Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

συναδουν με τα χαπια που εστειλες ε;;;

 

σουπερ.εχεισ καποια αντιστοιχη μουνα;;

 

τι πινεις και δεν μας δινεις....????  
ΥΓ τελευταια φορα που κοιταχτηκα στον καθρεφτη δεν ειχα..... λεω να κοιταξω μηπως φυτρωσε τιποτα ......      

 

τστστστ...ευθημησαμε ΚΑΙ παλι

 

πινω ότι πινουμε ολοι στον συριζα

 

αμα θελεις γνωριμια ελα.να κανονίσουμε για να εχουμε έναν καφτο χειμωνα.και σκαβες θα βρουμε

 

Εμπειρίκος, «Τα βέλη»
Ένα κορίτσι σ’ έναν κήπο/ δυο γυναίκες σε μια γλάστρα
τρία κορίτσια στην καρδιά μου/ άνευ ορίων άνευ όρων
μία παλάμη σ’ μένα τζάμι/ μία παλάμη σ’ ένα στήθος
ένα κουμπί που ξεκουμπώνεται/ ένα βυζί που αποκαλύπτεται
ενώ ο τοξότης με τα βέλη/ λάμπει ψηλά στον ουρανό
άνευ ορίων άνευ όρων», (Ποιήματα, εκδ. Γαλαξία)

 

 

στιγμές, άνθρωποι, αέρας Φθινοπώρου,
λέξεις φορεμένες και ρηγμένες στο πάτωμα
μάτια υγρά και σιωπηλά

κουβάρι κορμιά
μια σάρκα.

 

[Αρχειοληξία] Του Aχιλλέα Κατσαρού

 

Η μόνη βεβαιότητα λήξεως αρχείου είναι μάλλον
το χλωμό κριθάρι.
Η σιωπή απλώθηκε και ύστερα ήρθαν οι ερωτήσεις.
Τα πράγματα έχουν αρχείο;
Οι ιδέες;
Αν είμαι ικέτης οιμωγών, είμαι όμοιος με αρχείο;
Δεν είχα απαντήσεις κι έτσι βρήκα συντροφιά στην πλαστελίνη.
Έφτιαξα ελέφαντες και ρινόκερους,
καύλες, πολλές καύλες.
Ξεψάρωσα και μίλησα τη γλώσσα της απενοχοποίησης
-ω τι καύλα ήταν αυτή-

τότε είδα την προβοσκίδα του ελέφαντα να χώνεται
στον κώλο του πατέρα εφαρμόζοντας τη μέθοδο
της ιστορικής κωλονοσκόπησης
(από σεβασμό στο παρελθόν μου βγαίνει
ο Θούριος από τη μύτη).
Ο ρινόκερος χώθηκε ολόκληρος στις τρύπες των μητέρων
διακόρευσε κάθε υμένα κοινωνικού καθωσπρεπισμού
(από σεβασμό στη μήτρα ή το αιδοίο ξερνάω
Ελεύθερους Πολιορκημένους μήπως και αποκτήσει
πληγές η πολιτική αηδία της εποχής μας).
Η καύλα χώνεται ολόκληρη στην ποίηση
για να χυθεί θεός εκεί που δεν υπάρχει.

 

[ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΣΤΙΣ ΦΙΛΕΣ] Του Σπύρου Σιάμου

Έει, φίλες μου καλές!Σας προσκαλώ για μπάνιο.Παίρνω τηλέφωνα, παρακαλώ,Τη θηλυκότητα στις διάφορες μορφές της,Να λυπηθεί την καύλα μου.Να ευσπλαχνιστεί την κάψα μου για ομορφιάΤην κάψα μου για του κορμιού την κάψα.Τη γύμνια σας κορίτσια, που αγαπώ, Τη γύμνια μην την τσιγκουνεύεστε.Θα ‘ρθει καιρός που το κορμί μου δεν θα βλέπεται,Θα ‘ρθει καιρός οι ρώγες σας να γίνουνεΣαν τις σταφίδες της Κορίνθου.Η ωριμότητα θέλει τη δόξα της. Θέλει ο κόσμος να σκορπίσουμε την ομορφιά εντός του. Θέλει οργασμούς απανωτούς και αδιάκοπες τις καύλες.Για σκέψου το άθροισμα της ηδονής , καλή μου.Για συλλογίσου τον αβάσταχτο ενθουσιασμό Μέσα στο σώμα του πλανήτη. Να η ευκαιρία που ζητάς για ν αποδείξεις πως διαθέτεις οικολογική συνείδηση.Ιδού ο τρόπος για να σώσεις τον πλανήτη.Ο τρόπος να αποδείξεις, σίγουρα, πως είσαι χριστιανή.Να δώσεις την χαρά σου απλόχερα.Να δώσεις το κορμί σου απλόχερα.Αφού το λες πως μ’ αγαπάς,δεν το επιθυμείς να είμαι ευτυχισμένος;

Ευτυχισμένος θα ‘μαι μες στα μπούτια σου,Παραδομένος μέσα στα βυζιά σου,Να βάζω χέρι στο μουνάκι σουΚαι να με παίρνει ο ύπνος απαλά καθώς θα το μυρίζω.Την ομορφιά μην τσιγκουνεύεσαι.Το είπε κι ο σοφός Ταγκόρ: «Πως θέλεις να ‘ν’ απλόχερο το σύμπαν και για σένα;»Πώς η ζωή να σου φερθεί ευσπλαχνικάΕάν εσύ ευσπλαχνική δεν είσαι;Φαντάσου να μας έλεγε η μηλιά«Εγώ μαλάκα μήλα δε σου δίνω», Το τριαντάφυλλο «τι με μυρίζεις, ρε;»Κι η θάλασσα για σκέψου τη δροσιά Να την κρατούσε για τους λίγους.Κι όταν βουτούσες ξαφνικά,με ένα κύμα της να σ’ έφτυνε στην άμμο.Κι ο Ήλιος; Μόνο αν τολμάς τη σκέψη αυτή να κάνεις, δηλαδή,το φως αυτός να φείδεται κι όλη τη ζεστασιά του.Μα οι άνθρωποι, πόσο με στενοχωρούν.Αυτοί κρατούν την ομορφιά, όπως και τα λεφτά τους.Μόνο οι άνθρωποι τα κάλλη τους κρατούν.Τι τσιγκουνιά, τη σκέψη εγωική, τι φτώχεια και μωρία.Μ’ ακόμα και τη στενοχώρια μου αυτή, Τα δάκρυα που η θλίψη μου ρίχνει για τους ανθρώπους,Ούτε κι αυτά δεν σέβεστε σκληρές.Ούτε και τώρα δε μου δίνετε λίγο βυζί, ένα φιλί στο στόμα.Σας παίρνω φίλες μου τηλέφωνο.Σας παίρνει στο τηλέφωνο η σκέψη μου, η καρδιά μου.Σας παίρνει η λαχτάρα μου, ο καημός.Και σας καλούν τα χέρια μου, το δέρμα και τα πόδια μουΚι αυτήν η έρημη ψωλή μου.Εκείνη που φοβάται ντροπαλή να δείξει τη χαρά τηςΚαθώς αγκαλιαζόμαστε,Καθώς τα σώματά μας σμίγουνε με αγάπη.Όταν μαζί σας επικοινωνώ, το κάνω όλος.Μα εσείς εκεί, στην ηθική, Στους ανθρωπίσιους τους σκατένιους νόμους.Στην τσιγκουνιά, στη στέρηση,Σε όλων των πολέμων την αιτία.Κάνετε φίλες μου καλές, Το άλμα στην αιώνια βασιλεία.Γίνετε γενναιόδωρες για χάρη της αγάπης.Εσείς μου λέτε πως μου δίνετε την ίδια την ψυχή σας.Μα σώμα είμαι τώρα εδώ, κορμάκι.Και μες στην ύλη την πυκνήΨυχή μονάχη της δε στέκει.Θέλει κι εκείνη τη γλυκιά Την γύμνια των σωμάτων.