Κυρίαρχοι αναρχικοί - αυτόνομες υποτακτικές

Η μεγαλύτερη ανατροπή είναι αυτή που κάνει κάποιος εσωτερικά - ξεπερνά τον εαυτό του και τολμά. Συμφωνώ πάντως με την Fetish Goddess Eva ότι το πόστ θύμιζε λίγο διοικητική αναφορά ή εργασία στο πανεπιστήμιο.

 

Εύα μου,
'είπα σου μη μπερδεύεσαι στση ζώνης μου τα κρούσσα...'
Άμε κι άκουσε τη συνέχεια, είναι διδακτική.
Τους χαιρετισμούς μου!

Με εντυπωσίασες baliasanagnostou.
Προφανώς δεν έχεις σχέση (κι αν είχες ήντονε επιφανειακή) με τα πανεπιστήμια και το στρατό.
Hint: η 'αναφορά του Δκτη' είναι όπως κάθε αναφορά στελέχους σε ανώτερο. Πλεονασμός.

 

Το ερώτημα που τέθηκε είναι πώς συμβιβάζεται η τυχόν αντεξουσιαστική ιδεολογία ορισμένων Κυριάρχων ή υποτακτικών με την πρακτική τους και την επιθυμία τους να εξουσιάζουν/ονται.

Το μάθημα ήταν και παραμένει προεραιτικό.

 

Δεν είναι φανερόν ποιόν αναρχισμό εννοούμε.
Υπάρχουν πολλοί, όλοι ατομιστικοί με ποικίλες, όμως, κοινωνικές [και κοινωνιστικές] προεκτάσεις.

1) Ο μελωμένος, όσων πρεσβεύουν την έλευση μιας ιδανικής κοινωνίας αγάπης και ανεμπόδιστης αυτοέκφρασης, μέσα από την καταστροφή του υπαρκτού (βλ. "ζαχαρωτόν" Κροπότκιν). Η επιστροφή του ανθρώπου, ως μαλακοειδούς, στην αρχέγονη αγαθότητα (Ρουσώ, για την ανθρωπολογική οπτική, ουχί δια το πολιτικόν όραμα. Χωράει και ο Στίρνερ. Αμφιλεγόμενος ο Μπακούνιν. Εφαπτόμενοι ορισμένοι Ρώσοι μηδενιστές).

2) Ο σκληροπυρηνικά ανατρεπτικός όσων στοχαστών επαγγέλονται, περίπου, την εξάλειψη του υπαρκτού, επειδή υπάρχει, εφ' όσον δεν έχει καμιά σημασία η ύπαρξη του. Είναι μηδενιστικός, ηδονιστικός και καταφρονεί κάθε ηθική "αξία" - πλην της "κτηνώδους" δύναμης ή καλύτερα της τυφλής Κυριαρχίας ως προϋπόθεσης για την επιβίωση και, συνάμα, ηδονικού ερωτικού παιγνίου με θανατερή, ενδεχομένως, απόληξη δια πάντα εμπλεκόμενο.
Αναβλύζει από Σαδική φλέβα λογισμού.
Θεοποιεί τη Φύση και αναφέρεται κατά κόρον, προκαταλαμβάνοντας τη δαρβινική σκέψη, στα βασικά ένστικτα της αναπαραγωγής και της αυτοσυντήρησης (Επιβίωση = κυριαρχία = θανάτωση του Άλλου. Λίμπιντο = υποταγή και εξόντωση, ως κορύφωση -και- της σεξουαλικής ηδονής).
Χλευάζει κάθε "συναίσθημα", επειδή δεν είναι παρά ψευδαισθητική αυτοεξύμνηση. Ίχνη της παράδοσης αυτής απαντώνται στους "καταραμένους" γάλλους ποιητές: Μποντλέρ, Βερλαίν, Ρεμπώ και ιδιαιτέρως Λωτρεαμόν.
Το αυτό για τους Μπατάϊγ και Ζενέ, πολύ αργότερα.
[Υπενθύμιση προς Μαυροβασίλη: ομοειδή πνευματικά ρεύματα διατρέχουν, μειοψηφικώς ίσως, και τον Διαφωτισμό -τη σκεπτικιστική, σχετικιστική πτέρυγα του. Γιατί να τον χαρίσεις συλλήβδην στον Καντ ή τους γκαργκανομπλέρ; Κατά τα λοιπά, ορθώς ομίλησες]

3) Ο ελιτιστικός, προσωποκεντρικός της "αριστοκρατικής δεξιάς" (επειδή αρνείται το τρίπτυχο: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη καθώς και όλες τις θεωρίες περί οικουμενικών ανθρώπινων δικαιωμάτων).
Ακόμα και όταν αυτός εμφανίζεται ως [ειλικρινώς] αριστερόστροφος ριζοσπαστισμός (στην τέχνη, για παράδειγμα, το νταντά και ο σουρεαλισμός).
Νιτσεϊκών καταβολών, επικεντρώνεται σε μια κάποια εκδοχή της έννοιας του Υπερανθρώπου - που σαν οδοστρωτήρας συνθλίβει όσα ασθενή όντα τον παρεμποδίζουν ή αμφισβητούν το ατομοκεντρικό μεγαλείο του. Εχθρεύεται υπαρξιακά κάθε τι μαζικό ή ισοπεδωτικό ή έστω εξισωτικό (Σελίν, λόγου χάρη, εις τα λογοτεχνικά).
Εξ ορισμού αντιανθρωπιστικός (εξαιρείται ο Μπρετόν και κάποιοι άλλοι), προκαλεί με πείσμονα τρόπο, υποθάλποντας και περιθάλποντας παν τι το παραβατικόν. Καταπατά κάθε έννοια "συμφωνίας", "σεβασμού", "αλληλοκατανόησης".
Δεν αναγνωρίζει ούτε προφυλάσσει "θεσμικά" τις ιδιαιτερότητες. Περιφρονεί τον φιλελευθερισμό των "εγγυήσεων", όσες παρέχει το υποτιθέμενο "Κράτος Δικαίου". Ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ ανθρώπων, ήτοι αναγκαστικά εχθρών - με περιστασιακούς συμμάχους.

Ας μου συγχωρηθεί η ασφυκτική σχηματοποίηση και η συντριπτική υπεραπλούστευση.
Προέβην στο ταπεινό εγχείρημα ανάλυσης, για να δείξω ότι το S/M, παρ' ότι Εξουσιαστικό και Ισχυολαγνικό, συνάδει απολύτως με τις δυο τελευταίες (2 & 3) εκδοχές του αναρχισμού.
Θα έλεγα ότι είναι άρρηκτα συνυφασμένο, διανοητικά, με ετούτες: το Εγώ αγωνίζεται να επιβιώσει, σε συνθήκες διαρκούς πολέμου, δίχως καμιά έγνοια για την Ανθρωπότητα, τσακίζοντας κάθε εμπόδιο και δη άνευ νοήματος, προσδοκιών ή ελπίδων.
Άρα, περιλαμβάνει τον μαζοχισμό, ως συνεχή ερωτοτροπία με την αυτοκαταστροφή.
Δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις αμερικανιές του bondage lifestyle (δηλαδή, την εμπορευματοποίηση του "δήθεν" εναλλακτικού) και η άσκηση του δεν απαιτεί ροζ δονητές.

Το (bd)sm πάλι, ως νοείται σήμερα, συνταιριάζει με την πρώτη παραλλαγή (1). Ήτοι, τη σοσιαλδημοκρατία στην επικράτεια των μουνοκαβλίων.
Υγιές, ασφαλές, συναινετικό: ο "διαφωτιστικός εκσυγχρονισμός", στις κλίνες των ερωτοπαλαιστών. Πρόκειται περί βανίλιας του μπιντιεσέμη (το D/s, to speak the truth).
Συχνά, αλλά όχι πάντα, είναι η εξιδανίκευση του ναρκισισμού των φλώρων, ως προς τους τόπηδες, και ο εξωραϊσμός των φοβιών, ως προς τους σούμπηδες.
Ένας ψευδοπαραβατικός χυλός του υπερκαταναλωτισμού - συνήθως.

Ενώ υπάρχουν βανιλόφρονες, παρασάγγες ανατρεπτικότεροι, εν ψυχή τε και σώματι.
Ήτο, άραγε, ο Ρεμπώ lifestyler με πέτσινη σκελέα;

 

Επιτρέψτε μου ....

Πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις Mavrobasilis.

Η αποτίναξη του εξουσιαστικού ζυγού σε παγκόσμια κλίμακα δε μπορεί να είναι στόχος δεδομένης, της ανθρώπινης φύσης, αλλά ούτε και προϋπόθεση για να τηρεί κανείς αντεξουσιαστική στάση, να θεωρεί θεμελιώδες δικαίωμά του το να λειτουργεί αυτεξούσια και κατά το δυνατόν, να το κατακτά χωρίς κι εγώ να παραγνωρίζω το επισφαλές αυτής της κατάκτησης. Νομίζω πως συμφωνούμε σ’ αυτό.

(edit σήμερα διαβασα ενα σύνθημα εξω από τη νομική "η καθημερινότητα είναι ανατρεπτική")

Θα διαφωνήσω με την ταύτιση του διαφωτισμού με την ισότητα, την οποία ούτε κι εγώ υπερασπίζομαι (κουτσοί, στραβοί όλοι ίσοι). Εκ των πραγμάτων οι άριστοι δε μπορεί να είναι ίσοι με τους άχρηστους. Αλλά υπερασπίζομαι το δικαίωμα εξέλιξης του αχρήστου (αν θέλει και μπορεί) προς την αριστεία, και κατά συνέπεια όλα εκείνα που επιτρέπουν και δεν εμποδίζουν μια τέτοια εξέλιξη με κύριο την ελευθερία του να εκφράζεται κανείς σε όλα τα επίπεδα και την απόρριψη της κληρονομικής δεσποτείας, της ρατσιστικής υπεροχής ή κατωτερότητας και της ιδεολογικής, αισθητικής, θρησκευτικής, bdsmικής αυθεντίας. Άλλωστε όλα τούτα δεν διασφαλίζουν μόνο τα δικαιώματα των αχρήστων αλλά κυρίως των αρίστων. Όλα αυτά είναι μηνύματα του διαφωτισμού. Αδικούμε το διαφωτισμό αν τον κρίνουμε με τα σημερινά μέτρα του καπιταλισμού και της κοινωνίας της εκπροσώπησης και του θεάματος. Θα πρέπει να τον δούμε στην ιστορική στιγμή του.

Επικροτώ (κλαπ κλαπ) την παρακάτω θέση…

….. ομολογώντας συγχρόνως έναν ρομαντισμό στην αρχική μου τοποθέτηση. Δε μπορούσα να φανταστώ πως μια τόσο αποκλίνουσα ερωτική συμπεριφορά θα μπορούσε να «ερμηνευτεί με συμβατικούς κανόνες». Μετά από κάποιους μήνες εδώ το είδα και θαύμασα.

 

Μάλλον εδω ψηφίζω..

 

Με προβλημάτισε ο όρος "δεξιά" στο κείμενο μου (post 16). Έκανα κάποιες διορθώσεις. Ελπίζω να γίνει κατανοητό από όσους διαισθάνονται, ακόμα και αν δεν γνωρίζουν, ότι S/M δεν σημαίνει: "ρίχνω πινέζες στις πάπιες του Εθνικού Κήπου, αντί να τις ταϊζω κουλουράκια". Αυτό το τελευταίο είναι ίσως τεχνική D/s για αρχαρίους, αλλά δεν έχει σχέση με όσα υπολαμβάνει ή διαλαμβάνει μια κοσμοθεωρητική προσέγγιση.

 

Ακριβώς. Επιλεγόμενο μετά από ικανό αριθμό προαπαιτούμενων.

Επί της ουσίας.

Αρχικά να ευχαριστήσω τον αγαπητό Dolmance που έλαβε τον κόπο να προβεί σε κάποιες (απαραίτητες) διεκρινίσεις επί των προσεγγίσεων στο θέμα 'αναρχία'. Οι διακρίσεις των τύπων ίσως να μην είναι απόλυτα δόκιμες με συμβατικά πολιτικά κριτήρια (καθόλου μεμπτό- οι συμβατικές ορθόδοξες προσεγγίσεις δέον όπως αφεθούν σε ΚΟΒες της Κουνιστής Νεολαίας) μα είναι ικανώς περιγραφικές και επαρκώς βατές για όσους παρακολουθούν δίχως να διαθέτουν τα απαραίτητα ερείσματα στο χώρο (οι διαλέξεις είναι ανοικτές!). Ορθοί οι διαχωρισμοί και ορθή η επιφύλαξη σχετικά με τον όρο 'αναρχισμός της δεξιάς'. Έχει επικρατήσει μια ταύτηση της αριστεράς με ουμανιστικές ψευδαισθήσεις και συνεπώς της αποδίδεται αλτρουισμός και αγνότητα. Υπό αυτό το- κοινά αποδεκτό και για τούτο κατανοητό για τους μουστερήδες- πρίσμα, ο αυτού του τύπου αναρχισμός επιδέχεται τέθοιο χαρακτηρισμό.

Φίλτατε KyriosG, όντως υπήρξε ατυχής η καθολική απαξίωση που εξέφρασα για το διαφωτισμό. Ως ελαφρυντικό θα επικαλεσθώ την σκαιότατη αναφορά στα κελεύσματά ντου από κάθε οχλοκρατικό ολοκληρωτικό μόρφωμα (βλ. αντιπροσωπευτικός κυνοβουλευτισμός) της παρηκμασμένης δύσης και την αναγωγή των διδαχών ντου σε θέσφατο, γελοιότατα υποκριτική πρακτική που βδελύσομαι.

Δεχόμενοι τις διακρίσεις του Dolmance περί τύπων αναρχικής θεώρησης ως κοινό πλαίσιο για συζήτηση, θα παρατηρήσω πως η πρώτη έχει αναχθεί σε καθολικό εκφραστή της αναρχίας. Εύλογο ασφαλώς- η ειδυλιακή εικόνα της ανθρωπότητας σε άγαστη συναδέλφωση, συναίνεση, αλληλοσεβασμό και κατανόηση είναι εξόχως θελκτική για κάθε ρομαντικό ιδεαλιστή (πως καταλήγουν οι χυδαιότεροι σφουγγοκωλάριοι του συστήματος είναι άλλο θέμα). Στις παρυφές αυτού του ρεύματος κινείται ο Μπακούνιν θεωρητικά (ορθές οι λοιπές παρατηρήσεις) και οι ρώσσοι 'τρομοκράτες', καίτοι οι πρακτικές ντων παραπέμπουν στη δεύτερη κατηγορία. Της οποίας, πέραν των βατραχοφάγων ποιητών (σεβασμό στο Ρεμπώ, είχε τα αρχίδια να μην περιορίζεται σε λέξεις), έξοχοι εκπρόσωποι είναι οι τυχοδιώκτες και ουδόλως ρομαντικοί καθ' έξην επαναστάτες.

Ο πλια αγαπητός μου κεκαλυμένα θεωρητικός της τρίτης κατηγορίας- την οποία διακρίνω πως προκρίνομε όλοι οι συνομιλητές- είναι ο Μαλρώ. Απόδειξη συνιστά ο βίος ντου. Και αντιπροσωπευτικότερο εκφραστή ο κεντρικός χαρακτήρας στην Ανθρώπινη Μοίρα (apropos, κάποιοι εκκολαπτόμενοι Masters καλό θα ήντονε να αναλογισθούν διαβάζοντας το είντα λογάται Κυρίαρχος). Έμμεσα, εξηγεί αυτό που όλοι, σε διαφορετικό βαθμό, ψυχανεμιζόμαστε: το άτοπον της ισότητας. Ακόμη και αν εκλείψουν οι κοινωνικές (και πάσης άλλης φύσεως) διαβαθμίσεις, αν ακυρωθεί η φενάκη του καπιταλιστικού υλισμού (βλ. ολοκλήρωση του ατόμου μέσω της κατανάλωσης), αν επικρατήσει η πλια αλτρουιστική κοσμοθεωρία (λέγε με θρησκεία), πάλι δεν πρόκειται να επιτευχθεί το (γλυκερό) όραμα της απόλυτης αρμονίας των ανθρωπίνων σχέσεων. Διότι το ένστικτο της κυριαρχίας μερικών εξ ημών δεν πρόκειται να καμφθεί και πάντα θα στέκει αντισκάρι σε κάθε ισοπεδωτικό ορθολογισμό που συνιστά συναίνεση, αυτοσυγκράτηση και λοιπές αηδίες. Η δε ευκρινέστερη εκδήλωση ντου, θα παραμένει η ιδεοληψία που ονομάζουμε Έρωντα ώστε να ευφημίζομε την σύγκρουση εγωισμών και (κυρίως) την ανάγκη επικράτησής του δικού μας.

 

Σπουδαία κείμενα,

Πολύ χαίρομαι να βλέπω ότι και οι Κυρίαρχοι έχουν ηθικά και βιοθεωρητικά διλήμματα ανάλογα με των υποτακτικών γυναικών.

Πολύ χαίρομαι επίσης όταν συναντώ Κυρίαρχους που κατανοούν τον Παναγιώτη Κονδύλη σε βάθος - δικαίως λέει ο Mavrobasilis περί κατάρρευσης των ιδεωδών του διαφωτισμού, ήταν μία απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει το BDSM.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη. <χαμόγελο>

Λυπάμαι μόνο για ένα πράγμα, που δεν είναι κοντά Μ/μας ο Κυριάκος Μαζοκόπος... κάτι μου λέει ότι θα γινόταν αξιόλογος Κυρίαρχος. Και θα είχε να Μ/μας πει πράγματα.

 

Παρα πολύ σωστή παρατήρηση. Όπως είπες και σε άλλο σημείο, πολύ μεγάλη ευθύνη για τις μάζες, ακόμα και για τις αναρχόστροφες. Οι ειλικρινέστεροι εκφραστές αυτής της κατηγορίας είτε είναι νεκροί είτε πλήρως κατεστραμμένοι.

Και μετά to edit του Dolmance ξαναψηφίζω 3. Αλλά αναρωτιέμαι. Δεν είναι το 3 η υπαρξιακή θεώρηση του 2? (Τώρα κι αν θα μας κράξουνε εδώ μέσα).

ΥΓ. Σε θαυμάζω Dolmamce (το θεωρώ φυσικό για τον Mavrobasilis λόγω ηλικίας) για το πόσα πράγματα διατηρείς στο μυαλό σου. Εγώ αμυδρά θυμάμαι την εποχή που τα θυμόμουνα. (βέβαια είμαι και των θετικών επιστημών).

 

Αγαπητότατε,
σε ευχαριστώ. Πράγματι, διατηρώ αρκετά στο μυαλό μου.
Αμφιβάλλω όμως αν θα διατηρώ επί μακρόν το μυαλό μου.
Μεταξύ τατιανισμού και τερατομορφίας, απισχνούται καθημερινώς.
Αν προσθέσεις και τα άλλα, πολιτικά και συναφή, θα αντιληφθείς πως βαίνει ταχέως προς την πλήρη καχεξία.

 

Ενώ συμφωνώ με όσα γράφεις δεν μπορώ να καταλάβω την ταύτιση του D/s με το "διαφωτιστικό εκσυγχρονισμό" και τις politically correct bdsmικές απόψεις που περνάνε σε αμερικάνικα (κυρίως) sites. Θεωρείς εξ ορισμού το D/s "εκσυγχρονιστικό"?

Εγω θεωρώ το "Υγιές, ασφαλές, συναινετικό" ως κανόνες που απευθύνονται σε κρετίνους και στοχευουν να τους συγκρατήσουν.