Θέλω ν’ αφήσω τα βυζιά Μου να πέσουν στο πάτωμα....

Νομίζω δεν κρίναμε κανέναν SM_Art Lady.

Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το νήμα μ έβαλε για πρώτη φορά σε σκέψεις σχετικά με τη φύση της υποτακτικότητας των αντρών υποτακτικών και σκλάβων. Νόμιζα ότι ήταν σαν κι εμάς.

Γι αυτό και το πρώτο που σκέφτηκα και έγραψα παραπάνω σ ένα ποστ μου είναι ότι η Κυρίαρχη ασφαλώς και να αφήνεται όταν θέλει να αφήνεται και αν ο υποτακτικός της με κάποιο τρόπο της αμφισβητήσει αυτό το ανθρώπινο δικαίωμα αντί να την στηρίξει, τότε χρειάζεται άμεσα το λιγώτερο, μία γερή πειθαρχία.

Επειδή όμως μου φαίνεται λίγο απίθανο, αυτό που σκέφτηκα εγώ να μην το γνωρίζατε εσείς, η φίλη σας η Μπέττυ ή η Μιστρες Δέσποινα, φαίνεται ότι υπάρχει όντως πρόβλημα που σχετίζεται με τις αντιδράσεις του "μέσου υποτακτικού άντρα" αν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε μία τέτοια κατάσταση.

 

Για λόγους ισορροπιας και ταξης θαθελα να δω να απανταει εδω καποιος slave με εμπειρια 20 συναπτα ετη.
Στο κατω κατω αν δεν υπαρχει αυτο το ειδος εδω που αλλου θα υπαρχει. Αλλιως τι παραπονιοματε οτι δεν υπαρχουν αφεντρες.
Πηξαμε στις αφεντρες και μαλιστα με πιστοποιητικα αυθεντικοτητας. Αρε μια φορα θαθελα ναβλεπα μια τους πως θα εκανε αμα τη ρωτουσαν με το στρατιωτικο στυλ : "Εισαι η και λεγεσαι στραβαδι" , κατα προτιμηση αφεντρα με χρονια συναπτα εμπειριας. χεχεχε οκ γινομαι κακος, αλλα μονο στα λογια, εχω εμφυτο ιπποτισμο για τις γυναικες (ο μαλακας θαλεγα βεβαιως βεβαιως).
Κι αν μιλαμε για πειθαρχια, ας αρχισουμε απο την αυτο-πειθαρχια. Τι λετε η επομενη συναντηση ναναι για banjee? Ειναι καλο καπου καπου να λεμε το δεσποτη παναγιωτη, παραχαιδευτηκαμε με τις αφεντρες μου φαινεται.Ας τις αφησουμε λιγο μονες, τοτε οχι μονο τα βυζια τους δε θα θελουν να ριξουν το πατωμα, αλλα θα γινουν πιο τσιτες κι απ την πετρουλακη.

 

Νομιζες tender lilly... ακριβως νομιζες ...
Σωστα κανεις και διαπιστωνεις οτι υπαρχει όντως πρόβλημα που σχετίζεται με τις αντιδράσεις του "μέσου υποτακτικού άντρα"
Θα προσθετα του "Ελληνα μέσου υποτακτικού άντρα"
Οπως και της "Ελληνιδας μεσης Κυριαρχικής γυναικας" για να μη με πείτε άδικη.

Έτσι και αλλιώς Μόνες είναι μια που αληθινοί σκλάβοι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια.

Όσο για το όλο απαξιωτικό στυλακι σου hugger μόνο έμφυτο ιπποτισμό δεν βγάζει αλλά μια έμφυτη αγένεια.
Πιο πολύ τα γραφομμενα σου σε πίκρα μου φέρνουν.
Καλά θα κανείς να αφήσεις το banjee jabbing γιατί δεν κάνει καλό.
Αιματώνει πολύ τον εγκέφαλο και ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη.

 

για να πω την αλήθεια δίαβασα τη πρώτη και τελευταία σελίδα...

Η Κυρία Μπέττυ Είναι απλά πρώτα απόλα σκλάβα του εαυτού Της (δεν γνωρίζω την κατασταση με τον σκλάβο Της για να πώ ότι είναι και σκλάβα των επιθυμιών΄αυτού...)

όσο αφορά την τελευταία σελίδα διακρίνω μεγάλη απαισιοδοξία και μίσος προς την πλευρά μου ,αυτή του σκλάβου άντρα...

θα μου πείτε και τι γράφω τώρα παρατηρήσεις ; ανασκόπηση κάνω ; απλά αυτοί που συνηδοτοποίουντε ότι αρέσκοντε να είναι σκλάβοι ντρέποντε και το πνίγουν και δεν λένε τίποτα και ζούνε μία μίζερη ζωή, μα θα μου πείτε τόσοι είναι που φωνάζουν και χαίροντε ότι είναι σκλάβοι και εγλω σας λέω έχετε δεί σκυλί που γαυγίζει να δαγκώνει ; εγώ ελπίζω να είμαι η εξαιρέση στο κανόνα που προανέφερα...

 

To μίσος που το διέκρινες αγαπητέ Μου blindfold?
Όχι και μίσος!!

Απαισιοδοξία Όχι ...με τίποτε... Απογοήτευση Ναι!
Η αλήθεια πονάει και είναι πικρή...
Δεν πρέπει όμως να πάψει να λέγεται!

Δεν είπα ότι είναι όλοι οι άντρες έτσι που αντιμετωπίζουν την "υποταγή"....
Είπα όμως ότι είναι οι περισσότεροι.

 

Ειλικρινα ειπα απλα τη γνωμη μου χωρις εμπαθεια, ζητω συγγνωμη αν φανηκε το αντιθετο.
Οσο για το bangee, για τους λογους ακριβως που αναφερεις κανει καλο, καθως οπως θα το ξερεις, το μοναδικο μειονεκτημα του ανδρα ( βασικοτατο ομως δυστυχως και αιτια των περισσοτερων προβληματων του πλανητη) ως προς τη γυναικα, ειναι οτι δεν εχει αρκετο αιμα να κυκλοφορει και στα δυο κεφαλια συγχρονως  

 

Re: Θέλω ν’ αφήσω τα βυζιά Μου να πέσουν στο πάτωμα....

Μια παρέ(μ/κ)βαση: Παρατηρώ ότι και αυτό το νήμα, όπως και πολλά άλλα, μολύνθηκε σύντομα από τον ιό του μηδενισμού.

Συγκεκριμένα, άρχισαν πάλι οι τοποθετήσεις που συντομογραφικά εκφράζουν την άποψη "Είστε όλοι γιαλατζί! Δεν υπάρχουν πραγματικοί σκλάβοι και Αφέντες, πραγματικές σκλάβες και Αφέντρες" (Παραδόξως, πουθενά δεν εκφέρεται η άποψη είμαστε όλοι γιαλατζί, αλλά αυτό το προσπερνάω... Επίσης, οι αναγνώστες πάνω από τη Λαμία, ας βάλουν "ντεμέκ" όπου "γιαλατζί", ίδιο το νόημα)

Εκτός από την (γνωστή και εύλογη) μανία των vanilla να προσφεύγουν σε αυτό το επιχείρημα, κατά καιρούς έχουμε και εξ οικείων τα βέλη.

Αναρωτιέμαι, πόσο απέχει αυτό από εκείνο που λένε οι 40ρες ανύπαντρες φίλες μου, "δεν υπάρχουν άντρες πλέον, οι λίγοι καλοί, όμορφοι και ευαίσθητοι είναι παντρεμένοι ή αδερφές". (Δε λένε ποτέ "gay", λένε "αδερφές", απαξιωτικά, όπερ συνάγεται ότι ακόμη ελπίζουν, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις τους, να αναπαραχθούν!). Επίσης, πολλοί 40ρηδες φίλοι μου σχολιάζουν αντίστοιχα, με τα λόγια του ποιητή "Δε βρήκα μια γυναίκα, να με καταλαβαίνει, να κάνει τα χατήρια μου και να μη με πικραίνει..." (Ψέμματα;  

Γιατί να υπάρχει αυτό το μηδενιστικό ξέσπασμα ΚΑΙ σε ένα BDSM χώρο;

Κατ΄αρχήν, σας έχω άσχημα νέα.

ΚΑΙ άντρες υπάρχουν ακόμα, ΚΑΙ γυναίκες (πόσο μάλλον gay!).

Ακόμη χειρότερα, υπάρχουν σκλάβες, σκλάβοι, Αφέντες και Αφέντρες.

Και η χαριστική βολή: δυστυχώς ΔΕΝ είναι έτσι όπως τους φανταστήκατε πριν τους επιθυμήσετε!

Κατά μία έννοια είμαστε όλοι γιαλατζί, αφεντικά και δούλοι, αφού δεν κατασκευαστήκαμε ο καθένας σύμφωνα με τις προδιαγραφές του άλλου. Καταλαβαίνω και συμμερίζομαι τη φρίκη στην διαπίστωση αυτού του γεγονότος ("μα δεν υπάρχει, εκεί έξω αυτός ο Ένας, αυτή η Μία, για ΜΕΝΑ;;;" - "γιατί ρε μάγκα / κούκλα, θα ΄πρεπε να υπάρχει για ΣΕΝΑ, το πήρες υπογεγραμμένο σε κανά χαρτί με το πιστοποιητικό γεννήσεως;" )

Αλλά και τον πειρασμό: Να έχεις βρει εκείνον ή εκείνη που θέλει ένα τσακ, ένα τόσο για να είναι όπως "πρέπει" και να μην μπορείς να τον αλλάξεις...

Τί να κάνουμε τώρα; Να περάσουμε τη ζωή μας επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά το προ-νηπιακό σφάλμα, δηλ.επιχειρώντας να ισορροπήσουμε το τουβλάκι κάθετα στην κόψη του τραπεζιού; Να φάμε τα νιάτα μας <sic> ανθρωποδιορθώνοντας;

Την επιλογή να περάσουμε τη ζωή μας σαν τροβαδούροι της ελληνικής μπελ-επόκ μουρμουρώντας "κάποια μέρα, η αγάπη θα ξανάρθει, θα ξανάρθει..." μάλλον την έχουμε αφήσει για τους vanilla, κι αν κρίνω από τα κείμενά τους στα σχετικά νήματα τα πάνε μια χαρά...

Μοιάζει καλύτερη επιλογή η απόσυρση ("όλοι ψεύτες, υποκριτές και φαντασιόπληκτοι είναι, για να ΜΟΥ τη φέρουν τα κάνουν όλα αυτά..αλλά δε μασάω ΕΓΩ, θα τους ξεσκεπάσω..."). Η παράνοια, είναι γεμάτη ήσυχες λίμνες παρηγορίας στη διαδρομή για τον ιερό σκοπό - αυτό, άλλωστε, την κάνει τόσο θελκτική.

Κλείνω την παρέ(μ/κ)βαση και επανέρχομαι στο θέμα της φίλης της SM_Art και της "κόπωσης".

Με την πιθανή εξαίρεση του Νίτσε, του Σοπενάουερ -και ίσως του Mavrovassilis;- πολύ λίγοι άνθρωποι δεν έχουν νιώσει την κόπωση που περιγράφεις SM_Art_Lady. (Ο Νίτσε, όπως ξέρουμε, ξεκουράστηκε για λίγο σε ένα ήρεμο ίδρυμα.)

Η Κυριαρχία, όταν ασκείται, είναι απίστευτα κοπιαστική. Γι αυτό υπάρχουν οι μιλιούνια δομές που υποστηρίζουν, σαν αποκούμπια, την ανδρική Κυριαρχία στην πατριαρχική κοινωνία μας. Οταν ο άνδρας Κυρίαρχος "κουράζεται" έχει να ακουμπήσει σε χιλιετίες ιστορίας και πολιτισμού που θα τον στηρίξουν.

Από αυτής της απόψεως, έχω κρατημένη μια μικρή γωνιά εκτίμησης για τις γνησίως Κυρίαρχες γυναίκες, που πρέπει συν τοις άλλοις, να "καίνε" ενέργεια για να αντισταθμίσουν και την έλλειψη εξωτερικών στηριγμάτων. Ισως αυτό φταίει που συχνά "καίγονται" νωρίς και όχι η τάχα μου κατά βάθος υποτακτική φύση της γυναίκας. Ας φανταστούν για λίγο οι άντρες Κυρίαρχοι πως θα ήταν η ζωή τους αν ζούσαν σε μια μητριαρχική κοινωνία!

Από την άλλη, έχω μόνο θλίψη για κείνες τις Κυριαρχικές γυναίκες που τις κατασκεύασαν οι άνδρες που γνώρισαν ( α λα Αφροδίτη με τις γούνες). Οσο για κείνες που επινόησαν τους άνδρες που τις κατασκεύασαν, αυτές ισορροπούν στη γραμμή της ψυχοπαθολογίας.

Για την φίλη σου θα έλεγα χαριτολογώντας, να αφήσει να πέσουν τα βυζιά της ως το πάτωμα, για να ελέγξει αν ο υποτακτικός της επιθυμεί πραγματικά τα βυζιά της ή μόνον τα βυζοσκάμπιλα που μπορούν να του δώσουν όσο είναι θαλερά. Αλλά να έχει strapon με cohones, για να δεχτεί την απάντησή του.

Για την ίδια την κόπωση, έχω να πω πως δεν μου έχει παρουσιαστεί ποτέ εν δράσει. Γι αυτό μου κάνει εντύπωση αυτό που λες για την φίλη σου.

Μάλλον, οι ενδορφίνες της Κυριαρχίας, η καθημερινή αγωνία για την επιλογή των στόχων, η αναδιάταξη του μακρόχρονου προγράμματος υπό το πρίσμα νέων δεδομένων, τα γλέντια για τα επινείκια και η οργή για τις αποτυχίες, δεν με άφηναν να την καταλάβω, την κούραση. Πάντα έχανα βάρος, πάντως, όταν ήμουν σε Κυριαρχική σχέση, και όχι, κακόγλωσσοι, δεν χρειαζόταν ποτέ να δώσω το παράδειγμα 

Στο κενό διάστημα ανάμεσα σε σχέσεις όμως, ναι, την έχω νιώσει πολύ αυτήν την κούραση. Οχι μόνο επειδή στο τέλος κάθε προσπάθειας βγαίνει η κούραση. Περισσότερο ως "ξαλάφρωμα" από την ευθύνη. Είναι απερίγραπτη η χαλάρωση που νιώθεις να βλέπεις την άλλη να κάνει την λάθος επιλογή, να πηγαίνει "ντανγκ" κατευθείαν πάνω στην βλακεία σα γίδι και να μην έχεις να κάνεις τίποτα, να μην έχεις καμμία ευθύνη, να μην έχεις να ανατρέψεις την παραμικρή γνωστική της στρέβλωση! Να είσαι ανάλαφρος σαν πουλάκι! None of your fucking business! (Εντάξει, δεν τις αφήνω να περνάνε τα φανάρια με κόκκινο, ιδίως όταν είμαι μέσα στ΄αμάξι, αλλά καταλαβαίνετε τί εννοώ).

Εκείνο που θεωρώ εγκληματικό και αποφεύγω όπως άλλωστε και το λιβάνι, είναι να κυριαρχώ από "κεκτημένη ταχύτητα". Οταν είμαι κουρασμένος, ξαποστένω. Ωσπου να νιώσω ξεκούραστος - δε χειρίζομαι τις sub ως "ξεκουράστρες", εν αγνοία τους.

Μήπως πρέπει να μιλήσει κάποιος στην φίλη σου για την "αγρανάπαυση";

Dream

 

Re: Θέλω ν’ αφήσω τα βυζιά Μου να πέσουν στο πάτωμα....

Ξεκινώ με μια παρατήρηση επάνω στα γραφόμενα του αγαπητού DreamMaster:

Η ιστορία ασφαλώς βρίθει προσωπικοτήτων που διαψεύδουν τον άνωθεν αφορισμό -εκτός αν οι ανωτέρω κύριοι κατονομάσθηκαν επιγραμματικά. (Ακόμα κι έτσι, παρακαλείσαι να μη με συγχέεις με τον Schopenhauer- είμαι φαλλοκράτης όχι μισογύνης. Πέραν που δεν έχω σκιάς κοινό με έναν πεσιμιστή, ουδόλως κυριαρχικό άνθρωπο που αγαπά τον Καντ. Το αυτό- για λόγους που δεν είναι της παρούσης- και για το Nietzsche.)
Ίσως να αποτελώ εξαίρεση, ίσως το στατιστικό δείγμα λόγω ιδιαιτερότητας των συναναστροφών μου να μην είναι αντιπροσωπευτικό, πάντως έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους ακατάβλητους που η κούραση αυτή τους είναι άγνωστη.

Πραγματικά μου είναι δύσκολο να τοποθετηθώ στο θέμα. Όντως αυτή η κούραση, η διάθεση για παραίτηση, μου είναι επίσης άγνωστη. Θα σταθώ όμως σε ένα άλλο σημείο, καλά ενδεικτικό της ποιότητας του κάθε ενός που αρέσκεται να δηλώνει κυρίαρχος: τον τρόπο εκδήλωσης αυτής, τον τρόπο εκδήλωσης της οποιασδήποτε αδυναμίας εν γένει. Κάποια στιγμή που θα έχω παραπάνω χρόνο, θα επεκταθώ.

Για να μην περξηγηθούμε:
Ενίοτε και οι κυρίαρχοι έχομε αδυναμίες (ελάχιστες!) μα τις αντιμαχόμαστε και δεν αφήνομε κιανέναν να τις διαγνώσει.

 

Re: Θέλω ν’ αφήσω τα βυζιά Μου να πέσουν στο πάτωμα....

Δίχως να θέλω να μειώσω την απάντηση σου Περήφανε , θα πω το εξής . Αδυναμίες πικρές που οι ίδιοι δεν τις θέλουμε και τις έχουμε παρατηρήσει πάνω μας , τι νόημα θα είχε αν οι άλλοι τις διέγνωναν , όταν ο πιο αυστηρός κριτής , ο ίδιος μας εαυτός τις έχει ήδη αντιληφθεί και προσπαθεί να τις αφαιρέσει . Στα μάτια τα δικά μας αδύναμοι να μην φαινόμαστε (αρκεί να βλέπουμε καλά)...
Τώρα αδυναμίες γλυκές που δεν τις θεωρώ απορριπτέες , όπως η κόπωση και το μικρό χαλαρωτικό διάλλειμα , μου θυμίζουν ότι είμαι άνθρωπος και όχι θεός και αυτό μ' αρέσει...

 

Re: Θέλω ν’ αφήσω τα βυζιά Μου να πέσουν στο πάτωμα....

αυτη θα ηταν και η δικη μου απαντηση.

αδυναμιες εχουν οι κυριαρχοι. και ισως καποιες να μην ειναι παντα σε θεση να τις εντοπισουν οι ιδιοι, μια και πολλες φορες οταν εισαι εμπλεκομενος αμεσα μπορει η οραση σου να θολωσει οσον αφορα κατι συγκεκριμενο.
θα θεωρουσα αδυναμια του Ιδιοκτητη μου την προσπαθεια να μου περασει μια εικονα άντρα τελειου, γιατι γνωριζω πως κανεις δεν ειναι τελειος.
περαν τουτου οταν εχεις επελεξει μια σκλαβα που εχει την ικανοτητα να διακρινει αυτα που ειναι κατω απο την επιφανεια υπαρχει η πιθανοτητα να διακρινει ή να νομιζει πως διακρινει(κανεις τελειος ειπαμε) κατι που ισως να εχει ακομη διαφυγει απο τον ιδιο. τι πρεπει να κανει τοτε η σκλαβα περαν του να εκφρασει τις παρατηρησεις της και τις σκεψεις της, χωρις οπωσδηποτε διαθεση κριτικης, αλλα σαν πιθανη παρατηρηση και μονο, αφηνοντας τα συμπερασματα και τα επομενα βηματα στον ιδιο?

εχω την πεποιθηση πως δυο ατομα που ειναι μαζι συνοδοιποροι, μεσα στα "καθηκοντα" τους ειναι η οποια πιθανη βοηθεια που στοχευει στην πνευματικη αναπτυξη του αλλου περαν του εαυτου τους.

 

Re: Θέλω ν’ αφήσω τα βυζιά Μου να πέσουν στο πάτωμα....

Θα συμφωνήσω με τα πιο πάνω.
Πέραν τούτου θα προσθέσω πως έχω εντολή ξεκάθαρη, όταν εντοπίζω κάτι, να το λέω γιατί είναι και δική μου δουλειά να συντείνω στην καλυτέρευση Του και όλοι πάντοτε έχουν περιθώρια καλυτέρευσης, έτσι δεν είναι?

Όσο για την τελευταία παράγραφο, ακριβώς αυτός είναι και ο ορισμός της αγάπης κατά τον Πεκ (που δεν έχει σχέση με τον έρωτα).
Η συνειδητή επέκταση των συνόρων του εγώ, ώστε να περιλαμβάνουν το άτομο που έχουμε επιλέξει να αγαπάμε, και να φροντίζουμε για την πνευματική ανάπτυξη του, όπως θα φροντίζαμε για την δική μας.

 

Απάντηση: Θέλω ν’ αφήσω τα βυζιά Μου να πέσουν στο πάτωμα....

Amazona Θα σε παραπέμψω στο thread BDSM Discussion «To Πρότυπο μιας Μistress»
Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να διαβάσεις το συγκεκριμένο post...

...Μερικες φορες ισως να αξιζει να γυρναμε τις πισω σελιδες του βιβλιου της ζωης Μ/μΑς και να τις ξεσκονιζουμε εντοπιζοντας ετσι και ισως και αναθεωροντας αποψεις αν αυτο χρειαστει.
Αυτο να το εκλαβεις σαν Φιλικη Συμβουλη.