Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[Ο Iούνης Είναι Γυναίκα] Της Μελίνας Με Το Χνούδι

Ξαπλώνει ανάσκελα στην κόχη της νύχτας . Μας σκεπάζει να μη κρυώνουμε. Κάθεται στα λιμάνια και ψέματα φεύγει, αρρωσταίνει ψέματα. Κεφάλι , μύτη, αυτιά, μάτια, λαιμός.

Με το μέτωπο κολλημένο στο τζάμι ο Ιούνης δεν μιλά κι όσα δεν λέει κλαίνε μέσα στην κοιλιά του. Φορά βρεγμένα εσώρουχα γιατί ανάμεσα στα σκέλια του στοιβάζει όλες τις αφές μας και έχει πόδια γεμάτα καψίματα από εξατμίσεις μηχανών. Διαβάζει ξεχασμένες εφημερίδες στις στάσεις του άδειου προαστιακού και έχει ενήλικα χέρια με παλάμες παιδικές . Σκύβει να δέσει τα κορδόνια του μα δεν τα καταφέρνει, του δένετε τα κορδόνια του σας παρακαλώ;

α φυλάει σκυφτός πάνω στα γονατά του, και όταν δεν έχει όρεξη παίζει κρεμάλα με το όνομά του. Στην πλάτη του έχει μια κρύπτη που οδηγεί σε μια πολιτεία βυθισμένη σε έναν αρχαίο ωκεανό. Ίσως να είναι και η Ατλαντίδα. Δεν γνωρίζω.

Θα σε ενημερώσω όμως όταν αποφασίσω να κατέβω εκεί κάτω.

Τριγυρνά πίνοντας μικρές γουλιές από ένα μπουκάλι περιστασιακών λέξεων ή ανοίγει τα πόδια του να ξαποστάσουν ανάμεσά τους θηρία. Παίζει πάντα τον κακό. Για να τον πιστέψουν, γελά ειρωνικά πίσω από τα δρώμενα.

Ο Ιούνης έχει σημάδια στους ώμους από τα ακουμπισμένα μας κεφάλια. Περιπλανιέται γλύφοντας και σνιφάροντας μυρωδιές που μας ανήκουν. Έχει και στόμα ο Ιούνης. Παρηγορεί, δαγκώνει, και καμιά φορά, ουρλιάζει κιόλας.

 

 

 

Life is a beach and I am the wave.

 

Η Λάσπη

Χώνω τα πόδια μου στην λάσπη
Φτύνω στον καθρέφτη το είδωλο που υπάρχει
Στα μάτια κοιτάω, σπάω το τζάμι
Αίμα 'π' τη φλέβα μου κάτι γράφει
Αγάπη, αγνή γιατί αυτή μ' έκανε στάχτη
Κι ώμος υπάρχει
Δεν την έζησα ποτέ μου μα υπάρχει
Δεν την άγγιξα ποτέ, τι κι αν την είπα χάδι
Αφού τίποτα δεν την περιγράφει
Κι όμως πέρασε από μέσα μου ήταν κάτι
Χαρτιά κακογραμμένα στοιβαγμένα στο ράφι
Σ' ένα ορθάνοιχτο κουτάκι
Εκεί σημειώνω, βαθμολογώ ανθρώπων λάθη
Εκεί μειώνω μόνο καρδιάς τα πάθη
Μεσ' απ' της θάλασσας τα βάθη
Μέσα στου ιστού την αράχνη
Τυραννά την μνήμη, τ' Αγρίμι μη μ' ακουμπάς, δε θέλω άλλη
Δυσκολεύομαι πια να πω για πάντα
Μπερδεύομαι όταν ανακατεύομαι με μπουκάλια
Άνθρωποι παραμιλάν, βρίζουνε, πίνουνε
Είναι αστείο! Πια εμένα μου θυμίζουνε
Μαύρο χρώμα στην παλέτα μου
Αφού μαύρα είναι τα όνειρά μου και μαύρη η μέρα μου
Μαύρη η καρδιά μου και το αίμα μου
Μαύρα τα πάντα! Χάλια μάτια, κράτα τα χέρια μου!
Κράτησέ με λίγο τρέμω
Και μόνο στην ιδέα πως σ' άλλα μέρη με βγάζει το τρένο
Βλέπω χιλιάδες πρόσωπα γηρασμένα
Θλιμμένα
Χιλιάδες πρόσωπα ίδια με 'μένα
Άνθρωποι χάσανε το νόημα
Αφού δεν ανάπτυξαν συναισθήματα ανθρώπινα
Βλέπονται χαμηλά, σκέφτονται κουτοπόνηρα
Μοιράζουν ψεύτικα χαμόγελα
Βλέπω ανθρώπους να κοιτάζουνε τοπία
Προκειμένου να μην βλέπουν αλλωνών τα προσωπεία
Κι όμως και τα μέρη έξω κρύα
Άνοιξ' τα μάτια σου, δες! ΠΑΝΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΙΑ