Θα σας ταράξουμε στην ειλικρίνεια!!!

Προσωπικα θελω να ειμαι ειλικρινης, μου αρεσει να ειμαι ειλικρινης. εχει τα καλα του και τα κακα του φανταζομαι ειτε πεις ψεματα ειτε πεις αληθεια, δεν θα μετρησω ποιο για μενα εχει τα περισσοτερα καλα απο το αλλο γιατι πιστευω πως εχει σημασια σε ποιον ανθρωπο απευθυνεσαι. Δεν ειμαι ειλικρινης μονο γιατι σεβομαι τον συνομιλητη μου αλλα γιατι σεβομαι και μενα παραλληλα που θελω να ειμαι ο εαυτος μου, χωρις ανασφαλειες και υπεκφυγες. Θελω να μπορω να μιλαω με καποιον και να λεω οτι γνωριζω και οτι ειμαι χωρις να ντρεπομαι για αυτο που ειμαι για αυτα που πιστευω για αυτα που εκανα και για αυτα που μεχρι τωρα ξερω. Οποιον ανθρωπο τον σεβομαι πολυ και με σεβεται και αυτος θα ανοιξω τη καρδια μου και αμα δεν του κανει αυτο που ειμαι ο δρομος ειναι ανοιχτος.

 

Θεωρώ ότι η ειλικρίνεια δεν είναι θέμα του αν κάποιος είναι Κυρίαρχος ή υποτακτικος, αλλά ξεκάθαρα θέμα χαρακτήρα.Αλλωστε το ψέμα πάντα αργά ή γρήγορα θα φανερωθεί. Και προσωπικά θα σεβαστω περισσότερο κάποιον ο οποίος θα είναι ειλικρινής απέναντι μου ακόμη κι αν ξέρει ότι αυτό που θα πει δε θα αρέσει, παρά κάποιον ο οποίος θα αποκρύψει την αλήθεια από φόβο του πως θα αντιδράσει ο άλλος ή του αν θα γίνει αρεστός ή όχι. Το να λέει κάποιος ακόμη κι στα δύσκολα την αλήθεια, αλλά κι να ξέρει κάποιος να διαχειριστεί την αλήθεια που δέχεται ακόμη κι αν δε του αρέσει δείχνει δυνατό χαρακτήρα. Όσο για το ότι μπορεί κάποιος εκείνη τη στιγμή να μην είναι έτοιμος να δεχτεί μια γερή δόση ειλικρίνειας δε συμφωνώ, γιατί να μην είναι έτοιμος εκείνη τη στιγμή κι να είναι έτοιμος κάποια άλλη? Μήπως αυτό είναι απλά μια υπεκφυγη?

 

... το υ με μικρό γράφεται, όχι κεφαλαίο!!  

 

είναι Υ μέχρι να γίνει υ ...

 

Μολις γεννηθηκε ενα καινουριο νημα...

 

"When the truth catches up with you, don’t be a hero, run."

John le Carré

 

When the truth is found to be lies
And all the joy within dies

Don't you want somebody to love?
Don't you need somebody to love?
Wouldn't you love somebody to love?
You better find somebody to love

Jefferson Airplane

 

Νομίζω πως είναι προφανές ότι στο αρχικό μου ποστ, δεν μιλώ για συνειδητοποιημένα υπό, αλλά για εκείνα που ακόμα έχουν να αντιμετωπίσουν συγκρούσεις με τον ίδιο τους τον εαυτό και τα όσα γνωρίζουν έως τότε. Γιατί να με συγχωρείτε, μα δυσκολεύομαι να πιστέψω πως όλοι είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι εξαρχής.
Από το ξέρω πού και πώς θέλει (και κατά συνέπεια θέλω) να είμαι μέχρι το είμαι, υπάρχει μια απόσταση. Μικρή ή μεγάλη, την οποία άλλοι διανύουν εύκολα και άλλοι πιο δύσκολα. Κι όταν καλείσαι να αποδεχτείς κομματάκια σου που δεν ήξερες καν πως υπήρχαν, ένα ζόρι το τραβάς όσο να 'ναι.

Και φυσικά όταν έχει προηγηθεί κατίσχυση, προσπαθείς και βρίσκεις τον τρόπο. Γιατί όσο υποκειμενική κι αν είναι η αλήθεια, στην προκειμένη η αλήθεια των δύο τείνει στην αλήθεια του Ενός.

Προτίμησα να μην γράψω το προσωπικό στόρυ που με οδήγησε σε αυτό το νήμα.
Ας πούμε πως ήταν σαν να μου επέτρεψε να ρίξω μια ματιά στη μεγαλύτερη εικόνα, μια εικόνα που δεν φανταζόμουν καν. Και πως για λίγο αμφέβαλα σοβαρά για το αν θα μπορούσα να είμαι κομμάτι της. Αλλά ήταν η δικιά Του εικόνα και με ήθελε σε μια συγκεκριμένη θέση. Και στο τέλος τίποτε δεν είχε μεγαλύτερη σημασία από αυτό.
Δεν είναι τα πάντα τραυματικές εμπειρίες...

Όταν χρησιμοποιώ το Κ, προσωπικά αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν ρίχνουν πέτρες στα τυφλά, αλλά που έχουν στο μυαλό τους ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, όχι απαραίτητα άμεσο. Γιατί αυτό έχω γνωρίσει. Χωρίς να αμφισβητώ πως μπορεί να είναι και αλλιώς για κάποιους.

Από την άλλη το "ζητάω την αλήθεια όταν είμαι σίγουρος πως μπορώ να την ακούσω", μου φαίνεται γεμάτο προσδοκίες. Δεν τα πάω καλά με αυτές.
Αυτό που ξέρω είναι πως την οποιαδήποτε αλήθεια σε μια τέτοια σχέση θα την ακούσει ή θα την δει το υ, θέλει δε θέλει. Ρωτήσει, δεν ρωτήσει. Για τον απλό λόγο πως αυτή η αλήθεια κάποια στιγμή θα γίνει και δικιά του.

Το "Δεν σε αφορά" είναι μία πραγματικότητα την οποία τη δέχεσαι γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, όπως δέχεσαι και όλα τα άλλα κομμάτια της πραγματικότητάς Του.
Έχει τεράστια διαφορά όμως το δέχομαι το "Δεν σε αφορά" γιατί είναι αυτός ο τρόπος Του και είμαι καλά με αυτό, από το προτιμώ το "Δεν σε αφορά" γιατί μου είναι πιο εύκολο να έχω μια γκρίζα ζώνη, που δεν με αγγίζει εφόσον δεν ξέρω και παράλληλα την καβάτζα του "μα δεν ήξερα...", όταν έρχεται το όποιο ζόρι.

Δεν ήταν το νήμα για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να είναι ο άλλος ειλικρινής και τι προτιμάμε. Ούτε για το τι είναι σωστό ή όχι.
Ήταν για το αν η ωμή αλήθεια του Άλλου, ζητούμενη ή όχι, φορές σε "αναγκάζει" να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Ξεκαθαρίζει το τοπίο ας πούμε...
Και για το αν όσο πιο συνειδητοποιημένα είναι τα υπό, τόσο πιο εύκολα γίνονται τα λεγόμενα άλματα πίστης.

 

Αυτό είναι, που λέμε, ζουμί..!

 

Εκείνος που θα τον απασχολήσει η Υ να υποταχθεί σε Αυτόν συγκεκριμένα και όχι γενικά στην κυριαρχικότητα που φέρει.
Αντίστοιχα η Υ δεν είναι γενικά υ, αλλά γίνεται ειδικά και ολοκληρωτικά στον Κ που θα την αναγνωρίσει, θα την εμπνεύσει, θα την ξεχωρίσει και τελικά θα την επιλέξει, όχι όμως επειδή φέρει τον τίτλο της υποτακτικής, αλλά επειδή είναι αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος που επέλεξε να είναι.
Επομένως το ζητούμενο είναι η ανθρώπινη σύνδεση με την σχέση κυριαρχικότητας - υποταγής γίνεται το αποτέλεσμα της Ένωσης αυτής.
Σε έναν τόπο, λοιπόν, γεμάτο υ με τον τρόπο που το περιγράφεις θα περιφέρονται απλώς κ που ποτέ δεν θα γίνουν Κ..

 

Αυτό, για εμένα, είναι το πιο οδυνηρό στην όλη διαδικασία.

 

Καποτε καποιος ελεγε "θα παρακαλανε να μας δανεισουν".
Σε λιγο θα ακουσουμε "θα παρακαλανε να τις γαμησουμε"