Κινηματογράφος

Απάντηση: Κινηματογράφος

Άνοιξη Καλοκαίρι Φθινόπωρο Χειμώνας και πάλι Άνοιξη

Η ταινία πραγματεύεται τον κύκλο των εποχών, της ζωής, από τη γέννηση στο θάνατο και πάλι στη γέννηση… Συγκεκριμένα, είναι μια παρουσίαση των διαφορετικών φάσεων της ζωής των ίδιων προσώπων – αλλά και διαφορετικών προσώπων (που στην ουσία διαδέχονται τους προκατόχους τους).

Ένας γέρος μοναχός ζει μαζί με τον μικρό μαθητευόμενο μοναχό σε έναν μικρό, απομονωμένο, πλωτό ναό. Το άγρυπνο βλέμμα του δασκάλου - μοναχού καθοδηγεί, προβληματίζει και τιμωρεί τον μικρό μαθητή. Αυτό συμβαίνει στις περιπτώσεις που ο τελευταίος λόγω της παιδικής αφέλειας και της ανωριμότητάς του επιδίδεται σε πράξεις ασέβειας και βαρβαρότητας προς το φυσικό περιβάλλον που τον θρέφει και τον συντηρεί.

Οι εποχές εναλλάσσονται και ο νεαρός μαθητής καθώς ανδρώνεται έρχεται σε επαφή με τον διαλογισμό και τις αρχές του βουδισμού. Ωστόσο, ο νέος δε μπορεί να αποφύγει τις εκπλήξεις που του επιφυλάσσει η ίδια η ζωή. Έτσι, ο νεαρός μοναχός παρουσιάζεται εξαιρετικά ευάλωτος και ανήμπορος ενόψει των βασάνων και των παθών που του επιφυλάσσει η ζωή. Η «πέτρα του σκανδάλου» είναι μια κοπέλα η οποία καταφεύγει στον μικρό ναό για να θεραπευτεί από μια (απροσδιορίστου φύσεως) αρρώστια. Οι δύο νέοι ερωτεύονται και η κοπέλα θεραπεύεται μέσω γνωστής και αλάνθαστης θεραπείας (αυτής του σεξουαλικού ξελαμπικαρίσματος). Ο νέος, όμως, γίνεται έρμαιο του πάθους του προς την νεαρή ύπαρξη. Το ζεν δεν ορίζει πλέον ούτε την ψυχή του ούτε το μυαλό του. Το ανεξέλεγκτο πάθος του θα τον ωθήσει στην απάρνηση της ασκητικής ζωής και στο δρόμο προς τα εγκόσμια (με ότι αυτό συνεπάγεται). Ο νέος ξεχνάει ή μάλλον αγνοεί τις διδαχές του δασκάλου του περί ταύτισης του πάθους και του έρωτα με την εμμονή και τελικά με το έγκλημα. Παρόλα αυτά ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται και η κατάληξη του νεαρού είναι αυτή που προέβλεψε ο γέρος μοναχός. Ο προδομένος νέος γεμάτος οργή επιστρέφει στο ναό μετά το φόνο της κοπέλας. Ο δάσκαλός του όμως τον βοηθά (όπως τότε που ήταν παιδί) να ξεπεράσει την οργή και την έντασή του μέσω της περισυλλογής, της επανόρθωσης και τελικά της εξιλέωσης.

Ο σκηνοθέτης Kim Ki Duk μέσω της ταινίας του προβάλλει την βουδιστική άποψη ότι η σωματική και συναισθηματική βιαιότητα της ζωής μπορούν να αμβλυνθούν μέσω της αφύπνισης και του διαλογισμού που οδηγούν στον φωτισμό. Η ταινία αποτελείται από εκπληκτικές εικόνες φυσικών τοπίων που μεταμορφώνονται με την πάροδο των εποχών και των χρόνων. Ο Kim Ki Duk κινείται μεταξύ λυρικότητας της φύσης, βουδιστικών αληθειών και βίαιων στιγμών της πραγματικής ζωής μεταφέροντας στον θεατή μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας.

Ενδεχομένως οι αργοί ρυθμοί της ταινίας να κουράσουν κάποιους που δεν είναι λάτρεις του συγκεκριμένου είδους ταινιών. Σε περίπτωση παρανόησης η ταινία δεν αποτελεί διατριβή πάνω στη βουδιστική φιλοσοφία, απλά οι πρωταγωνιστές ζουν βάσει και για χάρη αυτής. Στην ουσία, χιλιοειπωμένα πράγματα μέσω ποικίλων θρησκειών και φιλοσοφιών αποκτούν υπόσταση με την ευκαιρία μιας ταινίας. Κανείς δεν είναι αναντικατάστατος, όλοι έχουμε (ή νομίζουμε ότι έχουμε) κάποιο λόγο ύπαρξης, η κυκλική πορεία της ζωής δεν υποσκελίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής.

 

100 ταινίες που αγάπησα

Απολαυστικό µάθηµα σηµειολογίας

Νo 20 «Σιωπηλός µάρτυς»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ - TA NEA Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Οταν οι γάλλοι θεωρητικοί έσπαγαν τα κεφάλια τους για να επινοήσουν ακατανόητους γρίφους, ο Αλφρεντ Χίτσκοκ (1899-1980) σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες «καθάρισε» µε αυτό που ονοµάστηκε σηµειολογία, µε µια ιστορία που διαδραµατίζεται µέσα σ’ ένα δωµάτιο µε µια αναπηρική πολυθρόνα και έναν τηλεφακό, αναδεικνύοντας το µπανιστήρι αναντικατάστατο βίτσιο δηµιουργίας και λύτρωσης!

Οπως συµβαίνει σχεδόν µε όλους τους µεγιστοτεράστιους καλλιτέχνες, έτσι κι αυτός. Διχασµένος. Καθολικός, συντηρητικός, µονογαµικός. Μέχρι τον θάνατό του µε την Αλµα Ρεβίλ. Το κοστουµάκι του, η γραβατούλα του, ευτραφής, µε τα φουσκωµένα µάγουλά του, έδιναν την εντύπωση ενός χαρακτηριστικού κυριούλη που αγκαζέ µε τη «θείτσα» Αλµα σουλατσάρουν µετά το κυριακάτικο εκκλησίασµα στην πλατεία του Αγίου Αθανασίου Αµαλιάδας. Μόλις άρχιζαν να κουνιούνται τα προγούλια του και άνοιγε ανέκφραστος τα χειλάκια του έβγαιναν σύντοµες σοφίες, γαρνιρισµένες µε ύπουλο και σπινθηροβόλο σαρκασµό. «Γιατί δεν µας έχετε δείξει µια σεξουαλική τολµηρή σκηνή;» ρωτούσε ο παρουσιαστής. «Λάθος. Για παράδειγµα το τρένο που εισβάλλει σε ένα τούνελ τη στιγµή που ο Κάρι Γκραντ πέφτει στην κουκέτα αγκαλιά µε την Εύα Μαρί Σεντ» (από το Νorth by Νorth West - «Στη σκιά των 4 γιγάντων»).

Μεταφορικώς λοιπόν _ εδώ αρχίζει το εσωτερικό ξεφλούδισµα αυτού του θρυλικού κυριούλη _ το τρένο είναι ο φαλλός και το τούνελ το µόριο της ξανθιάς. Εχει σηµασία αυτή η µεταφορά. Γιατί ο τρόµος που προκαλεί το σασπένς του χοντρούλη, τις περισσότερες φορές είναι υπαινικτικός και σχεδόν αόρατος. Τόσο ραφινάτος, τόσο-εξεπίτηδες-διακριτικός.

Γιατί έτσι έβαζε τον θεατή να σκηνοθετεί αυτό που ο ίδιος απλώς το υπαινίσσεται θολά.

Που πάει να πει, πράγµα που δεν φαίνεται µε την πρώτη µατιά, ότι αυτό που οι αριστεροί κουλτουριάρηδες και πολλοί θεωρητικοί πρέσβευαν και µας ταλαιπωρούσαν µε τα εγκεφαλογραφήµατά τους, για τη συµµετοχή του θεατή δηλαδή, ο δεξιός, συντηρητικός και µονογαµικός Ηicth τα είχε κάνει και τα έπαιζε σαν µάγος µε το µικρό του δαχτυλάκι. Με έναν λόγο, σιχαινόταν όπως ο διάβολος το λιβάνι όλα αυτά τα κρεοπωλεία τα εικονικά που αρκετοί διάσηµοι σκηνοθέτες θρίλερ τρόµου εικονογραφούν µε τηγανητά µυαλά και σπληνάντερα κρεµαστά.

Κορυφαίο παράδειγµα απολαυστικού µαθήµατος Σηµειολογίας και κρυφής συµµετοχής του θεατή στη σκηνοθεσία είναι το «Rear window», το πρώτο από τα τρία αριστουργήµατά του το οποίο γύρισε το 1954. Επρεπε φυσικά να κυκλοφορεί κάποια ξανθιά. Μονογαµικός µονογαµικός αλλά µε φαντασιώσεις να τρέχουν µε ταχύτητα F-16. Εξι οι πιο λαµπερές ξανθιές του: Ινγκριντ Μπέργκµαν, Κιµ Νόβακ, Τίπι Χέντρεν, Τζάνετ Λι, Εύα Μαρί Σεντ και Γκρέις Κέλι. Η τελευταία, η Γκρέις Κέλι (1929-1982), ήταν τότε µόλις είκοσι πέντε Μαΐων. Μπουµπούκι. Η προσωποποίηση της κατάξανθης, φυσικής γκλαµουριάς. Ο Χίτσκοκ τής βάζει το αριστοκρατικό και κοσµοπολίτικο όνοµα Λάιζα Κάρολ Φρεµόντ και της κολλάει το επάγγελµα της συµβούλου µόδας. Κάτι σαν στυλίστρια της δεκαετίας του ‘50. Φυσικά µε φοβερό γούστο αλλά χωρίς νιονιό. Η Λάιζα λοιπόν, όπως συνήθως συµβαίνει στη ζωή, ερωτεύεται σφόδρα το αντίθετό της.

Τα brains και τη µαγκιά ενός µισθοσυντήρητου φωτογράφου µε το πεζό όνοµα Λ. Μπ. Τζεφ Τζέφρις (Τζίµι Στιούαρτ 1908-1997). Το µοναδικό πράγµα που πρέπει τώρα να τακτοποιήσει είναι ο γάµος της µ’ αυτόν τον φανατικό εργένη. Αντιθέτως. Το τελευταίο πράγµα που απασχολεί τον Τζέφρις είναι η εκκλησία και ο παπάς. Ετσι, ένα ατύχηµα που ξεχαρβαλώνει _ προσωρινώς _ το αριστερό του πόδι και τον ακινητοποιεί σε µια αναπηρική πολυθρόνα αποτελεί µια πρώτης τάξεως δικαιολογία για να ροκανίσει λίγο χρόνο ώσπου να καταλήξει µελλοθάνατος στην πολυτελή οικία της µις Φρεµόντ.

Τι σηµαίνει όλο αυτό, το εντελώς ανώδυνο και περιγραφικό; Το εξής µεταφορικό. Το τραυµατισµένο πόδι είναι ο παράλυτος και προσωρινά εκτός λειτουργίας φαλλός του. Οχι επειδή δεν θέλει να κάνει σχέση µαζί της. Αλλά επειδή η ιδέα του γάµου παραλύει εντελώς το όργανό του. Ο πόθος λειτουργεί στην παρανοµία και πεθαίνει στη συζυγική εστία. Μια σηµειολογική παρατήρηση ισοδύναµη _ ας πούµε _ µε την παραλυσία της Κατρίν Ντενέβ ως «Τριστάνα» του Λουί Μπουνιουέλ. Πάµε τώρα στο κυρίως πιάτο. Το µοναδικό εργαλείο που λειτουργεί στον Τζέφρι είναι το µπανιστήρι. Δηλαδή το µάτι, δηλαδή ο τηλεφακός του, δηλαδή στην προέκτασή του ο σκηνοθέτης που κυκλοφορεί µέσα του. Τουτέστιν ο Χίτσκοκ. Πράγµα που κι αυτό σηµειολογικώς θα πει ότι η λίµπιντο ενός αληθινού καλλιτέχνη έχει µετακοµίσει από το υπογάστριο στο µπανιστήρι και τη µατιά του. Τουτέστιν Χίτσκοκ. Τέλεια. Ετσι, αυτός ο µασκαρεµένος σκηνοθέτης παρατηρεί µε τον τηλεφακό του τις ανθρώπινες φιγούρες τής απέναντι πολυκατοικίας. Ετσι, µέσα σ’ αυτόν τον µικρόκοσµο συλλαµβάνει µε το βλέµµα του ένα φρικτό έγκληµα. Πως δηλαδή ο θηριώδης, διοπτροφόρος του απέναντι διαµερίσµατος σκότωσε και στη συνέχεια τεµάχισε τη γυναίκα του. Και στο τέλος τα κοµµάτια τα έθαψε στον κήπο της αυλής. Μα πώς είναι σίγουρο αυτό; Επειδή, λέει, το σκυλάκι µιας χαζής γειτόνισσας σκαλίζει ένα συγκεκριµένο σηµείο του κήπου. Αλήθεια ή ψέµατα; Θα σας πω. Το σινεµά είναι ένα µεγάλο ψέµα που λέει πολλές µεγάλες αλήθειες!






Η ταυτότητα

§ Πρωτότυπος τίτλος: Rear window § Ετος: 1954 § Είδος: Θρίλερ § Σκηνοθεσία: Αλφρεντ Χίτσκοκ § Σενάριο: Τζον Μίτσελ Χέις (από τη µικρή ιστορία «Ιt had to be murder» του Κόρνελ Γούλριτς)

§ Cast: Τζίµι Στιούαρτ, Γκρέις Κέλι, Ουέντελ Κόρι, Θέλµα Ρίτερ, Ρέιµοντ Μπαρ § Μουσική: Φραντζ Ουάξµαν § Φωτογραφία: Ρόµπερτ Μπερκς § Διάρκεια: 112’ § Χώρα: ΗΠΑ

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

γυριζεται το ρημεικ της θρυλικης ταινιας "ο ηλιθιος κι ο πανηλιθιος"

 


ιδου κι οι πρωταγωνιστες...

 

Πέθανε ο Τζέρι Μποκ, συνθέτης του «Βιολιστή στη στέγη»

ΤΑ ΝΕΑ 3/211/2010

Ο συνθέτης Τζέρι Μποκ, με επιτυχημένα μιούζικαλ στο ενεργητικό του μεταξύ τους και τον «Βιολιστή στη στέγη», πέθανε την Τετάρτη σε ηλικία 81 ετών.

Όπως ανέφερε ο δικηγόρος του, ο Μποκ πέθανε από ανακοπή ενώ νοσηλευόταν στη Νέα Υόρκη.

Το πιο γνωστό έργο του Μποκ ήταν ο «Βιολιστής στη στέγη», μιούζικαλ σε στίχους του Σέλντον Χάρνικ με δράση στη προεπαναστατική Ρωσία. Η παράσταση ανέβηκε στο Μπροντγουέι το 1964 με πολύ μεγάλη επιτυχία και παιζόταν για δέκα χρόνια.

Οι δημιουργοί του βραβεύτηκαν με Τόνι το 1965 ενώ το ίδιο δίδυμο είχε αποσπάσει άλλο ένα το 1960 για το «Φιορέλο». Ήταν υποψήφιοι άλλες δύο φορές, το 1967 και το 1971.

Η παράσταση μεταφέρθηκε και στο κινηματογράφο το 1971 οπότε και κέρδισε τρία Όσκαρ (καλύτερο διασκευασμένο σενάριο, καλύτερος ήχος και φωτογραφίας). Τον ρόλο ερμήνευσε ο Χάιμ Τόπολ.

 

missing route



Μια ιστορία μεταξύ τροπικής ζέστης και πολικού ψύχους.

 

Επτά, Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

«Μικροαστός; Αυτή κι αν είναι τιμωρία»

Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Ενα «τεμπελόσκυλο» από την επαρχία, χωρίς καμία φιλοδοξία, συμφωνεί να ζήσει στο σπίτι του θείου του στα Ανω Λιόσια, μ' ένα καλό μεροκάματο και μόνο αντάλλαγμα να φυλά τα δύο ντόμπερμαν του σπιτιού, που κινδυνεύουν από τους γείτονες. Ομως μπλέκεται σε ένα ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο.
Η υπόθεση του «Μαχαιροβγάλτη», της νέας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη, που στις 20/10 θα κάνει πρεμιέρα στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και στις 4/11 θα βγει στις αίθουσες, συνεχίζει τη σκληρή, σαρκαστική και «καταγγελτική» κινηματογραφία που χαρακτηρίζει τον δημιουργό της. Οχι όμως με τους γρήγορους ρυθμούς και τα αλλεπάλληλα γρονθοκοπήματα βωμολοχίας του «Σπιρτόκουτου» και του «Ψυχή στο στόμα». Τούτη εδώ, μαυρόασπρη, με εξαιρετική φωτογραφία, έχει χαμηλώσει τα ντεσιμπέλ. Οπως λέει ο 43χρονος κύπριος σκηνοθέτης στο σημείωμά του, εδώ οι (αντι)ήρωές του «κραυγάζουν μέσα από τις σιωπές τους και την ανημπόρια τους να βγούνε από τον απύθμενο βυθό της νεοελληνικής μιζέριας που τους τραβά στη δίνη της. Οσο πιο βαθιά βουλιάζουν, τόσο πιο σκληροί γίνονται».

Μικροαστισμός, χυδαιότητα, τραμπουκισμός. Αργόσχολοι, αφασικοί, αποχαυνωμένοι από την τηλεόραση και την μπάλα. Στους βασικούς ρόλους του «Μαχαιροβγάλτη» ο εξαιρετικός Βαγγέλης Μουρίκης, και δύο πολλά υποσχόμενοι ηθοποιοί που προέρχονται από το θέατρο και κάνουν το ντεμπούτο τους στο σινεμά: ο Στάθης Σταμουλακάτος και η Μαρία Καλλιμάνη.

- Στις ταινίες σας εστιάζετε συχνά στους «καρχαρίες» της διπλανής πόρτας...

«Ναι. Και δεν είναι ιδιαίτερα ευφυείς. Η ηλιθιότητα είναι σύνηθες μοτίβο των ταινιών μου. Τραγικωμωδίες κάνω. Πάρτε τους αδερφούς Κοέν, τον Τζάρμους. Τι δείχνουν; Τον τραγέλαφο, τη γελοιότητα. Βγάζεις φοβερές αλήθειες έτσι. "Ο βλάκας είναι αήττητος" δεν είπε ο Ραφαηλίδης;»

«Οταν τρως σφαλιάρες, παραλύεις»

- Πάντως ο ήρωάς σας δεν βγαίνει χαμένος...

«Είναι λαμπρό υπόδειγμα του τι επικρατεί. Στο τέλος δικαιώνεται. Βρίσκει τη θέση του στην κοινωνία. Οπως πολλοί άλλοι Ελληνες: Τους συναντάς σε εξέχουσες θέσεις, αλλά αν σκάψεις λίγο βλέπεις πόσο κρετίνοι είναι».

- Δεν οδηγούνται βέβαια όλοι στο έγκλημα...

«Μπορεί και σε χειρότερα, αν σκεφτείς πως πολλοί από αυτούς κρατάνε τις τύχες μας στα χέρια τους. Πολιτικοί, δικαστές, ιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί, καθηγητές».

- Μαύρα τα βλέπετε τα πράγματα. Γι' αυτό γυρίσατε μαυρόασπρη την ταινία σας;

«Το μαυρόασπρο είναι το απωθημένο κάθε σκηνοθέτη, αλλά οι διανομείς ανατριχιάζουν και μόνο στη σκέψη του. Πριν ξεκινήσω, τότε που οι διανομείς μάς είχαν κλείσει όλες τις πόρτες και ήμασταν σε ψιλοαπόγνωση, συζητάγαμε με τον παραγωγό μου, τον Πάνο Παπαχατζή, και του ρίχνω την ιδέα. Γιατί όχι, μου λέει. Αν ήμασταν ήδη καπαρωμένοι από κάποιον διανομέα, θα τρώγαμε μεγάλη ματαίωση. Το κάναμε λοιπόν και αποδείχτηκε επιλογή-κλειδί».

- Δυσκολεύτηκατε πάλι να βρείτε διανομή;

«Ολοι ξετρελαίνονταν με την ταινία, αλλά κανείς δεν έβαζε το χέρι στην τσέπη. Μόνο η "Feel Good" πήρε το ρίσκο. Οι μεγάλες εταιρείες την έφτυσαν την ταινία τελείως. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι κατά βάθος περιφρονούν τους έλληνες σκηνοθέτες. Είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν ένα σωρό λεφτά έξω σε χειρότερες ταινίες. Νομίζουν πως μας κάνουν και χάρη».

- Το στόρι σας θυμίζει αμυδρά την ταινία «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές».

«Είναι ο "Ταχυδρόμος", αλλά από την ανάποδη. Είναι μια παρωδία. Πάντως αυτό είναι ένα αρχετυπικό τρίγωνο. Δεν το ανακάλυψε ο Κέιν στο βιβλίο του».

- Σε σας πάντως δεν υπάρχει κάθαρση...

«Ολοι "καίγονται". Οπως και στην "Ψυχή". Για μένα όμως είναι τιμωρία ότι ο ήρωας στο τέλος γίνεται μικροαστός. Είναι μια μορφή δυστυχίας, δεν είναι; Κουβαλάει τόση ματαίωση η μικροαστική ηθική. Και βέβαια είναι επικίνδυνη. Οι μικροαστοί έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία. Η μεσαία τάξη μπορεί να είναι ο πυλώνας της κοινωνίας, αλλά είναι και το χαντάκωμά της. Πάρτε τον μικρομεσαίο αμερικανό αγγλοσάξονα προτεστάντη λευκό. Δεν υπάρχει πιο σκοταδιστικό ον».

- Υπάρχουν οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές...

«Αυτοί έχουν άλλα. Εκεί δεν πάει ταξικά το πράγμα όπως στη Δύση».

- Οι έλληνες μικροαστοί φταίνε λοιπόν για την παρ' ολίγον χρεοκοπία της Ελλάδας;

«Επί της ουσίας το κράτος φταίει. Είναι ο καταστροφέας του απανταχού ελληνισμού. Ως Κύπριος αυτό βλέπω. Ολες οι ήττες, όλη η ξεφτίλα από 'κει προέρχονται. Το κράτος εκμαυλίζει τον κόσμο».

- Επί χρόνια το όνειρο του Ελληνα ήταν να διορίσει το παιδί του στο Δημόσιο...

«Μα ήταν μια αμφίδρομη σχέση. Τι είναι το ΠΑΣΟΚ από το '80 και μετά; Μικροαστοί ήταν που στην ουσία την ηθική τους δεν την αλλάξανε. Ο λαός έχει την ευκαιρία του να κάνει επανάσταση. Δεν την κάνει. Το κράτος έχει δυνατότητα να αλλάξει την κοινωνία. Πότε το έκανε;»

- Σήμερα πάντως, με το μνημόνιο, οι μικροαστοί πληρώνουν τη νύφη.

«Οχι μόνο αυτοί. Και οι αθώοι πληρώνουν την κρίση. Που δεν είναι φασίστες, ρατσιστές, φιλοχρήματοι, κερδοσκόποι. Οπως λέει ο Σαββόπουλος, "σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπάνε τρώνε βρόμικο ψωμί"».

- Μετά τον Δεκέμβρη του 2008 τα αίματα άναψαν. Κι όμως σήμερα ο κόσμος μοιάζει να μην αντιδρά μαζικά στα μέτρα.

«Ο κόσμος είναι χαμένος, σε σύγχυση. Οταν τρως απανωτές σφαλιάρες, παραλύεις. Είσαι σε κατάσταση σοκ. Τα σύγχρονα δυτικά πολιτεύματα τύπου Ελλάδας έχουν βρει τρόπους να σε κρατάνε δεμένο χειροπόδαρα, δημιουργώντας σου ανάγκες και εξαρτήσεις. Οταν ο άλλος χρωστά, τρέχουν δάνεια, φροντιστήρια για τα παιδιά κ.λπ., τι θα κάνει; Θα πάρει τις πέτρες; Είναι φοβερό το πώς στην πορεία διαφθείρουν τους πάντες: καλλιτέχνες, πνευματικούς ανθρώπους. Ο απλός άνθρωπος θα γλιτώσει; Αλλωστε δεν πιάσαμε ακόμα πάτο».

«Σήκω από τον καναπέ»

- Εσείς πάντως, αυτήν τη φορά καταπιάνεστε με ερωτικό θέμα.

«Ναι, αλλά δεν είναι μια ταινία πάθους. Είναι μια ταινία πάνω στην εξουσία. Εχεις εσύ και δεν έχω εγώ; Θα έχω εγώ και δεν θα έχεις εσύ. Αντε γαμήσου. Απλά "θέλω" ρηχών ανθρώπων. Τα ένστικτά τους είναι στα όρια του κτήνους. Είναι πολύ εύκολο να κάνουν φόνο».

- Πιο εύκολο από παλιά;

«Παλιά υπήρχαν πιο σοβαρά κίνητρα. Εδώ βλέπει ο άλλος το γεροντάκι και του μπουμπουνάει το κεφάλι για 30 ευρώ. Εχει φτηνύνει η ζωή, έχουν φτηνύνει όλα. Θα 'ρθει φτώχεια μεγάλη και θα ξεσπάσει βία».

- Οι ήρωές σας δεν είναι καθόλου συμπαθείς.

«Δεν υπάρχει καλός ή κακός. Ολοι μέσα στο γκρίζο. Αλλιώς δεν έχουν ενδιαφέρον. Εξαίρεση ο Ερρίκος Λίτσης στην "Ψυχή". Είναι καλός. Η αλήθεια πάντως είναι πως είναι δύσκολο να κάνεις δυνατή δραματουργία με καλούς. Ισως γιατί οι καλοί είναι αδιαφανείς. Το κακό νομίζω είναι πιο διάφανο. Η σχέση πάντως είναι αυτή που παράγει τις φωτιές: Καλό-κακό, Κάιν-Αβελ, μαύρο-άσπρο».

- Για κάποιους οι ταινίες σας είναι πολύ ακραίες.

«Κυκλοφορούν αυτοί οι άνθρωποι στην πόλη; Είμαστε με τα καλά μας; Οσα δείχνω εγώ είναι παιδική χαρά. Απλώς προσπαθώ να τραβήξω στα άκρα την ψυχολογία των ηρώων μου».

- Τελευταία, που δεν υπάρχουν λεφτά, οι κινηματογραφιστές άρχισαν να βγαίνουν έξω με την κάμερα και να τραβάνε μόνοι τους. "Αντάρτικο σινεμά" το λένε. Πώς το βλέπετε αυτό;

«Ετσι πρέπει να γίνεται. Ετσι δούλεψα κι εγώ με τις δύο προηγούμενες ταινίες μου. Το "Σπιρτόκουτο" το έκανα βγαίνοντας από ένα τέλμα, μια κατάθλιψη. Το θέμα δεν είναι να κάνεις κάτι μεγάλο, αλλά να σηκωθείς από τον καναπέ. Περί αξιοπρέπειας είναι το θέμα. Αλλιώς θα ήμασταν όλοι για φτύσιμο».

- Πάντως αρχίζει να γίνεται κανόνας ο «απλήρωτος ηθοποιός». Κάποιοι διαμαρτύρονται.

«Θα καταλάβαινα την ένσταση, αν υπήρχε από πίσω μπαγαποντιά. Αλλά αν ο σκηνοθέτης δεν έχει μια και στο ξεκαθαρίσει; Η Ελλάδα είναι μικρή, δεν είναι κρυφό ποιες παραγωγές έχουν λεφτά. Κι εγώ βρήκα κάποτε έναν Λίτση, που δέχτηκε να τραβηχτεί μαζί μου. Χωρίς λεφτά στη μια ταινία, με ψίχουλα στην άλλη. Ομως πήρε τα ρίσκα του και ανταμείφθηκε. Ας μην ακούω μικροαστικές αηδίες λοιπόν. Και σιγά την απασχόληση που προσφέρει το ελληνικό σινεμά στους ηθοποιούς. Μην ανοίξω το στόμα μου για δήθεν ηθοποιούς που κάνουν τα παλούκια τους χρυσά τόσα χρόνια πουλώντας σκατά».

- Εσείς βγάλατε λεφτά από τις ταινίες σας;

«Τίποτε. Πώς θα βγάλω; Νομίζουν πολλοί πως έβγαλα από το "Σπιρτόκουτο". Δεν καταλαβαίνουν πως έβγαλαν μόνο οι βιντεοκλαμπάδες και οι ενδιάμεσοι». *

«Η "Ομίχλη" έγινε λίγο του σαλονιού...»

Με την «Ομίχλη» δεν βλέπω να εμπλέκεστε πολύ.

«Χλιαρά πια. Ακούω πολλά λόγια και βλέπω λίγη δράση. Είναι λίγο ομιχλώδης η "Ομίχλη". Δεν εξελίχθηκε σε κάτι πιο επαναστατικό. Πιστεύω ότι έγινε λίγο του σαλονιού, από βουτυρόπαιδα».

- Και όλο αυτό το ξαφνικό κύμα βραβεύσεων είναι τυχαίο;

«Κυματάκι, όχι κύμα. Υπάρχει μια νέα γενιά κινηματογραφιστών -όχι όμως με την έννοια μιας ενότητας ύφους και προθέσεων. Για να μιλήσουμε για αναγέννηση θα 'πρεπε να έχουμε ταινίες που αναπτύσσουν μια έντονη διαλεκτική με την κοινωνία: όπως τότε με τον Δαμιανό, τον Βούλγαρη, τον Αγγελόπουλο, τη Μαρκετάκη. Που έκαναν ταινίες με μαγκιά, ρώμη, παρουσία. Ενα σινεμά που παλλόταν. Σήμερα ο καλλιτεχνικός κινηματογράφος αφορά μάξιμουμ 50.000 ανθρώπους. Το βασικότερο όμως είναι πως δεν εμβολίζει τις καταστάσεις».

- Δεν έχετε ξεχωρίσει κάποιον από τους νεότερους;

«Αυτός που πάντα με ξάφνιαζε και θα περιμένω με προσμονή κάθε του ταινία παραμένει ο Γιάνναρης».

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

...Την ίδια ώρα που εσύ προσκυνάς τ'αφεντικά σου (ΔΝΤ,ΕΚΤ,Μέρκελ,Σαρκοζί κλπ)...

 

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Η φεμινίστρια της μεγάλης οθόνης

Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Το Χόλιγουντ την είχε συνδέσει κυρίως με χαρακτήρες που έφεραν στις αρχές του '70 ένα «νέο φεμινιστικό ήθος: της έξυπνης, δυναμικής, καπάτσας, ευέξαπτης, κάποτε νευρωτικής, αλλά όχι λιγότερο λαμπερής γυναίκας».

Αυτό επισημαίνουν οι «New York Times» για την 66χρονη Τζιλ Κλέιμπουργκ, που πέθανε την Παρασκευή, έπειτα από 21 χρόνια θαρραλέου και σιωπηρού αγώνα ενάντια στη λευχαιμία, όπως ανακοίνωσε ο άντρας της, θεατρικός συγγραφέας Ντέιβιντ Ρέιμπ.

Αν η Αμερική την αποχαιρετά με αναφορές σε ρόλους όπως αυτόν στο «Μια Ελεύθερη Γυναίκα» (1978) του Πολ Μαζούρσκι, η Ευρώπη κρατά απ' αυτήν μια άλλη πολύτιμη ανάμνηση: τον ρόλο τής σοπράνο Κατερίνα Σίλβερι στο συγκλονιστικό «Λα Λούνα» του Μπερτολούτσι.

Είναι αλήθεια ωστόσο ότι η Κλέιμπουργκ, μαζί με την Τζέιν Φόντα ή την Αν Μπάνκροφτ, ταυτίστηκε κυρίως με μια καινούργια πινακοθήκη δυναμικών γυναικείων πορτρέτων στο Χόλιγουντ, η οποία λειτούργησε ως αντίδοτο στα κινηματογραφικά ήθη του '50 και του '60. «Ουσιαστικά, τότε οι γυναίκες δεν είχαν να κάνουν τίποτε στην οθόνη. Αναμφισβήτητα η Μέριλιν Μονρόε ήταν σπουδαία, αλλά όφειλε να παίζει πάντα ένα ευάλωτο σεξουαλικό αντικείμενο», είχε σχολιάσει η Κλέιμπουργκ το 1978, όταν ο ρόλος της Ερικα, στην ταινία του Μαζούρσκι, μιας διαζευγμένης έπειτα από 16 χρόνια γάμου, που διερευνά τη σεξουαλικότητά της, της είχε χαρίσει βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Κάνες και μια υποψηφιότητα στα Οσκαρ.

Μια ακόμα υποψηφιότητα είχε την επόμενη χρονιά, για τον ρόλο της στην ταινία του Αλαν Πάκουλα «Ανάμεσα σε δυο γυναίκες», όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Μπαρτ Ρέινολντς. Είχε επίσης πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως «Και τώρα η σειρά μου» στο πλευρό του Μάικλ Ντάγκλας, «First Monday in October» με τον Γουόλτερ Ματάου κ.ά.

Γεννημένη στο Μανχάταν το 1944, ήταν κόρη ενός πολύ εύπορου στελέχους εταιρειών και της γραμματέως του παραγωγού του Μπρόντγουεϊ, Ντέιβιντ Μέρικ. Η γιαγιά της, Αλμα Κλέιμπουργκ, ήταν σοπράνο γνωστή στους κοσμικούς κύκλους της Νέας Υόρκης. Η νεαρή Τζιλ ήταν ένα αντισυμβατικό παιδί με αντικοινωνική συμπεριφορά. Αλλαξε όταν αφοσιώθηκε στο θέατρο. Σπούδασε στο Κολέγιο Σάρα Λόρενς θέατρο, λογοτεχνία και φιλοσοφία. Μια από τις πρώτες κινηματογραφικές εμφανίσεις της ήταν μαζί με τον φίλο της Ρόμπερτ ντε Νίρο στην ταινία του Μπράιαν ντε Πάλμα «Πρόσκληση σε γαμήλιο γεύμα» (1963).

Η Τζιλ Κλέιμπουργκ έκανε μια παράλληλη καριέρα στο Μπρόντγουεϊ πρωταγωνιστώντας σε μιούζικαλ, όπως τα «Rothschilds» και «Pippin». Η τελευταία της εμφάνιση ήταν το 2006 σε μια αναβίωση του «Ξυπόλητοι στο Πάρκο» του Νιλ Σάιμον.

Εκανε και αρκετές έμφανίσεις στην τηλεόραση. Ηταν μάλιστα υποψήφια για Emmy το 1975, για τον ρόλο της πόρνης στην τηλεταινία «Hustling» και το 2005 για τη συμμετοχή της στη σειρά «Nip/Tuck».
Με τον Ρέιμπ ήταν παντρεμένοι από το 1979 κι είχαν δύο παιδιά, τον Μάικλ και την ηθοποιό Λίλι Ρέιμπ.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Ταινία μικρού μήκους.Προβάλεται σε ορισμένες αίθουσες πριν την έναρξη της νέας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη,"Ο Μαχαιροβγάλτης"..
Dr Mori᾽s Teleshopping! | Hot Videos, Web TV, Live Κανάλια κάθε μέρα!

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Υστερία...
η ιστορία του δονητή. Coming soon to a theater near you

Ταινία με... δονήσεις - NEWS247