Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Πηγή για το τελευταίο?

 

Αντρέ Μπρετόν: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»

Στις 19 Φεβρουαρίου 1896 έρχεται στον κόσμο ο ιδρυτής του Υπερρεαλισμού, Αντρέ Μπρετόν. Διαβάστε μια αναδρομή στη ζωή και το έργο του από τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη και ένα ποίημα για το σπουδαίο συγγραφέα και ποιητή από τον Ανδρέα Εμπειρίκο.

«Αναζητώ το Χρυσάφι του Χρόνου», του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Στην ιστορία της Τέχνης, όπως άλλωστε και της επιστήμης, υπάρχουν εκείνοι που αρνούνται να προσηλωθούν σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την άρδην και ριζική αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού, από το εκ νέου ανακάτεμα της τράπουλας, από την μεθοδική και ποιητική επιμονή τους να δράσουν και να δημιουργήσουν έτσι ούτως ώστε, μετά το πέρασμά τους, τίποτε να μην είναι όπως ήταν πριν. Φυσικά, ο βίος τέτοιων ανθρώπων είναι, συνήθως, περιπετειώδης, είναι μια εύοσμη γιρλάντα γεγονότων που οδηγούν σε απόλυτους έρωτες, σε πανίσχυρες φιλίες, σε ακαριαίες ρήξεις. Είναι βίος όλος βία, αλλά και βίος κοσμημένος πάντα από το αστέρι της ευγένειας.

«Είμαι βίαιος γιατί μονάχα θέλω να είμαι ευγενής», έλεγε άλλωστε ο Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, και, «Φοβερός μονάχα από μειλιχιότητα», επαναλάμβανε, με τον δικό του τρόπο, ο Νίκος Καρούζος. Ο Αντρέ Μπρετόν έζησε και έδρασε πεισματικά εμμένοντας στη μέριμνά του να διευρύνει τα όρια της ποίησης, να επιφέρει μιαν εκρηκτική ένωση σχεδόν όλων των τεχνών και, ακόμα πιο σημαντικό, να θέσει τις τέχνες στην υπηρεσία της ελευθερίας, προτείνοντας και προωθώντας με πάμπολλα μέσα το «πάντρεμα» της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας με την εμπροσθοφυλακή της επανάστασης.

Και κατάφερε πολλά! Γεννημένος σε μια μικρή πόλη της Βρετάνης, τη νύχτα ανάμεσα στην 18η και 19η Φεβρουαρίου του 1896, ο Αντρέ Μπρετόν διέσχισε τον 20ό αιώνα, όπως διέσχισε και τον πλανήτη, κομίζοντας από την πρώτη του νιότη έως την τελευταία του πνοή το πολύπτυχο μήνυμα της ανατροπής. Με ορμητήριο το Παρίσι, όπου πήγε από νεαρός να εγκατασταθεί, δεν κουράστηκε να εξαπολύει απανωτές επιθέσεις σε κάθε λογής σύμβαση και να εφορμά σε μέχρι τότε απόρθητα οχυρά πεποιθήσεων, αξιών, εθίμων και ηθών.

Αποτελεί ένα από τα λίγα, μα τόσο πειστικά και εμπρηστικά, παραδείγματα του πού μπορεί να οδηγήσει η παθιασμένη ενασχόληση με τη γλώσσα όταν αρχίσει να υπερβαίνει κάποια καθιερωμένα όρια και πεδία. Φοιτητής την ιατρικής, μεσούντος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, θα έρθει σε επαφή με τις ρηξικέλευθες αναλύσεις του Ζίγκμουντ Φρόιντ, η απελευθερωτική δύναμη των οποίων θα αποτελέσει έναν από τους τρεις στύλους της σοφίας αυτού του πολυσχιδούς καλλιτέχνη και επαναστάτη. Οι άλλοι δύο θα είναι η διαλεκτική του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέγκελ και η εξεγερμένη λαλιά των λεγόμενων καταραμένων ποιητών, του Ιζιντόρ Ντυκάς, του Αρθούρου Ρεμπώ, του Καρόλου Μπωντλέρ. Καθοριστικές θα είναι επίσης, πέρα από τις πρώτες του μελέτες, και οι πρώτες του γνωριμίες.

Η ζωή και η τέχνη από νωρίς αρχίζουν, στην περίπτωση του Μπρετόν, να βαδίζουνε μαζί στην ίδια γόνιμη ατραπό. Το 1917 γνωρίζει, λοιπόν, τον επίσης φοιτητή ιατρικής Λουί Αραγκόν, που έμελλε να γίνει μια από τις σημαντικές, και λίαν αμφιλεγόμενες, καλλιτεχνικές προσωπικότητες της Γαλλίας, ενώ την προηγούμενη χρονιά είχε συναντηθεί με τον Ζακ Βασέ, έναν εξαίσιο εκκεντρικό τυχοδιώκτη που τις μέρες δούλευε χαμάλης στις αποβάθρες ενώ τις νύχτες γοήτευε και αναστάτωνε το Παρίσι ντυμένος υπερβολικά κομψά και φερόμενος με μιαν ακραία ποιητική ιδιορρυθμία. Ο Βασέ ήταν, όπως και ο Αρθούρος Κραβάν, ένας από τους πρωτεργάτες της αναγόρευσης της ζωής σε Όγδοη Τέχνη, ζώντας γρήγορα, παράφορα και μες στην αχλή ενός ανησυχαστικού θρύλου.

Ταχύτατα, ο Μπρετόν συνάπτει σχέσεις με την αφρόκρεμα της παριζιάνικης διανόησης, σχέσεις που δεν θα έμεναν σε μιαν απλή κοσμική ή και καλλιτεχνική ανταλλαγή ιδεών και αβροτήτων αλλά δεν θα αργούσαν να οδηγήσουν στην ίδρυση ενός από τα πιο καταλυτικά κινήματα του περασμένου αιώνα. Συνδέεται φιλικά με τον μεγάλο ποιητή Γκιγιόμ Απολλιναίρ, δημιουργό του πρώτου υπερρεαλιστικού δράματος με τίτλο «Οι μαστοί του Τειρεσία», και με τους νεαρούς ποιητές Πολ Ελιάρ και Φιλίπ Σουπώ, με τους οποίους συγκροτεί τον πυρήνα αυτού που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως Υπερρεαλισμός. Από την αρχή κιόλας, ο Μπρετόν απορρίπτει τα σουσούμια του μοναχικού ποιητή και του δημιουργού που μένει κλεισμένος στον φιλντισένιο πύργο του. Δείχνει μιαν ιδιαίτερη προτίμηση για τις συλλογικές δραστηριότητες και παρεμβάσεις, μια προτίμηση που δεν εγκατέλειψε ποτέ.

Ήδη το 1919, συνθέτει μαζί με τον Σουπώ τα πρωτοποριακά «Μαγνητικά Πεδία», ένα κολάζ πεζών, ποιημάτων και αλλόκοτων αφορισμών όπου την πρωτοκαθεδρία έχει η απολύτως ελεύθερη έκφραση, ακόμα και η καταγραφή παράλογων, τρελών, ξέφρενων σκέψεων που, ενώ φαινομενικά απομακρύνονται από την ποίηση όπως την ξέραμε, στην ουσία αποθεώνουν την ποιητική έκφανση της σκέψης και της ζωής. Στα «Μαγνητικά Πεδία» συναντάμε φράσεις-κλειδιά τόσο για την μετέπειτα εξέλιξη του Μπρετόν όσο και για το σύνολο της αβανγκάρντ του 20ού αιώνα, φράσεις όπως «Η λησμονιά είναι η πιο φλογερή λαχτάρα». Διόλου τυχαίο δεν είναι ότι η πρώτη επίσημη (αλλά επί δεκαετίες κρυφή!) διακήρυξη των situationnistes, των καταστασιακών του Γκι Ντεμπόρ, σύμφωνα με την οποία «Η λήθη είναι το κυρίαρχο πάθος μας», αποτελεί μια ηχώ αυτής της ρήσης του Μπρετόν.

Ο Μπρετόν και οι φίλοι του θα προσχωρήσουν στο ανατρεπτικό κίνημα Νταντά, θα αντλήσουν ό,τι ισχυρότερο είχε να δώσει, και θα το οδηγήσουν στην εκκωφαντική του διάλυση για να προχωρήσουν στην ίδρυση του Υπερρεαλισμού. Ο Μπρετόν κρίνει στρατηγικά ότι είχε φτάσει η στιγμή του περάσματος από την μηδενιστική άρνηση που πρέσβευε το Νταντά στην συνεκτική θέση, από την δέουσα τότε κονιορτοποίηση των άκαμπτων πεποιθήσεων στη συγκρότηση ενός νέου έμπρακτου ηθικοαισθητικού προτάγματος, από την καταβαράθρωση ενός συστήματος πεπαλαιωμένων και οικτρά διαψευσμένων αξιών στην περιπέτεια της επινόησης και της διάδοσης αξιών που εμπνέονται από τον έρωτα της ελευθερίας και την ελευθερία του έρωτα, από τη λυτρωτική ενδοσκόπηση, από τη συλλογική δράση και από τον γόνιμο ανθρωποκεντρισμό. Ακόμη λάμπει η ρήση: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση».

Ακόμη μένει επίκαιρο το μέλημα του Μπρετόν για την «αποστολή της εδραίωσης της αλήθειας στον κόσμο». Ακόμη ισχύει, και κλείνεται ξανά και ξανά, το μεγάλο ραντεβού του Υπερρεαλισμού με την Ιστορία: «Ναι, αυτό είναι το εγχείρημά μας. Το Όνειρο και η Επανάσταση είναι φτιαγμένα για να συμμαχήσουν, όχι για να αποκλείσουν το ένα το άλλο. Να ονειρεύεσαι την Επανάσταση δεν σημαίνει ‘ότι την αποποιείσαι, αλλά ότι την κάνεις διπλά και δίχως νοητικές επιφυλάξεις». Φυσικά, ο ποιητής μας δεν παραλείπει να ερωτευτεί και να υμνήσει τον έρωτα, τον οποίο και θεωρεί αείζωο σύμμαχο της επανάστασης. Σε όλη του τη ζωή ερωτευόταν και τον ερωτεύονταν. Παρέμεινε προσηλωμένος σε ένα αυτοσχέδιο είδος σειραϊκής πολυγαμίας, που σημαίνει ότι έμενε αδιάλλακτα πιστός στην εκάστοτε καλλονή που τον συνάρπαζε και τον συντρόφευε, αλλά μονάχα ενόσω διαρκούσε η υπέροχη παραφορά του έρωτα.

Μόλις άρχιζε να σβήνει η φλόγα, δεν δίσταζε να απομακρυνθεί και να την αναζητήσει αλλού. Η Σιμόν Καν, η Σουζάν Μουζάρ η Ζακλίν Λαμπά, η Ελίζα Μπίνχοφ, μεταξύ άλλων, όλες ευειδέστατες, περίκομψες και με τη στόφα της Μούσας να φέγγει μέσα τους και γύρω τους, συντρόφεψαν τον Μπρετόν στις περιπέτειές του και απόλαυσαν το δώρο του ρόδου που είναι ο Απόλυτος Έρως. Ο Μπρετόν εξάλλου υπογράφει την περιλάλητη Νατζά και τον Τρελό Έρωτα, δύο από τα πλέον λυρικά και νοήμονα και αισθαντικά ντοκουμέντα για την λυτρωτική λάμψη του Ίμερου, και βέβαια την «Ελεύθερη Ένωση», αναμφιβόλως το απόλυτο απολυτίκιο των ερωτευμένων.

«Η γυναίκα μου με γλουτούς από αμμόλιθο και αμίαντο/ Η γυναίκα μου με γλουτούς ράχης κύκνου/ Η γυναίκα μου με ανοιξιάτικους γλουτούς/ Με φύλο γλαδιόλας/ Η γυναίκα μου με φύλο κοιτάσματος χρυσού και ορνιθορύγχου/ Η γυναίκα μου με φύλο από φύκια και παλιές καραμέλες/ Η γυναίκα μου με φύλο από καθρέφτη/ Η γυναίκα μου με μάτια γεμάτα δάκρυα/ Με μάτια μενεξεδένιας πανοπλίας και μαγνητικής βελόνας/ Η γυναίκα μου με μάτια σαβάνας/ Η γυναίκα μου με μάτια νερό για να πίνεις στη φυλακή/ Η γυναίκα μου με μάτια από ξύλο πάντα κάτω απ’ το τσεκούρι/ Με μάτια της στάθμης του νερού του επιπέδου του αέρα της γης και της φωτιάς».

Η ερωτοτροπία του Μπρετόν με την επανάσταση θα τον οδηγήσει αρχικά στο Κομμουνιστικό Κόμμα, από το οποίο όντως δεν άργησε να αποχωρήσει, και στη συνέχεια σε μια κρίσιμη συνάντηση με τον τροτσκισμό, και με τον ίδιο τον Λέοντα Τρότσκι. Ο Μπρετόν, υπέρμαχος πάντα μιας απόλυτης ηθικής και προικισμένος με σπάνια πολιτική διορατικότητα και με κρυστάλλινη διαύγεια, θα είναι από τους πρώτους που καταδίκασαν τις διαβόητες δίκες της Μόσχας, καθώς και το επαίσχυντο γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επιθέσεως, ενώ θα σταθεί γενναιόψυχα στο πλευρό των τροτσκιστών και των αναρχικών στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου.

Πέρα από τους δρόμους που άνοιξε στην τέχνη, ο μεγάλος αυτός άντρας, μπόρεσε να ανοίξει και λεωφόρους στην επανάσταση. Μεγάλο μέρος του Μάη του 68 αντλεί την έμπνευσή του από θέσεις και ρήσεις του Αντρέ Μπρετόν, ενώ το λεγόμενο κίνημα για την υπέρβαση της τέχνης και την πραγμάτωσή της στο πεδίο της καθημερινής ζωής όφειλε τη θαυμαστή ύπαρξή του στους μεθοδικούς πειραματισμούς και στη στάση που κράτησε ο Μπρετόν απέναντι στα κυρίαρχα πρότυπα των καιρών του. «Η επανάσταση μόνη δημιουργός του φωτός», θα γράψει ο ιδρυτής του Υπερρεαλισμού στο συγκλονιστικό του κείμενο Αρκάνα 17.

«Κι αυτό το φως μπορεί να αναγνωρίσει μόνο τρεις δρόμους: την ποίηση, την ελευθερία, και τον έρωτα, και πρέπει να εμπνέουν τον ίδιο ζήλο και να συγκλίνουν, ώστε να συγκροτήσουν το ίδιο περίγραμμα της αιώνιας νεότητος, στο πιο μυστικό κι αφώτιστο σημείο της καρδιάς του ανθρώπου». Ακάματος τελάλης της τόλμης και της τελείωσης του ανθρώπου μέσα από την φιλοσοφία, την ποίηση και την περιπέτεια, ο Μπρετόν δεν θα σταματήσει να ταξιδεύει στα πέρατα της γης για να διαδώσει τις ιδέες του, πάντα αντλούμενες από την πράξη και πάντα επιστρέφοντας στη δράση, για να ενθαρρύνει ταλαντούχους εραστές της ζωής να εκφραστούν και να πειραματιστούν κι άλλο.

Από το Παρίσι στη Μασσαλία, κι από τον γαλλικό νότο στη Νέα Υόρκη, κι από κει στην Τενερίφη, στην Πράγα, στις Αντίλλες. Μάλιστα, κι αυτό είναι ακόμα ένα ωραίο πειστήριο του πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η ελεύθερη ποίηση για τους κρατούντες, μια επίσκεψή του στην Αϊτή, το 1945, για κάποιες διαλέξεις έγινε η θρυαλλίδα που άναψε τη φωτιά της επανάστασης. Αποσπάσματα από την πρώτη του ομιλία εκεί αναδημοσιεύτηκαν σε μια τοπική φοιτητική εφημερίδα και προκάλεσαν σάλο και πάραυτα μια γενική απεργία που εξελίχθηκε σε γενικευμένη εξέγερση και οδήγησε στην πτώση του το καταπιεστικό καθεστώς.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, ο Αντρέ Μπρετόν προχώρησε σε μιαν επανίδρυση του Υπερρεαλισμού, εξέδωσε πληθώρα εντύπων και επιθεωρήσεων, αντιτάχθηκε στον συρμό του υπαρξισμού που έκανε μιαν εφήμερη θραύση, άγονη από πολλές απόψεις, επέτεινε το θαυμαστό φλερτ του με τον αναρχισμό, πρωτοστάτησε στην σκανδαλώδη «Διακήρυξη των 121», κατά της γαλλικής πολιτικής στην Αλγερία, τον Απρίλιο του 1960, και δεν σταμάτησε στιγμή να στέκεται στο πλευρό των νέων που έσπευδαν να τον γνωρίσουν και να τον εμπιστευτούν. Ναι, η πυρετώδης δραστηριότητα, σχεδόν πάντα συλλογική, και η φλεγόμενη νιότη στάθηκαν πάντα τα καύσιμα αυτής της μεγαλειώδους λοκομοτίβας που άκουγε στο όνομα Αντρέ Μπρετόν.

«Πάνω απ’ όλα», γράφει συνοψίζοντας τη διαλεκτική του «εγώ» με το «εμείς» και την περιπέτεια της ζωής του, ο ποιητής του Απολύτου, «ήμασταν απασχολημένοι με μιαν εκστρατεία συστηματικής άρνησης, απελπισμένοι απ’ τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σε μια τέτοια ηλικία έπρεπε να ζήσουμε. Η άρνησή μας ωστόσο δεν σταμάτησε εκεί. Ήταν αχόρταγη και δεν γνώριζε περιορισμούς. Εκτός από την απίστευτη ηλιθιότητα των επιχειρημάτων που προσπαθούσαν να νομιμοποιήσουν τη συμμετοχή μας σε μιαν υπόθεση όπως ο πόλεμος, που η εξέλιξή του μας άφηνε αδιάφορους, η άρνηση αυτή κατευθυνόταν – και έχοντας ανατραφεί σε ένα τέτοιο σχολείο, δεν είμαστε τώρα ικανοί να αλλάξουμε ώστε να μην κατευθύνεται πια – εναντίον όλων των διανοητικών, ηθικών και κοινωνικών υποχρεώσεων που συνεχώς και απ’ όλες τις μεριές συσσωρεύονται στον άνθρωπο και τον συντρίβουν.

Από τη διανοητική άποψη ήταν ο χυδαίος ορθολογισμός και η ‘τετράγωνη’ λογική που πριν απ’ όλα προκαλούσαν τον τρόμο και την καταστροφική ορμή μας. Από την ηθική άποψη ήταν όλα τα καθήκοντα: θρησκευτικά, πολιτικά και οικογενειακά. Από την κοινωνική άποψη ήταν η εργασία. Όπως είπε ο Ρεμπώ, ‘Ποτέ δεν θα δουλέψω, ω χείμαρροι φλόγας!’ και επίσης, ‘Το χέρι που γράφει αξίζει όσο το χέρι που οργώνει! Τι αιώνας χεριών! Ποτέ δεν θα σηκώσω το χέρι μου!’». Ο ποιητής και επαναστάτης Αντρέ Μπρετόν, έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή το 1966. Χτυπημένος από το άσθμα που είναι, θαρρείς, η ασθένεια των επαναστατών (θυμίζουμε τους επίσης ασθματικούς Τσε Γκεβάρα και Γκι Ντεμπόρ).

Το έργο του παραμένει επίκαιρο όπως και η ρήση του ότι έχουμε ανάγκη τα «παρατηρητήρια του εσωτερικού ουρανού». Η επιγραφή στον τάφο του, «Αναζητώ το χρυσάφι του χρόνου», δεν παύει να εμπνέει όλους εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα ότι η Πράξη είναι η Αδελφή του Ονείρου.

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος για τον Αντρέ Μπρετόν

Ο Ανδρέας Μπρετόν Ασύγκριτο πουλί της οικουμένηςστέκεις σαν κρύσταλλο στην κορυφή των υψηλών Ιμαλαΐων με στιλβηδόν και με σθένος και με πάθος καταμεσίς στον βράχο της σποριάς σου!

Ηρωικό πουλί της οικουμένης που μοιάζεις σαν αρχάγγελος και λέων δεν ταξινόμησες ποτέ καμμιά φενάκη, μα την φωνή σου σήκωσες στην γαλανήν αιθρία!

Φανατικό πουλί της οικουμένης γερό στην πάλη και πολύκαρπο στην σημασία όρθιο μες στα φτερά σου ανοιγοκλείνεις πάντα με βεβαιότητα το μάτι!

( http://www.nostimonimar.gr/αντρέ-μπρετόν-ο-άνθρωπος-είναι-η-απάν/)

 

Είναι Δύναμη η Θηλυπρέπεια Στους Άνδρες

 

Φωτογραφία: Boris Mitkov

Όταν πρωτοείπα στους φίλους μου ότι θα φορούσα μπουστάκι, δαντελένιο κολάρο και ένα φόρεμα στο στυλ της ελισαβετιανής εποχής στο εξώφυλλο του βιβλίου μου με κοίταξαν με απορία. Στο παρελθόν είχα φλερτάρει ξανά με το ανδρόγυνο στυλ φορώντας γυναικεία κοσμήματα και μια ιδέα γυναικείου αρώματος, αλλά δεν είχα φορέσει ποτέ φόρεμα. Για τους φίλους μου όμως η ιδέα του να φοράει φόρεμα ένας άντρας, ήταν ουσιαστικά αλλόκοτη. Για μένα, η ιδέα μου φαινόταν απόλυτα λογική. Το βιβλίο μου, με τίτλο Fairytales for Lost Children, είχε ως θέμα του ομοφυλόφιλους Σομαλούς που ανακάλυπταν τις σεξουαλικές τους ταυτότητες, οπότε σκέφτηκα ότι το να παίξω με την έννοια των ρόλων στο εξώφυλλο ήταν ιδανικό.

Μου άρεσε η παιχνιδιάρικη αναίδεια αυτής της ιδέας, αλλά όταν πήγα στον ενδυματολόγο για να δοκιμάσω για πρώτη φορά το φόρεμα, αυτή η αίσθηση αντικαταστάθηκε από κάτι πιο δυναμικό και εν τέλει εκπληκτικό. Καθώς ο ενδυματολόγος μου έβαζε τον κορσέ, δεν ένιωθα να περιορίζομαι. Ένιωθα -και έμοιαζα- σαγηνευτικός, πανέμορφος, δυνατός, ανδροπρεπής.


Στο Against Interpretation and Other Essays, η Susan Sontag επιχειρηματολογεί πως «αυτό που είναι το πιο όμορφο στους πραγματικά ανδροπρεπείς άντρες, είναι πάντα κάτι το θηλυκό. Αυτό που είναι το πιο όμορφο στις πιο θηλυκές γυναίκες είναι πάντα κάτι το αρσενικό». Για μένα, το παραπάνω αποτελεί την πιο γοητευτική ανάλυση της θεωρίας του Jung περί anima και animus. Tην θηλυκή αρχή που βρίσκει κανείς στους άντρες και την αρσενική αρχή που βρίσκει κανείς στις γυναίκες.

Σύμφωνα με τον ψυχοθεραπευτή Carl Jung, το anima συμβολίζει τον υποσυνείδητο τρόπο με τον όποιο οι άντρες καταπιέζουν της ευαισθησία τους, ή όπως το αντιλαμβάνονται, κάθε χαρακτηριστικό τους που θα μπορούσε να οριστεί ως θηλυκό. Το animus είναι το αντίθετο, δηλαδή για γυναίκες με ανδρικά χαρακτηριστικά. Ο Jung θεώρησε πως η διαδικασία anima ήταν μια τεράστια πηγή δημιουργικής ικανότητας.

Η προσωπική μου κατανόηση του anima έρχεται από το πώς μεγάλωσα. Ενηλικιώθηκα γύρω από κορίτσια και όσο μεγάλωνα, οι φίλες μου δανείζονταν συνεχώς τα κοσμήματά μου και μου ζητούσαν συμβουλές για το make-up τους. Αυτή η θηλυκή ενέργεια που είχα μέσα μου, εκλαμβάνονταν από αυτές τις γυναίκες ως κάτι πολύ ελκυστικό γιατί την ένιωθαν ως κάτι οικείο προς αυτές, μια κοινή ευαισθησία, ένα επίπεδο ανδρόγυνου που υπάρχει σε όλους μας.

Αν ένας Σομαλός θεωρηθεί θηλυπρεπής, τότε αυτόματα θεωρείται και αδύναμος, αβοήθητος και αξιολύπητος. Ουσιαστικά το μήνυμα είναι πως η θηλυκότητα είναι ξεκάθαρα πιο αδύναμη από τον ανδρισμό

Μερικές από τις πιο σημαντικές πολιτισμικές φιγούρες -ο David Bowie και ο Prince ειδικότερα- στέκονται ανάμεσα στις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αντρών και γυναικών εδώ και δεκαετίες. Ο Miles Davis είχε πει κάποτε για το σεξ απήλ του Prince: «Έχει αυτό το πρόστυχο πράγμα, λες και είναι ο νταβατζής και η πουτάνα σε ένα, αυτό το κάτι σαν τραβεστί».

Στην κουλτούρα της Σομαλίας, ο υπέρμετρος ανδρισμός είναι το πιο ποθητό στοιχείο για τους άντρες. Η θηλυκότητα καταδεικνύει μαλθακότητα. Όταν μια γυναίκα δεν αναδεικνύει τα κατάλληλα θηλυκά στοιχεία, θεωρείται πως επαναστατεί -έστω και ήπια- απέναντι στην ίδια την κοινωνία. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους τους άντρες που δεν είναι ιδιαίτερα αρρενωποί, αλλά εκεί η πίεση είναι ακόμα πιο έντονη. Αν ένας Σομαλός θεωρηθεί θηλυπρεπής, τότε αυτόματα θεωρείται και αδύναμος, αβοήθητος και αξιολύπητος. Ουσιαστικά το μήνυμα είναι πως η θηλυκότητα είναι ξεκάθαρα πιο αδύναμη από τον ανδρισμό.

Παραλλαγές αυτής της ιδέας ισχύουν για διάφορες κουλτούρες, φυλές και σεξουαλικότητες. Η δυτική gay κουλτούρα εμφανίζει μια πώρωση με τα υπερβολικά ανδρικά χαρακτηριστικά, όπως ακριβώς και οι πατριάρχες των Σομαλικών φυλών. Η θηλυκότητα εκλαμβάνεται κυρίως ως ένα όχι και ιδιαίτερα ελκυστικό χαρακτηριστικό, πράγμα που φτάνει στο αποκορύφωμα του στο διαδικτυακό gay dating scene όπου υπάρχουν τα περίφημα «no fems» (όχι θηλυπρεπείς) και «be straight-acting» (κάντε τους straight) σε πολλά online profiles.

Στην περίπτωση των gay ανδρών, θα μπορούσε να πει κανείς πως μετά από χρόνια στιγματισμού και στοχοποίησης, έχει δημιουργηθεί μια κουλτούρα κομφορμισμού η οποία στηρίζεται στην επι χρόνια κατηγορία πως οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να είναι αυθεντικά ανδροπρεπείς. Είναι μια ιστορία που τελικά έχει αφήσει το σημάδι της. Που αφήνει όμως αυτό, όλους εκείνους που δεν μπορούν να μπουν σε αυτό το καλούπι; Στην τελική, οι ταραχές του Stonewall που γέννησαν το κίνημα για τα κοινωνικά δικαιώματα των ομοφυλοφίλων δεν ξεκίνησαν από την transgender κοινότητα; Δεν θα έπρεπε αυτοί οι άνθρωποι να είναι οι ήρωές μας;

Η όλη ιστορία της φοβίας απέναντι στην θηλυπρέπεια, στηρίζεται εν πολλοίς στο σαθρό επιχείρημα πως η κοινωνία μας πάσχει από την υπερπροβολή του camp, στο υπερβολικά θηλυπρεπές που συναντάει κανείς στην gay κοινότητα, κάτι το οποίο ενδεχομένως βρίσκουμε σε πρόσωπα που κινούνται στον χώρο των media.

Τα άτομα που αντιμετωπίζουν τον περισσότερο εκφοβισμό (bullying) είναι τα θηλυπρεπή αγόρια και τα ανδροπρεπή κορίτσια, τα άτομα δηλαδή που "παραβιάζουν τους σεξουαλικούς νόμους"

H όποια επιτυχία όμως και θέση τέτοιων media-ακών προσωπικοτήτων δεν αντιπροσωπεύει επαρκώς το καθημερινό στίγμα που αντιμετωπίζουν πολλοί θηλυπρεπείς άνδρες τόσο από την straight κοινότητα όσο και από την ευρύτερη LGBT κοινότητα.

Ο Αμερικάνος συγγραφέας Dan Savage -ο οποίος είναι ένας από τους δημιουργούς της καμπάνιας «It Gets Better» που στόχο έχει να αντιμετωπίσει το θέμα των αυτοκτονιών των ομοφυλόφιλων εφήβων που στοχοποιούνται για την σεξουαλική τους ταυτότητα- το εκφράζει άψογα: «Τις περισσότερες φορές τα άτομα που αντιμετωπίζουν τον περισσότερο εκφοβισμό (bullying) είναι τα θηλυπρεπή αγόρια και τα ανδροπρεπή κορίτσια, τα άτομα δηλαδή που "παραβιάζουν τους σεξουαλικούς νόμους"».

Εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωσα μεγαλώνοντας. Δεχόμουν διαρκή εκφοβισμό στο σχολείο, επειδή ήμουν ξεκάθαρα ένα θηλυπρεπές και gay αγόρι. Χρειάστηκε να περάσει μια δεκαετία, αφού είχα τελειώσει το λύκειο και ζούσα πλέον μόνος μου, για να καταλάβω την ομορφιά και την περηφάνια που έκρυβε η πλήρης αποδοχή του ποιος ήμουν.

Σκεφτόμουν όλα αυτά τα ζητήματα καθώς κουβαλούσα με κόπο το φόρεμά μου στο στούντιο του φωτογράφου. Ήταν πιο βαρύ από όσο περίμενα και είχα ιδρώσει για τα καλά μέχρι να φτάσω. Αφού σκουπίστηκα και μάζεψα τα κομμάτια μου, η μακιγιέρ με βοήθησε να βάλω το φόρεμα. Καθώς μου έδενε τον κορσέ, σκέφτηκα πόσο περίεργο ήταν όλο αυτό. Εγώ, ένα Αφρικανός άντρας στον 21ο αιώνα, δεχόμουν να φορέσω τα ίδια περιοριστικά ρούχα που οι γυναίκες της Ευρώπης πάλεψαν να βγάλουν από πάνω τους πριν 100 χρόνια.

Δεν ήμουν τελείως σίγουρος για το εγχείρημά μου, μέχρι που η μακιγιέρ τελείωσε το βάψιμο και κοιτάζοντας στον καθρέφτη είδα κάτι να βγαίνει από μέσα μου που δεν το είχα ξαναδεί: μια αίσθηση αξιοπρέπειας μα και θάρρους. Είχα επιτέλους μεταμορφωθεί, έχοντας αφήσει πίσω μου τον ντροπαλό και συνεσταλμένο νέο που ήξερα και είχα αγκαλιάσει μια μορφή που δεν φοβόταν να πάρει ρίσκα. Πλέον, καθώς στάθηκα μπροστά στην κάμερα, δεν χρειαζόμουν κάποια επιβεβαίωση. Ο φωτογράφος δεν χρειάστηκε να μου δώσει οδηγίες. Ήξερα τι έκανα. Πόζαρα με αυτοπεποίθηση, περήφανος για το γεγονός ότι μέσω της θηλυπρέπειας μου είχα βρει μια πραγματική αίσθηση δύναμης.

( http://www.vice.com/gr/read/antres-thilyprepeia )

 

πορνό 1

Στο σπίτι. Λευκός καναπές και μαύρες γόβες. Ένα καλσόν μαύρο δίχτυ κι ένα λευκό φόρεμα. Κουνάς τα πόδια σου κι ύστερα τα τεντώνεις. Το ένα πάνω στο άλλο. Θα βγάλεις πρώτα τη δεξιά κι ύστερα την αριστερή γόβα. Τις ακουμπάς στην άκρη και τεντώνεις ξανά τα πόδια σου. σηκώνεσαι όρθια και βγάζεις το καλσόν σου. οι λευκές κουρτίνες είναι τραβηγμένες. Και στα χέρια έχεις κοσμήματα. Όχι ακριβά. Δε μπορώ να δω το πρόσωπό σου. κοιτάζω μόνο τον καναπέ και τα δάχτυλά σου. κι ύστερα τις πατούσες. Βγάζεις το λευκό σου εσώρουχο. Και παίρνεις ένα μαύρο κολάν. Προσεχτικά το φοράς και παρατηρώ τα νύχια σου που είναι βαμμένα κι αυτά λευκά. Βλέπω τα στρας και τις λίγες τρίχες. Αργείς τόσο πολύ. Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι πώς θα σε πηδήξω με αυτό το κολάν. Λευκό φωτιστικό και λευκά ντουλάπια. Παίρνεις ύστερα δυο άλλες γόβες. Με έναν κόκκινο πάτο και χρυσά λουράκια. Που τα απεχθάνομαι αλλά νομίζεις ότι σε κάνουν όμορφη. Κουμπώνεις το φερμουάρ. Κοιτάζεις τα πόδια σου και τα κοιτάζω κι εγώ. Χαϊδεύεις πρώτα το δεξί σου πόδι κι ύστερα το αριστερό. Σηκώνεσαι. Περπατάς πάνω κάτω. Βαρέθηκα να σε περιμένω.
Κλείνω τα μάτια.
Τ΄ανοίγω ξανά και σε κοιτάζω στο πρόσωπο. Φοράς μάσκαρα και βαδίζεις πάνω σε έναν διάδρομο. Κοιτάζω τον κώλο σου. η πόρτα είναι κλειστή.
Κλείνω τα μάτια.
Τ’ ανοίγω ξανά. Κοιτάζω το πρόσωπό σου. το στήθος. Το πρόσωπο. Ξέρω ότι θέλεις να παίξω μαζί σου. ξέρω ότι όταν σε γαμήσω θα ουρλιάζεις. Το ταβάνι είναι λευκό. οι τοίχοι είναι λευκοί. Το πάτωμα είναι λευκό. τα χείλη σου είναι βαμμένα κόκκινα. Μου γυρνάς πλάτη και κουνάς τον κώλο σου δεξιά και αριστερά. Χαϊδεύεις αυτόν τον κώλο που θέλω να γαμήσω. Κι ύστερα πέφτεις στα τέσσερα και με κοιτάζεις. Και σε αγγίζω. Αγγίζω τον τεράστιο κώλο. Θέλω να σε χτυπήσω. Έχεις τον πιο ωραίο γαμημένο κώλο. Αγγίζω τα πόδια σου από πάνω μέχρι κάτω. Ακούω την ανάσα σου. γατούλα. Και ξεκινάς να κλαις.
Μωρό μου, γιατί κλαις;
Και σε σκίζω ανάποδα.

 

πορνό 2

Κώλος. Μπλε στρινγκ. Φουξ νύχια. Τατουάζ και μωβ σουτιέν. Με ρίγες. Είσαι σαν ζέβρα. Ξανθά μαλλιά. Βαμμένα μάτια. Μωβ μπλούζα. Χαμογελάς. Κοιτιέσαι στον καθρέφτη και αφήνεις τα μαλλιά σου κάτω. Μου ανοίγεις την πόρτα. Σηκώνω το δεξί σου πόδι. Σε χαϊδεύω και σε φιλάω στο στόμα. Βγάζεις τη ζώνη και το εσώρουχο. Δαγκώνεις τα χείλη σου και παρατηρώ αυτό το σκουλαρίκι αριστερά στο κάτω χείλος. Γλύφω το μουνί σου κι εσύ πιάνεις το στήθος σου. σκουλαρίκι στον αφαλό. Πέφτεις κάτω κι εγώ σε φιλάω. Μου βγάζεις τη ζώνη. Τον παίρνεις στο στόμα. Τον φτύνεις και τον παίζεις και σου κρατάω τα μαλλιά καθώς στον χώνω όλο και πιο βαθιά. Σκουλαρίκια και στ’ αυτιά. γεμάτη σκουλαρίκια. Σε κοιτάζω στα μάτια και στα δόντια. Σκουλαρίκι στη μύτη. Σε φιλάω στο στόμα και πιάνω το δεξί σου στήθος. Φτύνεις και χαϊδεύεσαι. Με ρουφάς και φτύνεις και χαϊδεύεσαι. Κοιτάζω την κοιλιά, το στήθος και τα δάχτυλά σου. σε κολλάω στον τοίχο και κουνιόμαστε μαζί. Φτύνεις και κάνεις φούσκες με τα χύσια μου. Φιλιόμαστε. Η πόρτα είναι ακόμα ανοιχτή. Κάθεσαι πάνω μου. Κουνιέσαι δεξιά και αριστερά και τον παίρνεις όλο μέσα σου. κοιτάζω το πρόσωπό σου που κοιτάζει τον πούτσο μου. Έχεις ωραίο πρόσωπο πανάθεμα σε. Φωνάζεις. Το στήθος σου είναι μεγάλο. Το αριστερό μεγαλύτερο απ’ το δεξί. Σε σηκώνω στα χέρια μου και είσαι βαριά. Σε κρατάω απ’ το λαιμό κι εσύ σηκώνεις το αριστερό σου πόδι και πιάνεις τον κώλο σου με το δεξί. Φοράω ακόμα τις κάλτσες και τα παπούτσια μου. Μαύρες και μαύρα. Μου βγάζεις το πουκάμισο. Τα δάχτυλά σου ξεκουμπώνουν ένα ένα τα κουμπιά.
Είσαι όλο και πιο γρήγορος. Με σηκώνεις στα χέρια σου και με φιλάς. Το στήθος μου πιέζει το δικό σου. με στήνεις μπροστά από έναν καθρέφτη. Με κρατάς απ’ το λαιμό και με φτύνεις στα μούτρα καθώς το στήθος μου κολλάει στη γυάλινη επιφάνεια. Με φιλάς κι εγώ βλέπω τις τρίχες στη μασχάλη σου. σου λέω να με πηδήξεις και το κάνεις. Κρατάς σφιχτά τα χέρια μου. Το λαιμό μου. Το στόμα μου. Βγάζω τις γόβες. Σε κοιτάζω στον καθρέφτη να με γαμάς και νιώθω άσχημη. Μεγάλο στήθος, μεγάλος κώλος, μεγάλο στόμα. Τσιρίζω πνιχτά. Κρατάς τα μαλλιά μου και με πηγαινοφέρνεις. Σκύβω ξανά και στον παίζω. Μάλλον δεν κλείσαμε την πόρτα. Το σπίτι είναι γεμάτο καθρέφτες και καναπέδες. Μια τηλεόραση, μαξιλάρια και κουρτίνες. Σιχαίνομαι τους καθρέφτες, τις κουρτίνες, τους καναπέδες, τα χαλιά. Σιχαίνομαι το στήθος μου, την κοιλιά, το στόμα μου. Με γλύφεις και με φτύνεις. Σου αρέσει πολύ να με φτύνεις και σου αρέσει πολύ να φωνάζω. Σε είκοσι λεπτά θα σηκωθείς να φύγεις. Εγώ θα μείνω μόνη με τα χύσια σου και τα σάλια. Και τη μυρωδιά σου. κρατάς σχιφτά το λαιμό μου. Το δεξί μου στήθος. Με φιλάς στο στόμα. Η πολυθρόνα τραντάζεται. Νιώθω σαν ένα τεράστιο ζώο που γαμάς και φιλάς. Σηκώνεις τα σκεπάσματα, ξαπλώνεις ανάσκελα με τα πόδια ανοιχτά κι εγώ κάθομαι πάνω σου. τα μαλλιά μου χαϊδεύουν το πρόσωπό σου. είμαστε σαν δύο γαμημένα ζώα που πηδιούνται. Αγγίζω το μέτωπό σου με τα χείλη μου. Το μέτωπο, τη μύτη και ξανά το μέτωπο. Γλύφω την πούτσα σου και θέλω να ξεράσω. Σ΄αρέσει και σε φτύνω και σε φτύνω ξανά. Φτύνω παντού και με χτυπάς. Όπως μ’ αρέσει.
Όλα είναι μωβ.
8 λεπτά πριν το τέλος. κοιτάζω το τεράστιο στήθος και το τεράστιο πέος. Τα κλειστά μάτια και το ανοιχτό στόμα. Τις ανταύγιες στα μαλλιά και τα χέρια στα μάγουλα. Δύο σώματα που έχουν γίνει ένα. Μία πράξη ερωτικής μαλακίας. Τίποτα πιο άσχημο και τίποτα πιο όμορφο.
Όλα είναι μωβ.
Τα σεντόνια είναι μωβ και τα χείλη είναι μωβ και τα μαξιλάρια είναι μωβ και τ’ αρχίδια είναι σίγουρα μωβ.
Ο κώλος σου είναι μωβ. Τα μάτια σου είναι μωβ. Τα αυτιά σου είναι μωβ. Οι ρόγες είναι μωβ. Οι φλέβες είναι μωβ. Οι τρίχες είναι μωβ.
Όλα είναι μωβ.
Και λίγο πριν τελειώσεις σου σπάω τα μούτρα.

 

 

φορ δε νυμφομανιακς.

 

Η νέα γενιά δεν κάνει σεξ

Προειδοποίηση: Το κείμενο που ακολουθεί, δεν θα είναι ένα άρθρο φεμινιστικό ή σεξιστικό, από αυτά που αποκαλώ «του κώλου», καθώς αγοράζουν και πουλάν οπαδούς με ψεύτικες υποσχέσεις και μεγάλα λόγια. Ούτε θα περιλαμβάνει έρωτες, αγάπες και λουλούδια. Δε θα είναι στίχος του Θανάση, ούτε Μπαλάντα της Adele. Οπότε, ρομαντικέ μου φίλε, μικρέ μου μισογύνη κι απόγονε της Μπουβουάρ, ήρθε η ώρα να αλλάξετε παραμύθι. Ας μιλήσουμε για σεξ. Σεξ και νέα γενιά, γιατί είναι και θέμα «καυτή πατάτα», οπότε θα πιάσει τα λεφτά του. Είμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα, ζούμε στο Ελλαδιστάν, πολύ χαιρόμαστε που ο κόσμος δεν καταστράφηκε, δεν έχουμε παιδεία, καλής ποιότητας ποδόσφαιρο, δρόμους της προκοπής και αντικαπνιστικούς νόμους σε ισχύ. Έχουμε όμως σεξουαλική απελευθέρωση. Αλήθεια είναι κι εμένα όταν μου το’ παν σκάλωσα, αλλά ισχύει, άκουσα. Και καλά όποιος θέλει πάει με όποιον θέλει, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας και χρώματος, αγαπάμε και στηρίζουμε τις ξεπέτες, σνομπάρουμε τη σχέση και τα παράγωγά της.

Όλα καλά μέχρι εδώ;

Νιώθεις ήδη πιο Ολλανδός έτσι; Που σκατά τα έχεις δει στην πράξη όλα αυτά; Ρωτάω μήπως ζω εγώ σε άλλη χώρα και ξέχασαν να μου το πουν. Κάτι νησιά- κόλαση πάνω στη γη (βλ. Ίος), προφανώς βγαίνουν εκτός συζήτησης. Αλλά σοβαρά τώρα, ποιος πηδάει ρε παιδιά και μας το κρύβει; Ας μιλήσει τώρα ή ας σωπάσει για πάντα. Έχω στον κύκλο μου (ετών 21), καμιά δεκαπενταριά άτομα. Φοιτητές, στην κοσμάρα τους, φραπές και τσιγάρο όλη μέρα, με ορμόνες σε χρώματα μπορδοροδοκόκκινου, σαν τα χαλιά της Μοιραράκη. Πόσοι κρεβατώνονται ξέρετε; Δύο. Από δεκαπέντε άτομα στις απόλυτες κάψες τους, μόνο δύο άτομα χαίρονται τη ζωή (και όχι μόνο) κι αυτά γιατί έχουν σχέση ακόμα με τον/την sweetheart του λυκείου. Και μετά μου λες εμένα για σεξ και ξεπέτες. Δεν αναγνωρίζει τις λέξεις το κομπιούτερ μου. Error 404, κάντε επανεκκίνηση. Κύριοι, η νέα γενιά δεν έχει νεύρα λόγω πανελληνίων, λόγω ανεργίας ή πανεπιστημίων που είναι έτοιμα να βάλουν λουκέτο. Δεν τους φταίει η μάνα τους που φωνάζει να βάλουν ζακέτα, ούτε ο ανάδρομος ερμής. Έχει νεύρα γιατί δεν πηδιέται. Τόσα κιλά καταπιεσμένων ορμονών και ορμών, συνδυάζονται με τη συναισθηματική ανεπάρκεια που καλά κρατεί και φτιάχνουν ένα υπέροχο κοκτέιλ από κόμπλεξ και απωθημένα. Ας μη γελιόμαστε παιδιά.

Το σεξ δεν είναι μόνο αγάπη, έρωτας, 9,5 βδομάδες και τσόντες. Είναι ανάγκη βιολογική, σε νεαρές ηλικίες δε, θεωρείται φαρμακευτικό προϊόν για πονοκεφάλους, κρίσεις άγχους, ανεξέλεγκτες υποβαθμίσεις αυτοπεποίθησης, ακμή, παθολογικές φοβίες. Είναι τέχνη που τη μαθαίνεις και την πιάνεις, είτε πεινάς είτε όχι. Το να είσαι επιθυμητός σωματικά είναι εξίσου σημαντικό, με το να γουστάρει ο άλλος το μυαλό σου. Αλλά εμείς την έχουμε δει υπεράνω και ιντελεκτουέλ, τα σνομπάρουμε τα σωματικά καθήκοντα, πνεύμα και Μπουκόφσκι πάνω απ’ όλα. Ξέρεις τι κρεβάτια έκανε ο Μπουκόφσκι για να γράψει αυτά που έγραψε; Φερμουάρ δεν κούμπωνε. Δεν προτείνω να σπάσουμε σούστες και να ξεχαρβαλώσουμε στρώματα απ’ το πάθος και την αχαλίνωτη έξαψη (αν και καθόλου δε θα με χαλούσε). Λέω να χαλαρώσουμε λιγάκι την πλαστική μας ηθική, να κάνουμε τις σκέψεις πράξη κι ας είναι βρώμικες. Δεν πέθανε κανείς ποτέ από λίγη προστυχιά. Δεν γίνεται να έχεις μάθει απ’ έξω τις κατηγορίες στο youporn, αλλά να έχεις ξεχάσει τι πάει να πει προφυλακτικό. Το σεξ είναι απόλαυση, είναι εκτός των άλλων, παιχνίδι, μέσο επικοινωνίας, κινητήρια δύναμη για τη χημεία μεταξύ δυο ανθρώπων. Ξεκόλλα απ’ τη ντότα ή το κοσμοπόλιταν και βγες για κυνήγι. Όπως πολύ σοφά ξεστόμισε κάποτε ο νομπελίστας Χένρι Μίλερ: "Το σεξ είναι ένας από τους εννιά λόγους για να ξαναγεννηθεί κάποιος. Οι άλλοι οκτώ δεν έχουν σημασία."

Πηγή: ( http://www.pillowfights.gr/gialinos_kosmos/item790/Η_νέα_γενιά_δεν_κάνει_σεξ)


Nομίζεις πως ξέρεις τι σημαίνει ασέξουαλ; Part 1 Αποχή από τον έρωτα. Συνειδητή. Όχι διαλείμματα και τα τοιαύτα. Όχι λόγω ψυχοσωματικών δυσλειτουργιών και νοσημάτων.

Αποχή γιατί θέλεις να ενωθείς με τον «ανώτερο εαυτό σου». Γελάτε; Απορείτε; Χλευάζετε; Και όμως τα τελευταία τρία χρόνια γνώρισα ουκ ολίγους, οι οποίοι αποφάσισαν, να βάλουν τις ορμόνες τους στη σίγαση προκειμένου να προσδιορίσουν, όχι την σεξουαλικότητά τους, αλλά την ταυτότητά τους στο κόσμο τούτο. Μη με ρωτάτε τώρα τι σημαίνει «ταυτότητα», γιατί είναι μια διαδικασία που δεν τη σπουδάζεις, ούτε στη φοράει καπέλο κάποιος γραμματιζούμενος. Είναι μοναδική για τον καθένα έτσι και αλλιώς. Και θέλει μαγκιά να την ανακαλύψεις πετώντας ότι σου φορέθηκε ετσιθελικά. Με την πολλαπλή σύγχυση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μέσα στο χείμαρρο της τεχνολογίας και των πληροφοριών, αρχίζουμε και χάνουμε το μπούσουλα μιλώντας για σχέσεις, σεξουαλικότητα, ασεξουαλικότητα, συμπαντική ένωση, ένωση γενικότερα. Μιας και το θέμα δεν δύναται να αναλυθεί χωρίς το ερευνητικό του χρέος, στο part 1 του κειμένου, θα προσεγγίσουμε τον όρο: ασεξουαλικότητα. Αναμασάμε τον όρο «ασέξουαλ», τον οποίο και τσουβαλιάζουμε, ως είθισται με ότι δεν εναρμονίζεται στα δεδομένα μας. Η ετυμολογία του όρου δεν συνάδει με τον ορισμό του «μη ελκυστικού» μιας και αυτός υπόκειται σε υποκειμενικά κριτήρια, τα αντίστοιχα του «ελκυστικού» Αυτό που καθορίζεται ως ελκυστικό ή μη, σχετίζεται άμεσα με τα εν δυνάμει αισθητικά κριτήρια μιας κοινωνίας/ομάδας με απώτερο πομπό και δέκτη το άτομο. Πέρα των αισθητικών κριτηρίων λοιπόν -τα οποία καλώς ή κακώς διαμορφώνονται με την «ευγενή συνδρομή» των οίκων μόδας και των ΜΜΕ-, η ατομικότητα παραγκωνίζεται ή υπηρετεί τους κώδικες της μάζας για να γίνει αποδεκτή από το σύνολο. Κλασικά δυτικίζοντα συνδρόματα. Γίνε λίγο hipster γιατί πουλάει, αγόρασε γυαλί αλά Μαρία Κάλλας, βάλε και ένα μαντηλάκι στα μαλλιά και έλα στη παρέα μας. Παιδιά ξυπνήστε, αν θες να είσαι ελκυστικός, δε θα σε σώσει το χολιγουντιανό πρότυπο, ούτε τα hair styling του Glamour magazine.

Οι εποχές αλλάζουν, ανακυκλώνονται και μέχρι ενός σημείου ακολουθείς το παλμό. Αρκεί να μη χάσεις το δικό σου και τελικά αρχίζεις να τον συντηρείς με αυτό που είναι τόσο ξένο από σένα, ώστε καταντάει καθ' όλα τραγελαφικό. Είσαι άτριχος, αλλά το μούσι θα το αφήσεις και ας φαίνεσαι σα φλοκάτη που της λείπει το μισό της τρίχωμα. Και μιας και έχουμε συνηθίσει -λόγω της βόλεψής μας θέλετε, λόγω της πνευματικής πενίας, λόγω των αμερικανοτουρκικοσαπουνοειδών τύπου σίριαλ- τις αλαζονικές κατηγοριοποιήσεις, καλό είναι να μαθαίνουμε και πέντε πράγματα .

Ασεξουαλικότητα λοιπόν. Ο όρος προσδιορίζεται, σύμφωνα με το AVEN (Asexual Visibility & Education Network), ως εκείνος που δεν νοιώθει σεξουαλική έλξη. Και να ξεκαθαρίσουμε εδώ, ότι η ασεξουαλικότητα δεν σχετίζεται με την προαναφερθείσα συνειδητή αποχή από τον έρωτα, που αποσκοπεί αναγκαστικά σε κάτι. Είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό των ανθρώπων που τη βιώνουν, το οποίο τους ακινητοποιεί και τους αποστασιοποιεί πολλές φορές από τις καθιερωμένες επιταγές της κοινωνίας. Η ασεξουαλικότητα δεν είναι ανοργασμικότητα, ούτε σύνδρομο, ούτε διαταραχή. Και βέβαια δε σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι νευρωτικοί και με τη ψυχασθένεια στο δεξί βλέφαρο να σπαρταράει. Και σε καμία περίπτωση οι ασεξουαλικοί δεν είναι μη ελκυστικοί. Δε σημαίνει επίσης ότι έχουν υποστεί κάποιο τραύμα στην παιδική τους ηλικία ή ότι είναι εργασιομανείς. Σύμφωνα με ερευνητικά προγράμματα, ένας ασεξουαλικός μπορεί να είχε ερωτική εμπειρία στο παρελθόν, αλλά μπορεί και ποτέ να μην ένιωσε σεξουαλική έλξη από την προεφηβεία και μετέπειτα στην εφηβική του ηλικία. Περίπου το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ασεξουαλικοί, άνδρες γυναίκες.

Ο Dr. Tony Boagert, καθηγητής στο Brock University του Ontario, σημειώνει, «Θεωρητικά, η απουσία της σεξουαλικής επιθυμίας, δεν αποτελεί πρόβλημα. Αλλά η νόρμα των ΜΜΕ ταυτίζεται με την υπερσεξουαλικότητα. Έτσι καθορίζει και τη ασεξουαλικότητα ως προβληματική,ως κοινωνικό στίγμα.» Η θεραπεύτρια/σύμβουλος Susie King, αναφέρει, «Η βιομηχανία επιδιώκει να «διορθώσει» τους ασεξουαλικούς, χωρίς έτσι να υπάρχει χώρος έρευνας των πραγματικών ψυχολογικών και συναισθηματικών αναγκών τους» Οι έρευνες συνεχίζονται, με τους επιστήμονες να μελετούν τις ορμονικές λειτουργίες ή δυσλειτουργίες, τα φύλα, τις επιβολές του κοινωνικού/οικογενειακού περιβάλλοντος, με κυριότερο στόχο την ένταξη των ασεξουαλικών σε μία εποχή που η πανσεξουαλικότητα είναι κυρίαρχη. Τι να σας πώ; Να πάω ενάντια στις έρευνες; Να υπερασπίσω την αρχέγονη ανάγκη των βιολογικών επιταγών, καταδικάζοντας επαγωγικά την ασεξουαλικότητα; Όχι δε θα το κάνω. Γιατί αυτό το 1% υπάρχει, αναπνέει και βασιλεύει, όπως όλοι εμείς οι παθιάρηδες και ερωτύλοι.

Τι γίνεται όμως με όλους αυτούς που εκβιαστικά απέχουν και για λόγους που ενίοτε υπερβαίνουν τα πραγματικά θέλω τους, προκειμένου να κατακτήσουν μια κάποια κάθαρση; Στο part 2, αναμείνατε για Ταντρατικές περιπέτειες και συμπαντικές αλχημείες.

Νομίζεις πως ξέρεις τι σημαίνει ασέξουαλ; Part 2

Αφού μάθαμε λοιπόν ότι όλοι αυτοί οι μοδάτοι ορισμοί σε -αλ (βλ. πανσέξουαλ) είναι απλά μοντερνισμοί προς χάρην της ταμπελοποίησης, ας πάμε στο προκείμενο. Συμπαντικός έρωτας. Αυτή η επιθυμία της ένωσης. Το δεύτερο μέρος αφορά τον λεγόμενο fakerasexual, αυτόν που απαρνιέται τον εν δυνάμει σεξουαλισμό του για την επίτευξη μιας ιδεατής υπερ-ένωσης με το σύμπαν ολάκερο. Μερικοί έχουν υποβληθεί τόσο στης ρήσεις του κ. Coelho και των υπολοίπων σοφών, που ξεχνάνε να ζουν. Θα ξυπνήσουν κάποτε και τότε θα είναι αργά, μιας και το μυαλό τους θα έχει γίνει τόσο σούπα, που θα σέρνουν το κορμί τους δέσμιο ενός εγκεφαλικού «καταστατικού».

Η ιστορία συμβαδίζοντας βέβαια με εκάστοτε θεσμούς, απέδειξε ότι ο άνθρωπος θα πασχίζει αέναα για το ''όλον'' με οποιοδήποτε κόστος. Πως προσδιορίζεται όμως αυτό το «κόστος» και γιατί ο εξαναγκασμός που υποθάλπει είναι τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός της; Δεν είναι μόνο η ανατομία και η φυσιολογία του ανθρωπίνου σώματος που επιταχύνει τις διαδικασίες, αλλά απλά, η ανάγκη του «ανήκειν». Από την αρχαιότητα ακόμα, η γενετήσια λειτουργία υπόκειται στο πνεύμα της ιερότητας και του σεβασμού. Μη ξεχνάμε ότι η καθημερινή επαφή των Αρχαίων με τη φύση, καθόριζε και τη διαφορετικότητα της αντίληψη του έρωτα. Η χαρά τέλος πάντων ήταν πιο Διονυσιακή ας πούμε. Διαδικασία αναπαραγωγής, ερωτικός μυστικισμός και πέρασμα σε πορνογραφία και εμπορευματοποίηση. Όχι καλοί μου άνθρωποι, δεν υμνώ τη Διονυσιακή λατρεία. Ούτε πιστεύω στο δωδεκάθεο, ούτε πίνω κόκκινο κρασί σανδαλοφορούσα κάθε που βγαίνει ολόγιομο το φεγγάρι στα δάση και τις κορφές. Την σύνδεση προσπαθώ να βρώ και εγώ η έρμη.

Γιατί στους κύκλους τον ολιστικού κόσμου, στον οποίο κινούμαι τα τελευταία χρόνια, τα μάτια και τα αυτιά μου αρχίζουν να χάνουν την ρεαλιστική διάσταση της αίσθησής τους. Ψάχνεσαι, δοκιμάζεις, διαλογίζεσαι, δημιουργείς μία ειλικρινή σχέση με το σώμα και το μυαλό σου, έχοντας ξεπεράσει τις φευγαλέες ματιές του παρελθόντος και σου λέει ο άλλος «αποχή, αυτοσυγκέντρωση και κάθαρση». Μάλιστα. Αν αυτό έγινε αυτοσκοπός σου, επιθυμείς διακαώς να ενωθείς με το πνεύμα, την αρχέγονη ενέργεια και να θεραπευτείς -το healing δίνει και παίρνει τελευταία- βγάλε σηματοδότηση: STOP σε ότι ερεθίζει τις ορμές μου. Ωϊμέ και τραλαλα. Και αγγλιστί άμα γουστάρετε, έχω ακούσει το εξής: «during the use of your sexual energy, your body create toxins». Γδούπ. Όση υποστήριξη δίνω στα ολιστικά, άλλη τόση πίστη έχω στο σώμα και τις επιταγές της βιολογικής σύνθεσής του. Πρώτη κατηγορία λοιπόν: Οι λοιποί και καλά γκουρούδες με άπειρο ελεύθερο χρόνο - γιατί να το σημειώσουμε και αυτό, το 70% των και καλά ''ενωτικών του σύμπαντος'', είναι λεφτάδες, έχουν άπειρο χρόνο για περισυλλογή και θεωρία και όταν έρχονται τα ζόρια, μην το είδατε τον Παναή- διακυρήτουν την απελευθέρωση του νου και την απαξίωση της λειτουργίας των ορμονών μας. Πήρανε τον καημένο το Βούδα, τον θεοποιήσανε -χωρίς βασικές γνώσεις ιστορίας- και το παίζουν μελοστάλαχτοι αγαπησιάρηδες. Και στην πρώτη ευκαιρία πετάν τέτοια χολή σε ότι πάει κόντρα στα πιστεύω τους, που αναρωτιέσαι αν τελικά έχουν αγαπήσει ποτέ τα άντερά τους. Έγιναν και οι διδαχές ένα κουβάρι και από την πολλή «ανορεξία», οι τοξίνες μάλλον κάνουν πάρτι αντί να εξολοθρεύονται. Μάλλον έχετε ακούσει για τον Ταντρισμό και την θεωρία της Κοσμικής Συνειδητότητας.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα κυρίως, οι περισσότεροι έχουν μπερδέψει τα μπούτια τους, κυριολεκτικά. «Ύφανση και διαστολή της ενέργειας» για να κάνεις έρωτα μετά για 6 ώρες συνεχόμενες. Μπούκωσε τον οργασμό, παίξ' το και ασέξουαλ για λίγο καιρό και μετά θα γίνεις πυρηνική βόμβα! Έχουμε ξεφτιλίσει τόσο πολύ τις έννοιες της ολότητας, της θεραπείας, της προσφοράς και την αλήθειας και πήξαμε σε μαγικές συνταγές, παραποιώντας έτσι πολλές πρακτικές. Δεύτερη κατηγορία: Ο fakerasexual ή αυτός που το παίζει bisexual, γιατί η γκάμα καλύπτει ότι κινείται σε δίποδο. Δεν διακρίνεις ταυτότητα κοινωνική, προσωπική. Αυτοί είναι οι παγανιστές του σεξουαλικού εαυτού. Τους βολεύει πολλοί η ιδέα- γιατί περί ιδέας πρόκειται- «δεν ξέρω τι είμαι, είμαι το τίποτα και τα πάντα», γιατί ακριβώς δικαιώνει τον πορωμένο τους ψυχαναγκασμό. Και στις δύο κατηγορίες βέβαια, συναντάς και αυτούς που δε χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα. Μιλάνε λίγο, πράτουνε πολύ και δεν χρειάζεται να εξηγούν. Δεν μεταφορφώνονται δηλαδή σε εξιλαστήρια θύματα συμπαντικής πανάκειας. Το να αυτοματοποιείσαι προς χάρην μιας ιδέας/θεωρίας/πρακτικής, χωρίς την αποδοχή των «του σώματος πεπραγμένων», καταντάει γελοίο. Παίδες, μην μπερδεύεστε. Μη βιάζεστε να ταμπελοποιηθείτε. Μη βιάζεστε να μεγαλώσετε, αποδοκιμάζοντας αρχέγονες λειτουργίες που σας ολοκληρώνουν. Μην υποτιμάτε την σεξουαλική σας νοημοσύνη. Ούτε τα ένστικτά σας. Αν αρέσκεστε σε διδαχές, μην ξεχνάτε ότι αυτές υπάρχουν γιατί οι πατεράδες τους πέρασαν χίλια μύρια κύματα για να τις περάσουν σε εσάς. Και στην τελική αφήστε εμάς στον παρορμητισμό μας και στην ικανοποίηση των ενστίκτων μας, πριν μεταλλαχθούμε προσκυνώντας υβρίδια.

Make love, not war.

Πηγή: ( http://www.pillowfights.gr/gameofhormones/item403/Νομίζεις_πως_ξέρεις_τι_σημαίνει_ασέξουαλ_Part_2 )

 

 


The healthy submissive, Vol: 26620772588

 

αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχ

 

 

Repent for your sins.

 

To 'Ονειρο της γυναίκας του ψαρά του Hokusai

Τα πλοκάμια της ηδονής

 


Tο χαρακτικό του Hokusai αποτελεί το πιο γνωστό ανάμεσα στα πρώτα ερωτικά χαρακτικά (shunga), που έχουν επηρεαστεί από την αναγέννηση του Σιντοϊσμού. Στην Ιαπωνία ονομάζεται "Tako to ama" (δηλ. η άμα -γυναίκα που βουτάει για πέρλες- και το χταπόδι), ενώ συναντάται και σαν "το 'Ονειρο της γυναίκας του ψαρά". Ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες εγκαινιάζονας στην ιαπωνική ερωτική εικονογραφία του hentai ("μεταμόρφωση", "διαστροφή") την ειδική θεματική του shokushu (του πλοκαμιού).

 

Παραλλαγή του χαρακτικού του Hokusai από τον σύγχρονο ιαπωνo-αμερικανό καλλιτέχνη Masami Teraoka.

 

Γκράφιτι σε τοίχο της Νέας Υόρκης εμπνευσμένο από χαρακτικό του ιάπωνα ζωγράφου του 18ου αιώνα Kitagawa Utamaro.

(Πηγή: www.lifo.gr)

 

10 πράγματα που ίσως δεν ήξερες για τα άνιμε .

Με αφορμή το αφιέρωμα του Ιαπωνικού Animation στην Ταινιοθήκη και λίγα λόγια για τις 6 ταινίες που θα προβληθούν.

Ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα ξεκινά αυτήν την εβδομάδα στην Ταινιοθήκη για τους λάτρεις των ιαπωνικών κινουμένων σχεδίων. Σε συνεργασία με την Ιαπωνική Πρεσβεία. Ανήκει στο πλαίσιο του προγράμματος «Περιοδεύον Φεστιβάλ Ιαπωνικού Κινηματογράφου»Τα άνιμε αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Ιαπωνικής ποπ κουλτούρας και της βιομηχανίας θεάματος της Ιαπωνίας μέχρι και σήμερα. Είναι ένα από πιο δημοφιλή εξαγώγιμα πολιτισμικά προϊόντα τους ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν αφήσει το στίγμα τους και στον Δυτικό κόσμο. Από την Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου μέχρι την Κυριακή 1 Μαρτίου.

1. Τα πρώτα δείγματα άνιμε εμφανίστηκαν σε διαφημίσεις που παιζόντουσαν στους Ιαπωνικούς κινηματογράφους στις αρχές τους προηγούμενου αιώνα. Χρονολογούνται γύρω στο 1917.

 

2. Το πρώτo έγχρωμο άνιμε παίχτηκε για πρώτη φορά στην Ιαπωνική τηλεόραση στις 14 Ιουλίου του 1958. Η σειρά ονομαζόταν “Mole’s Adventure”. Ανακαλύφθηκε πρόσφατα σε μια αποθήκη και διαρκούσε 8 λεπτά και 53 δευτερόλεπτα. Εξιστορούσε την ιστορία ενός τυφλοπόντικα του Kuro-chan που βλέπει στο όνειρο του ότι ταξιδεύει στο διάστημα.

 

3. Το πρώτο άνιμε μεγάλου μήκους ήταν το ασπρόμαυρο Momotarō: Umi no Shinpei ( Momotaro's Divine Sea Warriors). Το 1944, το Ιαπωνικό Πολεμικό Ναυτικό παρήγγειλε από τον Mitsuyo Seo να σκηνοθετήσει ένα προπαγανδιστικό άνιμε για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το φιλμ είχε αντιαμερικανικό χαρακτήρα και διαρκούσε 74 λεπτά. Ήταν ένα από τα αγαπημένα άνιμε του Osamu Tezuka που του απέτισε φόρο τιμής χρησιμοποιώντας το κομμάτι 'AIUEO' στην ταινία του Kimba, the white Lion. Είχε δηλώσει πώς είχε δακρύσει από την συγκίνηση του στις ελπίδες και στα όνειρα που ήταν κρυμμένα πίσω από την πολεμική προπαγάνδα. Momotaro's Divine Sea Warriors

 


4. Το χαρακτηριστικό στυλ των άνιμε όπως ο σχεδιασμός των χαρακτήρων με τα υπερβολικά μεγάλα εκφραστικά μάτια και τα περίεργα μαλλιά εμφανίστηκε την δεκαετία του 60 στην δουλειά του σπουδαίου Osamu Tezuka και έγινε διάσημο διεθνώς προς τα τέλη του 20ου αιώνα.

5. Το Astro Boy ήταν το πρώτο άνιμε που προβλήθηκε έξω από τα σύνορα της Ιαπωνίας έκανε γνωστό το είδος στην Δύση. Ήταν βασισμένο στο ομώνυμο manga του Osamu Tezuka. O Tezuka ήδη είχε την φήμη του «Θεού των manga» στην χώρα του. Διήρκησε 4 σεζόν και μετράει 193 επεισόδια. Το τελευταίο προβλήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1966 ενώ γνώρισε και 2 αναβιώσεις. Astro Boy

 

6. Υπάρχουν άνιμε για κάθε ομάδα και θεματικά μιλάνε για τα πάντα από το κολύμπι μέχρι το πώς να βγαίνεις ραντεβού. Χωρίζονται κυρίως σε παιδικά άνιμε (kodomo), σε κοριτσίστικα άνιμε (shojo) και αγορίστικα (shounen). Το πιο δημοφιλές είδος είναι της επιστημονικής φαντασίας με μια πληθώρα από mecha σειρές που αφορούν τεράστια ρομπότ. Μπορείς να συναντήσεις τα πιο περίεργα υποείδη και ορισμένα αμφιλεγόμενου χαρακτήρα όπως τα Lollicon ή Shotacon που αφορούν χαριτωμένα κορίτσια και αγόρια αντίστοιχα. Τα πορνογραφικά άνιμε ονομάζονται hentai (που σημαίνει ανώμαλο) ενώ ο όρος ecchi που συναντάται συχνά σε διάφορες κατηγορίες άνιμε, αναφέρεται σε σεξουαλικά υπονοούμενα και αναφορές χωρίς να απεικονίζεται η ίδια η σεξουαλική πράξη.

7. Ο όρος fan service που έχει κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια στα άνιμε έχει να κάνει με διάφορες εικόνες ή σεκάνς που εμφανίζονται σε μια σειρά ή σε μια ταινία και υπάρχουν μόνο για να ευχαριστήσουν τον φανατικό τους οπαδό και γενικά τον θεατή. Το fan service μπορεί να έχει σεξουαλικό χαρακτήρα (γυμνό, εικόνες με τους ήρωες να φοράνε εσώρουχα ή μαγιό, να κάνουν ντους, κτλ.) αλλά και στην υπερβολική και ανώφελη βία και της μεγάλης διάρκειας των σκηνών μαχών. Neon Genesis Evangelion

 



8. Αυτή την στιγμή στην Ιαπωνία δρουν 430 εταιρείες παραγωγής κινουμένων σχεδίων. Ανάμεσα τους μεγάλα στούντιο όπως τα Toei Animation, Gainax, Madhouse, Gonzo, Sunrise, Bones, Nippon Animation, Studio Pierrot και φυσικά το διάσημο Studio Ghibli του Hayao Miyazaki.

9. Ένα επεισόδιο μιας άνιμε σειράς που διαρκεί περίπου 24 λεπτά κοστίζει από 100.000 μέχρι 300.000 δολάρια. Το κόστος παραγωγής τους είναι τόσο μεγάλο που αρκετές σειρές δεν ολοκληρώνονται – κυρίως αυτές που βασίζονται σε manga που τραβάνε για χρόνια.

10. Η πιο εμπορική άνιμε ταινία όλων των εποχών είναι το Spirited Away του Studio Ghibli σε σκηνοθεσία Hayao Miyazaki. Έβγαλε γύρω στα 275 εκατομμύρια δολάρια. Spirited Away


 

Στο αφιέρωμα της ταινιοθήκης για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα προβληθούν 6 βραβευμένες ταινίες άνιμε.

Αναλυτικότερα: “Komaneko – The Curious Cat”

 

Το Komaneko έχει για ηρωίδα μια ανθρωπομορφική γάτα που προσπαθεί να φτιάξει ένα άνιμε. Είναι η πρώτη ταινία που φτιάχτηκε στην Ιαπωνία με την τεχνική του stop motion. Η σκηνοθεσία είναι του Tsuneo Goda. Προβλήθηκε για πρώτη φορά εκτός Ιαπωνίας το 2009 στην Γαλλία και έκτοτε έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές.






"Hide and Seek"

 

Ένα άνιμε τρόμου από το 2004 που έχει την υπογραφή του Shuhei Morita. O Morita ήταν υποψήφιος πέρσι για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους. Το ‘Hide and Seek’ ή όπως είναι ο τίτλος του στα Ιαπωνικά ‘Kakurenbo’ αφορά μια παρέα παιδιών που παίζουν κρυφτό, φορώντας αλεπουδίσιες μάσκες, κοντά σε μια εγκαταλελειμμένη παλιά πόλη. Ξαφνικά ένα, ένα αρχίζουν να εξαφανίζονται. Ένα από αυτό ο Hikora θα μπει στο παιχνίδι με σκοπό να βρει την χαμένη του αδερφή. Η ταινία διαρκεί 25 λεπτά και είναι ένα σχόλιο για την έντονη βιομηχανοποίηση του σύγχρονου Τόκιο με αποτέλεσμα να χάσει την φυσική του ομορφιά.




“Science Ninja Team Gatchaman: The Movie”

 


Μια από τις πιο ιστορικές σειρές άνιμε που αν θυμάμαι καλά έχει κάνει ένα πέρασμα από τις Ελληνικές οθόνες. Η σειρά παιζόταν από το 1972 μέχρι το 1974 στην Ιαπωνία και ολοκληρώθηκε στα 105 επεισόδια. Η ταινία είναι του 1978 και είναι μια σούμα της σειράς. Έχει γνωρίσει πολλές αναβιώσεις ανά τα χρόνια ενώ πρόσφατα εμφανίστηκε και το πρώτο live-action φιλμ με κανονικούς ηθοποιούς. Μια ομάδα πέντε σούπερ ηρώων που λέγονται Gatchamanπροσπαθούν να σώσουν τον κόσμο. Είναι η ιαπωνική απάντηση του Tatsuo Yoshida σε κλασικά αμερικάνικα κόμικς της Marvel όπως οι Avengers.




“SOS! Tokyo Metro Explorers: The Next”


 

Κατά την διάρκεια μιας μετακόμισης ο Ryuhei που πάει ακόμη δημοτικό βρίσκει ένα παλιό σχολικό τετράδιο του πατέρα του που γράφει για έναν κρυμμένο θησαυρό στους υπόγειους σταθμούς του μετρό του Τόκιο. Μαζί με τον μικρό αδερφό και τρεις φίλους του ξεκινάνε μια περιπέτεια που θα τους οδηγήσει στην ανακάλυψη μιας κοινότητας από εκκεντρικούς χαρακτήρες όπως έναν ξεμωραμένο γέρο στρατιώτη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου που πιστεύει ότι ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Η ταινία είναι βασισμένη στο manga του δημιουργού του Akira, Katsuhiro Otomo και έγινε με τις ευλογίες του. Διαρκεί 40 λεπτά και την σκηνοθετεί ο Shinji Takagi.





“NEGADON: The Monster from Mars”




Ένας φόρος τιμής στις ταινίες καταστροφής τύπου Godzilla που άνθισαν την εποχή του Showa στην Ιαπωνία (1926-1989), κυρίως τις δεκαετίες του ‘50 και του ’60. Αυτό το φιλμ μικρού μήκους είναι δημιουργημένο εξολοκλήρου με ψηφιακή τεχνολογία που πλέον χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά στα άνιμε. Ο σκηνοθέτης του Jun Awazu εκτελεί και χρέη παραγωγού. Το θέμα του, μάλιστα είναι και πολύ επίκαιρο. Το 2025, μια διαστημική αποστολή προσγειώνεται στον Άρη που ανακαλύπτει ένα γιγαντιαίο πέτρωμα που το μεταφέρει πίσω στη Γη. Φυσικά μέσα κρύβει ένα τεράστιο εξωγήινο τέρας, τον Negadon και γίνεται ο κακός χαμός.

“Planzet”

 

Ακόμη μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με την υπογραφή του Jun Awazu. Και σε αυτήν χρησιμοποιεί ψηφιακή τεχνολογία για τις φανταστικές εικόνες του για να δώσει ένα πιο νοσταλγικό αέρα στην αισθητική του φιλμ. Στην ίδια φιλοσοφία με το Negadon οπτικά και θεματικά αλλά μεγαλύτερο σε διάρκεια. Η δράση είναι στο 2053 αυτή τη φορά και ο ήρωας είναι στρατιώτης που πολεμάει με την συμμαχία της Γης προσπαθεί να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του από εξωγήινους που εισέβαλαν στον πλανήτη και έφεραν την καταστροφή. Και είναι mecha.



( http://www.lifo.gr/team/fasmata/55589 )