Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Ατανσιόν, ατανσιόν: τούτο το post αποτελεί ιδιότυπο spam, ουδεμία σχέση έχει με την σφαγ… εεε, το θέμα του νήματος, και καλώ άπαντες τους αναγνώστες να το πηδήξουν ανερυθρίαστα.

Απλώς είδα φως και μπήκα, πράττοντας ακριβώς αυτό για το οποίο με αποτρέπει το κάτωθι μήνυμα της διαχείρισης:

«Η Online Κοινότητα βασίζεται στην Ενεργή Συμμετοχή των Μελών της.
Για να μπορείτε να στείλετε private messages χρειάζεστε 1 post(s) στις Εντός Θέματος Κατηγορίες ανά 24 ώρες.
Άσχετα posts που γράφονται μόνο και μόνο για να επιτρέψουν την αποστολή προσωπικών μηνυμάτων θεωρούνται spam.»

Εκμεταλλεύομαι λοιπόν γι’ άλλη μια φορά το χρονικό χάσμα ανάμεσα στη δημοσίευση και τη διαγραφή του post από κάποιον εκ της διαχείρισης, προκειμένου να διεκπεραιώσω τις πριβέ μου υποθέσεις, τουτέστιν να στείλω κάνα pm. Θα φροντίσω και μελλοντικά να ενημερώνω με ανάλογο τρόπο το φιλαναγνωστικό κοινό για τις κινήσεις μου. Τυχόν δυσφορία από πλευράς των mods θα χαρώ να οδηγήσει σε έναν δημόσιο κατά προτίμηση διάλογο για τους τρόπους με τους οποίους διασφαλίζεται η «ενεργής συμμετοχή των μελών μιας κοινότητας» σε αυτήν…

 

Απάντηση: Re: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

ΑΧΑΑΧΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ              

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Πατσίσαμε.

Το ελπίζω, καθότι κοντεύω κι' εγώ ο ίδιος να πειστώ
ότι η μόνη μου συνεισφορά σε αυτό το νήμα
είναι να ερμηνεύω τον Anacron, να κάνω το ρέφερι και να τσαμπουνάω ευφυολογήματα.

Επιτέλους και μια παρέμβαση με ουσία!! Δόξα τω Θεώ [ Επιτέλους θρησκεύομαι!]
Να σε δω να ανοίγεις νήμα με τίτλο «Ενεργής συμμετοχή μελών του φόρουμ»
και θα σου χαρίσω ετήσια συνδρομή, να στέλνεις όσα pms ποθεί η ψυχούλα σου βρε!
Χαλάλι σου !!


Για να σοβαρευτούμε όμως.
Έχουμε χρέος απέναντι στην αλήθεια και στις μελλοντικές γενιές διεστραμμένων
από τις οποίες δανειζόμαστε αυτό το νήμα – κολοφώνα του bdsm-ικού πολιτισμού,
να αποκαταστήσουμε την πραγματικότητα.

Ο Βαμβακούλας ήτανε

 

«Χεγκελιανός, δηλαδή διαλεκτικός, σημαίνει να μπορείς να συνθέτεις από τα αντίθετα».
Μπέρναρντ Ράσσελ.

Είχα ορκισθεί να μην συμμετάσχω στο επίμαχο νήμα-ναρκοπέδιο, αλλά δικός μου είναι ο όρκος, ότι θέλω τον κάνω! Αφορμή της μεταστροφής μου στάθηκε μια ιδιωτική συνομιλία και ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα κι απ’ όπου δανείζομαι τις τρεις κατευθυντήριες αρχές της συλλογιστικής μου. Θα προσπαθήσω δηλαδή ν’ αποφύγω τις κακοτοπιές που συνάντησαν άλλοι συνομιλητές και να χαράξω τον Τρίτο Δρόμο προς τον Στραπονισμό, ένα μονοπάτι ασφαλέστερο και λιγότερο δύσβατο, συνδυάζοντας αλλά κι απορρίπτοντας απόψεις που διατυπώθηκαν από όλες τις πλευρές. Για να δούμε πόσο καλά έμαθα το μάθημα μου…

***

«Ο κόσμος είναι το σύνολο των γεγονότων, όχι των αντικειμένων».
Λούντβιχ Βιττγκενστάιν.

Τα προκαταρκτικά δεδομένα.​

Ειπώθηκε πως οι πράξεις νοηματοδοτούνται. Το νόημα τους, είτε είναι υποκειμενικό, αυτό δηλαδή που τους αποδίδουν οι εμπλεκόμενοι, είτε καθορίζεται από ένα ευρύτερο πλαίσιο αναφοράς που μπορεί να είναι η κοινωνία, η πλειοψηφία ή η νομενκλατούρα (sic) ενός φόρουμ. Εδώ αντιτάχθηκε η αντίληψη που υποστηρίζει ότι οι πράξεις έχουν εγγενείς, αντικειμενικές ιδιότητες που μπορούν να διατυπωθούν εννοιολογικά και τυγχάνουν καθολικής εφαρμογής. Έγινε επίσης αναφορά στα κίνητρα της πράξης, όμως η πληθώρα των πιθανών ερμηνειών που προτάθηκε, αποδεικνύει πως αν και καθοριστικής σημασίας, τα κίνητρα αυτά δεν μπορούν να διαγνωσθούν πάντα με ακρίβεια και βεβαιότητα. Εκκινώ λοιπόν από μια απλούστερη κι ίσως ευρύτερα αποδεκτή διαπίστωση: οι πράξεις έχουν συνέπειες, αποτελέσματα. Με αυτά τα τελευταία θ’ ασχοληθώ κυρίως.

Μια δεύτερη παράμετρος, λιγότερο αυτονόητη, είναι πως η κυριαρχία-εξουσία συνιστά μια διαλεκτική σχέση που εκδηλώνεται ως αντικειμενικό φαινόμενο, επιδεκτικό μελέτης και παρατήρησης. Βέβαια, τα τρελοκομεία είναι γεμάτα Μεγάλους Ναπολέοντες, όμως θα παρακάμψω το φαντασιακό για να επικεντρωθώ στην κυριαρχία ως υφιστάμενη σχέση αλληλεπιδράσεων ανάμεσα σε δύο ή περισσότερους ανθρώπους.

Τα ερωτήματα.​

Ανοίγω εδώ παρένθεση για να υπενθυμίσω το αρχικό ζήτημα. Μια υποτακτική ρωτά: «Ο κύριος μου ζητά να τον γαμήσω. Τον κάνει αυτό λιγότερο αφέντη;» Υπάρχει μια ασάφεια, ή ίσως μια παγίδα στη διατύπωση: Τι από τα δύο είναι αυτό που ίσως τον κάνει λιγότερο αφέντη; Η εκφρασμένη επιθυμία του να γαμηθεί ή η πραγμάτωση της; Και τι είναι αυτό που θα μειωθεί με το στραπονάρισμα; Η κυριαρχικότητά του ή η κυριαρχία του; Θ’ αλλοιωθεί δηλαδή ο ίδιος ο χαρακτήρας του ή απλώς θα επηρεαστεί ο ρόλος του στην ασύμμετρη σχέση; Επειδή προς ώρας επιθυμώ να μείνω αυστηρά στη σφαίρα τον γεγονότων, θα προτιμήσω τη δεύτερη εκδοχή κι αργότερα θα επανεξετάσω την πρώτη.

Δυστυχώς μας λείπουν δύο καίριας σημασίας δεδομένα για ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα. Δεν ξέρουμε αν τελικά η υποτακτική στραπόναρε τον κυρίαρχο κι επίσης αγνοούμε αν η κυριαρχία του κλονίστηκε ή διατηρήθηκε μετά το συμβάν ή κατά τη διάρκειά του. Καλούμαστε λοιπόν ν’ αναπαραστήσουμε έναν «κόσμο» δίχως γνώση του συνόλου των γεγονότων που τον συγκροτούν. Μοναδική λύση που απομένει, η περιπτωσιολογία.

Περιπτωσιολογία.​

Διακρίνω τέσσερεις βασικές πιθανότητες, ίσως υπάρχουν κι άλλες συνθετότερες. Τις αναφέρω λιγάκι σχηματικά, για οικονομία χρόνου.

1. Η υποτακτική αρνείται να τελέσει την πράξη και σοκαρισμένη ζητά αποδέσμευση, ή εναλλακτικά, ο κύριος της, εξοργισμένος από την ανυπακοή της, τη διώχνει κακήν-κακώς. Η απλούστερη των περιπτώσεων. Είναι προφανές πως εδώ η κυριαρχία καταλύεται, δηλαδή ο κυρίαρχος, όχι απλά γίνεται λιγότερο αφέντης, αλλά παύει εντελώς να είναι αφέντης, διότι κυριαρχία επί του κενού δεν νοείται, είναι πάντα εξουσία πάνω σε κάποιον ή κάτι.

2. Η υποτακτική αρνείται μεν να τελέσει την πράξη, παραμένει όμως στην ασύμμετρη σχέση, δεχόμενη ίσως κάποια ποινή. Είναι η πιο ενδιαφέρουσα προοπτική επειδή υποδηλώνει πως η κυριαρχία ασκείται εντός συγκεκριμένων ορίων. Εδώ κυριολεκτικά ο αφέντης παρέμεινε αφέντης, αλλά λιγότερο αφέντης απ’ ότι ήταν πριν, αφενός επειδή απέτυχε να επιβάλλει τη θέληση του και να πραγματώσει την επιθυμία του, κι αφετέρου, επειδή στην κυριαρχία του τέθηκε ένα νέο σκληρό όριο.

3. Η υποτακτική ικανοποιεί την επιθυμία του αφέντη με βαριά καρδιά, γεγονός που την οδηγεί στην σταδιακή απομυθοποίηση κι αμφισβήτησή του. Μιλάμε για μια Πύρρειο νίκη, όπου η προσωρινή επιβολή της θέλησης του αφέντη υπονομεύει μακροπρόθεσμα τα θεμέλια της κυριαρχίας του. Και πάλι ο βαθμός κυριαρχίας ουσιαστικά ελαττώνεται, σε αντιστάθμισμα όμως προκύπτει ένα παροδικό, άμεσο όφελος.

4. Η υποτακτική στραπονάρει τον κυρίαρχο, εκείνος απολαμβάνει κι εκείνη τον θαυμάζει περισσότερο από πριν για το πόσο ανοιχτόμυαλος και δίχως ταμπού είναι. Εδώ ο τυχερούλης πέτυχε τριπλό τζακ ποτ. Και το κέφι του έκανε, και την κυριαρχία του εμπέδωσε, και την επέκτεινε σε νέες πρακτικές. Το σπουδαιότερο; Πέτυχε την πεμπτουσία της κυριαρχίας, να κάνει δηλαδή την υποτακτική του να σκέφτεται όπως ο ίδιος, να ενστερνίζεται κοινό κώδικα αξιών. Άξιος.

Συνοψίζοντας, θεωρώ τη μείωση ή την κατάλυση της κυριαρχίας ως ένα πιθανό, αλλά όχι βέβαιο αποτέλεσμα της πράξης, δεν προκύπτει δηλαδή νομοτελειακά. Από τι θα κριθεί η έκβαση των γεγονότων, θα το εξετάσω αμέσως παρακάτω.

Η πολιτική.​

Αν ως πολιτική ορίσουμε τον τρόπο και τα μέσα άσκησης της εξουσίας, τότε είναι φανερό πως ο κυρίαρχος του παραδείγματος ακολούθησε την πιο λανθασμένη οδό που θα μπορούσε να επιλέξει: έθεσε ως διακύβευμα αυτό που πριν ήταν δεδομένο. Μεγάλο ρίσκο για μικρό κέρδος. Δεν θα έπρεπε να το κάνει δίχως να προλειάνει το έδαφος, δίχως να βολιδοσκοπήσει την αντίδραση της υποτακτικής ή αν δεν ήταν βέβαιος για τις διαθέσεις της. Στην πραγματικότητα όμως μικρό το κακό: Πιστεύω πως στις ασύμμετρες σχέσεις η κυριαρχία είναι πάντοτε το διακύβευμα, διακυβεύεται διαρκώς, με την κάθε εντολή, ιδιαιτερότητα που χαρίζει στις σχέσεις αυτές την δυναμική τους. Κάθε φορά που ο κυρίαρχος δίνει μια διαταγή, ρισκάρει και μια άρνηση• κυριαρχία κι υποταγή επιβεβαιώνονται ή ανατρέπονται ανά πάσα στιγμή. Κι επειδή πολιτική είναι επίσης και ο τρόπος με τον οποίο ο υποτακτικός αντιδρά στην άσκηση της εξουσίας, είναι φανερό πως από τη στιγμή που το ζήτημα τίθεται επί τάπητος σε μια συναινετική ερωτική σχέση, είναι εκείνος που καθορίζει τα όρια της κυριαρχίας. Άβολη αλήθεια για μας τους κυριαρχικούς αλλά ισχύει. Κυριαρχούμε όσο μας επιτρέπεται να κυριαρχήσουμε, κι αυτό το «όσο» είναι συνάμα ποσοτικό και χρονικό επίρρημα.

Συνεπώς στο θέμα μας δεν έχει τόση σημασία πως νοηματοδοτεί την πράξη μια δικτυακή κοινότητα ή το ίδιο το ζευγάρι ως πλασματική ενότητα, όση έχει το πώς την εκλαμβάνει ως μονάδα η υποτακτική. Καταλήγω στο συμπέρασμα πως και οι υποτακτικές κουβαλούν μέσα τους προκαθορισμένες εικόνες για το πώς πρέπει να είναι και να φέρεται ένας κυρίαρχος. Τα πρότυπα αυτά διαμορφώνονται κι επηρεάζονται τόσο από την υποκουλτούρα του χώρου του εναλλακτικού ερωτισμού όσο κι από την κρατούσα αντίληψη για το σεξ και τις σχέσεις, κατά συνέπεια συμπεριλαμβάνουν σε κυμαινόμενη αναλογία, συντηρητικά ή παραδοσιακά στερεότυπα ανάμικτα με διαστροφικές, ελευθεριακές ή ηθικά παραβατικές αντιλήψεις και συμπεριφορές.

Δεν έχω αμφιβολία πως στην ιδιαίτερη κουλτούρα του χώρου μας αλλά και στον κόσμο της βανίλια σεξουαλικότητας το pegging συνειρμικά συνδέεται και παραπέμπει στην ανδρική υποτακτικότητα και την γυναικεία κυριαρχία. Είναι ο κανόνας, σίγουρα, όχι όμως και μια συμπαντική, αναλλοίωτη αλήθεια, από τη στιγμή που μπορούμε να εντοπίσουμε εξαιρέσεις σε υποτακτικές που το βλέπουν ως μια παροχή σεξουαλικής υπηρεσίας προς τον κύριό τους.

Η πράξη καθεαυτή.​

Διατυπώθηκε ήδη μια πρώτη, εύστοχη ένσταση: «Καλά τα μετά, αυτά διορθώνονται, ο κυρίαρχος θα λάβει τα απαιτούμενα μέτρα, τι γίνεται όμως κατά τη διάρκεια της ίδιας της πράξης; Δεν μειώνεται η κυριαρχία; Δεν μεταβιβάζεται;» Εδώ αρχίζουν τα ζόρικα και πραγματικά το ερώτημα αν οι πράξεις έχουν μόνο το νόημα που κάποιος τους αποδίδει ή και εγγενείς αντικειμενικές ιδιότητες είναι σχεδόν φιλοσοφικό. Προφανώς δέχομαι έναν συγκερασμό των δύο απόψεων, ωστόσο θα γίνω πιο συγκεκριμένος. Σε παράλληλο νήμα αποδέχτηκα την βιαιότητα της διείσδυσης και της συνουσίας γενικά, αμφισβήτησα όμως την de facto κυριαρχικότητά της στο μέτρο που δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη πρόθεση κατίσχυσης. Υποστήριξα μάλιστα τη γνώμη πως επειδή η βία ασκείται αμφίπλευρα, επέρχεται μια εξισορρόπηση. Το ίδιο σχήμα προτείνω και εδώ. Δεν νομίζω να υπάρχει σοβαρή αμφισβήτηση πως με την διείσδυση του στραπόν η υποτακτική ασκεί πίεση, δύναμη, άρα και βία, έστω ελαφράς μορφής πάνω στο σώμα του κυρίαρχου, φρονώ όμως πως η δύναμη αυτή μπορεί να τιθασευτεί, όχι εκ των υστέρων, αλλά τη στιγμή που συμβαίνει. Πως; Το πρόσφορο μέσο είναι ο Λόγος. Έχω τονίσει και άλλοτε τη σημασία που αποδίδω στο γεγονός πως στον άνθρωπο η σεξουαλική επαφή τελείται εντός της επικράτειας του Λόγου, συνεπώς συνδυάζει το Συμβολικό με το Πραγματικό. Δια του Λόγου ο κυρίαρχος δύναται να ελέγξει την πράξη δίνοντας οδηγίες κι εντολές και τσεκάροντας κατά πόσο υλοποιούνται. «Πιο σιγά. Πιο γρήγορα. Πιο βαθιά. Όχι τόσο δυνατά. Ούτε τόσο απαλά. Πιο πολύ βαζελίνη. Όχι άλλο κάρβουνο». Με αυτό τον τρόπο η πράξη καθίσταται ετερόνομη, το υποκείμενό της γίνεται εντολοδόχος αλλότριας βούλησης.

***

«Για όσα δεν μπορεί κανείς να μιλά, πρέπει να σιωπά».
Λούντβιχ Βιττγκενστάιν.

Κίνητρα κι επιθυμίες.​

Απέφυγα όπως ο διάβολος το λιβάνι ν’ αναφερθώ στην ψυχοσύνθεση ενός κυρίαρχου που στραπονάρεται. Δεν είναι ακριβώς πως δεν μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτή, μπορούμε, το πρόβλημα είναι πως δεν μπορούμε να μιλήσουμε μετά σχετικής έστω βεβαιότητας. Δεν ξέρουμε τι τον παρακινεί, ούτε τι αισθάνεται. Γι’ αυτό θεωρώ όλες τις προτεινόμενες ερμηνείες εξίσου πιθανές ή απίθανες. Ίσως να είναι switch, ελαφρά μαζοχιστής, πανηδονιστής ή απλά περίεργος. Μπορεί να αποζητά την αμιγώς αισθησιακή απόλαυση που δημιουργεί ο ερεθισμός του προστάτη, τον πόνο και το τσούξιμο ή την ψευδαισθητική εμπειρία της θηλυκής jouissance δια της αλλαγής ρόλων. Μπορεί να τον ερεθίζει η εντύπωση πως ανατρέπει ταμπού και έμφυλα στερεότυπα, μπορεί όμως και να είναι αμφισεξουαλικός ή κρυφό-ομοφυλόφιλος. (Δεν κατάλαβα γιατί η αναφορά στην ομοφυλοφιλία σ’ ένα φόρουμ εναλλακτικού ερωτισμού πυροδοτεί τόση ένταση). Τίποτα δεν θεωρώ δεδομένο, τίποτα δεν αποκλείω, σιωπώ.

Η επαναληπτικότητα.​

Αν μια πράξη μας αρέσει, έχουμε την τάση να την επαναλάβουμε. Έθεσα στο αντίστοιχο νήμα το ερώτημα αν η διαρκής επανάληψη της (υπό αμφισβήτηση) κυριαρχικής κολπικής διείσδυσης σε βανίλια ζευγάρια μετατρέπει το βανίλια σεξ σε κυριαρχικό. Διανοητική εντιμότητα επιβάλλει να θέσω κι εδώ την ίδια απορία. Αν ο κυρίαρχος γλυκαθεί και ζητά διαρκώς στραπόνισμα αλλοιώνεται ο ίδιος ο κυριαρχικός του χαρακτήρας είτε προς την κατεύθυνση της εκθήλυνσης, είτε προς αυτήν της παθητικότητας; Η επανάληψη ποιεί ήθος; Από ποιο σημείο και μετά το ποσοτικό μετατρέπεται σε ποιοτικό; Δεν γνωρίζω την απάντηση, σιωπώ.

***

Ευπρόσδεκτη κάθε κρίση κι επίκριση στο σχόλιό μου, θ’ αποφύγω όμως να ανταπαντήσω, όχι από περιφρόνηση προς τους συνομιλητές, αλλά από τον φόβο μην οξύνω τα ήδη τεταμένα πνεύματα. Τις ευχαριστίες μου εκεί όπου αρμόζουν, οι αποδέκτες ήδη κατάλαβαν ποιους εννοώ.

 

@vautrin

Άψογος (και διαλεκτικά και διπλωματικά   ).

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Εδώ να είστε, κι ας είστε και με τις αξιολογίες σας - σε αυτό το φόρουμ δεχόμαστε τους άλλους με τα "ελαττώματά" τους. Γιατί όσο είστε εδώ κοντά, κάτι μπορεί να μαθαίνετε από τους παλαιότερους (εγώ φερ΄ειπείν, είμαι τρεις μήνες παλαιότερός σας στο φόρουμ).

Γιατί να μην δημιουργούνται εντυπώσεις; Ποιός φοβάται τις εντυπώσεις; Οι εντυπώσεις είναι σαν τις σκέψεις, τις θελήσεις και τις επιθυμίες: κατοικούν σε κεφάλια και δεν έχουν από μόνες τους καμμία επίδραση στην πραγματικότητα. Ανατρέπονται δε ασκαρδαμυκτί - συχνά εν μια νυκτί. Είναι άλλης τάξης έννοιες από τις πράξεις. Πράξεις να μην δημιουργούνται εύκολα, γιατί αυτές είναι οριστικές και αμετάκλητες, όχι οι εντυπώσεις.

Ναι, κι όταν θελήσατε να δείξετε ποιό είναι το μέτρο της Κυριαρχίας, δλδ. το πώς θα καταλάβουμε ότι επέβαλε τη θέλησή του, κι εσείς κι ο Anacreon ανακράξατε ότι εφ όσον η εντολή εδώθη και υλοποιήθηκε (τουτέστιν, μπήκε το στραπόνι) όλα έβην καλώς.

Για την Εξουσία, καλό θα είναι να μην αρκείστε σε ότι αρκείται το Βικιλεξικό και σεις και ο underherfeet. Ιδίως όταν πρόκειται για απόδοση του οθόριτι. Στο Κυριαρχία τα πάει ακόμη χειρότερα το Βικιλεξικό, γιατί αποδίδει το γαλλικό σοβερενιτέ. Είναι γνωστό πρόβλημα του τρόπου που στήνεται το Βικιλεξικό, μεταφράζοντας από τη μια γλώσσα στην άλλη αυτό που ο συντάκτης βρήκε σε ένα άλλο λεξικό και κάπως το κατάλαβε. Σας το λέει βέβαια στην Κυριαρχία, "Η σελίδα αυτή χρειάζεται επέκταση." αλλά δεν μασάτε εσείς από τέτοια.

Είναι και οι δυό πολύ σύνθετες έννοιες για να μπουν σε μισή γραμμή. Για αρχή -ως παλαιότερος, πάντα- θα σας πρότεινα Βέμπερ, το λεγόμενο WUG, που απλώνεται σε κάμποσους τόμους - αν βιάζεστε πάτε στον 5ο που έχει τον εύλογο τίτλο "κοινωνιολογία της εξουσίας". Θα σας τα 'λεγε κι η tender αυτά, αν δεν ήταν απασχολημένη να σκεφτεί κανάν έξυπνο τρόπο να βρίσει εμένα, την elfcat ή και τους δύο.

Με το "νάτσι" επιχείρημα "Κυριαρχία είναι η επιβολή της Θέλησης" που δεν εισάγατε φυσικά εσείς οι δύο, αλλά ο Anacreon με το σχετικό προβοκατόρικο βίντεο, νόμιζα πως ξεμπερδέψαμε όταν εξήγησα πολλάκις και επί μακρόν την περίπτωση της Κυριαρχικής γυναίκας που θέλησή της είναι να την γαμήσει κάποιος μέχρι να χύσει αυτή.

Σε αντίθεση με αυτό που αναφέρθηκε εδώ:

η συνήθης επιστημονική αλήθεια είναι ότι μιλιούνια παραδείγματα ΔΕΝ αρκούν για να στηρίξουν μια θέση, αλλά ΕΝΑ αντιπαράδειγμα ΑΡΚΕΙ για να καταρρίψει μια θέση. Ανθρωπος που έχει βγάλει δημοτικό δυτικής χώρας θα έπρεπε αυτό να το (ανα)γνωρίζει αν δεν έχει πέσει σε κάποιο διάλειμμα να χτυπήσει σοβαρά στο κεφάλι.

Με το αντιπαράδειγμα αυτό, πρέπει να αποφασίσετε αν αυτή είναι μια Κυρίαρχη γυναίκα (και αν τελικά υπάρχουν τέτοιες γυναίκες) ή αν η Κυριαρχία είναι πάντα και μόνον η επιβολή της Θέλησης (αυτό σημαίνει το "ίσον" στα περισσότερα χωριά του κόσμου). Σκύλο ολόκληρο και πίτα χορτάτη δεν γίνεται να έχετε. Λυπάμαι, αλλά δεν σας λυπάμαι.

Αν τώρα εσείς οι δύο είστε τόσο βαθιά νυχτωμένοι περί την ανθρώπινη φύση ή αρκούντως αλλόγλωσσοι ώστε με τη λέξη "Θέληση" να εννοείτε κάτι σαν "(επιβάλω την) θέληση μέσα στα όρια των δυνατοτήτων μου" βυθίζεστε ακόμη περισσότερο μέσα στη ναζιστικότητα του επιχειρήματος - αρκεί να δει κανείς την ιεραρχία "Κυριαρχίας βάσει δυνατοτήτων" που μια τέτοια θεώρηση επάγει.

Εχω αποφύγει να απαντήσω ευθέως στο νάτσι επιχείρημα, παρά την ευφυή πρόγκα του Anacreon, γιατί ανήκει σε ένα γενικότερο νήμα για το τί είναι η Κυριαρχία και γιατί η απάντησή μου θα είναι πολύ σκληρή, για όλο το φόρουμ.

Και εν πάση περιπτώσει προτιμώ να παρακολουθήσω γκολφ αρχαρίων υπερηλίκων, παρά εσάς να προσπαθείτε να βγείτε από μια τρύπα την οποία σκάψατε μόνοι σας προσπαθώντας να πετύχετε το μπαλάκι.

Dream

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Και τι το γράφετε αυτό; Υπονόησα κάτι διαφορετικό ή μήπως θεωρείτε ότι οι υπόλοιποι αναγνώστες είναι ηλίθιοι και δεν μπορούν να καταλάβουν τι γράφω;

Δεν έχω να αποφασίσω τίποτα. Έχω πει ξεκάθαρα τι εννοώ ως κυριαρχία και ειλικρινά έχω κουραστεί να το επαλαμβάνω. Σας αρέσει; Έχει καλώς. Δεν σας αρέσει; Πάλι έχει καλώς.

Ισχύει η αμέσως προηγούμενη απάντηση.

 

Ακόμα εδω ειστε; Εδω επανεκαμψε νημα με τιτλο "Πως φτανει σε οργασμο μια misstres" κι εσεις ασχολειστε ακομα μ αυτό;

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

"...fuck me tonight, but in the morning you still have to call me Sir..."
κατάλοιπο της βικτωριανής υποκρισίας όπως ακούγεται στο Σμάιλι​

Και πάμε τώρα, MasterDO, στα επιχειρήματα, που εγκιβωτίστηκαν ανάμεσα σε δυό ευφυολογήματα. Θα δείτε ότι είναι της ίδια τάξης, και υπάρχει λόγος που είναι της ίδιας τάξης...

Από τη στιγμή που μου λέτε ότι μπορεί να την πάρει πίσω, καταλαβαίνω ότι θεωρείτε πως την έχει δώσει. Ομως όταν λέω ότι κλονίζεται η Κυριαρχία του, τί εννοώ; Οτι δεν κλονίζεται το σχήμα Κ/υ; Αν κλονίζεται τότε δεν είναι υπερ-βέβαιο - αυτή την "θεϊκή" υπερ-βεβαιότητα προσπάθησα να υποσκάψω.

Ως προς αυτό που λέτε, χωρίς να σας προσβάλω, μολονότι ήταν ωραία η διατύπωσή σας, προτιμώ το επιχείρημα Πιραντέλο όπως το διατύπωσε η lara.

reprise:

Δλδ. ο Κυρίαρχος είναι Κυρίαρχος επειδή είναι Κυρίαρχος. Φουλ στοπ.

ΟΚ, επ αυτού τί να πω; Να πω ότι πράγματι στην καταστατική αρχή, στο Σύνταγμα της σχέσης τους, αυτό όντως αναγράφεται ευκρινώς;

Ετσι είναι.

Πρέπει τώρα να βρω και κάνα σπάνιο και επιτηδευμένο παράδειγμα, με σκατά μαφιόζου και γλώσσες τσεγκεβάρα που τα γλείφουν, για το ότι αν έχεις εκχωρήσει μέρος της Κυριαρχίας σου, έστω και προσωρινά, επειδή σε εξυπηρετεί, μπορεί να σου αλλάξουν και το Σύνταγμα; Ή μήπως ζει κανείς σας στην Ελλάδα και καταλαβαίνει τι λέω;  )

Αυτό που παρουσιάζετε και σεις, και η lara και όλοι οι ομονοούντες (προς επιστημονική τιμή του ο Anacreon όχι - αυτός έχει άλλη πετριά  είναι ένα μεταφυσικό "επιχείρημα" επειδή είναι οντολογικό.

Αλλά σε ένα οντολογικό "επιχείρημα" αντιπαρατίθεται κανείς μόνο φιλοσοφικά.

Και είμαι έτοιμος να δώσω τη Μητέρα των Μαχών επ΄αυτού (είδατε; δεν είμαι φαλλοκρατικό γουρούνι, δεν είπα "Πατέρας των Μαχών", και επίσης να πω ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΣΤΗΣ) καθώς θεωρώ αυτόν τον πυρήνα σκέψης το πιο άθλιο κατάλοιπο του παρελθόντος του Δυτικού πολιτισμού.

Οι μη φιλοσοφούντες, ας με αγνοήσουν (λες και οι άλλοι δεν, αλλά λέμε τώρα...)

Στα παρακάτω θυμίζω ότι δεν απαντώ ευθέως σε σας, MasterDO αλλά σας "παίρνει η μπάλα" μιας που μετήρθατε το "επιχείρημα" Πιραντέλο (που συνοψίζεται στο "έτσι είναι, επειδή αυτοί οι δύο έτσι νομίζουν και έτσι συμφώνησαν, και αυτοί είναι οι μόνοι και απόλυτοι κριτές, όχι απλώς για το πώς νιώθουν και το τί βιώνουν, αλλά και για το τί είναι..")

Βάζω τη λέξη "επιχείρημα" σε εισαγωγικά όχι για να σας προσβάλω, αλλά γιατί τα μεταφυσικά "επιχειρήματα" δεν μπορούν να ελεγχθούν ποτέ, είναι απ΄τη μάνα τους απρόσβλητα. Και άρα δεν είναι επιχειρήματα. Είναι θέσφατα. Για να είναι κάτι επιχείρημα πρέπει να ξέρουμε πότε ΔΕΝ ισχύει ο ισχυρισμός που φέρει.

Ο δυτικός πολιτισμός χτίστηκε πάνω στην θεμελιώδη αρχή που συνοψίζει κομψά η αγγλοσαξωνική φράση "η πουτίγκα υπάρχει επειδή τρώγεται"

Στη Δύση, απ΄τη στιγμή που ο μεσεγγυητής της αλήθειας θεός πέθανε, ΜΟΝΟ με τη διαμεσολάβηση της πράξης επικυρώνεται ή ακυρώνεται η αλήθεια, ΑΝ δεν θρησκεύεται κανείς.

Ολα τα άλλα είναι για όταν εφευρεθεί ο μαγνητικός τομογράφος που θα αποτυπώνει επιθυμίες και συναινετικές ή μη αποδοχές.

Μάρτυς μου ο vautrin που σε προσωπική επικοινωνία μου έλεγε ότι για να μιλήσουμε σωστά πρέπει να ξέρουμε ΑΝ τελικά τον στραπόνισε ή όχι (κάτι που προσφυώς η elfcat ξεκίνησε να ρωτάει, και ξέσπασε το μπάχαλο, για να μην της πείτε ευθέως "μα τι μας λες, δεν έχουν σημασία οι πράξεις στον κόσμο που ζούμε" και φανείτε λίγο γκάου στα ίδια σας τα μάτια...)

Μάρτυς μου ο νομικός μας πολιτισμός, αυτό το απαύγασμα του δυτικού πολιτισμού (κουτσό, στραβό, αλλά απαύγασμα) που κρίνει την αλήθεια μόνον κοιτώντας πράξεις (ή παραλείψεις ως πράξεις). Σας το 'πε η elfcat από μέρες αλλά δεν την ακούτε: η θανάτωση έχει ένα ίδιο κοινό νόημα για όλους, ανεξάρτητα από την ΕΞΤΡΑ νοηματοδότηση που θα δωθεί στην κάθε περίπτωση (και θα ληφθεί υπόψη στην επιμέτρηση ποινής, αν προκύπτει ποινή). Επαρήλθαν οι χρόνοι που δεν σκότωνες αλλά έκανες το θέλημα του θεού ή του ηγεμόνα. Αν σκοτώσεις στη Δύση άνθρωπο δεν παίζει ρόλο αν το ήθελες ή δεν το ήθελες, αν του άξιζε ή δεν του άξιζε, στο νόημα της πράξης. Παίζει ρόλο μόνον στην αποτίμηση (τα πρόσημα, που λέγαμε...) που θα κάνουν / βάλουν άλλοι άνθρωποι, θεσμικά ή μη.

Αυτό σημαίνει δυτικός πολιτισμός, δυτικός άνθρωπος. Δε σημαίνει εσωτερικές καταστάσεις και βιώματα.

Αν θρησκεύεται κανείς πάω πάσο, τον ζηλεύω, γιατί μπορεί να επικυρώνει ή να ακυρώνει την αλήθεια, ακολουθώντας ή ακυρώνοντας κανόνες, που υπάρχουν ή που εφευρίσκει, και δεν χρειάζεται να κωλοτρίβεται με την πραγματικότητα...

Το αγγλοσαξωνικό ρητό μας λέει και κάτι ακόμη: ξέρουμε ότι η πουτίγκα υπάρχει ΜΟΝΟΝ όταν γνωρίζουμε και την έμπρακτη συνθήκη με την οποία θα σταματήσει να υπάρχει.

Αυτός είναι ο δυτικός πολιτισμός, αυτός είναι ο δυτικός άνθρωπος. Δεν είναι κάτι άλλο...

Σ΄όλη τη λυσσαλέα επίθεση που κάνατε διάφοροι απέναντι στον ορισμό δεν βρέθηκε (παραδόξως  κανείς να πει, "μα τί μας λέτε, την Κυριαρχία ο Κυρίαρχος δεν την χάνει με το στραπόνισμα, την χάνει μόνο με το..."

Με το ποιό; Ε; Με ποιό την χάνει;

Καλά, ποτέ δεν την χάνει αυτήν την Κυριαρχία ένας Κυρίαρχος με κάτι που έμπρακτα ελέγχεται;

Τί είναι ρε παιδιά αυτό το "Κυρίαρχος"; Ο γιός του Απέθαντου και αδερφός του Ατρωτου; Μέχρι και μετά θάνατον είπε κάποιος ότι μπορεί να αφήσει διαθήκη και αν η σλέιβ του την εκτελεί, πάλι Κυρίαρχος είναι. Απ΄το υπερπέραν. Μπρρρ....

Αλλά με ποιό τη χάνει τελικά, αν την χάνει ποτέ;

Με την άρση της συναίνεσης, κατ΄εσάς, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε (κουνάω και όμο..)

Μας τα 'πε κι ο Arioch, "αυτό που πραγματικά μετράει είναι η γνώμη των Δ/δύο", και είδε χαρά κι ο Alexkat.

Αφού όμως τη γνώμη του Κυρίαρχου την ξέρουμε (προφανώς πιστεύει ότι είναι Κυρίαρχος) άρα, τελικά, το μεγάλο σαματά στα μέρη σας τον κάνει η γνώμη της υποτακτικής...

Το υπαινίσσεται ο vautrin, το διατύπωσε κι ο MasterDo και μ΄ανατρίχιασε:

Τί είναι τούτο πάλι; Ετερόνομος και Ετερόφωτος ο Κυρίαρχος; Γι αυτό τις βάζετε όλοι να το ξυρίσουν, μη φανεί ότι κρέμεστε από τις μουνότριχες; Και ανοίγει ο άλλος ο καψερός νήμα μπας και δει κανά θαμνάκι;

Μα καλά, θα ορίζεται ο Κυρίαρχος από τη μη άρση της συναίνεσης; Η πράξη που θα τον επικυρώνει ως Κυρίαρχο θα είναι η εκτέλεση της εντολής; Αλλο το αν η άρνηση θα τον ακυρώνει, κι άλλο το ότι η εκτέλεση θα τον επικυρώνει...

Αμ ζαβή, αμ φοβισμένη, αμ εξόχως αγάμητη, αμ επιδιώκουσα το γάμο, αμ περιμένοντας πότε θα έρθει η ώρα να τον στραπονίσει, η άλλη θα εκτελεί και θα τον κάνει Κυρίαρχο;

Αυτό είναι λοιπόν η Κυριαρχία; Εχουμε έναν που δηλώνει Κυρίαρχος και μια μάρτυρα (γουίτνες) που το επιβεβαιώνει - βρε μήπως ξεχάσατε το "εις μάρτυς ουδείς μάρτυς, νομικό θέσφατο" που έλεγε κι ο Πάτζας στις ταινίες πριν πολιτευτεί;  )

Κι αυτός, τί ρόλο βαράει; Για όσο γεννηθήτω το θέλημά του είναι θεός και μετά πεπτωκώς;

Και μετά μου λέτε πως δεν θρησκεύεστε; Τί άλλο χρειαζόμαστε για να ορίσουμε μια θεολογία παρά έναν ψωνάρα που αποδίδει το ορθόν νόημα στα πάντα και έναν (μία, εν προκειμένω) μάρτυρα που συνομολογεί την πίστη της ότι ορθώς ο ψωνάρας αποδίδει το νόημα;

Αν και στο θρησκευτικό του παραλήρημα ο Arioch δεν μας χαρίστηκε:

Κι ο ψωνάρας μόνος του αρκεί - τί χρεία έχωμεν μαρτύρων;

Κύριε ελέησον - κυριολεκτικά μιλώντας...

Πάμε πίσω στην κεντρική μας διάσταση, κι ας στεναχωρήσουμε και πάλι την atasai.

Η διάστασή μας είναι στο ότι οι ομονοούντες στην άμωμη και άσπιλη Κυριαρχία του στραπονιζόμενου θεωρείτε (πολλοί εν γνώσει σας, πολλοί εν αγνοία σας) πως οι πράξεις στερούνται απολύτως δικού τους νοήματος, και συνεπώς όποιο νόημα και να τους αποδωθεί (και ιδίως το αντίθετο από αυτό που δίνει ο κατά φαντασίαν φορέας εξουσίας) είναι έγκυρο - απλώς αποκαλυπτικό τού αποδίδοντος το νόημα, είτε αποδεικνύοντας κομφορμισμό είτε επαναστατικότητα, απέναντι στο ευρέως συνομολογημένο νόημα.

Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα τελευταία 400-500 χρόνια στη Δύση. Και λυπάμαι και πάλι, που δεν διδάσκεται ο δυτικός πολιτισμός στα σχολεία.

Εντελώς σχηματικά και για τις ανάγκες αυτού του ποστ:

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ο θεός, και όλες οι πράξεις και τα συμβαίνοντα έπαιρναν νόημα από αυτόν. Ο,τι γινόταν, ήταν θέλημα θεού, που άλλοτε σε δοκίμαζε και άλλοτε σε επιβράβευε. Υπήρχαν δε λίστες, νοητές ή απτές, με θετικές και αρνητικές πράξεις. Σε περίπτωση αμφιβολίας, ρωτούσες το θεό ή τον εκπρόσωπό του τον παπά για το τί είναι καλό και τί είναι κακό. Συμβουλευόταν τον κανόνα και σου απαντούσε. Ηταν ένα σύστημα ΠΛΗΡΕΣ, από το σχεδιασμό του, όσον αφορά την αλήθεια και το νόημα.

Κάποια στιγμή αυτό στη Δύση τελείωσε (όχι στην Ελλάδα, στην δυτική Δύση...). Ελλείψει θεού, αναβαθμίστηκε η πραγματικότητα σε φορέα και μεσεγγυητή αλήθειας, μέσα από τη διάδραση με αυτήν για την διερεύνησή της, δλδ. μέσα από τις πράξεις. Το ονομάζουμε "νεωτερικότητα" αυτό το βήμα.

Για κάποιο διάστημα μάλιστα νομίστηκε ότι ΟΛΟ το νόημα που μπορεί να υπάρξει βρίσκεται ΜΕΣΑ στην πραγματικότητα, στο "αισθητό". Οτι και καλά, όλο το νόημα που υπάρχει, υπάρχει στις πράξεις μας και δεν υπάρχει τίποτα έξω από την αισθητή πραγματικότητα - έτσι ήλπισαν οι άνθρωποι (αμ δεν είστε μόνο εσείς, καλοί μου, κάθε άνθρωπος νοσταλγεί μιαν εποχή που το νόημα ήταν ΠΛΗΡΕΣ...)

Θες γιατί ο δρόμος προς την πλήρη ανάγνωση της πραγματικότητας αργούσε / αργεί, θες γιατί το πρόταγμα της νεωτερικότητας κάνει τις πράξεις απίστευτα βαριές και ασήκωτες, αρχίσαμε σιγά-σιγά να αναπνέουμε καλύτερα επινοώντας ερμηνευτικές που επικάθονταν στις πράξεις, τους έδιναν νέα επιπρόσθετα νοήματα σε πλαίσιο (κόν.τεξτ για τους αλλόφωνους) κλπ. κλπ. Αυτά τα νοήματα μπορούσαν να είναι ισότιμα ή και αντιφατικά, αρκεί να αφορούσαν διαφορετικά πλαίσια.

Το βάρος του νοηματικού αναπόδραστου της πραγματικότητας αλάφρυνε, οι πράξεις αλάφρυναν και μπορούσαμε και μπορούμε να ζούμε σε ένα μείγμα φαντασιακού και πραγματικού, ως προς τα νοήματα των πράξεών μας.

Ολα αυτά ήταν καλά, και δεν θα έβριζε κανείς, πόσο μάλλον εγώ, αυτήν την εξέλιξη που θα ονομάζαμε "μετανεωτερικότητα". Κι ως εδώ τουλάχιστον θα σας τα βεβαιώσει και η tender που έχει διαβάσει και πολύ Κονδύλη για την ανατίμηση του αισθητού, αν κάνει κάποιο διάλειμμα απ΄την αντιelfcatική παράκρουση που έχει πάθει και αρχίσει να διαβάζει τα ποστ όλων, και ιδίως αυτών που βιάζουν ασύστολα όσα σπούδασε και όσα εμελέτησε.

Το πρόβλημα προκύπτει όταν η μετανεωτερικότητα, κακο-χρησιμοποιούμενη, το ομολογώ, χρησιμοποιείται για να ακυρώσει και το ελάχιστο νόημα που έχει η πραγματικότητα αφ εαυτή και οι πράξεις αφ εαυτές.

Αν μπορούμε να βάζουμε ΕΜΕΙΣ το όλον και πλήρες νόημα πάνω στις πράξεις μας και πάνω στην πραγματικότητα, τότε έχουμε φέρει τη θρησκεία από την πίσω πόρτα. Γιατί ποιός είναι ο μεσεγγυητής της αλήθειας πια; Εμείς οι ίδιοι, σωστά; Ή κάποιος από μας, τέλος πάντων. Ας τον πούμε Κυρίαρχο 

Αν δεν δεχτούμε να βάζουμε εμείς ΟΛΟ το νόημα στις πράξεις μας, κι αν δεν δεχτούμε ότι υπάρχει κάποιος μεσεγγυητής του νοήματος (θεός) είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε ότι υπάρχει κάποιο νόημα στις πράξεις και στην πραγματικότητα per se και τα υπόλοιπα νοήματα μπορούμε να τα συμπληρώνουμε με τους "κόσμους" μας. Δεν θα ζήσουμε εύκολη ζωή, αλλά δεν μας δώθηκε τέτοια υπόσχεση. Ούτε στις άλλες περιπτώσεις ζει κανείς εύκολη ζωή, αν και του δίνεται τέτοια υπόσχεση.

Κι ας επιστρέψουμε σ' εκείνο το "ειμαρμένο" δωμάτιο, όπου βρίσκονται μια γυναίκα, ένας άνδρας και ένα στραπόν, να δούμε πώς σχετίζεται με όλα αυτά.

Για όσο είναι μόνοι τους, εκεί μέσα, μπορούν να νοηματοδοτούν όπως επιθυμούν, παραβλέποντας εν συμφωνία ακόμη και το ελάχιστο νόημα της πράξης. Αν θέλετε, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι το κοινό φαντασιακό ενός ζεύγους είναι και το μέτρο ισχύος της σχέσης τους. Οταν όμως βγαίνουν έξω στην κοινωνία (και αυτό ακριβώς συνέβη όταν η κοπέλα "προβοκατόρικα" μας προσκάλεσε στο δωμάτιο) θα πρέπει, για να έχουν ιντερφέις με την κοινωνία, να μην ακυρώνουν το ελάχιστο νόημα των πράξεών τους, ελπίζοντας βάσιμα ότι, συνολικά, η κοινωνία θα συνομολογήσει το ελάχιστο αυτό νόημα και -ενδεχομένως, αλλά ανεγγύητα- θα ακούσει και τα νέα επιπρόσθετα νοήματα που φέρουν αυτοί από τον "κόσμο" τους

(άσχετα αν διάφοροι μαλάκες στην κοινωνία φέρνουν τα δικά τους νοήματα, ότι ο άντρας που το τρώει το στραπον είναι πούστης -ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ότι αυτή που του το χώνει έχει φθόνο πέους- ΔΕΝ ΕΧΕΙ, και όποιο άλλο εξωτερικό νόημα κουβαλούν κάποιοι στο κεφάλι τους. Ας μην τους κάνουν παρέα τους συγκεκριμένους).

Η μάχη που δίνω, για το ελάχιστο νόημα και το δυτικό πολιτισμό, τον πιο ανεκτικό πολιτισμό που περπάτησε ποτέ στη γη, έχει τη σημασία της.

Αν οι BDSMers θέλουν να μπορούν να διαδρούν με την κοινωνία (το νήμα νομίζω ότι προβοκάρει πάνω σε αυτό cadpmpc, όχι στα σημάντικς του στραπονίσματος) μπορούν να το κάνουν μόνο με το δυτικό τρόπο. Αλλιώς ας μείνουν στο περιθώριο που οι ίδιοι επέλεξαν να περιχαρακώσουν.

Λέει ο MasterDO:

"Αυτό προσπαθώ να πω από την ώρα που αναμείχθηκα στο νήμα και πιστεύω πως από εκεί και μετά
ο καθένας είναι ελεύθερος να δει μέσα στην συγκεκριμένη πράξη εκείνο που θεωρεί ότι αυτή δηλώνει.
Όχι όμως εκείνο που –ντε και καλά – θεωρείται γενικώς και αορίστως πως το στραπόνισμα σηματοδοτεί."

και λέω επί 15 μέρες: ΝΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ.

Ο καθένας μπορεί να δει ό,τι θέλει αλλά να κάτσει σπίτι του να το δει. Αν έρθει στην Αγορά, που σημαίνει ότι επιδιώκει επι-κοινωνία με την κοινωνία, θα έχει συνομολογήσει ότι βλέπουμε ένα κοινό κομμάτι αλήθειας, και αυτό το κομμάτι είναι αυτό που συνομολογούμε να λέμε πραγματικότητα. Αν αυτό που συνομολογούμε η elfcat, εγώ, ο MasterPerris και άλλοι δεν είναι η πραγματικότητα, ας μας πει ποιά είναι. Ας μας διορθώσει. Μια πράξη παίρνει επιθετικό προσδιορισμό από τα χαρακτηριστικά της. Αν είναι λάθος χαρακτηριστικά αυτά που είπε η elfcat ας μας πει κάποιος τα σωστά. Με όρους πραγματικότητας, όχι με όρους βιώματος, θελήσεων και επιθυμιών του. Πόσο μάλλον βλέμματος (με το αριστερό το μάτι, το τσακίρικο, που έλεγε ο χατζηχρήστος...)

Για το αν οι κυριαρχικές πράξεις είναι βίαιες, επεκτατικές και χωροκατακτητικές μπορώ να συζητάω τρακόσια χρόνια. Για το αν το στραπόνισμα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, άλλα τριακόσια. (ακόμη και με τον underherfeet ή τον Alexkat, δεν κάνω πλάκα..)

Αλλά για το ότι το στραπόνισμα δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ νόημα από μόνο του, και αποκτά ό,τι νόημα του βάζουμε εμείς, ΔΕΝ μπορώ να συζητάω. Γιατί αν δεν έχει κανέναν νόημα η κάθε πράξη, δεν έχει κανένα νόημα τίποτα - ούτε η συζήτηση επ΄αυτού!

vautrin, εξαιρετική η ανάλυσή σας αλλά, το ελάχιστο νόημα των πράξεων δεν είναι φυσικά στα αποτελέσματα, γιατί αυτά είναι σε ένα πλαίσιο νοημάτων ήδη. Αν εγώ θανατώσω τον τύραννο, η θανάτωση δεν θα έχει ίδιο κοινό νόημα για μένα και για τον τζουτζέ του, έτσι δεν είναι; Αλλά το ελάχιστο κοινό νόημα θα το καταλάβουμε και οι δύο, σωστά;

Ξεχάστε για λίγο το στραπόν:

Αν βγεις στην κοινωνία και πεις, "το μαστίγωμα είναι κάτι πολύ θετικό επειδή η βία δεν είναι αυτό που νομίζεις, η βία είναι απόλαυση" θα φας τηγανιά στη μούρη. Και αυτό που λέω εγώ είναι ότι δικαίως θα την φας την τηγανιά. Γιατί προσπαθείς να αλλάξεις τον μίνιμουμ ορισμό της βίας και συγχρόνως να συνεννοηθείς! Ε, άντε γαμίσου και κάτσε στο καλτ σου να λατρεύεις ότι θες, θα σου πουν. Αδικο θα ΄χουν;

Αν όμως τους πεις το αληθές: "συνομολογώ ότι η βία είναι η βία που ξέρουμε όλοι, αλλά ΕΜΕΝΑ μου είναι απολαυστική" τότε ο Αλλος, ο δυτικός άλλος, δεν έχει τίποτα να απορρίψει.

Μπορεί και να θελήσει να σε γνωρίσει, ως κάτι όχι και τόσο διαφορετικό (σόρι, θα χάσετε λίγο σε σούπερ-ντούπερ πρωτοπορία, τί να κάνουμε, δεν μπορεί να τα έχετε όλα, και πρωτοπόροι και αποδεκτοί εν κακούργα κενωνία..)

Αν τώρα κάποιοι καβλώνουν με το να υπαρχει η κακούργα κενωνία που δεν τους δέχεται, αλλά θέλουν να τους δεχτεί, και χύνουν και την ώρα που διακριβώνουν ότι δεν τους δέχεται, τί να πω; Καλά περνάνε, κι ας το συνεχίσουνε. Μακάρι να κάβλωνα κι εγώ τόσο εγγυημένα.

Δεν έχω σκοπό να μεταπείσω κανέναν για οτιδήποτε, πολλώ δε μάλλον να κάνω το αδύνατο, να απο-προσηλυτίσω ανθρώπους, στερώντας τους κι απόλαυση.

Ηθελα, επειδή μας διαβάζουν κι άσχετοι να ξεκαθαρίσω ότι οι BDSMers δεν είναι κατ΄ανάγκη μια γκρούπα βλαμμένων (εκ του "βλάβη") που αλλάζουν τις σημασίες των λέξεων, λένε το άσπρο-μαύρο, και καβλώνουν. Δεν είναι ένας καλτ μικρόκοσμος που τον αποτελούν "φεμινίστριες υποτακτικές" και "Κυρίαρχοι που γουστάρουν να στραπονίζονται". Η τουλάχιστον δεν είναι μόνον αυτό.

Είναι και άνθρωποι που ζουν σε κοινωνία και διαδρούν με την κοινωνία, και επικοινωνούν με την κοινωνία και μεταξύ τους με τον δυτικό τρόπο, δλδ. μοιραζόμενοι ελάχιστα νοήματα εδραζόμενα στην πραγματικότητα, νοήματα που τα εμπλουτίζουν με τα δικά τους.

Να πω δλδ. ότι μπορεί και ένας δυτικός άνθρωπος να κάνει BDSM.

Αν δεν μπορεί να το αποφύγει.

Dream

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Έμπλεξες τώρα! Για την παρέμβαση μιλ μερσί ήταν πολύ καλή και έχω να πω λίγα πράγματα. Σκόπευα να τα στείλω πριβέ, αλλά μια και ξανάνοιξε η συζήτηση, εδώ είμαι  

Έχω τη γνώμη ότι τα δύο κύρια ζητούμενα της όποιας ερωτικής σχέσης είναι από τη μια η απόλαυση και από την άλλη η συναισθηματική ασφάλεια. Και τα δύο είναι απολύτως αναγκαία για να υπάρξει σχέση. Αλλιώς δεν γίνεται. Αν ο Κυρίαρχος, που έχει ανάγκη να κυριαρχεί, ζει με αυτή τη δαμόκλειο σπάθη πάνω απ το κεφάλι του, τότε δεν κάνει τίποτα και το πολύ ως ελαφρύ D/s να φτάσει να έχει, το οποίο εικάζω ότι δεν θα τον καλύπτει.

Δεν είναι πολιτικός ο τρόπος με τον οποίο ο υποτακτικός δέχεται να ασκείται πάνω του εξουσία, σε πεδία που δεν αγγίζει η κοινωνία και η πολιτική. Έχει φτύσει μαύρο αίμα ο υποτακτικός για να σοβαρευτεί και να ωριμάσει και να μη βγάζει την υποταγή του έξω από το πλαίσιο της προσωπικής του ζωής και ποτέ δεν του είναι εύκολο.

Τα όρια της κυριαρχίας μπορούν να είναι τριών τύπων, και οι τρεις θεμιτοί:
[για να προλάβω τον vautrin, αυτά δεν είναι πολιτική, αδέξια ροκανίδια πολιτικής επιστήμης είναι   ]

α) αυτοαναφορικά, δηλαδή ο Κυρίαρχος βούτηξε την κυριαρχία και την κρατά σφιχτά, βάζει τα όρια εκεί που επιθυμεί και κρίνεται εκ του αντικειμενικού αποτελέσματος όπως το αξιολογεί ο ίδιος

β) δοτά, δηλαδή delegated που λένε στα χωριά μας, δηλαδή η υποτακτική παραχώρησε την κυριαρχία αλλά συγχρόνως, παραχωρώντας την αποκόπηκε από αυτήν. Ο Κυρίαρχος πλέον, άσχετα αν αυτή του έχει παραχωρήσει την Κυριαρχία, την νέμεται. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να του πάρει πίσω την κυριαρχία, εκτός και αν μπορούμε εύκολα να ξεφορτωνόμαστε πρωθυπουργούς, υπουργούς ή και βουλευτές ακόμα επειδή έπαψαν να μας κάνουν. Προκύπτει και στην BDSM πραγματικότητα. [Θέλει πολύ προσοχή για τα άλλοθι που μπορεί να κρύβει.] Πόσες φορές για να φύγει κάποια από τον Κύριό της που η ίδια έπαψε να θέλει δεν θεωρεί αναγκαίο να τον βγάλει τον τελευταίο του χωριού; Λίγες; Γιατί το κάνει; Μήπως επειδή νιώθει ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά; Επειδή αυτή φαντάζεται ότι έχει Κυρίαρχο τύπου α) ενώ ο Κύριός της φαντάζεται ότι είναι τύπου γ) και ότι η γνώμη του είναι που μετράει μια και αυτός είναι ο Κυρίαρχος;

Η ανθρώπινη κωμωδία...

γ) παρασχεθέντα, δηλαδή ο Κυρίαρχος είναι πάροχος την κυριαρχίας επί της υποτακτικής, την έχει υπό τον έλεγχο της τελευταίας που πράγματι, του την παίρνει όχι ακριβώς όποτε θέλει αλλά αν κρίνει ότι δεν τηρήθηκαν τα συμφωνηθέντα.

Στα τελευταία ισχύει τούτο, όχι σε όλα τ άλλα.

Και το σημαντικότερο

Ναι μεν αλλά...

Ασφαλώς η υποτακτική (πρέπει να) γνωρίζει τι χρειάζεται από έναν Κυρίαρχο και γιατί θέλει να έχει Αφέντη και όχι κυριαρχικό εραστή. Είναι κόπος να βρει άκρη αλλά πρέπει να το ξέρει.

Αυτό που δεν παραδέχομαι, ούτε έχω βρει από την εμπειρία μου ότι θα έπρεπε να παραδέχομαι και θεωρώ μείζον ηθικό θέμα της υποτακτικής είναι το ποια είναι πίσω απ τις κλειστές πόρτες όταν είναι μαζί με τον Αφέντη της και σαδομαζοχίζονται ή κάνουν έρωτα ή και τα δύο μαζί.

Για μένα, αν η υποτακτική κουβαλάει εκείνες τις ώρες τις αντιλήψεις της κοινωνίας και όχι τις δικές της και μόνον, δεν είναι υποτακτική του Αφέντη της. (Υποστηρίζεται σε νήμα προσεχώς, γι αυτό δεν δίνω βάρος.)

Επειδή, στην υποτακτική δεν αποκαλύπτεται ο Αφέντης της μόνον όταν (υποθετικά) της δίνει εντολή να τον σοδομίσει, της αποκαλύπτεται τόσο και άλλο τόσο με πλειάδα σαδομαζοχιστικών πράξεων. Και όταν τη μαστιγώνει της λέει απίστευτα πολλά πράγματα για τον εαυτό του, την ώρα που ζωγραφίζει στο σώμα της τα πάντα όσα έχει στην ψυχή του εκείνη τη στιγμή και αυτά μπορεί να είναι πολλά και σημαντικά και μετά αυτά η υποτακτική του τα γνωρίζει για όλη της τη ζωή.

Τέλος, ως προς το θέμα της επιθυμίας που γίνεται συνήθεια σε συνδυασμό με την ανατομία της απόλαυσης που (μπορεί να) αντλεί κανείς από την περιπρωκτική περιοχή, πολλά θα μπορούσα να πω αλλά θα ήταν πολύ δουλειά. Δεν είναι τόσο απλό να δεχόμαστε αξιωματικά ότι μια απόλαυση γίνεται και συνήθεια, κάποτε τελειώνει αυτό που παρέχει και ο δέκτης της απόλαυσης εκείνης στρέφεται σε άλλες.

Δεν σας έβρισα, ούτε εσάς ούτε την elfcat. Επειδή όμως, θεωρώντας ότι σας έβρισα και παραβλέποντας κάτι που σίγουρα γνωρίζετε πως όταν κάποιος σας λέει κάτι και σας φαίνεται τρελός, εφόσον είναι έξω απ τα σίδερα, απλά δεν τον έχετε καταλάβει, με βρίσατε εσείς για νιοστή φορά σε τούτο το νήμα, διατηρώ το κεκτημένο να το διαπράξω, άπαξ, όταν και αν θα μου κάνει κέφι  

Σε κάθε περίπτωση, βεμπεριανή προσέγγιση της εν BDSM Κυριαρχίας και υποταγής δεν έχω.

Τι θα πει "νάτσι", ένα το κρατούμενο.

Το ποιος θα χύσει - στην προκειμένη - είναι λεπτομέρεια.

Υπάρχει όμως ένα θέμα με την Κυρίαρχη που θέλει να γαμηθεί σε σχέση με τον Κυρίαρχο που θέλει να τον γαμήσουν.

Η βούληση της πρώτης να γαμηθεί δεν αναδεικνύει καμία αντίφαση στον τρόπο ζωής των δύο. Αιδοίο έχει η γυναίκα, να το γεμίσει και να ηδονιστεί θέλει, πού είναι το ζήτημα; Επειδή ορισμένες Κυρίαρχες, για ορισμένους αμφισβητούμενους σε τούτο το φόρουμ λόγους, δεν θέλουν να κάνουν σεξ με τους υποτακτικούς τους, έπεται ότι υπάρχει θέμα; Και όλες αυτές οι Κυρίαρχες του cuckolding ή κάπως έτσι που έχουν γεμίσει τα blogs του διαδικτύου με φωτογραφίες του μόλις γαμευμένου (ξεχάστηκα και πήγα να γράψω "χρησιμοποιημένου") αιδοίου τους;

Η κοινωνία σηκώνει να γαμάνε τις γυναίκες οπότε γιατί να σκανδαλιστεί ο υποτακτικός της, χαζός είναι;

Αντίθετα, με τον Κυρίαρχο που ζητάει το ίδιο πράγμα, αναδεικνύεται μια" αντίφαση", η οποία στα μάτια ορισμένων, μπορεί να είναι η θρυαλλίδα στο M/s. Τον παίρνει, άρα δεν είναι Αφέντης, άρα πάνω του και ακυρώστε τον όσο μπορείτε και όσοι δείχνουν κάποιον σκεπτικισμό ως προς αυτό θρησκεύονται και επειδή θρησκεύονται ... και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.

Αφού αντέξαμε εδώ και εξίμιση χρόνια, αφού δεν βγάλαμε κιχ τότε που μας γραδάρατε με την συναίνεση και το μυστικό δεν μας το είπατε, αφού αντέξαμε ως και τη "μικρή θεωρία" με την "άντε και καλά γαμήσια" ακροτελεύτια φράση του εναρκτήριου ποστ, νομίζω ότι θα αντέξουμε, οπότε, από αυτή την άποψη δεν βλέπω γιατί να έχετε την όποια αναστολή, αλλά ασφαλώς είναι δικό σας θέμα.

[Για να μην μπερδευτούμε και εδώ ότι τάχα μου σας εχθρεύομαι ή σας βρίζω ή οτιδήποτε άλλο, διευκρινίζω ότι χαίρομαι όταν ανοίγετε νήματα και συχνά απολαμβάνω συζητήσεις με εσάς ή άλλους πάνω στα θέματα που θέτετε στα νήματα που ανοίγετε και στα ποστ σας και ότι τα παραπάνω διατυπωμένα ως έχουν είναι μόνον ένα φιλικό πείραγμα και δεν υποκρύπτουν την παραμικρή κακή πρόθεση ή διάθεση. ]

Βρέθηκε! Και μάλιστα είχε εκφράσει σε προσωπική συνομιλία παράπονο που κανένας δεν το είχε δει.

tender lilly, ποστ #441, 30/1/2012
https://www.greekbdsmcommunity.com/...κανει-αυτο-λιγοτερο-αφεντη-37.html#post398618

Υπάρχει, στην κάθε εφαρμοσμένη επιστήμη, το level of materiality, κάτω απ το οποίο παύουμε να ασχολούμαστε και να νοηματοδοτούμε.

Για μένα, το στραπόνισμα Κυρίαρχου είναι κάτω από το level of materiality. Δεν το θεωρώ πράξη που χαρακτηρίζει είτε τον Κυρίαρχο, είτε την υποτακτική. Αν ζητούσε να του κάνει η υποτακτική ένεση ηρωϊνης, αυτό θα τον χαρακτήριζε ως ηρωϊνομανή και ως εκ τούτου λιγότερο Κυρίαρχο.

Όσον αφορά το ποιες πράξεις θεωρούνται αμιγώς Κυριαρχικές, με την σχετικά περιορισμένη εμπειρία μου βρήκα την βαθιά πίπα και μερικά που γίνονται σε συνδυασμό με στέρηση αισθήσεων. Όλες τις άλλες που σκέφτηκα τις βρήκα δυνητικά αμφίσημες ή ουδέτερες.

Για δε τις αμιγώς υποτακτικές πράξεις, μόνον μια βρήκα τέτοια που δεν μπορεί να σηματοδοτηθεί διαφορετικά, όσο το σκεπτόμουν, το παρακάλι.

Και εν τέλει, κατά τη γνώμη μου,

όταν κάποιος, με κάποιο επιχείρημα έστω και αφοριστικού χαρακτήρα, λέει ότι "ο Κυρίαρχος που στραπονίζεται εκείνη την ώρα χάνει κάπως σε κυριαρχία", δεν έχει άδικο ο άνθρωπος. Intuitively it makes sense, που έγραφαν και τα αγγλικά εγχειρίδια για πρωτοετείς φοιτητές. Τότε γιατί έγινε τέτοιος σκοτωμός; Έχω τη γνώμη ότι έγινε επειδή εθίγη με πολύ ισχυρό τρόπο, με την έννοια ότι ήταν δύσκολο να κλονιστεί με επιχειρήματα ένας αφορισμός, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των κυρίων κάθε στάτους. Βλέπετε, από Weber μπορεί να μην έχω επηρεαστεί, από Ντε Μπωβουάρ όμως...  

ΥΓ. @ DreamMaster,

συμπαθάτε με που δεν ασχολήθηκα με το ποστ σας που με περιλούσατε, στην ευγενική βερσιόν, την ώρα που κοιμόμουν. Μου φάνηκε υλικό για πριβέ ανταλλαγή απόψεων και για τέτοιο πράγμα δεν είχα χρόνο. Αν θέλετε τον λόγο για πράγματα που είπα και τυχόν, άθελά μου, ξέφυγαν από την καλώς εννοούμενη ειρωνεία και σας προσέβαλαν, εσάς είτε την elfcat, αν στ' αλήθεια νιώθετε ότι σε κάποια σημεία γκάριξα μη προκληθείσα, ρωτήστε με ευθέως παρακαλώ, καλύτερα σε κάποιο άλλο νήμα, πχ στο "εκτός θέματος και άνευ τίτλου" και ευχαρίστως να δώσω ό,τι εξηγήσεις κρίνετε πως χρειάζονται.

Το θέμα της παλαιότητας στο φόρουμ ασφαλώς πλακίτσα ήταν και απολύτως τίποτα άλλο, πατούσε δε σε κάτι που είχε πει ο cornilios, που είχε υποστηρίξει τοιουτοτρόπως την elfcat, που είχε ενοχληθεί, όπως είπε, με κάτι που είχε πει ο MasterDO, που είχε διαβάσει κάτι το οποίο ... και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά, καταλαβαίνετε τώρα  

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Sic transit gloria mundi.

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Ευχαριστώ για την εκτίμηση που τρέφετε για την επιστημονική μου αντίληψη. Να βρω και λίγους ακόμα, καλά θα είναι...

Δεν έχω πάθει καμία αντιelfcatική παράκρουση. Ούτε καμία αντι-οποιουδήποτε.

Είμαι ενοχλημένη με τον εαυτό μου που μπλέχτηκα ενεργά σε αυτό το νήμα και δεν μπορούσα μετά να το χειριστώ ως moderator και ακόμα πιο ενοχλημένη γιατί αν βγει κάποιος τώρα και βρίσει κανέναν άλλον ουσιαστικά δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα γιατί ο άνθρωπος θα γυρίσει λογικά και θα μου πει "τότε γιατί δεν έβγαλες κίτρινη κάρτα όταν ο δείνα στο μεγάλο νήμα αποκαλούσε τον τάδε έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα;" και θα μου κολλήσει φόρα παρτίδα τα σχετικά quotes να τα βλέπουμε να τα καμαρώνουμε!