Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[Τα Σημεία] Της Κατερίνας Χανδρινού

Είμαι σκυμμένη και μαζεύω τις χρωματιστές κλωστούλες από το πάτωμα του εργοστασίου. Έπειτα τις κάνω μασούρι και τις παραδίδω. Είμαι σκυμμένη και είμαι νέα και μαζεύω τις κλωστούλες έχοντας μέσα μου εσένα. Με πονάς και είσαι το καμάρι μου και είμαι πολύ νέα και οι κλωστούλες είναι πολλές στο πάτωμα του εργοστασίου. Αυτή είναι η δουλειά μου: μαζεύω τις κλωστούλες και τις κάνω μασούρι. Τέλος της βάρδιας, δίνω τα μασούρια στην υπεύθυνη, πολύχρωμα, χαϊδεύω με καμάρι την κοιλιά μου, είμαι νέα, έχω σχολάσει. Όλα τα σημεία ενός άντρα, ένα προς ένα, όλα σου τα σημεία, πέρασαν από μένα, ακούμπησαν και τρίφτηκαν πάνω σ’ όλα τα δικά μου τα σημεία, πάνω στα σημεία μιας γυναίκας, την ώρα που σε γένναγα. Καμία άλλη γυναίκα. Δεν θα το αξιωθεί ποτέ αυτό καμία άλλη γυναίκα. Σε βάζουν πάνω μου οι γιατροί γιατί έτσι πρέπει, μου ανήκεις. Όλα τώρα αρχίζουν. Τα χρωματιστά κουρελάκια και οι κλωστούλες στο πάτωμα του εργοστασίου έκαναν τα πράγματα πιο εύκολα για μένα. Έκαναν τη γέννα μου πιο εύκολη όλες αυτές οι κινήσεις αναδίπλωσης του σώματός μου με σένα μέσα μου καθώς έσκυβα και μάζευα κλωστούλες. Παραδέχομαι λοιπόν, οι φωνές μου, οι φωνές του τοκετού, είχαν κάτι το υπερβολικό, μιαν αναντιστοιχία, κάτι που είχε να κάνει με θρίαμβο περισσότερο παρά με πόνο.Έπειτα ο θηλασμός. Καμία άλλη γυναίκα. Καμία άλλη. Μόνο το γάλα μου. Γάλα μου – μεγάλωσες. Παρά τη θέλησή μου. Τα δέρματά μας έπρεπε να απομακρυνθούν. Δεν έπρεπε να μας δει κανείς ενώ προσπαθούσα ακόμα να σε θηλάσω το πρωί πριν πας σχολείο. Το μεσημέρι όμως, θα μου το πλήρωνες ακριβά αυτό. Κύρια ανάκριση: ονόματα συμμαθητών, ποιος είναι ποιος, καταγωγές, επιδόσεις, συναναστροφές, πλήρης κατάλογος αναφορών. Σε παρατηρώ, σκέφτομαι πως το κεφάλι σου, ο λαιμός σου, οι ώμοι, όλα σου, όλα σου τα σημεία έχουν αγγίξει και πιέσει όλα τα δικά μου τα σημεία για να βγουν στο φως, να υπάρξουν και να κάθεσαι τώρα απέναντί μου, στο τραπέζι της πρώτης σου αυθάδειας.

 

Ήμουνα νέα, το πάτωμα του εργοστασίου γεμάτο απ’ άκρη σ’ άκρη πολύχρωμες κλωστές και κουρελάκια, εσύ ασχημάτιστος. Θυμάμαι τους αρμούς απ’ τα πλακάκια και από πάνω μου φωνές «να ’μαι πιο γρήγορη και πιο παρατηρητική και πιο επιδέξια», εσύ ακόμη ούτε που κλώτσαγες. Κάθεσαι τώρα απέναντί μου στο τραπέζι της πρώτης σου αυθάδειας. Θέλεις να φιληθείς, το ξέρω. Μια γυναίκα κατώτερή μου θα σε καταφέρει. Είσαι τόσο αγνός και είναι όλα σου τα σημεία ενωμένα με όλα τα δικά μου αφού έτσι, ασκώντας τους πίεση, γλίστρησες έξω και τώρα ζεις και κάθεσαι απέναντί μου, στο τραπέζι της πρώτης σου αυθάδειας, έτοιμος να φιληθείς.

Ενοχή. Ενοχή από τα σημεία σου προς τα σημεία μου, αφού ξέρεις ότι ξέρω. Όχι, μου λες, δεν θα βγεις με την κατώτερή μου γυναίκα ούτε με καμία γυναίκα αλλά κι αν θα ’βγαινες ήταν δικός σου λογαριασμός.
Σε ντύνω και σε ξεπροβοδίζω ενώ μου αντιμιλάς. Θέλω και εννοώ να μυρίζεις όμορφα. Να δει η κατώτερη το πουκάμισό σου πώς αστράφτει, τις γραμμές του, τι πα να πει να είναι τέλειες. Με τα χέρια μου τεντώνω όλες σου τις γωνίες που είναι οι δικές μου κι ας μην έχεις ακόμα ομολογήσει πως θα βγεις απόψε με την κατώτερή μου γυναίκα και πως θα φιληθείς. Πως θα φιληθείς ενώ ακόμα το μουστάκι σου δεν έχει τελείως φυτρώσει, έχει κενά, είναι νωρίς πολύ, είναι τα πράγματ’ άγουρα. Θέλω όμως να αναγνωρίσεις, θέλω να μου το πιστώσεις αυτό, πως είμαι ανεκτική, ανοιχτό μυαλό, θέλω να το θυμάσαι πως δεν σ’ εμπόδισα, δεν τράβηξα μπροστά σου εκείνο το βράδυ τα μαλλιά μου, δεν έκανα σα μέδουσα.
Κρατάω την ανάσα μου και κάνω πως κοιμάμαι. Το κλειδί σου στην πόρτα. Η ανακούφιση. Κρατάω την ανάσα μου ν’ ακούσω αν θα κάνεις μπάνιο. Δεν κάνεις. Χώνεσαι στη φωλιά σου, κουλουριάζεσαι και νομίζεις ότι δεν σ’ ακούω που κάτι ψιθυρίζεις και κάνεις το κρεβάτι σου να τρίζει. Μου ’ρχετ’ εμετός. Προτού ακόμη ακουστούν οι κοφτές σου ανάσες των ριπών του τέλους.

Στο πρωινό της επομένης είσαι λιγομίλητος, κομμένος. Καθώς στύβω τα πορτοκάλια, προσπαθώ να είμαι ευχάριστη. Περιγελάς τη ρόμπα μου και τις κινήσεις που κάνουν τα μπράτσα μου. Έχουν αρχίσει άραγε ήδη οι συγκρίσεις; Δεν δίνω σημασία, πάω να σου χαϊδέψω τα μαλλιά, μια κίνηση κάνεις σαν για ν’ αποφύγεις σφήκα. Κάνω κι εγώ να πω ότι σε μεγάλωσα μαζεύοντας κλωστούλες, κουρελάκια από το πάτωμα του εργοστασίου. Όμως δαγκώνομαι, θα ήταν λάθος, θα έχανα. Έχεις αργήσει.

Μόνη τώρα. Τρέχω στα σεντόνια σου να δω. Τραβώ το πάπλωμα, μετράω τους λεκέδες σου. Ταχυπαλμία. Σκοτοδίνη. Πιάνομαι απ’ το κάγκελο του κρεβατιού.

Κουπαστή ακυβέρνητου καραβιού. Νέα τάξη πραγμάτων. Συνειδητοποίηση. Η κατώτερη γυναίκα είναι όλες. Είναι κάθε. Είναι όποια. Είναι η ίδια η φαντασίωση που είναι κατώτερη. Η φαντασίωση της όποιας, της κάθε γυναίκας, είναι κατώτερή μου. Δεν έχει καμιά ελπίδα εκείνη να σε μάθει. Κακιά και ματαιοπονεί. Μας τρώει το χρόνο. Δεν το καταλαβαίνεις;

Με κοιτάς με ειρωνεία. Μονάχα η ώρα του φαγητού μας απόμεινε και με κοιτάς με ειρωνεία. Το πώς τρώω, όλα. Μιλάς πριν τελειώσω, έχεις απαντήσεις. Αναψοκοκκινισμένος. Σε χάνω, σε χάνω, το νιώθω.

Παρακαλάω ν’ αρρωστήσεις, να έρθω κοντά σου, να σε περιποιηθώ. Να θυμηθείς το τάισμά μου, πώς είναι να σου δίνω στο στόμα ύλη από την ύλη μου. Σχετικά βαριά ν’ αρρωστήσεις. Ν’ αναγκαστείς ν’ αναζητήσεις τη διαβεβαίωσή μου πως όλα θα πάνε καλά. Κι εγώ να έχω την επιλογή να σου τη δώσω ή μη. Αβοήθητος, όσο το δυνατόν πιο αβοήθητος. Αλλά κυρίως, να νιώσω στο στήθος μου τον πυρετό σου, να παρατείνω την ανάρρωση όσο γίνεται. Να εγκαταλείψω το δωμάτιό μου για λίγες μέρες, στο κρεβάτι σου να εγκατασταθώ. Να σου αλλάζω διαρκώς κομπρέσα. Να προσπαθήσω να σου μείνω αξέχαστη τοποθετώντας σε ανάμεσα στους μαστούς μου. Αυτή η επαφή μας ίσως ξυπνήσει μέσα σου τη μνήμη των σημείων μας, έτσι όπως πάλευαν το ένα με το άλλο, γλοιώδη, παλλόμενα, ροζ.

Κι ίσως τέλος διευκολύνει την πορεία σου προς τα μέσα μου, έτσι όπως, έτοιμη εγώ να σε δεχτώ, με τα σκέλη μου σε διάσταση, σα σκούπα σάρκινη ηλεκτρική, γάλα μου, σκουπίδι μου, θα σε πιάσω απαλά στην αρχή από το σπάνιο σαγόνι σου και θ’ αρχίσω να σε πιέζω μέσα μου, θ’ αρχίσω να διαρρηγνύομαι απ’ το μαλλιαρό κρανίο που θα μπαίνει βασανιστικά μέσα μου, πιο μεγάλο και πιο σκληρό και πιο ζεστό απ’ όσο είχα φανταστεί. Θα νιώσω όλο το πρόσωπό σου, όλα του τα σημεία, μιαν ανάσα θα πάρω όταν θα φτάσω στο λαιμό κι έπειτα στους ώμους θα βογκήξω, ίσως εκεί να χάσω όλο μου το αίμα, ίσως να μην αντέξω αυτό το σφήνωμα, να μη φτάσω ποτέ πιο κάτω στο τριχωτό του στήθους σου, στην κοιλιά σου, στα σημεία του ανδρισμού σου, τα σημεία σου.

Μ’ ακόμα κι έτσι, ακόμα και τόσο από σένα να χωρέσω, θα είναι αρκετό. Αρκετό για να σε γλιτώσω, μια για πάντα να σε σώσω απ’ την κατώτερη γυναίκα.



[από το τρίπτυχο σεμινάριο λογοτεχνικής γραφής του Δημήτρη Τανούδη:
«shortstory: ένα σύμπαν σε συστολή» | «η γραφή ως στιγμή» | «προς ένα νέο τραγικό»
(Χειμώνας 2012 – Καλοκαίρι 2013)]

 

Hang on, hang on… life’s long, energy creates energy, things are all-right, hunger piles up, love waits… and when found… grows. Hang on.

- Jack Kerouac