Κ στο μάτι, υ στο κρεβάτι

το μυστικό είναι να μην έχεις όρια ως άτομο. να βάζεις προσωπικούς στόχους και να έχεις το θάρρος και το θράσος να διεκδικείς τα θέλω σου. εγώ έπειτα από τόσα χρόνια αυτό κατάλαβα  

 

Το "υποτασόφερνε" να μπει στο "Λεξιπλασία", παρακαλώ  

 

από τέτοια άλλο τίποτα   χα!

 

Ίσως και να είναι άσχετο με το νήμα, αυτό θα το κρίνει ο καθένας/καθεμία βάσει δικών του/της κριτηρίων.
Υπάρχει ο τρόπος που κάποιος/α αληθινά θα ήταν και ο τρόπος που κάποιος/α άλλος/η θα τον/την αντιλαμβανόταν.
Δύσκολα οι δυο τρόποι συμπίπτουν αρκετά ( παντελώς, είναι κάτι σπάνιο ). Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει στη μέση καμία πλάνη.

Με λίγα λόγια, τι θα ήταν ή δεν θα ήταν κάποιος/α, συχνά πυκνά βασίζεται αποκλειστικά στα δικά μας θέλω/αναζητήσεις/θεάσεις.
Καθώς και στο αν και κατά πόσο θα πλησίαζαν οι δυο αντικατοπτρισμοί ( του/της μεν και του/της δε ) στα παραπάνω.
Δεν πλατιάζω άλλο με παραδείγματα και υπεραναλύσεις. Πιστεύω ότι το θέμα θα ήταν κάτι παραπάνω από χιλιομασημένο.
Ότι άλλες τόσες φορές θ' αναμασηθεί στο μέλλον και ότι άκρη δεν θα βγει.
Γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα είχε καν νόημα, να βγει κάποια "άκρη".  

 

Αισθάνομαι ότι έχουμε εγκλωβιστεί σε μια ρηχή πολυπλοκότητα
σε μια γλώσσα διεκπεραιωτική, σε μια διαρκή ορολογία
και κάθε τόσο
γράφουμε σεντόνια προκειμένου να τοποθετηθούμε
πάνω στο αυτονόητο που έχει χαθεί.....

Το bdsm εκφυλίζεται σύνκαυλοι...

Επί του θέματος συγχωρήστε με αλλά δεν έχω να πω κάτι άλλο παρά μόνο έναν στοίχο του Ανδρέα Κάλβου : "Θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία"

 

αυτό δεν ξανάγινε στα χρονικά... 2 από τους πλέον αναγνωρισμένους σεντονιάριδες γράφουν ο καθ ης από μόλις 5 γραμμές έκαστος;;;;;
έχουμε πανσέληνο;;;;;; 

 

Μόλις περιέγραψες μία μεγάλη παρεξήγηση στις ανθρώπινες σχέσεις. Δε βλέπουμε τον έτερο, αλλά την αντανάκλαση των δικών μας επιθυμιών επάνω του. Γι αυτό, όπως ανέφερε ο @Iagos με τη φωνή του Κάλβου και σε παράφραση δική μου: "Θέλουν αρετή και τόλμη οι σχέσεις"

 

Ωραια εικόνα εχετε για τους δυναμικούς ανθρωπους....

 

Είνσι επειδή, προφανώς, ο κσθένας έχει διαφορετική άποψη περί δυναμικότητας (και δυναμικής) των ανθρώπων.

 

Συμφωνώ στα περί εγκλωβισμού, αγαπητέ. Θα προτιμούσα όμως να δω τον "εκφυλισμό" ως εξέλιξη. Κάθε τι που ανοίγει, αμβλύνεται. Παίρνει το σχήμα του χώρου όπου απλώνεται. Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό, παρά τις επιφυλάξεις των "πιονιέρων" του, που έχουν μια "ρομαντική" άποψη περί καθαρότητας.

Ο στίχος του Κάλβου που ανέφερες έχει διαχρονική και πανανθρώπινη ισχύ.

 

Προφανώς. Το αρχικό ποστ αναφέρεται σε διαταραχές συμπεριφοράς, οχι σε δυναμισμό. Αλλα σε αυτο το συζητητηριο τα νοήματα εχουν ξεκολλήσει απο τις λέξεις, όποτε δυναμικός ανθρωπος ειναι αυτος που τον βρίζουν και οι άλλοι τον αποκαλούν σκυλα, προφανώς λογω της ωραίας συμπεριφοράς τους απεναντι τους...

 

Μεγάλη παρεξήγηση της ανθρώπινης φύσεως θα συμπλήρωνα φιλαράκι. Δεν χωράει σε 5/6 κουτάκια και δεν ταιριάζουν όλοι με όλους.
Πια έχω την εντύπωση ότι είμαστε σαν τα σκυλιά, που κυνηγούν την ουρά τους ( κι όχι μόνο εδώ μέσα ).
Να πω ξανά μανά τα ίδια? Ας τα πω συνοπτικά. Είμαι υ, έχω στο μυαλό μου την λίστα του/της τέλειου/ας Κ.
Είμαι Κ, έχω στο μυαλό μου την λίστα του/της τέλειου/ας υ.
Με τον καιρό, τις εμπειρίες, τις προσπάθειες, τον χαρακτήρα, τις ανάγκες ( όλα μαζί ή χώρια ), προσθέτω ή αφαιρώ απ' την λίστα στοιχεία.
Αφαιρώ κατ' επίφαση τις περισσότερες φορές. Γιατί αργά ή γρήγορα κοτσάρω κι ένα "δεν κάνω εκπτώσεις/συμβιβασμούς", όταν βέβαια έχω βρει κάποιον/α.
Τον/την βρήκα? Ποιος/α σκοτίζεται να το ψάξει καλά, πριν "προχωρήσει" ? Ας είναι καλά ο μικρός Frankenstein που αρκετοί/ες θα είχαμε μέσα μας.
Εννοείται επίσης, ότι από μόνη της η πάροδος του χρόνου είναι εξερεύνηση του/της άλλου/ης. Το ξύσιμο της επιφάνειας του/της άλλου/ης είναι τρομερή γεώτρηση.
Γι' αυτό συχνά πυκνά αρκετές καταστάσεις καταλήγουν σε "δράματα". Σιγά μην κάτσω, να δω τον/την άλλο/η γι' αυτό που θα ήταν και όχι απλά να τον/την κοιτάζω.
Τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, καμπά που έλεγε η διαφήμιση. Αν λείπει κάτι απ' αυτά, ο/η άλλος/η θα ήταν μούφα.
Αν ο/η άλλος/η δεν μας δώσει τα πάντα στο πιάτο, για να μην πω κατευθείαν στον στόμα.
Να μας τα στουμπώσει και να μας ανοιγοκλείσει μέχρι και τις μασέλες, θα μας είχε πουλήσει φούμαρο.
Μην ξεχάσω και το άλλο, ακόμη και να μην ξέρουμε ποιοι/ες θα ήμασταν, ο/η άλλος πρέπει να μας το μάθει.
Άρα? Ότι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο που έλεγαν και οι Πύξι Λάξι.

Βουτάμε στη γούρνα της ομολογοποίησης και θέλουμε να το κάνουμε και με δόσεις.
Όταν μας βολεύει, όπως μας βολεύει. Εγώ τα μαντριά και τις αλυσίδες δεν τα γούσταρα ποτέ.
Προτιμώ τον δρόμο με τους λίγους και καλούς. Αν χρειαστεί, τον περπατώ και μόνος μου.
Και όπως έλεγε και ο Morrison : I prefer a feast of friends to the giant "family".

Τέσπα, να μ' άρεγαν και τα πόπι κόρνια...
Μουσικό "διάλειμμα"...



Αυτά...