Η οργή στο BDSM

Ανασια .. δεν ξερω για ποιες σκλαβες μιλάς.
Εγώ δεν εχω γνωρισει καμμία , οπότε δεν μπορω να εκφράσω άποψη παρα μόνο να καταθέτω την προσωπική μου - βιωματική άποψη.

 

Μάλλον χρωστώ ένα ευχαριστώ στην MP slave που ξανάφερε στην επιφάνεια το νήμα αυτό και με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μία από τις τελευταίες φορές που είχα νιώσει θυμό ήταν τότε που είχα γράψει εδώ, τον Αύγουστο του 2005.

Μετά από την εποχή εκείνη και αφού πέρασα από ένα στάδιο πειθαρχίας δεν έχω νιώσει οργή. Ίσως επειδή δεν συσσωρεύω ένταση και δεν έχω ιδιαίτερες αντιφάσεις και διλήμματα στην ως τώρα πορεία μου ως femsub.

Έχω νιώσει φόβο, μεγάλη πίεση στο στέρνο από ανησυχία, αβεβαιότητα, παράπονο, αλλά θυμό όχι.
Είναι πάρα πολύ ωραίο να μη νιώθει κανείς θυμό.

Ίσως να βοηθάει το ότι όσο αυξάνει η τρωτότητά μου αφήνομαι να διαχειρίζεται Εκείνος, όταν χρειάζεται, τα συναισθήματά μου. "Πάρτε το αυτό από πάνω μου" λέω και παρακαλώ και Φροντίζει να "μαλακώσει" κάπως η ψυχή μου και να μη φτάσω στη φθορά ενός ασήμαντου και αχρείαστου θυμού.

Όσον αφορά τα αρνητικά συναισθήματα της Αλλης Πλευράς, οφείλω να ομολογήσω ότι καταλαβαίνω την θέση της little slut[Pier]. Το να αποδέχεται μία femsub και να καλοδέχεται σε κάποιο βαθμό την έκφραση της κακής διάθεσης του Κυρίου της, είναι κάτι ακατανόητο σε όποια δεν το έχει βιώσει, αλλά συμβαίνει. Όταν μάλιστα αναφερόμαστε σε Κυρίαρχο, δηλαδή Κάποιον που έχει μάθει να Αυτοκυριαρχείται και ανάλογα "ξεδίνει" στην femsub Του.

 

όχι σε μένα tender μου,

στη lara το ευχαριστώ. Εκείνη το ανακοινησε πριν λίγες μέρες (περίοδος υφεσης τότε) και πολύ εύστοχα. Εγώ απλά το βρήκα ενδιαφέρον όπως και εσύ και είπα την άποψή μου.  

Οσο για τη διαχείριση του θυμου και της οργής νομίζω ότι η αυτοκριτική μου είναι πιο σκληρή απο ότι η αυτοκριτική των άλλων...   Ομως εμένα δεν μου χαρίζομαι ενώ στους άλλους πάντα βρίσκω δικαιολογίες. (φταιει η sub φύση μου φαίνεται)

 

εχω την αισθηση πως και να το *βουλωσεις* γιατι ετσι πρεπει να κανει μια σκλαβα, η οργη θα βρει τους τροπους της να βγει. Οχι με τον αμεσο τροπο αφου αυτο απαγορευεται αλλά με αλλους πολυ πιο περιπλοκους κι υπογειους.. Και να τα ψυχοσωματικα μετα, και να τα ξεσπασματα αναιτια ως επι το πλειστον σε τριτους που δεν φταινε στην τελικη σε τιποτα..

 

Κανείς απ ότι γνωρίζω, είτε στη θεωρία είτε στην πράξη δεν Λέει σε femsub ότι πρέπει να καταπνίγει τα συναισθήματά της για να Του γίνεται έτσι "πιό αρεστή" και χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να το ξεκαθαρίσω αυτό.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η femsub, όσο ωριμάζει ως τέτοια, σχεδόν υποχρεούται να έχει πολύ καλή επαφή με τις πραγματικές της συναισθηματικές ανάγκες και να τις επικοινωνεί, όχι μόνο με τον κατάλληλο τρόπο, που αυτό μαθαίνεται, αλλά στην κατάλληλη για την ίδια στιγμή, που αυτό είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας της αλλά και συνθηκών που ορίζει ο Κύριός της.

Συμπληρώνω, για όσες και όσους δεν το γνωρίζουν ότι ο "κατάλληλος τρόπος" δεν σημαίνει αναγκαία ο πιό δουλοπρεπής ως προς τους τύπους τρόπος. Πρωτόκολλα μπορεί να τηρούνται και στις πιό συναισθηματικές στιγμές της femsub, αλλά "κατάλληλος τρόπος" αν έχω καταλάβει καλά, σημαίνει σαφή λόγο, συνέπεια λόγων και πράξεων και δυνατότητα επικοινωνίας σε συνθήκες δύσκολες. Αυτά με τη σειρά τους προϋποθέτουν ουσιαστικά, εσωτερική αποδοχή του ρόλου της femsub και όσων αυτός συνεπάγεται.

 

ακριβώς tender μου ,

εχεις δίκιο όπως έχει και η ζινια. Διότι αλλιως μεταφράζεται το καθε τι .
Πρεπει λοιπον να μάθει να διαχειρίζεται το θυμό της... η σκλάβα η σαμπ ή η γυναίκα όπως ακρίβώς κάθε άνθρωπος .
Και ουτε να τον καταπιέζει ουτε να τον βγάζει ανεξέλεγκτα και προς λάθος κατευθύνσεις!!

Δεν καταπνίγουμε το θυμό μας λοιπον ... τον διαχειριζόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι πιο πράοι και πιο "αυτο -ελεγχομενοι" στα αρνητικά μας και όχι μονο έναντι του Κυριάρχου αλλα και γενικότερα στη ζωή μας.

Αν αυτό δεν μαθευτεί σωστά και δεν τισαθεύσει τον εαυτό του κάθεις τότε βγαίνει αρνητικά όπως ακριβώς προανέφερε η zinnia.


Οσο για τους Κυριάρχους και την οργή , ανεφερα παραπάνω την άποψή μου και στην ειπα και πριβέ tender μου. Nαί ο Κυρίαρχος μπορεί να "ξεδίνει" και να αποφορτίζεται με την βοηθεια της sub Του και τι πιο φυσικό άλλωστε??

Αλλο να "ξεδίνει" και να χαλαρώνει και άλλο να ξεσπά!!
Να ξεσπά την όργή Του ή το θυμό Του είναι απαράδεκτο κατ'εμε. Και άλλωστε ο ορισμός του Κυριάρχου το απορρίπτει (αυτοέλεγχος , δικαιοσύνη, συνειδητότητα...κλπ)

 

Απάντηση: Η οργή στο BDSM

ας κάνω διευκρίνιση γιατί βλέπω ‘’ οι λέξεις μου ‘’ να παρεξηγούνται !


( θα μιλήσω για μένα )

Δεν νοώ γενικά σαν άνθρωπος να θυμώνω , να οδύρομαι , να τσακώνομαι , να φωνάζω κλπ ( έγραψα τους λόγους στο άλλο μου ποστ ) ,
ακόμα περισσότερο όταν είμαι σε μια σχέση Μ/s .

Η άποψη μου είναι πως μια slave πρέπει να δουλεύει πολύ την συμπεριφορά της ,
ουσιαστικά και βαθιά και όχι να είναι , να το ''παιζει '' cool με τον Κύριο της
και μετά να εκδηλώνει το θυμό της όπως έγραψε η zinnia αλλού .

Όταν έγραψα ‘’ βουλώνει ‘’ , στο μυαλό μου είχα αυτό .
Την δική της αυτοσυγκράτηση και σεβασμό απέναντι στον εαυτό της αρχικά .

Το να ζητήσω άδεια να εκφράσω τον ενδεχόμενο θυμό μου ,
δεν ισχύει ,
το να ηρεμήσω , να σιωπήσω και μετά να ζητήσω άδεια να συζητήσω για τον ενδεχόμενο θυμό μου , είναι αυτό που εγώ βρίσκω σωστό ,
και αυτό που έκανα και θα κάνω και στο μέλλον .

 

anasia wrote
"Μια slave καλή μου MPslave , δεν έχει ‘’ δικαίωμα ‘’ , αν θες , να έχει θυμό , οργή,
αλλά μια και μιλάμε για μας , για τις Ελληνιδες ( που δηλώνουν slave ) ,
η συμπεριφορά της , ακόμα και να αν έχει ,
οφείλει να μπορεί να τον ‘’ συγκρατεί ’’ και αν δεν μπορεί ,
οφείλει να το βουλώσει και να ζητήσει άδεια να μπορέσει ,
όχι να τον εκφράσει , αλλά να μπορέσει να μιλήσει και να συζητήσει ,
αν θες .... διαφωνία της , ( και πάλι , εάν και εφόσον ... )"

Γιατι δεν εχει δικαιωμα να έχει θυμό?
Νομιζω δεν υπαρχουν συναισθηματα που δεν εχει δικαιωμα να εχει, απλα με τα χρονια αλλαζει ο τροπος που τα εχει και ισως η συχνοτητα που τα εχει.
Και οταν ειναι θυμωμενη, δυσκολο να φανταστω να ειμαι θυμωμενη με τον Ιδιοκτητη μου, δεν εχει μοναδικο δικαιωμα να παρει αδεια να το πει?
Τι θα κανει? να τον κρυβει και να υποκρινεται - μα λεει ψεματα ή να αρχισει να ουρλιαζει? και τα δυο νομιζω ειναι αστεια αν μιλαμε για trained slave.

 

Απάντηση: Re: Η οργή στο BDSM

Διευκρίνισα στο ακριβώς πάνω από το δικό σου ποστ adelina , στο no 19 !

μαλλον δεν θα το προσεξες ....

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα.
Κι εγώ με τη σειρά μου θεωρώ πως είναι απόλυτα υγιές να μην καταπιέζουμε κανένα συναίσθημα.
Στις αρχές θύμωνα πολύ συχνά με Τον Κύριο μου, και το εξέφραζα με πολύ έντονη συμπεριφορά. Φάε φάε τιμωρίες, έγινα σοφότερη. 
Ακόμη θυμώνω, αλλά ακολουθώ, τουλάχιστον προσπαθώ να ακολουθώ, αυτό που αναφέρει η anasia. Να ζητήσω άδεια να μιλήσω για το θυμό μου, μετά που θα ηρεμήσω. Τη στιγμή που είμαι θυμωμένη, απλά δεν μιλάω. Αλλά μετά, λέω πως ήμουν θυμωμένη και επεξηγώ τους λόγους, μαζί με τις ήρεμες πλέον σκέψεις μου επί του θέματος.
Θα έλεγα πως σ΄ αυτό μπορεί να γίνει ιδιαίτερα βοηθητική μια sis που μας ξέρει πολύ καλά, και απλά μετά που θα πουμε τα δικά μας, θα μας πει ξεκάθαρα, πως λέμε βλακείες και θα μας συνεφέρει.  

Πάντως βλέπω πως όντος ισχύει πως όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγοστεύει η συχνότητα με την οποία θυμώνω με Τον Κύριο μου, αλλά και διαφοροποιείται ο τρόπος με τον οποίο εκφράζω τα όποια συναισθήματα μου.

 

Μια ερώτηση...
Την αυτοσυγκράτηση την μαθαίνετε και την κάνετε μόνο προς τον Κύριο σας ή και στις υπόλοιπες κοινωνικές σας σχέσεις;

 

Δεν το είχα σκεφτεί μέχρι που το ρώτησες. Γενικά σ΄ αυτό ειδικά το νήμα με έχεις βοηθήσει με διάφορα που είπες να εμβαθύνω σε κάποια σημεία που δεν είχαν περάσει από το μυαλό μου προηγουμένος. Σ ευχαριστώ γι΄ αυτό.

Μετά από λίγη σκέψη, θα απαντήσω πως γενικά έχει αλλάξει η συμπεριφορά μου και οι αντιδράσεις μου και όσο περνάει ο καιρός περισσότερο αλλάζουν, διαμορφώνονται προς μια κατεύθυνση που Ευχαριστεί Τον Κύριο μου, κι ευχαριστεί και μένα.
Σίγουρα όμως, περισσότερο και εντονότερα εκφράζονται μαζί Του.