Θα έχουμε πάντα το Παρίσι...

Δεν εχω Παρισι, Τεργεστη, Ρωμη, Πεκινο, Νεα Υορκη.... Εχω αναμνησεις που αυτοματως συνδεουν τις καλες μερες με το τελος. Κ οτι τελειωνει....τελειωνει. Επαναληψη δεν χρειαζεται. Μακρια, τυπικα κ αγαπημενοι

 

Αν εχεις γνωρισει το Παρισι σου,καμια αλλη πολη δε μπορει να σε κρατησει.
Οσα ταξιδια κι αν κανεις,η σκεψη σου παντα θα ξεκουραζεται στις οχθες του
Σηκουανα,χαζευοντας τα Bateaux Mouches.Και καπου εκει,στο τερμα της
λεωφορου των Ηλυσιων Πεδιων,στεκεται Αυτος,με απλωμενα τα χερια
και τοτε καταλαβαινεις πως κι εσυ ησουν παντα το Παρισι Του.
Ξεγυμνωμενοι απο καθε εγωισμο,νικητες απο τις επιπονες μαχες με τα θηρια Μ/μας
και γεματοι αγαπη,περπαταμε πιασμενοι χερι-χερι στους γνωριμους δρομους του
Παρισιου Μ/μας.

@conner ειχε πολυ καιρο να με αγγιξει καποιο νημα.Σ'ευχαριστω.

 

Ωραιος ο αμλετ αλλα νομιζω πως στο συγκεκριμενο νημα ταιριαζει κι αυτο επισης

 

αν θάψεις το παρίσι σου τοτε τι νόημα είχε εξ αρχής να το χτίσεις?
νομίζω οτι όλοι έχουμε λοιπόν το δικο μας Παρίσι. με γέφυρες και μη με πύργους ή πλατείες , και πολλές φορές θα το αναζητήσουμε καλός ή κακός στις άλλες πόλεις που θα μας βγάλει ο
δρόμος μας..

 

  Θα έχουμε πάντα το Παρίσι.... ναι  

 

Το παρισι μας τελειωσε.
Και να θελα, δε θα μπορουσα να γυρισω πισω.
Το γκρεμισα.
 
Δε θελω να γυρναω στις πολεις μου.
Καλες ηταν , για τοτε. Αφου τις αφησα ειχα λογο σοβαρο.
Οποτε προς την δοξα τραβαμε για νεα λιμανια και πολεις.

 

άκαρδη.... και σκληρη γυναίκα....

 

<==================== δες αβαταρ....

 

το είδα...

το δικό μου σου αρέσει??

Captain Harlock

 

Βλέπω το Παρίσι ως το freeze frame μέσα στο χρόνο (τον παρελθοντικό και όχι μόνο) που υπήρξαμε, που έχουμε υπάρξει, μαζί, εμείς.

Είναι αυτό που θελήσαμε να είμαστε, αυτό που είναι άφθαρτο στο πέρας του χρόνου.

Είναι λίγο μακρυά, λίγο πίσω, λίγο πέρα, λίγο βιωμένο και λίγο αβίωτο, έχει κάτι από χίμαιρα και Ατλαντίδα. Η απόσταση του, χρονική και τοπική, το ντύνει με μια αχλύ αιώνιου αλλά και αλάθητου.


Όλοι έχουμε ένα Παρίσι. Προσωπικά εγώ έχω ένα Άμστερνταμ. Άλλοι υποθέτω άλλες πόλεις εντός και εκτός Ευρώπης ή και χάρτη  


Και ακριβώς επειδή έχουμε όλοι μια τέτοια πόλη, υποθέτω ότι ξέρουμε ότι δεν είναι αυτό που είναι στη σκέψη μας, αυτό το Παρίσι που περιγράφει ο Μπόγκαρτ.

Και ότι το Παρίσι δεν υπάρχει πια αλλά δεν θα υπάρξει κιόλας, αφήνει αυτό το στοπ καρέ στο χρόνο τόσο αναλλοίωτο, όπως θέλουμε να το θυμόμαστε, όπως έχει σημασία για μας να το θυμόμαστε.  

Και είναι ωραίο να μπορούμε να το θυμόμαστε.   Όπως θέλουμε. Και που ούτε ο άλλος του Παρισιού να μην μπορεί να μας το πειράξει.  


Αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε και ότι ούτε το Παρίσι δεν υπήρξε έτσι ακριβώς όπως το θυμόμαστε, γιατί είναι οδυνηρό και tricky να αφήνουμε το χρόνο να καθαγιάζει πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις στη μνήμη μας.

Αλλά και επίσης ότι το Παρίσι τελείωσε και δεν θα ξαναϋπάρξει για κάποιο λόγο.

Χωρίς βέβαια αυτό να του μειώνει την αξία για τότε που υπήρξε  


Σκέφτομαι εδώ και κάποιες μέρες, βασικά με αφορμή το νήμα της @Eleni - Mauve   ένα νήμα για το μετά το τέλος μιας σχέσης.


Εκείνος μου είπε κάποια στιγμή ότι οι σχέσεις, οι αληθινές δεν τελειώνουν ποτέ. μου άρεσε τόσο πολύ η φράση - ή για την ακρίβεια το να ήταν όντως αληθινό αυτό - που Τον ρώτησα και Τον ξαναρώτησα και Τον ξαναρώτησα αν είναι.

μου είπε τελικά κάτι που ξέρω ότι μπορεί όντως να είναι αλήθεια. Ίσως έχει λίγο λιγότερη αίγλη από την παραπάνω φράση αλλά ξέρω ότι αυτή είναι αληθινή.

Είπε λοιπόν: αυτό που συνεχίζει ή μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει είναι το δέσιμο που κάποτε γεννήθηκε, η έγνοια, το ενδιαφέρον, η αγάπη για τον άνθρωπο, απαλλαγμένο πλέον από την ερωτική ή όποια άλλη του υπόσταση. Η πραγματική σχέση όμως είναι αυτή, η παροντική, η "εμπράγματη", αυτή που υπάρχει, που είναι ενεργή και έχει όλες τις μορφές της: την ερωτική, την συνύπαρξη, τη φιλική, το χιούμορ, το μοίρασμα.


Ναι, αυτό είναι νομίζω το πιο αληθινό και το πιο ανθρώπινο. Δεν διαλύουμε κανένα Παρίσι που ζήσαμε με τον Ά/άλλο. Του δίνουμε όμως τη θέση του στο χάρτη, την πορεία που διανύσαμε στη ζωή μας. Δεν το βάζουμε φωτεινό σηματοδότη όμως. Είναι ο μόνος βέβαιος δρόμος προς τη ρέμβη της μελαγχολίας, του ανικανοποίητου και του αβίωτου χρόνου.  


@conner συγγνώμη για το σεντόνι...    

 

Κουμπάρα τα είπες όλα...

 

Εγώ έμαθα ότι το παρελθόν είν' ένα μάτσο σχέδια τραβηγμένα με κιμωλία...Κάποιες φορές μοιάζει μ' ένα λευκό κύκλο...Άλλες με δυο παράλληλες γραμμές μπροστά και πίσω απ' τα δάχτυλα των ποδιών μας...
Κι ένας διαλέγει, να φορέσει παπούτσια ή να είναι ξυπόλητος...Αν θέλει να τα σκίτσα να τα βεβηλώσει, αν προτιμά να τα θεοποιήσει, αν θέλει με κείνα τα πνευμόνια του να πνίξει...
Το παρόν είναι μελάνι...υγρό...που ίσως και κάποτε να ξεραθεί...Μέχρι να γίνει κι εκείνο κιμωλία...

Και τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, οι δρόμοι οι γνώριμοι, τα σοκάκια αγκαλιασμένοι, τα φιλιά στη βροχή, τα χαμόγελα στο σκοτάδι, οι αναμονές, οι στιγμές που πέρασαν...
Είναι πόλεις, που ίσως και να υπέκυψαν σε ξένες πολιορκίες...Ευτυχισμένες γιατί πια δεν μας ανήκουν...

Ο μόνος δρόμος που έχει νόημα - για μένα και κάποιους/ες άλλους/ες, δίχως να σημαίνει ότι όσοι/ες θα είχαν αντίθετη άποψη, κάνουν λάθος -, είναι εκείνος που έχει καρδιά ( όπως έλεγε ο Δον Χουάν Ματούς στον Καστανέντα ).
Και η καρδιά δεν τρέφεται με μνήμης κουφάρια, δεν είναι γύπας, ακόμη και ενάντια στη θέληση μας ψάχνει φρέσκια καρδιά, στο πιρούνι της να βάλει.