Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Σερσέ λα φαμ
H Έλενα και η Ζέτα έφτιαξαν ένα site για να βοηθήσουν τις γυναίκες που αγαπούν τις γυναίκες να κάνουν γνωριμίες. Κάθε φύσης.

 

Η ελληνική κοινωνία είναι ομοφοβική και σύμφωνα και με έρευνες που έχουν γίνει είμαστε από τα πιο ομοφοβικά κράτη της Ευρώπης. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην θεοκρατία. Παρόλα αυτά είμαστε αισιόδοξες ότι τώρα που έχουμε μία νορμάλ κυβέρνηση τα πράγματα θα αρχίζουν να αλλάζουν προς το καλύτερο.


Η Έλενα 28 χρονών και η Ζέτα 30 είναι δυο κορίτσια που από νωρίς κατάλαβαν ότι τις ελκύει το γυναικείο φύλο περισσότερο από το αντρικό. Πέρασαν διάφορες φάσεις της ζωής τους μέχρι να το αποδεχτούν, να το μοιραστούν με το φιλικό και το οικογενειακό τους περιβάλλον και να αρχίσουν να ζουν μια ζωή ελεύθερη, χωρίς περιορισμούς. Γνωρίστηκαν πριν από πέντε χρόνια και από τότε είναι μαζί. Σε όλο αυτό το διάστημα κατάλαβαν πώς είναι να έχεις σχέση με κάποιον που θέλεις πραγματικά και αγαπάς.

Πριν από δύο χρόνια πήραν την απόφαση να φτιάξουν ένα site για να βοηθήσουν κοπέλες που βιώνουν αντίστοιχες εμπειρίες να δουν τη ζωή τους αλλιώς. Σε συμβουλευτικό επίπεδο προσπαθούν να τις βοηθήσουν να συνειδητοποιήσουν τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουν και να αποδεχτούν αυτό που τους λέει το μέσα τους και όχι οι γύρω τους. Παράλληλα, με το site διοργανώνουν κάθε πρώτη Πέμπτη του μήνα speed dating για να δώσουν την ευκαιρία σε κοπέλες που μπορεί να ντρέπονται ή να φοβούνται, να κάνουν γνωριμίες σε ένα φιλικό και χαλαρό περιβάλλον.

 

«Όταν εμείς ξεκινήσαμε να συνειδητοποιούμε ότι είχαμε μία έλξη προς το ίδιο φύλο, δεν υπήρχε ούτε ίντερνετ ούτε Facebook και νιώθαμε ότι ήμασταν εξωγήινοι», λέει η Έλενα. «Δεν μπορούσαμε ούτε να δικτυωθούμε ούτε να γνωρίσουμε άλλα άτομα, δεν υπήρχαν ούτε ομάδες, τίποτα. Εδώ ακόμη και τώρα με πολλά site και blog που ασχολούνται με αυτό, υπάρχουν πάρα πολλά κορίτσια που τα έχουν χαμένα. Πήραμε την απόφαση να φτιάξουμε το site για να βοηθήσουμε αυτά τα κορίτσια σε ψυχολογικό επίπεδο και να τα κάνουμε να νιώσουν ότι δεν είναι μόνα τους. Θέλουμε να τους πούμε ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που τους αρέσουν τα άτομα του ίδιου φύλου και ότι είναι κάτι φυσιολογικό.

Στα δύο χρόνια λειτουργίας του site έχουμε ακούσει απίθανες ιστορίες από όλες τις ηλικίες. Από κορίτσια δεκατεσσάρων χρονών που τώρα αρχίζουν να συνειδητοποιούν κάποια πράγματα, έως και πολύ μεγαλύτερες που έχουν καταπιεστεί πολύ και ψάχνουν διεξόδους» λέει η Έλενα. Το site έχει αρχείο με όλες τις ιστορίες που μας έχουν στείλει κατά καιρούς και μπορεί να τις διαβάσει οποιοσδήποτε. Έχουμε ιστορίες που μπορεί να μην είναι και τόσο σοβαρές, όπως μία κοπέλα που τα είχε φτιάξει με κάποια που της είχε πει ότι ήταν ηθοποιός και μετά ανακάλυψε ότι ήταν πορνοστάρ και δεν ήξερε τι να κάνει. Συμβουλέψαμε την κοπέλα ότι δεν είναι πολύ σημαντικό το τι επάγγελμα κάνει κάποιος και πρέπει να αποδέχεσαι τον άλλον για αυτό που πραγματικά είναι. Άλλες ιστορίες είναι πολύ πιο σοβαρές και αποτυπώνουν το πόσο υποκριτές μπορεί να είμαστε ως προς τα συναισθήματά μας. Υπάρχουν κοπέλες που είναι παντρεμένες και έχουν παιδιά και πνίγονται σε μια ζωή που δεν τις καλύπτει. Πολλές από αυτές επηρεάζονται από τον οικογενειακό τους περίγυρο και φοβούνται, αλλά υπάρχουν και οι άλλες που το κάνουν για λόγους θρησκείας και πραγματικά πιστεύουν ότι αυτό είναι αμαρτία και ότι πρέπει να το καταπιέσουν για να έχουν μία καλή μετά θάνατον ζωή. Εκεί σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Μας στέλνουν πολλά κορίτσια από νησιά ή από χωριά τα οποία νιώθουν εγκλωβισμένα και δεν ξέρουν τι να κάνουν και εμείς δεν ξέρουμε πώς ακριβώς να βοηθήσουμε γιατί δεν έχουμε βιώσει κάτι αντίστοιχο. Τους λέμε να προσπαθήσουν να βρουν έναν κύκλο, να απελευθερωθούν ή βρουν μία δουλειά σε μία πόλη και να φύγουν. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να καταπιέζεσαι. Δεν μπορείς να καταπιέζεις ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής σου όπως είναι η συντροφικότητα και οι σχέσεις, δεν μπορείς να είσαι αληθινός με τους φίλους και την οικογένειά σου όταν πρέπει λες ψέματα».

 


«Σαν femmes, θέλουμε να τους πούμε ότι είναι όλα εντάξει και πρέπει να χαλαρώσουν και να ακούσουν αυτό που τους λέει το μέσα τους και όχι ο περίγυρος τους. Προσπαθούμε να μένουμε αληθινές και πολλές φορές μοιραζόμαστε και τις προσωπικές μας εμπειρίες».

Η Ζέτα εξιστορείται την προσωπική της ιστορία. «Προσωπικά το γνώριζα όλη μου τη ζωή. Δεν μπορούσα να κάνω σχέση με άντρα, δεν μου έβγαινε και το ένιωθα σαν κάτι εντελώς ξένο. Όταν σπούδαζα έκανα την πρώτη μου σχέση με γυναίκα, αλλά ήταν μία σχέση τραυματική γιατί κρυβόμασταν και οι δύο. Αυτό ήταν κάτι που με τάραξε πάρα πολύ και όταν χωρίσαμε πέρασε μεγάλο διάστημα για να καταλάβω τι πραγματικά θέλω. Προσπάθησα να τα φτιάξω με άντρες, αλλά δε γινόταν και τελικά σιγά-σιγά το αποδέχτηκα. Οι περισσότεροι εστιάζουν στην σεξουαλική ταυτότητα του ομοφυλόφιλου και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι πρώτα έλκεσαι από ένα πρόσωπο και μετά θέλεις να προχωρήσεις σε σεξουαλικό επίπεδο με αυτόν. Είναι κάτι μέσα σου που σου λέει ότι θέλεις να κάνεις κάτι παραπάνω με αυτόν τον άνθρωπο, δεν είναι η σεξουαλική εμπειρία που θα σε κάνει ομοφυλόφιλο αλλά είναι η τάση που ήδη έχεις μέσα σου και που σε κάνει να ερωτεύεσαι τον άλλον. Αυτό είναι πολύ βασικό να το καταλάβουν όλοι. Όταν το κατάλαβα κι εγώ, τότε κατάφερα να χαλαρώσω και να συνειδητοποιήσω τι ήθελα. Ήταν μονόδρομος και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Είμαι άνθρωπος που δεν μπορώ να κρύβομαι και παρόλο που οι γονείς μου φρίκαραν στην αρχή, το αποδέχτηκαν γιατί με αγαπάνε και όλα πήγαν ομαλά. Όταν λες στον άλλο ότι δεν έχω άλλη επιλογή και αυτή είναι η αλήθεια μου, δε νομίζω ότι θα υπάρξει κανένας να σε κατηγορήσει. Εξαρτάται από εμάς τους ίδιους».

Και η Έλενα ήξερε από πολύ μικρή τι ήθελε αλλά της πήρε χρόνο να το αποδεχτεί. «Μου άρεσε πάρα πολύ μία κοπέλα από το σχολείο και δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν όλο αυτό και πνιγόμουν. Προσπάθησα να κάνω σχέσεις με αγόρια όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας μου, αλλά έβλεπα ότι το μυαλό μου ήταν μόνο σε αυτή και πουθενά αλλού. Δεν έγινε ποτέ τίποτα, αλλά μου έμεινε αυτό το αίσθημα και ήταν πολύ βασανιστικό. Για πολλά χρόνια το έβαλα στην άκρη. Έκανα κανονικά σχέσεις με άντρες, οι οποίες ήταν αποτυχημένες, καμία δεν κράτησε παραπάνω από τρεις μήνες. Βαριόμουνα και δεν είχα κανένα ενδιαφέρον. Όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο είπα να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και άρχισα γενικότερα να ψάχνομαι. Δεν είχα ανθρώπους στον κύκλο μου που να πέρναγαν κάτι παρόμοιο. Το “coming out” ήταν αρκετά ομαλό, η μητέρα μου έδειξε και δείχνει φοβερή κατανόηση και αποδοχή και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να μην σε αποδέχεται η ίδια σου η οικογένεια. Πιστεύω ότι όταν έκανα τη σχέση μου με την Ζέτα κατάλαβα τι είναι μια πραγματική σχέση».

 

 

«Πώς γνωριστήκατε;».

«Γνωριστήκαμε από το ίντερνετ σε ένα «ειδικό» site γνωριμιών. Αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε email και μετά συναντηθήκαμε και από κοντά. Είμαστε μαζί πέντε χρόνια», λέει η Ζέτα. «Πέντε χρόνια και δύο μήνες» συμπληρώνει η Έλενα και γελάμε.

Η Έλενα και η Ζέτα δεν φοβούνται να εκφράσουν τον έρωτά τους έξω στον δρόμο, θα κρατηθούν χέρι-χέρι, θα αγκαλιαστούν και θα φιληθούν, αλλά παρόλα αυτά έχουν βιώσει πολλές φορές τα περίεργα βλέμματα. «Η ελληνική κοινωνία είναι ομοφοβική και σύμφωνα και με έρευνες που έχουν γίνει είμαστε από τα πιο ομοφοβικά κράτη της Ευρώπης. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην θεοκρατία. Παρόλα αυτά είμαστε αισιόδοξες ότι τώρα που έχουμε μία νορμάλ κυβέρνηση ότι τα πράγματα θα αρχίζουν να αλλάζουν προς το καλύτερο», λέει η Έλενα.

«Ο ψευτοπουριτανισμός που υπάρχει πολλά χρόνια τώρα έχει επηρεάσει τον τρόπο σκέψης της κοινωνίας, αλλά είμαστε χαλαρές με όλο αυτό. Βλέπουμε ότι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν αρχίσει να γίνονται γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων, υιοθεσίες και πιστεύουμε ότι όλα αυτά έρχονται και στην Ελλάδα. Και ελπίζουμε!», συμπληρώνει η Ζέτα.

Τις ρωτάω την άποψή τους για το σύμφωνο συμβίωσης, για τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων και την υιοθεσία.

«Είμαστε απόλυτα υπέρ του συμφώνου συμβίωσης. Μου έλεγε χθες η Έλενα ‘το ξέρεις ότι αν είμαι στο νοσοκομείο στις τελευταίες μου στιγμές δεν θα μπορείς να με δεις; Ενώ με το σύμφωνο υπάρχει μία αναγνώριση. Το γεγονός ότι υπάρχει μία νομιμοποίηση στην κοινωνία, προσφέρει έναν σεβασμό ένα κύρος και μία αποδοχή, το ίδιο ισχύει και για τον γάμο. Είναι ένα σύμβολο ότι η κοινωνία σε αποδέχεται», λέει η Ζέτα.

«Ως προς την υιοθεσία είμαστε υπέρ. Γενικά είμαστε υπέρ οποιασδήποτε δράσης που αποδεικνύει ότι δεν είμαστε διαφορετικοί από τους στρέιτ. Πρέπει να έχουμε την επιλογή και το δικαίωμα να κάνουμε ότι κάνουν και οι στρέιτ, είμαστε όλοι ίδιοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Όλα αυτά που λέγονται για τα πρότυπα που πρέπει να έχει ένα παιδί, ότι χρειάζεται και το ανδρικό και το γυναικείο πρότυπο, από ψυχολογικής και ψυχιατρικής άποψης έχουν καταρριφθεί πλέον», λέει η Έλενα.

Η Ζέτα εκφράζει τις επιφυλάξεις της ως προς το να κάνει το δικό της παιδί.

«Η υιοθεσία είναι κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Το μόνο που με προβληματίζει είναι για το αν θέλω να κάνω δικό μου παιδί, αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να γίνει μία ωραία, ανθρωπιστική συζήτηση. Το έχω λίγο πιο ρομαντικά στο μυαλό. Βιολογικά ένας άντρας και μία γυναίκα ισούται με παιδί. Θεωρώ ότι το παιδί είναι καρπός μιας αγάπης, θα πρέπει να ανοιχτούμε ως προς αυτό και να το συζητήσουμε ειλικρινά. Να μην κάνουμε ένα παιδί για εγωΐστικούς λόγους».

Η κουβέντα πάει στο κατά πόσο ομοφοβική είναι η τηλεόραση και πόσο επηρεάζει την αντίληψη του κόσμου.

«Έχω ξετρελαθεί με μία σειρά στο Mtv το ‘Faking it’. Δείχνει με έναν πολύ ανάλαφρο και δροσερό τρόπο την ζωή σε ένα σχολείο που οι γκέι, οι λεσβίες, οι τρανς είναι κάτι απόλυτα αποδεκτό και φυσιολογικό και δακτυλοδεικτούμενοι είναι αυτοί που δεν το αποδέχονται. Μου κάνει εντύπωση το πώς αυτή η σειρά παίζεται στην ελληνική τηλεόραση», λέει η Ζέτα. Από την άλλη μπορεί να είναι και ένα μικρό σημάδι ότι τα πράγματα αλλάζουν».

 

 

«Μέχρι τώρα η ελληνική τηλεόραση έχει υπάρξει πολύ ομοφοβική και όποια σειρά έχει τολμήσει να δείξει κάτι παραπάνω έχει τιμωρηθεί παραδειγματικά με πρόστιμα», συμπληρώνει η Έλενα. «Πιστεύω ότι είναι καλύτερα τα πράγματα πια και όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και καλύτερα. Και στα σχολεία σιγά-σιγά γίνεται πιο αποδεκτό, ειδικά τώρα που μειώνεται η επιρροή της εκκλησίας στα νέα παιδιά. Σίγουρα κάποια παιδιά πέφτουν ακόμη θύματα μπούλινγκ, αλλά πιστεύουμε ότι το κλίμα αλλάζει προς το καλύτερο».

Η Έλενα και η Ζέτα μέσα από το site τους θέλουν να συνεισφέρουν σε αυτό το κλίμα αλλαγής και αποφάσισαν να διοργανώσουν speed dating για γυναίκες, κάτι το οποίο γίνεται για πρώτη φορά στην πόλη.

«Το speed dating είναι μία πρωτοβουλία δική μας. Το σκεφτήκαμε ταυτόχρονα και θέλαμε να κάνουμε κάτι καινούριο στο site μας. Είναι κάτι που στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται και πολύ, ούτε καν μεταξύ των στρέιτ ζευγαριών. Και είναι κρίμα γιατί είναι ένας ωραίος και διασκεδαστικός τρόπος να γνωριστούν κοπέλες μεταξύ τους που αλλιώς δεν θα μπορούσαν. Πολλές διστάζουν να πάνε σε κάποιο lesbian μπαρ γιατί μπορεί να μην έχουν παρέα. Σε πολλούς δεν αρέσει να γνωρίζονται μέσα από αγγελίες γιατί το θεωρούν απρόσωπο. Και πώς θα γνωριστούν; Το speed dating διαρκεί περίπου δύο ώρες και βασίζεται σε ένα ερωτηματολόγιο που τους δίνουμε από πριν – δεν είναι απαραίτητο να το ακολουθήσουν. Η κουβέντα με την κάθε κοπέλα διαρκεί γύρω στα 5-6 λεπτά και αν υπάρχει ενδιαφέρον και από τις δύο είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο το συμπληρώνουν διακριτικά σε ένα χαρτάκι. Εμείς αναλαμβάνουμε να τους φέρουμε σε επαφή. Στο εξωτερικό είναι πολύ διαδεδομένο όλο αυτό και πολλοί πάνε και για πλάκα. Εδώ δεν είναι έτσι, έχουμε κάνει ένα γκάλοπ στο site και οι μισές μας είπαν ότι θέλουν πολύ να συμμετάσχουν αλλά ντρέπονται. Αυτό είναι πολύ κρίμα, αλλά πιστεύουμε να αλλάξει. Υπάρχει ένα συμβολικό ποσό συμμετοχής στα δέκα ευρώ και αυτό το κάναμε περισσότερο για να διασφαλίσουμε ότι αυτά τα άτομα θα έρθουν. Και κατά δεύτερον, για να αρχίσει το site να αποκτάει κάποια έσοδα και να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να το τρέχουμε».

 

Τα κορίτσια έχουν επιλέξει να κρατήσουν την ταυτότητά τους κρυφή και εξηγούν γιατί. «Το κάνουμε για να διατηρήσουμε μία εχεμύθεια στο site, υπάρχουν πολλές κοπέλες που ντρέπονται και δεν θέλουν να αποκαλύψουν τα στοιχεία τους. Υπάρχει μεγάλος φόβος, ειδικά ανάμεσα στις γυναίκες. Οι λεσβίες είναι αόρατες. Από τη στιγμή που υπάρχει αυτός ο δισταγμός θέλουμε να προστατέψουμε με κάθε τρόπο την ανωνυμία τους. Εμείς είμαστε οι συμβουλάτορες, θεωρούμε ότι ο άλλος μπορεί να ανοιχτεί πιο εύκολα σε κάποιον που δεν τον γνωρίζει προσωπικά. Αλλά και αυτό είναι κάτι που κάνουμε προς το παρόν. Στο μέλλον θα μας άρεσε να βγαίνουμε για καφέ και να τα συζητάμε από κοντά. Εμείς ήμασταν τυχερές που έχουμε ένα κύκλο που το αποδέχεται αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλοί άλλοι που δέχονται άσχημες αντιδράσεις από τον στενό τους κύκλο και ευχόμαστε αυτό να αλλάξει».

http://www.femmes.gr/

Κι αν γυρίζουμε ξενύχτηδες τα βράδια
Κι αν ρομάντζες τραγουδάμε στα σκοτάδια
Κι αν τα νιάτα μας τα κάναμε ρημάδια
Και με πόνο τα ποτήρια μας ρουφάμ”
Σερσέ λα φαμ, σερσέ λα φαμ

Κι αν η μοίρα μας ταράζει στα χαστούκια
Κι αν στα μάγουλα το δάκρυ κάνει λούκια
Κι αν τα τρώμε μέχρι φράγκο στα μπουζούκια
Και στην ψάθα κακομοίρηδες ψοφάμ”
Σερσέ λα φαμ, σερσέ λα φαμ




( http://grekamag.gr/47119/ )

 

time is running .

 

 

Οι γυναίκες που πιστεύουν ότι κάνουν σεξ με φαντάσματα και δαίμονες στον ύπνο τους.
‪#‎vice_gr‬

http://www.vice.com/gr/video/ghost-rapes-of-bolivia-part-1

Οι Βιαστές Φαντάσματα της Βολιβίας - Μέρος 1
Περισσότερα μέρη: Μέρος 1 Μέρος 2 Ολόκληρο

Για ένα διάστημα, οι κάτοικοι της Μanitoba Colony πίστευαν ότι οι γυναίκες της πόλης βιάζονταν από δαίμονες. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση. Δεν υπήρχε τρόπος να εξηγηθεί ο λόγος που μια γυναίκα ξύπνησε με τα σεντόνια της γεμάτα λεκέδες από αίμα και σπέρμα - και χωρίς να θυμάται το προηγούμενο βράδυ. Δεν υπήρχε τρόπος να εξηγηθεί το πώς μια άλλη πήγε για ύπνο ντυμένη και ξύπνησε γυμνή, με το σώμα καλυμμένο από βρώμικα δαχτυλικά αποτυπώματα. Δεν υπήρχει τρόπος να εξηγήσει κανείς πώς μια ακόμη ονειρεύτηκε έναν άντρα να τη βιάζει σε ένα χωράφι - και το επόμενο πρωί ξύπνησε με γκαζόν στα μαλλιά της.

Για τη Sara Guenter, το μυστήριο ήταν το σχοινί. Μερικές φορές, ξυπνούσε στο κρεβάτι της με μικρά κομμάτια σχοινί δεμένα σφιχτά στους καρπούς ή στους αστραγάλους της, με το δέρμα από κάτω να είναι μπλε και να πονάει. Νωρίτερα φέτος επισκέφθηκα τη Manitoba Colony στη Βολιβία, για να συναντήσω τη Sara στο σπίτι της, το τσιμέντο του οποίου ήταν βαμμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να μοιάζει με τούβλο. Oι Mενονίτες είναι παρόμοιοι με τους Άμις όσον αφορά στην απόρριψη της νεωτερικότητας και της τεχνολογίας, και η Manitoba Colony, όπως όλες οι υπερβολικά συντηρητικές κοινότητες των Μενονίτων, είναι μια συλλογική προσπάθεια για να υποχωρήσουν όσο το δυνατόν πιο μακριά από τον άπιστο κόσμο. Ένα ελαφρύ αεράκι που μύριζε σόγια και σόργο ήρθε από τους κοντινούς αγρούς, ενώ η Σάρα μου έλεγε πως, εκτός από το απόκοσμο σχοινί, τα πρωινά μετά τους βιασμούς ξυπνούσε με λερωμένα σεντόνια, τρομερούς πονοκεφάλους, και την αίσθηση πως βρισκόταν σε καθηλωτικό λήθαργο.

(Σας αγαπώ). . .

 

Κανείς δεν είναι κανενός

Σ’ εσένα που δε με διαβάζεις

Υπάρχει πραγματικό πρόβλημα στην ιδέα της κτήσης ανθρώπων. Είναι εύκολο να ξεχνάμε ότι το «η γυναίκα μου» δεν εξυπακούει ιδιοκτησία, αλλά σχέση με τη γυναίκα — όπως άλλωστε και «το παιδί μου» δεν εξυπακούει κτήση αλλά μοναδική σχέση και ευθύνη απέναντί του. Αλλά δε μας ανήκουν οι άνθρωποί μας.

Ναι, ξέρω ότι ο έρωτας κατακεραυνώνεται ή υμνείται ως κτήση ή ως αδυναμία κτήσης. Ότι γίνονται κουβέντες για γυναίκες που δίνονται αλλά δεν παραδίνονται ή, χειρότερα, που παραδίνονται και (γι’ αυτό) δε δίνονται. Ότι κουβεντιάζονται ατέλειωτα οι άντρες, που είναι ζωάκια του σεξ αδάμαστα και περιπατητικά, που δεν εξημερώνονται παρά αλυσοδένονται με τιβί κι ιμάμ μπαϊλντί, με χόμπι, καφενέ και μερεμέτια.

Οι άνθρωποι όμως δεν είναι πράγματα. Οι γυναίκες δεν είναι πόλεις που λιγουρεύεται ο κάθε πολιορκητής, ούτε οι άντρες ατίθασες ή κατοικίδιες μαϊμούδες (όχι όλοι). Τα παιδιά δεν είναι έπιπλα. Η κτήση ενός ελεύθερου ανθρώπου είναι βαθύς παραλογισμός, είναι προϊόν της εξιδανίκευσης της ζηλοτυπίας και της ιδεολογικοποίησης του πάθους. Στην περίπτωση των παιδιών, η φαντασίωση κτήσης τους προέρχεται από την ανάγκη να τα προστατέψει ο γονιός ή και να ξεπατικωθεί πάνω τους ο δικός του φαινότυπος.

Αλλά η ιδιοκτησία ανθρώπων είναι παραλογισμός. Αν περιοριστούμε στον έρωτα, ναι, η ερωτική πράξη συνοδεύεται από την πλήρη ιδιοκτησία του αλλου και από την απόλυτη κυριαρχία πάνω στον άλλο — στις καλές τις φάσεις, τουλάχιστον. Όμως, ό,τι και αν φαντασιώνεται ο ζηλότυπος εραστής, ο άλλος συνεχίζει να υπάρχει και μετά το όποιο πέρας της ερωτικής πράξης, ως ελεύθερος άνθρωπος όλος πολυπλοκότητα. Ναι, ποθώντας κι αναπολώντας και κάνοντας όνειρα, αλλά ελεύθερος. Ο έλεγχος των πιο κρυφών κυττάρων και η διερώτηση πού είναι ο νους του άλλου όταν κοιμάται (ή τρώει ή διαβάζει ή εργάζεται ή ονειροπολεί ή αφοδεύει…) είναι φαντασιώσεις. Και μόνο.

Ο άλλος (το παιδί, ο εραστής ή ερωμένη, ο φίλος ή η φίλη) είναι δικός μας επειδή έχουμε σχέση κάποιας μορφής και ενός άλφα σθένους μαζί του, όχι επειδή είμαστε ιδιοκτήτες του. Η δε αποκλειστικότητα είναι η αναγωγή αυτής της φαντασίωσης σε κάποιου είδους μονοθεϊστικό ντελίριο.

Προσωπικά φρονώ ότι και η ιδιοκτησία του άλλου και η αξίωση της αποκλειστικότητας είναι βαθιά ανήθικες στάσεις (δε θέλω να χρησιμοποιήσω διασταλτικά την κατηγορία του πολιτικού εδώ). Ναι, όταν είμαστε μαζί με κάποιον καλό είναι να είμαστε μαζί με κάποιον: να είμαστε εκεί όταν είμαστε μαζί. Ναι, ωριμάζουμε δίνοντας από τον εαυτό μας, και μάλιστα δίνοντας μαθαίνουμε πώς να φτιάχνουμε πολλές και διαφορετικές σχέσεις, προσφέροντας στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Ναι, η ανθρώπινη εμπειρία έχει χώρο για αποκλειστικότητες, και για τον κάπως απέλπιδα και μωσαϊκό λυρισμό τους, αλλά είναι ανήθικο να τις επιδιώκει ως τάχα ιδανικές.

Η ανηθικότητα της ιδιοκτησίας του φίλου, παιδιού, συντρόφου προκύπτει από την αντιμετώπιση του άλλου ως κάποιου κατά πολύ απλούστερου από εμάς, που μπορεί κι οφείλει να καλύπτεται (συναισθηματικά, σεξουαλικά ή — σπανιότερα — διανοητικά) από εμάς και μόνον από εμάς: εδώ λοιπόν υπάρχει ένας βαθύς και συνήθως ανομολόγητος πατερναλισμός. Επιπλέον, η αξίωση της αποκλειστικότητας αντιμετωπίζει τον άλλο, τον άλλο άνθρωπο, ως απλοειδές αντικείμενο: γιατί να μοιράζομαι την εσπρεσσιέρα μου, όταν μπορεί ο άλλος να πάει να πάρει μια δική του; Δε θα μοιραστώ τη γυναίκα μου όπως δε θα μοιραστώ την εσπρεσσιέρα μου. Γιατί όμως; Μήπως επειδή «την αγαπώ»;

Υπάρχει ηθική αξία στην άσκηση να πάμε από την ιδιοκτησία, και τα όποια δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν, στη σχέση. Υπάρχει ηθική αξία να απορρίψει κανείς την αποκλειστικότητα και να εναγκαλιστεί την πολλαπλότητα των αναγκών και την ίδια την πολυπλοκότητα του άλλου. Υποπτεύομαι ότι μόνον έτσι μπορεί κανείς να έχει διαρκείς, ουσιαστικές και βαθειές σχέσεις (ερωτικές, οικογενειακές, φιλικές) με όλη τη μαγεία και την ταραχή που συνεπάγονται, με τη δυσκολία και την έκπληξη, με όλον τον πόνο και τη δόξα, με όλη τη βουβή ποίηση που κάποτε παράγουν καίγοντας την καθημερινότητα για καύσιμο.

( https://polyamorygr.wordpress.com/2014/09/21/κανείς-δεν-είναι-)

 

Κρίστοφερ Ράιαν: Είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε σεξουαλικά παμφάγοι;
By polyamorygr

Μια ομιλία του Christopher Ryan ( συγγραφέα του «Sex at Dawn» )
που επιχειρεί να καταρρίψει το μύθο της έμφυτης μονογαμίας και να αναδείξει τις πολυγαμικές τάσεις του ανθρώπου.

https://www.ted.com/talks/christoph...to_be_sexual_omnivores?embed=true&language=el

Μια ιδέα διαπερνά τον τρόπο που βλέπουμε τις σχέσεις: Ότι οι άντρες και οι γυναίκες πάντα ζευγάρωναν σε αποκλειστικές σεξουαλικές σχέσεις. Όμως πριν την απαρχή της γεωργίας, οι άνθρωποι μπορεί στην πραγματικότητα να ήταν αρκετά ελευθεριάζοντες. Ο συγγραφέας Κρίστοφερ Ράιαν μας αναλύει τα αμφιλεγόμενα στοιχεία που δείχνουν πως οι άνθρωποι είναι σεξουαλικά παμφάγοι από τη φύση τους, με την ελπίδα πως η μεγαλύτερη κατανόηση μπορεί να δώσει τέλος στις διακρίσεις, στη ντροπή και στις μη- ρεαλιστικές προσδοκίες που σκοτώνουν τις σχέσεις.

 

Τι να διαβαζει αραγε?