Κυρίαρχοι και τιμωρία

Τα παραπάνω είναι από τα καλύτερα που έχουν γραφθεί σχετικά με την καταννόηση της ψυχοσύνθεσης της υποτακτικής.

Παίρνω το θάρρος να τα τονίσω ώστε να μην ξεχαστούν ή προσπεραστούν εύκολα. Ο σκοπός της τιμωρίας δεν είναι το "σπάσιμο" της υποτακτικής και αυτό είναι κάτι που όλοι οι νέοι του χώρου θα πρέπει να συνηδειτοποιήσουν και να προσέξουν.

 

Τι ακριβώς είναι το σπάσιμο της υποτακτικής; Ποιά είναι τα όρια που δεν πρέπει να ξεπεραστούν από Τον Κυρίαρχο όταν Επιβάλει μια ψυχολογική τιμωρία; Θα με ενδιέφεραν πολύ οι απόψεις Σ/σας. Το "σπάσιμο" είναι μια πολύ θολή έννοια ακόμα για μένα και οι ψυχολογικές τιμωρίες ότι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί. Ειδικά όταν δεν μπορώ να αναγνωρίσω το λάθος που έχω κάνει και "βράζω στο ζουμί μου" προσπαθώντας να καταλάβω.

 

Τελικά η ερώτηση σου sis με έβαλε σε σκέψεις. Ποιός είναι αυτός ο κακός δράκος με όνομα «το σπάσιμο της υποτακτικής» που τόσο καιρό φοβάμαι?

Για να ξεκινήσουμε νομίζω πως πρέπει να λάβουμε υπ’όψη τα βασικά γνωρίσματα του ψυχισμού μιας υποτακτικής (ας μου συγχωρέσουν οι άνδρες την αναφορά στις γυναίκες υποτακτικές αλλά εκεί έχω περισσότερη πείρα).

Πολλές φορές έχουμε πεί πόσο δυνατές είμαστε κλπ, αλλά όσο και δυνατές να είμαστε άλλο τόσο ευάλωτη μπορεί να γίνει μια υποτακτική όταν ανοίξει προς έναν Κυρίαρχο και αρχίσει να αφήνεται στα χέρια Του. Τι ακριβώς εννοώ «ευάλωτη» νομίζω πως όλοι το γνωρίζουμε, αν όχι, θα πω πως δεν έχω συναντήσει σε άλλου τύπου άνθρωπο την τάση να μεγενθύνονται τα συναισθήματα σε τέτοιο βαθμό και ειδικά τα αρνητικά, σε σημείο η κατάθλιψη απλώς να περιμένει έξω από την πόρτα. Δεν έχει σημασία αν είναι αληθινή ή μεγενθυμένη από εμάς η όποια αρνητική κατάσταση, η οδύνη μας είναι τεράστια.

Πολλές από εμάς έχουμε πολλές ανασφάλειες ριζωμένες χρόνια. Ανασφάλειες που πολλές φορές μας εμποδίζουν να φθάσουμε τους στόχους μας ως σκλάβες. Ο Κυρίαρχος κατά βάση, μέσα από ένα ΣΤΑΘΕΡΟ περιβάλλον που θα δημιουρήσει εντός της σχέσης, προσπαθεί να προσφέρει την απαιτούμενη ασφάλεια στην υποτακτική ώστε να απογυμνωθεί από περιττά βάρη, βιώματα όρια κλπ.

Ένα κύριο μέλημα κατά την εκπαίδευση της σκλάβας είναι να μάθει πως μπορεί να ανοιχτεί μόνη της γιατί αυτό επιθυμεί. Με το ζόρι υποταγή δεν γίνεται, ή μάλλον γίνεται αλλά εκεί μιλάμε για άλλου είδους σκλαβιά. Η υποτακτική λοιπόν μαθαίνει πως είναι επιλογή της να είναι εκεί γιατί πολύ απλά επιθυμεί να αποποιηθεί οποιαδήποτε άλλη επιλογή. Θέλει να ανήκει, να νιώθει ασφαλής, να δίνεται, να κυριαρχείτε και να οδηγείτε.

Η σταθερή αξία σε μια υποτακτική πρέπει να είναι η ασφάλεια, κυρίως συναισθηματική, εντός του προαναφερθέντος περιβάλλοντος. Ο Κυρίαρχος θέλει να βελτιώσει τις ικανότητες της, να ανοίξει νέους ορίζοντες και να της δώσει φτερά να πετάει στα όρια που την κάνουν ευτυχισμένη. Αυτό δεν μπορεί να γίνει εάν δεν ενισχύσει την αυτοπεποίθηση της. Αυτό δεν μπορεί να γίνει εάν δεν της δείξει την αξία της. (Ας μην αναλύσουμε εδώ παρακαλώ αν χρίζουμε ψυχολογικής υποστήριξης, το θέμα ανήκει σε άλλο thread).

Η ψυχολογική τιμωρία, ναι μεν κάποιες φορές μπορεί να είναι αναγκαία, αλλά κατά βάση είναι βαριά εάν σκεφθεί κανείς πως στοχεύει στην διατάραξη του ψυχισμού ενός ατόμου που δεν έχει πλέον ιδιαίτερες άμυνες απέναντι σε Εκείνον που έχει αφεθεί. Πως τιμωρείς κάποιον ψυχολογικά? Είναι το μεγάλο ερώτημα. Ο εύκολος τρόπος είναι να χτυπήσεις σε μια αδυναμία του. Και εάν η τιμωρία είναι «δεν θα με δείς για 10 μέρες» έχει καλώς, αν όμως είναι «δεν αξίζεις τίποτα, θα το σκεφτώ αν θα γυρίσω/ αντίο» τότε έχεις ρίξει έναν άνθρωπο χωρίς άμυνες σε μια κατάσταση που δεν ξέρει από που να πιαστεί.

Η επαναλαμβανόμενη επίθεση στην αυτοπεποίθηση της σκλάβας θα είχε σαν μόνο αποτέλεσμα την αυτοαμφισβήτηση, την καταράκωση του είναι της, την πεποίθηση πως δεν αξίζει και τίποτα καλύτερο από αυτό που δέχεται και όλα αυτά θα τα έβλεπε μέσα από τα μάτια του τιμωρού της.

Πάντα, είτε ως υποτακτική, είτε ως εκπαιδευόμενη αλλά και ακόμα εκπαιδευμένη, η ανάγκη της να πιστεύει Ο Κυρίαρχος σε εκείνη και να της το δείχνει, της δίνει την βεβαιότητα πως υπάρχει σκοπός στην ύπαρξη της. Ενδυναμώνει την αίσθηση ολοκλήρωσης που παίρνει από την υποταγή της. Σε διαφορετική περίπτωση απλώς αισθάνεται πως η γή δεν υπάρχει κάτω από τα πόδια της και είτε φεύγει με την ουρά κάτω από τα σκέλια και κρύβεται ή μένει μην πιστεύοντας πως αξίζει κάτι καλύτερο από το τσαλαπάτημα του είναι της.

 

Πολύ καλή η ανάλυση σου carissa.

Εκείνο που θα ήθελα να προσθέσω στα πιο πάνω, είναι πως αυτό το οποίο μερικές φορές, εκλαμβάνεται σαν επαναλαμβανόμενη επίθεση στην αυτοπεποίθηση της σκλάβας, μερικές φορές, όταν ο εγωισμός της και οι άμυνες τις είναι τεράστιες, μπορεί να αποβεί σαν η μοναδική μέθοδος του «σπασίματος» της.

Και περνώντας στη δική μου περίπτωση, όπου τα πιο πάνω ίσχυαν, αν δεν ήταν για μια περίοδο αυτές οι επαναλαμβανόμενες επιθέσεις και η ψυχολογική τιμωρία του είδους που εσύ αναφέρεις, μάλλον δεν θα κατόρθωνα να «δρασκελήσω» το κατώφλι της φύσης της σκλάβας που ήταν τόσο κρυμμένο πίσω απ΄ αυτά τα στρώματα εγωισμού και αμυνών.

Χρειάστηκε να με «Διαλύσει» για να Κατορθώσει να Διαπεράσει τον τοίχο του εγωισμού, των αρνήσεων και αντιστάσεων που με περιτριγύριζε σαν σκληρό κέλυφος και να Φτάσει μέσα εκεί που Μπορούσε πια να Δουλέψει με την ουσία.

Ήταν ίσως ότι πιο οδυνηρό έχω βιώσει στη ζωή μου, αλλά είμαι ευγνωμονούσα που το Έκανε γιατί οι ανταμοιβές είναι μεγάλες.

Έπρεπε να Γκρεμίσει, για να Μπορέσει να Κτίσει….

Αλλά σίγουρα για να Κάνει κάποιος κάτι τέτοιο, δεν είναι αρκετό να είναι Κυριαρχικής φύσης, πρέπει να Έχει την γνώση όχι μόνο του τι Κάνει και πως, αλλά και των ικανοτήτων και των ορίων της σκλάβας Του αλλά και την ικανότητα να το Φέρει εις πέρας, χωρίς να Καταστρέψει ή να Κάνει ανεπανόρθωτη ζημειά στο ψυχισμό της.

 

Συμφωνώ απόλυτα lara με τα παραπάνω και ευχαριστώ που επισήμανες μερικά σημεία που δεν ήταν ξεκάθαρα σε αυτά που έγραψα.

Όπως είπες και εσύ δεν φθάνει να είναι κανείς Κυρίαρχος για να κάνει τέτοιες βαριές επεμβάσεις στον ψυχισμό, πρέπει να υπάρχουν γνώσεις και όλα να γίνονται με προσοχή αλλιώς δεν θα υπάρχει τίποτα για να χτίσεις.

 

Πολύ καλό thread με πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις. Μάλιστα θα έλεγα ότι συνοψίζοντας αρκετές απαντήσεις θα μπορούσε να γραφτεί ένα καταπληκτικό άρθρο. Οι πιο πολλοί έχουν συγχρώνος δίκιο, αφού μια οποιαδήποτε τιμωρία εξαρτάται και από την ψυχική διάθεση της συγκεκριμένης στιγμής. Αλλιώς θα σκεφτείς σήμερα μια τιμωρία και αλλιώς αύριο, είτε είναι για την καύλα σου, είτε είναι διότι παραβιάστηκε κάποιος κανονισμός.

"
Παίρνω το θάρρος να τα τονίσω ώστε να μην ξεχαστούν ή προσπεραστούν εύκολα. Ο σκοπός της τιμωρίας δεν είναι το "σπάσιμο" της υποτακτικής και αυτό είναι κάτι που όλοι οι νέοι του χώρου θα πρέπει να συνηδειτοποιήσουν και να προσέξουν."



Τα παραπάνω λόγια μου έδωσαν και μια-δυο ιδέες.
1) Τί λέμε 'σπάσιμο' της υποτακτικής; Το σπάσημο σαν έννοια ακούγεται σκληρό. Παίζει βέβαια, αλλά ίσως θα μπορούσαμε να λέμε και το 'άνοιγμα', εννοώντας ότι η υποτακτική 'ανοίγεται' , κάθε φορά που της 'βγάζεις' κάτι καινούργιο. Το 'σπάσιμο' μου ταιριάζει σαν έννοια σε πιό βαριές καταστάσεις, και θα μπορούσαμε να το αποφεύγουμε, όπως λέει και το παραπάνω πόστ, για να μην κάνει ζημιά κάποιος πιτσιρικάς.
2) Ίσως ο τόπος αυτός θα έπρεπε να έχει ένα σύνδεσμο 'Συμβουλές', για τους νέους του χώρου, διερεμένο σε πρακτικές και ψυχολογικές.

Και πάλι μπράβο για το ωραίο τόπικ.

 

Διαβάζοντας το νήμα περί συγχώρεσης θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει παλιά ο Κύριος E-p, πως κάποιες (σπάνιες) φορές που το λάθος μου είναι τόσο πολύ βαρύ που αν δεν με τιμωρούσε δεν θα μπορούσε να με συγχωρέσει και αν δεν μπορούσε να με συγχωρέσει δεν θα μπορούσε να με κρατήσει άλλο.

Σκέφτομαι πως ίσως αυτός να είναι ένας επιπρόσθετος ρόλος της τιμωρίας στις Ms σχέσεις. Δίνει τη δυνατότητα συγχωρεσης, χωρίς την οποία θα μπορούσε να επέλθει ρήξη στη σχέση, όταν τα λάθη αφορούν θέματα αξιών και αρχών που δεν επιθυμεί και δεν μπορεί πιθανόν ο Κ. να καταπατήσει για κανένα λόγο.