Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[Κόρη] Του Ανδρέα Εμπειρίκου


 


Το σπίτι βριθεί από χαρά
Καθώς λαγήνι πλήρες γάλακτος στον ήλιο
Ένα κορίτσι στο παράθυρο κρυφά
Δίνει τα στήθη της στα περιστέρια.

Γιομάτα σφύζουν τα βυζιά
Και στέκουν όρθιες οι ρώγες
Τα πιπιλίζουν τα πουλιά
Κι αιφνής το γάλα ξεχειλίζει

 

ΜΑΡΜΑΡΥ-ΓΗ Του Γιώργου Κακαέ

ΜΑΡΜΑΡΥ-ΓΗ

Ίσως όφειλα να σε αφήσω
προτού με φορέσεις
ίσως έπρεπε να με γδύσεις
πριν καν σε γνωρίσω
θα μου χρωστάς χειμώνες
ως το τέλος
θα σου χαρίζω αγάπη
δίχως έλεος
κι όταν
στη φτέρνα με φιλήσεις
υπόσχομαι
να μην αυτοκτονήσω
δεν αρκεί μόνο αυτό,
θα πεις,
και θα ζητήσεις αποζημίωση
θα κλάψεις
και στις τσέπες μου
θα ψάξεις
για γάζες
άδειες είναι αυτές,
θα πω,
και θα γλείψω
τις πληγές σου

ΕΡΩ-ΤΗΞΗ
Σάββατο βράδυ μαζί ή χώρια
δεν έχει σημασία
Μόνο το κυριακάτικο πρωινό
με νοιάζει πια
Το ξύπνημά σου, ο μέτριος καφές, το νιοστό τσιγάρο
Ανοίγεις την εφημερίδα
και το μάτι σου πέφτει στην αναγγελία γάμου
ενός ελεεινού ζευγαριού
Τη διαβάζεις δυνατά και γελάμε με αφέλεια
«Θες να ζήσουμε μαζί;» ρωτώ αυθόρμητα
«Θέλω να ζήσουμε» μου ψιθυρίζεις
και κλωτσάς το “μαζί” μακριά

 

Το Θνήσκον Κτήνος Του Διονύση Καψάλη



«ΚΙ ΕΣΥ σαν να μιλάω σε ντουβάρι –
ποτέ σου δεν κατάλαβες πως νιώθω,
κι όταν ανοίγω μια κουβέντα σταματάς,
δεν θες ν’ακούσεις – ».
τι ν΄ακούσω, τι να πώ·
να σκύψω να φιλήσω το μουνί σου,
κι όλα θα βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
«Ο νους σου στο μουνί – »
ποιόν ενδιαφέρουν
οι φλογεροί συναισθηματισμοί μας
κι εκείνες οι αβρές ιδανικεύσεις,
οι έρωτες, οι κρίνοι, τα σονέτα.

Και κάτω απ΄την αβρότατη επιφάνεια,
όχι πολύ βαθιά, δυό λέξεις μόνο
κάτω απ΄την επιφάνεια, το κτήνος,
το θνήσκον κτήνος – θέλει να γαμήσει,
αυτό μονάχα͘· όλα τα΄άλλα θα΄ναι
φαντάσματα του στερημένου ανθρώπου,
σταυροφορίες στην οθόνη τ΄ουρανού.
Αν μείνει κάτι θα΄ναι το γαμήσι.



Αν κάποιος αγαπήσει μια γυναίκα,
το σώμα της γυναίκας ή κι ακόμη
μέρος του σώματός της (αυτό μόνοένας αληθινός ηδονοθήρας
είναι σε θέση να το καταλάβει),
μπορεί να εγκληματίσει, να σκοτώσει
τη μάνα, τον πατέρα, τα παιδιά του·
ο Πούσκιν είχε πάθος με τα πόδια
των γυναικών κι έγραψε στίχους· άλλοι,
χωρίς να γράψουν στίχους, δεν αντέχουν
να τα κοιτάξουν καν με ηρεμία
(Φ.Ντοστογιέφσκι, Αδελφοί Καραμαζώφ)

Το αιδοίο και το θαύμα μιάς απόλυτης
παράδοσης στον κόλπο της γυναίκας –
αυτό ποθώ, δεν το’ κρυψα ποτέ μου·
μόνο από μένα κρύβομαι, τη βία
του κρατημένου πόθου που με πνίγει,
και πρέπει γράφοντας να εξανθρωπίσω
εικόνες άφατης λαγνείας : το μουνί,
το ξαγαρό αιδαίο, ένας κόσμος
αδιάφορος στο φόβο του θανάτου.

Και τώρα μίλησε μου εσύ για τ’ άλλα.

 

ΠΑΘΟΣ ΣΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΟ ΒΑΘΟΣ Του Γιάννη Ευθυμιάδη

 

Το πάθος μου το ’χω χορτάσει

Κι ας είχα χάσει την ψυχή μου

Βρήκα στο τέλος την αρχή μου.



Βάζω κλειδιά μέσα στις λέξεις

Για να διαλέξεις να κλειδώσεις

Όσα κρυφά θες να μου δώσεις.



Βλέπω το λάμδα να χορεύει

Το μι γητεύει όπως μύθος

Το έψιλον όρθιο στήθος.



Γράμματα ανάκατα ξαπλώσαν

Το ύψιλον σαν το κορμί μου

Το φι ανάστροφη η ορμή μου.



Πόσα ωμέγα να φιλήσω

Κι εκεί να κλείσω όλο το πάθος

Σε σκοτεινού μυαλού το βάθος;