Κάτω από τα τακούνια μιας Γυναίκας

Απάντηση: Κάτω από τα τακούνια μιας Γυναίκας

Πλημμυρισμένος από υπέροχες μυρωδιές, η Πασιθέη σιγά-σιγά με κοίμιζε. Μα ήμουν πολύ άβολα, το πάτωμα σκληρό και το κορμί μου κουρασμένο. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, ανέβηκα στο κρεβάτι της Κυρίας μου, αγκάλιασα το μαξιλάρι Της, μέχρι που τελικά ο ύπνος με σκέπασε…
Δε ξέρω πόση ώρα πέρασε, μα σίγουρα είχε πια νυχτώσει. Ένιωσα τη θάλασσα των ονείρων μου να αναταράσσεται και ένα βελούδινο άγγιγμα πάνω στο ραπισμένο μου πρόσωπο, σε όλο μου το κορμί. Το χέρι Της γλίστρησε άφοβα στην απαραβίαστη τρύπα μου. Απαλό χάδι, που όμως είχε ξυπνήσει για τα καλά όλα τα κοιμισμένα μου ένστικτα. Το δάχτυλό έψαχνε… Όταν πια είχε βάλει το δάχτυλό Της βαθειά μέσα μου, το ένιωσα λες και ήταν μέσα στο σκληρό καυλί μου, να ελέγχει κάθε του κίνηση. Γύρισα, νιώθοντας την απώλεια, ακούμπησα τα χείλη μου στα χείλη Της και αρχίσαμε να μπερδεύουμε τις γλώσσες μας. Το χέρι Της δεν πτοήθηκε παρά συνέχισε να με παιδεύει.
Άρχισα να τη χαϊδεύω, να χουφτώνω το κώλο Της, γέμιζα τις χούφτες μου με τα βυζιά Της. Ένιωσα το χέρι μου να γλιστρά σχεδόν ασυναίσθητα από τη γραμμή της πλάτης Της στη δικιά Της τρυπίτσα. Κάποια στιγμή βρέθηκα αγκαλιασμένος από τα πόδια Της, με το πούτσο μου στο χέρι Της να διατρέχει τη σχισμή Της, ενώ τα δάχτυλά μας, δε σταμάτησαν λεπτό να σκαλίζουν… Η ένταση και ρυθμός χόρευαν περίεργα, όπως τα βλέμματά μας. Πότε βούταγα εγώ στο βλέμμα Της, πότε εκείνη. Ένιωσα τους σπασμούς Της. Έκανα να μπω μέσα. Δε μπόρεσα, δε μ’ άφησε…
Ανασηκώθηκε ξαναμμένη και ανακάθισε με τα χέρια και τα γόνατα στην άκρη του κρεβατιού. Αμέσως, σα διψασμένο σκυλί, πήγα πίσω Της και άρχισα να γεύομαι τους χυμούς Της. Το στόμα μου στο βρεγμένο Της μουνί, η γλώσσα μου να γλείφει και να χώνεται, ενώ η μύτη μου προσπαθούσε να μυρίσει όλο και πιο βαθειά την πίσω τρύπα. Δεν άργησα να σηκωθώ και να μπω εύκολα μέσα Της. Έπιασα τα κωλομέρια Της σε μία προσπάθεια να μπω όλος μέσα της. Δε μ’ άφησε για πολύ. Έπιασε τον κατακόκκινο και μουσκεμένο πούτσο μου και τον οδήγησε πίσω Της…! Έσπρωξα, βόγγηξε από πόνο και ηδονή. Είδα το χέρι Της να αφήνει το κρεβάτι και να χώνεται ανάμεσα στα μπούτια Της. Η βέβαιη λαβή μου, οι κινήσεις όλο και πιο γρήγορες. Δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε λέξη. Δε χρειαζόταν άλλωστε, όλα γίνονταν με τον δικό Της μαγικό τρόπο…

Το πρωί μας βρήκε αγκαλιασμένους. Ήταν χωμένη στην αγκαλιά μου και ‘γώ έτοιμος να χωθώ στη δικιά Της… Μου αποκρίθηκε:
-Θα μου φτιάξεις πρωινό, γλυκέ μου σκλάβε?
Χαμογέλασα, τη φίλησα γλυκά στο λαιμό και στα χείλη και σηκώθηκα. Είδα και έπαθα να βρω τα απαραίτητα για ένα αξιοπρεπές πρωινό. Όχι πως δεν υπήρχαν τα υλικά, όχι πως δεν ήμουν στην κουζίνα μου, απλά ήμουν χαμένος στον κόσμο Της!
-Καλά, χαζός είσαι?
Μου είπε. Ούτε που την είχα ακούσει, έτσι αθόρυβα που είχε ζυγώσει πίσω μου.
-Πρωινό σου ζήτησα! Όχι μετακόμιση! Μου φαίνεται πως θα σε τιμωρήσω…
Γύρισα έτοιμος να της απαντήσω και την κοίταξα. Ξέχασα στη στιγμή αυτό που ήθελα να Της πω και με το στόμα ανοιχτό, έμεινα να την κοιτώ σαν χάχας! Είχε πιάσει τα μαλλιά Της κοτσίδα. Δε πρόσεξα τίποτα άλλο, παρά το πρόσωπό της που φόραγε ένα γλυκό και συνάμα αυταρχικό χαμόγελο. ‘Χοντρό μπλέξιμο…’ σκέφτηκα, ‘την επόμενη φορά πρέπει να πω κάτι! Έστω μία λέξη…’
Άπλωσε το χέρι Της και τρώγοντας κάτι από το τραπέζι μου είπε:
-Μου φαίνεται πως αύριο το πρωί θα σε γαμήσω ΕΓΩ, Και μετά θα σου φτιάξω πρωινό….
- …
Ένα χαστουκάκι ίσα –ίσα για να με ξυπνήσει, με διέκοψε λες και υπήρχε περίπτωση να πω κάτι…
-Όταν σου μιλάω, θα μου απαντάς! Δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι…
-Μάλιστα Θεά μου.
Μαγνητισμένος, ακολουθούσα το χέρι της, που κρατώντας ένα κουταλάκι μαρμελάδα, το άπλωνε πάνω στο πόδι της. Δε χρειάστηκα καμία προτροπή… έπεσα στα γόνατα και άρχισα να γλείφω… το αλμυρό της επιδερμίδας Της ανακατεμένο με το γλυκό ήταν απολαυστικότατο! Άλλωστε πείναγα σα λύκος…
Ξαφνικά, και σχεδόν συγχρόνως, χτύπησε το κουδούνι και το κινητό μου. Τα βλέμματά μας σταμάτησαν κάπου στη μέση…
-Ήρθε η κυρία που καθαρίζει το σπίτι.
Μου εξήγησε καθώς έχωνε μία μπουκιά ψωμί πασαλειμμένη με βούτυρο και μαρμελάδα στο στόμα μου. Κινήθηκα στεναχωρημένα προς το τηλέφωνό μου…

Αφού έκανα ένα μπανάκι, χάνοντας όλο το γλυκό άρωμά Της, φόρεσα τα ίδια ρούχα με τα οποία είχα έρθει. Η κυρία που την βοηθούσε με τα οικιακά, είχε ήδη ξεκινήσει να σιδερώνει.
-Καλημέρα σας.
Μου απάντησε. Είδα που με κοίταξε πονηρά, αλλά και περίεργα… Δεν έδωσα περισσότερη σημασία. Εξήγησα στη Κυρία μου, πως το τηλέφωνο ήταν από το γραφείο και με χρειάζονταν επειγόντως… Ήταν κάτι που δε χώραγε αναβολή.
-Μου είπαν πως θα με χρειαστούν μόνο σήμερα.
-Θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο.
Μου είπε γλυκά δίνοντάς μου ένα πεταχτό φιλί. Πήρα μόνο τα κλειδιά μου από την τσάντα ‘με τα απολύτως απαραίτητα’, και έκλεισα πίσω μου τη πόρτα του δικού Της κόσμου… Σήκωσα το κεφάλι, πήρα μια βαθιά ανάσα. Χαμογέλασα. Μύριζε ευτυχία…