Η πιο αποστομωτική ατάκα που ΕΧΕΤΕ πει...

Αρκετά χρόνια πριν σε διάλειμμα στη δουλειά για τσιγάρο με πετυχαίνει μία πρώην εξωτερική συνεργάτης και νυν συνάδελφος.

-Ρε Arioch φούσκωσες από την τελευταία φορά που σε είχα δει.  
-Αν συνεχίσεις θα φουσκώσεις κι εσύ.  

 

Η σιωπή, ώρες-ώρες, ή ένα απλό επιφώνημα με μία κατάλληλη αυθόρμητη έκφραση και τόνο φωνής, είναι τόσο αποστομωτικά όσο δεν μπορεί να γίνει καμιά ατάκα...

 

 

- Καυλώνω τρελά όταν σε βλέπω να οδηγάς! Θέλω πολύ να σε γλείφω εκείνη την ώρα!
- Δεν έχω κάνει μικτή ασφάλεια  

 

Madame Dark, τρόμαξα και μόνο με τη σκέψη  

 

Ναι, η αλήθεια είναι ότι με συνδυάζουν με νταλίκα αλλά για την πόλη δε με βολεύει.

 

Στην δουλειά είχα βάλει μουσική να ακούσω. Η αφεντικίνα υποτίθεται ότι ήταν πολύ των τεχνών και των γραμμάτων.

- Τι έγινε; Νταλκαδιάσαμε και ακούμε ελληνικά;
Εγώ: Χατζηδάκις είναι...  

 

μήπως, επειδή όντως ήταν .. έκανε αυτή την ερώτηση in the first place. χαχα δηλώνω fan της αφεντικίνας πάντως.

 

Nope!  

 

Μετά τον Β' Π.Π. κάποιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας απέκτησε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ό,τι ελληνικό το απέρριπταν θεωρώντας το κατώτερης πολιτισμικής στάθμης (basse classe το λέγανε) και μιμούνταν σαν παπαγαλάκια οτιδήποτε ξενικό, ακόμα και τα ξενικά σκουπίδια.

Δεν ξέρω την αφεντικίνα σου ή πώς μεγάλωσε, και δεν θέλω να την αδικώ τη γυναίκα, αλλά αυτό που είπε μου έφερε μία τέτοια "κούλικη" εικόνα στο μυαλό.

(Σ.Σ: Από τους coolies, συμβολική φιγούρα αναξιοπρεπούς ξενολάγνου και δουλικού καρπαζοεισπράκτορα, που αισθανόταν αγράμματη απέχθεια για την καταγωγή του και αστείο δέος για δήθεν ανώτερους επικυρίαρχους ξένης καταγωγής)

 

 

Αποστομωτική τοποθέτηση, για περισσότερους από έναν λόγους.

Πρώτον, είναι βαθειά ανιστόρητη. Δείχνει αβυσσαλέα άγνοια ιστορικών καταστάσεων και γεγονότων. Δεν ήταν η ξενολαγνεία και η δουλικότητα το κίνητρο των coolies, αντίθετα. Οι coolies ήταν ανελεύθεροι εργάτες που λόγω φτώχειας αναγκάζονταν στην μετανάστευση υπογράφοντες πολυετή συμβόλαια με όρους καταναγκαστικής υποτελείας, εφάμιλλης της σκλαβιάς. Οι συνθήκες διαβίωσης στις φυτείες, στα εργοστάσια, στα μεταλλεία ήταν ελεεινές και η πληρωμή δεν εξασφάλιζε καν την επιβίωση. Πολλοί πέθαιναν στην μεταφορά ή πριν τη λήξη του συμβολαίου. Δεν υπάρχουν μαρτυρίες για απέχθειες προς την καταγωγή ή αστείο δέος προς οπουδήποτε. Μόνο για μόχθο και δυσκολίες.

Δεύτερον, και πολύ σημαντικότερο, είναι άκρως ενδεικτική μιας επικίνδυνης νοοτροπίας. Στάζει μίσος και περιφρόνηση σε κάθε λέξη, ενώ σε άλλες περιπτώσεις ξεστομίζονται εύκολα μεγάλες αεράτες θεωρητικές δηλώσεις σεβασμού, καλοσύνης προς τον κόσμο όλο, ρηχές ηθικολογίες και δηλώσεις απέχθειας προς δεικτικότητα και χλευασμό, όπως η ακόλουθη:

Όμως, να που αναδύεται μια πηγαία, χλευαστική, μειωτική περιφρόνηση για τα εύκολα θύματα, εκείνα που είναι "του χεριού μου". Αναίμακτα, σίγα μην ξέρει κανείς ή μην δώσει δεκάρα για τους κούλις.

Αναρωτιέμαι αν θα γινόταν δεκτή η ίδια διατύπωση, αν αναφερόταν στους έλληνες μετανάστες σε βορειοευρωπαϊκές χώρες ή υπερπόντια, ειδικά το τέλος του 19ου αιώνα:

"οι έλληνες μετανάστες, συμβολική φιγούρα αναξιοπρεπούς ξενολάγνου και δουλικού καρπαζοεισπράκτορα, που αισθανόταν αγράμματη απέχθεια για την καταγωγή του και αστείο δέος για δήθεν ανώτερους επικυρίαρχους ξένης καταγωγής".

Εξ άλλου είναι γνωστό ότι οι έλληνες της διασποράς παρότρυναν συμπατριώτες τους στην μετανάστευση, έκαναν δουλειές του ποδαριού, περιέγραφαν με όρους θαυμασμού τις καινούργιες συνθήκες ζωής...

 

Εμ, όλα έχουν δύο όψεις στη ζωή αγαπητή. Δεν είναι πάντως κακό που υπερτονίζετε τη μία πλάι πλάι στην άλλη.

 

- Έχω μεγάλο στήθος.
- Κρίμα.