Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Αποσπάσματα και στίχοι:

«Δεν έχω κανένα συναίσθημα. Δεν αυτοθαυμάζομαι ούτε αυτολυπούμαι. Μόνο παρατηρώ…»

«Γι ‘αυτό αν τύχει και μ ‘αγαπήσεις πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ πώς θα μ’ αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ. Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ. Κι εκεί.»

«Έπαιζα με τη ζωή. Κι άμα παίζεις με τη ζωή, παίζεις και με το θάνατο.»

«Πάει. Αυτό ήταν. Χάθηκε η ζωή μου φίλε. Μέσα σε κίτρινους ανθρώπους, βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς. Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σού 'χα δείξει στη στροφή του δρόμου. Και δεν είναι που θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.»

«Εσύ! Εσένα που αγάπησα. Κοίτα άμα πιεις κι όπως πάντα μεθύσεις, μην πεις ποτέ πως μ ‘αγάπησες. Δε θ ‘άφηνες να γίνω πλατανόφυλλο σε ξεροποτάμους να πλέω…»

«Σε ενοχοποιούν
όχι τόσο οι πράξεις σου
σε ενοχοποιούν οι σκέψεις
οι σχέσεις σου
κάτι χαμόγελα που έσβησες
κάτι μαλακισμένες εικόνες που κουβαλάς
σχεδόν ηλιοβασίλεμα.

Σε ενοχοποιεί η αθωότητα σου
και αυτά που της χρωστάς.
Κάτι λάθη
και κάτι πάθη.»

«Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.»

«Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θα ‘ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ’ όλα αυτά Μαρία.»

«Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουμε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος. Το νου σου, ε;»

Κατερίνα Γώγου

 

Σα να βγάζεις αυγά από αυγοθήκη


Μετά εκείνη μένει άχρηστη κι ο ρόλος της εκπρόθεσμος.
Αδειάζει.
Σαν να κλείνεσαι στην Ικαρία ,
ύστερα από ξέφρενο πάρτυ στο Μανχάταν.
Σαν να μουτζουρώνεις σελίδα,
αχρηστεύεις το περιεχόμενο και το μέσον μαζί.


Αλλά ίσως υπάρχει λόγος.
Ίσως αν το μυαλό αδειάσει από έννοιες και ακούγονται μόνον οι φωνές του,
ίσως αντί για τρελό να σε κάνει πιο ανθρώπινο.
Να συνειδητοποιείς την ίδιαν βλακείαν και να συγχωρείς πλέον τους άλλους.
Συναδελφικά.
Σα να δαγκώνεις τα νύχια που με υπομονή μεγάλωνες.
Ίσως δεν ακυρώσεις τον κόπο σου αλλά ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου.
Και είναι λυτρωτικό .
Αφού πρέπει πρώτα να τον χάσεις.
Ν'ανησυχήσεις.
Να σκεφτείς τι πάει λάθος και να μην κλείνει το στόμα σου.

Όμως έρχεται η ώρα που η αυγοθήκη ξαναγεμίζει.
Η Ικαρία σου μοιάζει ερωτική και η σελίδα η μαύρη,
μια δημιουργία σε αποκαθήλωση.
Γιατί το χαρτί και το όπλο πέφτουν απ'το ίδιο ύψος,
με την ίδια ταχύτητα.

Όμως το θέμα είναι τι απ’ τα δυο θα επιλέξεις να ξανασηκώσεις.

 

''Στο καπάκι''

απαντάς
με ποίημα
στα πλεγμένα δάχτυλα
στις ανάσες που κόβονται
στα όχι που
λέχθηκαν
που μαζεύτηκαν κάτω απ τις πατούσες μας
φωτάκια/
φωτάκια/
φωτάκια/
ποίημα.
η ακολουθία
με φιλάει στα χείλια
με βρέχει
με ποτίζει
''κοίτα το μπλε στο παντελόνι μου''
ίσως να ναι η
στέρηση
ίσως
η επιθυμία
ίσως απλά
τα φιλιά
επεκτείνονται
λιώνουν τα στόματα
ανεμίζουν τα ταβάνια
αγκυλώνουν στα δέρματα
αρπάζονται απ τις πληγές μας
αστράφτουν
περιπλανιούνται
ορέγονται
τα αίματα
τα σπέρματα
τα πεδία
που.
Δεν.
+όχι.
ΠΟΥ.
ναι.
+ΙΣΩΣ,
έχουμε
μοιραστεί
σπαταλήσει
τεμαχίσει
γευτεί
γλείψει
ακουμπήσει
μέσα στο Σύμπαν
δεν υπάρχει
γαλαξίας
που σου μοιάζει.
γι αυτό
ακόμα
περιμένω.
είμαι
Ο Μινώταυρος
+η Αριάδνη.
ναι, ναι, μη το συζητάς!
κόβω τώρα το νήμα.
να χαθούμε
στον Λαβύρινθο.

Ει μαι -Το -Τέρας-Που-Λατρεύεις.

 

ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

 

[διστάζω να το πω ποίημα αλλά πάλι
δεν πειράζει που δεν είναι πάρα πολύ καλό]

ανάμεσα μας όπως φαίνεται δεν αρκούν τα προσχήματα
το κάδρο με τον φιντέλ στο μπάνιο μου να σε δαιμονίζει
τα βιβλία με τις αφιερώσεις σκορπισμένα στο γραφείο
τα χειρόγραφα και οι ατέλειωτες συλλογές ποιημάτων
φύλο φύλο θα κυλάνε σε μια θάλασσα που λαμπαδιάζει
απ΄το ταβάνι θα ξεχύνονται οι τελευταίες σου λέξεις
ευτυχώς ακόμα ανασαίνουμε ακόμα μπορείς να χαμογελάς
και στο χαμόγελο σου να κρέμονται φύκια ηλιοκοκαμένα
ενώ ο έρωτας έρωτας ψηλά στα σύννεφα σημείο παραφοράς
κουρασμένος ρινόκερος που πριν το βαλσαμώσεις θυμώνει
σκαρφαλώνει στο λαιμό σου να τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά
δεν φταίω όμως για τίποτα που διάλεξες το καλοκαίρι
αχνό μου σκοτάδι καλά κάνεις που δεν σε απασχολεί
η διαφορά του βαθμού της τρέλας μεταξύ
του έντγκαρ άλαν πόε και του βίνσεντ βαν γκόγκ
από τη πρώτη κιόλας λέξη να κλειδώνεις τον εγωισμό μου
τρύπια βάρκα η αφοσίωση μου για σένα μπάζει νερά
κι ό,τι ξεπλένεται στη ζωή μας με καθαρή την αλήθεια
υγρή νοσταλγία που μας πνίγει στα πίσω καθίσματα
του σινεμά

αυτό που με κάνει να αντέχω να γράφω τόσο κακά ποιήματα
χωρίς ποτέ να καταλαβαίνει κανείς στο βάθος του μυαλού μου
τι ακριβώς θέλω να πω μοιάζει κάτι σαν χυδαία απόλαυση
στην εμμονή της ευκολίας πως μπορώ όλα να τα αγαπήσω
και καθώς ο κόσμος μικραίνει κάθε μέρα εστιάζοντας
να φτάσω να αναφέρομαι σε ένα και μόνο πρόσωπο

 

Πολυ μυαλο
Πολλα φιλια
Πολυ φεγγαρι
Πολλη αμμος
Ο,τι ημασταν ενωθηκε με το Τοπιο.
Καμια συναντηση δεν εγινε χωρις Πεινα.
Αιμα.

 

@Madeleine Rk , είσαι πολύ ποιητική ύπαρξη............