Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

ΣΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΩΝ HEDGE FUNDS

Συνεδριάζουν τα κοράκια για τα ελληνικά ομόλογα

Του ΜΠΑΜΠΗ ΜΙΧΑΛΗ

Τα μαχαίρια τους ακονίζουν τα hedge funds καθώς διαβλέπουν τεράστιες ευκαιρίες κέρδους από την ελληνική κρίση χρέους.

Από το πριγκιπάτο του Μονακό, όπου διεξάγεται αυτές τις ημέρες το ετήσιο συνέδριο GAIM των hedge funds, τα στελέχη του κλάδου τονίζουν ότι η προσοχή τους εστιάζεται αυξανόμενη στο δημόσιο ή το εταιρικό χρέος της Ελλάδας, καθώς η ευρωζώνη βρίσκεται πολύ κοντά στην πρώτη χρεοκοπία μέλους της.

«Είναι σίγουρα μια σπουδαία ευκαιρία για να βγάλει κανείς χρήματα, από την άποψη ότι είναι μια δυναμική περίπτωση που αλλάζει πολύ γρήγορα, αν και το πολιτικό ρίσκο είναι τεράστιο», δήλωσε χαρακτηριστικά χθες στο Reuters ο ιδρυτής του fund-των hedge funds Sugbet Ρόμπερτ Μάρκουαρντ. «Κάθως κάποια ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονται στα 40 σεντς ανά δολάριο, είναι προφανές ότι η αξία που θα αποκτήσουν αυτά στα επόμενα 1-2 χρόνια θα είναι μεγαλύτερη», είπε χαρακτηριστικά παρουσιάζοντας μια επενδυτική ευκαιρία. Τόνισε ακόμη ότι αρκετά hedge funds αγοράζουν 12μηνα γραμμάτια του ελληνικού Δημοσίου, ενώ παράλληλα «σορτάρουν» ασύστολα με τα ομόλογα τριών και πέντε ετών. Πουλούν, δηλαδή, ομόλογα που έχουν δανειστεί με στόχο να πέσει η τιμή τους και στη συνέχεια τα ξαναγοράζουν σε χαμηλότερη τιμή και τα επιστρέφουν στον κάτοχό τους, αποκομίζοντας τη διαφορά.

Από την πλευρά του, ο επικεφαλής της Better Capital Τζον Μούλτον υπογράμμισε ότι «αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, είτε τώρα είτε σε ένα χρόνο περίπου είτε ακόμη αργότερα, θα υπάρξει μια πραγματικά χαοτική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας θα προκύψουν ευκαιρίες που κανείς πριν δεν είχε διανοηθεί».

Κάτι τέτοιο, όπως είπε, θα έχει αποτέλεσμα προβλήματα ρευστότητας σε πληθώρα χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και τότε αρκετά πράγματα θα τεθούν προς πώληση. Και οι εταιρείες ιδιωτικών συμμετοχών (private equity) έχουν τα κεφάλαια -που δεν έχει ο υπόλοιπος κόσμος- για να παίξουν σε αυτό το παιχνίδι, είπε, συμπληρώνοντας ότι κάποια από τα hedge funds θα μπορούσαν επίσης να παίξουν σε αυτόν τον χώρο καθώς οι τράπεζες θα πρέπει να συρρικνώσουν τους ισολογισμούς τους προκειμένου να αντικαταστήσουν στο ενεργητικό τους αυτό που ονόμαζαν ελληνικό χρέος.

 

Τελικά μας έχουν γραμμένους και συνεχίζουν το πάρτυ...

Πηγή: Newstoday.gr - Πολιτική, οικονομία, πρωτοσέλιδα, νέα και ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
Σκάνδαλο σπατάλης η διοργάνωση των Special Olympics
Λεφτά υπάρχουν. Μόνο η χθεσινή τελετή έναρξης κόστισε 7,7 εκ. ευρώ. Συνολικά ο λογαριασμός θα φτάσει τα 70 εκ. ευρώ, περισσότερα από ό,τι και οι δύο προηγούμενες διοργανώσεις μαζί!

Η τελετή έναρξης των Special Olympics κόστισε 7,7 εκ. ευρώ. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι το συνολικό κόστος της διοργάνωσης θα υπερβεί τα 70 εκ. ευρώ τότε είναι να βγαίνει ο Έλληνας από τα ρούχα του, αναλογιζόμενος ότι οι δύο προηγούμενες αντίστοιχες διοργανώσεις σε Δουβλίνο και Σαγκάη κόστισαν συνολικά 30 και 36 εκατ. ευρώ. Εν ολίγοις Ιρλανδοί και Κινέζοι πιάστηκαν... κορόιδα.
Σκάνδαλο σπατάλης η διοργάνωση των Special Olympics

Η Ελλάδα τους έβαλε για μία ακόμα φορά τα γυαλιά, αφού θα κάνει «τους καλύτερους special Olympics» που έχουν γίνει ποτέ. Βάσει κόστους τουλάχιστον, αφού η Αθήνα θέλει ένα Δουβλίνο και μία Σαγκάη «στην καθισιά της» (30+36=66 εκ. ευρώ) και της μένουν και 4 εκατ. ευρώ… ρέστα!

Το… κερασάκι σε αυτή την… ομορφιά όμως είναι άλλο. Η πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής των παγκόσμιων αγώνων Special Olympics Ελλάδος, Γιάννα Δεσποτοπούλου, το οποίο είναι ένα ιδιωτικό σωματείο, πιέζει αφόρητα την Πολιτεία να της εξασφαλίσει επιπλέον 28,2 εκατ. ευρώ από τον τακτικό προϋπολογισμό για να καλύψει -λέει- άμεσες δαπάνες!

Ταυτόχρονα απαιτεί άλλα 12 εκατ. ευρώ για την κάλυψη των χορηγικών προγραμμάτων της διοργάνωσης, επειδή σε αυτό το τραγικό τραπεζικό περιβάλλον, καμία τράπεζα δεν προτίθεται να βάλει βαθιά το χέρι στα ταμεία για να γίνει «μέγας χορηγός» ή έστω «επίσημος υποστηρικτής» των Αγώνων. Έτσι, σε ποιον πέφτει ο κλήρος; Μα στον Έλληνα φορολογούμενο φυσικά. Αυτός είναι ο «μέγας χορηγός» σε ακόμα μία υπερκοστοληγμένη αθλητική διοργάνωση στην χώρα μας.

Η Γιάννα Δεσποτοπούλου προέβη και σε ένα μεγάλο ατόπημα. Σύμφωνα με πληροφορίες απαίτησε από τα μέλη της οργανωτικής επιτροπής να εγκρίνουν κονδύλι 2,6 εκατ. ευρώ, το οποίο η κυβέρνηση είχε προβλέψει ότι μπορεί να δαπανηθεί εκ των υστέρων για να καλύψει οποιαδήποτε «μαύρη τρύπα» μέχρι αυτού του ποσού.

Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θα μπορούσε αυτό το ποσό να συμπεριληφθεί στα προσδοκώμενα έσοδα της διοργάνωσης. Το παράνομο αυτής της λογιστικής πρακτικής αντιλήφθηκε άμεσα ο έμπειρος σε διοργανώσεις μεγάλων αθλητικών γεγονότων, περιφερειάρχης Αττικής, Γιάννης Σγουρός, ο οποίος τα βρόντηξε και αποχώρησε από την οργανωτική επιτροπή.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το πράγμα αλλάζει όταν μιλάμε για τους επίσημους προμηθευτές. Αυτοί δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αντιθέτως θα κάνουν «χρυσές δουλειές», αφού οι σημαντικότεροι διαγωνισμοί έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες και επί της ουσίας κατέληξαν σε… αναθέσεις.

Η Πολιτεία από την πλευρά της αρκέστηκε σε όλη αυτή τη… φαρσοκωμωδία να «κουρέψει» δια του αρμόδιου υφυπουργού, Χρήστου Αηδόνη, τον αρχικό προϋπολογισμό της διοργάνωσης των Special Olympics από τα 87 εκατ. ευρώ στα περίπου 70 εκατ. ευρώ.

Τσάμπα πήγαν οι φωνές και τα σκάνδαλα για τα «όργια» σπατάλης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που έβαλαν το τελευταίο καρφί στο «φέρετρο» της ελληνικής οικονομίας και από τότε ξεκίνησε ουσιαστικά η μακριά «κάτω βόλτα». Και αν τότε, «λεφτά υπήρχαν», τώρα τι να πει ο Έλληνας φορολογούμενος; Προς τα πού να ρίξει το… φάσκελο; Να δείτε που τελικά, το ρίχνει στον καθρέφτη. Που αφήνει τόσα χρόνια ένα ανάπηρο κράτος να τον εκμεταλλεύεται.

Αυτό που οφείλει ο Έλληνας πολίτης να κάνει, είναι να απαιτήσει από το κράτος να βγάλει «στο φως» όλες τις συμβάσεις που υπογράφτηκαν για τους Special Olympics όπως ακριβώς προβλέπει η ισχύουσα νομοθεσία (2725/99) για τις μεγάλες διοργανώσεις, τις οποίες πληρώνει ο ελληνικός λαός, είτε άμεσα μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, είτε έμμεσα μέσω «κρατικών» χορηγιών.

Ο πρωθυπουργός της χώρας δεν παραβρέθηκε στην τελετή έναρξης των Special Olympics. Προφανώς δεν ήθελε να… πληρώσει τον λογαριασμό. Αυτόν τον αφήνουμε πάντα στον «καλό» της παρέας, τον Έλληνα φορολογούμενο!...

 

Αυτοί δεν είναι ικανοί να μοιράσουν δυο βοδιών άχυρα και θα σώσουν την οικονομία της χώρας;



Γκάφα στην γκάφα με το πλαφόν στο φορομπόνους

Τις εναλλακτικές λύσεις για να καλυφθεί το κενό των 600 εκατ. ευρώ στο Μεσοπρόθεσμο διαπραγματευόταν το υπουργείο με την τρόικα

Ρεπορτάζ: Ειρήνη Χρυσολωρά

TA NEA Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Νέα μέτρα, 600 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα μισά αφορούν τον τομέα των εσόδων και τα άλλα μισά νέες περικοπές δαπανών, διαπραγματευόταν μέχρι αργά χθες το βράδυ με την τρόικα το υπουργείο Οικονομικών προκειμένου να καλύψει το «κενό» που δημιουργήθηκε με την απόσυρση του μέτρου για το πλαφόν των 300 ευρώ στο φορομπόνους. Αφορμή για το νέο θρίλερ με την τρόικα ήταν το επίμαχο μέτρο του εφαρμοστικού νόμου του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, που προέβλεπε να επιστρέψουν στην Εφορία οι φορολογούμενοι ποσά επιστροφών φόρων που πήραν λόγω αποδείξεων, εφόσον αυτά ξεπερνούσαν τα 300 ευρώ. Το μέτρο, το οποίο ανακάλεσε ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος λίγες ώρες μετά τη δημοσιοποίησή του την Παρασκευή, αφορούσε περίπου 600 εκατ. ευρώ.

Το υπουργείο Οικονομικών πρότεινε χθες στην τρόικα εναλλακτικές λύσεις για να καλυφθεί το σχετικό κενό στο Μεσοπρόθεσμο, οι οποίες περιελάμβαναν - σύμφωνα με πληροφορίες - νέες περικοπές λειτουργικών δαπανών και δαπανών του Προγράμματος Επενδύσεων καθώς και μια αναθεώρηση προς τα πάνω των υποτιμημένων, σύμφωνα με το υπουργείο, προβλέψεων για έσοδα από άλλες πηγές (όπως το τέλος επιτηδεύματος). Πηγές του υπουργείου διαβεβαίωναν ότι δεν θα υπάρξει κάποιο σκληρό νέο μέτρο, αλλά φυσικά τον τελευταίο λόγο έχει η τρόικα.

Πρόταση για νέα περαίωση, την οποία επίσης εξέτασε το υπουργείο Οικονομικών, δεν έγινε δεκτή από την τρόικα σύμφωνα με πηγές του υπουργείου. Σύμφωνα με πληροφορίες, το υπουργείο Οικονομικών ετοίμαζε νέα περαίωση-σκούπα για όσους φορολογουμένους γύρισαν την πλάτη στη ρύθμιση, ενώ το σενάριο προέβλεπε επίσης να συμπεριληφθούν στη νέα ρύθμιση και οι μεγάλες επιχειρήσεις. Ωστόσο, η τρόικα δεν θεωρεί ότι μέτρα όπως αυτό είναι σύμφωνα με το πνεύμα του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος για διαρθρωτικές αλλαγές και εξάλλου δεν έχει μόνιμα αποτελέσματα. «Το θεωρούν μέτρο παλαιάς κοπής», λένε οι ίδιες πηγές.

Για να διορθωθεί η αρχική γκάφα του μέτρου του φορομπόνους, λίγο έλειψε να υποπέσει σε νέα το υπουργείο Οικονομικών, ζητώντας από φορολογουμένους να επιστρέψουν χρήματα που είχαν νομίμως πάρει ως επιστροφή από την Εφορία.

Οπως αναφέρουν πληροφορίες από το υπουργείο Οικονομικών, όταν έγινε αντιληπτό το κορυφαίο λάθος του μέτρου του φορομπόνους, καθώς έφταναν τα μηνύματα ότι τα εκκαθαριστικά σημειώματα των φορολογουμένων έχουν τεράστιες επιστροφές, στελέχη του υπουργείου, μεταξύ των οποίων ο γενικός γραμματέας Ηλίας Πλασκοβίτης, εισηγήθηκαν στον πρώην υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου να το αποσύρει ή να το διορθώσει θέτοντας πλαφόν στην επιστροφή. Ο κ. Παπακωνσταντίνου αρχικά δεν συναίνεσε, εξέδωσε μάλιστα ανακοίνωση με την οποία υπερασπιζόταν το μέτρο πριν από περίπου έναν μήνα, όταν αναδείχθηκε η γκάφα από τον Τύπο. Στη συνέχεια, όμως, ζήτησαν την ανάκλησή του και βουλευτές του ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Γιάννης Αμοιρίδης, που υποστήριζαν ότι δεν είναι δυνατόν να δίνονται επιστροφές 1.000 ευρώ π.χ. σε δικηγόρους που φοροδιαφεύγουν, δηλώνουν χαμηλά εισοδήματα και προσκομίζουν αποδείξεις 15.000 ευρώ. Οι ίδιοι επανήλθαν με την πρόταση αυτή στον κ. Βενιζέλο, ο οποίος και αποδέχθηκε τη σχετική ρύθμιση που έθετε πλαφόν επιστροφής τα 300 ευρώ, θεωρώντας ότι είναι γενικής αποδοχής και μάλιστα μεταξύ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.


ΤΑ ΕΙΧΑΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΙ. Δεν είχε γίνει όμως σαφές ότι κάποιοι φορολογούμενοι είχαν εισπράξει ήδη την επιστροφή αυτή και θα καλούνταν να επιστρέψουν στα γκισέ της Εφορίας τα χρήματα που νομίμως είχαν πάρει. Αυτό θεωρήθηκε αδιανόητο. Ετσι, ο κ. Βενιζέλος υποχρεώθηκε να ανακαλέσει τη ρύθμιση την τελευταία στιγμή και να επιστρέψει σε διαπραγματεύσεις με την τρόικα για να καλύψει το δημοσιονομικό κενό.

]Η χθεσινή ημέρα του υπουργού, ο οποίος - σημειωτέον - αναλαμβάνει ο ίδιος την όποια ευθύνη και δεν απευθύνει κατηγορίες σε κανένα στέλεχος του υπουργείου, αναλώθηκε σε μεγάλο βαθμό στις σχετικές διαπραγματεύσεις με την τρόικα.

 

Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

Και η Αριστερά; Τι (δεν) κάνει τόσο καιρό η Αριστερά;...



Γιατί δεν «τρέχει» ο ΣΥΡΙΖΑ; Ένα χαμένο ραντεβού

Ημερομηνία δημοσίευσης: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ ‘’ΕΝΘΕΜΑΤΑ’’ : 26/06/2011
Του Γεράσιμου Μοσχονά


Το πλειοψηφικό «état d'esprit»

Σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο, σε μια εξαιρετική στιγμή της ελληνικής ιστορίας, 4 οικονομολόγοι της Αριστεράς, ο Κ. Βεργόπουλος, ο Γ. Δραγασάκης, ο Π. Λινάρδος-Ρυλμόν και ο Σ. Ρομπόλης, περιγράφουν, τρεις μόλις ημέρες πριν από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, τα αίτια της κρίσης, τους κινδύνους του μηχανισμού στήριξης και την εναλλακτική πολιτική της Αριστεράς.
Η «Διακήρυξη της πρωτοβουλίας οικονομολόγων» είναι διεισδυτική ως προς τα αίτια και μοναδικής διαύγειας ως προς την πρόβλεψη των οικονομικών και κοινωνικών συνεπειών του υπό συζήτηση, τότε, μνημονίου. Ό,τι έχει συμβεί έκτοτε, η βαριά ύφεση, η απαξίωση του παραγωγικού ιστού, η επιδείνωση των δημόσιων υπηρεσιών, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, το μέγεθος της μείωσης μισθών και συντάξεων, η ανεργία, ακόμη και η ακραία εξασθένιση της διαπραγματευτικής ικανότητας της χώρας εντός της ευρωζώνης, έχουν περιγραφεί με μεγάλη ακρίβεια 14 μήνες πριν (29 Απριλίου 2010). Σε ό,τι αφορά τις προβλέψεις, η Διακήρυξη θα μπορούσε, χωρίς αλλαγή μισής λέξης, να είχε γραφτεί σήμερα το πρωί.
Όμως, αυτή η Διακήρυξη είναι εξαιρετικά αδύναμη ως προς τις λύσεις που προωθεί για την αντιμετώπιση της «παγίδας χρέους». Δεν προτείνεται ούτε η παύση πληρωμών ούτε η αναδιάρθρωση του χρέους ούτε η προσφυγή σε κάποιο μηχανισμό δανειακής στήριξης. Θεωρείται ότι η αύξηση της φορολογίας κατά 10 μονάδες του ΑΕΠ και, σε ό,τι αφορά τα έξοδα, η «μείωση των μη αποδοτικών δαπανών του δημοσίου», μαζί με ρυθμίσεις αναπτυξιακού τύπου, επαρκούν για την έξοδο από την «παγίδα χρέους».
Η ριζοσπαστική αύξηση των εσόδων απαιτεί κλιμάκωση μέσα στο χρόνο για να συντελεστεί, ειδικά όταν, σύμφωνα με τους συντάκτες, είναι δεδομένη «η κατάρρευση του μηχανισμού ελέγχου είσπραξης των εσόδων του κράτους». Με δεδομένη, επίσης, τη δραματική απουσία χρόνου (η χώρα είχε αγγίξει στο τέλος Απριλίου 2010 το σημείο μη επιστροφής στο θέμα του δανεισμού), η πρόταση αυτή, εάν υλοποιούνταν, θα οδηγούσε σε κατακλυσμική έξοδο κεφαλαίων (όχι τόσο λόγω της αναδιανεμητικής της διάστασης όσο λόγω του φουντώματος των προσδοκιών για ταχύτατη δημοσιονομική κατάρρευση), σε πάγωμα επενδύσεων και σε εσπευσμένη προσφυγή είτε σε «κάποιο» μηχανισμό στήριξης είτε σε χαοτική παύση πληρωμών. Η Διακήρυξη δεν εξέφραζε, φυσικά, τον κομματικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτύπωνε, όμως, σε μια ιδιαίτερα επεξεργασμένη εκδοχή, το πλειοψηφικό «état d’esprit» της Αριστεράς εκείνης της εποχής. Υποβάθμιση του μεγέθους και του βάθους του δημοσιονομικού προβλήματος (σε αντίθεση με τις προβλέψεις Λαπαβίτσα), υποβάθμιση των δομικών αδυναμιών του κρατικού μηχανισμού, υπερεκτίμηση της ικανότητας ανάταξης των εσόδων, υποβάθμιση της διάστασης «μείωση δαπανών», άριστη περιγραφή των συνεπειών της πολιτικής του «αντιπάλου», αδυναμία περιγραφής των συνεπειών της «δικής μας» πολιτικής. Η εν λόγω εναλλακτική πρόταση, η οποία θα ήταν σωτήρια αν είχε υλοποιηθεί λίγα χρόνια πριν, ήταν απλώς αναχρονιστική τη στιγμή που προτάθηκε. Γι’ αυτό, στην ουσία, εγκαταλείφθηκε, εντασσόμενη σε μια άλλη στρατηγική, με κεντρικό πυλώνα την αναδιάρθρωση του χρέους.

Φάσεις και αντιφάσεις του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ

Ας δούμε λοιπόν, και ας θυμηθούμε, την πολιτική του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πρώτη φάση, ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίμησε, όπως και οι προσκείμενοι οικονομολόγοι, το πρόβλημα χρέους (η χρεοκοπία ήταν ένα «τέχνασμα της κυβέρνησης»). Αυτό άλλωστε εξηγεί την επί μακρόν επικέντρωση στη μη τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων του ΠΑΣΟΚ.
Σε δεύτερη φάση, πέραν της αναμενόμενης (και σωστής) κριτικής στις λύσεις του ΔΝΤ-ΕΕ, πρότεινε δημοψήφισμα για την αποδοχή ή όχι του μηχανισμού στήριξης. Ωστόσο, δεν σκιαγράφησε το περιεχόμενο του «όχι», ώστε να ενταχθεί η πρόταση σε μια άλλη στρατηγική για την αντιμετώπιση του κρίσιμου προβλήματος της αδυναμίας δανεισμού. Τι θα συνέβαινε αλήθεια εάν η χώρα πράγματι έμπαινε σε μια διαδικασία δημοψηφίσματος; Ο πανικός, η μαζική έξοδος κεφαλαίων μπροστά στο ενδεχόμενο της νίκης του «όχι» και, άρα, η ιλιγγιώδης επιτάχυνση της δυναμικής της χρεοκοπίας, θα ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, το αποτέλεσμα.
Σε μια τρίτη φάση, που μάλλον θα ήταν δίκαιο να θεωρηθεί στιγμή παρά φάση, ο Α. Τσίπρας διατύπωσε την πρόταση της Αριστεράς στο θέμα του δανεισμού, αλλά μόνο μετά τη συμφωνία με το ΔΝΤ και την ΕΕ («Θα μπορούσαμε να δανειστούμε από άλλες χώρες», Mega, Δευτέρα 3 Μαΐου, η συμφωνία ανακοινώθηκε την Κυριακή 2 Μαΐου). Η διατύπωση εναλλακτικής πρότασης δανεισμού (και μάλιστα χωρίς περιγραφή λεπτομερειών γύρω από αυτήν), μετά --και όχι πριν-- τη διεθνή δέσμευση της χώρας, είναι ο ορισμός της πολιτικής χαμηλού ρίσκου. Μία μόλις εβδομάδα αργότερα, την 11η Μαΐου, ο ΣΥΡΙΖΑ «διορθώνει» εκ νέου τη θέση του και ζητάει άμεση κατάργηση της συμφωνίας (χωρίς να διευκρινίζει εάν προτείνει και τη μη εκταμίευση της πρώτης δόσης του δανείου), αναδιαπραγμάτευση του παλαιού χρέους, μείωση των επιτοκίων και διαγραφή μέρους του χρέους (Η Αυγή, 11.05.2010). Η ιδέα του δανεισμού από «άλλες χώρες» έχει εξαφανιστεί.
Η τέταρτη αυτή φάση είναι η «μακρά φάση» της διαμόρφωσης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ενας πλούσιος, ποιοτικός, αλλά σκληρός και φραξιονιστικός διάλογος μεταξύ οικονομολόγων και πολιτικών στελεχών οδηγεί αργά αλλά σταθερά στην εδραίωση μιας στρατηγικής περισσότερο σύνθετης και συνεκτικής για το πρόβλημα του χρέους (αναδιαπραγμάτευση, επιμήκυνση ενός τμήματος, ευρωομόλογα ή απορρόφηση ενός τμήματος του χρέους από την ΕΕ, εσωτερική αναδιανομή, επανίδρυση της ΕΕ κλπ.).1 Πολλά από τα στοιχεία της νέας πολιτικής είχαν βέβαια, λίγο ή πολύ, διατυπωθεί στο παρελθόν. Όμως, πλέον, τα παλαιά «υλικά» εντάχθηκαν σταδιακά σε ένα νέο σύστημα αναφορών και μοτίβων, σε ένα συνολικό «πακέτο». Θα θεωρούσα, σχηματικά, ότι οι θέσεις του Γ. Δραγασάκη, όπως διατυπώθηκαν στο Συνέδριο ΚΕΑ-ΣΥΝ (10--12 Μαρτίου 2011), συνοψίζουν την εδραίωση της νέας πολιτικής και σηματοδοτούν το τέλος της ασάφειας και των αντικρουόμενων τοποθετήσεων, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την κεντρική έκφραση της πολιτικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Συμπέρασμα; Το αρχικό λάθος ανάλυσης, οι στροφές, το εύκολο γλίστρημα σε μη δουλεμένες θέσεις (προγραμματικές «μπαταριές» χωρίς έρμα ή συνέχεια), οι μεγάλες εσωτερικές διαφοροποιήσεις στην ανάλυση της κατάστασης, η καθυστέρηση εδραίωσης ενός κορμού λύσεων, όλα συνέβαλαν στην απουσία σαφούς, ξεκάθαρου και συστηματικού προγραμματικού και στρατηγικού κεντραρίσματος. Ξεκάθαρο υπήρξε μόνο το «όχι στο μνημόνιο», και φυσικά προσελήφθη ως τέτοιο --δηλαδή ως ένα μη αμφιλεγόμενο «όχι»-- από την κοινή γνώμη. Αν προσθέσει κανείς στα προηγούμενα ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνουν ατάκτως στην πρώτη γραμμή για το θέμα του δανείου της κατοχής, την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας, το μέσα-έξω της τάσης Αλαβάνου ή τα τρία ψηφοδέλτια των περιφερειακών, είναι εύκολο να κατανοήσει τη σύγχυση της κοινωνίας και την απογοήτευση του κόσμου της Αριστεράς. Ο καταγγελτικός λόγος, σε όλη τη δύσκολη αυτή περίοδο, υπήρξε το μόνο στοιχείο συνοχής της εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια περίοδο που η πολιτική επηρεάζει περισσότερο από ποτέ την καθημερινή ζωή, που οι άνθρωποι αναζητούν λύσεις και διεξόδους, η καταγγελία του οτιδήποτε κινείται στον ελλαδικό χώρο αποτέλεσε, για ένα έτος σχεδόν, το μόνο στοιχείο ενοποίησης των αντιμαχόμενων ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο «αρνητικός» λόγος δεσπόζει. Και, στην πράξη, «καταστρέφει», διότι τις περιθωριοποιεί, τις όποιες προγραμματικές επεξεργασίες των ομάδων εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η προγραμματική παγίδα και η «ψυχή» της κοινωνίας
Η πιο «κρυφή» συνέπεια της σύγκρουσης για το χρέος είναι ότι παρέσυρε τον ΣΥΡΙΖΑ και όλο τον κόσμο της Αριστεράς σε μια μεγάλη προγραμματική παγίδα. Γύρω από το θέμα της στρατηγικής (παύση ή όχι πληρωμών, έξοδος ή όχι από την ευρωζώνη) αναπτύχθηκε μια αδυσώπητη μετωπική σύγκρουση με μεγάλο βάθος και υψηλή «συγκέντρωση πυρός». Δίκαια, λόγω της υψηλής σπουδαιότητας του ζητήματος.
Αυτή η πολωτική σύγκρουση ήταν, από τη φύση της, μονοθεματική. Όμως διήρκεσε πολύ. Η πολιτική αδυναμία γρήγορης επίλυσής της ενίσχυσε υπέρμετρα τη «μονοθεματικότητα» ολόκληρου του χώρου. Οι ταυτότητες και οι στρατηγικές συγκροτούνταν πλέον γύρω --και μόνο γύρω-- από αυτήν, περιορίζοντας, κάθε μέρα και περισσότερο, το προγραμματικό εύρος του σύνολου σχήματος. Η ένταση της σύγκρουσης και, προπάντων, η αδυναμία αποφασιστικού και γρήγορου ξεκαθαρίσματος των επιλογών έσυραν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα είδος «προγραμματικής ασφυξίας». Όλες οι ενέργειες στοιχήθηκαν γύρω από το κεντρικό μέτωπο, υποβαθμίζοντας ως ασήμαντη και δευτερεύουσα κάθε άλλη έμφαση ή προτεραιότητα. Το φορολογικό δεν υπήρχε (παρά μόνον ως όπλο πολέμου προς τον εσωτερικό ανταγωνιστή), η αναποτελεσματικότητα του κράτους αφορούσε μόνο την τρόικα και το ΔΝΤ, όχι την Αριστερά, οι τεράστιες μισθολογικές ανισότητες στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας --οι οποίες έσκαγαν στη δημοσιότητα η μία μετά την άλλη και τσάκιζαν τα ήδη ασθενή αντανακλαστικά αλληλεγγύης-- επίσης δεν αφορούσαν την Αριστερά, ούτε καν εκείνη την τάση που είχε ως πυρήνα της στρατηγικής της το «τάξη εναντίον τάξης». Οι προτάσεις της Αριστεράς για την οικονομική ανάπτυξη ενδιέφεραν μόνο την επιτροπή προγράμματος. Ο θετικός λόγος, οι προτάσεις μεταρρύθμισης, βρέθηκαν εκτός του ρηματικού πεδίου.
Επιπλέον, το κλείσιμο της προγραμματικής βεντάλιας ενίσχυσε τον «αυτιστικό» χαρακτήρα του λόγου. Η κρίση αξιών, η απουσία κανόνων, η αποσύνθεση των κοινωνικών και θεσμικών σταθερών, τα μικρά και μεγάλα γεγονότα διαφθοράς, απλά πράγματα που συζητούν καθημερινά οι πολίτες αυτής της χώρας, δεν είχαν θέση στο ύφος και στο λόγο των ηγετικών στελεχών. Ο λόγος είχε στεγνώσει, είχε χάσει --ακονισμένος για τις «μεγάλες στρατηγικές»-- την επαφή με την ψυχή της κοινωνίας.
Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ καθυστέρησε να σχεδιάσει την κεντρική του πολιτική (τι να κάνουμε με το χρέος) και, λόγω αυτής της καθυστέρησης και της έντασης που την συνόδευε, δεν ενδιαφέρθηκε να χαράξει συνοδευτικές πολιτικές (η προγραμματική παγίδα). Μοιραία, η πολιτική της άρνησης πήρε το πάνω χέρι. Αν δεν υπήρχε ο Πάγκαλος, οι κινητοποιήσεις των διοδίων, το κτίριο Υπατία και, σήμερα, το κίνημα των αγανακτισμένων, η κεντρική πολιτική έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε περιοριστεί στον ρόλο του σχολιαστή της κυβερνητικής πολιτικής και των πρωτοβουλιών των άλλων κομμάτων. Τα πιο πάνω δεν συγκροτούν ηγεμονική πολιτική και υπερέχουσα ταυτότητα. Φυσικά, οι πολίτες δεν ασχολούνται ούτε με τις φάσεις ούτε με τις αντιφάσεις της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ -- ευτυχώς. Ξέρουν όμως πότε μια μηχανή «δεν τρέχει». Κατανοούν το τελικό προϊόν.
Κακά σενάρια
Τρεις στρατηγικές οδηγούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Οι δύο είναι «τυφλές», είτε διότι ωθούν σε αποτελέσματα αντίθετα από αυτά που επιδιώκουν είτε διότι «κρύβουν» τις συνέπειες της πολιτικής που προτείνουν. Η τρίτη, η οποία επιδιώκει ρητά την έξοδο από το ευρώ, είναι η μόνη επεξεργασμένη, η μόνη «καθαρή» και η μόνη που συνδέει τα μέσα με τον στρατηγικό στόχο.
Ο πρώτος «τυφλός» δρόμος, θα τον ονομάσω ευρωπαϊκό δρόμο εξόδου, περνάει μέσα από τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Το λάθος των ευρωπαϊστών στη χώρα μας --και των πολιτικών ηγεσιών στην Ευρώπη-- είναι ότι δεν θέλουν να δουν το προφανές: ότι, πρώτον, δεν υπάρχει πια λαϊκή πλειοψηφία για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Και, δεύτερον, ότι η δέσμευση σε μη υλοποιήσιμες πολιτικές δεν απομακρύνει την Ελλάδα από το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη -- αντιθέτως, την φέρνει πιο κοντά. Η αποδοχή των παράλογων απαιτήσεων των εταίρων μας (το περίφημο «τι να κάνουμε, αφού οι Ευρωπαίοι δεν μας δίνουν καλύτερους όρους») θα οδηγήσει σε εκ νέου μη υλοποίηση των συμφωνηθέντων, θα οξύνει την πολιτική αστάθεια, θα καταρρακώσει το διεθνές κύρος και τη διαπραγματευτική θέση της χώρας και θα την απομακρύνει από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η γυμνή δυναμική αυτής της πολιτικής σπρώχνει μια εξαντλημένη Ελλάδα στην πόρτα της εξόδου.
Ο δεύτερος «τυφλός» δρόμος εξόδου, ο δημαγωγικός, ενισχύεται κάθε μέρα. Ο μύθος της Ρωσίας και της Κίνας που θα μας σώσουν (προφανώς χωρίς αντάλλαγμα), η πεποίθηση ότι μπορεί να μειωθούν ελλείμματα της τάξης του 15% χωρίς περιοριστικά μέτρα, η αυταπάτη ότι η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να ακολουθήσει πολιτική μετωπικού εκβιασμού της Γερμανίας, είναι μερικές από τις συνιστώσες της «μεγάλης εξόδου» προς το τίποτα. Ο δρόμος είναι δημαγωγικός γιατί κρύβεται πίσω από εύηχα συνθήματα («δεν πληρώνω τους τοκογλύφους» -- βεβαίως δανείζομαι από αυτούς), δεν περιγράφει τις συνέπειες και τα επόμενα βήματα. Τα κινήματα επιτελούν θεάρεστο έργο με το «δεν πληρώνω». Αλλά οι διανοούμενοι και τα πολιτικά στελέχη που «δεν πληρώνουν» και δεν μας λένε τις συνέπειες καταθέτουν τον οβολό τους στο βωμό του τίποτα. Το «τίποτα» είναι ακριβώς αυτό: η απουσία περιγραφής του επόμενου βήματος, η απόκρυψη ή η μη κατανόηση των συνεπειών.
Η στρατηγική της παύσης πληρωμών και εξόδου από την ευρωζώνη, όπως πρωτοδιατυπώθηκε από τους Κ. Λαπαβίτσα κ.ά., δεν είναι τυφλή, δημαγωγική ή εθνικιστική. Εντάσσεται σε μια ευρύτερη αριστερή στρατηγική «απο-παγκοσμιοποίησης», στο εσωτερικό της οποίας καθιστά την Ελλάδα μια test case (σε κακά ελληνικά: «πειραματόζωο»). Ενισχύεται και από τις αδυναμίες της εφαρμοζόμενης πολιτικής και τη δυναμική του δημαγωγικού δρόμου και, επιπλέον, εάν, ως συνέπεια εξόδου της Ελλάδας, ξηλωθεί το σύνολο της ευρωζώνης, τότε το συγκριτικό κόστος για τη χώρα θα είναι μικρό (όχι όμως και το «απόλυτο»). Φυσικά πρόκειται για στρατηγική ακραίου ρίσκου. Στηρίζεται σε τόσα πολλά
«εάν» ώστε, αν ένα ή δύο δεν υλοποιηθούν, η χώρα θα οδηγηθεί όχι απλώς σε πορεία «λατινοαμερικανοποίησης», αλλά και σε μια πορεία οικονομικής καταβαράθρωσης, πολιτισμικής απαξίωσης και γεωπολιτικής έκπτωσης. Και, φυσικά, αποκοπής από τη Δύση. Δεν είναι τυχαίο ότι ηττήθηκε κατά κράτος στο εσωτερικό της αριστερής διανόησης -- παραδοσιακά συνδεδεμένης με τη Δύση. Στην πράξη, η επιλογή αυτή ωθεί την Ελλάδα στην απομόνωση και τη βαλκανική ενδοχώρα. Εχει οικονομικά επιχειρήματα υπέρ της, σοβαρότερα οικονομικά επιχειρήματα κατά της. Εν τούτοις, ένα εκ των επιχειρημάτων «υπέρ» είναι με διαφορά το πιο σαθρό: η διαμόρφωση συνθηκών για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό. Οχι μόνον γιατί παραβλέπει ότι οι ιδέες του σοσιαλισμού είναι, στη σημερινή Δύση, πιο εξασθενημένες απ’ ό,τι στη δεκαετία του 1860 και του 1870. Αλλά, κυρίως, γιατί παραγνωρίζει τη δυναμική του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης ή αύριο, σε συνθήκες μερικής απο-παγκοσμιοποίησης, η στρατηγική του «σοσιαλισμού σε μια χώρα» θα οδηγήσει την ελληνική Αριστερά, μέσα σε έξι μήνες, στη μεγαλύτερη και πιο ντροπιαστική ήττα της ιστορίας της. Σε μια ήττα μεγαλύτερη από εκείνη του εμφυλίου. Οσοι εντός του ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονται τη στρατηγική αυτή στο πεδίο του «σοσιαλισμού», ανταγωνίζονται μια σκιά, ποντάρουν και πλειοδοτούν πάνω σε ένα φάντασμα. Και τινάζουν στον αέρα, για λόγους ενδο-αριστερού ανταγωνισμού, τη συνοχή της δικής τους πρότασης.
Έμφαση στην κριτική ή στις λύσεις;
Οι λύσεις για την έξοδο από την παγίδα χρέους είναι λίγες, και όλες εξαιρετικά πολύπλοκες. Δεν υπάρχει καλό σενάριο για τη χώρα (παρά μόνο για τους λίγους φανατικούς της μίας ή της άλλης στρατηγικής). Το ένα σενάριο είναι χειρότερο από το άλλο. Η κοινωνία βρίσκεται περικυκλωμένη από «κακά» σενάρια -- και το γνωρίζει. Το λιγότερο κακό από τα κακά σενάρια είναι αυτό που προωθείται, έπειτα από την επίπονη διαδικασία που σχηματικά περιγράψαμε, από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, από άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και όχι μόνο (ευρωπαϊκή επίλυση του προβλήματος, ελεγχόμενο «κούρεμα» ή απορρόφηση των ελληνικών ομολόγων κ.λπ.).
Η κρίση είναι η στιγμή καταστροφής παλαιών ηγεμονιών και διαμόρφωσης νέων. Είναι επίσης η στιγμή της συνάντησης μιας ηγεσίας με την κοινωνία (και την ιστορία). Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγε σε αυτή τη συνάντηση. Έχει ακόμη μια ευκαιρία. Θα την χάσει εκ νέου αν δεν διευρύνει την προγραμματική του γκάμα και αν δεν δώσει ρεαλιστικό περιεχόμενο στην πολιτική του για το χρέος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κεντρικός σχηματισμός στην εκτός ΚΚΕ Αριστερά. Δεν είναι απλώς ο μεγαλύτερος. Δεν είναι, συνεπώς, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ ή η τάση Αλαβάνου σε θέση να προσδιορίσουν τη δυναμική του εκλογικού και ιδεολογικού ανταγωνισμού εντός αυτού του χώρου. Την επηρεάζουν σημαντικά μόνο σε μία περίπτωση: όταν ο κεντρικός σχηματισμός δεν ασκεί το φυσικό του ρόλο, όταν δεν προσδιορίζει αυτός την εν λόγω δυναμική. Όταν ο κεντρικός σχηματισμός ασκεί επιτυχώς τον ρόλο του, δεν απειλείται, απειλεί! Η εμμονή «να είμαστε πιο αριστερά από τους άλλους» ήταν εξαιρετικά αποτελεσματική στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Σήμερα τα πράγματα έχουν ριζικά αλλάξει και στην Ελλάδα δραματικά. Σήμερα αυτή είναι μια κλασική αναχρονιστική πολιτική. Αυτοί που την ασκούν είναι μικροί παίκτες. Δεν διεκδικείς υπεροχή με ένα λόγο που λαμβάνει περισσότερο υπόψη τον ενδοαριστερό ανταγωνισμό και λιγότερο τις προσδοκίες της κοινωνίας.
Ούτε με ένα λόγο που δίνει έμφαση στην κριτική και όχι στις λύσεις.

Ο Γεράσιμος Μοσχονάς διδάσκει στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

1 Είναι ενδεικτικό της καθυστερημένης «εδραίωσης» της νέας κατεύθυνσης ότι, τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβρη--Νοέμβρη 2010, οι αναφορές του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα αυτό είναι σποραδικές και το θέμα δεν «σηκώνεται».

 

Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

το θεμα ειναι σε ΠΟΙΟΥΣ χρωσταμε ολοι εμεις ......

World debt comparison: The global debt clock | The Economist

 

Άλλη μια γκάφα... Μα καλά, τόσο ανίκανοι είναι να σκεφτούν ακόμη και τ' αυτονόητα, πως θα τα βγάλουν πέρα στα δύσκολα και περίπλοκα;



Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΙΩΣΗ, ΑΔΥΝΑΤΟΣ Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΩΝ ΓΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ

Γκάφα και με το φόρο πετρελαίου κίνησης-θέρμανσης επιχειρήσεων

Του ΒΑΣΙΛΗ ΓΕΩΡΓΑ

Νέα γκάφα του υπουργείου Οικονομικών κινδυνεύει να αποδειχθεί η διαφορετική φορολόγηση του πετρελαίου που θα χρησιμοποιούν για τη θέρμανσή τους οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά από τον ερχόμενο χειμώνα.

«Το πετρέλαιο αυτό πάει στο ισόγειο ή στον τρίτο όροφο;»
Παράγοντες της αγοράς πετρελαιοειδών προειδοποιούν ότι το μέτρο που προβλέπεται στον εφαρμοστικό νόμο του Μεσοπρόθεσμου (εξομοίωση ΕΦΚ κίνησης-θέρμανσης για επιχειρήσεις, αύξηση ΕΦΚ για νοικοκυριά) είναι πρακτικά αδύνατο να εφαρμοστεί. Και το πιθανότερο είναι ότι θα προκαλέσει χάος, καθώς δεν υπάρχει μηχανισμός επιμερισμού του φόρου για τις δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις ή συγκροτήματα γραφείων που στεγάζονται σε ορόφους πολυκατοικιών και μονοκατοικίες ανά την Ελλάδα.

Στην ίδια δεξαμενή

Και αυτό γιατί, ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη αυτόνομης θέρμανσης σε μια πολυκατοικία όπου συστεγάζονται διαμερίσματα και γραφεία επιχειρήσεων, η προμήθεια πετρελαίου γίνεται στην ίδια δεξαμενή και δεν υπάρχει δυνατότητα ούτε η αγορά να γίνεται σε διαφορετικές τιμές ούτε να ακολουθεί επιμερισμός του κόστους ανάμεσα στα νομικά πρόσωπα και τα φυσικά πρόσωπα.

Επιπλέον, η διαφορετική φορολόγηση ανοίγει παράθυρο για λαθρεμπόριο και παράνομη διακίνηση, δεδομένου ότι πολλαπλασιάζονται οι πηγές της παράνομης διακίνησης, που είναι η διαφορά της φορολογικής επιβάρυνσης για το ίδιο προϊόν (θέρμανσης και κίνησης).

Σύμφωνα με πληροφορίες, το υπουργείο Οικονομικών έχει ήδη γίνει δέκτης παρατηρήσεων από παράγοντες της αγοράς καυσίμων και πλέον είναι πολύ πιθανό να αποσύρει το μέτρο, για το οποίο δεν έχει υπολογιστεί καν η απόδοσή του.

Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με τα όσα έχουν ανακοινωθεί από τον υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο και περιλαμβάνονται στον εφαρμοστικό νόμο, που ψηφίζεται αύριο στη Βουλή, οι επιχειρήσεις αγοράζουν ήδη (θεωρητικά από τις 27/6/2011) το πετρέλαιο που χρησιμοποιούν για τις ανάγκες θέρμανσης των εγκαταστάσεών τους στην τιμή του ντίζελ κίνησης, καθώς εξισώθηκαν οι Ειδικοί Φόροι Κατανάλωσης (412 ευρώ), ενώ για τους ιδιώτες καταναλωτές προβλέπεται αύξηση του ΕΦΚ από τα 21 στα 60 ευρώ ανά χιλιόλιτρο, που σημαίνει ότι κατά τη χειμερινή περίοδο (15 Οκτωβρίου-30 Απριλίου) η λιανική τιμή θα επιβαρυνθεί με περίπου 6 λεπτά το λίτρο.

 

Οι κατά Βενιζέλο μεγάλοι Φιλέλληνες… Μας λένε πως είμαστε υποτελείς, αλλά με τακτ, για να μην μας προσβάλλουν…


Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Γιουνκέρ: Ψαλίδι στην εθνική κυριαρχία της χώρας

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας θα περιοριστεί δραστικά, ομολογεί κυνικά ο προεδρεύων της ευρωζώνης Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ καλώντας τη χώρα μας να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ανατ. Γερμανίας που πούλησε εν μια νυκτί 14.000 επιχειρήσεις... Με συνέντευξή του στο περιοδικό «Focus» -που έγινε ευρέως γνωστό από το εξώφυλλο με την Αφροδίτη και την άσεμνη «χειρονομία» της- ο Γιουνκέρ δηλώνει χαρακτηριστικά: «Η κυριαρχία της Ελλάδας θα περιοριστεί δραστικά», προσθέτοντας ωστόσο ότι «δεν πρέπει να προσβάλουμε τους Ελληνες. Πρέπει να τους βοηθήσουμε. Εχουν δηλώσει ότι είναι έτοιμοι να αποδεχτούν τεχνογνωσία από την ευρωζώνη».

Ο Γιουνκέρ καλεί ακόμη την Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα της πρώην Ανατ. Γερμανίας όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις. «Για το επικείμενο κύμα ιδιωτικοποιήσεων θα χρειαστούν, για παράδειγμα, μια λύση που θα βασίζεται στο μοντέλο της γερμανικής "Τρόιχαντ"», τόνισε ο προεδρεύων της ευρωζώνης.

Η «Τρόιχαντ» ήταν η υπηρεσία που ανέλαβε τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις της πρώην Ανατ. Γερμανίας, πουλώντας 14.000 ανατολικογερμανικές επιχειρήσεις μεταξύ 1990-1994. Και όπως μας θυμίζει το Ρόιτερ, η «Τρόιχαντ» υποτίθεται ότι θα έπρεπε να πουλήσει κρατική περιουσία και να βγάλει κέρδος, αλλά έκλεισε τελικά τα βιβλία της με τεράστιο έλλειμμα και, το κυριότερο, οδήγησε εκατομμύρια Ανατολικογερμανούς που ήθελαν να ξεφύγουν από τη δικτατορία του Χόνεκερ στη... δικτατορία της μαζικής ανεργίας. Λες και αυτοί έφταιγαν για τα χίλια μύρια τού πρώην κομμουνιστικού καθεστώτος...

Τέσσερα εκατομμύρια Ανατολικογερμανοί εργάζονταν σε επιχειρήσεις που ανήκαν στην «Τρόιχαντ» το 1990, για να απομείνουν περί το 1,5 εκατ. το 1994 όταν η εν λόγω υπηρεσία έκλεισε. Αντί για κέρδη, τα οποία, υποτίθεται, θα διανέμονταν για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της πρώην Ανατ. Γερμανίας, η «Τρόιχαντ» βρέθηκε με χρέη 270 δισ. μάρκων (138,5 δισ. ευρώ).

Ο Γιουνκέρ επέρριψε επίσης το φταίξιμο για την κρίση στην Ελλάδα στην αύξηση των... μισθών. «Μεταξύ 1999 και 2010 οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 106,6%, παρ' όλο που η οικονομία δεν αναπτύχθηκε με τους ίδιους ρυθμούς. Η πολιτική μισθών ήταν εντελώς εκτός ελέγχου και δεν στηριζόταν στην (αύξηση) της παραγωγικότητας», τονίζει ο Γιουνκέρ. Ανάλογες απόψεις εξέφρασε προ ημερών και ο επικεφαλής της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ.


***

in.gr 04 Ιουλ. 2011, 21:35

Παράδειγμα προς αποφυγή, όχι μίμηση

Άστοχο το «γερμανικό μοντέλο Treuhand» για τις ιδιωτικοποιήσεις, λένε οικονομολόγοι

Βερολίνο

Παράδειγμα μάλλον προς αποφυγή παρά προς μίμηση για την Ελλάδα θεωρούν οικονομολόγοι το μοντέλο της γερμανικής Treuhand -που ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ είχε προτείνει ως «μπούσουλα» για τις ελληνικές αποκρατικοποιήσεις- λέγοντας πως η Αθήνα έχει διαφορετικούς στόχους.

Ο γερμανικός οργανισμός είχε αναλάβει τη δεκαετία του '90 την ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και, ενώ θα έπρεπε να αποφέρει κέρδη δισεκατομμυρίων μάρκων, κατέληξε σε τέσσερα χρόνια με τεράστια χρέη, εκατομμύρια απολυμένους και έναν δολοφονημένο διευθύνοντα σύμβουλο, πιθανότατα από τη RAF.

Η Treuhand είχε αναλάβει τη διαχείριση συνολικά 8.500 κρατικών φορέων, με περίπου τέσσερα εκατομμύρια απασχολούμενους, μαζί με κάθε πιθανό και απίθανο περιουσιακό στοιχείο της DDR (από δημόσια γη και τα κτίρια της Στάζι μέχρι την περιουσία κομματικών οργανισμών).

Συγκεκριμένα, η αξία των στοιχείων υπολογιζόταν στα 600 εκατ. μάρκα, και τελικά έκλεισε τέσσερα χρόνια μετά με χρέη κοντά στα 270 εκατ. μάρκα ενώ τη δουλειά τους έχασαν 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι. Ο δε πρώτος επικεφαλής της Ντέλεβ Ροβέντερ των Σοσιαλδημοκρατών δολοφονήθηκε ήδη την 1η Απριλίου 1991.

Οικονομολόγοι που σχολίασαν τις αναφορές του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στο Reuters, επισημαίνουν πως η Αθήνα έχει ένα αρκετό διαφορετικό έργο μπροστά της, και συμφωνούν μόνο στο ότι από την ιστορία της Treuhand μπορούν αντληθούν συμπεράσματα για το τι κίνδυνοι μπορεί να προκύψουν και πώς μπορούν να αποφευχθούν.

«Η Treuhand συνάντησε πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις, και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα» ανέφερε στο πρακτορείο ο Γιούργκεν Μίχελς, επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup για την Ευρωζώνη.

«Η ομοιότητα με την Ελλάδα είναι πως θα πουλήσει ένα τεράστιο πακέτο περιουσιακών στοιχείων» συνέχισε, «αλλά το ερώτημα που παραμένει είναι το ύψος της αξίας τους, ιδιαίτερα όσον αφορά τις ζημιογόνες επιχειρήσεις».

Λανθασμένο θεωρεί το συσχετισμό με την Treuhand και ο επικεφαλής οικονομολόγος της Commerzbank Γιοργκ Κρέμερ, λέγοντας πως «είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις: Η Treuhand δεν προσπαθούσε να πουλήσει τα στοιχεία στην υψηλότερη δυνατή τιμή ούτε και την απασχολούσαν πρωτίστως τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού».

«Δουλειά της ήταν να πουλήσει τις ρημαγμένες κρατικές επιχειρήσεις, με τη ελπίδα πως θα αναδομούνταν και θα εξυγιαίνονταν» συνέχισε, λέγοντας πως «ο στόχος της Ελλάδας είναι άλλος».

Από την πλευρά του, ο Φέρντιναντ Φίχτνερ του γερμανικού ινστιτούτου οικονομικής έρευνας DIW -που υπερασπίζεται την πορεία της Treuhand, λέγοντας πως λειτούργησε υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες- εκφράζει την ελπίδα ότι ένα μοντέλο Treuhand τουλάχιστον θα «επιβραδύνει την πορεία των αποκρατικοποιήσεων, καθώς εάν οι αγορές γνωρίζουν πως η Ελλάδα είναι με την πλάτη στον τοίχο λόγω χρονοδιαγράμματος, οι τιμές θα είναι καταστροφικές».

Ο ίδιος εξέφρασε επίσης την άποψη ότι, ακόμη και σε μία «τακτική εκποίηση» της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, τα άμεσα κέρδη θα ήταν μικρά σε σύγκριση με την μακροπρόθεσμη εξοικονόμηση από τις εταιρείες που θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί.
Newsroom ΔΟΛ

 

Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

λίγο καθυστερημένα το βρήκα,αλλά αξίζει!  

 

Πέτερ Μπόφινγκερ: «Μόνη λύση για την Ελλάδα "κούρεμα" και ευρωομόλογα»

Ο γερμανός οικονομολόγος και σύμβουλος της Ανγκελα Μέρκελ ασκεί δριμεία κριτική στα σχέδια νέων δανείων που προωθούν για τη χώρα μας οι Βρυξέλλες καθώς εκτιμά ότι τα μέτρα που αποφασίστηκαν επιδεινώνουν τις προοπτικές ανάπτυξης

TO BHMA 10/7/2011

ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για τα ασυγχώρητα χάλια της ελληνικής οικονομίας στο παρελθόν είναι οι ίδιοι οι Ελληνες. Για τη συνέχιση της κρίσης σήμερα ευθύνεται όμως η τρόικα. Τα περιοριστικά της προγράμματα πνίγουν κάθε δυνατότητα ανάπτυξης. Αυτό υποστηρίζει σε συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής» ο γνωστός γερμανός οικονομολόγος Πέτερ Μπόφινγκερ, ο «σοφότερος των σοφών» συμβούλων- όπως τον αποκάλεσε εφημερίδα- της γερμανικής κυβέρνησης. Παράλληλα ασκεί δριμεία κριτική σε διάφορα σχέδια αναχρηματοδότησης της Ελλάδας. «Φως» για την Ελλάδα, προσθέτει, θα υπάρξει μόνο αν συνδυασθούν τέσσερα βασικά στοιχεία:Πρώτον, ένα γερό «κούρεμα» του χρέους κατά 50%. Δεύτερον, η έκδοση ευρωομολόγων. Τρίτον, ο συντονισμός των οικονομικών πολιτικών των χωρών-μελών της ευρωζώνης. Και τέταρτον και κυριότερο, η εκπόνηση μιας στρατηγικής της ανάπτυξης, που θα πρέπει να μπει άμεσα σε εφαρμογή, ήτοι σε λίγους μήνεςκαι όχι ύστερα από τα συνήθη ελληνικά «τέρμινα».

- Κύριε Μπόφινγκερ, την περασμένη εβδομάδα το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε το σοπρόθεσμο και η τρόικα την παροχή της πέμπτης δόσης του πρώτου δανείου. Πρόκειται γιαχαρμόσυνες ειδήσεις,όπως είπαν πολλοί πολιτικοί;

«Jein (γιάιν), όπως λέμε στη Γερμανία- δηλαδή, και ναι, και όχι. Ναι, επειδή η μη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου θα οδηγούσε σε στάση πληρωμών- κάτι που θα ήταν καταστρεπτικό και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Οχι, επειδή έτσι εμπεδώνεται μια στρατηγική για την Ελλάδα η οποία δεν θα τη βγάλει από την κρίση. Η δημοσιονομική σταθερότητα μιας χώρας δεν εξαρτάται μόνον από το ύψος των φόρων ή από την περικοπή των δαπανών, αλλά και από την οικονομική δυναμική. Για να σωθεί η Ελλάδα πρέπει να μπει ξανά στο μονοπάτι της ανάπτυξης. Με τα μέτρα ωστόσο που αποφασίστηκαν τώρα οι προοπτικές ανάπτυξης γίνονται χειρότερες. Πρόκειται για περιοριστική δημοσιονομική πολιτική στο μέσον μιας ύφεσης. Αυτό θα ενδυναμώσει ακόμα περισσότερο την ύφεση».

- Πρόσφατα μιλήσατε για ένα «ναυάγιο της ευρωπαϊκής πολιτικής» σε σχέση με την κρίση στην Ελλάδα.Τι θα έπρεπε να κάνουν οι Βρυξέλλεςγια να σταματήσει το κακό;

«Πρέπει να δώσουν στη χώρα περισσότερο χρόνο. Οι Ελληνες έκαναν ήδη υπεραρκετές οικονομίες. Θα ήταν λοιπόν λογικό οι πολιτικοί να πουν: “Ωραία, επιβάλαμε το πρόγραμμα λιτότητας τον περασμένο χρόνο, ας περιμένουμε τώρα κάπως μέχρις ότου επιφέρει θετικά αποτελέσματα”. Αυτό είναι το πρώτο. Το δεύτερο θα ήταν το “κούρεμα” του χρέους κατά 40%-50%, δηλαδή κατά 150 δισ. ευρώ. Αυτό συνεπάγεται μια προσφορά στους πιστωτές ώστε να ανταλλάξουν τα ελληνικά τους ομόλογα με ομόλογα της ευρωπαϊκής προστατευτικής ομπρέλας ΕSFS. Το πλεονέκτημα θα ήταν ότι οι ελληνικές τράπεζες θα αποκτούσαν έτσι καλά χρεόγραφα για το portfolio τους, τα οποία ταυτοχρόνως θα ήταν και καλές εγγυήσεις για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τo τρίτο θα ήταν η μείωση των τόκων για τα δάνεια στο 3%- είναι αδιανόητο να κερδίζει η Ευρώπη λεφτά εις βάρος των Ελλήνων. Και το τέταρτο η έκδοση ευρωομολόγων, τα οποία θα απάλλασσαν τη χώρα από την τυραννία των αγορών».

- Το «κούρεμα» θα «προκαλούσε» όμως χρεοκοπία των τραπεζών, κυρίως των ελληνικών...

«Για αυτό και πρέπει να συνδεθεί με τη σταθεροποίηση των τραπεζών. Μια δυνατότητα θα ήταν να τους δοθούν χρήματα από την ευρωπαϊκή προστατευτική ομπρέλα ΕSFS». - Πρόκειται όμως για γιγαντιαία ποσά. Θα τα αντέξει η ΕSFS; «Εύκολα. Τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που έχουν οι ελληνικές τράπεζες είναι περίπου 45 δισ. ευρώ. Αν γίνει το “κούρεμα” θα μειωθούν στο μισό. Η ΕSFS έχει στα ταμεία της εκατοντάδες δισ. ευρώ». - Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για συμμετοχή των ιδιωτών επενδυτών στο δεύτερο πακέτο στήριξης.

«Το γαλλικό μοντέλο είναι εντελώς αντιπαραγωγικό, επειδή είναι συνδεδεμένο με ιδιαίτερα υψηλούς τόκους. Η υλοποίησή του θα σήμαινε σημαντική αύξηση του ελληνικού χρέους».

- Το ύψος του χρέους, σύμφωνα με υπολογισμούς, θα ξεπεράσει μετά τη λήξη του Μεσοπρόθεσμου,το 2015,τα 400 δισ.ευρώ. Εχει νόημα μια τέτοια πολιτική; «Απολύτως καμία. Τα χρέη γεννούν καινούργια χρέη. Για αυτό και η αντιμετώπισή τους θα πρέπει να γίνει σε δύο επίπεδα: πρώτον, με το “κούρεμά” τους, δεύτερον, με μείωση των τόκων».

- Αυτό που ακούμε όμως συνεχώς είναιότι τα προγράμματα βρίσκονται στα καλύτερα χέριασε εκείνα των εμπειρογνωμόνων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου...

«Το πρόβλημα με το ΔΝΤ είναι η πίστη του ότι ο φόρος εισοδήματος στρέφεται κατά της οικονομικής απόδοσης και προκρίνει, ως εκ τούτου, ως καλύτερους τους έμμεσους φόρους. Από τους πλούσιους δεν μπορείς όμως να αποσπάσεις σοβαρά ποσά χωρίς άμεσους φόρους». - Η μαγική λέξη για εσάς είναι τα ευρωομόλογα. Τι περιμένετε από αυτά;

«Πολλά, με πρώτο και κύριο ότι η Ελλάδα δεν θα οδηγηθεί σε στάση πληρωμών. Με τα ευρωομόλογα λύνεται αμέσως το πρόβλημά της. Με αυτά μπορεί να συνάψει δάνεια κατά το δοκούν με τόκο ύψους 3%». - Αυτό δεν θα σήμαινε όμως απλή επέκταση της πολιτικής των χρεών, αν και υπό ευνοϊκότερες συνθήκες;

«Οχι, επειδή θα συνδεόταν με το “κούρεμα” του χρέους. Από την άλλη βέβαια πρέπει να πούμε ότι σε τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα έπρεπε να αποδεχθεί την έγκριση του προϋπολογισμού της από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωβουλή. Δεν μπορεί να απαιτεί κάποιος από την Ευρώπη μια λευκή επιταγή και να κάνει στη συνέχεια ανεξέλεγκτα νέα χρέη. Η πρόσβαση στα ευρωομόλογα θα πρέπει να συνοδεύεται από έναν αυστηρό έλεγχο του ελληνικού προϋπολογισμού». - Αυτό σημαίνει ότι στην περίπτωση κατά την οποία μια χώρα θα συνέχιζε να έχει αδικαιολόγητα ελλείμματαθα έπρεπε να αποκλείεται και από την ευρωζώνη;

«Αυτό θα ήταν για μένα η ultima ratio- η ύστατη ακραία περίπτωση. Εχω ταχθεί υπέρ της δημιουργίας μιας, όπως την αποκαλώ, Νομισματικής Ενωσης 2.0. Βρισκόμαστε προς το παρόν σε ένα ενδιάμεσο στάδιο, το οποίο είναι ασταθές. Υπάρχουν λοιπόν σήμερα δύο προοπτικές: ή θα πούμε ότι δεν θέλουμε τέτοιες κοινές αρμοδιότητες- κάτι που εμπερικλείει τον κίνδυνο της οπισθοδρόμησης στα εθνικά νομίσματα- ή ότι θα πάμε ένα βήμα πιο πέρα και θα σταθεροποιήσουμε τη νομισματική ένωση με την έκδοση ευρωομολόγων. Οι χώρες που θα έκαναν όμως μεγάλα χρέη με αυτά θα έπρεπε να δηλώσουν ότι αποδέχονται κάποιον έλεγχο των ευρωπαϊκών θεσμών. Αυτό θα σήμαινε πάλι γενικευμένη εποπτεία των τραπεζών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όχι πλέον σε εθνικό. Υπό τέτοιες συνθήκες θα μπορούσε μια χώρα η οποία παραβιάζει συστηματικά τους κανόνες να αποκλειστεί ως ultima ratio από την ευρωζώνη».




«Στη Γερμανία είχαμε φτάσει τους φόρους στο 56%

- Είχαν νόημα τα μέτρα που επιβλήθηκαν τον πρώτο χρόνο,όπως η περικοπή μισθών και συντάξεων, ήθα έπρεπε να ακολουθηθεί εξαρχής εντελώς διαφορετική πορεία;

«Το κέντρο βάρους θα έπρεπε να βρίσκεται στη φορολόγηση των εισοδημάτων. Τα έσοδα από κέρδη και εισοδήματα είναι στην Ελλάδα πολύ πενιχρά, ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής είναι 45%. Στη Γερμανία, που είχαμε παρόμοιο πρόβλημα κατά την επανένωση της χώρας πριν από 20 χρόνια, μας βοήθησε το γεγονός ότι ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής ήταν 56%. Αλλά και πιο μπροστά, αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαμε τη λεγόμενη κατανομή βαρών. Ατομα με υψηλά εισοδήματα έπρεπε να πληρώσουν στο κράτος, σε διάστημα 50 ετών, το 50% της περιουσίας τους ως φόρο ιδιοκτησίας. Νομίζω ότι στη Ελλάδα δεν υπάρχει σωστή ισορροπία στα προγράμματα σταθεροποίησης. Θα έπρεπε να επιχειρηθεί και η συμμετοχή των πλουσίων σε αυτά».

ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

1 Συντονισμός των οικονομικών πολιτικών των χωρών-μελών της ευρωζώνης 2 «Κούρεμα» του χρέους κατά 40%-50%,δηλαδή κατά 150 δισ.ευρώ 3 Μείωση των τόκων για τα δάνεια στο 3%. 4 Εκδοση ευρωομολόγων,τα οποία θα απαλλάξουν τη χώρα από την «τυραννία των αγορών» 5 Εκπόνηση μιας στρατηγικής της ανάπτυξης,που θα πρέπει να μπει άμεσα σε εφαρμογή

 

TO BHMA 16/7/2011

Η Ελλάδα να χρεοκοπήσει αλά... γερμανικά!

Ο γερμανός ιστορικός της Οικονομίας στο LSE Αλμπρεχτ Ριτσλ εξηγεί γιατί το Βερολίνο θα πρέπει να διασώσει την Ελλάδα

«Το λογικότερο είναι τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι' αυτό θα πρέπει να τις βοηθήσουν οι κυβερνήσεις. Μπορεί αυτή η λύση να είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να πληρώσουμε. Κι έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή».

Είναι η λύση που προτείνει για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους ένας ιστορικός της Οικονομίας, ο καθηγητής του London School of Economics Αλμπρεχτ Ριτσλ. Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Spiegel ο γερμανός καθηγητής δεν θεωρεί, άλλωστε, πρωτότυπη τη ιδέα του. «Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει σήμερα η Ευρώπη για την Ελλάδα», σημειώνει.

Είναι όντως ρηξικέλευθες οι απόψεις του Ριτσλ. Υποστηρίζει, φερ' ειπείν, ότι η χώρα του δεν πτώχευσε μόνο δύο φορές κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, αλλά «τουλάχιστον τρεις». Η τρίτη ήταν το... 1990! «Ο τότε καγκελάριος Χέλμουτ Κολ αρνήθηκε να εφαρμόσει τη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανίων θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία, όμως, δεν μετά το 1990 (εκτός πολύ λίγων) ούτε τα αναγκαστικά δανεια, ούτε αποζημιώσεις κατοχής. Κήρυξε μιαν οιονεί στάση πληρωμών. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα», παρατηρεί ο γερμανός ιστορικός.

Ο Ριτσλ εξηγεί: «Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και τη θέση της ως "Διδασκάλου της Ευρώπης" την χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α' αλλά και κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους να ζητήσουν τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτό δεν το θυμάται όμως κανείς σήμερα...» Ειδικότερα, μετά τη γερμανική συνθηκολόγηση του 1945 «οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες...».

Ο καθηγητής Ριτσλ λαμβάνοντας ως βάση την οικονομικη επιφάνεια των ΗΠΑ την εποχή του Μεσοπολέμου, υπολογίζει ότι τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 1930 ισοδυναμούν με το κόστος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. «Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά», σημειώνει, για να διαπιστώσει ότι η χώρα του «είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας».

Η Ελλάδα, κατά τον Ριτσλ, διαδραματίζει δευτερεύοντα ρόλο. Ομως, μπορεί να γίνει η αφορμή για να μεταδοθεί η κρίση στην υπόλοιπη Ευρώπη, κάτι που θεωρεί πως θα ήταν καταστροφικό. «Οποιος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα εκείνο που θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο», δηλώνει στο Spiegel ο καθηγητής του LSE. Και θεωρεί αυτονόητο ότι αυτός που θα πληρώσει τα περισσότερα πρέπει να είναι η Γερμανία.

\«Στο παρελθόν ήμασταν πολύ ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα κατέστη δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις», σημειώνει ο Ριτσλ. Και στην παρατήρηση του Spiegel μήπως η Γερμανία θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη στις απαιτήσεις της προς την Ελλάδα, ο καθηγητής ήταν αφοπλιστικός:

«Η Γερμανία στον 20ο αιώνα ξεκίνησε δυο πολέμους. Τον δεύτερο τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού και εξολόθρευσης. Στη συνέχεια οι αντίπαλοί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους για αποζημιώσεις. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες που παρακολουθούν τα εχθρικά γι' αυτούς άρθρα και γνώμες στα γερμανικά ΜΜΕ. Αν αναβιώσουν τις παλιές διεκδικήσεις, μπορεί να ακολουθήσουν κι άλλοι... Θα έπρεπε να εξυγιάνουμε με προθυμία την Ελλάδα με τα λεφτά μας... Αν παίξουμε το παιχνίδι των ΜΜΕ, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς».

 

Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

ολα αυτα τα αρθρα που παρουσιαζονται απο τον Vautrin ειναι σωστα ....... εν μερη .......
και λεω εν μερη διοτι κανενα δεν αναφερει το αυτονοητο ΠΟΙΟΙ ? ...

Οταν δηλαδη λες "Αμερικανους" , "ΗΠΑ" ? .... ΠΟΙΟΥΣ εννοουν ? .... τους κατοικους της Νεας Υορκης , του Μαιμι , του Σηατλ ? .... η τον Μπομπ τον Σφουγγαρακη ?
Καποια χερια υπεγραφαν για τις ΗΠΑ , την Αγγλια , την Ρωσια , την Γαλλια .... σε ποιους ανηκουν αυτα τα χερια ???? ....

Κανεις δεν τολμαει να πει τα ονοματα αυτα εστω και αν ειναι πασιγνωστα ...... διοτι διαφορετικα θα τον πουν ρατσιστη που κατηγορει εναν αθωο λαο (????) και προσβαλει μνημες (???) και διχως στοιχεια κατηγορια αποτελει ποινικο αδικημα κτλ χαριτωμενα .... ειναι η πρωτη φορα που ο εγκληματιας κρυβεται πισω απο την λεξη ρατσισμος και για εναν απιστευτα περιεργα ανοητα λογο .. ολοι δειχνουν να το δεχοντε αυτο ... φυσικα βοηθησε και η επινοηση της ιστοριας κατα πως βολευε απο το Χολυγουντ μοιραζοντας τα οσκαρ σε σιντλερ , πιανιστα και παει λεγοντας .... το οτι ταυτοχρονα χρονικα με αυτη την δοκρυβρεχτη "ιστορια" περι ολοκαυτωματος , γεννηθηκε ενα ψευδοκρατος απο το πουθενα και ενα αλλο καταστραφηκε .. τυχαια δεν το αντιληφθηκε κανενας ...
Ρωτηστε εναν Ελληνα κατω των 25 , αν γνωριζει το ολοκαυτωμα των Διστομου , Καλαβρυτων , Δοξατου
καθως και :
ΑΓΙΑ ΕΥΘΥΜΙΑ
ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ
ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΑΕΤΟΣ
ΑΜΙΡΑ
ΑΝΩ ΒΙΑΝΝΟΣ
ΑΝΩ ΜΕΡΟΣ
ΑΝΩΓΕΙΑ
ΑΡΓΙΝΙΑ
ΑΣΠΡΑΓΓΕΛΟΙ
ΒΑΧΟΣ
ΒΛΑΧΕΡΝΑ
ΒΟΡΙΖΙΑ
ΒΟΥΝΙΧΩΡΑ
ΒΡΥΣΕΣ ΑΜΑΡΙΟΥ
ΓΔΟΧΙΑ
ΓΕΡΑΚΑΡΙ
ΔΑΜΑΣΤΑ
ΓΡΕΒΕΝΙΤΙ
ΔΙΣΤΟΜΟ
ΔΟΛΙΑΝΗ
ΔΟΜΕΝΙΚΟ
ΔΟΞΑΤΟ
ΔΡΑΚΕΙΑ
ΔΡΑΜΑ
ΔΡΟΣΟΠΗΓΗ
ΕΛΑΤΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΧΩΡΙ
ΕΜΠΑΡΟΣ
ΕΠΤΑΛΟΦΟ
ΕΡΥΜΑΝΘΕΙΑ
ΚΑΒΑΛΛΑΡΙ
ΚΑΚΟΠΕΤΡΟΣ
ΚΑΛΑΜΙ
ΚΑΛΟΣΚΟΠΗ
ΚΑΛΟΥΤΑΣ
ΚΑΜΑΡΕΣ
ΚΑΝΔΑΝΟΣ
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
ΚΑΤΩ ΒΙΑΝΝΟΣ
ΚΑΤΩ ΣΥΜΗ
ΚΕΡΑΣΙΑ
ΚΕΡΠΙΝΗ
ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΙ
ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ
ΚΟΜΜΕΝΟ
ΚΟΥΤΣΟΥΦΛΙΑΝΗ
ΚΟΞΑΡΕ
ΚΡΥΑ ΒΡΥΣΗ
ΛΕΧΟΒΟ
ΛΙΓΚΙΑΔΕΣ
ΛΙΔΩΡΙΚΙ
ΛΙΛΑΙΑ
ΛΟΧΡΙΑ
ΜΑΚΡΙΝΟ
ΜΑΛΑΘΥΡΟΥ
ΜΑΝΑΣΣΗΣ
ΜΑΓΑΡΙΚΑΡΙ
ΜΕΣΟΒΟΥΝΙ
ΜΕΣΟΒΟΥΝΟ
ΜΟΥΡΝΙΕΣ
ΜΟΥΣΙΩΤΙΤΣΑ
ΜΥΡΤΟΣ
ΝΕΑ ΑΓΧΙΑΛΟΣ
ΝΕΑ ΚΕΡΔΥΛΙΑ
ΝΙΚΑΙΑ
ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
ΠΕΥΚΟΣ
ΠΡΟΣΗΛΙΟ
ΠΤΕΡΗ
ΠΥΡΓΟΙ
ΡΙΖΑ
ΡΙΖΟΜΥΛΟΣ
ΡΟΓΟΙ
ΡΟΔΑΚΙΝΟ
ΣΑΚΤΟΥΡΙΑ
ΣΑΡΧΟΣ
ΣΕΡΒΙΑ
ΣΚΙΝΕ
ΣΟΥΓΙΑ
ΣΥΚΟΛΟΓΟΣ
ΤΡΙΣΤΕΝΟ
ΤΣΑΡΙΤΣΑΝΗ
ΤΥΜΠΑΚΙ
ΤΥΜΦΡΗΣΤΟΣ
ΥΠΑΤΗ
ΦΛΑΜΠΟΥΡΑΡΙ
ΧΟΝΔΡΟΣ
ΧΟΡΤΙΑΤΗΣ
ΧΩΡΙΣΤΗ

πηγη : http://www.greekholocausts.gr/gr/index.php

ο παγκοσμιος φασισμος της Νεας Ταξης , εχει φροντισει να περασει στις συνειδησεις των απανταχου στρουθοκαμηλιστων που ξερουν αλλα δεν τολμουν και των μυριαδων προβατοθυματων που πιστευουν πως αν βελαξουν αρκετα δυνατα , ο κακο λυκος θα τους αφησει ησυχους ....

Σε ποιους ανηκαν οι τραπεζες που εδωσαν τα λεφτα της επαναστασης ? .....(και που ποτε δεν εφτασαν στην Ελλαδα)
Ποιον μεγαλοτραπεζιτη δεν μπορεσε να πληρωσει ο Χαριλαος Τρικουπης 1893 και εσπευασαν οι μεγαλες δυναμεις να περικυκλωσουν τον Πειραια με πολεμικα πλοια οπως ακριβως στην περιπτωση της Πασιφικο , αναγκαζοντας τον να παρει και δευτερη φορα μετα την πρωτη χρεωκοπεια του 1843 , ακομη ποιο σκληρα μετρα ? ....

ψαξτε και θα δειτε οτι ΟΛΑ , μα ΟΛΑ .. καταληγουν παντα στα ιδια 3 ονοματα ......

δυστυχως οι Ελληνες ανοιγουν τα ματια τους μονο στην ντροπη :
Επιτέλους ας αντιληφθεί ο ΑΝΤ1 πόσο ζημιά κάνει!

 

Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

Υπό στενή παρακολούθηση η Ελλάδα - Προσπάθεια απεξάρτησης της Ε.Ε. από τους οίκους αξιολόγησης - Ούτε κουβέντα για «επιλεκτική χρεοκοπία»

Νέο πακέτο 158 δισ. ευρώ υπό δρακόντειο έλεγχο
Τι προβλέπει η συμφωνία για χρέος, επιτόκια και «ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ»

Τελευταία ενημέρωση: 22:45 Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011
Την ένταξη της Ελλάδας στον νέο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. υπό εξαιρετικά αυστηρές προϋποθέσεις, την επιμήκυνση των υφιστάμενων δανείων που έχει πάρει η χώρα και ταυτόχρονα την εθελοντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα περιλαμβάνει το νέο πακέτο στήριξης της Ελλάδας ύψους 158 δισ. ευρώ, που ανακοίνωσαν λίγο μετά τις 10 οι Ρομπάι, Μπαρόζο και Παπανδρέου. Σύμφωνα με την τελική απόφαση της Ε.Ε. 109 δισ. ευρώ θα είναι το νέο δάνειο από Ευρώπη και ΔΝΤ, 37 δισ. ευρώ η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα και τα υπόλοιπα 12 δισ. θα προέλθουν από την επαναγορά ομολόγων. Στο «πακέτο» περιλαμβάνεται ακόμα και μείωση επιτοκίων στο 3,5% και για τις Ιρλανδία και Πορτογαλία.
Το νέο πρόγραμμα υποστήριξης θα καλύψει το κενό που προκύπτει στη χρηματοδότηση της Ελλάδας, σχολίασε ο Χέρμαν βαν Ρομπάι. Θα διαρκέσει 15-30 χρόνια, θα έχει την στήριξη των τραπεζών και τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, με τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Ε.Ε. να υπογραμμίζει πως η κατάσταση της Ελλάδας αποτελεί εξαίρεση και ως τέτοια απαιτεί τη λήψη έκτακτων μέτρων. Ο ίδιος υπογράμμισε την πληρως εθελοντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο νέο πρόγραμμα, κάτι που επίσης έπραξε και ο πρόεδρος της Κομισιόν Χ. Μ. Μπαρόζο. Ο τελευταίος ξεκαθάρισε πως η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα αφορά αποκλειστικά στην Ελλάδα και πρόσθεσε πως το πρόγραμμα απαιτεί την αυστηρή τήρηση των όρων από την Ελλάδα. Ρομπάι και Μπαρόζο τόνισαν επίσης την ανάγκη η Ευρώπη να απεξαρτηθεί από τους οίκους αξιολόγησης, χωρίς πάντως να κάνουν εκτενέστερες αναφορές στο θέμα.



"Εχουμε πια ένα πρόγραμμα, ένα πακέτο αποφάσεων που δημιουργούν ένα βιώσιμο σύστημα διαχείρισης του ελληνικού χρέους. Στο τέλος, αυτό θα σημαίνει τη μείωση μέρους του βάρους που έχουν επωμιστεί οι Ελληνες πολίτες... Δεσμευόμαστε να κάνουμε τις αλλαγές" σχολίασε από την πλευρά του ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Και οι τρεις άνδρες αναφέρθηκαν και σε μια άλλη πτυχή της συμφωνίας για τη δημιουργία ενός προγράμματος που περιέγραψαν ως "ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ" προκειμένου να διασφαλιστεί η ανάπτυξη της Ελλάδας. Σημειώνεται, ότι σε αντίθεση με το προσχέδιο, η αναφορά σε "Σχέδιο Μάρσαλ" δεν περιλαμβάνεται στο τελικό κείμενο της συμφωνίας.


"Δεν θέλω να προκαταλάβω οποιαδήποτε απόφαση" σχολίασε από την πλευρά του ο επικεφαλής της ΕΚΤ. Ζ. Κ. Τρισέ, ο οποίος με αυτό τον τρόπο απέφυγε ερώτηση σχετικά με το αν η συμφωνία συνιστά "επιλεκτική χρεοκοπία" για την Ελλάδα. Ο επικεφαλής της ΕΚΤ άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο να παρασχεθεί βοήθεια στις ελληνικές τράπεζες.

Τι προβλέπει η συμφωνία:

Το τελικό κείμενο της συμφωνίας που δόθηκε στη δημοσιότητα λίγο μετά την ολοκλήρωση της συνόδου κορυφής αναφέρει μεταξύ άλλων:

- Το συνολικό ποσό για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας στο πλαίσιο του 2ου προγράμματος ανέρχεται σε 109 δισ. ευρώ. Προβλέπονται χαμηλά επιτόκια, που νωρίτερα ο Γάλλος πρόεδρος Ν. Σαρκοζί προσδιόρισε στο εύρος του 3,5% - 4%. Οπως είπε ο ίδιος ο μηχανισμός που είναι πια γνωστός ως EFSF θα μπορεί να παρεμβαίνει τόσο στην πρωτογενή όσο και στη δευτερογενή αγορά ομολόγων υπό τον συντονισμό και τις οδηγίες της ΕΚΤ. "Θα παρακολουθούμε πολύ στενά την αυστηρή εφαρμογή του προγράμματος, που θα βασίζεται στη διαρκή αξιολόγησή του από την Κομισιόν σε συνεργασία με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ" αναφέρεται στο κείμενο που είναι δηλωτικό του στενής εποπτείας υπό την οποία θα βρίσκεται η χώρα.

- Τα δάνεια που θα θα δοθούν από το EFSF αντί 7,5 χρόνια θα έχουν διάρκεια "τουλάχιστον 15 χρόνια και έως 30 χρόνια με 10ετή περίοδο χάριτος".

- Δημιουργείται ομάδα εργασίας στην Κομισιόν που σε συνεργασία με τις ελληνικές αρχές για τη διαμόρφωση ενός προγράμματος ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται για το "ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ" που θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.

- Ο ιδιωτικός τομέας θα συμμετέχει σε εθελοντική βάση. "Η καθαρή του συνεισφορά εκτιμάται στα 37 δισ. ευρώ" ωστόσο υπάρχει μια υποσημείωση στο κείμενο της συμφωνίας που λέει πως το ανωτέρω ποσό αφορά στην περίοδο 2011-2014. Γίνεται επίσης λόγο για πρόγραμμα επαναγοράς χρέους, ύψους 12,6 δισ. ευρώ, ενώ για την περίοδο 2011-2019 η συνολική συνεισφορά του ιδιωτικού τομέα "εκτιμάται στα 106 δισ. ευρώ".


Μιλάμε για παιχτούρα.
Μιλάμε για τον νέο Χουντίνι.
Και αναδιάρθρωση χρέους έκανε,και επιλεκτική χρεωκοπία ,και μας έδεσε γιά 30-50 χρόνια,και βγήκε και μας το'παιξε σωτήρας...