Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Όλα τα λεφτά είναι κάποια από τα σχόλια των αναγνωστών, σ΄αυτό το παλιούτσικο, αλλά πολύ ενδιαφέρον άρθρο...Θα ήθελα να είμαι στο εν λόγω κλαμπ...



Μπήκαμε στο πιο διάσημο πριβέ club των οργίων
Τίνα Μανδηλαρά16/10/201207:5510
 


Η κράτηση των 5.000 λιρών, το σαδομαζό σόου και τα άφθονα ναρκωτικά
Αναζητώντας το πιο ακριβό και πολυσυζητημένο κλαμπ της Ευρώπης βρεθήκαμε στο πριβέ «The Box», που βρίσκεται στην καρδιά του Λονδίνου και υπόσχεται μια βραδιά γεμάτη διάσημους, απρόοπτα και σέξι θεάματα

«Ο λοι της Γης οι κολασμένοι, ενωθείτε» θα μπορούσε να είναι το μότο του αμαρτωλού -και κυρίως πανάκριβου- πριβέ κλαμπ του Λονδίνου που ήρθε να ταρακουνήσει για τα καλά τη βαριεστημένη βρετανική κοινότητα. Σε μια πόλη που έθρεψε τους Sex Pistols και χρησιμοποίησε τα sex shops για να διαμορφώσει το τουριστικό της προφίλ -βλέπε Σόχο-, το πριβέ κλαμπ «The Box» ήταν ακριβώς αυτό που έλειπε.

Σοκαριστικό, γκλαμουράτο και αμαρτωλά πολυτελές, προσφέρει στους απανταχού celebrities και μεγιστάνες μια καυτή πινελιά με live σαδομαζοχιστικά θεάματα και καμπαρέ αισθητική. Με αντάλλαγμα 5.000 λίρες (!), που στοιχίζει η κράτηση για ένα τραπέζι, και ποτά που φτάνουν να κοστολογηθούν όσο το μονόπετρο της δούκισσας του Κεντ, μπορεί κανείς να γίνει ένας από τους τυχερούς που θα εισχωρήσουν στα άδυτά του. Αλλιώς μαζί με την υποθήκη του σπιτιού του θα πρέπει προηγουμένως να έχει αφήσει κραταιό το αποτύπωμά του στο Hall of Fame - και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα βρει τραπέζι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μέχρι τώρα θαμώνες του εντελώς πριβέ -πιο πριβέ δεν γίνεται- κλαμπ είναι οι Μαντόνα, Κέιτ Μος, Lady Gaga, Γκαλιάνο, Μαρκ Ρόνσον, Aν Χάθαγουεϊ, Στινγκ, Ναταλία Βοντιάνοβα, Ματ Ντέιμον, Σκάρλετ Γιόχανσον, Κίρα Νάιτλι (ναι, ακόμη κι αυτή!) - για να αναφέρουμε μόνο μερικούς. Οι υπόλοιποι είναι Ρώσοι και Αραβες μεγιστάνες, μοντέλα και κάποιοι αφανείς που μπορεί να κερδίσουν μια θέση στο κλαμπ αρκεί να διαθέτουν το απαραίτητο «αμπαλάζ». Εν ολίγοις, να είναι ξανθές, πάνω από 1,80, με δερμάτινο κορσέ και μαστίγιο -και κυρίως έτοιμες για όλα-, αν θέλουν να κερδίσουν μια θέση στο βάθος του μπαρ.

 

«The Box», το καυτό κλαμπ που «σου επιτρέπει να ικανοποιήσεις όλες τις ανάγκες σου για ναρκωτικά, απόλαυση και κάθε είδους φετίχ»
Το λούσιμο με κοκαΐνη και το μαστίγιο της Σκάρλετ Γιόχανσον
Ποιο όμως είναι το μυστικό του «The Box» και τι είναι αυτό που το κάνει τόσο δημοφιλές στο έναν μόλις χρόνο λειτουργίας του; Σίγουρα το έξαλλο, γεμάτο σεξ και αμαρτία σόου και η εχεμύθειά του. Οι υπεύθυνοι κρατούν άκρα του… Box σιωπή όσον αφορά συγκεκριμένα ονόματα και μπορούν να σου διηγηθούν αμέτρητες καυτές ιστορίες, από τις οποίες θα απουσιάζει ωστόσο το απαραίτητο ονοματεπώνυμο. Ανάμεσα στους θαμώνες λέγεται ότι συμπεριλαμβάνονται τέκνα Ελλήνων κροίσων, αλλά οι υπεύθυνοι δεν επιβεβαιώνουν σχετικά. Κι αν δεν ήταν καθημερινά απέξω στημένοι οι παπαράτσι γνωρίζοντας ότι το μέρος τούς δίνει καθημερινό ψωμί, δεν θα ξέραμε ότι τόσοι πλούσιοι και διά-σημοι προτιμούν τις σαδομαζό βραδιές από τα βαρετά σουαρέ μπροστά στην τηλεόραση. Με το που εισβάλλει κανείς στο Σόχο, εκεί όπου ακόμη αναβοσβήνουν μέρα νύχτα τα λαμπιόνια με τις επιγραφές «XXX», όπου τα αγόρια μπορούν να σφιχταγκαλιάζονται ελεύθερα και τα υποτιθέμενα βιβλιοπωλεία κρύβουν στα υπόγειά τους απέραντα sex shops, ξέρει ότι τα πάντα είναι πιθανά - ακόμη και ένα κλαμπ που, όπως δηλώνει η σύζυγος του ιδιοκτήτη Φρατζέσκα Χαμερστάιν, «έχει το απαραίτητο χιούμορ και ακραία αισθητική που μόνο ένας Βρετανός καταλαβαίνει με αυτό τον τρόπο».


 

Οι Ρώσοι μπράβοι απωθούν τους περίεργους και δεκάδες παπαράτσι που στήνονται έξω από το κλαμπ για ένα τυχερό κλικ
Φτάνοντας πάντως μπροστά στην είσοδο έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι μπροστά σε ένα (ακόλαστο) μπουντρούμι: μια βαριά ξύλινη πόρτα υπόσχεται πολλά αλλά δεν αποκαλύπτει τίποτα από όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό του. Στον έναν όροφο δεσπόζουν ταπετσαρίες με καρτούν που θα μπορούσαν κάλλιστα να στολίζουν παιδικό δωμάτιο, ανάκατες με άλλες, γεμάτες ερωτικά συμπλέγματα με διακόσμηση βικτοριανού μπορντέλου, ενώ στον δεύτερο όροφο υπάρχει το πολυσυζητημένο πριβέ δωμάτιο. Οι φήμες θέλουν το δωμάτιο να ενοικιάζεται αντί ενός εξωφρενικά μεγάλου αντιτίμου για όποιον πελάτη διαθέτει πιο άγριες διαθέσεις, ενώ οι υπεύθυνοι επιμένουν ότι διατίθεται στους VIP που επιθυμούν να απολαύσουν καλύτερα τις «λογοκριμένες» σκηνές του θεάματος. Οσοι πάντως έχουν δει το σόου που επιμελείται ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του κλαμπ Σάιμον Χαμερστάιν, εγγονός της «ψυχής των μιούζικαλ» Οσκαρ Χαμερστάιν, μιλάνε για ένα οριακό θέαμα που διαθέτει όχι μόνο άφθονο σεξ αλλά και άπειρα απρόοπτα: αν έχεις την τύχη να κάθεσαι στην πρώτη σειρά, μπορεί να δεις να σε λούζουν με Don Perignon ή με baby powder κοκαΐνη (το περσικό χαβιάρι σερβίρεται δωρεάν μαζί με τα ποτά).


 

Μαντόνα: Η βασίλισσα της ποπ δεν λείπει από τη λίστα των θαμώνων
 
Η Κέιτ Μος, μαζί με τον σύζυγό της Τζέιμι Χινς, on the road για το «The Box»
Οπως όμως παραδέχεται και η Φρατζέσκα, πρέπει να έχεις πείρα από τους χρυσούς κανόνες της νύχτας για να εκτιμήσεις τις προσφερόμενες υπηρεσίες. Ή, όπως δηλώνει ένα από τα αστέρια του μαγαζιού και master of ceremonies, Raven O, το «The Box» σου επιτρέπει να ικανοποιήσεις όλες τις ανάγκες σου «για άφθονα ναρκωτικά, απόλαυση και κάθε είδους φετίχ».

Κατευθείαν φερμένος από το ομώνυμο αδελφάκι του που άνοιξε το 2007 στη Νέα Υόρκη, ο περίφημος Raven είναι από μόνος του ο λόγος -μαζί με την τραβεστί Rose Wood- για τον οποίο λένε ότι πρέπει να περάσεις από το πολυτελές καμπαρέ. Μου λένε ότι ο/η Rose δεν δίστασε να κάνει εμετό πάνω στη Σούζαν Σάραντον που καθόταν στο πρώτο τραπέζι ή να τυλίξει με το μαστίγιό του τη Σκάρλετ Γιόχανσον. Σε μια ατελείωτη περφόρμανς που κάνει τις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» να μοιάζουν με ροζ παραμυθάκι, ο/η Rose ξέρει να φέρνει τους διάσημους στα όριά τους - και να τους αρέσει. Αρκεί να μη φρικάρουν, όπως ο τραγουδιστής Moby, που υπήρξε και μέτοχος στο κλαμπ αλλά αποσύρθηκε γιατί «όλα όσα συνέβαιναν εκεί μέσα ξεπερνούσαν κάθε όριο». Οι υπόλοιποι απλώς αφήνονται σε αυτή την παράδοξη σαδομαζό «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» -όπως λέγεται και μέρος από το σόου- όπου δεν ξέρεις αν από τη γωνία θα ξεπηδήσει μια παρανοϊκή φαντασίωση ή η τρελή εκπλήρωση της πιο αλλόκοτης. Ωστόσο, όπως παραδέχεται και η Φρατζέσκα, «θέλαμε να βρούμε έναν τρόπο να εκπλήξουμε ακόμη και την Κιμ Καρντάσιαν ή την Πάρις Χίλτον που θεωρούν ότι τα έχουν ήδη κάνει όλα». Ισως γι’ αυτό σε κάποιο μέρος του σόου ο/η Rose χαριεντιζόταν με σαφή υπονοούμενα με ένα τσιουάουα - το αγαπημένο ως γνωστόν σκυλί της Πάρις. Ποιος, αλήθεια, είπε ότι δεν μπορεί κανείς να σοκάρει ακόμη και την Πάρις Χίλτον και μάλιστα στην καρδιά του ευρωπαϊκού και συντηρητικού, κατά τα άλλα, Λονδίνου;

 
Το εντυπωσιακό εσωτερικό του αμαρτωλού κλαμπ με αισθητική καμπαρέ
ΓΑΤΑΚΙΑ16/10/201211:01
ΑΜΑ ΗΞΕΡΑΝ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ ΣΤΟΝ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΑΤΑΚΙΑ ΘΑ ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΑΚΙ ΤΟΥΣ! ΑΥΤΑ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΠΛΕΟΝ. ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΒΑΡΙΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΥ ΤΟΛΗ!

Απάντηση
docklas16/10/201210:39
@Δημήτρης, @Μάνος ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ! Η ΖΩΗ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΘΕΛΕΙ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΧΙΟΥΜΟΡ, ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΟ' ΧΕΤΕ! ΝΑ' ΣΤΕ ΚΑΛΑ, ΓΙΑΤΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΓΕΛΑΜΕ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΣΗΜΕΡΑ!

Απάντηση
Δημητρης16/10/201210:16
Καλο αλλα λιγο .. τετοια οργια καναμε εδω στην Ελλαδα πριν 2500 χρονια απλα τωρα δεν συμφερει λογο φορολογιας γιατι ετσι και δωσεις 5000 ευρο θα παρει 1150 ευρο ΦΠΑ η εφορια και αλλα 1750 φορολογια εισοδηματος , θα ερθει και ο μπραβος αστυνομικος για τα δικα του 500 ευρο με αυτα που μενουν τι να πληρωσεις τα μοντελα ? την κοκαινη ? το ενοικιο ? τα μστιγια ? τι ?

Απάντηση
Μάνος16/10/201210:08
Στην Ελλαδα δεν χρειαζομαστε τέτοιο club.Προσφερονται απλοχερα καθημερινα αγρια σαδομαζοχιστικά όργια από Κυβέρνηση-Τρόικα.

Απάντηση
@Kill Bill16/10/201209:36
Δεν είμαι θρήσκος (ούτε καν.) αλλά.. Έλεος! Απο όλα τα σπερματοζωάρια, το δικό σου κατάφερε να μπεί πρώτο? Ευχεσαι να πεθάνουν ανθρωποι τιμωρημένοι απο το "χέρι" του Θεού?? Υπαρχουν ακόμα ανθρωποι σαν εσένα πίσω απο τον ήλιο??? Που επικαλούντε το Θεό για οτι μπούρδα τους κατέβει στο μυαλό? Ο Θεός που υποτίθεται ότι δίδαξε την αγάπη προς τον πλησίον?? Σε πειράζει που κάποιοι χώνουν 5 χιλιάρικα σε ένα μαγαζί??? Είμαι σίγουρος ότι καθόσουν πριν μερικά χρόνια και έβλεπες φωτογραφίες απο μεγαλο-μαναβηδες, με το μικρό νυχάκι "φτυαρι" για να καθαρίζουν το "δικανο" να σπάνε 5 και 10 χιλιάρικα στον κάθε τελειωμένο τραγουδιάρη στην Ιερά Οδό και να γελάς. Τι σε πείραξε? Τα σεξουαλικά όργια? Που ζείς? Στο 1800?? Τι κυκλοφορεί ρε σεις εκεί έξω.. Μετά αναρρωτιόμαστε για τις συνθήκες, τους πολιτικούς και γενικά την μ που δερνει την κοινωνία μας.. Η πρόκληση για εμάς τους Ελληνες είναι πώς κατι κολλημένοι σαν εσένα, θα απομονωθούν, αν θες την γνώμη μου.

Απάντηση
Αλέξανδρος Β16/10/201209:24
Κοιτάξτε μόνο τα πτώματα στις φωτογραφίες... Και τον φανταζί τάφο τους...

Απάντηση
@Kill Bill | 16/10/2012 08:2416/10/201209:13
ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΣ εδω ΡΑΙΝΑΜΕ ΜΕ ΓΑΡΥΦΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΤΡΑΓΟΥΔΙΑΡΗΔΕΣ, ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΜΑς ΠΛΑΝΗΤΗ κάποιων ανθρωπων καταβαραθρωνόταν η ζωή και εξαθλιωνόταν το μέλλον τους. Και ακόμη τώρα το οτι εμεις διαγουμε εν ειρηνη ειναι πολυτελεια για εκατομμυρια ανθρωπων που φευγουν κυνηγημενοι λογω πολεμων η εμφυλιων συγκρουσεων. Γι αυτο μη καταριεσαι τον κόσμο. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΟΗΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Αρκετη τη ημερα η κακια αυτης.

Απάντηση
hammerstein (fransesca) owns the Box16/10/201208:35
και ο Madoff εχεμύθεια και ικανοποιήση πελατών πούλαγε, και είχε Hollywoodiano πελατολόγιο εκτός των άλλων και πανάκριβες τιμές... υλικά για συνταγές που οι κάνουν τις μάζες να αφιονίζονται...

Απάντηση
Kill Bill16/10/201208:24
Η αναφορα και μονο σε ενα τετοιο μαγαζι αποτελεί πρόκληση για εμάς τους Ελληνες. Οταν καταβαραθρώνεται η ζωή μας και εξαθλιώνεται το μέλλον μας δεν μπορούμε να ανεχτούμε τέτοια μέρη όπου οι πλούσιοι κακομαθημένοι ψυχανώμαλοι ψάχνουν μέσα απο ακρότητες να γεμίσουν την άδεια ζωή τους. Ιδιαίτερα όταν τα λεφτά τους πηγάζουν απο αυτό το σύστημα που καταστρέφει λαούς. Δεν είμαι θρησκόληπτος αλλά όταν διάβαζα το άρθρο, μου ήλθαν στο νου τα Σοδομα και τα Γόμορα και ευχήθηκα οι θαμώνες του να έχουν την τύχη τους. Ολοι εκεί μέσα πρέπει να πεθάνουν τιμωρημένοι απο το "χέρι" του Θεού.

 

Συμβουλές για το Σεξ από τον Marilyn Manson
Emma Garland

 

Συναντώ τον Marilyn Manson στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του στο Kensington. Αφού ανταλλάσουμε χειραψίες, πετάγεται από μεριά σε μεριά, προσπαθώντας να αποφασίσει αν θέλει να κάτσει στον τριθέσιο καναπέ ή σε μια από τις καρέκλες που υπάρχουν στην διάθεσή του. Τελικά αποφασίζει να κάτσει στο πάτωμα, διπλώνοντας τα πόδια κάτω από το σώμα του. Εγώ διαλέγω μια από τις καρέκλες. Η όλη ιστορία μου θυμίζει λίγο επίσκεψη σε παιδικό ψυχολόγο και για μια στιγμή μου φαντάζει δύσκολο να φανταστώ το πως κάποιος με μια τόσο παιδικά σκανδαλιάρικη διάθεση, θεωρείται από πολλούς ο προάγγελος του θανάτου της κοινωνίας.

Από τότε που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ του με τίτλο "Portrait of an American Family" το 1994, ο Manson βρίσκεται καθισμένος στο σταυροδρόμι όπου συναντιούνται η σεξουαλικότητα, η βία και ο δημόσιος κίνδυνος. Έχει γίνει αποδέκτης ισχυρότατης κριτικής, από το να κατηγορείται για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά, μέχρι το να θεωρηθεί εν μέρει υπεύθυνος για τραγικά περιστατικά όπως η σφαγή στο λύκειοColumbine, μεταξύ άλλων. Όταν βρίσκεσαι να αντιμετωπίζεις μηνύσεις και κατηγορίες πιο συχνά και από το Napster, θα πίστευε κανείς πως μια σοφή κίνηση είναι να χαλαρώσεις λίγο την «δράση» σου. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τον Manson, ο οποίος έγινε ιερέας της Εκκλησίας του Σατανά και επαναπροσδιόρισε τον εαυτό του ωςGod of Fuck και Αντίχριστο, έτσι, για να σιγουρευτεί ότι οποιοσδήποτε προερχόταν από Χριστιανικό «στρατόπεδο» ήξερε με ποιον είχε να κάνει.

Εγώ, όπως άλλωστε και πολύς κόσμος ακόμα, ήμουν περίεργη να μάθω που τελείωνε οBrian Hugh Warner, ο νεαρός μουσικός δημοσιογράφος από το Canton του Ohio και που ξεκινούσε ο Marilyn Manson, ο crossdresser που γούσταρε να τρίβει τον καβάλο του πάνω σε κεφάλια σεκιουριτάδων. Ο άνθρωπος που γνώρισα, ήταν κάπου μεταξύ των δύο: είναι ο Marilyn Manson, που πρόσφατα απέκτησε το δικό του σπίτι, που βλέπειprimetime τηλεοπτικές σειρές όπως το Hannibal και το Sons of Anarchy και είναι πλέον «γονιός» μιας γάτας, της Lily White, την οποία πρέπει να την αποκαλεί έτσι γιατί εκείνη «σιχαίνεται την λέξη γάτα». Αυτή η ελαφρά αλλά σημαντική αλλαγή στην ζωή του, αντικατοπτρίζεται θετικά στο " The Pale Emperor", τον δέκατο στούντιο άλμπουμ του, που αποτελεί ίσως την πιο μεστή του δουλειά μετά το " Antichrist Superstar" του 1996.

ταν πήγαινα να τον συναντήσω, θεώρησα πως ήταν καλή ιδέα να του πάρω ένα δώρο, για να σπάσω τον πάγο. Και όταν εννοώ δώρο, εννοώ ένα τεράστιο λούτρινο μονόκερο που μάζεψα από ένα μαγαζί με είδη δώρου στην Liverpool Street. Τον βγάζει από την σακούλα και αφού τον κοιτάει για λίγο αναφωνεί: «τι σκατά είναι αυτό;»

Δεν το άφησε από τα χέρια του για τα επόμενα τριάντα λεπτά.

Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που σου έχουν δώσει ποτέ; Σε παρακαλώ μην πεις αυτό. Αυτό. Όχι, εντάξει, νομίζω πως ήταν μια κρεμάστρα του Χίτλερ.

Τι, πώς; Ποιος σου το έδωσε αυτό; Ένας τύπος που ασχολούνταν με τις εκτρώσεις. Δεν είμαι και σίγουρος. Βγάζω τα γάντια μου τώρα, μπορεί τα πράγματα να γίνουν επικίνδυνα.

 

Θα το ρισκάρω. Το καινούργιο σου κομμάτι, το « Third Day Of A Seven Day Binge», σε δείχνει να παίζεις ένα ρόλο αρκετά κοντά στην στερεοτυπική εικόνα που υπάρχει για σένα. Το τραγούδι είναι περίεργο. Η πρώτη κριτική που διάβασα για αυτό έλεγε πως «είναι ταυτόχρονα πιασάρικο και καταθλιπτικό» και μου άρεσε αυτό. Του έδωσε και πέντε αστέρια που είναι επίσης καλό. Δεν μου αρέσουν οι κριτικές που δεν είναι καλές. Όταν έγραφα το τραγούδι είχα έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Σκεφτόμουν πως αυτό το τραγούδι θα βοηθήσει να πολλές κοπέλες να βγάλουν το πανεπιστήμιο αν είναι στριπτιτζούδες.

Πώς;
Ξέρεις, για το ρυθμό και το beat του. Αλλά το τραγούδι θα μπορούσε να το πάρει κάποιος ως ένα σχόλιο για τα ναρκωτικά και μια αποτυχημένη σχέση. Ή θα μπορούσενα το δει βιβλικά. Είναι μια μεριά του που ελάχιστοι κοιτούν. Η απλή ιδέα δηλαδή πως την τρίτη ημέρα ο Χριστός αναστήθηκε και τα λοιπά και τέτοια. Και λέω «και τα λοιπά και τέτοια», επειδή μου σπάει τα νεύρα όταν ο κόσμος λέει «και τα λοιπά» πάνω από δύο φορές. Με εκνευρίζει τόσο πολύ που το έχω κάνει και τατουάζ στον καρπό μου. Επομένως δεν μπορώ να αυτοκτονήσω και να κόψω τις φλέβες μου, επειδή θα χαλάσω το τατουάζ. Όπως λέω πάντα, οριζοντίως αν θες την προσοχή των άλλων, καθέτως αν θες αποτελέσματα. Δεν θα με δείτε ποτέ να αυτοκτονώ. Ποτέ.



Η καριέρα σου έχει μετρηθεί και πολλές φορές οριστεί από το πόσο σοκάρεις το κοινό. Πιστεύεις πως ο κόσμος πλέον προσβάλλεται πιο εύκολα; Όταν καλλιτέχνες όπως εσύ ή οι Slipknot άρχισαν να παίρνουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας ο κόσμος έλεγε «θεέ μου, μιλάνε για τον σατανά, για σκατά και για σπέρμα». Τώρα όμως ο κόσμος είναι περισσότερο του στυλ «θεέ μου ο Justin Bieber οδήγησε το αμάξι λίγο πιο γρήγορα από όσο επιτρέπεται». Χωρίς σκατά και σπέρμα;

Φαντάζομαι αργότερα είχε και τέτοια, αλλά όχι εκείνη την στιγμή. Εγώ θυμάμαι εκείνη την ιστορία που έλεγε πως έκανα τον Zac Efron να σνιφάρει κόκα σε σχήμα σβάστικας.

Ισχύει;Δεν μπορώ ούτε να αρνηθώ ούτε να επιβεβαιώσω αυτήν την ιστορία, αλλά είναι πολύ αστεία. Η ουσία είναι πως δεν μπορείς να φτιάξεις ένα rock n' roll άλμπουμ χωρίς σημάδια, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.

Πώς είναι τα σημάδια του rock n' roll;Πρέπει να περάσεις μια διαδικασία. Μισούσα το ροκ όταν ξεκίνησα. Ήταν στις παρυφές του grunge και πολλές μπάντες έπαιζαν αυτό που αποκαλούσα «ροκ του λαού», γιατί όλοι ήθελαν να είναι σαν τον λαό, ξέρεις, με τα καρό τους τα πουκάμισα και τους Pearl Jam και τις μάχες εναντίον της Ticketmaster και όλες αυτές τις μαλακίες. Οι Nirvana ήταν διαφορετικοί. Ήταν από τις πρώτες μπάντες που κάλυψα ως δημοσιογράφος και θα πω σε αυτό σημείο ότι ήμουν ο άνθρωπος που έφτιαξε τον όρο « grunge» σε μια κριτική τουBleach. Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα.

 

Τι δεν σου άρεσε σε αυτήν την εποχή του ροκ; Ήμουν πάντα οπαδός των Doors και αν κοιτάξεις την ιστορία του rocknroll, στον Elvis, τον Jim Morrison, τίποτα δεν έχει αλλάξει, πάντα το ίδιο ήταν. Είμαι περήφανος που γεννήθηκα το 1969, γιατί ήταν η χρονιά που κατηγορήθηκε για πρώτη φορά ένα άλμπουμ ως αιτία για περιστατικό βίας. Ήταν το " White Album" των Beatles. O Charles Manson ήταν στο εξώφυλλο του Time και το Altamont αποτελείωσε το Summer of Love, εξαιτίας των Hell's Angels. Παίζω στο Sons of Anarchy και είμαι φίλος με διάφορα άτομα που μπορεί να μην είναι στους Hell's Angels αλλά σίγουρα καβαλάνε μηχανές. Σε εκείνη την εποχή γεννήθηκα και ειλικρινά δεν νιώθω ότι έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Μπορείς να ντύνεσαι διαφορετικά, αλλά πάντα το ίδιο θα ήταν και δεν γουστάρω τον κόσμο που προσποιείται ότι είναι κάτι που δεν είναι. Και μπορεί κάποιος να πει ότι λέω μαλακίες από την στιγμή που φοράω κραγιόν και κρατάω έναν μονόκερο, αλλά αν θες να τις παίξουμε, άντε πάμε. Εγώ έφαγα ξύλο κανονικά, με τον παλιό τρόπο, όχι μεcyberbullying. Θες να σου πω πώς να αντιμετωπίσεις το cyber bullying; Κλείσε τον υπολογιστή σου. Εμένα με σπάγανε στο ξύλο στην στάση του λεωφορείου.

Σε λίγο καιρό βγαίνει ο καινούργιος δίσκος σου. Το νέο τραγούδι που έχουμε ακούσει έχει μια αίσθηση κάπως Southern Goth. Θα μπορούσε να μας πει κάποια πράγματα για αυτό; Σε ευχαριστώ, είσαι το πρώτο άτομο που το παρατήρησε. Η μουσική είναι του Tyler Bates. Μερικές φορές παίζω ντέφι – εντάξει, μια φιάλη με Vicodin– και ίσως και κάποια πλήκτρα μια-δυο φορές. Αλλά σε γενικές γραμμές, απλά συνάντησα τον Tyler και είχαμε άμεσα μια περίεργη σύνδεση που καθόταν μακριά μου και ξαφνικά μου έλεγε «έχω μια ιδέα», οπότε και έβαζα τα ακουστικά μου και στεκόμουν μπροστά στο μικρόφωνο και τραγούδαγα. Τις περισσότερες φορές τραγουδούσα έχοντας ακούσει την μουσική για πρώτη φορά.

Ποιο είναι το τελευταίο ταμπού; Πολιτισμικά δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον, νομίζω ότι όλα έχουν ανακαλυφθεί και «παιχτεί» σε κάποιο βαθμό. Ακόμα και όταν βλέπεις εκπομπές όπως το Law and Orderή το CSI είναι συνέχεια: Σπέρμα! Παιδική κακοποίηση! Νεκροί! Κομμένα κεφάλια! Όλααυτά. Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το τελευταίο ταμπού πλέον, αλλά δεν το ψάχνω κιόλας. Δεν θα ήθελα να είμαι αυτός που θα βρει το τελευταίο ταμπού.

Πες μας κάτι που δεν ξέρει πολύς κόσμος για σένα... Πολύ κόσμος δεν ξέρει πλέον πως έχω σταματήσει να πίνω αψέντι.

Μα, είσαι και ιδιοκτήτης μιας μάρκας που φτιάχνει αψέντι.
Ναι, αλλά σταμάτησα να το πίνω για να μπορέσω να προστατέψω τρόπον τινά την ίδια μου τη ματαιοδοξία. Έχει πολύ ζάχαρη μέσα. Αισθάνθηκα σε κάποι φάση ότι δεν μου επιτρέπει να είναι το σώμα μοιυ τόσο έτοιμο ώστε να μπορώ να πλακώσω κάποιον στο ξύλο. Επίσης, όταν είσαι σε καλή φυσική κατάσταση το πουλί σου φαίνεται μεγαλύτερο. Το αψέντι έχει ένα περίεργο εφέ όταν δεν το πίνεις, γιατί είναι σαν να έχει δώσει σε κάποιον με πολύ μικρά χέρια να σου κρατάει το πουλί. Μμου προκαλείς νευρικότητα. [Λέει στο λούτρινο μονόκερο] Σκοπεύω από δω και πέρα να τον κρατάω κάθε βράδυ. Σαν μαξιλάρι. Ελπίζω να μην έχει κωλότρυπα...

Σαν αυτοαποκαλούμενος "God of Fuck" έχεις να μου δώσεις κάποια συμβουλή για το σεξ; Έλα τώρα μην παίζεις μαζί μου.



Aυτή είναι η συμβουλή σου προς εμένα για το σεξ;
Ναι , μπορεί. Κοίτα αν αναφέρεσαι σε καταστάσεις σεξ, πρέπει να ξέρεις ότι είναι σαν την εμπόλεμη ζώνη. Γι'αυτό σου λέω να μην παίζεις μαζί μου, γιατί μπορώ να γίνω αδίστακτος και δε θες να τραυματιστείς από αυτό. Ειδικά πρακτικά από εμένα, στο σεξ.

Το καταλαβαίνεις, ότι μόλις γέλασες με το δικό σου αστείο.
Ναι, προφανώς.

Κάποια άλλη συμβουλή ίσως;
Ένας εύκαιρος σουγιάς μπορεί να κόψει όλα τα βρακιά. Αυτό είναι το πραγματικό μυστικό της Victoria's Secret. [Γέλια]

Είπες σε μια πρόσφατη συνέντευξή σου πως ο ρατσισμός είναι μια φτιαχτή λέξη. Με τα πρόσφατα γεγονότα στο Ferguson, τι πιστεύεις πως σημαίνει ο ρατσισμός σήμερα; Ήταν περίεργη στιγμή αυτή, που πήραν αυτήν μου την δήλωση και την έβγαλαν από το πλαίσιο αυτού στο οποίο αναφερόμουν, αλλά διασκέδασα το γεγονός ότι για ένα λεπτό έγινα καθηγητής γλωσσικής ετυμολογίας. Αυτό που σκέφτομαι είναι πως δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να προσβάλλουν εμένα, ένα λευκό. Πιστεύω επίσης πως μια λέξη που χρησιμοποιείται ως ρατσιστική προσβολή, δεν είναι πάντα τέτοια. Αν δεν την πεις με κακία, δεν είναι, αυτή της δίνει την δύναμή της ως ρατσιστική προσβολή. Αν τηνέβλεπες στο scrabble θα την θεωρούσες ρατσιστική; Δεν νομίζω. Αυτό εννοούσα όταν είπα πως ο ρατσισμός είναι μια φτιαχτή λέξη. Νομίζω πως τώρα, ο κόσμος προσβάλλεται από ρατσιστικές μεταδόσεις και σχόλια, σαν κι αυτά που ακούγονται στην τηλεόραση μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν αναταραχή και κουβέντα, τα οποία θα έρθουν από το στόμα ενός λευκού telecaster. Κάτσε , ηλέξη telecaster είναισωστή; Όχι,αυτή είναι η κιθάρα.

Εννοείς τη λέξη broadcaster;Ναι. Νομίζω πως είναι επίδειξη αμάθειας όταν γενικεύεις για το οτιδήποτε. Ίσως μπορείς να με αποκαλέσεις μισογύνη, μερικές φορές για παράδειγμα, αλλά γνωρίζεις ανθρώπους σε ατομικό επίπεδο, στο ένας-με-έναν, και τους χαιρετάς και αυτή είναι η διαφορά μεταξύ τους ποιος είμαι πάνω στην σκηνή και ποιος είμαι μακριά από αυτή. Μακριά από την σκηνή μιλάω με ανθρώπους που ξέρω. Στην σκηνή βλέπω κόσμο που δεν έχω γνωρίσει ακόμα και τραγουδώ για εκείνους. Κάπου εκεί βρίσκεται και το ότι δεν μπορώ να καταλάβω την έννοια του να κρίνω κάποιον ή να με κρίνουν. Δεν κουβαλώ μαζί μου το σφυράκι του δικαστή. Αν το έκανα, θα το χρησιμοποιούσα για να χτυπήσω κάποιον που θα με έκρινε στην μάπα.

 

http://www.antenna.gr/webtv/watch?cid=_x_hk_tc_j_az8_is=&p=1

Beyond gender by Vice - Η σεξουαλικότητα στην τέχνη
Το VICE συναντάει τρεις δημιουργούς, που αποδομούν τη σχέση φύλου και σεξουαλικότητας.

 

Οι Φρικαλέες και Πανέμορφες Φωτογραφίες της Prue Stent
January 28, 2015


 

Η Prue Stent είναι 21, τελείωσε το πανεπιστήμιο πριν από μερικούς μήνες και έχει αναπτύξει μια τεράστια ομάδα από online followers, κυρίως νεαρές γυναίκες, που λατρεύουν τις σουρεαλιστικές, ονειρώδεις, και περίεργα φρικαλέες φωτογραφίες της που απεικονίζουν κορίτσια σε τοπία που θυμίζουν τσιχλόφουσκες. Η δουλειά της έχει γίνει η αφορμή για μια κουβέντα σχετικά με την αντιστροφή των εννοιών σε θέματα όπως το φύλο, η ομορφιά και η νεότητα. Είναι όμως μια κουβέντα που δεν οδηγεί πάντοτε συνειδητά η νεαρή καλλιτέχνης. Της μιλήσαμε για την καλλιτεχνική της εξέλιξη και τους συνεχώς αυξανόμενους followers της.

VICE: Είσαι μόλις 21, όμως η δουλειά σου φαντάζεις πολύ ολοκληρωμένη. Prue Stent: Η φωτογραφία είναι πάντα κάτι που με ενδιέφερε. Ξεκίνησα με εκείνες τις μικρές φωτογραφικές που είχαμε στα πάρτι, όταν πήγαινα δημοτικό. Αγόρασα εκατοντάδες και φωτογράφιζα ό,τι έβλεπα. Η μητέρα μου έλεγε πως με έβρισκαν να κοιτάω τα οικογενειακά άλμπουμ και να κλαίω, αν και δεν απεικόνιζαν κάποιον που ήξερα. Υποθέτω ότι ήταν κάτι συναισθηματικό.

Υπάρχει μια έντονη θεματική που αφορά το ανθρώπινο φύλο και την αντιστροφή αυτής της έννοιας στις φωτογραφίες σου. Ήταν πάντα κάτι που σε ενδιέφερε αυτό; Θα έλεγα πως αυτό είναι κάτι σχετικά πιο πρόσφατο, οι φωτογραφίες μου ήταν αρχικά μια πιο φυσική έκφραση. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν όμως, το γιατί το έκανα και το γιατί ένιωθα την ανάγκη να φωτογραφίζω, αυτή η θεματική άρχισε να αποκτά μεγαλύτερη σημασία για μένα. Εξακολουθεί βέβαια να είναι μια πιο υποσυνείδητη έκφραση, πράγμα που το κάνει δύσκολο να εκφράζω αυτό που θέλω να πω. Πολλές φορές καταλήγω να ενδοσκοπώ πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε.

Η δουλειά σου έχει προκαλέσει την προσοχή λόγω του ότι λέγεται ότι συνδέεται με τον φεμινισμό. Βρίσκεις τέτοιου είδους συνδέσεις χρήσιμες;Είναι σίγουρα και θέμα του τι είναι «της μόδας». Νομίζω ότι η δουλειά μου ξεπερνάει πράγματα όπως αυτά, δεν εστιάζει μόνο εκεί. Νομίζω ότι ο κόσμος βρίσκει κάτι περίεργο στην δουλειά μου και την βρίσκει ελκυστική για λόγους που δεν αφορούν απλά τον φεμινισμό.

Εκπλήσσεσαι με το πώς αντιδρά ο κόσμος στην δουλειά σου; Ναι, δεν βρίσκω την δουλειά μου επιθετική ας πούμε, όπως την βρίσκουν κάποιοι, αν και αυτό έχει να κάνει με το τι ακούω από τους φίλους μου. Είμαστε πολύ ανοιχτοί ο ένας με τον άλλο και μιλάμε για αυτά τα πράγματα. Αλλά με το Instagram και το διαδίκτυο, ακούς μερικά πολύ περίεργα σχόλια. Σε μερικούς αρέσει η δουλειά μου, ενώ άλλοι λένε: «γιατί λέγεται τέχνη αυτό; Είναι απλά αλλόκοτο και αηδιαστικό».

Με τι αντιδράει ο κόσμος; Δεν ξέρω πως θα σου φανεί, αλλά δέχομαι ιδιαίτερα έντονη κριτική επειδή δεν φωτογραφίζω συχνά έγχρωμες γυναίκες. Υποθέτω ότι αυτό συμβαίνει γιατί συνήθως φωτογραφίζω τον εαυτό μου, την αδερφή μου και την καλύτερη φίλη μου, την Honey, είναι απλά οι κοντινοί μου άνθρωποι. Υπάρχει κόσμος που το βρίσκει προσβλητικό και μου έχουν πει πως σταμάτησαν να με ακολουθούν επειδή αρνούμαι να φωτογραφίσω έγχρωμες γυναίκες. Είναι κάτι που δεν το είχα καν σκεφτεί.

Μιας και αναφέρθηκες στην Honey Long, είναι και αυτή μια εικαστικός και συνεργάζεστε μαζί συχνά. Σε επηρεάζει; Ναι, πάρα πολύ. Προσφέρει τόσα πολλά, η συμμετοχή της είναι πάρα πολύ σημαντική, όπως άλλωστε ισχύει και με όλες τις φίλες μου με τις οποίες συνεργάζομαι. Δεν θα μπορούσα να το κάνω χωρίς αυτές. Η Honey ασχολείται με την γλυπτική, οπότε για εκείνη είναι σαν να χρησιμοποιεί το ανθρώπινο σώμα σαν γλυπτό και μετά να το φέρνει σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον και να το χρησιμοποιεί. Αλλάζει συνεχώς και ποτέ δεν ξέρω τι ακριβώς θα κάνουμε, αλλά είναι σίγουρα σημαντικό σχετικά με το τι και το πώς το φωτογραφίζω.

Τι βρίσκεις ότι σε ελκύει αυτήν την περίοδο; Υποθέτω πως προσπαθώ να δημιουργήσω ένα είδος εναλλακτικής ομορφιάς, ένα είδος που ο κόσμος δεν γνωρίζει ακόμα. Και δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

KRZYSZTOF WLODARSKI (μοντέρνα κινήματα bodyart).

 

 

 

(http://www.saatchiart.com)

 

Oil Paintings

 

 

 

 

Drawings

 

 

 

(http://www.saturnobutto.com)

 

Ο Κινηματογραφικός Τρόμος Τώρα Αρχίζει να Ωριμάζει

 

Still από την ταινία "The House of Him"

Είμαι εθισμένος στις ταινίες τρόμου. Τις αγαπώ πραγματικά. Και μάλλον και εσύ, έστω και αν δεν το παραδέχεσαι.

Αλλά η πρόσφατη φουρνιά των mainstream ταινιών τρόμου δεν ήταν και πολύ καλή. ToInsidious, το Annabelle, το The Atticus Institute, ήταν όλα ουσιαστικά το ίδιο πράγμα με έναν διαφορετικό κουβά αίμα. Και πέρα από κλασσικά «μαθήματα» όπως «οι κούκλες είναι ανατριχιαστικές» και «αν κερατώσεις τον/την σύζυγό σου, έχεις αμαρτήσει και θα τιμωρηθείς», δεν θυμάμαι να αποκόμισα κάτι άλλο.

Ο κινηματογραφικός τρόμος γίνεται πιο δημοφιλής όταν δεν κινείται στα «γκρίζα», όταν ξέρουμε χωρίς να χρειάζεται να το παλέψουμε ιδιαίτερα, ποιος είναι ο κακός και ποιος ο καλός. Όταν τα πράγματα είναι απλά και ωραία. Η όμορφη, έξυπνη κοπέλα με όνειρα να πάει στο πανεπιστήμιο; Καλή. Ο David Arquette; Καλός. Ο κλόουν με τις μικρές λεπίδες για δόντια; Κακός, πολύ κακός.


ταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, όλοι έχουν είτε σφαγιαστεί ανηλεώς, είτε επιστρέψει στην καθημερινότητά τους, λες και έχουν πάθε βαριά αμνησία και έχουν ξεχάσει τελείως εκείνο το ορμητικό καλοκαίρι κατά το οποίο σφάχτηκαν οι δικοί τους από κάποιον πρώην γκόμενο. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Ο τρόμος μπορεί να είναι ένα περίπλοκο είδος που μπορεί να σε κάνει να κλάψεις αλλά και να κατουρήσεις τα παντελόνια σου.

Ταινίες όπως το Psycho και το Rosemary's Baby για παράδειγμα, είναι τρομακτικές επειδή βασίζονται στον ρεαλισμό και αρνιούνται να επιτρέψουν στην υπερβολή μας κατάστασης να ελέγξει τα πράγματα. Είναι ταινίες που πήγαν κόντρα στο ρεύμα και δημιούργησαν τους δικούς τους νόμους, χωρίς να έχουν ηλίθιες σκηνές όπως αυτή από το Troll 2, που είναι για μένα η καλύτερη-χειρότερη σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου. Και το λέω υπεύθυνα, μιας και έχω δει το Leprechaun 4: In Space και άρα ξέρω.




Ο τρόμος έχει την δύναμη να μας δείξει πόσο άσχημοι και κακοί μπορούμε να γίνουμε ο ένας απέναντι στον άλλον και όχι απλά να μας δείξει πόσο τρομακτικοί είναι κάποιοι φανταστικοί δαίμονες. Και ο ανεξάρτητος κινηματογράφος τρόμου, έχει πρόσφατα ωριμάσει εντυπωσιακά, αφήνοντας πίσω του τις παλιές παραδόσεις και εμβαθύνοντας στο σκότος της ανθρώπινης φύσης.

«Συνεχίζω να βλέπω σύγχρονες ταινίες τρόμου παρά το ότι με απογοητεύουν συνέχεια», δήλωσε πρόσφατα στο "The Cut" η Jennifer Kent, σκηνοθέτης του The Babadook. «Το ότι είναι μια ταινία τρόμου, δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν μπορεί να έχει κάποιο βάθος. Πιστεύω πως πολλοί κινηματογραφιστές που ασχολούνται με τον τρόμο στις μέρες μας, δεν το κάνουν και για τους καλύτερους λόγους, θέλουν απλά το χρήμα».

Ο Robert Florence, σκηνοθέτης της σκωτσέζικης ταινίας τρόμου The House of Himσυμφωνεί. «Νομίζω ότι είναι πάντα δύσκολο να ασχολείσαι με τα βαθύτερα νοήματα όταν φτιάχνεις μια ταινία για το mainstream» μου είπε. «Το είδαμε να γίνεται με τοDescent που ήταν μια εξαιρετική ταινία τρόμου με ένα εκπληκτικό τέλος, το οποίο όμως έπρεπε να αλλαχθεί για να αρέσει στο mainstream Αμερικάνικο κοινό. Τα κινηματογραφικά στούντιο προφανώς και έχουν τις ανησυχίες τους και έχουν στο μυαλό τους τα λεφτά, αλλά το κοινό είναι έτοιμο και για άλλα πράγματα».



Το πραγματικό τέρας σε αυτές τις σύγχρονες ταινίες δεν είναι κάποιο φάντασμα ή κάποιος δαίμονας. Τα τέρατα είναι οι άνθρωποι – κυρίως οι άντρες – και οι ψυχικές ασθένειες. Στο Babadook η Amelia πάσχει από κάτι που μοιάζει με μετατραυματικό στρες ή με κατάθλιψη. Η απειλή έρχεται από μέσα, όχι από έξω. Όταν μια ταινία ξέρει τι ζητάει, όταν δεν περιφέρεται απλά από την μια τρομακτική στιγμή στην άλλη σαν μέθυσος σε μπαρ, τότε την υποστηρίζουμε, μπαίνουμε σε αυτήν. Και η επιτυχία τουBabadook το αποδεικνύει.

Το να κατηγοριοποιείς αυτές τις ταινίες με έναν τρόπο που τις βάζει δίπλα στον εμπορικό τρόμο είναι κάπως μειωτικό για αυτές. Είναι περίπου σαν να λες ότι το Star Wars και το Primer είναι συγκρίσιμα επειδή και οι δύο ταινίες είναι επιστημονικής φαντασίας. Το ένα είδος τρόμου υπάρχει βασικά για να διασκεδάζει τον θεατή παρέχοντάς του ακριβώς αυτά που περιμένει. Το άλλο χρησιμοποιεί γνωστές θεματικές ως μέσο για να αποκαλύψει κάτι καινούργιο. «Δεν μου αρέσει η οποιαδήποτε κουβέντα αφορά την αποδόμηση του τρόμου», λέει ο Florence. «Με ενοχλούν αφάνταστα τέτοιες συζητήσεις. Απλά ακουμπήσαμε σε γνωστές αλληγορικές θεματικές του είδους για να εξερευνήσουμε μερικά πολύ σοβαρά ζητήματα». Σίγουρα πρόκειται για μια διαδικασία με ιδιαίτερες ισορροπίες.

Ο Florence ήθελε να φτιάξει μια ταινία ξεκάθαρα Βρετανική, που θα είχε μια πραγματικά «αληθινή» ατμόσφαιρα, με απλές καθημερινές εικόνες που δεν συναντάς συχνά σε ταινίες τρόμου, μια ταινία που θα έμενε μακριά από την καρτουνίστικη φαντασία που ενίοτε συναντά κανείς στο εν λόγω είδος. Και αυτό ακριβώς έκανε. Η ταινία του, που ουσιαστικά είναι ένα slasher, είναι τρομακτική γιατί γίνεται τόσο πιστευτή. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα καρτουνίστικο όταν μπαίνεις στα λημέρια της ενδοοικογενειακής βίας.

 

Όταν το Σεμνότυφο Hollywood Υποκλίθηκε στη «Βία και το Σεξ»

 

Φωτογραφίες: imdb.com

Από τα γεννοφάσκια της το 1929, η Ακαδημία Κινηματογράφου και Επιστημών, φημίζονταν για τις politically correct επιλογές της (all American αξίες σε συνδυασμό με θέαμα και λαμπερούς πρωταγωνιστές), τόσο στις υποψηφιότητες, όσο κυρίως στο που θα δώσει το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας: από το σούπερ επικό προσωπικό στοίχημα του οραματιστή David O. Selznick, Όσα Παίρνει ο Άνεμος (1939) και το πλέον παρδαλό μιούζικαλ στην ιστορία του κινηματογράφου διά χειρός Vicente Minnelli, An American in Paris (1951), μέχρι την ταινία-χλαμύδα ορόσημο Ben-Hur (1959) του William Wyler και τα γλυκανάλατα My Fair Lady (1964) του George Cukor και The Sound of Music (1965) του Robert Wise, τα βραβεία ήταν πάντα λίγο-πολύ αναμενόμενα.

Ίσως ν' ακούγονται παλιομοδίτικα όλα αυτά, ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι από τότε που δημιουργήθηκε η Κινηματογραφική Βιομηχανία που ακούει στο όνομα Hollywood, αυτού του είδους οι ταινίες ήταν το κατεστημένο ή αλλιώς, το mainstream της εποχής. Τα μεγάλα στούντιο (Warner Bros, Columbia, 20th Century Fox, Paramount), στόχευαν στη μεγαλύτερη δυνατή προσέλκυση του κοινού στις αίθουσες, δημιουργώντας ταινίες που θα καταλάβαινε ακόμη κι ένα παιδί. Γι' αυτό και τα παραπάνω δείγματα είναι φιλμ ευκολοδιάβαστα, ως επί το πλείστον ευχάριστα να παρακολουθείς και κυρίως, με happy ending για τους ήρωες.

Όλα αυτά, όμως, μέχρι τις αρχές το '60. Τι έγινε τότε; Αυτό που έγινε, είναι πως η κοινωνία άρχισε να σιγοβράζει: από την μία το Βιετνάμ, το Κίνημα για τα Δικαιώματα των Αφροαμερικανών, η κόντρα ΗΠΑ-ΕΣΣΔ στο απόγειο της, κι από την άλλη ο Dylan, η Beatlemania, κυρίως, όμως, ο κωλοπαιδισμός των Stones, έδειχναν μετά βεβαιότητας ότι οι νεολαίοι ζητούσαν κάτι άλλο πέρα από ψυχαγωγία κι ευκολοχώνευτα νοήματα - κι ο κινηματογράφος δεν μπορούσε να μην αποτελεί κομμάτι αυτής της αλλαγής.

Όπως ήταν φυσικό, τα στούντιο δεν έμειναν με τα χέρια δεμένα. Όπως έγινε με την έλευση του ήχου, αργότερα του χρώματος και μετέπειτα του cinemascope, έτσι και τώρα είδαν έγκαιρα τα σημάδια των καιρών και αποφάσισαν να το ρισκάρουν. Το 1967, η πεντάδα των Όσκαρ με τις υποψήφιες για την Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς, περιλαμβάνει τίτλους όπως το επαναστατικό, The Graduate (του προσφάτως εκλιπόντα Mike Nichols), την ανατρεπτική κωμωδία -έγχρωμος ζητά λευκή σε γάμο- Guess Who's Coming to Dinner (του βετεράνου Stanley Kramer) και το αντιρατσιστικό δράμα μυστηρίου, In the Heat of the Night του Norman Jewison (Jesus Christ Superstar, ...And Justice for All) - οι δύο τελευταίες με τον πρώτο αφροαμερικανό νικητή βραβείου Όσκαρ 3 χρόνια πριν, Sidney Poitier.

Ο περισσότερος λόγος, όμως, έγινε για το βιαιότερο φιλμ στην μέχρι τότε ιστορία του Hollywood, το Bonnie and Clyde του Arthur Penn (που αρχικά ήταν να σκηνοθετήσει ο Francois Truffaut). Γιατί είναι τόσο σημαντική αυτή η ταινία; Για τον λόγο πως άνοιξε τον δρόμο για την καταιγίδα του New Hollywood (Rosemary's Baby, Easy Rider, The Wild Bunch κ.α.) που είχε ως αποτέλεσμα το σπάσιμο των ταμπού της βίας και του σεξ, αλλά και την ανάδειξη «ελεύθερων» δημιουργών όπως οι Coppola, Scorsese και Spielberg. Μια περίοδος που παρήγαγε αριστουργήματα –προσωπικά θεωρώ την δεκαετία του '70 την πλέον επιδραστική για τον τρόπο που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τον κινηματογράφο– και διήρκεσε ως τα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν η ελευθερία-αλαζονεία- μεγαλομανία του Cimino και του Coppola, ανάγκασε σε χρεοκοπία την United Artists και την American Zoetrope αντίστοιχα... Για όλη αυτή την γενιά, υπάρχει το υπέροχο ντοκιμαντέρ του 2003, Easy Riders, Raging Bulls: How the Sex, Drugs and Rock 'N' Roll Generation Saved Hollywood.

 

Πίσω στα Όσκαρ: αν και το βραβείο της 40ης απονομής πήγε τελικά στο In the Heat of the Night, ο αντίκτυπος που είχε στη νεολαία και στην κουλτούρα της Αμερικής η ιστορία του καταραμένου ζεύγους των φυγάδων Clyde Barrow και Bonnie Parker –απόρροια και της θετικότατης κριτικής που ασκήθηκε από τους νεαρούς τότε Roger Ebert και Pauline Kael– ήταν αρκετός, όχι μόνο για τα στούντιο, αλλά και για την Ακαδημία να μπει σε πιο μοντέρνα μονοπάτια.

Τρία χρόνια αργότερα η Liz Taylor -με μαύρισμα κρεολής και αβυσσαλέο ντεκολτέ- ανακοινώνει στην 42η Απονομή των Βραβείων Όσκαρ, τις υποψήφιες Καλύτερες Ταινίες: Midnight Cowboy, Anne of the Thousand Days, Butch Cassidy and the Sundance Kid, Hello, Dolly! και Ζ. Οι πιθανότητες είναι με το μιούζικαλ εποχής του Gene Kelly και πρωταγωνίστρια την αγαπημένη του αμερικάνικου κοινού, Barbra Streisand, όπως και με το ιστορικό δράμα του Charles Jarrott (δε ντρέπομαι να πω ότι δεν έχω δει καμιά ταινία του) με πρωταγωνιστή τον Richard Burton. Λιγότερες πιθανότητες συγκεντρώνει το εξαιρετικό μεταμοντέρνο γουέστερν του George Roy Hill και ακόμη λιγότερες το ξενόγλωσσο, ακραία πολιτικό φιλμ του Γαβρά.

Εκείνο όμως που δείχνει να 'χει μπει στην πεντάδα κατά λάθος, δεν είναι άλλο από το Αυστηρώς Ακατάλληλο -σύμφωνα με την πιστοποίηση του νεοσύστατου τότε Αμερικάνικου Οργανισμού Αξιολόγησης Ταινιών-, αντεργκράουντ φιλμ του John Schlesinger. Κάποιες από τις θεματικές της ταινίας είναι η περιθωριοποίηση, η ομοφυλοφιλία, οι ζιγκολό και το νταβατζηλίκι - σαν να κλέβεις εκκλησία, δηλαδή.

«The winner is Midnight Cowboy» ακούστηκε όμως λίγο μετά από τα υπέροχα χείλη της Liz, και τότε το στοιχειωτικό μουσικό θέμα του John Barry (James Bond Theme) συνόδευσε τον παραγωγό της ταινίας Jerome Hellman (Coming Home) ο οποίος παραλαμβάνοντας το χρυσό αγαλματίδιο ευχαρίστησε λιτά κι απέριττα εκ μέρους όσων συμμετείχαν στην ταινία το στούντιο της United Artists για την εμπιστοσύνη.




Τι σήμαινε στ' αλήθεια όμως ο όρος Rated X το 1969 όταν και προβλήθηκε για πρώτη φορά ο Καουμπόης του Μεσονυχτίου; Αυτό που συνέβη είναι πως τον καιρό εκείνο το γράμμα Χ χρησιμοποιούνταν κατά κόρον για να περιγράψει τις ταινίες β' διαλογής που περιείχαν hardcore σεξουαλικές σκηνές, κάτι που γρήγορα συνδέθηκε αποκλειστικά με το πορνό. Εξαιτίας αυτού του στίγματος, πολλές αίθουσες αρνήθηκαν να παίξουν τον Καουμπόη ενώ πολλές εφημερίδες και περιοδικά αρνήθηκαν να τον διαφημίσουν στις σελίδες τους. Σκεφτείτε: να κάνεις μια ταινία που στοιχίζει 24 εκατομμύρια δολάρια (με την σημερινή ισοτιμία) και να παίξει λόγω σεμνοτυφίας, ξέρω γω, σε 30 αίθουσες στις ΗΠΑ... ταφόπλακα.

Κι όμως, η ταινία τα κατάφερε: όχι μόνο κέρδισε το σημαντικότερο Βραβείο της βραδιάς, αλλά κέρδισε επίσης Όσκαρ Σκηνοθεσίας και Διασκευασμένου Σεναρίου για τον Waldo Salt (Serpico, Coming Home), ενώ υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ Α' Ανδρικού (και οι δύο πρωταγωνιστές, Jon Voight και Hoffman), Β' Γυναικείου (Sarah Miles) και Μοντάζ.

Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που κέρδιζε Όσκαρ μία ταινία με την ρετσινιά του Χ. Δύο χρόνια μετά, το Κουρδιστό Πορτοκάλι του Stanley Kubrick θα ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου (και οι τρεις για τον Kubrick) και Μοντάζ, ενώ το 1974, το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι, θα ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Σκηνοθεσίας (Bernardo Bertolucci) και Α' Ανδρικού Ρόλου (Marlon Brando). Και οι δύο ταινίες έφυγαν με άδεια χέρια.

Κλείνοντας το θέμα Rated X, επιτρέψτε μου να παραθέσω κάποιους απ' τους λόγους του MPAA, που οδήγησαν στον χαρακτηρισμό το Midnight Cowboy ως Αυστηρώς Ακατάλληλη (αυτούσια, αφού με την μετάφραση χάνεται το υποδόριο χιούμορ) και τα συμπεράσματα δικά σας:

Γυμνό και Σεξ
- Ο πρωταγωνιστής της ταινίας ζει από την πορνεία και αρνείται συνέχεια ότι είναι γκέι.

- Τουλάχιστον δύο από τους βασικούς χαρακτήρες της ταινίες έχουν αφίσες με γυμνές γυναίκες στα δωμάτιά τους.

- Υπάρχει ένας διάλογος για τις ιερόδουλες.

Αίμα και Βία
- Ένας άνθρωπος είναι άρρωστος και βήχει όλη την ώρα. Μετά πεθαίνει με τα μάτια ανοιχτά.

Βρισίδια
- Τουλάχιστον μια φορά ακούγεται η λέξη «fuck», ενώ ακούγονται πολύ συχνά οι λέξεις «πούστης», «κόλαση» και «άντε στο διάολο».

Αλκοόλ, Κάπνισμα και Ναρκωτικά
- Ένας γέρος άνδρας πίνει μπύρα από ένα μπουκάλι, ενώ ένα αγόρι και η γιαγιά του κάθονται ευτυχισμένοι δίπλα του.

Έντονες Σκηνές
- Η ταινία είναι καταθλιπτική.

Για την ιστορία, η ταινία κρίθηκε και πάλι τον επόμενο χρόνο από την MPAA με R -που σημαίνει ότι τα παιδιά κάτω των 17 ετών μπορούν να την παρακολουθήσουν αρκεί να συνοδεύονται από ενήλικα- χωρίς όμως ν' αφαιρεθεί ή ν' αλλάξει κάτι. Αυτό της επέτρεψε να προβληθεί κανονικά (έστω και με δύο χρόνια καθυστέρηση), να βρει το μεγάλο κοινό που της αναλογούσε και να κάνει μία δεύτερη καριέρα στις αίθουσες και μετέπειτα στην τηλεόραση.

Για την ταινία την ίδια δεν θα πω πολλά - όσοι την έχουν δει γνωρίζουν κι όσοι δεν την έχουν δει θα καταλάβουν όταν την παρακολουθήσουν. Θα πω μόνο ότι είναι η μοναδική ταινία που βλέπω και ξαναβλέπω και με κάνει να αισθάνομαι τόσο έντονα ένα πλάκωμα στο στήθος. «Ό, τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο», που λέει και το άσμα, και στην περίπτωση του Joe Buck που εγκαταλείπει την λάντζα και τον σκονισμένο Νότο κι έρχεται στη Νέα Υόρκη για να γίνει ζιγκολό, ταιριάζει γάντι. Αντί να πληρώνεται για σεξ, πληρώνει με την αθωότητα του, μέχρι που τον παίρνει από το χέρι ο φθισικός αλήτης Ratso Rizzo και ως ο νταβατζής του πλέον, τον καθοδηγεί στην πιο βαθιά φιλία που 'χει δει ανθρώπου μάτι στην μεγάλη οθόνη.

Ο βρετανός John Schlesinger (Darling, Marathon Man) είναι ιδανικός, μιας κι αυτή η σπουδαία ταινία για τη Νέα Υόρκη είναι το «Μεγάλο Μήλο» ιδωμένο από την σκοπιά ενός παρείσακτου: λαμπερό, τρομακτικό, βρόμικο, συναρπαστικό, παράξενο. Ένα λυρικό δοκίμιο για την μοναξιά της μεγαλούπολης, για την αξία της συντροφικότητας και τα χαμένα όνειρα. Μια μικρή ιστορία που εξελίσσεται σε έπος κι ένα φινάλε που σου χαρακώνει την καρδιά για πάντα –μοναδική περίπτωση ταινίας που μου δημιούργησε τα ίδια συναισθήματα, η περσινή κάτοχος Βραβείου Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, Τέλεια Ομορφιά του Paolo Sorrentino.

Bonus Κανονάκι
Το τραγούδι, Everybody's Talkin', που συνοδεύει τους τίτλους αρχής είναι γραμμένο κι ερμηνευμένο από τον Harry Nilsson (One Is the Loneliest Number και Without you). Αρχικά, είχε συμφωνήσει ο Bob Dylan να γράψει το τραγούδι των τίτλων, δεν πρόλαβε όμως την ημερομηνία εξόδου της ταινίας. Ποιο ήταν το εν λόγω κομμάτι; Lay Lady Lay.




Σε μια σκηνή της ταινίας, ο Ratso κι ο Joe διαφωνούν έντονα για το τι σημαίνει να είσαι cowboy. Όταν ο Ratso λέει ότι, «Οι καουμπόηδες είναι αδερφές!» ο Joe απαντά: «Ο Τζον Γουέιν είναι καουμπόης! Αποκαλείς τον Τζον Γουέιν αδερφή;». Όλως παραδόξως, εκείνη την χρονιά και οι δύο πρωταγωνιστές έχασαν το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου από τον Τζον Γουέιν (True Grit).

 

O Μarc Jacobs προτείνει σαδομαζοχιστικό Άγιο Βαλεντίνο.

Marc Jacobs είχε ανακοινώσει πως αποχωρεί από τον οίκο Louis Vuitton για να ασχοληθεί δημιουργικά με το δικό του label και να έχει περισσότερη ελευθερία. Η νέα σειρά προϊόντων με την υπογραφή του στοχεύει στους εκατομμύρια καταναλωτές που από τώρα μέχρι και την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, ψάχνουν να εντοπίσουν και να κάνουν ένα πρωτότυπο, sexy και κομψό δώρο στους συντρόφους τους. Ο σχεδιαστής συνεργάστηκε με τον διάσημο οίκο κατασκευής δερμάτινων χειροποίητων αξεσουάρ Zana Bayne που έχει κατά καιρούς προμηθεύσει με εντυπωσιακά κομμάτια πελάτισσες όπως η Μadonna, η Lady Gaga και Dita Von Teese. Οι προτάσεις του περιλαμβάνουν μαστίγια, χειροπέδες, kinky κολάρα και σαδομαζοχιστικές μάσκες. Η συλλογή διατίθεται στο ηλεκτρονικό κατάστημα του σχεδιαστή και σε επιλεγμένα καταστήματα ενώ οι τιμές θεωρούνται προσιτές δεδομένου της επωνυμίας και της περιορισμένης κυκλοφορίας τους (16$-200$). Ο Marc Jacobs δήλωσε πως η νέα του αυτή πρόταση είναι η αγαπημένη του μια και τέτοιου είδους αξεσουάρ ήταν πάντα πηγή έμπνευσής του, αλλά τώρα τα σχεδίασε ο ίδιος.

 

 

 

 

 

 

 

 

Πήγαμε σε ένα Χωριό Όπου Ζουν Μόνο Δράστες Σεξουαλικών Εγκλημάτων

 
Όλες οι φωτογραφίες είναι της Sofia Valiente

Τον Ιανουάριο του 2013, η φωτογράφος Sofia Valiente αγόρασε σπίτι στο χωριό Miracle Village, μια απονωμένη κοινότητα που φιλοξενεί καταδικασμένους σεξουαλικούς παραβάτες στη Φλόριντα.

Για εκείνους που ζουν στο Miracle Village το να επανενταχθούν στην κοινωνία είναι εξαιρετικά δύσκολο. Τα λάθη τους καθορίζουν τη δημόσια εικόνα τους, είναι απογυμνωμένοι από συναισθηματική αποδοχή και ζουν σε γειτονιές αμοιβαίας ανοχής. Πολλοί από αυτούς, θα ζουν έτσι το υπόλοιπο της ζωής τους, δηλαδή σε μια κατάσταση διαρκούς τιμωρίας.

Αμέσως μόλις κάποιος διαπράξει ένα σεξουαλικό αδίκημα, καταγράφεται, του μπαίνει ταμπέλα και φορτώνεται κι όλα τα αδικήματα παραβατών που υπήρξαν πριν από αυτόν. Η αλήθεια είναι ότι δεν προσδοκούμε επανένταξη και στην πραγματικότητα δεν τη θέλουμε. Θέλουμε απλά να φύγουν μακριά. Όσο το δυνατόν μακρύτερα.

Η Valiente άρχισε τις τακτικές επισκέψεις στο Miracle Village και κατέληξε να περάσει πέντε εβδομάδες εκεί. Τον Δεκέμβριο επέστρεψε για έξι εβδομάδες για να κάνει θέμα τους κατοίκους του. Αυτό που βρήκε ήταν μια ήσυχη κοινότητα και ισχυρές σχέσεις που διαμορφώθηκαν μέσω της απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο. Η Valiente κέρδισε την εμπιστοσύνη της κοινότητας και μέσω των αυθόρμητων πορτρέτων της μεταφέρει το πώς ζουν οι πλέον εξοστρακισμένοι άνθρωποι σε δυτική κοινωνία.

 

VICE: Μπορείς να μου δώσεις μια γενική ιδέα της προσέγγισής σου; Ποιες ήταν οι προκαταλήψεις σου;
Sofia Valiente: Ήταν μια πολύ λεπτή διαδικασία. Δεν είχα ιδέα τι να περιμένω και υπέθετα το χειρότερο. Κάθε στιγμή που ένας σεξουαλικός παραβάτης αναφέρεται στις ειδήσεις υπάρχει ένας γενικός φόβος. Όμως μιλώντας με μερικούς από τους κατοίκους, είδα ότι δεν ήταν τέρατα. Δεν ήταν διαφορετικοί από εσένα και μένα, κάτι που με έσπρωξε να κάνω τη δουλειά.

Ήξερα πως υπάρχουν περιπτώσεις που θα μπορούσαν να είναι σοβαρές, οπότε πάντα είχα ανοιχτό μυαλό όταν πλησίαζα κάποιον. Σύντομα διαπίστωσα ότι φοβόντουσαν περισσότερο να μείνουν μόνοι μαζί μου από ότι φοβόμουν εγώ να μείνω μαζί τους.

Πώς κατάφερες να έχεις πρόσβαση στο Miracle Village;
Ένας φίλος μου που εργάζεται στην τοπική εφημερίδα στην πόλη όπου βρίσκεται το Miracle Village, μου μίλησε για την κοινότητα. Κυριεύτηκα από περιέργεια και μια μέρα απλά αποφάσισα να οδηγήσω προς τα εκεί. Πήγα σε αυτούς λέγοντάς τους την ιδέα για το project και ζήτησαν από καθέναν ξεχωριστά να συμμετάσχει. Σχεδόν πάντα έλεγαν ναι.

Ποια ήταν η φύση των εγκλημάτων τους;
Διέφεραν πολύ μεταξύ τους. Υπήρχαν νεαρά αγόρια που είχαν καταδικαστεί επειδή είχαν συναινετικές εφηβικές σχέσεις - ένα αγόρι ήταν 18 και η κοπέλα του 16. Έπειτα υπήρχε ένας που είχε καταδικαστεί για κατοχή πορνογραφικού υλικού. Ήταν κάποιοι άνδρες που είχαν κακοποιήσει σωματικά έναν ανήλικο. Κανένας στο χωριό δεν έχει διαγνωστεί ως παιδόφιλος. Δεν δέχονται βιαστές κατά συρροή, παιδόφιλους ή άτομα που έχουν διαπράξει βίαια εγκλήματα.

Ποια ήταν η πιο περίεργη υπόθεση;
Η πιο παράλογη υπόθεση ήταν του άνδρα που ουρούσε δημοσίως. Τον είχε δει ένα παιδί και η μητέρα του ειδοποίησε την αστυνομία.

Πώς το διαχειρίζεται αυτό;
Όταν του μιλάω, τον ρωτάω «Δεν είσαι θυμωμένος;». Όμως έχει αυτοπεποίθηση και δεν τον νοιάζει τι σκέφτεται ο κόσμος. Απλά το κάνει. Ασχολείται πολύ με την εκκλησία των Μεθοδιστών στην πόλη Pahokee. Είναι ο σεφ τους, παρακολουθεί όλα τα μαθήματα για τη Βίβλο και λίγο πολύ έχει βρει μια θέση εκεί. Στο παρελθόν έπινε πολύ και όταν τον συνέλαβαν να ουρεί δημοσίως ήταν μεθυσμένος. Αλλά η εμπειρία της φυλακής και της καταδίκης τον έκανε να βρει ένα νέο στόχο.

 

Υπήρχαν μερικές περιπτώσεις σαν κι αυτή που δεν έβγαζες νόημα. Η ιστορία της μόνης γυναίκας εκεί, της Rose, πραγματικά με συγκίνησε. Έρχεται από ένα περιβάλλον κακοποίησης και ήταν πολύ φτωχή. Ζούσε σε τροχόσπιτο και εργαζόταν σε ένα εστιάτοριο. Ο σύζυγός της την χτυπούσε και την βίαζε, κάτι για το οποίο ελάχιστα μπορεί να μιλήσει, ακόμα και με μένα. Προσπαθούσε να φύγει και της είπε ότι δεν θα έπαιρνε ποτέ τα παιδιά. Την κατηγόρησε και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζονται αποδείξεις.

Χριστέ μου.
Δεν έχει δει τα παιδιά της από τότε. Μόλις που μπορεί να γράψει και απλώς δεν ήταν σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Αυτό με έκανε πραγματικά λυπημένη και το σκέφτομαι πολύ. Είναι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί σε μια γυναίκα, να της πάρουν τα παιδιά της.

Είναι τραγική ιστορία.
Εδώ είναι η εισαγωγή που έγραψα για την Rose όταν ήμουν στο χωριό:

Έπειτα πήγα και είδα την Rose, για να της ζητήσω να γράψει κάτι. Πάντα με αποφεύγει, μισεί το ότι την φωτογραφίζω. Όμως ήθελα να γράψει με τα δικά της λόγια τι είχε συμβεί. Θέλω να την υπερασπιστώ, να την πιστέψω.

Το ανέβαλλε συνεχώς και μου την έδωσε. Της είπα «έχω κουραστεί από όλο αυτό. Δεν είμαι σαν όλους τους άλλους που έχουν έρθει εδώ, υπάρχουν πράγματα που έχω να πω. Δεν θα σε πληγώσω ποτέ».

Μου είπε, «Γλυκιά μου, δεν έχει να κάνει με σένα. Απλά δεν μπορώ να μιλήσω για αυτά τα πράγματα. Απλά το μπλοκάρω επειδή δεν μπορώ. Ο θείος μου, ο αδερφός μου, ο άνδρας μου, όλοι με βίασαν και μισώ να μιλάω για αυτό και δεν θα το κάνω. Σε αγαπώ όμως».

Νιώθω ηλίθια, εγωίστρια, γιατί δεν το σκέφτηκα εγώ για λογαριασμό της. Υπάρχουν πράγματα που δεν καταλαβαίνω.

 

Είναι το χωριό όσο ήσυχο φαίνεται;
Απολύτως. Το θέμα με το χωριό είναι ότι όλοι βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Στην πραγματικότητα, εκεί, δεν υπάρχει ιεραρχία όπως στην υπόλοιπη κοινωνία. Κάτι συμβαίνει στον άνθρωπο όταν του παίρνουν το «εγώ» του. Όλα έχουν ονομαστική αξία στο χωριό.

Απογυμνωμένοι από το εγώ και τους στόχους τους, χωρίς καμία πραγματική ευκαιρία η κοινωνία να τους τα δώσει πίσω, οι άνθρωποι αυτοί απλώς υπάρχουν; Βλέπουν τους εαυτούς τους να προσδιορίζονται αποκλειστικά και μόνο από τα λάθη τους;

Δεν έχουν επιλογή να έχουν «εγώ». Στην κοινωνία μας προσδιοριζόμαστε από τις δουλειές μας, από το που ζούμε και πώς είναι η εμφάνισή μας. Αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν στο χωριό. Δεν προσποιούνται, ακόμα και να το ήθελαν. Και έτσι υπάρχει αυτό το ειρηνικό περιβάλλον, όπου ο ένας δέχεται τον άλλον χωρίς την κριτική που ήδη κάνει ο υπόλοιπος κόσμος. Το χωριό είναι ένα τεράστιο σύστημα υποστήριξης, όλοι υπολογίζουν στον άλλον.

Νομίζεις ότι θέλουν να επανενταχθούν στην κοινωνία;
Φαντάζομαι ότι το να γίνουν αποδεκτοί ως ανθρώπινα όντα με παρελθόν θα είναι πολύ σημαντικό για αυτούς. Πραγματικά σεβάστηκαν το γεγονός ότι ήμουν εκεί και έβρισκα το χρόνο να ακούσω τι είχαν να πουν. Λίγοι άνθρωποι το κάνουν.

 

Πώς περνάνε τις μέρες τους;
Ο καθένας περνάει διαφορετικά τις μέρες του. Κάποιοι καταφέρνουν να βρουν δουλειά, πολλοί νεαροί άνδρες κάνουν χειρωνακτικές δουλειές στα γύρω σπίτια. Ωστόσο θα τους άρεσε να φύγουν. Πολλοί από αυτούς δεν βλέπουν την ώρα να πάψουν να είναι υπό επιτήρηση, να τους επιβάλλονται λιγότερες απαγορεύσεις.

Πόσες είναι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο;
Είναι δύσκολο, γιατί αντιλαμβάνονται ότι οι απαγορεύσεις δεν είναι μόνο σωματικές. Ένας άνδρας στο βιβλίο μου σπατάλησε πολύ χρόνο πηγαίνοντας σε ένα συγκεκριμένο μπαρ για να γνωρίσει κάποιον. Την έπεσε σε μία από τις σερβιτόρες και συμφώνησε να βγει ραντεβού. Της είπε για την καταδίκη του, παραιτήθηκε από τη δουλειά της αμέσως μετά και άλλαξε τον αριθμό του τηλεφώνου της.

Κανένας δεν θέλει να ρισκάρει.
Υποθέτω ότι κατά κάποιο τρόπο μπορώ να κατανοήσω αυτή την αντίδραση. Αμέσως μόλις ακούς τις λέξεις «καταδικασμένος για σεξουαλικό αδίκημα» σκέφτεσαι τα χειρότερα.

Πιστεύεις ότι οι κοινωνικές συμπεριφορές προς τους σεξουαλικούς παραβάτες είναι ποτέ πιθανό να αλλάξουν;
Ναι, πρέπει. Ιδιαιτέρως όταν έχει να κάνει με τους νεότερους άνδρες που έκαναν το λάθος να κατεβάσουν αρχεία στον υπολογιστή τους- επειδή είναι καταδίκη εφ'όρου ζωής. Δεν θα έπρεπε να υποφέρουν όλη τη ζωή τους, ιδιαιτέρως αφού εκτίουν την ποινή τους.

 

ευγένιος αρανίτσης – ιστορία των ηδονών

Η ταξινόμη ση των ηδονών φυτρώνει πάνω στην ανάγκη να τις οικειοποιηθούμε: απ’ τη στιγμή που απαριθμούμε τα μέρη του όλου, αυτό το όλο γίνεται κατανοητό και κατοικήσιμο. Για τον ταξινομητή αυτού του είδους, η περιοχή των απολαύσεων δεν είναι πια ένας ρευστός, μυστηριώδης περίγυρος αλλά ένας σοφός, πλήρης και κλειστός κατάλογος ονομάτων. [σ. 401]

Σε οριακές προσωπικές περιόδους όπως αυτή, η επιστροφή στα ράφια της βιβλιοθήκης με τα προσωπικά θησαυρίσματα είναι δεδομένη. Αναζητώντας και πάλι τις σκέψεις που θα δικαιολογήσουν και θα αντιλογήσουν στις αντίστοιχες δικές μου, ανοίγω για άλλη μια φορά την κειμενική αυτή βίβλο του συγγραφέα. Θυμάμαι καλά πως στο τελευταίο μέρος βρίσκονται οι γνωστές, εκτενείς θεματικές συνθέσεις του: Ιστορία των ονομάτων, των φετίχ, των παιχνιδιών, του αλκοόλ και εξίσου μεγάλα κείμενα για την τεμπελιά, το τέλος της μυθολογίας του ρούχου και την ταξινόμηση των ηδονών. Διαβάζω λοιπόν για άλλη μια φορά μια Ιστορία των φετίχ, χωρισμένη σε ευλαβικά αριθμημένες ενότητες: εδώ βρίσκονται τα βιβλία και το μαχαίρι (στα οποία μας μύησε ο Μπόρχες), τα αντικείμενα που έρχονται από τα βάθη του χρόνου, το παρελθόν το ίδιο, τα σύμβολα, τα πράγματα και τα έπιπλα, τα υφάσματα και τα υλικά, οι κούκλες και τα αγάλματα, το μετάξι και τα εσώρουχα, τα μαλλιά, τα παπούτσια και τα πόδια…

 Η Λολίτα και η Όλγα του Ναμπόκοφ, η Ελβετία του Πίτερ Μπίξελ και η Καραϊβική του Χέμινγουέη, ένα όνειρο του Χέλντερλιν, τα παραμύθια φρίκης του Χάουαρντ Λόβεκραφτ και τα αφηγήματα του Ντάσιελ Χάμμετ, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και οι Γκρίμ, ο Λευκάδιος Χερν και ο Σλαβομίρ Μρόζεκ, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι και ο συγγραφέας Γούντυ Άλλεν κ.ά. έχουν περίοπτη θέση σε αυτή την σαφώς ατελή, όπως γράφει ο ιστοριογράφος της στον επίλογο, Ιστορία, που ξετυλίγεται σε πέντε μεγάλα κεφάλαια [1. Οι αφηγήσεις, 2. Η ποίηση, 3. Η έρευνα, 4. Το μυστήριο και το γέλιο, 5. Οι μύθοι]. Και βέβαια το βιβλίο είναι γεμάτο με κείμενα για βιβλία.

 Το Βιβλίο των Ηδονών του ρομαντικού επαναστάτη Ραούλ Βανεγκέμ είναι ένα συναρπαστικό μανιφέστο και δοκίμιο μαζί, όπου η εκλογή του καθαρού υλισμού κάνει τον συγγραφέα με τις σιτουασιονιστικές καταβολές να μοιάζει με καθαρόαιμο απόγονο όχι πια του Κροπότκιν, του Μάρξ ή του Στίρνερ αλλά του Σάντ, τού Φουριέ και τού Ντιντερό. Εδώ η επανάσταση (αγαπημένη λέξη των Γάλλων) δεν εκφράζει την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου ούτε την ισότητα και την δικαιοσύνη αλλά τον έρωτα, την ποίηση, την χίμαιρα, την μέθη και την γιορτή – Την Απόλαυση. Το Αμερικάνικο Όνειρο, από την άλλη, το χαρακτηριστικότερο βιβλίο του Μέιλερ, φανερώνει περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο όχι το ηθικό ή το βιολογικό, αλλά το στρατηγικό περιεχόμενο του έρωτα, με δυο λόγια το παιχνίδι του αδιέξοδου (Ματ, καλέ μου φίλε, ψιθυρίζουνε οι νεράιδες στον ήρωα): να διαλέξεις ανάμεσα στην ήττα ή την μοναξιά, ανάμεσα σε δυο χαμένες θέσεις.

 Στο κείμενό του Φερντυντούρκε, το ποίημα της εφηβείας ο Αρανίτσης διακρίνει την οριακή τριάδα του μείζονος αυτού έργου. Σαν ερωτικός συγγραφέας ο Γκόμπροβιτς στριφογυρίζει γύρω από ένα και μοναδικό αντικείμενο: την εφηβεία. Η εφηβεία είναι βέβαια ανώριμη, κι αυτό είναι που συγκινεί τον μυθιστοριογράφο και ίσως ανταμείβει τον αναγνώστη, γιατί η ανωριμότητα είναι το σχήμα που δίνουμε σ’ αυτή την σύντομη άνοιξη τού κορμιού, είναι ο δρόμος απ’ όπου ή επιθυμία μπορεί να περνάει καθαρή σαν χρυσάφι και ειλικρινής σαν εξομολόγηση. […] Η εφηβεία δεν είναι μια περίοδος τής ανθρώπινης ζωής αλλά μια παράσταση πού παίζεται σε ρυθμό γενικού εξευτελισμού των πάντων. Ύστερα, ο μύθος του Φερντυντούρκε είναι ακριβώς ο μύθος της ηρωικής επιστροφής στην παιδική ηλικία. Ένας συγγραφέας ξαναγυρίζει στα θρανία του γυμνασίου για να διδαχτεί απ’ την αρχή τη γραμματική και τη γλώσσα Αλλά τα θρανία είναι στην πραγματικότητα πηγές σκανδάλων και προστυχιάς. Και τέλος, η μορφή του Φ. αποτελεί μια …παρωδία της μορφής και η περίεργη σχέση πού καλλιεργεί αυτός ο σκυθρωπός Πολωνός ανάμεσα στο δράμα της μορφής και στο δράμα της εφηβείας (δράμα για όσους τη βλέπουν απέξω) είναι ακριβώς η κλειδαριά των μυστικών του Φερντυντούρκε.

 

Εφόσον παραμένουμε σε επικράτειες παιδικής ηλικίας, επόμενο είναι να συναντήσουμε τον πολυδιαβασμένο όλων ημών Νάσο Θεοφίλου, της γενιάς του ’70. Μόνο που αυτός ο όρος, γράφει ο Αρανίτσης, δεν στεγάζει παρά χίλιες λυπηρά διαφορετικές περιπτώσεις, ενώ ορισμένοι θεωρητικοί του παραμυθιού της «Γενιάς» επιμένουν να μιλάνε για ένα είδος συλλογικής λoγoτεχνικής εξόρμησης πού θυμίζει κάπως την Απόβαση στη Νορμανδία – και τελικά «το ταλέντο (τρυφερό και ανέμελο Παιδί τής Μοναξιάς) είναι τελικά περισσότερο δυσεύρετο απ’ όσο φαντάζονται». Κι όμως, εμείς το θυμόμαστε καλά και συμφωνούμε απόλυτα: ο σουρεαλισμός τουΕρημόπολη είναι ακριβώς ένα παιδικό όνειρο (ο ποιητής, όπως και ο ερωτευμένος, σώζει μέσα του ανέπαφο το Παιδί), ένα μακρύ δοκίμιο πάνω στο χιμαιρικό πεπρωμένο τής παιδικής ηλικίας. Αυτός ο Παράδεισος (όπως όλοι οι Παράδεισοι) είναι κατά κάποιο τρόπο απαλλαγμένος απ’ την ενοχή, κι έτσι στον μοναχικό του κάτοικο δεν απομένει παρά να γεύεται κατά βούληση όλα τα απαγορευμένα φρούτα των παράδοξων συνδυασμών. Και η πρόζα του συγγραφέα συσσωρεύεται μια μοναδική στιγμή της λoγoτεχνίας: η βλάστηση τής Λέξης. Γιατί η Λέξη εδώ είναι πραγματικά ένα φυτό που βλασταίνει.

Παραπλεύρως της [μη] ενοχής, στις Έντεκα χιλιάδες βέργες του Απολλιναίρ η ποίηση και η πορνογραφία μοιράζονται διακριτικά ορισμένα ύποπτα ενδιαφέροντα: το κυνήγι της ανώριμης ομορφιάς, μία πονηρή εκτίμηση της εφηβείας, τον εξωτισμό, μία εσωτερική ροπή προς τη χλιδή, μία ρομαντική και  λιγάκι γελοία εκμετάλλευση της αθωότητας και μία κάπως ανατολίτικη εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις της φαντασίας να εκπληρώσει τους πιο υπερβολικούς πόθους. Ο κατάλογος του Αρανίτση είναι ακριβής, όπως και η διαπίστωσή του, πως τόσο ο ποιητής όσο και ο πορνογράφος γράφουν την Ιστορία του σώματός τους, κάποτε απαριθμώντας τις άγονες απολαύσεις της σάρκας.

Αλλά εδώ υπάρχει και μια άλλη ερεθιστική βεβαιότητα: το σεξ στον Απολλιναίρ είναι πολύ πιο μοντέρνο και ηδονικό απ’ ότι, για παράδειγμα, στον Σαντ, γιατί είναι θεμελιωμένο και στην ενοχή. Και η ενοχή – παράξενη μοίρα που ποτίζει τη φαντασία με την πολύτιμη ζάχαρη τής λίμπιντο και ανάβει μέσα στην εφευρετικότητα των απολαύσεων τη γλυκιά φλόγα της ανασφάλειας και της ανυπομονησίας – δεν εμποδίζει βέβαια καθόλου τον Απολλιναίρ να μετατρέψει τις Έντεκα χιλιάδες βέργες σε μια μικρή αλλά έγκυρη πορνογραφική εγκυκλοπαίδεια που, αντίθετα απ’ το Κάμα Σούτρα δεν περιφρονεί καμιά απ’ τις ηδονές. Ένας ακόμα κατάλογος ακολουθεί, με τις σημαντικότερες από αυτές, που μοιάζουν συνδέσεις λογοτεχνίας και κόλασης, ευθύτερες από τους πόθους των Ζενέ και Μπατάιγ.

 Πίσω στην παιδική ηλικία και στην Ζαζί στο μετρό.Όσο κι αν υπήρξε παρωδία κάθε Πολυάννας ή Δυο ορφανών, η Ζαζί είναι αρκετά έξυπνη ώστε να ξέρει τι της γίνεται, εφευρετική στις ζαβολιές της, δαιμόνια στον τρόπο να φέρνει τους άλλους σε δύσκολη θέση, ανταποκρινόμενη, θαρρείς, σε μια αξιοπερίεργη, κυνική ευτυχισμένη αντίληψη για τη ζωή. Και όσο εκείνη ρίχνει τους μνηστήρες της σε διασκεδαστικές παγίδες σκανδαλιάρικης διπλωματίας, ο συγγραφέας της Ραιημόν Καινώ τα βγάζει πέρα με την σειρά του, πλέκοντας σε ένα τόσο «χοντροκομμένο» θέμα μια πλήρη δαντέλα ειρωνικών τεχνασμάτων.

 Η Ζαζί είναι μια προσπάθεια να δούμε την τρέλα του σύγχρονου κόσμου απ’ την κωμική της πλευρά, τονίζει ο συγγραφέας, και αυτή η επικίνδυνη προσπάθεια πετυχαίνει χάρη στην κρυφή απόσταση από την οποία ο Καινώ βλέπει το θέμα του, οχυρωμένος πίσω απ’ το τρίτο πρόσωπο της αφήγησης. Και αν είναι αλήθεια ότι οι πιο ρεαλιστικές στιγμές του έργου είναι εκείνες ακριβώς που διακηρύσσουν μια έλλειψη πίστης στην πραγματικότητα, και αν σκεφτούμε λογικά (οπότε η τέχνη παύει να μας ενδιαφέρει) ότι η αθλιότητα δεν έχει τίποτα το αστείο, και πάλι θα παραδεχτούμε ότι στα χέρια του Καινώ όλα αυτά σε μετατρέπονται σε λόγο, διασκέδαση και μυστικό έρωτα με το πονηρό χαμόγελο της Ζαζί.

Εκδ. Άκμων, 1982, [Άκμων/Λογοτεχνία, 15], σελ. 436.

Σημ. Όπως πάντα χρησιμοποιούμε την ορθογραφία και τους τονισμούς του εκάστοτε συγγραφέα.