Κυριαρχία και μαθηματικά

Τότε, σύμφωνα με τη θέση #3 αυτό που ονομάζεις κυριαρχία στη σχέση σου δεν είναι κυριαρχία ή έστω δεν είναι σε όλες σου τις σχέσεις κυριαρχία. Για να είναι κυριαρχία πρέπει να έχει κατ' ελάχιστον τα ίδια χαρακτηριστικά με κάθε άλλη κυριαρχία:

Ένα Κ, την ισχύ του όπως αυτή είναι αντιλαμβανόμενη από το υ και την πλήρη επικράτηση του Κ στο υ με βάση αυτή.

Τα εργαλεία και η φύση της ισχύος μπορεί να διαφέρουν αλλά η φύση της κυριαρχίας είναι ουσιαστικά η ίδια.

The players change, the game remains the same.

 

Αυτό είναι ένα ωραίο θέσφατο. Το οποίο προσωπικά το έχω αφήσει εδώ και καιρό πίσω.

Την πλήρη επικράτηση φοβάμαι ότι αν το ψάξεις σε βάθος δεν θα την δεις πουθενά πέραν των αστικών μύθων, θεμελίων λίθων της bdsm κουλτούρας.
Πέραν αυτού η πλήρη επικράτηση πολλές φορές έρχεται σε αντίθεση με άλλα θέσφατα του χώρου.

Σε ένα νήμα με τίλτο "Ο κυριαρχικός μου με βάζει να τον μαστιγώνω γιατί έτσι του γουστάρει, είναι κυριαρχικός ?¨στατιστικά αναμενόμενο είναι ότι θα απολαύσεις μια τόσο δημιουργική τρίτη θέση όσο σπάνια έχουμε αναγνώσει σε τουτο το φόρουμ.

Ας περιγράψω την δική μου θέση σχετικά με τα χαρακτηριστικά της κυριαρχίας προκειμένου αυτή να χαρακτηρισθεί έως έγκυρη σε οποιαδήποτε σχέση μου:

1) Οφείλω να διατηρήσω το σύνολο των ελευθεριών που είχα πριν μπω στην σχέση.
2) Οφείλω σε εύλογο χρονικό διάστημα να καταστρατηγήσω όλες εκείνες (αλλά όχι όλες) τις ελευθερίες της υποτακτικής μου που θεωρώ οτι πρέπει να καταστρατηγήσω. Μάλιστα για το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό απαραίτητη θεωρώ την αποκοπή της έννοιας της εθελούσιας παράδοσης ελευθεριών από πλευράς της.
3) Οφείλει να υπάρχει μία φανερή και διαρκή αναγνώριση των ορισμένων ή και των μετέπειτα διαμορφωμένων προτεραιοτήτων στην σχέση.
4) Οφείλουν σε εύλογο διάστημα να έχουν γίνει ανεκτά ή βιώσιμα ή ακόμη καλύτερα ξεπεραστεί όλα εκείνα τα όρια τα οποία περιορίζουν σε μη ανεκτό βαθμό τις προτεραιότητες ή τα θέλω μου στην σχέση μου.

Και πέρα από αυτά υπάρχουν άλλα τόσα και περισσότερα χαρακτηριστικά που πρέπει να αναγνωρίσω προκειμένου να χαρακτηρίσω μία τέτοια σχέση βιώσιμη μακροπρόθεσμα και ένα βαγόνι διαδικασίες που αφορούν την εκπαίδευση και την προσαρμογής της στα νέα δεδομένα, τα οποία μπορούν να απέχουν ωκεανούς από ότι ήξερε ως υποταγή στην προηγούμενη της σχέση.

Σε μια σχέση κυριαρχίας ως κυριαρχικός δεν θα ασχοληθώ ποτέ με θέματα που με κουράζει να ασχοληθώ, δεν θα προσπαθήσω να δώσω εκει που δεν έχω να δώσω και ποτέ δεν θα προσπαθήσω να αλλάξω κάτι που ήδη μου αρέσει απλά και μόνο για να επιβεβαιώσω το μέγεθος της κυριαρχίας μου η επειδή κάτι οφείλω να δείξω σε τρίτους. Αυτά παλιά.

Ως τρίτος από την άλλη πλευρά υπάρχουν δύο μόνο χαρακτηριστικά που μπορώ να δω σε σχέση τρίτων και έτσι να την κρίνω ως σχέση γνήσιας ασυμμετρίας.

Το πρώτο είναι η πολλή μεγάλη και έκδηλη εξάρτηση του υποτακτικού ατόμου στο κυριαρχικό.
Το δεύτερο είναι η αίσθηση της πραγματικής ιδιοκτησίας που κάποιος νιώθει απέναντι στο άλλο. Είναι μία αίσθηση που θεωρώ μοιραίο να αποκτήσει οποιοσδήποτε κυριαρχικός σε μία σχέση με ποιοτική κυριαρχία. Η αίσθηση ότι ο άλλος είναι τόσο δικός σου που είναι ανθρώπινα αδύνατο να είναι σταγόνα περισσότερο.

Κατα την γνώμη μου τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει να κάνει με πλήρη επικράτηση κατα ανάγκη.

 

Η πληρότητα έχει σχέση με τον στόχο. Για παράδειγμα αν αυτό που σε ενδιαφέρει είναι να σου πληρώνουν φόρο υποτέλειας αλλά δε σε νοιάζει η θρησκεία τους δε θα ασχοληθείς με δαύτη παρά μόνο στο βαθμό που μπορεί να σε εμποδίσει ώστε να λάβεις το ζητούμενό σου.

Κοινώς πλήρης επικράτηση εκεί που έχει αξία στο scope του κυρίαρχου.

Να στο θέσω αλλιώς: Είναι κυριαρχία αν λαμβάνεις λιγότερο από αυτό που επιθυμείς; Αν είναι λιγότερο δεν είναι συμβιβασμός; Αν ζητάς περισσότερο από αυτό που θέλεις με σκοπό να λάβεις αυτό που θέλεις δεν είναι παζάρι; Συνάδει η κυριαρχία με συμβιβασμό και παζάρι εκτός και αν αυτά εξυπηρετούν άλλους σημαντικότερους σκοπούς;

 

Εξαιρετικά.

Μένει να μου εξηγήσεις ποια η αξία της τρίτης θέσης όταν ότι μετράει για να χαρακτηριστεί κάτι ως κυριαρχία είναι η πληρότητα του υποκειμενικά ορισμένου scope από τον κυριαρχικό σε αυτή την σχέση.

 

Ότι όλων των ειδών οι κυριαρχίες έχουν κοινά αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά

 

I can see a pattern here..

 

That's the idea  

 

Από τα λίγα πράγματα που μου δίνουν πλέον βαθιά ικανοποίηση είναι να βρεθώ στα πάτρια εδάφη. Είναι κάτι που θα επιδιώξω να γίνει αρχές φθινοπώρου. Ελπίζω να μη γελάσει το σύμπαν μαζί μου...
Και φυσικά είναι στις επιδιώξεις μου να πιάσουμε τη δια ζώσης επικοινωνία μας από εκεί που την αφήσαμε.

 

Έτσι ε; Με απατάς σωματικά, με απατάς ψυχικά με απατάς και διανοητικά!

Τέτχοιος είσαι!

 

Και εδώ ερχόμαστε στη δεύτερη θέση: Η κυριαρχία ως συνάρτηση είναι επιρριπτική του συνόλου τιμών της, δηλαδή κάθε στοιχείο του συνόλου τιμών είναι απεικόνιση ενός τουλάχιστον σημείου στο πεδίο ορισμού.

Κοινώς για να είναι Κυριαρχία θα πρέπει να επικρατεί πλήρως στα σημεία που ενδιαφέρουν τον κυρίαρχο. Αν το σύνολο των πράξεων που μπορεί να ζητηθούν από ή να γίνουν επί του υποταγμένου είναι το Α, το σύνολο των επιθυμιών του Κ είναι το Β τότε η κυριαρχία είναι επιρριπτική συνάρτηση από υποσύνολο του Β προς υποσύνολο του Α, δηλαδή παίρνει από τον υποτακτικό αυτά που τον ενδιαφέρουν ακριβώς να πάρει και όχι τι μπορεί να δώσει ο υποτακτικός ή τι άλλες επιθυμίες μπορεί να έχει ο Κυριαρχικός.

Η συνάρτηση δε χρειάζεται να είναι μονοσήμαντη, μπορεί μια πράξη από/επί του υ να καλύπτει περισσότερες επιθυμίες του Κ και ως εκ τούτου η συνάρτηση δεν είναι αντιστρέψιμη εκτός ίσως ενός μικρού υποσυνόλου του συνόλου τιμών στο οποίο "περιορισμένη" (με το μαθηματικό όρο του περιορισμού) η συνάρτηση είναι και μονοσήμαντη.

Bonus, η συνάρτηση της κυριαρχίας δεν είναι μονότονη στο υποσύνολο του πεδίου τιμών στο οποίο δεν είναι μονοσήμαντη, καθότι στο υποσύνολο μονοτονίας είναι απαραίτητα και μονοσήμαντη.

 

@Arioch,
Μπορεί μια μεγάλη εισηγμένη να εξαρτάται από σένα, αλλά γνωρίζεις ήδη το κλισέ μου: είμαστε όλοι αναλώσιμα κομμάτια κρέας, κοντά 8 δις.
Τούτου λεχθεντος, αν τελικά ευοδωθεί το πλάνο, κουνα τον ποπουλη σου, πάρε αδεια και ανέβα προς τα πάνω, να συζητησουμε και οι τρεις από κοντά.

 

Και πάμε και στην 1η θέση.

Η 1η θέση δεν ισχυρίζεται ότι η κυριαρχία είναι διανυσματικός χώρος όπως η δεύτερη δεν ισχυρίζεται ότι είναι συνάρτηση και όπως και η τρίτη δεν ισχυρίζεται ότι είναι τοπολογικός χώρος. Οι θέσεις είναι οι ψευτομαθηματικές περιγραφές της κυριαρχίας με βάση ιδιότητες των εννοιών στις οποίες στηρίζονται οι αναλογίες.

Πάμε λοιπόν στην 1η θέση: Κάθε επίδραση στον διανυσματικό χώρο της κυριαρχίας είναι διάνυσμα.

Κάθε αλληλεπίδραση μπορεί να περιγραφεί ως γράφημα, η πολυπλοκότητα του οποίου είναι ευθέως ανάλογη της πολυπλοκότητας της αλληλεπίδρασης.

Το συνθετικό αλλήλο- χρησιμοποιείται για να νοηματοδοτήσει πως οι επιδράσεις μεταξύ του διατεταγμένου ζεύγους (α,β) είναι και από το α προς στο β και από το β προς στο α. Τα βελάκια δηλαδή που συνδέουν τους κόμβους μεταξύ τους έχουν κατεύθυνση.

Κάθε επίδραση έχει κατεύθυνση και κάθε επίδραση έχει και μέτρο. Πώς ονομάζουμε μαθηματικά κάτι που έχει κατεύθυνση και μέτρο; Διάνυσμα.

Η χρήση του αρνητικού ή του θετικού στα διανύσματα δεν είναι για να αποδώσει ιδιότητα του μέτρου αλλά της κατεύθυνσης. Η υποταγή δεν είναι η αρνητική κυριαρχία με την έννοια του μέτρου, είναι αρνητική με την έννοια της κατεύθυνσης.

Παράδειγμα: Ο Α ρίχνει ξυλιές με τη βίτσα στο Β.

Για τον Β το ξύλο είναι αρνητικό, είναι ο δέκτης. Για τον Α είναι θετικό, είναι ο πομπός. Το πρόσημο χαρακτηρίζει την κατεύθυνση, ποιος είναι ο πομπός, ποιος είναι ο δέκτης. Το μέτρο είναι συνάρτηση του πλήθους και της έντασης των ξυλιών.