Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

 

Anton Belovodchenko

 

Γιατί άμα το πρόσωπο η ένα σημάδι σαν αυτό
μου βγάζει κάτι αγγελικό σε μια γυναικα μου έρχεται η διάθεση να την καταστρέψω???


 

 

FIRE! preparation and test for the coming consuming shootings with fire ... model cc in excellent fireproof protection, perfectly set on fire by pyrochief pa! photo: GETRA No tricks, no photoshop, all live and real! Please do not copy without proper training and protection!

 

 

jesus!  

 

How to train your crush.
Είμαστε υπεύθυνοι για αυτά που λέμε,

όχι γι αυτά που καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Οι άνθρωποι παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως λυπημένους ή προδομένους από την ανάγκη τους να εκδικηθούν εκείνους που τους απορρίπτουν. Η λύπη είναι το πιο εγωιστικό συναίσθημα. Είναι μια αυτοάμυνα που αναπτύσσει ο οργανισμός από τότε που είναι παιδί και αρνείται να αποβάλει ως τα βαθιά του γεράματα, εκτός αν ο άνθρωπος είναι σε θέση να ανακαλύψει δεξιότητες, όπως η ωριμότητα και η αξιοπρέπεια.
Ωστόσο, δε θα έπρεπε να νιώθουμε καν τύψεις για εκείνους που πληγώνονται. Είμαστε υπεύθυνοι μόνο για τους εαυτούς μας. Επομένως, το να προσπαθήσουμε να αποστερήσουμε την ευτυχία από εμάς δεν καθιστά περισσότερο χαρούμενους εκείνους που φαινομενικά πληγώνονται από τη συμπεριφορά μας. Και αν τους καθιστά, τότε αυτοί είναιεγωιστικά αποβράσματα και όχι εμείς που απλά κάνουμε κάποιες επιλογές που τυγχάνει να μην είναι αυτοί. Αν μη τι άλλο ο έρωτας για να υπάρξει πρέπει να είναι αμοιβαίος.
Επομένως, όχι δεν είμαστε εμείς οι εγωιστές που επιλέγουμε να ζήσουμε τον έρωτα στο πρόσωπο κάποιου άλλου, αλλά εκείνοι που με επίκληση στο συναίσθημα, με φωνές-με βία πολλές φορές- προσπαθούν να μας αλλάξουν τη γνώμη. Προσπαθούν να μας φυτέψουν βαθιά μέσα στη δυστυχία που βρίσκονται απλά και μόνο γιατί δεν αντέχουν την απόρριψη. Προσπαθούν να επιβάλλουν μια συναισθηματική μέθεξη στην οποία έχουν βρεθεί, έτσι ώστε να μας αποστερήσουν τη δημιουργία μιας άλλης.
Ωστόσο, μήπως αυτό δεν είναι ο έρωτας; Η προσπάθειά μας να επιβληθούμε σε κάποιον; Η προσπάθεια να τον ημερώσουμε; Υποθέτω πως ναι. Ωστόσο, κανείς και ποτέ δεν κατάφερε να εξημερώσει τίποτα με φωνές και αγριάδες. Για να ημερώσεις κάτι πρέπει να έχεις υπομονή και επιμονή. Κάθε άλλη προσπάθεια μόνο να το διώξει μπορεί και να επιβεβαιώσει το πόσο εγωιστής είσαι. Και καλύτερα να μην είσαι ερωτευμένος. Καλύτερα να μη προσπαθείς εγωιστικά να κρατήσεις κάποιον δίπλα σου, παρά να τον αναγκάζεις να σε ανέχεται, να τον κακομεταχειρίζεσαι και να πιέζεις καταστάσεις. Καλύτερα να λύνεις τα προβλήματα σου πολιτισμένα και όχι σαν πίθηκας. Και πολύ περισσότερο, καλύτερα να μπαίνεις στη θέση του άλλου πριν βιαστείς να τον κρίνεις και να μη σκέφτεσαι μόνο τι θες εσύ. Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι, εγωιστικές καρικατούρες χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, κάποιοι. Κατηγορούμε για να νιώσουμε καλύτερα και όταν πια τα επιχειρήματα τελειώσουν σηκώνουμε το χέρι.Μέχρι εκεί φτάνει η αξιοπρέπειά μας, μέχρι εκεί που φτάνει η αγανάκτηση. Μέχρι εκεί κι εμείς. Μέχρι εκεί θα φτάναμε για να φέρουμε κάτι πίσω. Και η εξημέρωση; Ποιος έχει χρόνο να εξημερώσει κάτι όταν μπορεί να το έχει με το ζόρι ή να το αγοράσει;
Καληνύχτα, φιλαράκο.
Ελπίζω κάποτε να καταλάβεις.

 


Με τι καρδιά με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος
κι αλλάξαμε ζωή.

 

Μπορείς να αναγνωρίσεις το φίδι από το δέρμα του.Όμως τα φίδια έχουν σώμα κυκλικής διατομής και κινούνται με καμπυλοειδείς ελιγμούς.Κουλουριάζονται σε σπείρες.Έτσι είναι και οι θλιμμένοι άνθρωποι που στοχεύουν να φτάσουν σε μια σύνθεση ονείρου και πραγματικότητας.Η σύνθεση αποτελείται από λωρίδες δέρματος ηλιοδρομίων πλεγμένες σε μια αίσθηση κίνησης,ρυθμού και ελέγχου του χάους.Η θλίψη είναι ο εικονόγριφος της νοσταλγίας,η αραχνοειδής κηλίδα από την καρδιά της ουτοπίας που προβληματίζεται μπροστά στο μυστηριώδες χαμόγελο που σχηματίζει ένα ανορεξικό δάσος.Μονοπάτια που υποβάλλουν στους παρατηρητές,τι πρέπει να σκεφτούν.

Στην αρχή το δάσος των χεριών που χαιρετάνε δίνει την εντύπωση ό,τι έχουμε να κάνουμε με ενα μεγάλο πλήθος που ζητωκραυγάζει,αλλά για μέτρησε τα άτομα που βλέπουμε ατην πραγματικότητα.Το πάντα μεγάλο κόκκινο λάβαρο υποδηλώνει κάποιο επαναστατικό γεγονός.Μπορείς σχεδόν να ακούσεις τα συνθήματα που αντηχούν από τα μεγάφωνα που είναι πάνω στο αυτοκίνητο.Καλά καλά όμως δεν βλέπουμε το αυτοκίνητο,που ωστόσο είναι σίγουρα εκεί,μια και δεν είναι παρά ένα συνηθισμένο μικρό φορτηγάκι που μεταφέρει τη ματαιότητα της αυθόρμητης ύπαρξης.Αλλα φαίνεται όμορφο,μαλακό και κωμικά απαλόχρωμο,σαν αραχνοΰφαντο πέπλο,πάνω στο φως της νοσταλγίας.

Η ροδινή λάμψη του δειλινού φιλτράρεται μέσα από το παχύ σύννεφο της σκόνης που υπάρχει γύρω από το φορτηγάκι.Παραδόξως,υπάρχει ακόμα λίγη ζωή εκεί,και είναι καλά για να δροσιστεί ένας θλιμμένος.Γιατί είμαστε τόσο σίγουροι ό,τι μόλις έχει φτάσει στην πόλη και όχι ό,τι φεύγει;Η απάντηση είναι απλή.Επειδή η πομπή της ζωής τούτη τη φορα φαίνεται να έρχεται προς το μέρος μας.

 

"Ολάνθιστος γκρεμός της γυναικός το σώμα."
-Νίκος Καζαντζάκης