Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

#ησυχία_ο_κόσμος_κοιμάται

 

 

Η σιωπή στην Ιαπωνία έχει πολύ διαφορετικό-κεντρικό νόημα. Τα διαστήματα ανάμεσα στα γεγονότα είναι εξίσου σημαντικά με τα ίδια τα γεγονότα. Οι δυτικοί είμαστε σε τέτοιο βαθμό προγραμματισμένοι να βλέπουμε τη ζωή ως γραμμική ακολουθία, που η σιωπή για μας είναι ανάθεμα. Μας φαίνεται ακόμα και ως σπατάλη χρόνου.
Η ιαπωνική λέξη για την παύση είναι Ma ή kan, και αντιπροσωπεύεται από το ίδιο ιδεόγραμμα kanji. Αποτελεί συνθετικό των λέξεών τους για τον χρόνο και τον χώρο. Στα ιαπωνικά "χρόνος" είναι ji-kan. "Χώρος" είναι ki kan. Έτσι ο χώρος και ο χρόνος συνδέονται από την ίδια τη μορφή των λέξεων.

 

Καληνύχτες αφού...

 

 

Eπίπονη ιατρική

Ο χρόνος. Πάντα αυτό το αυτοκτονικό πιστόλι κρατούσε το τέμπο της ζωής μου. Δύο τέταρτα ο χρόνος. Αστραπιαίο το τραγούδι σαν ένας ασήμαντος χτύπος καρδιάς. Mικρη διάρκεια. Πάντα λιγοστεύει. Πάντα ύπουλα μας παίρνει λίγο λίγο την ανάσα ώστε να μας αφήσει ξεψυχισμένα έρμαια της τύχης. Kαι φαντάσου άλλοι τον λένε για γιατρό.

Η τύχη. Απατηλή εφεύρεση στην οποία φορτώνουμε είτε αποτυχίες είτε επιτυχίες. Ίσως και συμβάντα. Συναντήσεις σε αίθουσες νοσοκομείων ή αεροπορικών χολ. Εκεί που η αναμονή γίνεται ένα ανατρίχιασμα στα άκρα , ένα ασυναίσθητο δάγκωμα νυχιών – το άγχος. Εκεί η αβεβαιότητα σε ζεί και δεν ξέρεις αν θα σηκωθείς από την άσπρη του θανάτου κλίνη ή αν η πτήση σου θα φτάσει. Σ’αυτές τις αίθουσες κυρίαρχη γυναίκα η ειλικρίνεια. Γιατί να μιλάς με γρίφους; Βλέπεις τα μάτια εκεί. Φοβόμαστε το ξεχώρισμα μη και αλληλοδειχτούμε και δε φοβόμαστε τον χαμένο χρόνο που μας μπήζει το μαχαίρι όλο και πιο βαθιά , όλο και με μεγαλύτερη εμμονή για να μας σκοτώσει.

Κάποιες νύχτες ακούω μια φωνή να λέει πως φοβάται. Δεν ξέρω πώς να την γιατρέψω ή έστω να την προστατεύσω. Δεν ξέρω πώς να την αγγίξω γιατί ενυπάρχει με το μέσα μου. Δεν ζεί μα υπάρχει. Πολύ σκοτάδι για κάτι απροσδιόριστο. Φοβάται τα επαναλαμβανόμενα λάθη.Έχει χάσει πλέον κάθε πίστη μα και άπιστη τελεσίδικα δεν την λες. Φτιάχνει ένα κλουβί σε ένα κουρασμένο σώμα. Και απλά υπάρχει. Μα η ύπαρξη δεν αποτελεί ζωή. Και η σκέψη γίνεται αναστεναγμός. Εγκλωβισμένοι σε ατέρμονους αδράνειας κύκλους.

Ξέρω πως εκεί που μπορείς να χτίσεις τσιμέντο μπορείς να χτίσεις λουλούδι. Η επιλογή δε θέλει σκέψη. Θεωρίες και λόγια . Ένας κύκλος από σφάλματα . Μισόλογα μισοειπωμένα περισσότερο από τον καπνό και το αλκόολ – ο τόνος της φωνής ξερνούσε εσωτερικευμένα τραύματα εκείνο το βράδυ. Χαμένο το φως καιρό τώρα. Δεν σε γέλασα. Ήξερες. Εθελοτυφλώ όπως πάντα. Και αφού γκρεμιστώ μένω χαμένη με την θύμηση του παραδείσου σε μια κόλαση. Να μετανιώνω χωρίς σωτήρες και να μισώ κάθε σπιθαμή δέρματός μου, κάθε ρανίδα ιδρώτα αναμεμειγμένη με αλμυρό νερό από τα μάτια για τον μοναδικό μου δήμιο , τον εαυτό μου.

Και μια τόση δα λεξούλα πια άρχισε να μας προσδιορίζει. Βλέπεις πόσο αστείοι; Αν. Ξέρω πως θα είναι επίπονο. Γιατί θα είναι λίγος ο χρόνος. Αν.Ξέρω πως θα είναι ένας μικρός θάνατος. Γιατί θα υπάρχει ανάμεσα η θάλασσα. Αν. Ξέρω θα είναι ιδιαίτερο γιατί θα υπάρχει πάντα το παρελθόν. Αν . Θα φοβόμαστε πάντα το φευγιό.

Πως αλλιώς να υπάρξεις;

Εγώ μέσα σ’αυτό το λίγο έζησα. Στα ξημερώματα που έβλεπα πρώτη τον ήλιο να εισβάλλει από τις γρύλλιες ή άλλοτε που περπατούσα χαράματα με την φωνή σου ιερό άρτο τροφή των αυτιών μου. Όταν εσύ έλεγες για την ασφυξία των τεσσάρων τοίχων. Όταν σου έλεγα «πονάω»και εσύ συνέχιζες τα χείλη μου «γι’αυτό κρύβεσαι στο βράδυ». Όταν μετράγαμε σπασμένες φτερούγες και συγκρίναμε κολάσεις και δαίμονες. Σ’αυτό το σκοτάδι σου ξεκίνησα να ζώ. Και ούτε που με νοιάζει να ξαναζήσω πιά.

Θα συνεχίσω όμως.

Απλά θα υπάρχω.

 

À la Folie

 

I must fight this sickness
Find a cure
I must fight this sickness

 

They declaim against the passions without bothering to think that it is from their flame philosophy lights its torch.

Marquis De Sade

 

 

Τι είδους επικοινωνία θελήσαμε; 'Η γνωρίσαμε; Ή μόνον προσπαθήσαμε; Ποιο σχέδιο χάθηκε;

(Κριτική του διαχωρισμού, Γκυ Ντεμπόρ)