Η μικρή Αφέντρα

2. Τα τεστ

Το βράδυ μόνος. Πάντα το βράδυ είναι δύσκολο, πιο δύσκολο από την ημέρα. Εσύ και ο εαυτός σου. Οι αλήθειες και τα ψέματα, αυτά θα πρέπει να αντιμετωπίσεις. Όταν, επιπλέον, περιμένεις κάτι να συμβεί, τότε σκέψεις, ανησυχίες, ερωτήματα, πλανώνται σε ένα γαλαξία που κάνει τόσο θόρυβο που δε σε αφήνει να κοιμηθείς. Το βράδυ μάλλον δεν είναι καλός σύμβουλος για αποφάσεις. Ή μήπως είναι; Δεν ξέρω! Πάντα αφήνω τα πράγματα να πάρουν τη δική τους ροή, να μη διακόψω αυτή τη τυχαία συσώρευση των γεγονότων, τη τυχαία σειρά τους. Αισθανόμουν ένα δέος μπροστά στο μεγαλείο των απίθανων συνδυασμών που μπροστά μου ξετυλιγονταν.

Σκεφτόμουν. Τι θα γίνει; Θα περάσω τις "εξετάσεις"; Θα μπορέσω να γίνω τελικά σκλάβος της; Θα με δεχτεί; Μόλις έκλεινα τα μάτια εικόνες, η μια πίσω από την άλλη, με αυτή πρωταγωνίστρια, με έδειχναν να την υπηρετώ. Όνειρα που δεν μπορούσα να τα αποκωδικοποιήσω έρχονταν σίγουρα στο μυαλό μου. Όλα αυτά μου άφηναν μια περίεργη διάθεση, έφτιαχναν μια ατμόσφαιρα όπου όλα ήταν ιδανικά για ένα σκλάβο. Κατ'αρχήν υπήρχε η Αφέντρα του. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καλά. Μπορεί να έφταιγε το κολάρο που, κατόπιν διαταγής της, το φορούσα όλη νύχτα. Θα το έβγαζα το πρωί. Δεν ήθελε τίποτε άλλο. Κοιμόμουν με το σλιπ και φαίνεται ότι ήμουν σε μια μόνιμη στύση. Η αυριανή μέρα μου δημιουργούσε αυτή την υπερδιέγερση. Η αλυσίδα από το κολάρο πέρναγε από το στήθος μου για να καταλήξει κοντά στο πέος. Προσπαθούσα να μην κουνιέμαι πολύ για να μη διαταράξω την εύθραυστη ισορροπία της και πέσει κάτω. Θα ήθελα πολύ να έχω κάποιο, έστω ελαφρύ, clip στις ρόγες μου, αλλά δεν μου το είχε επιτρέψει. Σεβάστηκα την εντολή της γιατί ήξερα ότι ένας γνήσιος σκλάβος θα πρέπει να τηρεί τις εντολές της Αφέντρας του, είναι ή δεν είναι εκεί, με δεδομένο ότι αυτές είναι λογικές.

Την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησα πιο ελαφρύς, αν και το κολάρο με πίεζε. Το είχα βάλει έτσι ώστε να μην αφήνει λάσκο, όπως ακριβώς μου το είχε βάλει αυτή. Βάδιζα το μονοπάτι των σκλάβων, με αργά και σταθερά βήματα. Στο γραφείο μου, κατά τις 10.00 το πρωί, την πήρα τηλέφωνο. Της είπα πως κοιμήθηκα και πως αισθάνθηκα το πρωί, όταν ξύπνησα. Διέκρινα μια αύρα ευχαρίστησης. Την παρακάλεσα να βάλω τα clips, όμως και αυτή τη φορά μου το απαγόρευσε. "Θα βάλεις όμως το πώμα στον κώλο σου, από το μεσημέρι μέχρι να φύγεις και μετά όλο το βράδυ. Αυτό και το κολάρο θα υπενθυμίζουν την παρουσία μου. Το απόγευμα στις 7.00 να είσαι στο γνωστό μέρος, στην Ομόνοια.". Το τηλέφωνο έκλεισε. Η επιθυμία μου ήταν τέτοια που ήθελα να πάω σπίτι και να κάνω ότι μου είπε.

Το μεσημέρι έβαλα το πώμα και, σαν να ήταν εκεί, μπροστά μου, είπα: "Κυρία ο σκλάβος σας έκανε ότι είπατε". Αυτό μου δημιούργησε μια πρόσθετη διέγερση. Αυτό που δε βλέπουμε και το αισθανόμαστε όλο και πιο μέσα μας μιρμιγκιάζει όλο το είναι μας. Έτσι και το δικό μυ. Αυτό όμως μέ έφερνε πιο κοντά σε εκείνη, λεπτό προς λεπτό, σαν να ήταν μπροστά μου και με έβλεπε. Ετοιμάστηκα να πάω στην Αθήνα, να τη συναντήσω. Είχα μια διαίσθηση ότι θα ήταν μια καθοριστική για εμένα συνάντηση. Δεν μπορούσα όμως να ξέρω για ποιο λόγο και σε ποιο βαθμό θα καθόριζε την πορεία μου σα σκλάβο. Αυτή η αμφιβολία πολλαπλασίαζε την αγωνία μου και ένα έντονο σασπένς με είχε κυριεύσει. Έφτασα στις 7.00 παρά κάτι. (συνεχίζεται)

 

να μη γραφω παλι τα ιδια..πολυ καλο..

 

Γλυκέ μου, μοναδικές οι ιστορίες σου.
Άντε περιμένουμε και την συνέχεια....

 

Το "γλυκέ μου" σίγουρα με τιμάει.  Σε ευχαριστώ.

 

Ειληκρινα εχεις σκεφτει να γραψεις ενα βιβλιο με ολες αυτες τις εμπειριες;;;Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ τροπος που γραφεις θα το εκανε τεραστια επιτυχια!!!!

 

Δίας με τιμά το κοπλιμέντο που μου κάνεις. Όμως επειδή έχω διαβάσει αρκετά λογοτεχνικά βιβλία, εγώ δεν είμαι παρά ένας ερασιτέχνης μπροτά τους, ένας σκλάβος που μπορεί μόνο να μεταφέρει το συναίσθημα που δέχεται αυτή τη στιγμή από την Αφέντρα του. Προσπαθώ, είναι η αλήθεια, να γίνω πιο καλός, αν το καταφέρνω είναι επειδή το απιδεύω πολύ και ξεφεύγω από τα άλλα που κάνω σε αυτό. Επίσης επειδή θέλω να δείξω ευγνωμοσύνη στην Αφέντρα μου και σεβασμός σε όλους τους Κυρίαρχους.

 

Μα υπάρχουν τετοιοι άντρες???
 

 

Φρόντισα στις 7.00 ακριβώς να είμαι στο συνηθισμένο μέρος όπου δίναμε το ραντεβού μας. Σε λίγο έφτασε και εκείνη. Με κοίταξε, χαμήλωσα ελαφρά το βλέμμα και έκανε να φύγει. Την ακολούθησα. Δεν ήξερα που πηγαίναμε, αλλά είχα αποκτήσει πλέον εμπιστοσύνη. Σταμάτησε μπροστά στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Κοίταξε τα κουδούνια και χτύπησε ένα, δεν πρόλαβα να δω ποιο. Απάντησε μια γυναικεία φωνή, της είπε να ανοίξει, μπήκαμε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί του ορόφου. "Να θυμάσαι μόνο ότι μόνο εμένα θα με λές Κυρία, τίποτε άλλο."

Μας άνοιξε μια πολύ όμορφη γυναίκα, μεγαλύτερή της.
"Αυτό είναι το καινούργιο σου;", τη ρώτησε.
"Εννοείς σκλαβάκι;"
"Για κάτι τέτοιο το έκοψα."
"Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη το βγάλαμε.", απάντησε με μια παροιμία, "Κάτσε να δω αν μου κάνει πρώτα. Εσύ το χώρο το λειτουργείς κανονικά; Ίσως θα το χρειαστώ κάποιες φορές."
"Απλά τον τακτοποιώ τώρα, αύριο θα είναι έτοιμος. Έλα όποτε θέλεις. Με αυτό σκλαβάκι ή με άλλο παιχνιδάκι σου;"
"Στο έχω ξαναπεί. Καταρχήν δεν είναι ακόμα "σκλάβάκι μου", μετά δεν έχω "παιχνιδάκια" και δε συνηθίζω να έχω. Το κάνω, γλυκιά μου, πολύ σοβαρά αυτό που κάνω. Με αυτό μάλλον θα έρθω."

Προχώρησε προς το εσωτερικό και ακολούθησε η άλλη Κυρία. Έκανα και εγώ να ακολουθήσω, αλλά το βλέμμα της μου έδειξε ότι ακόμα απαγορεύεται. Ένα δεύτερο βλέμμα άφησε να εννοηθεί ότι αυτό που έκανα ήταν κακό. Έκανα το λάθος να μη ζητήσω άδεια. Έμεινα εκεί και τις περίμενα να βγουν. Μετά από λίγο επέστρεψε, με κοίταξε και ρώτησε την άλλη Κυρία αν μπορώ να μείνω για σήμερα μέχρι το βράδυ εκεί. Αυτή συμφώνησε. Μου έδειξε ένα δωμάτιο. Μπήκα μέσα και με ένα νόημα μου έδωσε να καταλάβω ότι έπρεπε να γδυθώ. "Φόρεσε αυτό, δε θα αργήσουμε.", μου είπε.

Το φόρεσα, ένα σα μανδύα που από τη μέση και κάτω ήταν ανοιχτό στα πλάγια. Το σώμα άρα ήταν εκτεθειμένο ανά πάσα στιγμή για τον οποιοδήποτε. "Δε θα αργήσουμε.", επανέλαβε. Με κλείδωσε στο δωμάτιο χωρίς να ανάψει το φως. Έψαξα να βρω το διακόπτη, αλλά ματαίως. Μετά από πολύ κόπο κατάλαβα ότι απλά δεν υπήρχε φως σε αυτό το δωμάτιο. Ούτε παράθυρο φυσικά. Τα ρούχα μου ήταν κλειδωμένα σε μια ντουλάπα. Μου πήρε πολύ χρόνο για να βρω ένα κερί και σπίρτα, τελίκα βρήκα κάτι που έμοιαζε με κερί, αλλά σπίρτα δεν υπήρχαν πουθενά. Άρχισα να συμφιλιώνομαι με το σκοτάδι. Είχα ξαπλώσει στο δάπεδο που το σκέπαζε μια παχιά μοκέτα. Άρχισα να καταλαβαίνω την πρώτη δοκιμασία. Ήθελε να δει αν υπακούω τυφλά.

Πρέπει να είχε περάσει πολύ ώρα όταν άκουσα θόρυβο πίσω από την κλειδωμένη πόρτα. Κλέφτες ήταν ή κάποιοι άλλοι; Φοβήθηκα. Ο θόρυβος ενός κλειδιού που μπάινει στην κλειδαριά με καθησύχασε. "Στα τέσσερα.", αυτή τη φωνή άκουσα ξεκάθαρα. Και υπάκουσα αμέσως. Έκλεισε αμέσως την πόρτα αφού μπήκε μέσα γιατί ένα εκτυφλωτικό φως όρμησε στο δωμάτιο, πολύ επικίνδυνο για τα μάτια μου. Άναψε ένα κερί. Τότε είδα ότι δεν ήταν μόνη της. Πιθανόν ήταν με την άλλη Κυρία, είδα δύο γυναικεία ποδια.

"Σου άρεσε που έμεινες μόνος εδώ;", με ρώτησε η άλλη Κυρία.
"Μάλιστα", απάντησα.
"Το Κυρία το ξεχάσαμε, βλέπω."
"Η Κυρία δεν μου επιτρέπει να ονοματίζω άλλη με αυτό τον τρόπο.", απάντησα.
'Άκου να σου πω σκλαβάκι, Κυρία εδώ είναι ο βούρρδουλας και αυτός σου επιτρέπει ή δεν σου επιτρέπει. Κατάλαβες;"

Πήρε την ίδια ακριβώς απάντηση και η αντίδρασή της έδειξε ότι είχε δυσαρεστηθεί. "Από ότι μάλλον έχεις καταλάβει σήμερα θα μείνεις εδώ. Θα φύγεις πολύ νωρίς το πρωί, για να πας στη δουλειά σου. Ελπίζω να έχεις αλλάξει γνώμη μέχρι τότε." Λέγοντας αυτά μου φόρεσε ένα κολάρο, το έδεσε στον τοίχο και μου έδεσε τα δύο χέρια πολύ σφιχτά με ένα άγκιστρο σε αυτό το κολάρο. Ίσα-ίσα μπορούσα να τα κουνήσω. Συνόδεψε την Κυρία μου και πριν να κλείσει η πόρτα άκουσα ένα "Μην ανησυχείς θα περάσει... καλά μαζί μου." Τα γέλια τους σήμαιναν πολλά, μάλλον. Το απόγευμα και η νύχτα θα έδειχναν. (συνεχίζεται)

 

Fanshaw αρκετά καλές οι φωτό σου. Σε ευχαριστώ.

 

View attachment 2014

 

Μετά από λίγο επέστρεψε. Ήμουν πλέον μόνος μαζί της. Η Κυρία μου με είχε δανείσει σε αυτήν. Το σίγουρο είναι ότι την επόμενη μέρα θα της έδινε αναφορά για το τι έγινε. Ήξερα, λοιπόν, ότι έπρεπε να ήμουν πολύ προσεχτικός. Από την άλλη μεριά όμως ήθελα να αφεθώ. Να είμαι ο εαυτός μου, όχι κάποιος άλλος, φτιαχτός, ψεύτικος. Ηρέμησα και αποφάσισα να συμπεριφερθώ όπως ένας πραγματικός σκλάβος. Η ευχαρίστηση της Κυρίας μου θα ήταν να σποδειχθώ ένας καλός σκλάβος, εντελώς δικός της και όχι ένας άπιστος που παραπαίει δεξιά και αριστερά.

Επανήλθε. Σήκωσε το φόρεμα από τα πλάγια. Φάνηκε το πόδι μου. Το έβαλε έτσι ώστε να αποκαλύπτονται και τα δύο πόδια. Οπισθοχώρησε. "Σου αρέσει έτσι σκλαβάκι;", με ρώτησε. "Μάλιστα", απάντησα. Σαν απάντηση είρθε με δύναμη ο βούρδουλας να προσγειωθεί στο δεξί μου πόδι και μετά στο αριστερό. Δεύτερη, τρίτη, τέταρτη... Συνολικά δέκα φορές σε κάθε πόδι. "Για να δούμε τώρα. Σου αρέσει;", με ρώτησε με πιο ζωηρό ενδιαφέρον. "Μου αρέσει να υπηρετώ την Κυρία μου που με δάνεισε σε εσάς.", της απάντησα. Πριν καλά-καλά να το καταλάβω η βίτσα έπεσε πάνω μου, τώρα και στα δύο πόδια συγχρόνως κάνοντας παράλληλες, κόκκινες γραμμές. Συνολικά δέκα φορές, κάθε φορά ήταν για εμένα να μικρό πήδημα από τον πόνο, δεν τολμούσα όμως να οικετέψω έλεος ούτε να την αποκαλέσω Κυρία.

"Μου φαίνεται ότι θα γίνεις ένα πολύ καλό σκλαβάκι. Μάλιστα ξερεις τι σκέφτομαι; Λέω να μην σε επιστρέψω ή, ακόμα-ακόμα, να σε πουλήσω. Αυτό είναι καλύτερη ιδέα. Ποιος ενδιαφέρεται για αυτή τη βλαμένη;". Φαίνεται ότι τσίνισα όταν έβρισε την Κυρία μου γιατί βιάστηκε να πει ότι δεν τρέχει τίποτε αν κάνουμε κανένα αστείο. "Όμως, μάλλον θα σε κρατήσω εγώ, μου χρειάζεται ένα toy, σαν εσένα. Τι λες;", με έπιασε από τα μαλιά και μου έστρεψε το κεφάλι έτσι ώστε να με βλέπει καλά στα μάτια. Εκεί θα πρέπει να διάβασε φόβο και άρνηση, γιατί με μια κίνηση με άφησε και είπε ότι μάλλον τη δουλεύω. "Καιρός τώρα να δουλέψω με το κολαράκι σου, τσούλα."

Πέταξε το φόρεμα προς τα επάνω έτσι που όλους ο πρωτκός είχε αποκαλυφθεί. Επέστρεψε με ένα ραβδί. "Εσύ θα μετράς.", μου είπε. Μετά από κάθε χτύπημα το "ευχαριστώ" ήταν απαραίτητο. Φτάσαμε στα οκτώ, μετά, με πολύ προσπάθεια μπορούσα να κρατήσω κανονικά τον τόνο της φωνής μου. Στα δώδεκα είχα καταρρεύσει. Είχα πέσει μπρούμητα και δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου. Μου πέταξε το ραβδί στο πρωκτό που με έτσουζε για τα καλά. "Έχεις πάει την Ανάσταση στην εκκλησία;", με ρώτησε. Της απάντησα ως συνήθως, με ένα "μάλιστα". Άρχισε να στάζει το κερί στον πρωκτό και τα πόδια, κάθε φορά σε νέο σημείο΄. "Έτσι δε στάζει στο χέρι; Σε πονάει, μωρό μου;", ο ειρωνικός και περιπαιχτικός τόνος της με τράνταξε περισσότερο.

Μου έδεσε τα πόδια σε ένα σίδερο, έτσι ώστε να είναι πάντα ανοιχτά, και έφυγε. Με άφησε έτσι για λίγο. "Πήγα για ένα τσιγαράκι, το είχα ανάγκη. Γαμώτο, ξέχασα το στακτοδοχείο, αλλά δεν πειράζει έχω εσένα, εσύ δεν πονάς ή πονάς μόνο για αυτή.", λέγοντας αυτά έκανε σχήματα με την καύτρα στο ραβδισμένο σώμα μου. Δεν ήξερα αν την ζήλευε ή γούσταρε να παίζει μαζί μου ή, ακόμα, αν είχε συνενοηθεί τόσο καλά. Άρχισα να μουγκρίζω. Έλεος όμως δεν ήθελα να ζητήσω ακόμα. Άντεχα, φυσικά για την Κυρία μου. "Να κάνουμε ένα από τα ίδια στην πλατούλα σου, τσούλα; θα το ήθελες; Απάντησε κανονικά." Ένα ξερό "μάλιστα" βγήκε από το στόμα μου.

Το φόρεμα ανέβηκε τόσο που όλη η πλάτη μου ήταν έκθετη. Μέχρι το βράδυ όλο το σώμα ήταν κόκκινο από τα χτυπήματα του ραβδιού και της βίτσας. Αυτά τα δύο της άρεσαν φαίνεται πολύ. Με άφησε, με έλυσε στα πόδια, ενώ διατήρησε το δέσιμο στα χέρια από ένα ελαφρύ σκοινί, πολύ χαλαρά. Κλείδωσε την πόρτα και έσβυσε το φως. Κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως. Στο όνειρο μου έβλεπα ότι πέταγα. Δεν είχα προδώσει την Κυρία μου. Έμεινα πιστός σε αυτή. Ήμουν χαρούμενος.

Με ξύπνησε με ένα μαστίγωμα το πρωί. Με έλυσε. Πλύθηκα και ντύθηκα για να πάω στη δουλειά μου. Ήξερα ότι το πρωί έπρεπε να πάρω την Κυρία μου τηλέφωνο για να τη δώσω αναφορά. Θα είχε πάρει βέβαια τη δική της πιο μπροστά. (συνεχίζεται)

 

View attachment 2040