Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[Γεια Χαρά] Της Ζηνοβίας Αντιδώρου


 

Τι μένει από όλα αυτά;
Μερικά βλακώδη κόκαλα. Νίκος Καρούζος Ένα μηρμήγκι σουλατσάρει στην οθόνη. Ελαφρύς ήχος γδούπου και μια ακρίδα προσγειώνεται δίπλα στην κούπα μου. Γκρίνιες ακούγονται από μέσα. Οι γνωστοί οικογενειακοί διαπληκτισμοί. Πόρτες ανοιγοκλείνουν –κάποιος ανεβαίνει την απότομη μαρμάρινη σκάλα. Φόβος πτώσης ανείπωτος κάθε κατέβασμα –οι σαγιονάρες γλιστράνε. Εγρήγορση απαιτείται ακόμη και ενώ χαίρουμε περιφρούρησης από τέσσερις καλαίσθητα διακοσμημένους τοίχους –τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν εντός των πυλών. Εκεί όπου υπάρχει πιεστική συγκέντρωση διανυσμάτων που συγκρούονται. Υψηλή τάση ηλεκτρικού. Βουλήσεις κονταροχτυπιούνται. Ποιός θα είναι ο νικητής; Στο βάθρο είναι μόνο για τρεις παίκτες και στην πρώτη θέση δε χωράει στριμωξίδι. Οι τεχνικές win-win δεν κολλάνε στο κολλάζ των προστριβόμενων εγώ.


Μολαταύτα, ο κισσός σκαρφαλώνει ανίκητος. Έφτασε στην κληματαριά, οσμίζομαι κεραυνοβόλο έρωτα –τι άλλο μπορεί να υποδαυλίζει τέτοια προσήλωση. Θα περάσει κι αυτό, ως τότε, ας ξεκινούμε τη μέρα μας με χαιρετισμό στον ήλιο. Η μόνη σιγουριά της ζήσης: φωτεινή σφαίρα που θα ξεμυτίζει κάθε πρωί, θα σπέρνει χαμόγελα, κι ύστερα πηγαίνοντας για ύπνο θα θερίζει στεναγμούς. Γεια χαρά, θα λέει στα ερωτευμένα ζευγαράκια κλείνοντας το μάτι, κι αυτά θ’ ανταποκρίνονται με την ίδια αβρότητα. Ένα φιλί, μια αγκαλιά, δυο στροφές, και τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά.


Μου πήρε καιρό να καταλάβω την ουσία των μωσαϊκών. Προτιμώνται για την πλουμιστή, ακανόνιστη όψη τους; Μήπως γιατί στολίζουν και διασκεδάζουν το μάτι; Επιπλέον, μας εκπαιδεύουν στην πολυφωνία, την χάρη των αντιθετικών συνδυασμών και της συμβίωσης μύριων ετερόκλητων στοιχείων –κι όλα αυτά ήδη από το πλατύσκαλο. Φτάνει, όμως, τόση θεωρία. Το μυστικό που κρύβουν πίσω από τη λεπτομερώς ακούνητη κομψότητά τους είναι πρακτικής φύσης. Το μωσαϊκό είναι το μόνο στοργικό πάτωμα. Υιοθετεί χαμαιλεοντικές τεχνικές για να ελαφρύνει τις καθημερινές αγγαρείες της παραδουλεύτρας, κρύβει με μαεστρία τη σκόνη και λοιπά σκουπιδάκια στα σχέδια με τετράγωνα και ημικύκλια, άνθη και κρατήρες. Ο κόσμος έχει φτιαχτεί για λόγους που δε τους σκέφτηκες ποτέ. Κι όταν πάψει, ε, θα γυρίσεις από την άλλη και θα κοιμηθείς πιο ήσυχα από κάθε άλλη φορά σφυρίζοντας don’t worry, be happy.

Τίναξα το χέρι μου να διώξω το μηρμήγκι που έψαχνε να βρει το δρόμο του στον αγκώνα μου. Η τσουκνίδα δε μου τη χάρισε. Τρίβοντας το κοκκινισμένο δέρμα ευχαρίστησα τη φλούδα γης για την αφοσίωσή της –το χους εις χουν είναι τελικά πολύ καλή φάση.

 

[ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*]

 


[σκιά που σου μοιάζει]

για σένα

ζηλεύω τα σφάλματα των άλλων
τη σπάνια αυταπάτη να σκάβεις
να βρεις έναν ήλιο κρυμμένο
βαθιά μες στο χώμα

το ασήκωτο σου βάρος
η ιστορία μου όλη
που τελειώνει άδοξα την ώρα
που ροκανίζω σιωπηλά
το χρόνο στη ζωή μου

με κλειστά μάτια σε αγναντεύω
όπως οι τυφλοί σε φυλακίζω
σε ένα ανεπαίσθητο χάδι
πες μου πώς θέλεις να σε δώ
να μη γίνεις μέσα μου σκιά;

 

 

Jazzmine says........piece of a wish

είσαι τόσο όμορφος που θέλω να σου θρυμματίσω την καρδιά
να τσακίσω τα μακριά σου δάχτυλα και να τα κάνω σκόνη
να κομματιάσω το αγγελικό σου γέλιο και να μην ξαναντηχήσει πουθενά στον κόσμο
θέλω να περπατήσουμε μαζί, πολύ μακριά και τα πόδια μας να τσαλαβουτάνε σ' ακτές σκεπασμένες πληγωμένα πουλιά.
να σκεπάζεις τα μάτια σου και τα φτερά να σου μαστιγώνουν τα πόδια
θέλω να με κρατάς όταν πίσω μας θα σβήνει το φως κι εγώ θα σ οδηγώ στο σκοτάδι.
δε θέλω την ευτυχία σου, τη χαρά σου, τη γαλήνη σου,
θέλω να είσαι ανήμπορος και χαμένος,
χωρίς ανάμνηση καμιά,
χωρίς ελπίδα,
γατζωμένος απ' την απελπισία..
θέλω να σε πληγώσω τόσο βαθιά..ν' αφήσω μια πλατιά παλάμη έρεβος μέσα στην ψυχή σου με τ όνομα μου,
έτσι που καμιά φωτιά ποτέ να μην σε ξαναζεστάνει..
θέλω να πληρώσεις για την αποκοτιά της λάμψης σου.
θέλω να τραυματιστείς θανάσιμα που σκόρπισες την ομορφιά σου τόσο ανενδοίαστα μπροστά μου.
θέλω να σε καταραστούν οι Θεοί,
που σ ερωτεύτηκα.