Η πρέπουσα επικοινωνία

ξερω @MauveDelastrange στηριζει μπεργκερ  

 

Πω, πω και δω καρτεσιανισμός, τύπου
...καθένας κους κι ένας καημός,
και κάθε κους και δάκρυ,
ειν' η ζωή του κάθε κου,
δοκάρι στο γινάτι..;
Ιιιι...
Δώκαμε, δώκαμε...

 

Μία ειλικρινής άποψη: δεν γίνεται να μην επικοινωνείτε τις σκέψεις σας όσο δυσάρεστες και να είναι αυτές. Συμβάλλουν στην δυναμική της σχέσης και εξίσου αποτελούν κομμάτι της. Και όταν ένας Κ απαιτεί/ επικοινωνεί με ειλικρίνεια μεταφέροντας σας τις ειλικρινείς του σκέψεις...αυτόματα δεν σας μαθαίνει/ λέει (χωρίς καν να λέει) πως και εσείς μπορείτε να επικοινωνείτε με ειλικρίνεια;

και σαν γυναίκα το καταλαβαίνω απόλυτα, αν δεν το πω θα σκάσω...(αστειάκι), χαχαχα, αλλά στέρηση επικοινωνίας σε αυτή τη φάση (ειδικά στην αρχή) είναι το τελευταίο που θα άντεχα...

 

Σκέφτομαι μέρες αν θα γράψω η όχι γιατί θεωρητικά με πρακτικά το θέμα αυτό έχει τόσες μικρές , μικρές διαφορές που αν τις συγκεντρώσεις γίνονται μια τεράστια.
Δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω όλα αυτά που έχω βιώσει και τελικώς έχω συνειδητοποιήσει για το εν λόγω θέμα.

Ναι τα λέμε όλα, αλλά πόσες φορές μπορείς να πεις κάτι που εχεις ήδη πει; Αν εγώ κάτι το σκεφτώ και 20 φορές την ημέρα δεν σημαίνει ότι το λέω και τις 20 και αν το έχω ήδη πει μια και έχω πάρει απάντηση, ή αντίδραση ή την οποία τελοσπαντων αλληλεπίδραση με αυτό που είπα το θέμα πόσες φορές μπορεί να συνεχίσει να παίζει;

Φυσικά και άπειρες φορές δεν θα πούμε αυτό που σκεφτόμαστε και θέλουμε
Γιατί πολλές φορές πρέπει να περιμένουμε πότε θα είναι η ώρα να το πούμε και μερικές φορές μέχρι να φτάσει η ώρα να το πεις έχεις ήδη μπει σε διαδικασία να το απαξιώσεις ή να σε έπνιξε και τελικά να βγήκε από το στόμα αόρατο καπου και να πέταξε και τελικά να μην έχεις τι να πεις ή να μην θεωρείς ότι έχει νόημα.

Εγώ πολλές φορές θα σκεφτώ αυτά που έχω να πω, όχι απαραίτητα ότι κρατάω πίσω γιατί πιστεύω κάθε Αφέντης που ασχολείται ξέρει τι γίνεται το καλύτερο στην αρχή είναι να τα λέμε no matter what, όταν βλέπεις όμως ότι σου ξεκαθαρίζεται ότι α, β, γ θα λες όταν (...) ή δεν θα λες αυτά (...) ,ή τέλος με το συγκεκριμένο ή οτιδήποτε τελοσπαντων, ε.. μετά πρέπει να το κλείνεις και εκεί δεν έχει σημασία αν είσαι εξωστρεφές η εσωστρεφές εκεί έχει πούτσα.

Γιατί έχει ήδη υποθεί έστω και μια φορά και μπορεί το υ να νοιώθει ότι θέλει να το λέει κάθε μέρα ή στα μάτια του να είναι "ανοιχτό" το ζήτημα, αλλά έλα ντε που δεν έχουν και πολύ σημασία τα μάτια του, αλλά τα μάτια Του, και άρα απειρες φορές θα βρεθεί να πρέπει να το βουλώσει και μάλιστα με χαμόγελο και που να το εννοεί κιόλας.

Πόσες είναι οι φορές που σαν υ έχω πει κάτι και η από πάνω πλευρά απαντά ή αντιμετωπίζει σαν να είπα κάτι τελείως άλλο; Πόσο σίγουρη είμαι αρχικώς για αυτό που λέω και τελικά φτάνω στο σημείο να; Αμφισβητώ αυτό που που είπα, να πιστεύω όντως ότι ο Άλλος με ξέρει πιο καλά και από μένα και μου δείχνει ακριβώς αυτό που είχα μέσα στην ψυχή μου όταν μιλούσα και όχι αυτά που είπα σε λόγια.

Και όσο μαγικό και ταυτόχρονα δύσκολο είναι αυτό; Να λες κάτι και να θες να επικοινωνήσεις κάτι και να σου θέτει και να σου παραθέτει πράγματα που δεν αφορούν αυτό που είπες αλλά ( μετά από σκέψη ) αυτά που ένοιωθες όταν μιλούσες.

Τέλος να πω ότι έχω βρεθεί και σε D/s που στο τέλος δεν μπορούσα να βγάλω άχνα για τίποτα, γιατί όλα είχαν υποθεί από μια φορά, για όλα είχα οδηγίες απλά δεν μπορούσε το μέσα μου να συμβαδίζει με αυτές. Τις ακολουθούσα αλλά μέσα μου ένοιωθα αποκομμένη, καμιά αντίδραση γιατί με την λογική δεν έβρισκα λόγο να μιλήσω να εξηγήσω να πω, γιατί ήξερα ότι η απάντηση θα ήταν " απλά κάνε το αυτό που λέω " " και να είσαι happy about it " στην περίπτωση αυτή το ότι ακολουθούσα χωρίς να καταφέρνω την δεύτερη εντολή " να είσαι καλά με αυτό ' και δεν το είπα, ήταν δικό μου λάθος.
Να μου πεις τι θα καταφέρνες; Να σε διώξει; Ε... Ίσως καλύτερα ή μπορεί σε κάποιας άλλης την περίπτωση να κάνει ο Κ κάτι άλλο κάτι μαγικό και να την κανει να είναι happy about it, δεν ξέρω πως μπορεί να δουλεύει ..το θέμα είναι ότι όταν φτάνει κάτι στο σημείο να αυτοδιαχειριζεσαι όλα σου τα συναισθήματα κτλ το πράγμα έχει πεθάνει, οπότε καλύτερα να φας τιμωρία παρά να κάνεις detach από τον Κ

 

Για μένα, η ουσία στο M/s είναι ότι προβληματισμοί που αφορούν την σχέση ή την θέση της σκλάβας λύνονται εξαρχής ή όταν προκύπτουν, από τον Αφέντη. Η σκλάβα δεν συνδιαχειρίζεται την σχέση με τον Αφέντη, η σκλάβα ακολουθεί. Αν υπάρχει κάτι που την εμποδίζει να ακολουθήσει τότε το αναφέρει με την αμέσως επόμενη αναφορά. Νομίζω ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το κριτήριο για το αν είναι καλό να ειπωθεί ένας προβληματισμός που αφορά την σχέση.

Edit: Ή μάλλον ένα κριτήριο για τον προβληματισμό καθ' εαυτό, αν είναι προβληματισμός ή συναίσθημα. Σε κάθε περίπτωση έστω και ένα ελάχιστο κατάλοιπο αδιαχείριστο και ενοχλητικό για την σκλάβα να αφήνει, καλό είναι να εκφραστεί.

 

Όταν κάτι έχει πεθάνει το θάβεις ή το ταριχεύεις, αλλιώς βρωμάει.
Μπορείς να το κλαις απεριόριστα, αλλά να το συναναστρέφεσαι όχι.
Καμιά τιμωρία δεν ανασταίνει.

 

Oχι, ίσως δεν το έγραψα καλά συντακτικά έπρεπε να έχω βάλει τελεία.
Εννοώ ότι καλύτερα εντός D/s να τα λες και να φας καμιά τιμωρία παρά να κρατάς να κρατάς να καταλήξεις να κάνεις αυτοδιαχείριση και τελικά να κανεις detach γιατί τότε πεθαίνει

 

Μια χαρά το είχες γράψει,ήταν απολύτως κατανοητό.

 

 
Έτσι κάτι γίνεται.

 

Πολύ ωραία όλα αυτά και θα συμφωνήσω με τους προλαλησαντες. Ναι είναι σημαντική η διαφάνεια στη D/s σχέση. Μόνο που εγώ δεν γνώρισα ποτέ Κ που να μην θυμώσει με τις σκέψεις μου. Έχω καιρό που έβαλα φιμέ!!!!!

 

Διαβάζοντας αυτές τις δύο αναρτήσεις έκανα τις παρακάτω σκέψεις.

Η καθημερινή αναφορά στο Κ μέλος είναι το μέσο που το υ επικοινωνεί τα πάντα. Ευθύνη του υ είναι να δώσει όλες τις πληροφορίες ( σκέψεις και συναισθήματα ) με κατανοητό τρόπο και από εκεί και πέρα είναι δουλειά του Κ πως θα το χειριστεί και με ποιό τρόπο.
Αν το υ έχει ανασφάλειες/ φόβους/ δεύτερες και έκτες σκέψεις δεν είναι και δική του ευθύνη να τις ξεπεράσει;

 

Ναι το να αποκρύπτω ένα μέρος των σκέψεών μου, γνωρίζω πως παραβαίνω ένα βασικό κανόνα που έχει τεθεί.
Αισθάνομαι πως λέω ψέμματα.
Αυτό φέρνει σαν αποτέλεσμα να το σκέφτομαι ενοχικά ξανά και ξανά και με αλυσιδωτή αντίδραση το ένα ατόπημα να φέρνει το άλλο.