Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Η Οlympus στο τελος ομως τα σπαει...

 

View attachment 26520 View attachment 26521

 

 


Κλείσε τα μάτια και δες... Δες τις βαθιές και ανεκδήλωτες επιθυμίες σου, να αντικατοπτρίζονται στον καθρέφτη του Αγνώστου.
Βγες από τον ρου το χρόνου. Μείνε στη στιγμή. Ζήσε τη. Είναι απερίγραπτα μεγάλη.
Ένας χώρος απέραντος, καλειδοσκοπικός.
Μην αφήνεις το συγκεκριμένο να σε περιορίζει και να σε καθηλώνει.
Νιώσε τη θέρμη της σάρκας. Άσε το ρίγος να σου αφυπνίσει ό,τι ο νους σου έχει ναρκώσει.
Κλείσε τα αυτιά σου και άκου. Άκου τον παφλασμό του αίματός σου. Καυτός χείμαρρος που ζωντανεύει κάθε σου κύτταρο.
Μελωδία γλυκιά, βγαλμένη από το ανάγλυφο της σάρκας, τη στιγμή που ριγεί στο άγγιγμα.
Δες τον ήλιο. Το δικό σου ήλιο. Αυτόν που σε αγκαλιάζει τρυφερά και σε προσκαλεί στο Άλλο. Εκεί που όλα είναι δικά σου. Όλα για σένα. Όχι για το μυαλό, μα για την ψυχή.
Αφέσου στο πάθος.
Αυτή την αχαλίνωτη και απρόβλεπτη δύναμη που με ορμή ανυψώνει την ψυχή σου σε κορυφές, πέρα από κάθε όριο…

~ Μαρία Μπαρδή : Passionate Soul ~

 

[Η Τιράντα] Της Γεωργίας Τρούλη


Χάιδευε η τιράντα σιγά-σιγά
Τον ώμο μου
Καθώς έπεφτε λέξη-λέξη
Η εξομολόγηση
Αυτονομήθηκε!
Ηρθε κι έγινε κόμπος
Με το κορδόνι της μπλούζας σου
Και δες!
Δες!
Πόσο μας ταιριάζει ο απαγχονισμός
Όταν τελειώνουμε λωρίδα-λωρίδα
Τον έρωτα

 

 

[Η Τέχνη Μας Μισεί Όλους] Του Γιάννη Ζελιαναίου

 

Η Λουίζα μου ‘λεγε συνέχεια πως
η τέχνη μας μισεί όλους
κι εγώ της έλεγα πως για όλα μάλλον φταίνε
τα alter ego.
Η Λουίζα δεν έκανε τέχνη
με τις λέξεις που ορίζεται η τέχνη
αλλά σίγουρα ο τρόπος
που έβγαινε από κάθε ταξί της Παλιάς Πόλης
θα ‘πρεπε να υπόκειται στο νόμο
περί πνευματικών δικαιωμάτων.
Έλεγε πως τα alter ego
δε βρίσκονται στην τέχνη
αλλά στα κρεβάτια
και στις κουζίνες
στα μπαρ και στα μπούκικα,
εκεί γενικά που η τύχη
ακόνιζε τσεκούρια.
«Καταλαβαίνω» έλεγε
αυτούς που χύνουν και κλείνουν τα μάτια
αλλά δεν κατάλαβα ποτέ τον Γούντι Άλεν
και τις νευρωτικές σκατόφατσες
στις ταινίες του.


«Για την κρίση έχω λύση» μου ‘λεγε
«Θα ‘πρεπε να φορολογούν τις χέστρες,
μερικά ξενοδοχεία στη Γαλλία
ξέρεις το κάνουν».
Κι όταν της έλεγα πως μάλλον δεν ήταν έτσι
η Λουίζα συνέχιζε να μου λέει πως
η τέχνη μας μισεί όλους.
«Δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει» συνέχιζε
πόσο ξινόγαλο ήπια μέχρι να γίνω
αυτό που είμαι
και σε πόσα alter ego
έκλεισα τα μάτια
μέχρι να πουν τη λέξη «χύνω».
«Η λέξη «χύνω» τελικά
θα ‘πρεπε να φορολογείται Λουίζα»,
της έλεγα
και ξέσπαγε στα γέλια.
Η Λουίζα έβγαινε
μέσα από τα ταξί της Παλιάς Πόλης
σαν αρτίστα αλλοτινών δεκαετιών.
Μια έξοδος που υπόκειτο σε όλους τους νόμους
περί πνευματικών δικαιωμάτων,
είχε δίκιο πως η τέχνη μας μισούσε όλους
και είχε δίκιο για πολλά ακόμα πράγματα
που λέγαμε πιασμένοι αγκαλιά
λίγο πριν κινήσει για τη νυχτερινή της βάρδια.
Η Λουίζα ήταν μια σκύλα.


 


[Από την ποιητική συλλογή «Μακάριοι
οι Σκύλοι του Οινοπνεύματος»,
Εκδόσεις Straw Dogs]

 

[Θα Λέω Ψέματα Πως Δεν Θα Ξαναφύγω] Της Μελίνας Με Το Χνούδι

 

Ξέρω ότι οι νότες είναι αριθμοί που χορεύουν. Μου λείπουν πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι, πολύ συγκεκριμένες στιγμές, πολύ συγκεκριμένα τοπία.
Ξέρω πότε να αφήνω χέρια. Πότε έρχεται εκείνη η ώρα που όλα είναι άλλα, διαφορετικά, όταν αρχίζουν να ανήκουν πια μόνο στην αφήγηση και ούτε καν στη μυθοπλασία.
Κανένας εξωραισμός, κανένα χάδι. Η αγαπημένη μου φράση είναι “Μέσα μας πρέπει να αγαπιόμαστε; Εγώ τρέχω έξω μου τώρα”


 

Είμαι σίγουρη ότι ο θάνατός μου θα προέλθει από υπερβολική δόση cult, δεν θα κρεμαστεί ποτέ στα περίπτερα και δεν θα εκδοθεί ποτέ σε διακόσια περιορισμένα αντίτυπα.
Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι πια ξένο. Ανακαλύπτω την ομορφιά σε τόσο ασήμαντα πράγματα, αυτή είναι πάντα εκεί, αδιαμαρτύρητα περνούν οι μέρες σε στέκια φίλων , έχω μεταλλαχθεί σε συναισθηματικό κάθαρμα μα ευχαριστώ για την αγάπη που ψιθυρίζει λόγια μέσα στ’αφτί μου όταν καμιά φορά μπερδεύομαι.
Όταν μεγαλώσω δεν θα γίνω ποτέ προιόν εμπορεύσιμο, διαδήλωση ή αφίσα. Όλα στο γρήγορο. Στο γρήγορο ο ήλιος. Η θάλασσα, τα βλέμματα, οι αγκαλιές, οι σιωπές. Το αίσθημα ότι κι αν πέσεις, δεν σε νοιάζει που θα χτυπήσεις.
Tribute στο εφήμερο. Αυτό το καλοκαίρι θα είναι ιδρωμένο με ανακατεμένα σεντόνια, άφιλτρα τσιγάρα, παγωμένα μοχίτο κι ένα φιλί στη ραχοκοκαλιά. Θέλω να είμαι εκεί. Κι ας χάσκω ολόκληρη.