Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Να συνδέσω με φιάλη οξυγόνου το στόμα,
να γεμίσουν τα πνευμόνια.
Χτύπο να δώσω της καρδιάς, μ’ απινιδωτή.
Να επαναταξινομήσω τις κάρτες μνήμης, στο νου.
Το αίμα να ρεύσει στις φλέβες, με μετάγγιση.
Με ρεύμα να διαπεράσω το καλωδιωμένο σώμα,
να ζωντανέψει κινήσεις.
Τώρα μπορώ να σε αφήσω να φύγεις..

- Ουρανία Βασιλάτου

 

 

Remember thoughts are a waste of time
That keep you from action and fight
Back to cruelty
They're through with emotions

 

  ​

 

 
 
 
 
 
 
 
Body Language byMagdalena Franczuk
on Behance, Facebook
Body Language tells the story about the relation between physiology and intimacy.
What is the true feeling compared to biology reactions?​

 

 

I deny the right to judge me to all those who don’t understand the voice of my yearnings, the howl of my needs, the flights of my spirit, the sorrow of my mind, the thrill of my ideas and the anguish of my thought. But only I understand all this. Do you want to judge me? Okay then! But you will never judge my real self. Instead you will judge the “me” that you yourself have invented. When you believe you have me between your fingers to crush me, I will be up there, laughing in the distance.

- Renzo Novatore, from Proletario #4, 1922

 

"Ξέρετε ότι..." άρχισε άξαφνα και σταμάτησε.
Είχα καταλάβει: κάτι καινούργιο έτρεμε στη φωνή της, κάτι που δεν ήταν απότομο, ούτε πρόστυχο ή ανυπότακτο όπως πριν, αλλά κάτι γλυκό και φοβισμένο, που στεκόμουν κι εγώ φοβισμένος μπροστά της, σαν να 'χα φταίξει.
"Τι πράγμα;" ρώτησα με τρυφερή περιέργεια.
"Μα εσείς..."
"Τι;"
"Εσείς μιλάτε σαν βιβλίο" είπε, και κάτι σαρκαστικό υπήρχε πάλι μέσα στη φωνή της.
Η παρατήρηση αυτή με πείραξε. Περίμενα κάτι άλλο.
Δεν κατάλαβα ότι ο σαρκασμός της ήταν προσποιητός. Ότι ήταν το συνηθισμένο παιχνίδι των δειλών που έχουν αθώα την καρδιά, όταν ζητά κανείς παρά τη θέληση τους να εισχωρήσει στο βάθος της ψυχής τους.
Μα δεν το κατάλαβα και μ' έπιασε κάποια δυσθυμία.

 

Η Μπαλάντα της Μοναχικής Αυνανίστριας της Άννας Σέξτον

Το τέλος της σχέσης είναι πάντοτε θάνατος.
Το αιδοίο μου, το εργαστήριο μου. Γλιστερό μάτι,
βγαίνει απ’ το σώμα η ανάσα μου
βρίσκει νά ’χεις φύγει. Τρομάζω
εκείνους που με βλέπουν. Τρέφομαι.
Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.
Δάχτυλο με δάχτυλο, το αιδοίο τώρα είναι δικό μου.
Είναι κοντά μου. Είναι το ραντεβού μου.
Το χτυπάω σαν καμπάνα. Ξαπλώνω
στην κρεβατοκάμαρα, εκεί που συνήθιζες να το καβαλάς.
Με δανείστηκες πάνω σε χαλί λουλουδιών.
Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.
Πάρε, για παράδειγμα, αυτή τη νύχτα, αγάπη μου,
που σμίγει κάθε ένα ζευγάρι
με τινάγματα σφιχταγκαλιασμένα, ανάσκελα, μπρούμυτα,
τα βάρος των δυό τους σε ανάλαφρα σεντόνια,
γονατίζουν, σπρώχνουν, κεφάλι με κεφάλι.
Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.
Δραπετεύω από το σώμα μου μ’ αυτόν τον τρόπο,
ένα θαύμα ενοχλητικό. Θα μπορούσα
να διαφημίσω το κατάστημα ονείρων;
Είμαι κάτω απλωμένη. Με εσταυρώνω.
Δαμασκηνάκι μου, έτσι είχες πει.
Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.
Και τότε έφτασε η αντίζηλή μου με τα σκοτεινά μάτια.
Η κυρά του νερού ανασηκώνεται στην ακτή,
ένα πιάνο στις άκρες των δακτύλων της, η ντροπή
στα χείλη της, και λόγια ενός φλάουτου.
Κι εγώ αντίθετα ήμουνα ένα στραβό σκουπόξυλο.
Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.
Αυτή σε πήρε όπως μιά γυναίκα παίρνει
να δοκιμάσει ένα ρούχο στις εκπτώσεις,
κι εγώ έγινα θρύψαλα, σαν πέτρα που σπάζει.
Σού επιστρέφω τα βιβλία και τα σύνεργα της ψαρικής.
Σήμερα η εφημερίδα γράφει ότι παντρευτήκατε.
Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.
Απόψε αγόρια και κορίτσια γίνονται ένα.
Ξεκουμπώνουν μπλούζες. Ξεκουμπώνουν παντελόνια.
Βγάζουν τα παπούτσια. Σβήνουν το φως.
Τα πλάσματα που λαμπυρίζουνε είναι γεμάτα ψέμματα.
Τρώνε ο ένας τον άλλον. Σκάνε στο φαγητό.
Το βράδυ, μόνη, παντρεύομαι το κρεβάτι.

σημ:

Το ποίημα αυτό είναι αυτοβιογραφικό όπως όλα όσα έγραψε η Σέξτον. Η ποιήτρια δημιούργησε κάποια στιγμή ερωτική σχέση με τον ψυχίατρό της. Ήταν και οι δύο παντρεμένοι. Όταν όμως ο ψυχίατρος φοβήθηκε ότι η σύζυγός του είχε ανακαλύψει τη σχέση τους (και πιθανώς πραγματικά να την είχε ανακαλύψει), διέκοψε τον δεσμό του με την Σεξτον η οποία έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και λίγο μετά έπεσε από μιά σκάλα στο σπίτι της, πράγμα που τής στοίχησε μια πολύμηνη ανάρρωση και μόνιμο πρόβλημα στο περπάτημα. Ήταν τότε που έγραψε το ποίημα αυτό. Το μόνο μη πραγματικό στοιχείο στο ποίημα, εν είδει ποιητικής αδείας, είναι ότι το άλλο πρόσωπο παντρεύεται μετά την διακοπή της σχέσεως, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ήδη παντρεμένο.

Η ποιήτρια γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου του 1928, στην πόλη Νιούτον, της πολιτείας της Μασσαχουσέττης, ΗΠΑ. Ήταν πολύ εμφανίσιμη και σε νεαρή ηλικία εργάστηκε ως μανεκέν. Το 1948 παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά. Υπέφερε από μανιοκατάθλιψη πράγμα που την οδήγησε το 1954 στο νοσοκομείο. Εκεί συμμετείχε σε ομάδα ψυχοθεραπείας μέσω της ποιήσεως. Τότε άρχισε να ασχολείται συστηματικά με την ποίηση. Σύντομα απέκτησε φήμη και κέρδισε σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία μεταξύ των οποίων το Πούλιτζερ. Η ασθένειά της όμως δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Αυτοκτόνησε στις 4 Οκτωβρίου του 1974.

 

 

Θέλησα να παρουσιάσω τη βία στη σκηνή γιατί μερικές φορές πρέπει να βυθιστούμε στην κόλαση με τη φαντασία μας για να αποφύγουμε να πάμε εκεί στην πραγματικότητα I Sarah Kane