Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Η ωριμότητα μιας γυναίκας είναι καθαρή πρόκληση για εκείνον που είναι αρκετά ώριμος να ξέρει πώς θα την απολαυσει..

 

 

Αφού σε προκαλούν τα στήθια μου θέλω τη λύσσα σου
θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλομιάζουν
θέλω τα ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε.
Τα βίτσια των αντρών είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασώ τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου.
~Τζόυς Μανσούρ~

 

 

Κυριαρχία.
Πάνω στο μυαλό σου. Σβήνουν οι ανάσες μου...
Σκορπιούνται οι λέξεις σου.
Παντού τσαλακωμένες σελίδες ζωής.
Υποταγή.
Σε αυτό που δεν γίνεται.
Διογκώνονται οι φλέβες
γρατζουνάει ο φόβος τη σάρκα
Φωτιά, Νερό
Υγρό ποτάμι το κορμί,
μουσκεμένο ύφασμα η αναμονή,
αισθήσεις, παραισθήσεις....
κλείσε μου τα μάτια να μη βλέπω.

 

Απογευματινό σινεμαδάκι...

Η Χ αγαπούσε το σινεμά. Περισσότερο τις ταινίες με αστυνομική πλοκή. Της άρεσε να πηγαίνει μόνη στον κιν/φο, κυρίως στις αίθουσες του κέντρου. Καθόταν σχετικά πίσω κι απολάμβανε την ταινία απερίσπαστη από άλλες σκέψεις. Ήταν μια τελετουργία απόδρασης από τις σκοτούρες της καθημερινής ρουτίνας. Σήμερα το έργο αφορούσε στη απαγωγή και κακοποίηση ενός ανήλικου κοριτσιού, σε μια μικρή πόλη του Αμερικανικού νότου. Ο σερίφης της πόλης ανέλαβε να διαλευκάνει το έγκλημα αλλά δεν του ήταν εύκολο γιατί δεν είχε την απαιτούμενη εκπαίδευση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγείται σε συμπεράσματα που έπρεπε να αναθεωρεί αφού στην πορεία αποδεικνύονταν λανθασμένα.
Η Χ παρακολουθούσε με προσοχή τη δράση, γιατί κάθε νέο συμπέρασμα βασιζόταν σε ένα σωρό μικρολεπτομέρειες, όταν αντελήφθη ότι ο άνδρας, που καθόταν μόνος του κι αυτός, στη δική της σειρά, μερικά καθίσματα πιο πέρα, είχε βγάλει την ψωλή του και την χάιδευε αργά όπως καμιά φορά χαϊδεύουμε το χέρι μας όταν έχει μουδιάσει. Σοκαρίστηκε. Ο χώρος ήταν δημόσιος και η ταινία κατάλληλη για παιδιά πάνω από 13ων ετών. Κοίταξε γύρω της. Στα καθίσματα πίσω της δεν υπήρχαν θεατές κι ο άνδρας παρακολουθούσε με προσοχή την ταινία, σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Αποφάσισε να κάνει κι αυτή το ίδιο, αλλά της ήταν αδύνατο να συγκεντρωθεί. Η εικόνα της σηκωμένης ψωλής σε θέα την διέγειρε. Ένιωσε το μουνί της να υγραίνεται. Παρ’ όλο που ντρεπόταν της ήταν αδύνατο να ελέγξει την καύλα της.

Αποφάσισε να αλλάξει θέση, όταν διαπίστωσε ότι αυτό δεν είναι τόσο απλό. Το θέμα δεν ήταν ότι δεν υπήρχαν κενές θέσεις. Η αίθουσα ήταν σχεδόν άδεια, αν εξαιρέσουμε καμιά δεκαριά άτομα στις μπροστινές από την δική της σειρά. Δυο ζευγάρια και μια παρέα. Το θέμα ήταν ότι για να βγει στο διάδρομο θα’ πρεπε να περάσει από μπροστά του. Αυτό την αποθάρρυνε για λίγο. Τον παρατήρησε. Ο άνδρας ήταν προσηλωμένος στην ταινία. Δεν τον ένοιαζε τι υπάρχει γύρω του. Η Χ πήρε μια βαθιά αναπνοή και σηκώθηκε. Με στραμμένη με την πλάτη της προς αυτόν, προσπάθησε να περάσει. Αυτός έκανε μια ανεπαίσθητη κίνηση να την αφήσει. Η Χ πέρασε το δεξί της πόδι και ένιωσε το αριστερό της ν’ ακουμπά στο γόνατο του. Θα μπορούσε εύκολα να το περάσει κι αυτό μ’ ένα μικρό τράβηγμα, αλλά αντ’ αυτού κοκάλωσε για δευτερόλεπτα. Πριν προλάβει να συνεχίσει τη μετακίνηση της, ο άνδρας αγκάλιασε μαλακά με το δεξί του χέρι το δεξί της μηρό ενώ το αριστερό του χώθηκε κάτω από τη φούστα της και μετακίνησε το ελαφρύ της εσώρουχο. Ύστερα την τράβηξε ελαφρά πάνω του.

Η Χ έκατσε στην αγκαλιά του χωρίς αντίσταση. Η διογκωμένη ψωλή του γλίστρησε εύκολα βαθιά στο μουσκεμένο μουνί της. Έπνιξε μέσα της μια κραυγή που παραλίγο να της ξεφύγει καθώς ο πούτσος του τριβόταν στα ευαίσθητα τοιχώματα της ήβης. Για λίγο άρχισε να τρέμει. Ύστερα για να μην προδοθεί άρχισε να κουνά μαλακά τη λεκάνη της, πότε κυκλικά και πότε κάθετα κι οριζόντια, φροντίζοντας πάντα να κρατάει την ψωλή του ολόκληρη βαθιά βυθισμένη μέσα της, να την πονάει και να την ξεσηκώνει. Ο άνδρας δεν φαινόταν να συμμετέχει. Απομάκρυνε από πάνω της τα χέρια του και έδειχνε αφοσιωμένος στην ταινία. Αυτή άναβε όλο και περισσότερο αλλά δεν βιαζόταν να τελειώσει. Ήθελε να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται. Απολάμβανε την επαφή με τη μυσταγωγία ενός γευσιγνώστης που εκτιμά τη γεύση ενός νόστιμου πιάτου τρώγοντας αργά και με μικρές μπουκιές. Κανένας δεν φάνηκε, από τους άλλους θεατές, ν’ αντιλαμβάνεται τι πραγματικά συμβαίνει. Η Χ κατέβαλε τεραστία προσπάθεια να μείνει σιωπηλή αφού η ευχαρίστηση φούντωνε, αργά και σταθερά, όλο και περισσότερο, με μικρές οργασμικές εκρήξεις, μέχρι που τα υγρά της ξεχύθηκαν ανεξέλεγκτα σαν καταρράχτης πάνω την καυλωμένη ψωλή. Άρχισε πάλι να τρέμει. Αυτό το γλυκό παραλυτικό τρέμουλο του οργασμού.

Ύστερα έβγαλε ένα χαρτομάντιλο από την τσάντα της και σκουπίστηκε καθώς σηκωνόταν. Κάθισε στη διπλανή θέση γνωρίζοντας ότι ο άνδρας δεν τέλειωσε. Έβγαλε ένα δεύτερο χαρτομάντιλο και το τύλιξε στην σηκωμένη ψωλα του. Η πρόθεση της ήταν να την σκουπίσει. Αντ’ αυτού άρχισε να τη μαλάζει και ν’ ανεβοκατεβάζει μαλακά και ρυθμικά το χέρι της, μέχρι που το χαρτομάντιλο μούσκεψε από τα χύσια του. Τότε έσκυψε και τον κατάπιε ολόκληρο. Ο άνδρας έβγαλε ένα ήχο ευχαρίστησης που έμοιαζε περισσότερο με τσιγαροβηχα. Η Χ σηκώθηκε και βγήκε απ’ την αίθουσα. 10 λεπτά πριν το τέλος της ταινίας. Πήγε στις γυναικείες τουαλέτες και ψάχτηκε μήπως είναι κάπου λερωμένη. Δεν ήταν. Της ήρθε να ουρήσει. Έκατσε στη λεκάνη και ένιωθε το ζεστό της κάτουρο να χαϊδεύει το ερεθισμένο μουνί της. Στην ανάμνηση του πρόσφατου γαμησιού ξανακαύλωσε κι άρχισε να χαϊδεύει την κλειτορίδα της. Αλλά αυτό δεν της ήταν αρκετό. Έβαλε το χέρι στη τσάντα της κι έβγαλε τ’ αποσμητικό της. Η φόρμα και το μέγεθος του Noxzema ήταν αυτό που χρειαζόταν περισσότερο για έναν ακόμα δυνατό οργασμό. Όταν βγήκε από την τουαλέτα η ταινία είχε τελειώσει. Ο υπάλληλος την περίμενε στη πόρτα για να κλειδώσει. Ο άνδρας δεν υπήρχε πουθενά, αλλά και να υπήρχε το πιθανότερο ήταν ότι δεν θα τον αναγνώριζε.
Η Χ γύρισε σπίτι της με τα πόδια. Δεν έμενε μακριά. Σ’ όλη όμως τη διαδρομή είχε την αίσθηση ότι οι περαστικοί την κοιτούσαν γνωρίζοντας επακριβώς αυτό που είχε συμβεί.

Nicolas Borges

 

 

Στο ποίημα κουρνιάζει ο έρωτας και ο πόνος του, η λήθη και το μυστικό/
αυτός ο ραγισμένος καθρέφτης που δείχνει κάθε σημάδι μας/
μα πόσο κάθε λέξη ένας γκρεμός!
και από κάτω να απλώνεται η λάβα της αβύσσου/
μια μαύρη θάλασσα τα μάτια μας/
Ο άνεμος σκίζει τα σπλάχνα μου στα δύο/
ένα κομμάτι πέφτει στον ουρανό
και το άλλο στην άβυσσο,
δεν μένει τίποτα σπουδαίο να σου δώσω,
μόνο κάτι τσαλακωμένες σελίδες στην άκρη του μυαλού μου/
Γελούν οι σκιές στο δωμάτιο/
νομίζω ότι στήνουν γλέντι στον πυρετό μου,
ακούνε καθώς σου ψιθυρίζω τα μυστικά μου/
αλλά πως αλλιώς αφού....
στο ποίημα αφήνεται ο μονόλογος της ψυχής
να! σαν αυτόν εδώ, που γράφεται τώρα χωρίς παύσεις/
Κάθε λέξη ένας γκρεμός στα χείλια μου,
στα χείλια σου υπάρχει μόνο σιωπή/
Μια μαύρη θάλασσα τα κορμιά μας/
.....είμαι πιο ένοχη από το πιο αθώο λάθος μας.
και αυτές οι λέξεις θα χαθούν πάλι/
έτσι πρέπει, το ποίημα να γκρεμίζεται
να βουτά στην άβυσσο για μας.

 

 

[ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*]

 

Θέλω να πω συγνώμη απόψε για κείνο κει το βράδυ
που μπήκα μ’ όλη μου την ορμή, το μπρίο, τη σπουδή,
στο σπίτι του πεθαμένου ποιητή.
Μη νομίζεις πως δεν έχω σκεφτεί τα υπερφίαλά μου σχόλια
πως δεν τα έχω έκτοτε σκεφτεί.
Λόγια επικριτικά που είπα και στα οποία επιστρέφω.
Λόγια για να νικήσω την ανία μου και γιατί μ’ ενοχλούσε
ο ρουχισμός μου.
Και από φόβο λόγια.
Φόβο πως η ζωή μου είναι μία ταινία από αυτές στο σινεμά
που αφαιρείσαι βλέποντάς τες,
που αναλογίζεσαι στα σκοτεινά: τι αρρώστιες έχω άρα γε
ή μάλλον υπάρχει κάποια απ’ αυτές που να μην κουβαλάω;
Κι έπειτα βλέπεις για λίγο τις σκηνές ν’ αστράφτουν στον
κρόταφο του μπροστινού θεατή,
και τέλος, τέλος νυστάζεις. Απλώς νυστάζεις.
Και δεν είσ’ εκεί.

Ζητώ λοιπόν και έχω ανάγκη τη συγνώμη αυτή
από τον κύκλο των ανθρώπων
που υπέστησαν τη δημόσια μου προσπάθεια
να αναγάγω σε αισθητικό κανόνα
τις προσωπικές κι επίφοβές μου ορέξεις.
Και απ’ το πνεύμα του ποιητή που υπερίπτατο.


[*Κατερίνα Χανδρινού]