Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[Γίνε Ατίθασο Γρανάζι] Της Ζηνοβίας Αντιδώρου

 


“Anything, anything would be better
than this agony of mind, this creeping
pain that gnaws and fumbles
and caresses one and never hurts
quite enough.”
Jean-Paul Sartre, No Exit


Οι γυναίκες που γνώρισα χτες
Ήταν όμορφες
Περίεργες
Ήταν
Τουλάχιστον λίγο
Ίσως πάλι όχι
Να ‘ταν τα μάτια μου
Που τις έβλεπαν έτσι;

Την πρώτη την έλεγαν Νίκη. Μισούσε τη δουλειά της. Βαρυγγομούσε κάθε απόβραδο, σκεπτόμενη την αγγαρεία της επόμενης ημέρας. Αν ήταν καθημερινή. Δεν έμαθα ποτέ τις λεπτομέρειες της επαγγελματικής της ρουτίνας. Δεν ένοιαζαν κανέναν, ούτε την ίδια καλά-καλά. Χρεία να εκτελεί τις αρμοδιότητές της με σύνεση και σβελτάδα. Αυτό μόνο ήταν υπεραρκετό. Τον ενθουσιασμό τον έβαζε στην άκρη για άλλες, πιο αγαπημένες δραστηριότητες.

 



Τη δεύτερη την έλεγαν Άνα, και το όνομά της γραφόταν με ένα μονάχα ν. Ονειρευόταν ένα βιολοντσέλο με μάτια ορθάνοιχτα τη μέρα που τη γνώρισα καθισμένη στο παχύ γρασίδι του πάρκου. Τόσο, που της πρότεινα να κάνουμε έρανο ειδικά για να της το αγοράσουμε. Ονειρευόταν ελευθερία και μαγική συγκέντρωση αγάπης και ανεμελιάς. Ήταν παιδί στα 29 της. Είμασταν όλοι παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας, γι’αυτό κάναμε τόσο καλή παρέα.

Η Άνα ξαπλώνει με ένα νοικιασμένο βιολοντσέλο τα βράδια. Όταν είναι τυχερή, παίζουν μελωδικά ντουέτα με έναν μπερδεμένο κιθαρίστα. Χτες ξενύχτησαν μαζί ως τις τέσσερις το πρωί παίζοντας μουσική. Η κοπέλα με την οποία συζεί ο μουσικόφιλος Βέλγος της Άνας είναι, φαίνεται, εξαίσια προχωρημένη.

 


Ήταν και εκείνη η άλλη, η Κάτια, ευγενική με γκρι μαλλιά κομμένα κοντά και τονισμένα μαύρα ματοτσίνορα. Ξεκίνησε ως ηθοποιός, μυήθηκε σε όλες τις κινέζικες φιλοσοφίες, έμαθε αγιογραφία και ψηφιδωτό. Έκανε θεραπείες γέλιου, σωματικού εξαγνισμού, αγάπησε τους ανθρώπους όσο κανείς. Δίδαξε ορθοφωνία και αναπνοή, και αν ψάχνετε δασκάλα δίχως δασκαλίστικο ύφος που να μην παίρνει μυρωδιά από διδαχές περί αυθεντίας, ε, τότε η Κάτια είναι ο άνθρωπός σας.

Γνωρίζω ακατάπαυστα τέτοιες γυναίκες. Ολόκληρες όχι μισές. Δεν παρατηρούν καμιά διαφορά. Δε τις ενοχλεί που διαφέρουν. Σχεδόν τους διαφεύγει. Μακάρια η διαφορετικότητα. Όταν είναι ελαφριά. Σαν το χώμα που τους σκεπάζει. Μακάρι να μην είναι η διαφορετικότητα στολή τόσο φανταχτερή. Είναι φορές που δυσκολεύομαι να την κρύψω. Είναι φορές που δυσκολεύομαι να με αντέξω.


 

 

[Οι Δρόμοι Της Αγάπης] Του Γρηγόρη Σακαλή


 

Όταν σε συναντώ
ξεκαρδίζομαι στα γέλια
τόσο πολύ σ’ αγαπώ
όταν σε ακολουθώ
πνίγομαι σε ρηχό νερό
τόσο μ’ αγαπάς
όταν σε δολοφονώ
στο κρεβάτι μονάχος κοιμάμαι
μα ξαγρυπνώ
ξέρω
την αγάπη για να συναντήσω
πρέπει να γίνω ταπεινός
μα έχω πολύ δρόμο μπροστά μου
να περπατήσω.

 

 

[Άλικο Της Άνοιξης] Της Δέσποινας Δεληγιαννίδου


 


Είναι ένα σαθρό άλικο χρώμα
αυτό που βάφει φοβισμένα χείλη
έτοιμο να καταρρεύσει
με ένα δειλό τρέμισμα
στην ανοιξιάτικη μπόρα

είναι ένα σαθρό άλικο χρώμα
αυτό που βάφει άτολμα χείλη
που το βάζουν στα πόδια
όταν μπουμπουκιάζει ο έρωτας
σε φύλλα ευκαλύπτου

είναι ένα αιμάτινο άλικο χρώμα
αυτό που βάφει έτοιμα χείλη
που ρίχνονται στη μάχη
με σθεναρή απόφαση
να διεκδικήσουν ό,τι τους αναλογεί
Έρωτα
Επανάσταση
Δημιουργία
ΖΩΗ


 

 

[Κρυψώνα] Της Νανάς Τσόγκα

 

Σφαίρα η ζωή”, μου έλεγες χθες πάλι
αθάνατος ο πόνος σου ανάμεσα στα φρύδια
- μόλις σε ξανακοίταξα έσπασε
η κορνίζα πάνω στο τραπέζι.
Λίγο πριν βρει τη θέση της αχτίδα γαλανή να σε τυλίξει
ο κύκλος αψεγάδιαστος σαν ίριδα ματιού σε διαστολή
θαλάσσια ποντισμένος
με ανοίγει σε παράθυρα συμμετρικά βυθού
και χωρίς ήχο σπάω σε κοράλια
- άγριο άτι ανεμπόδιστο ο καιρός
τρέμουνε τα νερά ως τα σωθικά μου
η αλμύρα σε πληθωρισμό και πάω
όλο πιο κάτω.
Το κλειδοκύμβαλο του Μότσαρτ αιωρείται
παίζοντας σαν παιδί στα δροσερά
πλακάκια του απογεύματος
σφάζονται τρυφερότητες κάτω
απ’ την ταραχή της πέτρας, καρδιά μου
μόλις ένα τρίξιμο μακριά μου
η σκιά του Ροζινάντε κυνηγάει καταδότες
ώσπου να στρώσει το ξημέρωμα σεντόνι στον ελαιώνα
στων παγωνιών τα μάτια γρήγορα νυχτώνει
- τόσο διάφανος εσύ
από την πίστη να πετάς και
αναστημένος απ’ την αβυσσαλέα όρεξη
για αμφιβολίες
κάθε φορά που μπαίνω
στη φωτογραφία σου.

Σκάρτο ένα τεταρτάκι θα κοιμήθηκα
και μου ’φτιαξες στον ουρανό μπαλκόνι.

 

 

[Απόδραση] Της Ράνιας Καταβούτα

 

Καληνύχτα, λοιπόν. Θα μείνω μόνη με το σκοτάδι και θα αναμετριέμαι με τις λέξεις. Θα ‘ρθει και το ξημέρωμα, θα το μυρίσω στα δάχτυλά μου, έτσι όπως θα κατεβαίνει η Αυγή. Μέχρι τότε θα έχω κάνει άπειρες διαδρομές. Θα ‘χω φύγει και θα ‘χω γυρίσει. Θα έχω σκεφτεί χίλιες φορές τι είναι ζωή και δεν θα έχω απαντήσει ούτε μία. Προσπάθησα. Προσπάθησα να βρω ένα νόημα, να πιάσω μια άκρη από το νήμα αυτό και να κάνω μια αρχή. Πολλές φορές αυτή τη νύχτα. Και κρατάει πολύ. Πολύ σκοτάδι να μας καλύπτει. Εμένα, εσένα, που κοιμάσαι στην άκρη του κρεβατιού. Πάλι χαμογελάς στον ύπνο σου. Άραγε ονειρεύεσαι ή είναι μια ασυνείδητη μυική σύσπαση; Σκέψου! Το χαμόγελο να οφείλεται σε μια ασυνείδητη σύσπαση μυών. Πλάνη. Πλάνη και γω που το κοιτάω και σε μακαρίζω;

Χαμογελάς τόσο ωραία στον ύπνο σου, που σου αξίζουν χίλια φιλιά. Χίλια φιλιά μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι που κάνει την ώρα απτή, που κάνει τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα να χαρακώνουν, να δεις, το πρωί θα ‘χω σημάδια στο δέρμα.
Καληνύχτα, λοιπόν. Όταν ξυπνήσεις, κλείσε τα παράθυρα. Θα φυσάει δυνατά σήμερα.

 

 

[EINE KLEINE NACHTMUSIK] Της Ελένης Γαλάνη

 

Στις ρίζες που σε ανάστησαν έθαψες τα βήματά σου
κάρπισαν εντός σου συνθέσεις φωτός εραλδικές
θλίψεις μετάλλινες σε κήπους ανθοστόλιστους κρεμαστούς
μες σε σκιόφως από όνειρα έμαθες να βλάσταίνεις
παιδί με τα μαύρα λουστρίνια σου αναζητούσες στις κάμαρες
του παιγνιδιού τα πρόσωπα των συντρόφων
μετά σκόρπισαν στην πρώτη ρηξιά του μπιλιάρδου
οι μοίρες των ανθρώπων σε άδεια δωμάτια
ξέρω δεν βολεύονται τα μάτια σου σε σπίτια χαμηλοτάβανα
δεν καταδέχονται τα χέρια σου ορίζοντες χαμηλούς
όσοι αγάπησες μπλέχτηκαν στα κλαδιά σου ίσκιοι πουλιών
μπολιάσαν τον κορμό σου πληγές οι προσφιλείς κεκοιμημένοι
θυμάσαι το παιγνίδι που παίζαμε παιδιά;

 

«ζεστό» θα πεί ε ί σ α ι κ ο ν τ ά
«κρύο» σημαίνει α π ο μ α κ ρ ύ ν ε σ α ι
κι όλο καιγόσουν όσο πλησιάζες όλο έλαμπες όσο καιγόσουν
έτσι σε κατάπιε κι εσένα ξαφνικά το μεγάλο ηλιοτρόπιο
σε βρήκα χρόνια μετά τη σάλα με τα μαρμάρινα αγάλματα
να αιωρείσαι
προς παραδειγματισμό των ταπεινομένων
ένας ήλιος δωματίου
ξεκάρφωτος ανάμεσα στις βελούδινες κουρτίνες
με υπόκρουση
μικρή νυχτερινή μουσική
σου είπα : «μη συγχωρείς αυτούς που σε σκοτώνουν»
όμως εσύ ζώστηκες τα κρύσταλλα τα βαριά της ψυχή σου
και γελάς
στο ρόλο που σου ανατέθηκε να είσαι αυστηρά διακοσμητικός
χάριν όρκων παλιών
αμετακίνητος

κι όμορφος όπως παλιά
πολυέλεος

 

 

[Το Σώμα, Αγάπη Μου, Το Σώμα] Της Νίνας Ράπη


 

Σε μια παραζάλη, μια δίνη χανόμουνα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε.
Ο αέρας, το φως, το σώμα είχαν γίνει ένα και η ενέργεια μεταστράφηκε σε ύλη.
Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τα φώτα, τον κόσμο, τις κινήσεις των χεριών μου
δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω το ένα απ’ το άλλο.
Δεν μπορούσα να δω τίποτα, ούτε μάτια, ούτε αυτιά, ούτε στόματα.

Ποιος χρειάζεται μάτια και αυτιά και στόματα
όταν μπορεί να μιλήσει το σώμα
και να δει και να ακούσει τα πάντα;
Το σώμα, ποιο σώμα, είπες.
Το σώμα, αγάπη μου, το σώμα απάντησα.
Το αιωνίως παρόν σώμα.
Το δεν-μπορώ-χωρίς-αυτό σώμα.
Το σοφό σώμα.
Το σώμα που ψάχνει. Ψάχνει ποιον είπες, ψάχνει τι;
Ψάχνει τους πάντες και τα πάντα, απάντησα.
Ψάχνει εσένα, ψάχνει εμένα, ψάχνει το…

 


Σταμάτησα να μιλάω.
Γιατί να μιλάς όταν δεν υπάρχει τίποτε που δεν μπορεί να ειπωθεί με τη σιωπή;
Τη σιωπή που δημιουργεί ένα καρδιοχτύπι, τη σιωπή που σπάει τον ήχο του.
Τον ήχο μιας ανάσας που ξεψυχάει στο γυαλί και γίνεται πάγος.
Αλλά ποιος θέλει πάγο όταν μπορείς
να νιώσεις την κάψα της στιγμής, την κάψα της επιθυμίας,
την κάψα ενός τρυφερού ψίθυρου. Ψίθυρου;
Γιατί να ψιθυρίσεις όταν μπορείς να φωνάξεις;
Να φωνάξεις και να ακουστείς.
Να ουρλιάξεις και να σου ουρλιάξουν.
Να αλληλοκουφαθείτε.


Όχι, όχι θέλω σιωπή, τι ηδονή να έχουμε και πάλι σιωπή.
Επαναλαμβάνουμε τους εαυτούς μας, μου φαίνεται. Ξανά και ξανά.
Απεχθάνομαι την επανάληψη.
Επανάληψη χωρίς ρυθμό.
Επανάληψη χωρίς νόημα.

 


Τι ακριβώς εννοείς; είπες.
Εννοώ ότι δεν ξέρεις τίποτε, απάντησα.
Και γιατί να ξέρω.
Δεν θέλω να ξέρω, εντάξει;
Όχι, θέλω να ξέρω, είπες.
Που ήσουν χθές;

Χώρο, χρειάζομαι χώρο. Χώρο στο μυαλό μου.
Χώρο ν’ ακούσω μόνο αυτό που θέλω ν’ ακούσω.
Να σβήσω, να διαλύσω τα υπόλοιπα χωρίς άλλη σκέψη.
Όλα τα περιττά, όλα τα απ’ έξω, όλα τα παραμύθια.
Είναι σκληρό αυτό; Εγωιστικό; Αυνανιστικό;
Ή απλώς η αλήθεια;

Αλήθεια! Χα! Υπάρχει κάτι που λέγεται αλήθεια; είπες.
Ξέρεις πολύ καλά ότι αυτό που είναι αλήθεια σήμερα,
γίνεται ένα ψέμα αύριο.

 


Μα τι είσαι; Σε ξέρω; Με ξέρεις;
Ή απλώς σέρνουμε τα πόδια μας δίπλα δίπλα
σπρώχνουμε καταναγκαστικά τη μια στιγμή στην άλλη,
από φόβο μη και μείνουμε σε ακινησία για λίγο και δούμε τι γίνεται.

Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει,
άψυχα σώματα είμαστε
που κινούνται το ένα κοντά στο άλλο,
σπρώχνοντας νευρωτικά το χρόνο να περάσει,
από φόβο, άγχος και αναγκαιότητα.
Σε άκουσα που ανέφερες τη λέξη αναγκαιότητα νωρίτερα,
νομίζεις ότι δεν ακούω;
Νομίζεις ότι δεν είμαι εδώ;

Είμαι πάντα εδώ και σε περιμένω.
Περιμένω εσένα, περιμένω κάτι. Περιμένω.
Δεν είμαι ποτέ πουθενά εξ ολοκλήρου και αυτό είναι το πρόβλημα.
Μεγάλο πρόβλημα. Αυτή η να-υπάρχω-εδώ υπόθεση.
Αυτή η να-υπάρχω-εδώ-τώρα υπόθεση.
Πονάει. Πολύ.

Και τι έχει για φαγητό σήμερα;

 

Το αγαπημένο σου, είπες.

 

 
Kubrick αγάπη μου

 

 

Γιατί αυτό είναι πιο δύσκολο, πιο απαιτητικό, πιο γυμνό.

 

[Αποσπάσματα Εξομολογήσεων] Του Ηλία Πετρόπουλου


Δεν κατέχω το κλειδί του μουνιού σου.
Δεν μπορώ να εξηγήσω την ψυχή μου.
Κι όλο ξεθυμαίνουν απ’ τα ρουθούνια μου,
ανάκατα,
τρυφερά αισθήματα και ξίδι και χολή
Και μόνον το μουνί με κάνει και ξεχνώ

Μα δεν είναι περίεργο
ένας κυνικός σάν κι εμένα
να βασανίζεται από αισθήματα;
Δεν είναι άδικο;

Βλέπω όνειρο
είμαι, λέει, σε μια Kneipe
κι αυτή πίνει στο μπαρ
(γιατί εκεί είναι πιο φτηνά)
και φοράει μαύρο πανταλόνι λαμέ
κι όπως κάθεται, λέει, στο ψηλό ταμπουρέ
τα κωλομέρια της ξεχειλίζουν
κι εγώ πλησιάζω κρυφά, σα γάτα,
πατώντας στα νύχια των ποδιών,
κι απλώνω τα χέρια, λέει,
για να την πασπατέψω…



Ω, αιδοίον, ορφανών ωδείον,
κέρας της Αμαλθείας,
θηκάρι μου, Σκύλλα και Χάρυβδη.
Ω, αιδοίον, χοάνη του Διαβόλου
ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη
ω, αιδοίον, Μέκκα των λογισμών μου.


 


δεν εζήτησα συμβουλές και συμβουλές μου δίνουν
απρόσκλητοι συμβουλάτορες φαφλατάδες μικροαστοί
λένε λένε κι όλο προφητεύουν
τάχα θα με φάνε οι ωραίες γυναίκες
ενώ χαρά μου να με φάνε οι καλλονές
κι αλίμονο σε σας δυστυχισμένοι
που τα γεγονότα δεν σας χορταίνουν
κι η ζωή σας χτισμένη σιωπή και κακομοιριά
όσο για μένα
κρυφά την αγαπώ και είναι ωραία
και είναι αβρή και μυστικά την αγκαλιάζω
ούτε πουλί μάς βλέπει
ούτε ανθός μάς ακούει
φιλιόμαστε κι οι τοίχοι καμπυλώνουν



Η Ποίηση είναι μια απάτη
κι ο Ποιητής αρχιψεύταρος.
Μόνο το Σώμα που λατρεύεις υπάρχει.


****


Πουτάνα Μνήμη,
άσε με, λιγάκι, ήσυχο.
Μάσε τα ξεσκλίδια σου
και χάσου από μπροστά μου,
ξεκωλιάρα Μνήμη.