Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

 


Ashtray Humiliation

 

ε αυτο το μαλλι ειναι απειρως σεξουαλικο.
οκ συνοδευεται και απο ενα κορμι, αλλα αυτο ειναι δευτερευον.
εχει ΜΑΛΛΟΥΡΑ!!!!!!!!!
https://www.facebook.com/carmorico1/videos/865797153473971/?fref=nf

 

Don't grow up. It's a trap.

Η ώρα είναι περασμένες πέντε το πρωί. Το ουίσκι έχει σχεδόν αδειάσει. Μόνη συντροφιά τούτες οι τελευταίες του σταγόνες μαζί με ένα ματαιόδοξο τσιγάρο που γυρεύει να γευτεί αδηφάγα λίγη από την υγρασία των χειλιών μου. Κάπου στο πάτωμα βρίσκεται ο Όργουελ. Καημένο γατί. Γιατί να θες να είσαι μέσα στο σπίτι; Γιατί δε φεύγεις; Γιατί δεν εκτιμάς την ελευθερία σου; Του φωνάζω όλη μέρα, λες και καταλαβαίνει. Λες και θα μου απαντήσει. Ανούσιες συζητήσεις χωρίς απόκριση. Ανούσια ξενύχτια δίχως λόγο, δίχως αιτία, δίχως μιαν τάχα αφορμή. Λες και εγώ έχω απαντήσει θαρρείς και τάχα τα ερωτήματα που σου θέτω. Αχ ρε Όργουελ.
Ανασκόπηση είκοσι τριών ετών. Με λες εικοσιτέσσερα, αλλά εικοσιτρία δηλώνω ακόμα. Θαρρείς και με μαστιγώνει κάπως ο χρόνος. Όχι πως τάχα φοβάμαι τα γηρατειά. Αλλά την κοινωνική δομή. Μπράβο καλό παιδί. Τελείωσες τις σπουδές, βρες μια καλή δουλειά, να κάνεις και μια σωστή οικογένεια. Και αν κάτι από όλα αυτά παρεκκλίνει λίγο χρονικά αυτομάτως είσαι αποτυχημένος για τα καταστοιχά τους. Μαύρο πρόβατο. Θαρρείς και έχει καμιά σημασία. Θαρρείς και τους πέφτει λόγος.
Ανούσιοι άνθρωποι σε βουβές οθόνες. Σχολιάζουν τις ζωές μας πίσω από ένα διάφανο γυαλί. Λες και αυτό θα αλλάξει κάτι. Λες και αυτό θα μας κάνει πιο ανθρώπους, λες και θα τους κάνει πιο ανθρώπους. Ή πως τάχα θα δώσει απαντήσεις στα ερωτηματικά που θέτουμε στον εαυτό μας τα βράδια. Άτιμο πράγμα τα βράδια. Σκάνε οι εφιάλτες και οι αναμνήσεις και κεντάνε με μανία ανούσια, με μαεστρία εκπληκτική εικόνες που δε θες, εικόνες απροσδιόριστες, για πράγματα τα οποία είτε φαντάστηκες, είτε ονειρεύτηκες. Και τότε κάνεις τον απολογισμό. Όσα συνέβησαν, εκείνα που πια κανένα νόημα δεν έχουν, έχουν πλέον ξεχαστεί, τα συναισθήματα που ένιωσες ή όχι και πολύ περισσότερο όλα εκείνα που φαντάστηκες και δε συνέβησαν.
Ότι δε συνέβη, είναι ότι δε ποθήσαμε αρκετά.
Ή ότι δε προσπαθήσαμε αρκετά προδομένοι από τους μεγαλύτερους φόβους μας. Λες και άμα συνέβαινε θα άλλαζε κάτι. Θαρρείς και το μέλλον του το έχουμε ήδη προδικάσει μέσα σε μια κενή ανουσιότητα. Θα κατέληγε θαρρείς και αυτό μαζί με όλα εκείνα που το μυαλό βαριέται να θυμηθεί. Θα διαβρωνόταν μέσα στα σάπια δόντια του ανούσιου χρόνου κι αυτό. Σαν τις κασέτες και τα πικ απ, σαν τα βινύλια και τις δισκέτες. Σαν τάχα κάποιο ξεχασμένο άσμα από Διάφανα Κρίνα που βάζεις στο μικρό σου ανιψάκι να ακούσει και κοροϊδεύει. Όχι, όχι. Οι μεγάλοι έρωτες και τα μεγάλα όνειρα δεν αξίζουν μια τέτοια κατάληξη. Μόνη σανίδα σωτηρίας η ελπίδα. Τούτη και μόνο έχει τη δύναμη να κρατήσει στη ζωή μια σκέψη. Η πίστη στο όνειρο είναι αυτή που του δίνει ζωή. Η ελπίδα. Η πίστη. Όχι η πραγματικότητα.
Τούτη η τελευταία ειδικά το διαβρώνει. Διαβρώνει και εμάς. Μας κάνει άλλοτε υποχωρητικούς και άλλοτε μας αφήνει πεισματάρηδες να κυνηγάμε παρορμήσεις. Ανώριμα παιδιά ενός άλλου Θεού που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με μέτριες καταστάσεις, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με μέτριους έρωτες και πάντα γυρεύουν να παραμυθιάσουν το μυαλό τους πως τάχα υπάρχει το ιδανικό. Λες και όταν το βρουν το ζουν. Ανώριμα παιδιά που ακόμα και στην όψη του τέλειου φοβούνται και κάνουν πίσω. Ότι δε συνέβη ποτέ είναι ότι δεν διεκδικήσαμε αρκετά, γιατί πιστέψαμε πως η ζωή ξέρει. Ή γιατί προδοθήκαμε από κάποια σκάρτη ονειροπόληση του παρελθόντος. Ωριμάζουν τελικά οι άνθρωποι; Ή τάχα γίνονται πιο δειλοί;

http://taxideuontas-peza.blogspot.gr/2015/03/dont-grow-up-its-trap.html

 

Σ'αγαπώ για αυτά που δε ξέρεις πως είσαι.

Ώρες και ώρες βασάνιζα τον εαυτό μου με τη σκέψη σου. Προσπαθούσα να καταλάβω τι θες επιτέλους. Τι γυρεύεις από τη ζωή μου. Λες και με ένοιαζε. Θαρρείς και ήταν μία ακόμα από εκείνες τις ιστορίες που είχα να λέω, να σκέφτομαι και να αναμοχλεύω, σαν μια τάχα ακόμα εμπειρία, από εκείνες που αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια ή και όχι, σαν μια ακόμα αυταπάτη ή ψευδαίσθηση που δημιούργησε τάχα κάποιο βράδυ μία σταγόνα αλκοόλ. Ακόμα και τώρα δε μπορώ αλήθεια να καταλάβω αν πράγματι συνέβη ή αν το φαντάστηκα, αν τάχα το επινόησα με την παιδιάστικη φαντασία μου, αν μοιραστήκαμε το ίδιο όνειρο κάποιο από όλα τα βράδια που κοιτούσαμε το ίδιο φεγγάρι, τον ίδιο ουρανό. Τι σημασία έχει άλλωστε;
Ξέρεις, δε σου κρύβω πως βαθιά μέσα μου φοβάμαι. Φοβάμαι τα συναισθήματά μου. Αν τάχα σε θέλω, αν τάχα σε νοιάζομαι. Φοβάμαι να στο πω. Φοβάμαι μη και νιώθεις έτσι. Φοβάμαι όλα αυτά τα ανείπωτα, τα οποία έχουμε πει τόσες και τόσες φορές. Εκείνα που δε χρειάστηκε ή που χρειάστηκε να πούμε. Και τη συμβατική ζωή σου. Ειδικά αυτή. Αυτή η ναφθαλίνη με τρελαίνει- μία φορά, παιδί ακόμα, είχα πάθει αλλεργικό σοκ, ξέρεις`ναι, αυτό δε πρέπει να στο χω πει ποτέ πριν. Φοβάμαι και τον εγωισμό. Τον δικό σου, τον δικό μου. Καμία σημασία δεν έχει. Πολύ περισσότερο βέβαια, φοβάμαι την ανασφάλεια σου. Και τη δική μου, αλλά αυτό παραείμαι δειλός για να σου το παραδεχτώ. Θαρρείς πως είναι μία πτυχή του εαυτού μου που ξέρεις καλύτερα από μένα, θαρρείς πως είναι μία πτυχή του εαυτού σου που νομίζω πως έχω αγγίξει. Θα προσπαθήσεις να το αρνηθείς, θα προσπαθήσεις να το πνίξεις σε αερολογίες και κυνισμούς. Οι κυνικοί δεν ερωτεύονται, οι κυνικοί δεν αισθάνονται, δε νιώθουν. Εκείνο το βράδυ, όμως - ναι το βράδυ, λέω, θυμάσαι;- τα είπες όλα. Όχι, όχι εκείνο το βράδυ που φαντάστηκες. Τότε που ξεγύμνωσες την ψυχή σου.
"Άραγε είναι ευτυχισμένοι όλοι αυτοί εκεί έξω; Κάνουν αυτό που θέλουν πραγματικά; Ή υπακούν σε συμβατικές νόρμες απλά για την επιβίωση;"
Ξέρεις, αυτό αγάπησα σε σένα. Αυτό αγαπάω ακόμα, γι' αυτό και δε μπορώ να σε διαγράψω, όσο και να το θέλω. Όχι, δεν είναι μήτε το status quo που αυτάρεσκα λες ότι έχεις, μήτε οι γνωριμίες σου που τίποτε δεν έχουν να μου προσφέρουν. Είναι εκείνα τα είκοσι λεπτά, εκείνες οι δύο ώρες που μοιραστήκαμε σε κάποια σκαλάκια σχολιάζοντας περαστικούς. Εκείνα τα δέκα λεπτά, οι τρεις ώρες που μοιραστήκαμε τα όνειρά μας σε μία άδεια πλατεία συνοδεία μιας μπύρας αγορασμένης από κάποιο περίπτερο. Γιατί τα μεγαλύτερα όνειρα, δε γίνονται σε μικροαστικά χλιδάτα μαγαζιά μικρή μου, γιατί η ασφάλεια τους βρωμάει ναφθαλίνη. Γιατί η συμβατικότητά τους μου καταστρέφει το οξυγόνο. Γιατί πολύ περισσότερο δε γουστάρω να σε βλέπω να τυλίγεσαι με ασημόσκονες, δε γουστάρω να σε ακούω να μιλάς για όλα όσα έχεις κάνει. Σκάσε. Σκάσε επιτέλους και ζήσ' το. Είσαι περισσότερα από όλα όσα λες. Και όλοι αυτοί που νομίζεις θα σου προσφέρουν κάτι, στην πρώτη στραβή είναι εκείνοι που θα σε πουλήσουν πρώτοι. Τούτο περισσότερο από όλα μη το ξεχάσεις ποτέ.
Όχι πως θαρρείς εγώ θα είμαι εκεί. Άσε με μένα. Είμαι περίεργο τρένο. Δε ξέρω που θα ξυπνήσω, τι θα ζητάω αύριο, τι ζητάω σήμερα, τι θέλω γενικότερα. Μήτε και έχει σημασία - ποτέ μη μετράς τη ζωή σου με γνώμονα τι θέλουν οι άλλοι. Να πίνεις πάντοτε το κρασί σου στο ποτήρι που θες εσύ. Και να θυμάσαι πως εκείνο που έχει πιότερο σημασία είναι να μη σκοτώσεις το παιδί μέσα σου. Εκείνο το παιδί που με άφησες να δω ένα κάποιο βράδυ, το παιδί που με κοίταξε με εκείνα τα αθώα μεγάλα του μάτια και μου είπε αλήθειες, εκείνο το βράδυ που ένιωσα να σε μαθαίνω για λίγο, πως τάχα ήθελα να σε προστατεύσω. Από τους άλλους, από τους δαίμονές σου, από σένα την ίδια.
Δε ξέρω γιατί ένιωσα την ανάγκη να στα πω όλα αυτά. Θαρρείς και περιμένω κάποια λύτρωση, κάποια κάθαρση να έρθει μέσα από τούτη μου την εξομολόγηση. Κάτι τελοσπάντων που θα μπορούσε να πληρώσει εκείνο το κενό ανικανοποίητου που άφησε η τελευταία μας αυτή συνάντηση.

http://taxideuontas-peza.blogspot.gr/2015/06/blog-post.html