μέσα του, και τον χαρακτήρα του, κάθε μέρα, συνεχώς.
Και η θεωρία και τα λόγια, έχουν αξία και αποτέλεσμα οταν γίνονται πράξεις, ξανά και ξανά. Αυτό δεν παλεύει κάθε υ και σ?

Το τι θα γίνει, είναι αποτέλεσμα καθημερινής συνεχής δουλειάς με συνέπεια. Και πάλι δεν ξέρεις. Ποτέ δεν ξέρεις.
Αλλα τι θα πει αυτό? Οτι δεν θα προσπαθησετε?

 

Σαφώς και πρέπει να προσπαθούμε διαρκώς να φτάσουμε αυτό που θεωρούμε ιδανικό. Αλλά κατ' εμέ πρέπει, αν θέλουμε να μην φτάσουμε κάποια στιγμή να νιώθουμε ότι χάσαμε πολύτιμο χρόνο και φαιά ουσία, να έχουμε στο πισω μέρος του μυαλού μας και καποια ρεαλιστικά δεδομένα (βλέπε: τα ανθρώπινα όντα σχετίζονται με άλλα ανθρώπινα όντα γιατι προσδοκούν πράγματα από αυτή την ένωση) ώστε να μην αυτομαστιγωνόμαστε όταν το αποτέλεσμα δεν αγγίζει την θεωρία που είχαμε ιδανικά στο μυαλό μας.

 

Καταλαβαίνω τι λες.
Απλα για εμένα δεν είναι έτσι,
και έχω ήδη βγει τρελα οφφ τοπικ, οπότε το αφήνω εδώ.