Κινηματογράφος

Απάντηση: Κινηματογράφος



Εκτός των άλλων, η "Anna" έχει φοβερή subόφατσα.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Histoire d'O (1975)
The Story of O (1975) - IMDb


SM-rechter (2009)
SM-rechter (2009) - IMDb


The Pet (2006)
The Pet (2006) - IMDb


Tokyo Decadence (1992)
Tokyo Decadence (1992) - IMDb


The Dreamers (2003)
The Dreamers (2003) - IMDb


Romance (1999)
Romance (1999) - IMDb


Sex and Lucia(2001)
Sex and Lucia (2001) - IMDb


Eloïse (2009)
Eloïse's Lover (2009) - IMDb


Room in Rome(2010)
Room in Rome (2010) - IMDb


Flower and Snake
Hana to hebi (2004) - IMDb

​

 

Dailymotion - Online Videos, Music, and Movies. Watch a Video Today!

Angelina Jolie & Elizabeth Mitchell - Gia - nude scene lesbian

 

Απάντηση: Κινηματογράφος











---------- Post added at 22:42 ---------- Previous post was at 22:31 ----------

 

Η Σκηνή του αυγού από το αριστούργημα του Ναγκίσα Οσιμα «Η αυτοκρατορία των αισθήσεων»


Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Γ. ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Το γυμνό ενώνει αριστουργήματα και trash


Μπορεί σήμερα να ισχυριζόμαστε ότι στο σινεμά «έχουμε δει τα πάντα» όσον αφορά το γυμνό σώμα, αλλά πριν από μερικές δεκαετίες μια γυναικεία γάμπα στη μεγάλη οθόνη αποτελούσε «είδηση» και προσβολή της δημοσίας αιδούς.


Η πορεία της γυμνής σάρκας στο σινεμά μέσα σε δώδεκα δεκαετίες ξεδιπλώνεται στο βιβλίο-λεύκωμα του Γιάννη Σολδάτου «Η ιστορία του γυμνού στον κινηματογράφο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ψυχογιός».

Από το βιβλίο γεννήθηκε και η ιδέα ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ. Η «New Star» του Βελισσάριου Κοσσιβάκη, σε συνεργασία με τον Γιάννη Σολδάτο, διοργανώνουν το φεστιβάλ «Η αυτοκρατορία του σώματος: Το γυμνό στον κινηματογράφο» -από αύριο έως την 1η Δεκεμβρίου, στο «Ετουάλ Αλεξάνδρα», (Κρέμου 141, Καλλιθέα, τηλ 210-9560306). Θα προβληθούν 25 ταινίες, ανάμεσά τους 7 ελληνικές, από τις οποίες οι 5 στην uncut βερσιόν τους.

Το πρόγραμμα, σύμφωνα με τον Γιάννη Σολδάτο, είναι χωρισμένο σε τρεις ζώνες: στις ταινίες που έχουν κυρίαρχο στοιχείο το γυμνό, στα αριστουργήματα του παγκόσμιου σινεμά, όπως είναι η «Περιφρόνηση» του Ζακ Λικ Γκοντάρ, και στα b-movies, όπως «Η Εμανουέλα στην Αμερική» του Τζο ντ' Αματο.

«Δεν έχει σημασία πώς θα δείξεις το γυμνό σε μια ταινία, αρκεί να εξυπηρετεί το σενάριο και να υπάρχει λόγος», εξήγησε χθες ο σκηνοθέτης Γιώργος Κατακουζηνός. Θα προβληθούν τρεις ταινίες του: «Ο Αγγελος», «Οι απουσίες» και «Η ζωή». Ο Κώστας Φέρρης, που συμμετέχει με το «Oh Babylon», είχε τη δική του άποψη: «Είμαι υπέρ της επιθετικής στάσης του γυμνού στο σινεμά. Επειδή ακριβώς αντιμετωπίζουμε το γυμνό ως άσεμνο -για να μην υποκρινόμαστε- θα πρέπει να το δείχνουμε όσο πιο άσεμνο γίνεται».

Οι ελληνικές ταινίες που θα προβληθούν ακόμα είναι οι: «Οστρια, το τέλος του παιχνιδιού» του Ανδρέα Θωμόπουλου, «Μπορντέλο» του Νίκου Κούνδουρου, «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Μ' αγαπάς;» του Γιώργου Πανουσόπουλου και το «Φιόντορ» του Γιάννη Σολδάτου σε πρώτη προβολή.

Στο πρόγραμμα βρίσκονται σημαντικές ταινίες, όπως «Η αυτοκρατορία των αισθήσεων» του Ναγκίσα Οσιμα, «Η ωραία της ημέρας» του Λουί Μπουνιούελ, «Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι», «Η πόλη των γυναικών» του Φεντερίκο Φελίνι, «Λούλου» του Μορίς Πιαλά. Αλλά και οι «Καλιγούλας» του Τίντο Μπρας, «Romance Χ» της Κατρίν Μπρεγιά, «Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας» του Μάρκο Φερέρι, «Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές» του Μίκλος Γιάντσο, «Ο θυρωρός της νύχτας» της Λιλιάνα Καβάνι, «Το μοναστήρι του πάθους» του Βαλέριαν Μπόροβτσικ, «Μαλίσια» του Σαλβατόρε Σαμπέρι, «Αν ο Δον Ζουάν ήταν γυναίκα» του Ροζέ Βαντίμ, «Ζιστίν ντε Σαντ» του Κλοντ Πιρσόν, «Φίδι του Ιουνίου» της Σίνια Τσουκαμότο, «Η ιστορία της Ο» του Ζιστ Ζικέν.

* Καθημερινά 3 ή 4 ταινίες με ενιαίο εισιτήριο 8 ευρώ και 6,5 το φοιτητικό.

ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Άνθρωποι γυρίζουν στο πλάι στο κρεβάτι τους.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Αποκλειστικά στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας προβάλλεται για πρώτη φορά σε αίθουσα το διάρκειας 204΄ «Εdvard Μunch», ταινία του 1974, γυρισμένη από τον Βρετανό Πίτερ Γουότκινς, έναν από τους βαρόνους του αβανγκάρντ κινηματογράφου. Η τηλεοπτικής παραγωγής ταινία, για την οποία ο «Guardian» έγραψε ότι είναι εξίσου σημαντική με τον «Πολίτη Κέιν» αλλά τολμηρότερη και ευρηματικότερη σε αφηγηματικές τεχνικές, απέχει έτη φωτός από τις ακαδημαϊκές κινηματογραφικές βιογραφίες.

Παρακολουθώντας τα σημαντικότερα κεφάλαια της ζωής του νορβηγού εξπρεσιονισή ζωγράφου (τον υποδύεται ο Γκέιρ Γουέστμπι ) που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του για το Βερολίνο όταν η συντηρητική κριτική καταδίκασε άνευ όρων το έργο του, ο Γουότκινς αναζητεί την ψυχή του μέσα από ένα ασυνήθιστο παιχνίδι με τον χρόνο. Οι έννοιες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος αποδομούνται. Η μητέρα του, που πέθανε λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του, μιλάει απευθυνόμενη στον φακό σαν να δίνει συνέντευξη, η φόρμα θυμίζει συχνά ντοκυμαντέρ ενώ άλλοτε μετατρέπεται σε κινηματογραφικό δοκίμιο, ο ήχος κρατά ρόλο πρωταγωνιστή και η απουσία του συγχρονισμού γοητεύει.



ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010 ΤΟ ΒΗΜΑ

 

After Hours




This movie has a very simple moral: if, like tyro Word Processor Paul Hackett (Griffin Dunne), you are young, lonely, naive and a resident of Manhattan, you must learn to live with the fact that the only safe way to pass your evenings is at home, dozily watching television.

Above all, you must not permit yourself to be picked up in hash houses by girls like Marcy (Rosanna Arquette). Even though she is pretty. Even though she claims to share your interest in the life and work of Henry Miller. For if she succeeds in luring you southward to the exotically furnished SoHo loft she shares with an artist (Linda Fiorentino, who is also exotically furnished), the chances are excellent that you will shortly find yourself racing penniless through a rainstorm, trying to cope with a suicide attempt and a subway-fare increase, the consequences of a broken cash register at distracted John Heard's Terminal Bar and a cocktail waitress (Teri Garr) who is woeful in her work and sleeps in a bed surrounded by rattraps. But that is only the beginning of Paul's After Hours adventures. He has yet to escape a Mohawk haircut at the Cafe Berlin and taking the rap for a series of burglaries perpetrated by a pair of thieves (Cheech and Chong) who have George Segal the sculptor mixed up with George Segal the actor. And this says nothing about the lynch mob led by a lady driving a Mister Softee truck (Catherine O'Hara) that blames him for the thieves' depredations. Or about Paul's only means of avoiding their wrath, which is to permit a demented sculptor (Verna Bloom) to plaster-cast his entire quaking self. Oh, well, if you can't be an artist, might as well be a work of art.

At a certain highly enjoyable level, After Hours is the year's best shaggy- dog story. But it is also a subtle exercise in comedic and cinematic stylization by Director Martin Scorsese. In films as varied as Mean Streets and Taxi Driver, Raging Bull and The King of Comedy, he has established himself as our leading poet-anthropologist of the contemporary urban landscape, an artist with a special feeling for the near psychopathic outsider, battering brutally but ineptly on the doors of bourgeois normality. In this movie, working on a $3.5 million shoestring, he has cunningly reversed himself. For Joseph Minion's script casts a representative of normality as the outsider, the avant-garde's lunatic fringe as the insiders. They may keep weird hours, embrace extraordinary life-styles and befuddling living arrangements, but they are a community. All the characters Paul thinks he is encountering at random turn out to be related in curious and startling ways. The random events through which he moves form a kind of rebus, telling him, "Keep out, square." And yet, of course, a great city's artists are the keepers of its deepest mysteries, and every citizen of spirit has risked the kind of embarrassing dislocation Paul experiences in order to taste them.

Scorsese has told his tale at a pace just a little fizzier than the merely lifelike, encouraged his cameraman Michael Ballhaus to light it one notch brighter than reality, one notch darker than fantasy. His splendid actors never pause to explain their strange behavior. The result is a delirious and challenging comedy, a postmodern Ulysses in Nighttown.

Richard Schickel, TIME magazine

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

[ame="http://[/ame]
Get busy living or get busy dying..
I hope the Pacific is as blue as it has been in my dreams
I hope..