Κινηματογράφος

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Σε έξι χρόνια φυλάκιση και 20 χρόνια «σιωπής» καταδικάστηκε ο σκηνοθέτης

Οι μουλάδες εξοντώνουν τον Παναχί

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜ: Β. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο διάσημος Ιρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλάκιση και σε 20 χρόνια απόλυτης καλλιτεχνικής σιωπής.


Δεν θα μπορεί να γράφει σενάρια, να γυρίζει ταινίες, να ταξιδεύει στο εξωτερικό και να μιλάει στα μίντια.

Η είδηση προκάλεσε διεθνή σάλο. Στη Γαλλία σήμανε επιστράτευση για τη σωτηρία του -έχει δικαίωμα σε έφεση. Την «αγανάκτησή» του εξέφρασε ο υπουργός Πολιτισμού Φρεντερίκ Μιτεράν. Ο γενικός διευθυντής του Φεστιβάλ των Κανών Τιερί Φρεμό κάλεσε την κινηματογραφική κοινότητα σε «άμεση δράση» και ανέλαβε τη δημιουργία επιτροπής στήριξης με πρόεδρο τον Μπερτράν Ταβερνιέ.

Σε έξι χρόνια φυλάκιση καταδικάστηκε και ο νεαρός βοηθός του Παναχί, Μοχάματ Ραζούλοφ. Ο σκηνοθέτης του «Λευκού μπαλονιού» και του «Κύκλου», θερμός υποστηρικτής του «Πράσινου κινήματος», συνελήφθη τον Ιούλιο του 2009 επειδή συμμετείχε στις διαδηλώσεις εναντίον της αμφιλεγόμενης εκλογής Αχμαντινετζάντ. Την 1η Μαρτίου 2010 συνελήφθη και πάλι, μαζί με τη σύζυγο, την κόρη του και άλλα 16 άτομα, στο σπίτι του, με την κατηγορία ότι «ετοίμαζε ταινία εναντίον του καθεστώτος με θέμα τα μετεκλογικά γεγονότα».

Εμεινε στη φυλακή Εβιν της Τεχεράνης 85 μέρες και έκανε απεργία πείνας. Πριν απελευθερωθεί στις 24 Μαΐου καταβάλλοντας 200 χιλιάδες εγγύηση, είχαν ξεσηκωθεί ζητώντας την απελευθέρωσή του από το Φεστιβάλ των Κανών μέχρι τους σταρ του Χόλιγουντ (Σκορσέζε, Σπίλμπεργκ, Ιστγουντ, Κοέν, Κόπολα, Στόουν κ.ά.).

Ο 50χρονος σκηνοθέτης αρνείται ότι σκόπευε να γυρίσει αντικαθεστωτική ταινία. Αλλωστε οι ταινίες του, όσο πολιτικές κι αν ήταν, είχαν κυρίως αιχμές για την απαράδεκτη κατάσταση των γυναικών στο Ιράν (ο «Κύκλος», Χρυσό Λιοντάρι το 2000, και «Οφ σάιντ», Αργυρή Αρκούδα το 2006).

Στην απολογία του στο δικαστήριο (7 Νοεμβρίου) ο Παναχί αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες. «Οταν κατηγορείτε εμένα, κατηγορείτε ολόκληρο το στρατευμένο, κοινωνικό και ανθρωπιστικό ιρανικό σινεμά», τόνισε. «Το σινεμά, που δεν κρίνει ούτε μπαίνει στην υπηρεσία της εξουσίας και του χρήματος, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να συλλάβει μια πραγματική εικόνα της κοινωνίας. Οταν κάνεις τους καλλιτέχνες αντιπαραγωγικούς και στείρους, καταστρέφεις κάθε μορφή σκέψης και δημιουργικότητας».

Και κατέληξε με ένα «κατηγορώ» του ολοκληρωτικού καθεστώτος της πατρίδας του.

«Είμαι Ιρανός και θέλω να ζήσω και να δουλέψω στο Ιράν. Αγαπώ την πατρίδα μου και πλήρωσα ήδη το κόστος αυτής της αγάπης. Πιστεύω βαθιά στο δικαίωμα του "άλλου", στη διαφορά και στην ανεκτικότητα, που σε εμποδίζει να κρίνεις και να μισείς. Δεν μισώ κανέναν, ούτε τους ανακριτές μου. Η Ιστορία με γιώτα κεφαλαίο έχει υπομονή. Οι μικρές ιστορίες που περνάνε από μπροστά της δεν είναι ασήμαντες. Ανησυχώ για τις γενιές που έρχονται. Η χώρα μας είναι ευάλωτη. Μόνο η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος δικαίου για όλους, χωρίς διάκρισεις εθνικότητας, θρησκείας ή πολιτικής άποψης, θα μας προστατεύσει από τον πραγματικό κίνδυνο ενός μέλλοντος χαώδους και μοιραίου».

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Η απολυτη και πιο ολοκληρωμενη ηδονη...ever!







Thousands of years ago the first man discovered how to make fire. He was probably burned at the stake he had taught his brothers to light, but he left them a gift they had not conceived of, and he lifted darkness off the earth. Through out the centuries there were men who took first steps down new roads, armed with nothing but their own vision. The great creators, the thinkers, the artists, the scientists, the inventors, stood alone against the men of their time. Every new thought was opposed. Every new invention was denounced. But the men of unborrowed vision went ahead. They fought, they suffered, and they paid - but they won.
Howard Roark: No creator was prompted by a desire to please his brothers. His brothers hated the gift he offered. His truth was his only motive. His work was his only goal. His work, not those who used it, his creation, not the benefits others derived from it. The creation which gave form to his truth. He held his truth above all things, and against all men. He went ahead whether others agreed with him or not. With his integrity as his only banner. He served nothing, and no one. He lived for himself. And only by living for himself was he able to achieve the things which are the glory of mankind. Such is the nature of achievement.
Howard Roark: Man cannot survive except through his mind. He comes on earth unarmed. His brain is his only weapon. But the mind is an attribute of the individual, there is no such thing as a collective brain. The man who thinks must think and act on his own. The reasoning mind cannot work under any form of compulsion. It cannot not be subordinated to the needs, opinions, or wishes of others. It is not an object of sacrifice.
Howard Roark: The creator stands on his own judgment. The parasite follows the opinions of others. The creator thinks, the parasite copies. The creator produces, the parasite loots. The creator's concern is the conquest of nature - the parasite's concern is the conquest of men. The creator requires independence, he neither serves nor rules. He deals with men by free exchange and voluntary choice. The parasite seeks power, he wants to bind all men together in common action and common slavery. He claims that man is only a tool for the use of others. That he must think as they think, act as they act, and live is selfless, joyless servitude to any need but his own. Look at history. Everything thing we have, every great achievement has come from the independent work of some independent mind. Every horror and destruction came from attempts to force men into a herd of brainless, soulless robots. Without personal rights, without personal ambition, without will, hope, or dignity. It is an ancient conflict. It has another name: the individual against the collective.
Howard Roark: Our country, the noblest country in the history of men, was based on the principle of individualism. The principle of man's inalienable rights. It was a country where a man was free to seek his own happiness, to gain and produce, not to give up and renounce. To prosper, not to starve. To achieve, not to plunder. To hold as his highest possession a sense of his personal value. And as his highest virtue, his self respect. Look at the results. That is what the collectivists are now asking you to destroy, as much of the earth has been destroyed.
Howard Roark: I am an architect. I know what is to come by the principle on which it is built. We are approaching a world in which I cannot permit myself to live. My ideas are my property. They were taken from me by force, by breach of contract. No appeal was left to me. It was believed that my work belonged to others, to do with as they pleased. They had a claim upon me without my consent. That is was my duty to serve them without choice or reward. Now you know why I dynamited Cortlandt. I designed Cortlandt, I made it possible, I destroyed it. I agreed to design it for the purpose of seeing it built as I wished. That was the price I set for my work. I was not paid. My building was disfigured at the whim of others who took all the benefits of my work and gave me nothing in return. I came here to say that I do not recognize anyone's right to one minute of my life. Nor to any part of my energy, nor to any achievement of mine. No matter who makes the claim. It had to be said. The world is perishing from an orgy of self-sacrificing. I came here to be heard. In the name of every man of independence still left in the world. I wanted to state my terms. I do not care to work or live on any others. My terms are a man's right to exist for his own sake.

 

Χριστούγεννα στο μέτωπο.







Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1914, στα χαρακώματα του Δυτικού Μετώπου, Βρετανοί, Γάλλοι και Γερμανοί στρατιώτες συμφιλιώθηκαν σε μια αυτοσχέδια εκεχειρία. Τραγούδησαν, αντάλλαξαν ποτά και φαγητά, έπαιξαν μπάλα. Την επόμενη μέρα, όταν οι αξιωματικοί τους διέταξαν πυρ, αρκετοί αρνήθηκαν να υπακούσουν και στασίασαν. Εκτελέστηκαν προς παραδειγματισμό κι η ανθρωποσφαγή ξανάρχισε για άλλα 4 Χριστούγεννα.

****




Κυκλοφορεί σε επανέκδοση το αντιμιλιταριστικό φιλμ του Ναγκίσα Όσιμα με πρωταγωνιστές δυο σπουδαίους μουσικούς, τον Νταίηβιντ Μπάουι και τον Ριούτσι Σακαμότο.

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΥΡΙΕ ΛΟΡΕΝΣ (Merry Christmas Mr. Lawrence). Βρετανία/Ιαπωνία, 1983. Σκηνοθεσία: Ναγκίσα Οσίμα. Σενάριο: Λόρενς Βαν Ντερ Ποστ, Ναγκίσα Οσίμα. Ηθοποιοί: Ντέιβιντ Μπόουι, Ριουίτσι Σακαμότο, Τομ Κόντι, Τακέσι Κιτάνο. 123'



Μια ιστορία που εκτυλίσσεται στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμεύει για την καταγραφή μυστικών σεξουαλικών πόθων αλλά και συνεννόηση ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς σε μια τολμηρή για την εποχή της ταινία -σε επανέκδοση.

Δύο διαφορετικοί πολιτισμοί συγκρούονται σε μια ιστορία γύρω από τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ' έναν ευγενικής καταγωγής, αν και σκληρό Ιάπωνα διοικητή στρατοπέδου αιχμαλώτων (στο ρόλο ο γνωστός Ιάπωνας ροκ σταρ και συνθέτης της μουσικής της ταινίας, Ριουίτσι Σακαμότο) και έναν Νοτιοαφρικανό στρατιώτη (Ντέιβιντ Μπόουι), που συλλαμβάνεται στην περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και κλείνεται στο στρατόπεδο. Αυτό που βασικά ενδιαφέρει τον Οσίμα στην ταινία είναι το θέμα της βίας και του έρωτα, στοιχεία που αναπτύσσει με ιδιαίτερη λεπτότητα. Ενώ, αντίθετα με άλλες πολεμικές ταινίες με θέμα τα στρατόπεδα αιχμαλώτων (όπως «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι»), η ταινία του τολμά να καταπιαστεί και με ένα θέμα-ταμπού, αυτό της ομοφυλοφιλίας.

 

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΤΑΚΗΣ: 1918-2010

Ενα αιλουροειδές, που στα γυρίσματα φλεγόταν

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΙΑΛΕΓΜΕΝΟΥ

Στις 17 Δεκεμβρίου πέθανε στο Παρίσι ο σκηνοθέτης Νίκος Παπατάκης στα 92 του χρόνια. «Είναι καιρός να επανεκτιμήσουμε τις ταινίες του», έγραψε η «Λιμπερασιόν».


Αυτός ο σημαντικός σκηνοθέτης της διασποράς, που γεννήθηκε στην Αιθιοπία από Ελληνα πατέρα και Αιθιόπισσα μητέρα, άφησε εποχή στο Παρίσι: με τις ταινίες του, με το περίφημο καμπαρέ του «La Rose Rouge», με τους έρωτες που ενέπνεε (παντρεύτηκε την Ανούκ Εμέ και την Ολγα Καρλάτος) και με τις επαναστατικές πολιτικές του απόψεις.

Ψάξτε τις ταινίες του σε βίντεο ή dvd («Οι αβυσσοι», «Οι βοσκοί της συμφοράς», «Gloria Mundi», «Φωτογραφία» και «Ισορροπιστές»), διαβάστε την αυτοβιογραφία του «Ολοι οι δρόμοι προς την απόγνωση» (εκδόσεις «Χατζηνικολή») και, κυρίως, τον πλούσιο τόμο, που έβγαλε το 2005 το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (εκδόσεις «Καστανιώτη»).

Ζητήσαμε από τον Γιώργο Διαλεγμένο, πρωταγωνιστή της πιο σημαντικής, ίσως, ταινίας του, των «Βοσκών της συμφοράς» (Les patres du desordre), να θυμηθεί τον Νίκο Παπατάκη. Γυρίστηκε στην Ελλάδα λίγο πριν ξεσπάσει το πραξικόπημα της χούντας (1967).

Εχει γράψει γι' αυτήν ο ίδιος ο Παπατάκης: «Στους "Βοσκούς" ασχολούμαι με τις σχέσεις αφέντη-δούλου και απεικονίζω τα θέματα της ταπείνωσης και της εξέγερσης στην κλίμακα ενός ολόκληρου έθνους. Θέλω να δείξω την ελληνική πραγματικότητα του 1967. Παρά την επανάσταση του 1821 η κατάσταση των ανθρώπων εκεί δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει και ο ελληνικός λαός ίσως είναι περισσότερο τρομοκρατημένος, εξαθλιωμένος και υποταγμένος από ποτέ άλλοτε: ντρέπεται για τον εαυτό του, πράγμα που δημιουργεί ευνοϊκό έδαφος για δικτατορίες».

Με τον Νίκο Παπατάκη συναντηθήκαμε το φθινόπωρο του 1967 σε μια οντισιόν που έκανε, για να βρει τον νεαρό που θα κρατούσε έναν σημαντικό ρόλο στη νέα ταινία που ετοίμαζε: «Οι Βοσκοί της αναταραχής». Είχα κάνει λάθος εκείνο το πρωινό και πήγα στο θέατρο «Διονύσια» (το σημερινό «Χορν») αντί να πάω στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, για την πρόβα στο έργο που ετοίμαζε ο Γιώργος Σεβαστίκογλου, το «Εγκλημα και τιμωρία». Είδα πολύ κόσμο απέξω, νεαρούς φιλόδοξους και ψώνια, όλους χαρούμενους όμως, μια ωραία ατμόσφαιρα.

Ρώτησα «τι συμβαίνει εδώ ρε παιδιά;», και μου είπαν ότι κάποιος σκηνοθέτης Γάλλος κάνει οντισιόν για το καστ στην ταινία του. Ετοιμάζομαι να φύγω γιατί θα αργούσα στην πρόβα, όταν ο Γιώργος Εμιρζάς, που ήταν βοηθός του Παπατάκη και με ήξερε λίγο, μού λέει: Γιατί δεν θέλεις να σε δει και σένα;

- Δεν έχω καιρό να περιμένω στη σειρά.

- Θα σε γράψω να σε δει πρώτο, σε λίγο αρχίζουμε.

- Εντάξει, του λέω. Ανέβηκα στη σκηνή και είπα ένα δεκάλεπτο μονόλογο από το «Γλυκό πουλί της νιότης» του Τένεσι Ουίλιαμς, που τον είχα πρόχειρο στο μυαλό, μιας και με αυτόν είχα δώσει απολυτήριες εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης, όπου σπούδαζα.

Πήρα το ρόλο ερήμην μου

Οταν τελείωσα, μου λέει ο Παπατάκης: Μπορείς να το ξαναπαίξεις; Οχι, του είπα, γιατί δεν είχα καιρό. Εφυγα χωρίς να ξανασκεφτώ αυτή τη συνάντηση. Οταν ξαφνικά, μετά έξι μήνες, πήρα ένα τηλεφώνημα για να περάσω από κάποιο γραφείο, λέει, που με ήθελαν. Πήγα. Εκεί ήταν ο Παπατάκης με άλλους 4-5 άνδρες, νόμιζα ότι ήμουνα στην Ασφάλεια για κάποια ανάκριση. Γιατί έπιασε και το μάτι μου και κάτι κρυφονοήματα.

Οση ώρα μού μιλούσε ο Παπατάκης, ο αδελφός του με φωτογράφιζε. Τώρα, έλεγα μέσα μου, θα μού πάρουν και τα αποτυπώματα και ο Παπατάκης θα μου δώσει την πρώτη σφαλιάρα. Τα άλλα δεν έχουν σημασία. Είχα πάρει το ρόλο του Θάνου σχεδόν ερήμην μου, όπως όλα τα ωραία πράγματα που έρχονται όταν δεν τα κυνηγάς.

Η πρώτη εντύπωση που μού έδωσε αυτός ο άνθρωπος ήταν ότι είχε μια πολύ ωραία κίνηση το σώμα και τα χέρια του. Ηταν σαν να περπάταγε μέσα σε νερό ή σαν να μην είχε βαρύτητα. Το έχουνε πολύ αυτό οι μιγάδες, γιατί ο Παπατάκης ήταν από πατέρα Ελληνα και μητέρα Αιθιόπισσα. Εχω πάντα τη συνήθεια να χωρίζω τους ανθρώπους σε πετούμενα, ερπετά, υδρόβια κ.λπ. Τον ποιητή Μάνο Ελευθερίου τον έχω κατατάξει στις σκνίπες. Τον γιο της γυναίκας μου Σοφίας, στο αλογάκι της Παναγίτσας. Ο Παπατάκης ανήκει στα αιλουροειδή. Είχε ένα χαμόγελο που έκρυβε πάντα κάποια ειρωνεία για τα πράγματα που συνέβαιναν γύρω του, τουλάχιστον όταν βρισκόταν στην Ελλάδα. Ενώ γνώριζε τι σημαίνει διαπραγμάτευση με τον Ελληνα, πάντα έμενε άναυδος και έκπληκτος και γέλαγε. Τον εκτιμούσα αφάνταστα για τη στάση ζωής του, για την οξυδέρκεια του πνεύματός του και για την βάναυση κριτική ματιά, που ασκούσε σε κάθε τι που τον ενοχλούσε. Και τον ενοχλούσαν πάρα πολλά. Πάντα βούταγε τις φράσεις του μέσα σε ένα αδιόρατο χαμόγελο, που δεν σου άφηνε περιθώρια να σκεφτείς το αντίθετο.

Σαν να χόρευε μπαλέτο

Ο Παπατάκης για μένα ήταν μια αφετηρία για τη μετέπειτα εξέλιξη του χαρακτήρα μου, ή μάλλον μού εδραίωσε ακλόνητα αυτό που είχα μέσα μου. Τον θυμάμαι στα γυρίσματα των «Βοσκών» πώς πρόσεχε κάθε μέρα το ντύσιμό του, απλό, καλόγουστο, χωρίς εκζήτηση. Φόρουσε πολλές φορές μαύρο μακό φανελάκι με λαιμό ζιβάγκο και από πάνω μαύρο πουκάμισο ή στο χρώμα της αεροπορίας με εφαρμοστό κολλητό κοτλέ παντελόνι σε χρώμα μπεζ. Πολλές φορές λες και ήταν βγαλμένος από κάποιο μπαλέτο, τόσο ωραία ήταν η κίνηση του σώματός του. Δεν παρίστανε τίποτα ή μάλλον παρίστανε τον Παπατάκη, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς.

Στα γυρίσματα της ταινίας, που έγιναν στη Χασιά, στα Μέγαρα και στη Βάρη, ήταν ακραία επιθετικός. Μπορούσε να πάει ένα πλάνο όλη μέρα και να μην προχωράει παρακάτω αν δεν ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα. Πριν πει μοτέρ, «action», μου ψιθύριζε κολλημένος στην κάμερα όταν μου έπαιρνε κοντινό: «Το απλούστερο, το καλύτερο».


Πώς έφυγα από τα γυρίσματα

Εβλεπα την αγωνία του να προσπαθεί να σου βγάλει ό,τι πιο δυνατό έχεις μέσα σου. Πολλές φορές ρώταγε τον διευθυντή φωτογραφίας τι μπομπίνες έχουμε ακόμη. Εχουμε αρκετές, του έλεγε. Και ο Παπατάκης ανταπαντούσε: Θα μας φτάσουν; Εχουμε ένα δύσκολο πλάνο ενάμισι λεπτού. Εγώ δεν τα πήγαινα καλά μαζί του. Γιατί σε κάποιο βραδινό γύρισμα δεν έβγαζα αυτό που μου ζητούσε και με είπε «μπαγκαμπόντ» δημόσια, σε πολύ κόσμο, κομπάρσους, ηθοποιούς, συνεργείο, περίεργους κ.λπ. γιατί «δέχτηκα το ρόλο χωρίς να μπορώ να τον φέρω εις πέρας». Είναι, όποιος έχει δει την ταινία, η σκηνή της εκκλησίας που γονατιστός παρακαλώ το αφεντικό μου (Δήμος Σταρένιος) να με συγχωρέσει.

Την άλλη μέρα έφυγα από τα γυρίσματα, ξύπνησε μέσα μου του Βοτανικού ο μάγκας. Τα γυρίσματα σταμάτησαν για 3-4 μέρες. Καταλαβαίνετε τον πανικό; Πρόγραμμα, οργάνωση, όλα πίσω. Μικροκαταστροφή οικονομική. Εφυγα ώσπου να μου περάσει ο θυμός. Μετά μου εξήγησε ο Παπατάκης ότι έπρεπε στη σκηνή αυτή να με ξεφτιλίσει μπροστά σε όλους για να γράψει η κάμερα. Ηταν μια πολύ δύσκολη σκηνή, που τον βασάνιζε μέρες, παραδέχτηκε. Η κάμερα ήθελε την ταπείνωσή μου στο πρόσωπο, στα μάτια, στο δέρμα μου, στην κίνησή μου, στις παύσεις μου και όχι στην ψυχή μου, που δεν φαινόταν.

Η κάμερα δεν χορταίνει

«Δεν θέλω να μου παίξεις τον ταπεινωμένο, αυτό μας το έδειξες σε πέντε λήψεις και το κάνεις πάρα πολύ καλά. Η κάμερα θέλει να σε δει να ταπεινώνεσαι αληθινά. Η κάμερα δεν χορταίνει όσα και να της δώσει ο ηθοποιός. Κατάλαβέ το», μου έλεγε. «Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Πρέπει να ταπεινωθείς τόσο, όσο δεν πάει άλλο. Πάμε κλακέτα, sil vous plait, 14η λήψη, σκηνή εκκλησίας, βράδυ. Action».

Εχω ακόμα μετά τόσα χρόνια τη φωνή του με κείνο το γαλλικό αξάν στα αφτιά μου. Φυσικά, από τότε ήρθαμε πιο κοντά σαν άνθρωποι, γιατί όταν είδα το πλάνο στο στούντιο γύρισα και τον φίλησα. Αυτός χαμογέλασε χωρίς να μου πει τίποτα και 'γώ τον ξαναφίλησα. Δακρύζω στη σκοτεινή αίθουσα, πώς μπόρεσε να μου βγάλει όλη αυτή τη δύναμη της ταπείνωσης, άπειρος όπως ήμουνα, μέσα σε τόσο κόσμο που είχε το πλάνο. (Βραδινό, Πάσχα, Ανασταση). Δεν μου ξανασυνέβη ποτέ στην πορεία μου ως ηθοποιός.

Σ' ένα άλλο πλάνο, κάπου στα Μέγαρα, με έβαλε να τρέχω πίσω από ένα ξεσκέπαστο φορτηγάκι, με την κάμερα να με τραβάει. Το φορτηγάκι άνοιγε ταχύτητα κι εγώ έπρεπε να κρατάω την ίδια απόσταση με την κάμερα. Ηταν τέτοια η κούρασή μου από τις συνεχόμενες λήψεις, που στο τέλος κατούρησα αίμα. Φυσικά, δεν του το είπα γιατί δεν θα τον ενδιέφερε, μιας και ο ίδιος στα γυρίσματα φλεγόταν ολόκληρος. Τη σκηνή αυτή την έκοψε γιατί κάτι δεν του πήγαινε τελικά στο μοντάζ.

Στον Παπατάκη πρέπει να χρωστάμε πολλά. Ηταν μια σταθερή αξία, που όποιος ήταν κοντά του μόνο έπαιρνε. Ηταν μια εμβληματική μορφή, όμως η χώρα μας δεν τον εκτίμησε και δεν τον εκμεταλλεύτηκε. Πέρασε από 'δώ και δεν πήραν χαμπάρι τα πολιτικά ζωντόβολα, που κυβερνούν την Ελλάδα χρόνια τώρα, που με τη βοήθεια πάντα των κανίβαλων του εκλογικού σώματος φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Τέλος, ήταν αυτός που με σύστησε στα μεγάλα περιοδικά μόδας στο Παρίσι και πόζαρα στα Elle, Lui, "Εικοσάχρονος", "Vogue" κλπ. για να βγάζω χρήματα στα δύσκολα χρόνια. Εβγαζα αρκετά, μέχρι που λέγανε ότι με τροφοδοτούσε η χούντα για να καρφώνω τους αντιστασιακούς. Ο Νίκος Κούνδουρος, όμως, με ξέρει καλά που ήμασταν εκεί, στο Παρίσι.

Δέρνοντας με βίτσα την Καρλάτος

Αυτή ήταν η μια πλευρά του Παπατάκη. Από την άλλη, γιατί είχε κι άλλη πλευρά όπως έχουμε όλοι μας, πολλές φορές στα γυρίσματα έδειχνε τέτοια σκληρότητα, που δεν συναντάς σε άνθρωπο. Θυμάμαι ακόμα ένα γύρισμα στη Χασιά, με πέντε βαθμούς υπό το μηδέν, την Ολγα Καρλάτος, γυναίκα του τότε, με καλοκαιρινό μπλουζάκι και μίνι φούστα, σε κακοτράχαλα βουνά και ξυπόλητη, να γυρίζουμε ένα πλάνο που τη δέρνω με μια βίτσα για να προχωρήσει. Θεέ μου!!! Τι ξύλο ήταν αυτό. Μόνο και μόνο για να γράψει η κάμερα τον πόνο της. Τρεις βίτσες έσπασαν επάνω της και το πλάνο δεν έβγαινε, όπως το ήθελε ο Παπατάκης. Κάθε φορά στην επανάληψή του, με έπαιρνε ιδιαίτερα και μου έλεγε: «Πιο δυνατά χτύπα την, κάν' την να ουρλιάζει, δεν εκφράζεται το πρόσωπό της». Είχα πάθει πλάκα από την παγωνιά και το ξύλο. Νόμιζα πως καυλώνει με το να βλέπει να δέρνω τη γυναίκα του τόσο άγρια στα γυμνά της μπούτια, και ξανά και πάλι. Πόσες λήψεις, Θεέ μου! Ισως γι' αυτό και η Ολγα δεν με ξέχασε ποτέ. Οταν έρχεται στην Ελλάδα περνάει να με δει στο Αγκίστρι, που έχει σπίτι ο αδελφός της. Θυμόμαστε τι τραβήξαμε και γελάμε.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Ο,τι και να πεις για τον Παπατάκη στο τέλος θα τελειώσεις με έναν θαυμασμό για τον άνθρωπο, τον καλλιτέχνη, τον αγωνιστή, τον ωραίο νέο που ξετρέλαινε στα νιάτα του, αλλά και αργότερα, το Σεν Ζερμέν. Ενας άνθρωπος στον πλανήτη Γη από Ελληνα πατέρα και Αιθιόπισσα μητέρα.

Εγώ, όμως, θα τον θυμάμαι και γιατί, ακόμα, στο Παρίσι ήταν αυτός που με έριξε για ένα φεγγάρι στην αγκαλιά μιας άλλης Ολγας, της Ολγας Ζορζ-Πικό, πρωταγωνίστριας τότε του Αλέν Ρενέ στο φιλμ «Αντίο φίλε». Ετσι θέλω να κλείσω εδώ και εγώ το σημείωμά μου: «ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ»

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

[ame="http://[/ame]

"-I ll show you how a Prussian officer can fight..
-And i ll show you where the Iron Crosses grow.."

Οι καλυτερες πολεμικες ταινιες ειναι και βαθυτατα αντιπολεμικες.Μια απο τις καλυτερες ολων των εποχων το Cross of Iron,η μια απο τις δυο αγαπημενες μου του Ινδιανου του αμερικανικου σινεμα,που εδωσε σχεδον ποιητικη διασταση στη βια με το slow motion δινοντας της πλαστικοτητα,σχεδον χαρη..σαν εναν πινακα ζωγραφικης που αλλαζει αργα..

 

Απάντηση: Κινηματογράφος




Υπεροχη.. ! 

 

Η πιο προκλητική κατ’ εμέ ταινία του Lars von Trier δεν είναι ο μισογυνικός Αντίχριστος αλλά το Manderlay. Ένα κινηματογραφικό δοκίμιο για την εθελοδουλεία και τον φόβο της ελευθερίας που όπως ήταν φυσικό, ενόχλησε τους πάντες. Αχώνευτο κι ενοχλητικό όπως πρέπει να είναι η μεγάλη τέχνη.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Human contract

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Με αφορμή το προηγούμενο post θαυμάστε την Paz Vega

'Di que si'


"Lucia y el sexo"


The Spirit (O χορός της μοναδικός)


"Carmen"


Fetish Paz




"Triage"

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Tokyo Decadence

A submissive hooker goes about her trade, suffering abuse at the hands of Japanese salarymen and Yakuza types. She's unhappy about her work, and is apparently trying to find some sort of appeasement for the fact that her lover has married.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

«Φτιάξαμε μια βιομηχανική αποικία πάνω στις στάμνες».

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Έχει δει κανένας σας το "Μελίσα"; άψογη ταινία!