Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[...] το κύμα πόθου που τόση ώρα αναδευόταν στην κοιλιά της, την πήρε ορμητικά, την ανασήκωσε, την στριφογύρισε ανελέητα και τελικά την ξέβρασε σε μια ακτή, βρεγμένη, ξέπνοη και μόνη

 

 

Μια τέλεια Ατέλεια....η ζωή. Σάρκα γεμάτη σημάδια από διαδρομές. Δάκρυα που ξεράθηκαν πάνω της. Τα φιλιά του έρωτα να μένουν ανεξίτηλα στις φλέβες. Γρατσουνιές από αποδράσεις περνώντας τα συρματοπλέγματά μας.
Πες μου, σε ποια Αμαρτία αθωώθηκες παράδεισο.
Σε ποια θα γονατίσω εξιλέωση...




Γυμνό σώμα γυναίκας αγαπητό, / μέλη τρυφερά κομμένα απ’ το πλευρόμου, / αρθρώσεις από πλατίνα που ανοιγοκλείνουν αθόρυβα, / πίσω απ’ τη ζεστή ύλη φωσφορισμοί / απ’ τη σπασμένη αλυσίδα του κόσμου. // Ουσία σφυρηλατημένη στη φωτιά, / δεν μπαίνει σε παράσταση, γλιστράει και φεύγει, / αυτό που κρατώ καταργεί τ’ αντικείμενα, / δεν έχει μάκρος, φάρδος, βάρος, κι ωστόσο / είν’ εδώ αυτό τώρα στο άσπρο σεντόνι. (Ο χιονάνθρωπος με το τσιγάρο, “Ο μεταξοσκώληκας”)

Τώρα είσαι η φωτιά που μου τσουρουφλίζεις την ύπαρξη, / τα μαλλιάμου φλέγονται, / τα δάχτυλάμου καπνίζουν, / οι αίσθησέςμου αλαλάζουν και σε / ανεμίζουν σημαία σε χιλιάδες κοντάρια. // Βγάλε τα μάτιαμου, κόψε τα χέριαμου, / κάψε με τα σημάδιασου την αφήμου, / για να με θυμάσαι για να σε θυμάμαι, // … ο μηρόςσου κατάλευκος, / δυο μάτια στο ποτήρι, μια θημωνιά μαλλιά, / κι ένα κοπάδι πουλιά καθισμένα στο στήθοςσου / ανάμεσα σε κρουνελιάσματα νερών από σιντριβάνια. (Ο χιονάνθρωπος με το τσιγάρο, “΄Ενας αξημέρωτος έρωτας”)

Δυο αρνητικές πλάκες μαζί μαζί / εκεί που ήτανε εκ του φυσικού τα σώματάτους. // Δυο σκιερές τουλίπες ή τολύπες μαζί μαζί / εκεί που ήτανε των ψυχώντους οι λύχνοι. // Δυο παύσεις ασταμάτητες ή το πολύ δυο φάλτσοι στίχοι μαζί μαζί / εκεί που ήτανε η διωδία του έρωτάτους. (Sub Oculis UFO, “Δύστυχα δίστιχα”)

Λόγε του Εράν και του Εράσθαι, / ωραίος ο έρωτας, / δαιμόνια σύλληψη πράγματι. / Σοι πρέπει αίνος… // (Αλλά ήταν ανάγκη / εκεί όπου το σιντριβάνι / της λίμπιντο, / εκεί να καταλήγει / και η αποχέτευση  (΄Οβερ)

 

Oh I know that I'm being used but that's ok because I like the abuse...

 

 

Άτιτλο #4
Βέρα Ι.Φραντζή

 

α.

Αισθάνομαι τίποτα

και κενό.

Είμαι το μισό μιας ολότητας.

Είμαι ομφάλιος λώρος.

Είμαι ερωτευμένη.

Είμαι φυλακισμένη.

Ειμαι πάναγνη.

Είμαι ολόασπρη.

β.

Είμαι πλαστική σακούλα,

θα ζήσω διακόσια χρόνια.

Θα με γεμίσουν νότες, αποφάγια, πανάδες.

Θα είμαι πάντα άδεια και ελαφριά.

Θα δέσουν τις λαβές μου στο λαιμό ενός ηλιοτρόπιου.

Θα πάω βόλτα με το λεωφορείο ανάμεσα σε δυο πόδια γυναικεία.

Θα με ξεσκίσουν γάτες.

Θα γίνω το βασίλειο ενός πεινασμένου γλάρου.

Θα λιώσω.

γ.

Είμαι νύφη χωρίς προίκα.

Θα με ντύσουν, θα με στολίσουν.

Θα ιδρώσω μέσα στην αγκαλιά μιας μητέρας Παναγιάς.

Θα με φωτογραφίσουν με τη λερωμένη μου μήτρα μπροστά από ένα ιερό.

Θα μπω σε μια κουζίνα και θα πλένω.

Θα κάτσω να κοιτάω το φαγητό ωμό.

Δε θα φάω.

δ.

Είμαι ένας θεατής μιας συνομιλίας.

Οι ποιητές γράφουν για μένα.

Η γριά που μιλάει ερωτικά με ένα όμορφο σε μια σκοτεινή σκηνή θεάτρου λέει για μένα.

Η μητέρα μου ψιθυρίζει για μένα.

Ο γυναικολόγος μου δίνει φάρμακα.

Οι διαφημιστές με πείθουν.

Ο καθρέφτης μου με προσβάλλει.

Ο κόσμος κρυφογελάει, όταν αποκοιμιέμαι.

ε.

Είμαι ένα αδιάβαστο βιβλίο.

Έχω ένα σελιδοδείκτη ξεριζωμένο.

Με ξεφυλλίζουν, με ακουμπάνε δυο συνεχόμενα βράδια στο κομοδίνο τους.

Σημειώνουν μια οδό με σπασμένη μύτη ξυλομπογιάς στη δεύτερη σελίδα με τα βιογραφικά του συγγραφέα.

Εχώ κύκλους στίγματα στο εξώφυλλό μου από τον καφέ σου.

Έχω μια απλοϊκή αφιέρωση κάπου γραμμένη κάτω από τον τίτλο μου.

Μόλις την έσκισαν. Τη φύλαξαν σε ένα συρτάρι.

Με δάνεισαν στη βιβλιοθήκη του δήμου.

Με έπιασαν παιδικά χέρια.

Έβγαλαν φωτοτυπίες και βίασαν το κορμό μου.

“Η βιβλιοδεσία είναι ακριβή”.

Έμεινα ξεχαρβαλωμένη.

στ.

Δεν είμαι εγώ.

Οι άλλοι είναι.

 

Γράμμα σε έναν εραστή
Βέρα Ι.Φραντζή

«…Kι είσαι ξέχειλος από ανθρώπινα πεπρωμένα.

…ένα καινούργιο ζευγάρι ανεβαίνει κιόλας τη σκάλα

έτοιμο να ριψοκινδυνέψει την ψυχή του στη μεγάλη

αβεβαιότητα του έρωτα….»

Τάσος Λειβαδίτης<

Και εγώ

Και εσύ. Και μαζί.

Γυμνοί στο κρεβάτι. Ένα ανοιχτό παράθυρο και εμείς να κοιτάμε έξω. Δίπλα οι ανάσες μας και ο ένας στο μυαλό του άλλου. Και εικόνες που θα με μαθαίνεις από τον κόσμο, αυτόν τον έξω από τον παράθυρο. Και άπραγοι και κουρνιασμένοι και διπλωμένα τα σκέλια μας. Και όνειρα στο τρίγωνο του φωτός του ήλιου που πέφτει στο σεντόνι. Εκεί στην αιχμή της άκρης κάθομαι εγώ… και εσύ απλώνεσαι στο υπόλοιπο απέραντο. Στριμωγμένα και απλωτά. Μου μιλάς και σου μιλάω. Φιλιά και αφή.

Μια μικρή παράγραφος για αυτά τα σώματα τα δανεικά. Άλλων είναι και το ξέρουμε. Αλλά εκείνη τη στιγμή λίγο βρισκόμαστε εκεί.

Με βοηθάς και με τραβάς. Το χέρι μου ρίχνεις στον ώμο σου, όταν είμαστε έξω. Παρότρυνση είναι αυτό μεγάλη. Και εγώ πτυχώνομαι δίπλα σου, αν και η σωματικότητά μου είναι λίγο πιο υλική από τη δική σου. Και γι’αυτό με κατακρίνεις και εγώ σου θυμώνω.

Και μετά σου γελάω. Και γελάς και εσύ. Και ρυτιδώνεις λίγο στη γωνία του ματιού σου. Δεν είσαι παιδί. Κοντεύεις τα σαράντα. Δε φέρεσαι σαν παιδί. Σαν παιδί όταν φέρεσαι, με κουράζεις. Παιδί θέλω να είμαι εγώ και εσύ να με τιθασεύεις.

Πυκνά στα γράφω. Και δε ξέρω πιο απλά να τα χρωματίσω. Με νερό και τέμπερες, τα βρέχω, να τα αποχρωματίζω… να μη τα θυμάμαι.

Δεν πληγώνομαι από εσένα. Μονάχα ευτυχία από δυο ζευγάρια χέρια μπλεγμένα, δυνατά.

Και δυο τσακισμένα φύλλα στη γωνία της σελίδας 47. Τώρα το άρχισες το βιβλίο. Διάλεξες και μια φράση ήδη. Την υπογράμμισες με μολύβι αχνά. Η γραμμή δεν ακολούθησε την τελευταία λέξη της πρότασης… μέχρι ενός σημείου έφτασες με την τροχιά που χάραξες. Με μας να τραβήξεις τη γραμμή ως το τέλος. Στην τελεία θα είμαστε εμείς σκαρφαλωμένοι. Θα έχουμε γδαρμένα γόνατα . Αυτά θα είναι η αγάπη μου για σένα.

Θα σου έχω σαλιώσει το μικρό σου δαχτυλάκι.

Είσαι πυρωμένο ερωτευμένο σώμα, στην κοιλιά μου ζεστό σώμα, στα πόδια μου κατακόκκινη αγάπη και σώμα. Αυτή είναι η μοναδική υπόσχεση που μπορεί να σου δώσει ένα ελεύθερο, ένα θρασύ.

Και τώρα πάω.

Εσύ είσαι.

 

Help.