Θέατρο

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Η ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤ. ΛΙΒΑΘΙΝΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ «ΠΑΛΛΑΣ»

Ο Λιρ που γύρισε από τα Δεκεμβριανά

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Ο Νικήτας Τσακίρογλου, ενάμιση χρόνο μετά, αναμετριέται και πάλι με τον εμβληματικό σεξπιρικό βασιλιά Λιρ, έχοντας στόχο, όπως λέει, «να καταρρίψει όλα τα ρεκόρ».


Η νέα αρχή, που θέτει τον πήχυ... πανήψηλα, γίνεται στο θέατρο «Παλλάς» ανήμερα των εκλογών της Κυριακής.

Μπορεί να είναι συμπτωματική η χρονική συνύπαρξη της κάλπης με την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα. «Ωστόσο η παράσταση αυτή έρχεται να "κουμπώσει" σε όσα συμβαίνουν σε τούτο τον κόσμο. Και με την κρίση και με το Μνημόνιο», υποστηρίζει ο πρωταγωνιστής για τη βραβευμένη το 2009, με το Βραβείο Διεθνούς Ρεπερτορίου των Κριτικών Θεάτρου δουλειά του Στάθη Λιβαθινού, που εν ριπή οφθαλμού ξεπούλησε τα εισιτήρια και των 10 παραστάσεων. Και το ίδιο προβλέπεται για τις δέκα επιπλέον που προστέθηκαν εκτάκτως.

Ο Νικήτας Τσακίρογλου κλείνει πενήντα χρόνια στο θέατρο. Ως εκ τούτου έχει βαρύτητα όταν με καμάρι δηλώνει: «Ο "Λιρ" είναι μια διαφορετική παράσταση. Δεν την εντάσσω στις "κανονικές". Δεν ακολουθεί την πεπατημένη - και, κυρίως, την πεπατημένη των κρατικών σκηνών, παρόλο που ξεκίνησε ως μια παραγωγή του ΚΘΒΕ. Είναι μια δημιουργία που φτιάχθηκε στο δρόμο, επηρεασμένη από τα Δεκεμβριανά και τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Φτιάχτηκε, ενώ ακούγονταν οι ιαχές των φοιτητών και του κόσμου της Θεσσαλονίκης».

Σύγχρονη, όχι μοντέρνα

Δεν ξέρει αν είναι μια μοντέρνα παράσταση. Αλλά ο «Λιρ» είναι σίγουρα «μια σύγχρονη δουλειά, που πραγματεύεται την κρίση της εξουσίας. Είναι μια παράσταση αιχμής», υποστηρίζει.

Σήμερα που ξανασυναντά το ρόλο του τραγικού βασιλιά και πατέρα, αισθάνεται ότι «ο Λιρ έχει περάσει πλέον μέσα στο σώμα και στη σκέψη μου. Η πορεία του δικού μου Λιρ είναι από το φαίνεσθαι στο είναι. Αυτή είναι η πορεία του. Αλλά αυτή είναι η πορεία και του Νικήτα Τσακίρογλου», αποκαλύπτει. «Ο Λιρ του Τσακίρογλου φτάνει στην τρέλα και την άνοια. Τον είδα τον ήρωα ως άνθρωπο, ως πατέρα, ως εξουσιαστή που πέρασε τα πάντα για να φτάσει στο όριο του φυσικού φαινομένου, που είναι ο άνθρωπος. Γίνεται ένας κλοσάρ, συνομιλεί δηλαδή με οικείες στην πόλη μας εικόνες. Ο περήφανος Λιρ εγκαταλείπει τα πάντα και φτάνει στο τίποτα».

Ενώ σχεδόν δεν άλλαξε τίποτα απ' τη βραβευμένη παράσταση του ΚΘΒΕ, «κάτι πολύ σημαντικό έχει ωριμάσει μέσα μας», τονίζει. «Ο Στάθης Λιβαθινός και οι νέοι ηθοποιοί της παράστασης δημιουργούν μια δυναμική που με παρασύρει κι εμένα, που είμαι ο γεροντότερος. Αντλώ δύναμη και απ' την ενέργειά τους και από τη ροκ μουσική αυτής της ροκ παράστασης».

Θυμός για την εξουσία

Εποχή εκλογών. «Εποχή πολιτικής κρίσης», με διορθώνει ο πρωταγωνιστής. «Μ' αυτό συνομιλεί η παράσταση», επιμένει. «Το μέλλον είναι εγκλωβισμένο και στον τόπο μας. Νομίζω ότι δεν είναι εποχή για όνειρα. Αυτό μάς λέει ο "Λιρ". Μια σκληρή, μια θυμωμένη παράσταση. Ο θεατής σίγουρα θα σκεφτεί στο "Παλλάς" τη δική του ευθύνη για όσα συμβαίνουν. Τα πάντα, όπως και στον "Λιρ", ξεκινάνε από τους πατεράδες. Από τα λάθη των γονέων. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι σύγχρονοι Λιρ είναι οι εξουσιαστές μας».

Το γεγονός ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης η παράσταση ξεπούλησε όλα τα εισιτήριά της και πήρε παράταση δέκα ημερών τι υποδηλώνει; «Οτι ο κόσμος έχει ανάγκη από καλές φωνές», θεωρεί ο Ν. Τσακίρογλου. «Και νομίζω ότι η παράσταση αυτή προσφέρει μια φωνή στο σύγχρονο Ελληνα πολίτη, που κουβαλάει θυμό για την εξουσία. Γιατί είναι άδικα τα νέα κυβερνητικά μέτρα».

«Είναι άδικο να μου έρχονται απανωτά μπουγιουρντί απ' την Εφορία, ενώ οι φοροφυγάδες μένουν ατιμώρητοι. Είναι άδικο που οι συντάξεις γίνανε της πείνας. Την Κυριακή θα πάω στην κάλπη θυμωμένος. Και πιστεύω ότι όλοι οι Ελληνες θα πάνε εξίσου θυμωμένοι».

Το μετά τον «Λιρ» τον απασχολεί; «Ναι», απαντά. «Αλλά δεν εξαρτάται από εμάς. Εμείς είμαστε στρατιώτες της τέχνης. Ερωτευμένοι με την τέχνη μας. Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε. Οχι γιατί δεν θέλουμε, αλλά γιατί δεν έχουμε χρήματα». Υπό «ιδανικές συνθήκες» θα ήθελε πάντως να κάνει τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ». «Πιστεύω, ήρθε η εποχή. Είναι ένας ρόλος που συναντά τον Λιρ. Σίγουρα ο Σέξπιρ είχε διαβάσει και τους δύο "Οιδίποδες". Βεβαίως, έχω και μια ηλικία τώρα, οπότε δεν μπορώ να σκέφτομαι σαν φιλόδοξος νέος. Σκέφτομαι σαν φιλόδοξος γέρος. Φαίνεται, και σε αυτό με έχει επηρεάσει ο Λιρ».

info: Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης. Σκηνικά- κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου. Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής.
Μαζί με τον Νικήτα Τσακίρογλου επί σκηνής οι: Θ. Ακοκκαλίδης, Σ. Ανδρονίκου, Κ. Ασπιώτης, Ευτυχία Γιακουμή, Μαριάννα Δημητρίου, Π. Καρατζάς, Γ. Κωνσταντινίδης, Δαυ. Μαλτέζε, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Ηλ. Μελέτης, Δ. Μπουλάς, Γ. Νούσης, Ευθ. Παππάς, Α. Πελτέκης, Χρ. Σουγάρης, Γ. Τσαμπουράκης, Φ. Τσοτουλίδης και Γ. Χαρίσης. *

 

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜ.: ΕΛΕΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ούτε διάβολος ούτε μάρτυρας

Μία από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής σεζόν χαρακτηρίζει ο κριτικός των νεοϋορκέζικων «Τάιμς», Μπεν Μπράντλεϊ τον «Εμπορο της Βενετίας», του Ντάνιελ Σάλιβαν, που παίζεται στο θέατρο Broadhurst, με τον Αλ Πατσίνο στον ρόλο του Σάιλοκ.
Είχε πρωτοπαρουσιαστεί το καλοκαίρι στο Σέντραλ Παρκ, αλλά τώρα, ελάχιστες αλλαγές στο καστ, όλες προς το καλύτερο, κάνουν τον Μπράντλεϊ να διαπιστώνει ενθουσιασμένος πως έχει φτάσει σε ένα υψηλότερο επίπεδο σαφήνειας και λεπτότητας.

Παρ' όλο που ο Σέξπιρ στη Νέα Υόρκη είναι συχνά ένα ανομοιογενές μίγμα αστέρων, που κάνουν επίδειξη του κλασικού τους οπλοστασίου, η παράσταση του Σάλιβαν και της ομάδας του είναι ένας συλλογικός και εντελώς πρωτότυπος «Εμπορος». Αλλά και η καλύτερη διάψευση για όσους υποστηρίζουν ότι μόνο οι Βρετανοί ανεβάζουν τον Σέξπιρ σωστά. Ο κριτικός, μάλιστα, θυμάται στο σημείο αυτό την περσινή «ακαθοδήγητη εισαγόμενη λονδρέζικη παραγωγή» του «Αμλετ» με πρωταγωνιστή τον Τζουντ Λο.

Οσο για την ερμηνεία του Αλ Πατσίνο; Επωμιζόμενος έναν από τους πιο δυσάρεστους ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου, αποφεύγει τις παραδοσιακές ερμηνείες που θέλουν τον Σάιλοκ είτε διάβολο είτε μάρτυρα. Η εξαιρετικά αιχμηρή και βαθιά ερμηνεία του ξεκινά με το τελετουργικό μειδίαμα, που υιοθετεί στις επιχειρηματικές του συναλλαγές. Αλλά το κοινό διατηρεί πάντα την επίγνωση (στο κάτω κάτω πρόκειται για Αλ Πατσίνο) πως κάτω από τους μανιερισμούς επικρατεί αναβρασμός. Ο Σάιλοκ έχει ξοδέψει τη ζωή του συλλέγοντας περιφρονήσεις και κατηγορίες εναντίον των Εβραίων, που θα τον οδηγούσαν αναμφίβολα στην εξόντωση.

Τον ρόλο της Πόρσια ερμηνεύει η, επίσης, εξαιρετική Λίλι Ρέιμπ. Στα αβρά χαρακτηριστικά της ηθοποιού, κάθε άλλο παρά βλέμμα θριάμβου (όπως συμβαίνει στις περισσότερες αναγνώσεις) είναι αυτό που διακρίνεται, αλλά μια πολύτιμη και αμετάκλητη απώλεια. Εχει αναγκαστεί να ζήσει εγκλωβισμένη και μέσα σε αυτά τα όρια να εξασκήσει την εύθραυστη ευφυΐα της, ενώ λαχταρά για μια καθαρή λυτρωτική αγάπη. Για να καταλάβει στο τέλος πως η αγνότητα είναι ανέφικτη στην ντροπιαστική, ρηχή Βενετία και αυτή η συνειδητοποίηση να μοιάσει με ηχηρό χαστούκι.

Η παράσταση -σύμφωνα, πάντα, με τον κριτικό- επενδύει στην πολυαναλυμένη δικαστική σκηνή με τέτοιο πάθος και οργή, που διαλύει κάθε προκατάληψη. «Το κοινό ενδεχομένως να νιώσει ότι τρέμει, όπως συμβαίνει όταν κάτι τρομακτικό και μπλεγμένο αρχίζει να αποκτά νόημα. Ενώ είναι πιθανό να πονοκεφαλιάσει προκειμένου να διαπιστώσει ποια ακριβώς είναι η συμπάθειά του. Μια στιγμή επώδυνη για όλους», προειδοποιεί.

Και καταλήγει: «Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον "Εμπορο", ο συγκεκριμένος υπενθυμίζει διαρκώς στο κοινό πως τα χρήματα καθορίζουν και μολύνουν κάθε σχέση. Δεν τελειώνει με τη συνήθη επανενωμένη αρκαδική ευδαιμονία των ερωτευμένων, αλλά με την τσουχτερή αίσθηση ότι το να αγαπάς στη Βενετία είναι συνώνυμο της απώλειας, της ήττας».

 

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Ελένη Κοκκίδου

Είμαι ακραίος άνθρωπος κι αυτό είναι προσόν στην τέχνη

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Η Ελένη Κοκκίδου έχει αποκτήσει και πέρα από τη «φυλή» των θεατρόφιλων... υπερφυσικές διαστάσεις, μετά τη συγκλονιστική ερμηνεία, έναν προσωπικό θρίαμβο, στη «Γυναίκα της Πάτρας» του Γιώργου Χρονά, που επαναλαμβάνεται στο θέατρο «Βασιλάκου» (η σκηνοθεσία της Λένας Κιτσοπούλου).

Ενώ πηγαινοέρχεται φουριόζα στον ήρεμο ιδιωτικό χώρο της για να με τρατάρει πατρινό λουκουμάκι με τεντούρα μαζί με τον «τελειότερο» αμερικάνικο ντεκαφεϊνέ, προσπαθώ να ανακαλύψω πώς αυτή η γλυκιά, πληθωρική, ταλαντούχα γυναίκα μεταμορφώνεται στη σκηνή σε πόρνη- ανήμερο θεριό. Πριν φύγω, μου βάζει συνωμοτικά σε ένα βαζάκι μαγιονέζας λίγο από τον «τελειότερο καφέ».

- Βλέπατε θέατρο μικρή;

«Πολύ λίγο. Επαιζα κιθάρα, μάθαινα και πιάνο. Δεν συνέχισα όμως. Η αλήθεια, πάντως, είναι πως όταν πηγαίναμε στο θέατρο εγώ με αυτούς που ήταν πάνω στη σκηνή ένιωθα να είμαι. Και ήξερα ότι αυτό που βλέπω μπορώ να το κάνω».

- Αισθάνεστε καλύτερα πάνω στη σκηνή απ' ό,τι κάτω;

«Ε, βέβαια. Τώρα πια είμαι εξοικειωμένη και με την πραγματικότητα της ζωής. Πιο παλιά δεν ήμουν. Κι ανυπομονούσα να είμαι στη σκηνή. Επάνω της αισθάνομαι τόσο καλά, γιατί ξαφνικά όλα τα πράγματα παίρνουν νόημα. Μπαίνουν όρια και υπακούς σε ένα σύστημα πραγμάτων. Εχει ένα νόημα να υπάρχεις εκείνη την ώρα εκεί. Ενώ στην πραγματικότητα της ζωής το νόημα πρέπει να το βρεις εσύ. Μόνος. Δύσκολα πράγματα!».

- Ενώ συνήθως δεν έχετε υλικό πρωτογενές από τη ζωή σας για τους ρόλους, όπως συμβαίνει και με την πόρνη Πανωραία, μπορείτε και τους εμψυχώνετε. Δεν είναι μια παραδοξότητα;

«Η σκηνή δεν είναι μίμηση της ζωής. Αν βάζαμε την αληθινή Πανωραία πάνω στη σκηνή, μπορεί να μας φόβιζε, μπορεί και να μας γοήτευε. Ο ηθοποιός πρέπει να παρατηρεί. Εγώ παρατηρούσα πάντα τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Από παιδί. Αμα με ρωτήσεις τι σπίτια έχει ο δρόμος μου, δεν θυμάμαι. Αλλά αν μου πεις "πώς ξύνει το μάγουλό της η κυρία τάδε;", θα σ' την κάνω αμέσως».

- Τι ψάχνατε στους άλλους;

«Την ψυχή τους. Με ενδιέφερε πολύ πως αισθάνονται, πώς σκέφτονται, πώς ζουν. Πώς κάποιοι γελάνε πολύ, τρώνε πολύ, χαίρονται πολύ και φωνάζουν ενώ άλλοι είναι μίζεροι, μαζεμένοι, δεν σου δίνουν μεγάλο θάρρος. Γιατί εγώ δεν έβρισκα τρόπο να ζω. Μου ήταν πολύ δύσκολη η ζωή. Ημουν ένα βασανισμένο, πολύ ιδιαίτερο κι ευαίσθητο παιδί. Ενιωθα ότι δεν υπήρχε αρκετός χώρος για μένα μες στην οικογένειά μου. Δεν ήμουν στις προδιαγραφές της».

- Ποιες ήταν οι οικογενειακές προδιαγραφές;

«Οι αστικές. Ο πατέρας ήταν μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα που ξεκίνησε από το μηδέν, μετά τον πόλεμο, με όραμα κι έφτιαξε μια ζωή και τις βάσεις τα παιδιά του να γίνουν επιστήμονες, αυτόνομοι άνθρωποι με μια καλή ζωή. Εμενα, όμως, δεν με ενδιέφερε αυτή η ζωή. Εψαχνα να βρω άλλα πράγματα, στους λαϊκούς κυρίως ανθρώπους. Τους συναντούσα τα καλοκαίρια που πήγαινα στο χωριό της γιαγιάς μου, κοντά στην Τρίπολη, στους Αραχαμίτες, όπου πηγαίνω ακόμα. Και στο σχολείο μου, το Μαράσλειο, όπου συνυπήρχαν όλες οι κοινωνικές τάξεις».

- Τι ακριβώς ανακαλύπτατε στους λαϊκούς ανθρώπους;

«Τα πρωτογενή πράγματα της ζωής, χωρίς τον καθωσπρεπισμό που μου είχε επιβληθεί στην οικογένειά μου».

- Από το θέατρο τι ζητούσατε; Τι ζητάτε;

«Ηταν πάντα ο χώρος ο δικός μου, εκεί όπου μπορούσα να εκφραστώ. Σαν να πήγα στο θέατρο για να συναντήσω τον εαυτό μου. Να ενηλικιωθώ, να μεγαλώσω, να αναπτυχθώ ως αυτόνομος οργανισμός. Διότι το ένιωθα ότι ως κατασκευή ήμουν φτιαγμένη για να είμαι εκεί. Ημουν καλλιτεχνική φύση. Δεν ήταν τυχαίο ότι πριν πάω στο θέατρο σπούδασα ψυχολογία. Πήγα και στη σχολή ξεναγών, δούλεψα ως ξεναγός και μετά πήγα στο θέατρο».

- Βλέποντάς σας κάποιος ως Γυναίκα της Πάτρας θαυμάζει πρωτίστως το θάρρος της αυτοέκθεσης. Πώς οδηγείστε σ' αυτή την υπέρβαση;

«Μου είναι απόλυτα φυσιολογικό. Κι εγώ είμαι ακραίος άνθρωπος, τα δίνω όλα. Το εκατό τοις εκατό. Αυτό δεν σημαίνει ότι βγαίνω κερδισμένη. Τις περισσότερες φορές, το αντίθετο. Ομως στην τέχνη αυτό είναι ένα προσόν».

- Το να τα δίνεις όλα;

«Ε, βέβαια. Τώρα που έχω μεγαλώσει λίγο, έχω κατεβάσει αρκετά τις μηχανές. Ομως στη σκηνή εξακολουθώ να είμαι εσωτερικά πυρακτωμένη. Και όταν κάνεις κι έναν άνθρωπο, όπως η Πανωραία, που πέρασε διά πυρός και σιδήρου και ό,τι κάνει το κάνει πολύ -κλαίει πολύ, αγαπάει πολύ, μισεί πολύ, εκδικείται πολύ-, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί. Είχα ένα κοστούμι έξτρα έξτρα έξτρα large να φορέσω, οπότε μπορούσα να ανοιχτώ όσο ήθελα. Ημουν ελεύθερη. Δεν είχα περιορισμούς. Μπορούσα να είμαι η Ελένη, με όλη της την αίγλη, που να γελάει πολύ, να κλαίει πολύ, να χορεύει, να τα σπάει. Αυτό το "πώς το κάνει, δεν ντρέπεται;", για μένα είναι τρομερή ελευθερία. Και νομίζω ότι αυτό νιώθει ο κόσμος και τον δονεί η παράσταση».

- Ερχονται και οι κυρίες των βορείων προαστίων και εκστασιάζονται με τη φοβερή ιερόδουλη! Περιμένατε τέτοια παλλαϊκή απήχηση;

«Ναι. Γιατί η Πανωραία δεν έχει σχέση με κανένα βόρειο, νότιο ή δυτικό προάστιο. Ούτε με το κοινωνικό status των ανθρώπων. Ο αγώνας που κάνει κάποιος για τη ζωή του είναι πανανθρώπινος. Δεν έχει σχέση με το αν είναι πλούσιος ή φτωχός. Μιλάει για τον αγώνα επιβίωσης και αξιοπρέπειας. Είναι μια αξιοπρεπής γυναίκα. Ακόμη και ο τρόπος που μιλά για τα πράγματα, παρ' όλο που τα κατονομάζει, δεν είναι καθόλου χυδαίος».

- Η σχέση που έχετε με το πληθωρικό σώμα σας φαίνεται στη σκηνή εξαιρετικά καλή. Είναι εξίσου καλή και εκτός σκηνής;

«Στη ζωή με έχει πάρα πολύ βασανίσει το βάρος μου, γιατί έχω μια συναισθηματική εξάρτηση με το φαγητό. Στη σκηνή τα πράγματα είναι αλλιώς, γιατί η σκηνή είναι ελευθερία. Κι αυτή είναι η διαφορά μου με τους άλλους. Οι άλλοι αν τους ανεβάσεις στη σκηνή θα πάθουν εγκεφαλικό. Ενώ εμένα εκεί πάνω όλα μού φαίνονται πολύ πιο φυσικά».

- Η απήχηση του κοινού, το βραβείο του «Αθηνοράματος», η υποψηφιότητα για τα βραβεία Κουν, ήταν μια ηθική ανταμοιβή;

«Αποδείχτηκε ότι ένας καλλιτέχνης που υπηρετεί αθόρυβα την τέχνη του, γίνεται τελικά αποδέκτης της αγάπης και κυρίως της εκτίμησης του κόσμου. Μέσω εμού ανταμείβει, αισθάνομαι, όλους όσοι έχουν παρόμοια σχέση με την τέχνη τους».

- Τι θα επιθυμούσατε καλλιτεχνικά, από εδώ και πέρα;

«Θα ήθελα να ξαναπαίξω στην Επίδαυρο. Επαιξα το καλοκαίρι στη "Λυσιστράτη" και γοητεύτηκα. Στη ζωή μου θα ήθελα να είμαι συνεχώς ανθηρή. Να μη χάσω τη δυνατότητα να δημιουργώ. Είναι το μόνο αντίβαρο στα σκοτάδια της ψυχής μου». *

 

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΙΝΤΕΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ

Ακόμα και η μικρή εξουσία ξεμυαλίζει

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Σε εποχές που οι κλοσάρ χωρίς ταυτότητα, προφανώς τα πρώτα θύματα του Μνημονίου, κατακλύζουν το κέντρο της Αθήνας με χαρτόκουτες, που μετατρέπουν το βράδυ σε ασύμμετρα σπιτάκια, ένας αρχετυπικός τυχάρπαστος αλήτης, που αναζητεί μια γωνίτσα κάτω από κεραμίδι, ένας συγκλονιστικά σύνθετος αντιήρωας από την πένα του σπουδαίου Χάρολντ Πίντερ, θα μας γνέφει με τις κουτοπονηριές του από τη σκηνή του «Απλού Θεάτρου».

«Ηθικά προτιμώ την κρίση από το νεοπλουτισμό και το lifestyle του Καγιέν» λέει ο σπουδαίος ηθοποιός
Ο εμβληματικός για το παγκόσμιο δραματολόγιο «Επιστάτης», έργο που φέρνει στο φως με εμπνευσμένο τρόπο τα ανθρώπινα κενά και σύνδρομα, ανεβαίνει αύριο σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα. Τον ομώνυμο ήρωα υποδύεται ο Δημήτρης Καταλειφός. Παραδόξως, είναι ο πρώτος Πίντερ της μακράς και πλούσιας καριέρας του.

«Καταλαβαίνω αυτή τη φορά με την ψυχή μου ότι είναι ένας σπουδαίος δραματουργός», μας λέει πριν μπει στην πρόβα. «Ασχολούμενος στην πράξη μαζί του βλέπεις ότι δεν υπάρχει "και", δεν υπάρχει κόμμα, σκηνική υπόδειξη, αντικείμενο, που δεν έχει σοβαρό λόγο ύπαρξης. Δηλαδή, είναι "παρτιτούρα" αυτό το κείμενο. Και ο Πίντερ ένας σπουδαίος μάστορας, αν σκεφτείς ότι ο "Επιστάτης" είναι ένα από τα πρώτα του, μετά το "Πάρτι Γενεθλίων", θεατρικά του. Είναι και το έργο με το οποίο έκανε και την πρώτη επιτυχία. Ισως το πιο ρεαλιστικό του, τελικά».

Ο Μάικλ Μπίλινγκτον της «Guardian» χαρακτηρίζει τη γλώσσα του Πίντερ «όπλο». Τη νιώσατε αυτή τη διάσταση στον «Επιστάτη»;

«Ναι. Ετσι κι αλλιώς, η γλώσσα είναι βασικό εργαλείο στο θεάτρο. Αλλά στον Πίντερ είναι όντως ένα όπλο. Δηλαδή, στον "Επιστάτη" πολλά πράγματα που λέω είτε είναι ψέματα είτε είναι παραποιημένες αλήθειες. Δεν λες μόνο αλήθεια, αποκρύβεις πράγματα με τη γλώσσα, που γίνεται όπλο όταν σκοτώνεις τις ψευδαισθήσεις του άλλου. Αυτό συμβαίνει στον "Επιστάτη"».

Γιατί ο Ντέιβις, ο επιστάτης που «προσλαμβάνεται» στο σπίτι με τα δυο αδέλφια, χαρακτηρίζεται «εισβολέας»;

«Ο Ντέιβις είναι ένας ηλικιωμένος άστεγος και παράνομος απατεωνίσκος, που δεν έχει καν ταυτότητα. Κυκλοφορεί χωρίς χαρτιά, με πλαστή ταυτότητα σαν πεταμένος μέσα στον κόσμο. Για μένα, είναι ένα θυμωμένο "τίποτα", που κάποια στιγμή στο ξένο σπίτι τού δίνεται μια μικρή εξουσία, ξεμυαλίζεται απ' τα θέλγητρά της και τιμωρείται. Είναι ένας πολύ πλούσιος χαρακτήρας, που μπορείς να τον διαβάσεις με πολλούς τρόπους. Εχει μεγαλώσει χωρίς γονείς, ρίζες, παιδεία ή αρχές. Το μόνο πράγμα που τον κινεί είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Εχει κάτι από το ένστικτο ενός ζώου. Ταυτόχρονα, έχει το τσαλαπατημένο Εγώ. Διότι η κοινωνία, που στο έργο του Πίντερ φαντάζει εχθρική, καφκική, είναι σαν να μην τον βλέπει. Ακριβώς όπως εμείς δεν βλέπουμε τους ζητιάνους και τους μετανάστες, που μας περιβάλλουν. Το ότι ο Ντέιβις είναι ανύπαρκτος είναι κάτι που τον θυμώνει και γι' αυτό βγάζει τόσο μεγάλη "πείνα"».

Κι ένα απύθμενο ρατσιστικό μίσος.

«Είναι η ανάγκη του να υπάρχουν κατώτεροι, για να μπορεί να αντέξει τον εαυτό του, που είναι κατώτατος. Είναι σαν οι Αλβανοί μετανάστες, που τώρα εντάχθηκαν στην ελληνική κοινωνία, να βρίζουν το χάλι των Πακιστανών! Επειδή ο Ντέιβις είναι περιφρονημένος έχει την ανάγκη να επινοήσει κατώτερους από αυτόν!».

Στην παράσταση λειτουργεί καθόλου ως πατρικό σύμβολο για τα δύο αδέλφια;

«Υπάρχει στο έργο μια μακρινή αίσθηση ότι ο Ντέιβις μπορεί να έμοιαζε με τον πατέρα, που είχε εγκαταλείψει τα δυο αγόρια. Ο ίδιος ο Πίντερ έλεγε, επειδή το έργο του είχε υπεραναλυθεί, ότι είναι απλώς η ιστορία δύο αδελφών κι ενός επιστάτη. Μια πολύ απλή ιστορία για έναν άνθρωπο που εμπιστεύεται τον αλήτη και του προσφέρει καλοσύνη και τον αδελφό του, που δεν τον εμπιστεύεται και τον παγιδεύει για τον πετάξει έξω. Είναι μια πολύ απλή ιστορία από την οποία βγαίνουν βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Οπως το τι σημαίνει ένα δωμάτιο, ένα σπίτι - πολύ επίκαιρο θέμα. Μετά υπάρχει και η φιλία και η αποτυχία της στο έργο.Οι ψευδαισθήσεις. Γιατί και τα τρία άτομα είναι περιθωριακά, outsiders. Ενώ στα έργα του Σέξπιρ γίνεται χαμός για χώρες και μεγάλες εκτάσεις, εδώ δίνονται μάχες για ένα δωματιάκι της κακιάς ώρας».

Ο ήρωάς σας βγάζει το τραγικό μέσα από το κωμικό. Η τελική έξωσή του ήταν νομοτελειακή;

«Είναι η τιμωρία για την ύβρη που διέπραξε: δεν εκτίμησε την καλοσύνη και την προσφορά ενός ανθρώπου προς αυτόν. Δεν είναι κακός. Αλλά δεν ξέρει τι θα πει αγάπη και ευγνωμοσύνη. Είναι αβυσσαλέος ρόλος. Δεν ξέρω αν είναι κωμικός ή τραγικός. Μπορείς να τον δεις από χιλιάδες επίπεδα. Ακόμα με ταλαιπωρεί».

Ο Μπρουκ έλεγε ότι οι ρόλοι του Πίντερ είναι μάσκες, που πρέπει να βρεις και να φορέσεις. Συμφωνείτε;

«Οσον αφορά το δικό μου, κατ' αρχάς υπάρχει η προσποίηση, η μάσκα, που είναι για τον Ντέιβις εργαλείο επιβίωσης. Η μάσκα πέφτει, πάντως, όταν αποκτά εξουσία».

Το ΔΝΤ θα γεννήσει πολλούς... επιστάτες;

«Πιθανώς. Βλέπω ορδές... επιστατών τις Δευτέρες, που πηγαίνω στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Γιατί υπάρχει δίπλα το πτωχοκομείο. Πιστεύω ότι μας τσάκισαν το ευρώ, η φοβερή κατασπατάληση απ' το Δημόσιο, συν τα σκάνδαλα. Και σήμερα "πληρώνουμε" οι μικρομεσαίοι πολύ οδυνηρά. Μιλώ και για τον εαυτό μου, που δεν ξέρω πώς να τα βγάλω πέρα δουλεύοντας 7 ημέρες τη βδομάδα. Δεν κάνω τίποτα άλλο από το να πληρώνω λογαριασμούς. Βλέπεις στο δικό μας χώρο τρομακτική ανεργία. Φυτοζωούμε. Κι όμως, ηθικά την προτιμώ την κρίση από το νεοπλουτισμό και το lifestyle του Καγιέν. Βρισκόμαστε σε μια μετέωρη εποχή. Ισως τελικά γίνει μια ευρωπαϊκή επανάσταση. Πρέπει πάντως όλοι να βρούμε ένα προσωπικό καταφύγιο, μέσα στην κρίση. Εγώ το καταφύγιό μου το έχω βρει στο θεάτρο».

info: Μετάφραση Κώστα Σταματίου, σκηνικά-κοστούμια Μαγιούς Τρικεριώτη, μουσική Ελένης Καραΐνδρου, φωτισμοί Ανδρέα Σινάνου. Παίζουν ακόμα οι Λαέρτης Βασιλείου και Χάρης Φραγκούλης. *

 

Απάντηση: Θέατρο

La Chunga

Το έργο διαδραματίζεται σε ένα περιθωριακό καφενείο μιας παραγκούπολης της Λίμα το 1945. Ήρωες η ιδιοκτήτρια, η Τσούνγκα, μια προσωπικότητα αινιγματική, καθώς και τέσσερις θαμώνες που πίνουν και παίζουν ζάρια. Ο ένας τους, ο Χοσεφίνο, φέρνει μαζί του ένα ελκυστικό κορίτσι, τη Μέτσε, που γίνεται το αντικείμενο του πόθου όλων, και μόλις τα ζάρια τον φέρουν σε δύσκολη θέση, δεν θα διστάσει, εκπλήσσοντας την παρέα του, να τη «δανείσει» στην Τσούνγκα έναντι ενός ποσού που θα του επιτρέψει να συνεχίσει τον τζόγο. Η Τσούνγκα θα την πάρει μαζί της και η κοπέλα θα εξαφανιστεί. Στη δεύτερη πράξη οι άντρες, έναν χρόνο μετά, θυμούνται το γεγονός και προσπαθούν ο καθένας να δώσει τη δική του εκδοχή, κινούμενη μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, για την τύχη της Μέτσε και το ρόλο της Τσούνγκα.

Το La Chunga, γραμμένο το 1985, είναι το τέταρτο από τα οχτώ θεατρικά έργα του περουβιανού συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα. Ο Λιόσα είναι, μετά το νομπελίστα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, ο πιο πολυδιαβασμένος εν ζωή λατινοαμερικανός συγγραφέας στον κόσμο, διάσημος κυρίως για τα μυθιστορήματά του, πολλά από τα οποία έχουν μεταφραστεί και στη γλώσσα μας. Πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο με ρεαλιστική απόδοση χαρακτήρων που κινείται στα όρια του μαγικού ρεαλισμού. Οι ήρωές του, καθώς και κάποια στοιχεία της ιστορίας τους, προϋπάρχουν σε κάποια από τα γνωστά μυθιστορήματά του (Το Πράσινο Σπίτι, Ο Λιτούμα στις Άνδεις, Το Παλιοκόριτσο κ.ά.).
Τσούνγκα: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

 

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Ο Ηλίας έπλασε τον «Τένι»

Γιατί άραγε το «New Yorker» ασχολείται ξανά με τον Καζάν, εφτά χρόνια μετά τον θάνατό του;
Μόλις κυκλοφόρησε στην Αμερική η κασετίνα «Η συλλογή του Ηλία Καζάν» με 17 από τις ταινίες του («Ανατολικά της Εδέμ», «Αμέρικα Αμέρικα», «Το λιμάνι της αγωνίας», «Μια μορφή μέσα στο πλήθος» κ.ά.) τις οποίες επέλεξε ο Μάρτιν Σκορσέζε. Είναι άλλωστε γνωστό ότι ο Σκορσέζε ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο εξαιτίας του Καζάν. Η κασετίνα συμπληρώνεται με το ντοκιμαντέρ «Ενα γράμμα στον Ηλία», που γύρισε φέτος ο Σκορσέζε.

Είναι, όμως, η κασετίνα ικανός λόγος για να γράψει ο πολύς Τζον Λαρ περίπου 6 σελίδες για τον Καζάν; Οχι. Ο Λαρ ετοιμάζει κι άλλη βιογραφία του Τένεσι Ουίλιαμς και δημοσιοποιεί για πρώτη φορά την τεράστια επιρροή του Καζάν πάνω στον θεατρικό συγγραφέα, όχι μόνο ως σκηνοθέτη των έργων του, αλλά κυρίως ως διορθωτή και επιμελητή των ίδιων του των κειμένων!

Ο κορυφαίος Αμερικανός δραματουργός χρωστάει, απ' ό,τι φαίνεται, πολλά στην οικογένεια Καζάν. Ηταν η γυναίκα τού Καζάν, Μόλι Ντέι Θάκερ, που τον ξεχώρισε το 1939, ως αναγνώστρια των έργων που στέλνονταν στο περίφημο Group Theatre που ίδρυσε ο Καζάν. «Τότε ξεκίνησε η καριέρα του Ουίλιαμς», ισχυρίζεται ο Λαρ.

Απ' όλους τους συγγραφείς με τους οποίους συνεργάστηκε ο Καζάν, μόνο με τον «Τένι», όπως τον φώναζε, είχε τόσο στενό δεσμό. Ολα τα έργα του Ουίλιαμς της δεκαετίας του '50 (ακόμη κι όσα δεν σκηνοθέτησε, όπως το «Τριαντάφυλλο στο στήθος») ολοκληρώθηκαν μετά τις παρατηρήσεις, τα κοψίματα και τις αλλαγές του Καζάν. Ο Λαρ γνωστοποιεί αδημοσίευτα γράμματα ανάμεσα στους δύο άντρες. Για παράδειγμα, τη «Λυσσασμένη γάτα» (που του χάρισε το δεύτερο Πούλιτζερ) την έστειλε στον Καζάν κι αυτός δεν μάσησε τα λόγια του: «Γιατί βιάζεσαι; Κάποιος με το ταλέντο το δικό σου δεν πρέπει να βγάζει τα πράγματα μισοψημένα. Το έργο όλο είναι η δεύτερη πράξη. Και η πρώτη χρειάζεται δουλειά, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικότερο πρόβλημα. Σε παρακαλώ, μην προσπαθείς να ικανοποιείς εμένα, αλλά ΕΣΕΝΑ. Είσαι πραγματικά ικανοποιημένος μ' αυτό το έργο; Τένι, λυπάμαι, αλλά δεν είναι έτοιμο. Κι αυτή είναι η πικρή, πικρή, πικρή αλήθεια».

Ξαναδουλεύοντάς το, ο Τ. Ουίλιαμς διόρθωσε τον Μπρικ, τον αδιάφορο, μέθυσο άντρα της Μάγκι και εμφάνισε τον πατέρα Μπιγκ Ντάντι στην τρίτη σκηνή. «Ο Καζάν προσέφερε στον Ουίλιαμς ένα δίχτυ ασφαλείας που τον βοήθησε να ξεπεράσει τον συγγραφικό εαυτό του», τονίζει ο Λαρ. Στο «Καμίνο Ρεάλ» ο περίφημος μονόλογος της προσευχής της Εσμεράλδας είναι σχεδόν γραμμένος από τον ίδιο τον Καζάν.

Το βράδυ της πρεμιέρας του «Γλυκού πουλιού της νιότης», το 1959, ο Ουίλιαμς έγραψε στον Καζάν: «Κάποια μέρα θα καταλάβεις πόσο εκτιμώ ό,τι έκανες με το έργο μου. Πόσο το απογείωσες με το τεράστιο ταλέντο σου».

ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΡΚΑ

 

Απάντηση: Θέατρο

 

"Λεωφορείο ο Πόθος" με τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη
Η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας παρουσιάζoυν το έργο του Τέννεση Ουίλλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος, στο θέατρο Απόλλων της Πάτρας.
Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου και ένα από τα κορυφαία έργα του Αμερικανού συγγραφέα.
Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαϊδη, σκηνικά-κοστούμια Γιάννη Μετζικώφ, επιμέλεια κίνησης Μαργαρίτας Βαρλάμου και Δημήτρη Μόσχου, φωτισμοί Νίκου Σωτηρόπουλου, μουσική επιμέλεια Γιώργου Μπουρδόπουλου. Βοηθός σκηνοθέτη ο Θωμάς Γκαγκάς.
Παίζουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης) Ζαχαρούλα Κληματσάκη, Μαργαρίτα Βαρλάμου, Δημήτρης Μόσχος, Κωνσταντίνος Φάμης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Κάτια Γέρου, Γιάννης Κοτσαρίνης, Θωμάς Γκαγκάς.
Το «Λεωφορείο ο πόθος» είναι μία σκληρή ιστορία έρωτα, πάθους, και αισθησιασμού, στην υγρή ατμόσφαιρα των φτωχογειτονιών της Νέας Ορλεάνης, στις όχθες του Μισισιπή, υπό τους μελαγχολικούς ήχους της τζαζ…
Εκεί φτάνει, με το λεωφορείο ο «Πόθος» η Blanche, μία ευαίσθητη , ώριμη γυναίκα αλλά ακόμα πολύ ελκυστική. Προορισμός της είναι το σπίτι της μικρότερης αδελφής της Stella και του συζύγου της Stanley Kowalski. Η Blanche εγκαθίσταται στο σπίτι του ζευγαριού, δημιουργεί με τη φαντασία της έναν διαφορετικό κόσμο και ζει με τις αναμνήσεις της….. Η κόντρα της Blache με τον προσγειωμένο και σκληρό Stanley, ο οποίος δεν αντέχει τις ονειροπολήσεις της, κρύβει έναν απαγορευμένο και έντονο ερωτισμό, που αναπόφευκτα βγαίνει στην επιφάνεια.
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στις 3 Δεκεμβρίου του 1947 στο Ethel Barrymore Theater της Νέας Υόρκης. Το 1949 παρουσιάστηκε στην Αθήνα, από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, με την Μελίνα Μερκούρη- Blanche και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο- Stan.
Το 1951 ο Kazan μετέφερε την υπόθεση στο σινεμά, και δημιούργησε έναν κινηματογραφικό θρύλο, κρατώντας τον τόσο ταιριαστό νατουραλιστικό Marlon Brando στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ την Blanche υποδύθηκε μοναδικά η Vivien Leigh που κέρδισε Oscar ερμηνείας

 

Απάντηση: Θέατρο

για τους ρομαντικούς  

ΣΥΡΑΝΟ ΝΤΕ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

 

Απάντηση: Θέατρο

ΕΡΤ - Ψηφιακό Αρχείο

"Οι Βλαβερές Συνέπειες Του Καπνού" του Αντον Τσέχωφ.

Πρόκειται για ένα απόσπασμα από τον κωμικοτραγικό μονόλογο του Ιβάν Ιβάνοβιτς Νιούχιν, ο οποίος δεν είναι παρά ο «άνδρας της γυναίκας του», όπως συστήνεται στο ακροατήριό του. Ενα ακροατήριο που κλήθηκε να παραβρεθεί σε μια διάλεξη κατά του καπνίσματος, αλλά βρέθηκε να παρακολουθεί το «παραμιλητό» ενός δυστυχισμένου ανθρώπου, που, αν και τρέμει από το φόβο μήπως η γυναίκα του παραφυλάει και τον ακούει από τα παρασκήνια, εντούτοις κάνει την αποκοτιά να ανέβει στο βήμα κι αντί για το κάπνισμα να μιλήσει για τα νιάτα του, για τα απραγματοποίητα όνειρά του, για τις σπουδές του και να αρχίσει να εξιστορεί τη μοναξιά και την καταπίεση σε μια συμβίωση με μια γυναίκα που τον καταδυναστεύει για 33 χρόνια, ζώντας σε ένα σπίτι με εφτά κόρες, που όλες τους έχουν γεννηθεί στις 13 του μηνός, που το σπίτι του είναι στο νούμερο 13 και έχει 13 παράθυρα...
Ο Νιούχιν μας - σε αυτό το υπέροχο μονόπρακτο του Τσέχοφ «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού» - καταλήγει τη διάλεξή του, αναφωνώντας: «Μίλησα και ξαλάφρωσε η ψυχή μου».

 

Απάντηση: Θέατρο

Ένα ποστ αφιερωμένο στην Κυρία Ρούλα Πατεράκη, την αγαπημένη μου Ηθοποιό.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε αγγλική φιλολογία, και θέατρο στη δραματική σχολή του Κυριαζή Χαρατσάρη. Υπήρξε μέλος του επαγγελματικού του θιάσου, ιδρυτικό μέλος του «Θεατρικού Εργαστηρίου Θεσσαλονίκης» και ήταν ιδρύτρια της «Επιθεώρησης της Δραματικής Τέχνης». Ξεκίνησε να διδάσκει στο studio Υποκριτικής Τέχνης Άκη Δαβή, λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή του.

Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης 1978- 1985
• Τομ Στόππαρντ «Travesties» (Καρρ)
• «Σκοτεινά εγκλήματα» [Ρ.Β.Φασμπίντερ «Ελευθερία στη Βρέμη» και Μισέλ Φουκώ «Φάκελος Πιβιέρ»
• Σαμουέλ Μπέκετ «Πολυμπέκετ 1,2,3»
• Μπέρτολ Μπρέχτ «Lux in tenebris»
• Ερρίκος Ίψεν «Έντα Γκάμπλερ» (¨Εντα Γκάμπλερ)

Δραματικό θέατρο Ρούλα Πατεράκη,ίδρυση1990
• Σάμουελ Μπέκετ «Ευτυχισμένες μέρες- Ω, οι ωραίες μέρες» (Γουίνι)
• Ηλέκτρας κομμοί[ Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης]
• Δημήτρης Δημητριάδης «Η ανάθεση»
• Ζαν Ζενέ «Splendid’s »
• Γιώργος Βέλτσος «Χώματα»
• Αύγουστος Στρίντμπεργκ «Η καταιγίδα»
• Αύγουστος Στρίντμπεργκ «Ο πελεκάνος»
• Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Το όνειρο ενός γελοίου ανθρωπάκου»
• Σάρα Κέιν «4.48 Ψύχωση» Πρόσωπο)
• Μάρσελ Προύστ «Μέρες ανάγνωσης» (Προυστ)
• Κρίστα Βολφ «Κασσάνδρα» (Κασσάνδρα)
• Τόμας Μπέρνχαρντ «Ο ανιψιός του Βιττγκενστάιν» (Τόμας Μπέρνχαρντ)
• Γιάννης Πάνου «O φιλόσοφος»
• Μισέλ Φάις «Ελληνική αϋπνία»

Σκηνοθεσίες στο ελεύθερο θέατρο
• Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Κάντ» (θέατρο οδού Κεφαλληνίας)
• Ερρίκος Ίψεν «Το κουκλόσπιτο» (Θέατρο Αθηνών)
• Μπέρναρ Σω «Ωραία μου κυρία» (Θέατρο Αλίκη)
• Ρ. Ρότζερς- Ο. Χάμμερστάιν «Η μελωδία της ευτυχίας» (Θέατρο Αλίκη)
• Μπερνάρ Μαρί Κολτέζ «Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι» (Θέατρο του Νότου)
• Βιρτζίνια Γουλφ «Ορλάντο» (Απλό Θέατρο) Λαέρτης Μαδαρός «Καταμεσής στην ερημιά (Θέατρο Βράχων)
• Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Ο ηλίθιος» (Θέατρο Τζένη Καρέζη)
• Άλεξ βαν Βαρμερνταμ «Ο μικρός Τόνυ» (Ιλίσια studio)
• Τζο Πένχωλλ «Μπλε/ πορτοκαλί» (Απλό Θέατρο) Άντονυ Μινγκέλα «Η μελωδία της φάλαινας» (θέατρο Φούρνος)
• Μαξίμ Γκόρκι «Στο βυθό» (Εθνικό Θέατρο, Πειραματική Σκηνή)

Ερμηνείες στο ελεύθερο θέατρο
• Ερρίκος Ίψεν «Πόσμερσχολμ» (Ρεββέκα Βεστ), σκην. Αντώνης Αντύπας
• Τζαίημς Τζόυς «Μόλλυ Μπλουμ» (Μόλλυ Μπλουμ), σκην. Λία Μελετοπούλου
• Δημήτρη Δημητριάδη «Η αρχή της ζωής»(Πουπέ),σκην. Στέφανος Λαζαρίδης
• Ρόμπερτ Μούζιλ «Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες» (Ο άνθρωπος), Γ.Κουρκουμέλη
• Αλέξανδρος Δουμάς «Η κυρία με τις καμέλιες»(Μ.Γκωτιέ), σκην. Π. Ζούλια
• Μωρήν Λώρενς «Οι δίδυμες»(Μίμι), σκην. Εύρη Σωφρονιάδου
• Δημήτρης Δημητριάδης «Insenso», σκην. Στέλιος Κρασανάκης
• Ταινίες «Το μόνον της ζωής του ταξίδιον» Λ.Παπαστάθη
• «Τρεις στιγμές» Π.Σεβαστίκογλου

πηγή: http://www.theatro.gr

Και επειδή θεωρώ ότι οι παραστάσεις της είναι ένα Δώρο ανεκτίμητο, παραθέτω αποσπάσματα από το ''Φιλόσοφο'' (από την ''Ιστορία των μεταμορφώσεων'' του -αδικοχαμένου- Γιάννη Πάνου).

 

Απάντηση: Θέατρο

Κανένας δε βλέπει μή κουλτουριάρικο θέατρο. Απλά διασκεδαστικό και ευχάριστο, χωρίς βαθειές προεκτάσεις και ιντελεκτουέλ (το γράφω στα ελληνικά...για να μη το σκοτώσω στα γαλλικά) δημιουργό;

ένας χαμερπής, απολίτιστος και άξεστος BDSMer