Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

-Η ερωτική μου μανία έχει μια τέτοια θέα προς το θάνατο, όπως ένα παράθυρο προς την αυλή.
-Αυτό που αγαπούσα παράφορα είναι η ανοιχτωσιά, η ανοιχτή πόρτα.
-Διττός χαρακτήρας της κορυφής (φρίκη και τέρψη, αγωνία και έκσταση)
-Κοινώς, ξεσπάω σε γέλια και καυλώνω.
-Και γελούσα που μάντευα πόσο, σ' αυτή την ηλιόλουστη χώρα, η ζωή έπαιζε με το χριστιανισμό, μεταβάλλοντας τον αναιμικό μοναχό σε πριγκίπισσα από τις Χίλιες και μια νύχτες.
-Το σύμπαν, συγκρινόμενο με το ερωμένο ον, μοιάζει φτωχό και κενό: δεν είναι στο "παιχνίδι", καθώς δεν είναι "φθαρτό".
-Δεν είναι πια ο άνθρωπος αυτός που εκπίπτει και χωρίζεται απ' τον Θεό, είναι ο ίδιος ο Θεός (αν το θέλετε, η ολότητα).
-Ο έρωτας είναι απλός και απερίφραστος.
-Ο ρομαντισμός αντιπαραβάλλει στην αγιοσύνη του ασκητή μιαν αγιοσύνη του παιχνιδιού, που κάνει τους μοναχούς και τους εγκρατείς άνοστους.
-Όποιος κι αν είσαι εσύ που με διαβάζεις: παίξε με την τύχη σου.
-Όπως το κάνω εγώ, αβίαστα, όπως και την ίδια τη στιγμή που σου γράφω, παίζω μαζί σου.
-Η σεξουαλική ηδονή έχει να κάνει με την ίδια την ουσία του μεγαλείου. Το ίδιο και η απελπισία.
-Το υποκείμενο άπειρων βασάνων, κενών από νόημα.

 

Hans Bellmer, From a series of illustrations for Georges Bataille’s Histoire de l’oeil (Story of the Eye), 1940s.

 

Και πώς να σου πω ότι δέθηκα από νήμα αόρατο που οι κόμποι του δε δένουν παρά σε κάθε βελονιά ξηλώνονται αθόρυβα ,στις καταδύσεις μαθαίνεις ότι παρόλο που η παρόρμηση σε σπρώχνει στην επιφάνεια,η λύση είναι πάντα μόνο στο βυθό. Το λες και μάθημα ζωής.

 

 

[Πι Πι Το Παπί] Της Nίκης Χαλκιαδάκη


 


Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα ποτέ
έμοιαζε, λένε, αποδημητικός
η μάνα μου από αριστοκρατική οικογένεια
δεν «ήτο ηθικόν» να κλωσάει μπάσταρδα
μεγάλωσα σε ράμφος πελαργού
χωρίμου μάθαιναν να κλίνω: η γλαυξ, της γλαυκός




ανεπίδεκτη υιοθεσίας
ανάξια κλουβιού
στολίζω σήμερα σύρματα
ηλεκτροφόρα
μαδώ τα πούπουλά μου
γεμίζω μαξιλάρια βεράντας
ζευγαρώνω με παπαγάλους Σενεγάλης
γεννάω τηγανητά αυγά
τη βγάζω με ψίχουλα περαστικών [κουλούρια – σταφιδόψωμα]
μα κάθε μέρα σχεδόν περνώ και από ’κείνον τον παραμυθά
που επιμένει να πιστεύει ότι θα γίνω κύκνος

 

 

οι Εραστές
φοριούνται ,
- υγρό φόρεμα της σάρκας η σκέψη -
καταναλώνουν στιγμές ,
αφαιρούν νόμιμες αναμνήσεις ,
διαιρούν τα παράνομα σώματά τους ,
αντιγράφονται στις αρτηρίες τους ,
καταβροχθίζονται ,
την καρδιά τους κρατάνε στα δόντια τους ,
διαβάζονται στις αναπνοές ,
καταπίνουν συγκινήσεις ,
- ότι τους φοβίζει τους τροφοδοτεί με οξυγόνο -
εξολεθρεύουν τις Ζωές τους ,
πνίγουν τοξικές κραυγές ,
συναντιούνται κρυφά στην άκρη των χειλιών ,
ηχούν τα οστά σπάζοντας πάνω στην καυλα τους ,
δύο αδέσποτες γλώσσες ,
ανάσες μαστίγιο ,
- ενωση σε ένα σώμα -
ελευθερώνουν τη φωτιά απο το ζώο ,
αυτο-καταστρέφονται,
από την αμαρτία περήφανα αναστενάζουν ,
στον χαμένο παράδεισο ανάμεσα στα λουλούδια
τυλιγμένοι με άναρχο αίμα εκσπερματώνουν ψυχή ,
με ενα τίναγμα στην βουβωνική χώρα που κυμαίνονται φλέβες,
με γράψιμο υγρό του ποιητή ,
- ενδύονται του πρώτου σπέρματος -

υγ : ορκίζομαι «Θα σ’αγαπώ , και , με ρυτίδες παρθένες»

[...pf]

 

 

 

Τον εβλέπω έτσι δα ξαπλωμένο και ξεκουράζομαι κι εγώ. O ορισμός του cool.

 

Η ανάσα σου μέσα στο στόμα μου
τα ξερά σου χέρια τα νύχια σου τα σουβλερά
δεν αφήνουνε ποτέ το κρεμεζί λαρύγγι μου
κρεμεζί απ’ την ντροπή την ηδονή τη γλύκα
τα μελανιασμένα χείλια σου βυζαίνουνε το αίμα μου
κι οι στιλβωμένες σάρκες μου θα σε ξεσηκώνουν πάντα
ενώ τα μάτια μου θα μένουνε κλεισμένα.
Πόσοι έρωτες έκαναν να κραυγάζει το κρεβάτι…

Τζους Μονσουρ, ερωτικα κειμενα 1978
(εβραιο-αιγυπτια, η γνωστοτερη σουρρεαλιστρια ποιητρια)

 

 

...εκσπερματώνει σιωπές

 

 

[Η Πλατυτέρα Των Οργασμών] Του Αντώνη Αντωνάκου
Ρίγη κραιπάλης
βολοδέρνουν στο μαγιό σου.
Λιοπύρι εγώ, ατίθασο.
Βαρόνος των οσμών σου.
Ερπετολόγος σάρκας, ρίγος.
Λιπαντής ανεμιστήρων.
Σακάτης θερινών ανασκαφών
κάποιου υπνοβάτη αφαλού.
Μαμούνι στο μουνί μιας ταξιθέτριας.
Πλήρης ευχύμου στύσεως.
Ένας κακόφημος αλγόριθμος υγρών
μπρος στην ψυχούλα της σχισμής σου.
Μπρος στην σχισμούλα της ψυχής σου.
Ορθόδοξη ανελέητη θεούσα
πλατυτέρα οργασμών
με σαλιωμένο δάχτυλο σπιρτάδα. Εσύ.
Τώρα τα έπαθλα βυζιά σου θα προσφέρω
βορά στους αναγνώστες μου.
Στους κάφρους λίγης θαλπωρής ποιητικής.
Στους ιεχωβάδες της θηλής σου.
Που όλο ξαμώνει η γλώσσα τους γλειψιές.
Που όλο ονειρεύονται οι πρίαποι
να εισχωρήσουν με το δούρειο φαλλό τους
στο σφαγείο σου.

 

 

[Εκεχειρία] του Αντώνη Αντωνάκου
Λυρικός ή τραγικός ή φλούφλης
και φιλόδοξος αστός! Εδώ να
καταχωρηθεί του στίχου η χασμωδία.
Σεντόνια που κρύβουν την κοιλιά της.
Σαγιονάρες και άλλα τιμαλφή. Χείλη.
Αχ, χείλη υγρά, μοτίβο εξπρεσιονιστών
και υπερβόρειων γαμιάδων. Εδώ
ο ρομαντισμός ανθεί, παρέκκλισις
η ηδονή. Ω ναι βγάζει ποιηματάκια
ερμαφρόδιτα ο μπούλης. Να τα
διαβάσει η μαμά ο μπαμπάς η γειτονιά.
Να χαρούν υγεία ευαισθησία αλτρουισμό
αιμομιξία. Ουχί τους μύκητες τους
έρπητες δολίων, αλλά σεβάσμιο φεγγαράκι
της ποιήσεως, χούγια καθαρότατα
όχι σαπρά βαβελικά. Ολίγον τι εταιρία
λογοτεχνών, αριστερά του κέντρου,
ολίγον Ιεζεκιήλ, ολίγον αναρχία της
σκουριάς όχι ξεδιάντροπη φαρμακερή
και κλειτορίδα ορθή εις τις επάλξεις.
Όχι φαρμάκωμα του Εν Αρχή είν’ ο Λόγος
μα βαρεμάρα πλήξη και σφοδρή αγαμησιά.