Η ψυχολογία για όλους είναι ο άμβωνας της εποχής μας;

Να γ@μάμε/-όμαστε.

Μόνοι ή/και με παρέα.

Αυτό κάνει καλό στην ψυχολογία.

Συμπέρασμα κατόπιν παρατήρησης.


#προσοχή στις new age διδαχές: είναι το ίδιο κίβδηλες με τις "άλλες".
προσοχή στην επιστήμη (?) της ψυχολογίας: είναι σε πόλεμο με την ιδιαιτερότητα, το φορτίο και το δράμα της ύπαρξης του καθενός

Ας γ@μάμε/-όμαστε.
Απλά.

I L

 

Προσπαθώ να καταλάβω την συνεισφορά σου στον διάλογο, αλλά μάλλον με μπέρδεψε το χάσσσσσταγκ...
Να γαμιόμαστε λοιπόν ή να γ@μόμαστε?  

 

Ο,τι έχει ανάγκη ο καθένας.

Να συνεισφέρω στο διάλογο? Αδύνατον. Δεν έχω καταλάβει τις περισσότερες απο τις τοποθετήσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

 

Διάβασε της Alice Miller (αν δεν το έχεις διαβάσει) "Οι φύλακές της παιδικής μας ηλικίας"

 

Να συμπληρώσω ότι ένας καλός σύμβουλος ψυχικής υγείας πρέπει να είναι σε θέση όταν "ανοίγει" τις πληγές του θεραπευόμενου πρέπει να μπορεί και να τις "κλείνει" αλλιώς είναι σαν να κάνει επέμβαση και να αφήνει τον ασθενή ανοιχτό και εκτεθειμένο στα μικρόβια....

 

Ο θεραπευτής είναι υποχρεωμένος σύμφωνα με την δεοντολογία να κάνει και ο ίδιος συνεδρίες για να αποβάλλει οποιοδήποτε σύνδρομο, προκατάληψη ή ότι προκύψει στην πορεία ώστε να μπορεί να κάνει τη δουλειά του αμερόληπτα

 

Κέντησες πάλι  

 

Εσένα αγαπητέ μου η "ψυχοθεραπεία" σου είναι το γράψιμο σου  
Μακάρι να μπορούσαν όλοι να γράψουν έστω κι ένα ημερολόγιο με ορνιθοσκαλίσματα, να τολμήσουν να εκφράσουν ότι κρύβεται μέσα τους έστω και στον ίδιο τους τον εαυτό ... τότε θα έβλεπες περισσότερες σανίδες στον ορίζοντα ....

 

Κι η ζωή δική σου επιλογή είναι. Αν δεν ήθελες δεν θα ζούσες ή δεν θα επέλεγες να έρθεις .... απλά δεν το θυμάσαι  

 

αυτή η έπαρση πόσο με φοβίζει, η ακλόνητη εμπιστοσύνη στη μέθοδο, αν κατάλαβα καλά αυτό συζητούσαμε.

 

Η επιλογή της ατομικότητας είναι εφικτή.
Το περιβάλλον μας επηρεάζει πριν ακόμη γεννηθούμε από τη μήτρα της μάνας μας, μην σου πω και πιο πριν αν λάβουμε υπόψη και το υλικό από το dna που χρησιμοποιείται για τη σύσταση μας γεννετικά. Και μη σου πω και για τις εμπειρίες που κουβαλάει η ψυχή που θα δώσει πνοή αλλά....
Πόσο αμέτοχοι είμαστε όντας ενήλικες πια στην ίδια μας τη ζωή ώστε να μην προσπαθήσουμε να αποκρυσταλλώσουμε τη δική μας προσωπικότητα?
Υπάρχουν αυτοί που βολεύονται σε αυτό το ποίημα της μη επιλογής ή τους έχουν ευνουχίσει κάνοντας τους από μικρούς να πιστεύουν ότι δεν έχουν επιλογή (Μπουκάι: ο αλυσοδεμένς ελέφαντας) και υπάρχουν κι αυτοί που βαράνε το μαχαίρι στο κόκκαλο από τα γενοφάσκια τους όσο κι αν προσπαθούν οι άλλοι να τους πείσουν ότι δεν αξίζουν (γιατί συνήθως αξίζουν περισσότερο από αυτούς που προσπαθούν να τους πείσουν για το αντίθετο) και υπάρχουν κι αυτοί που ένα γεγονός στη ζωή τους κάποια στιγμή τους ταρακουνάει και ξυπνάνε από τη λήθη του δεν μπορώ, δεν ξέρω, δεν αξίζω, δεν, δεν ....

 

Η έπαρση είτε προς τη μια είτε προς την άλλη πλευρά τείνει να γείρει τη βάρκα και να μπάσει νερά, και η τυφλή εμπιστοσύνη στους "ειδικούς" χωρίς ίδια άποψη επίσης. Για όλα υπάρχει ένα μέτρο