Η πτώση.

Απ τη γειτονια που γεννηθηκα, εφυγα στα 8.
Οποτε ξαναπερναω, σπανια πια μια και ειναι στη Θεσσαλονικη, μου φαινεται πως ο δρομος μικρυνε,
τα κτιρια ηρθαν πιο κοντα, τα μπαλκονια κι αυτα μαζεψαν.
Λετε απ τη βροχη;

 

Ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους αλλάζει γιατί γίνονται εσωτερικές δικές μας μεταβολές.
Ο άνθρωπος όταν "δουλεύει" με τον εαυτό του μετουσιώνεται σε κάτι άλλο.
Κι όταν δυο ή και περισσότεροι άνθρωποι που σχετίζονται εργάζονται με τον εαυτό τους τότε μπορείς να πεις ότι και ο ένας αλλάζει αλλά και ο τρόπος που βλέπει ο ένας τον άλλο επίσης αλλάζει.
Είναι συνδυασμός δυο ή και περισσότερων δεδομένων.
Είναι σαν δυο άνθρωποι να βλέπουν π.χ. το ίδιο θέμα από διαφορετική ή ίδια οπτική  

 

Ήταν πολύ συγκεκριμένο αυτό που είχα στο μυαλό μου τη στιγμή που το εγραψα.
Κατά τ'άλλα,συμφωνώ μαζί σας.  
Παίρνοντας παράδειγμα από εμένα,που έχω αλλάξει πάρα πολύ,γιατί όχι και οι άλλοι;

 

Και με σένα συμφωνώ αγαπητή μου και με την @dina  

''Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε.''

Ο πόνος σε αλλάζει. Αν ένας άνθρωπος σε πονέσει ψυχικά και το δεχτείς, αλλάζεις βαθιά και ουσιαστικά.

Όταν ξεπεραστεί το στάδιο που αυτό το αντιλαμβανόμαστε ως ''τιμωρία'', τότε βλέπουμε το μεγάλο δώρο.
Ποιο είναι αυτό? Πως ό,τι ζούμε και μαθαίνουμε, δεν χρειάζεται να το ξαναζήσουμε, μάς βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα το ποιοι είμαστε και με ποιους ανθρώπους θέλουμε να σχετιζόμαστε πραγματικά εφεξής.

Όταν η ''πτώση'' είναι αναπόφευκτη, τότε αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις ετεροχρονισμένα πράγματα.
Αλλά αν σταθούμε στο -για μένα- αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι πάντα ξέρουμε, απλά επιλέγουμε να μην βλέπουμε, κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, γιατί η βαριοπούλα στο κεφάλι, αυτή του έρωτα, της μάγευσης, της ανόητης αντίληψης ''εγώ θα τον αλλάξω αυτόν τον άνθρωπο'' ή της γοητευτικής ''αύρας'' του, μάς εμποδίζει από το να σκεφτόμαστε καθαρά και να αξιολογούμε πραγματικά αυτά που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας, επιλέγουμε να αγνοούμε τα ''καμπανάκια'' των συμπεριφορών που μάς αποστρέφουν, δεν αξιολογούμε την πληθώρα των δεδομένων που έχουμε και περιμένουμε συνήθως τις πένθιμες καμπάνες της απομάγευσης για να συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι πραγματικά ο άλλος και να αποτιμήσουμε την συμπεριφορά του απέναντί μας.

Είναι αυτό που λέμε, ότι εκτιμάς κάτι ή κάποιον όταν σου λείψει, ακριβώς το ίδιο από την ανάποδη.
Αν δεν σου λείψει καθόλου, ή αν το μετά είναι εντελώς ανακουφιστικό, τότε απλά άργησες να συνειδητοποιήσεις ότι δεν σου έκανε, ότι δεν ήταν για σένα, ή ότι ήταν επιβλαβής ως επιρροή πάνω σου.

Παρεμπτιπτόντως, δεν θα το έλεγα ''αποκαθήλωση'', θα το έλεγα ''αποκατάσταση της πραγματικής διάστασης των ανθρώπων''. Σαν την πρεσβυωπία είναι κι αυτό. Θέλει απομάκρυνση για να δεις καλά, ή να φορέσεις τα γυαλιά που τα ξεκαθαρίζουν όλα. Οι εμπειρίες που αποκτάμε, οι φρίκες μας, τα παθήματα και τα μαθήματα, είναι τα γυαλιά μας, στο κομμάτι των ανθρώπων και της αντικειμενικής αξιολόγησης της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς τους απέναντί μας.

Εν κατακλείδι, καλά να είναι όλοι τους, δεν ξεχνώ να νιώθω ευγνωμοσύνη για τα δώρα της εμπειρίας, της διάκρισης και της αυτογνωσίας που μου έδωσαν, οι εκπεσόντες όμως, δυό σπιθαμές μακριά απ΄τον κώλο μου...

 

Μαρεσει αυτό! ^_^

 

Εχει πλάκα πάντως το ότι κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν αλλάξει, απλώς παρέμειναν το ίδιο βαρετοί όσο τους θυμόμουν ανέκαθεν.
Λες και η αλλαγή αυτή καθεαυτή είναι ένα παράσημο που δεν το δικαιούνται όλοι.

Στα σοβαρά τώρα .. μεγάλες αλλαγές παρατήρησα μόνο σε κάποιους με τους οποίους δεν είχα στενή σχέση .. το πολύ να ηταν καλοί γνωστοί και ίσως να είχα χάσει την επαφή για κάποιο καιρό.
Με όσους εχω κοντινή σχέση δεν παρατηρώ μεγάλες αλλαγές ή αν υπάρχουν δεν αφορούν την πρώτη ύλη του χαρακτήρα.. περισσότερο έχουν να κάνουν με δευτερεύοντα ζητήματα.

 

Υπέροχο...

 

Όσες φορές συνέβη να αποκαθηλώσω άτομα που θαύμαζα, το βίωσα με τέτοια δραματική ένταση, παρόμοιας δυναμικής με την μυθοποίηση που έθρεφε τον θαυμασμό που τους είχα.
Παρατηρούσα, εκείνες τις μέρες του "πένθους" μου, όλη την πορεία της απομάγευσης. Μερικά φλας μπακ κι όλες οι στιγμές της εθελούσιας στραβομάρας περνούσαν καμαρωτά μπροστά μου.
Αλλά η θλίψη κι ο θυμός βαστούσαν για μέρες το "γιατί", σαν πανό σε διαδήλωση αδικημένων ονείρων.
Τελικά, όλο αυτό το ξεθόλωμα στα τζάμια της αντίληψης πραγματικότητας, το μοιραστήκαμε με τους έκπτωτους αγαπημένους μου. Σκληρή δουλειά, χωρίς φρούδες ελπίδες.

 

Respect!

 

Υπάρχει ένα μόνο σκοτεινό σημείο στην υπόθεση - δυστυχώς κάποιες φορές εμείς είμαστε αυτοί που ριχνουμε στα τάρταρα τα άλλοτε σημαντικά για εμας πρόσωπα, πονάει τρελά και με μια χρονοκαθυστέρηση    

 

Σας ευχαριστώ