Η τέχνη του διαλόγου

Σε βλέπω στο δρόμο, μου γυαλίζεις, σ' αρπάζω απ' το μαλλί, σε ξεχαρβαλιάζω στον πέοντα, σε ξυλοκοπάω μέχρι να μην μπορείς ούτε να σουρθείς στην γη. Εννοείται όλ' αυτά επειδή πρόλαβες ν' αναγνωρίσεις το μεγαλείο μου.
Α, ξέχναγα, σου επέτρεψα να βγάλεις και κάποιες άναρθρες κραυγές συνοδευόμενες από ποτάμια δακρύων και να ψελλίσεις κανά "Μάλιστα", κανά " είμαι η πουτάνα σας" κλπ κλπ. Είπα κι εγώ τα δικά μου - που κατέβασες αμάσητα δίχως την παραμικρό αντίλογο - κι αυτό τ' ονόμασα διάλογο. Μετά απ' όλα αυτά, οι πιθανότητες να ξύπνησα στο κρεβάτι μου ή πίσω απ' τα κάγκελα μάλλον δεν ήταν λίγες - αλλά τίποτε δεν αποκλείεται σ' αυτή την μάταιη ζωή.
Μπορεί να έκανα όλα τα παραπάνω και να την έβγαλα λάδι -.

Με τρώγαν τα δάχτυλα μου εδώ και μέρες, να γράψω και αυτές τις " σοφίες ". Έκανα διάλογο με τον εαυτό μου και μ' έπεισε να τις βγάλω από μέσα μου.
Από κει και πέρα το θέμα του νήματος με πολλούς χρήστες αυτής της ιστοσελίδας ( μάλλον με την πλειονότητα και σίγουρα με μένα ), παίζει γροθιές.
Σαν να ρωτάς κάποιον που έζησε μια ζωή στο βουνό και δεν είδε ποτέ ούτε ζωγραφιστή τη θάλασσα, ποιο θα ήταν το καλύτερο δόλωμα, για να ψαρέψεις τσιπούρες.  

 

Δηλαδή αν ανέβαινε ο νήμας στην Τέχνη / Τσάμικο θα άλλαζε κάτι?

 

Κι εγώ που νόμιζα ότι το Off Topic υπάρχει για να γράφει ο Λεφάκης τις ζωδιακές προβλέψεις.

 

Συμφωνώ! Πρόκειται περί καταφώρου παραβιάσεως πρωτοκόλλου.
Να επιληφθείτε δεόντως την εξάντλησιν του προβλεπομένου ποινολογίου.
Το καταδικασθέν άτομο ουδαμώς χρειάζεται να έχει εμπλοκήν είς το παρόν νήμα.
Προβείτε εις την εκτέλεσιν της ποινής έν τω άμα.
Συνιστάται δε να είναι θήλυ και δη ανθεκτικόν.
Μικτή πενταμελής επιτροπή πιστοποιήσεως καλής εκτελέσεως της ποινής αναμένει μήνυμά σας.

 

το ίδιο το κείμενο είναι αυτό που προσπαθεί να περιγράψει: μια καθοδηγημένη διαδρομή προς συγκεκριμένο συμπέρασμα.
ο διάλογος (ιδανικά θα μπορούσε να) είναι μια αλληλεπίδραση που συμπεριλαμβάνει πλήθος παραμέτρων και παραγόντων,
ειδομένων από περισσότερες από μία θεάσεις. αυτό από μόνο του θα ήταν ένα θαύμα. αλλά κι έτσι ακόμη ο διάλογος παραμένει φτωχός,
περιορισμένος σε μιά διάσταση, στο λόγο, τη λογική (μαζί με τα συνυποδηλούμενα και τις αναφορές του, δεν υπερβαίνει το
χειροπιαστό, το μετρήσιμο). καταλήγει σχεδόν πάντα ως εκλογίκευση. Παραμένει μ αυτην την έννοια στην επιφάνεια, αναζητά στόχο,
αγνοεί και απαξιώνει το εμπεδομένο, το βίωμα, την εγγενή αντίφαση της ανθρώπινης αντίληψης.
Η αναζήτηση λογικών εξηγήσεων είναι θαυμάσιο εργαλείο, απίστευτο, ένα υπερόπλο, ανεπαρκές όμως.

 

Nα βάλω δυο λόγια παραπάνω, έτσι για να ξεκαθαρίζονται, λίγο- λίγο, τα πράματα...
Και μαζί με τα πράματα, να ξεκαθαρίζουμε στο μυαλό μας, ποια είναι αυτά τα παιδγιά, που συνειδητά η όχι, ρίχνουν νερό στον μύλο των πραμάτωνε...

Για κάθε ισχυρισμό, ο οποίος δεν έχει την παραμικρή σχέση με το γεγονός αυτό καθεαυτό, το κόστος αποκατάστασης της αντίληψης του γεγονότος καθεαυτό είναι σχεδόν διπλάσιο από το κόστος που απαίτησε η αντίληψη, κατανόηση ή/και επιστημονική περιγραφή του γεγονότος αυτού. Το ίδιο ισχύει και σε κάθε πεδίο γνωστικού αντικειμένου.
Επίσης η μη ενασχόληση με τον ισχυρισμό αυτό πολλαπλασιάζει εκθετικά το κόστος ανάλογα με τον χρόνο που αυτός ο ισχυρισμός παραμένει στο απυρόβλητο, για τους όποιους λόγους (από αδιαφορία μέχρι αδυναμία κατανόησης του μηχανισμού που τον παράγει σε κάθε πτυχή του).
Παράδειγμα: Ο ισχυρισμός "η γη είναι επίπεδη", απαιτεί σήμερα πολλαπλάσιο κόστος από όλο το κόστος (σε κάθε επίπεδο, σε κάθε μετρήσιμη συνισταμένη που συμμετείχε κλπ κλπ), ούτως ώστε να παύσει να ισχύει στην γκλάβα του τελευταίου υποστηρικτή του.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)...

 

Μόνο σε τελεολογική βάση δε μπορούν δύο μονόλογοι να είναι επαρκείς ως προς τη σύσταση ενός διαλόγου.

 

Θεση - Αντιθεση - Συνθεση ή Λογος - Αντιλογος - Σχετλιασμος ( αγανακτηση )


Επαφιεται στην ιδιοσυγκρασια των μετεχοντων στο διαλογο...


Μη λησμονουμε ωστοσο, πως, οπου δεν πιπτει λογος, πιπτει ραβδος  

 

Της τέχνης του διαλόγου νομίζω προηγούνται δύο άλλες:

- η "τέχνη" της παραδοχής κάποιου ότι δεν τα ξέρει όλα και θέλει να μάθει κι άλλα, και

- η "τέχνη" του σεβασμού προς τον εκάστοτε συνομιλητή.

 

 

Ο διάλογος δεν χρειάζεται προϋποθέσεις - ευχολόγια για να υπάρξει...
Σκοπός του διαλόγου δεν είναι η πειθώ, η πληροφορία καταρχάς είναι...
Δηλαδή η ανταλλαγή ενέργειας...
Το να μπορεί κάποιος να είναι συνομιλητής είναι ζόρικο πράμα...

 

Επειδή λοιπόν το διαλέγεσθαι σημαίνει πληροφορία, δηλαδή ανταλλαγή ενέργειας, είναι απαραίτητο να διαπιστωθεί/εδραιωθεί μεταξύ των διαλεγομένων ο ελάχιστος κοινός κώδικας κατανόησης.
Ο κώδικας αυτός είναι προφανές πως σημαίνει πως τα δομικά στοιχεία της γλώσσας, οι λέξεις, γίνονται κοινά κατανοητές, στο περιεχόμενο του συγκεκριμενου διαλόγου, τουλάχιστον ως ένα βαθμό.
Αν δεν μπορεί να υπάρξει αυτό, ο διάλογος παύει κατ' ουσίαν υφιστάμενος, λίγο έως πολύ.
Η όποια συνέχειά του μπορεί μόνο να εξυπηρετεί καταρχάς τους σκοπούς αυτού που, σχηματικά μιλώντας, βρίσκεται στο σκέλος του συγκοινωνούντος δοχείου με την υψηλότερη στάθμη.
Ανακεφαλαιώνοντας, επειδή το πλέον σύνηθες είναι να νομίζουμε πως ο συνομιλητής μας σκέφτεται με τον τρόπο σκεφτόμαστε εμείς και αντιστρόφως, είναι σημαντικό να διερευνάται η δυνατότητα ύπαρξης κοινού κώδικα μεταξύ των συνομιλητών.

 

περιγράφετε έναν αδιάφορο (σνομπ) διάλογο, σε λέσχη τσαγιού. υποτιμάει τον διάλογο η περιγραφή, τον στενεύει σε ανούσιο σχήμα. ακόμη κι ο διάλογος αναζήτησης τεχνικών λύσεων χρειάζεται κάτι περισσότερο από άσηπτη ορθότητα.