Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

νά τ' αγγίξω;είπε αυτός
(θα τσιρίξω είπε αυτή
μιά φορά είπε αυτός)
απαλά είπε αυτή

(να τό δαγκώσω;είπε αυτός
πόσο;είπε αυτή
τί μου ζητάς;είπε αυτός
να μέ κοιτάς είπε αυτή)

να συνεχίσω;είπε αυτός
(θα σέ μισήσω είπε αυτή
αν σέ φιλήσω είπε αυτός
θα σέ αφήσω είπε αυτή

παίρνεις χάπι;είπε αυτός
είναι αγάπη;είπε αυτή)
είσαι αναμμένη;είπε αυτός
(είμαι θλιμμένη είπε αυτή

θά μου 'ρθει ίλιγγος είπε αυτός
ναί αλλά η σύζυγος είπε αυτή
σιγά τώρα είπε αυτός)
κοιτάς την ώρα είπε αυτή

(πώς βογκάς!είπε αυτός
μη σταματάς είπε αυτή
πιό δυνατά είπε αυτός)
πιό αργά είπε αυτή

(χύνω!είπε αυτός
σβήνω είπε αυτή)
είσαι δικιά μου!είπε αυτός
(είσαι δικός της!είπε αυτή)

ε.ε. κάμμινγκς
"33x3x33 Ποιήματα-Δοκίμια-Θραύσματα", σε μετάφραση Χάρη Βλαβιανού, των Εκδόσεων Νεφέλη.


 

 

το αποκατω είναι μια υπέροχη φαντασίωση τιμωρίας...
Το υποσυνείδητο ξεδιπλώνεται μέσα από τα παιχνίδια της γλώσσας.
Jacques Lacan
Μην αντιστέκεσαι
Το πάθος έρχεται
Θα σε ταΐζω Χάδια,καβούρια και φιλιά

 

- είμαστε αριστεροί, πιο αριστερά είναι ο γκρεμός
-εμένα χαρά μου, ο Μπακούνιν με κοιτάει από δεξιά
-την τελευταία ώρα έχω κάνει πάνω από δέκα ανθυγιεινές σκέψεις..
-αισιόδοξο θα ήταν αν ερχόταν τριήμερο οργασμών....εκδηλώσεων..κλπ..
-σημασία έχουν αυτά που θέλουμε να πούμε

 

 

Is this a dream
I feel the earth beneath my feet
The hunter is my name
Yes I am the hunter

We force it down
Put on a play to hide our shame
No wonder we're in chains
Time to feed the hunger

 

Χάρη τους τον σμίκρυνες.... γιατί?

 

The mistakes are all there waiting to be made..shall we begin dearest? Ph. Peter Lindbergh

 

 

''Βύθισε με και μένα στο ίδιο σκότος θέλω να σε καταλάβω... Γ. Ρίτσος

 

 

Όσο και να σε πείνασα τα προηγούμενα χρόνια
Δεν ήξερα πως υπήρχες
Με αβέβαια στην αρχή δάχτυλα
Στην άκρη κομμένα
Ζητούσα να επικυρώσω
Την κριτική του καθαρού λόγου
Ο Καντ δεν θα μου συγχωρούσε ποτέ
Τους αψεγάδιαστους κρυστάλλους
Που έλαμπαν γύρω απ’ τη μέση σου
Σαν φυλαχτά διαφορετικής θάλασσας
Ακόμη χαμένης
Δεν ξέρω αν υπήρξες
Αν περπάτησες κάποτε μαζί μου
Στο συνέδριο των τυφλών
Με το ρίσκο του ισορροπιστή
Αναζητώντας λαίμαργα ψέματα
Δεν ξέρω αν μπήκα ποτέ
Στο λαβύρινθο των αυτιών σου
Στη λεπτή τροχαλία του αφαλού
Στον απόκοσμο διάδρομο της γλώσσας σου
Με το άνθος του σάλιου
Στις συνωμοσίες των γεννητικών σου οργάνων
Στον ακίνητο θόρυβο της μύτης σου
Μέσα στις θυελλώδεις μασχάλες
Που προετοίμαζαν το κορμί
Στους πόρους απ’ τις γιορτές του δέρματος
Ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών σου
Δεν ξέρω αν χώρεσα ποτέ πίσω
Στην ειρωνεία της εφηβείας σου
Αν έγινα για λίγο συνηθισμένη σταγόνα
Στα τζάμια σου
Σχέδιο για την αναπαράσταση
Ενός κράτους οργάνων
Με κατάλευκα καύσιμα
Εκείνη την εποχή ακόμη πίστευα
Στη θεωρία της αφομοίωσης
Ζηλεύω τον κόσμο
Που πέρασε από τον ουρανίσκο σου
Τα φώτα που είδαν για πρώτη φορά
Το στήθος σου γυμνό
Ζηλεύω το γάλα
Που έτρεξε απ’ τις ρώγες σου
Χωρίς χρόνια
Το περιοχεύω
Το στολίζω στο στόμα μου
Με λιγότερη θάλασσα
Τις πυκνότητες
Που ωρίμασαν στα μαλλιά σου
Αχάριστες
Με χορτασμένο πόθο
Σαν εγκαταλειμμένο ποίημα
Ακόμη αναμμένο
Τώρα που έχεις τα δικά σου ποιήματα
Οι λέξεις έχουν σβήσει
Θέλω να σε ιδρύσω απ’ την αρχή
Με ακάθαρτα χνούδια
Μέσα στα πρόστυχα χώματα
Του κορμιού σου
Γνωριζόμαστε τόσο καλά
Που υποφέρουμε την ίδια εικόνα...

~ Σταύρος Σταυρόπουλος (Σάρκα) ~