Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας – Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)
Ναι, αγαπημένη μου.
Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν.

Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου, να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα, εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

 

The Boy - Ώστε εσύ είσαι ο θεός

Σου αρέσει να με δένεις και να ξεχνάς να με λύνεις.
Σου αρέσει να με χύνεις και να ξεχνάς να με γλύφεις.
Σου αρέσει να με παγώνεις και να ξεχνάς να με λιώνεις.
Σου αρέσει να με ταϊζεις και να ξεχνάς να με τρως.
Σου αρέσει να με μισείς και να ξεχνάς να με αγαπάς.
Σου αρέσει να με αγαπάς με τον τρόπο μου.

Μου αρέσει να με νανουρίζεις.
Μου αρέσει να με προσβάλλεις .
Μου αρέσει να με γλύφεις εσυ πρώτος απο φόβο μην φύγω.
Δεν χύνω ποτέ για να σου θυμίζω παρθένα.
Δεν τρώω ποτέ για να σου θυμίζω όνειρο.
Δεν μιλάω ποτέ για να σου θυμίζω βιβλίο.

Δεν είμαι εγώ.

Εξω το κρύο χλιμιντρίζει δημιουργώντας σκιές.
Εξω μύρισε άσχημα όπως μυρίζουν οι ενοχές.
Εξω σαλιώνουν την παλάμη σου οι μοναχικές.
Οι πουτάνες είχαν όλες το πρόσωπο της μητέρας του και του λέγαν “αγορι μου”.
Κλειδί στην πόρτα.
Ελευθερία του μόνος.
“Δεν είμαι εγώ” ,παραμίλησε.

Να με γλύψουν οι εργατοπατέρες.
Να με πάρουν στα τέσσερα τα αφεντικά.
Να κάνω παγωτό τους παιδικούς φίλους που αυτοκτόνησαν.
Να πληρώνω το ενοίκιο του οικογενειακού τάφου με ερωτικούς χορούς.
Να τρίβω στο πρόσωπο μου τα εσώρουχα του γείτονα που δεν εχω δει ποτέ.
Να χυνω με φωτογραφίες των μαθητών μου .
Να δαχτυλώνομαι μπροστά απο κάθε καθρέφτη που σπάει σαν με βλέπει.
Να μη φοράω βρακάκι οταν πηγαίνω στα επείγοντα περιστατικά .
Να κατουριέμαι πανω μου για να κρατιέμαι ζεστή.
Να αφήνω τα χύσια να ξεραίνονται στο πρόσωπο μου κάθε πρωί.
Κάθε πρωι αναρωτιέμαι αν με κακοποίησε κάποιος στον ύπνο μου.
Υπάρχουν δαχτυλιές μισοσβησμένες στο κορμί μου και βρώμικες λέξεις ξαπλωμένες στο αυτί μου.
Κάθε μερα.
Κάθε νύχτα.
Κάθε μέρα.
Κάθε νύχτα.
Οχι άλλο.
Οχι άλλο.
Οχι άλλο.

Ερικα.Κρύο.Πνίξιμο.Λαιμός.Ξεκούραση.Θάνατος.

Κάθε μερα.
Κάθε νύχτα.
Κάθε μέρα.
Κάθε νύχτα.
Οχι άλλο.
Οχι άλλο.
Οχι άλλο.
Οχι άλλο.

Μαρί.Αποτέφρωση.Κόκκαλα.Ερεύνησε.Απέδειξε.

Ενω στάζεις πάνω μου αγιασμό εγω προσεύχομαι…
Σταμάτα να μου λες οτι είμαι υγιής.
Σταμάτα να μου λες οτι είμαι ο καλύτερος στη δουλειά μου.
Σταμάτα να με υποστηρίζεις στους φίλους μου.
Σταμάτα να με προστατεύεις απο τους γονείς μου.
Σταμάτα να γελάς με τα ηλίθια αστεία μου.
Σταμάτα να τρως τα λυσσασμένα φαγητά μου.
Σταμάτα να μου λες οτι ειμαι ο πιο όμορφος.
Στάματα να μου λες οτι δεν γερνάω.
Μου κάνεις μόνο κακό.
Κρίνε με να δούμε αμα σπάω.
Ρε Αλέξανδρε μου λες,δεν κοιμάσαι;
Οι ρουτίνες μου,σου λεω με τα δάχτυλα μπλεγμένα στο μπλεγμένο μου μυαλό.
Δεν ηρεμώ.
Δεν ειμαι εγω.
Χαδια θέλω.
Φιλιά θέλω.
Δάχτυλα μέσα μου θέλω.
Γλώσσες να καθαρίζουνε θέλω.
Τρίχες να με χαρακώνουνε θέλω.
Στα αυτιά μου να ανασαίνεις θέλω.
Να λες αγαπη μου θελω.
Να λες πουτάνα μου θέλω.
Να με κάνεις να τελειώνω στο στόμα σου θέλω.
Να μην καθαρίζεις το στόμα σου ποτε θέλω.
Να λεω πουτσαρά μου θέλω.
Να σφίγγεις τον κώλο σου ενω μπαίνεις μέσα μου θέλω.
Να λιώνει το μακιγιάζ και να σκίζονται τα βρακάκια μου θέλω.
Να με αφήνεις να κάνω θόρυβο θέλω.
Να με αφήνεις να βάζω το όπλο στο στόμα μου θέλω.
Να με αφήνεις να ματώνω και να μη σκουπίζομαι θέλω.
Να με αφήνεις να κλάνω απ’το μουνί και να μη ντρέπομαι θέλω.
Να με αφήνεις να γίνομαι άλλη οταν καυλώνω θέλω.
Να με αφήνεις να κλαίω και να μη σου λεω το γιατί θέλω.
Να με αφήνεις να σε αλείφω στο σώμα μου θέλω.
Να μη με αφήνεις ποτέ μετά θέλω.
Θέλω πολλά.
Αλλα εσύ μου δίνεις οτι θέλω.
Για αυτό σε θέλω και γω.
Αγόρι μου.
Δεν ειμαι εγω.
Θα μοιραστώ το φαι μου. Το στρώμα μου.
Θα έχω επιτέλους εναν παρτενερ να παίζουμε στο σκονισμένο τραπέζι του πινγκ πονγκ.
Θα την βάλω να κάτσει στην άνετη πολυθρόνα .
Θα της πάρω το παλτό και θα της φέρω ένα ποτήρι λευκό κρασί.
Θα της βγάλω τα παπούτσια και τις κάλτσες για να ξεκουραστεί.
Και τότε θα με κοιτάξει και θα μου πει να κάτσει στα πόδια μου.
Θα της χαϊδεψω τα γόνατα και θα την φιλήσω στον λαιμό.
Θα μου ψιθυρίσει «είσαι όμορφος πολυ».
Θα κλείσει τα μάτια και θα μου πει «πάρε τις σκέψεις μακριά, όμορφε».
Θα πέσω στα γόνατα και θα της λύσω τη ζώνη.
Θα ξεκουμπώσω το παντελόνι χαιδεύοντας με τις άκρες των δαχτύλων.
Ξέρει οτι δεν μου αρέσει να ειμαι μικρός.
Θέλω να νιώθω περήφανος.
Μόνο τότε της κάνω έρωτα.
Το δέρμα ανοίγει σιγά και αποκαλύπτει το κόκκινο .
Είναι υγρό στην άκρη. Το γλύφω .Το δοκιμάζω .
Θα σε γλυψω ,της λέω.
Ωστε εσύ εισαι , μου λέει .
Ωστε εσύ είσαι ο Θεός.

 

[...]
Την ώρα όπου ο άνεμος μελαγχολικός καλπάζει
σφαγιάζοντας πεταλούδες
εγώ σ' αγαπάω,
κι η έξαρση μου δαγκώνει βαθιά
τα δαμάσκηνα του στόματός σου.
[...]

P. Neruda

 

Διατρέχοντάς σε (Recorriéndote)-GIOCONDA BELLI

Θέλω τη σάρκα σου να δαγκώνω,
σάρκα αλμυρή και όλο ρώμη,
ξεκινώντας απ´τα όμορφα τα μπράτσα σου,
ίδια με κλαδιά ερυθρίνας,
να συνεχίζω προς το στήθος αυτό που τα όνειρά μου τ’ ονειρεύονται
αυτό το στήθος-σπηλιά όπου το πρόσωπό μου κρύβω
ανασκαλεύοντας την τρυφεράδα,
αυτό το στήθος που τύμπανα αντηχεί και ζωή συνεχή.
Εκεί για κάμποσο να μένω
μπλέκοντας τα χέρια μου
στο δασάκι αυτό από θάμνους που βλασταίνουν,
απαλό και μαύρο κάτω απ’ το γυμνό μου δέρμα,
να συνεχίζω ύστερα στον αφαλό
προς το κέντρο εκείνο απ’ όπου ξεκινάς να γαργαλιέσαι,
και ολοένα να σε δαγκώνω, να σε φιλώ,
ώσπου εκεί να φτάνω,
στο μικρό εκείνο μέρος
-κρυφό και μυστικό-
που χαίρεται στην παρουσία μου
που προχωρά για να μ’ υποδεχτεί
και προς εμένα προελαύνει
με όλην του τη δύναμη την πυρωμένη, ανδρική.
Ύστερα στα πόδια σου να κατεβαίνω
στέρεα σαν τις πεποιθήσεις σου τις αντάρτισσες,
τα πόδια αυτά που το ανάστημά σου ορθώνουν
που σε φέρνουνε σε μένα
και εμένα συγκρατούν,
που τα πλέκεις τη νύχτα στα δικά μου
τα απαλά και θηλυκά.
Τα πέλματά σου να φιλώ, έρωτά μου,
που τόσο, δίχως μου, τους μένει να διαβούν
και πάλι πίσω ν’ ανεβαίνω, σκαλί το σκαλί,
ώσπου τα χείλη να πιέζω στα δικά σου,
ώσπου όλη να γεμίζω απ’ το σάλιο, την ανάσα τη δική σου,
ώσπου μέσα μου να εισβάλλεις
με τη δύναμη του ιλίγγου
και με το πήγαινε να με κατακλύζεις και το έλα σου
σαν θάλασσα ανήμερη,
ώσπου ν’ απομένουμε οι δυο μας ιδρωμένοι τεντωμένοι
στων σεντονιών πάνω την άμμο.

 

I love Marguerite very much .... When I am alone I think of her again & again but at other times too.

Were I more decent, my love for her would be more decent too. And yet I love her now as tenderly as I can.

Tenderness is perhaps not what I am lacking.

But decency.

Ludwig Wittgenstein
Movements of thought: Diaries , p. 29​

 

Σ' αγαπώ

[...]
Σ' αγαπώ. Το σχήμα δεν αναφέρεται στην ερωτική δήλωση, στην ομολογία, άλλα στην επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.
Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, "σ' αγαπώ" δε θα πει πια τίποτε. Είναι, απλώς, μια επανάληψη του παλαιού μηνύματος (που ίσως μάλιστα να μη διοχετεύτηκε μέσα από τις λέξεις αυτές), πού γίνεται μ' έναν τρόπο αινιγματικό γιατί φαντάζει τόσο κενός! Επαναλαμβάνω το μήνυμα ασχέτως καταλληλότητας των συνθηκών. Έτσι, το μήνυμα βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται, και τραβάει πού; Δε θα μπορούσα να αναλύσω την έκφραση αυτή και να μη γελάσω. Πώς! Έχουμε, λοιπόν, από τη μια μεριά το "εγώ", από την άλλη το "εσύ", και στη μέση ένα λογικό (εφόσον λεκτικό) δεσμό αγάπης; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι μια τέτοια ανάλυση, πού συμφωνεί ωστόσο με τη γλωσσολογική θεωρία, θα παραμόρφωνε αυτό πού εκστομίζεται με μια και μόνη κίνηση; Το αγαπώ δεν είναι απαρέμφατο (κι αν σχηματίζει τούτο οφείλεται μόνο μεταγλωσσικό τέχνημα): υποκείμενο και αντικείμενο συναρμόζονται μέσα στη λέξη τη στιγμή που την προφέρουμε. Το σ' αγαπώ πρέπει να εννοηθεί (και εδώ: διαβαστεί) σαν να ήταν, π.χ., η ουγγαρέζικη έκφραση πού δηλώνει μονολεκτικά: szeretlek. Στην περίπτωση αυτή ή γαλλική γλώσσα, αποποιούμενη την ωραία της αρετή που λέγεται αναλυτικότητα, θα γινόταν μια γλώσσα συγκολλητική (γιατί περί συγκολλήσεως, ακριβώς, πρόκειται). Το συγκρότημα αυτό καταρρέει με την παραμικρή συντακτική αλλοίωση. Κείται, σαν να λέμε, εκτός συντακτικού και δεν προσφέρεται σε κανένα δομικό μετασχηματισμό. Δεν ισοδυναμεί διόλου με τα υποκατάστατα του, που ο συνδυασμός τους, ωστόσο, θα μπορούσε να παραγάγει το ίδιο νόημα. Είναι δυνατόν, μέρες ολόκληρες, να λέω σ' αγαπώ, χωρίς ποτέ ίσως να μπορώ να περάσω στο "τον αγαπώ": αρνούμαι να υποτάξω τον άλλον σε μια σύνταξη, σε μια κατηγορηματική διατύπωση, σε μια γλώσσα (μόνη προϋπόθεση του σ' αγαπώ είναι η απεύθυνσή του, ή επαύξησή του μ' ένα κύριο όνομα: Αριάδνη, σ' αγαπώ, λέει ο Διόνυσος).
Το σ' αγαπώ δεν έχει χρήσεις. Η λέξη αυτή, όπως και οι λέξεις που προφέρει το παιδί, δεν υπόκειται σε κανένα κοινωνικό καταναγκασμό. Μπορεί να είναι μια λέξη θεσπέσια, επίσημη, ανάλαφρη· μπορεί όμως να είναι και μια λέξη ερωτική, πορνογραφική. Από κοινωνική άποψη πρόκειται για μια λέξη-μπαλαντέρ.
Το σ' αγαπώ δεν έχει αποχρώσεις. Καταργεί τις εξηγήσεις, τις διευθετήσεις, τις βαθμίδες, τις λεπτολογίες. Κατά κάποιον τρόπο - άμετρο παράδοξο της γλώσσας -λέγοντας σ' αγαπώ είναι σαν να παραδέχομαι ότι δεν υπάρχει κανένα θέατρο της ομιλίας, και ότι η λέξη αυτή είναι πάντα αληθής (δεν έχει άλλο αναφερόμενο από την προφορά της: είναι ένας τελεστικός γλωσσότυπος).
Το σ' αγαπώ δεν έχει πέραν. Είναι ή λέξη της δυάδας (μητρικής, ερωτικής)· μέσα της, καμιά απόσταση, καμιά παραμόρφωση δεν έρχεται να χαράξει το σημείο- δεν είναι μεταφορά κανενός πράγματος.
Το σ' αγαπώ δεν είναι φράση: δε μεταβιβάζει ένα νόημα, αλλά αγκιστρώνεται σε μια οριακή κατάσταση: "αυτήν όπου το υποκείμενο αιωρείται σε μια σχέση αντικατοπτρισμού με τον άλλο". Είναι μια ολόφραση.
(Μόλο πού λέγεται δισεκατομμύρια φορές, το σ' αγαπώ κείται εκτός λεξικού· είναι ένα σχήμα λύγου πού ο ορισμός του δεν μπορεί να υπερβεί την απλή τιτλοφόρηση.)
Η λέξη (ή φράση-λέξη) έχει νόημα μόνο τη στιγμή που την ξεστομίζω. Δεν υπάρχει μέσα της άλλη πληροφορία πέρα απ' αυτά πού δηλώνει άμεσα: καμιά διαφύλαξη, καμιά αποθήκευση νοήματος. Τα πάντα περιέχονται στην εκστόμιση: πρόκειται για ένα "φραστικά τύπο", που όμως δεν αντιστοιχεί σε κανένα τυπικό οι συνθήκες υπό τις όποιες λέω σ' αγαπώ δεν μπορούν να ταξινομηθούν: το σ' αγαπώ είναι απερίσταλτο και απρόβλεπτο.

[...]
Σ'αγαπώ, "Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου"
Roland Barthes

 

Εγώ που σ’ αγαπώ (Yo, la que te quiere)-GIOCONDA BELLI

Εγώ είμαι η αδάμαστη γαζέλα σου,
ο κεραυνός που σχίζει το φως στο στήθος σου
Εγώ είμαι ο άνεμος ο ανήμερος στο βουνό
και η κάψα η πυκνωμένη της φωτιάς του πεύκου.
Εγώ τις νύχτες σου θερμαίνω,
ανάβοντας ηφαίστεια στα δυο μου χέρια,
μουσκεύοντας τα μάτια σου με τον καπνό των κρατήρων μου.
Εγώ ήρθα σε σένα ντυμένη την βροχή και την μνήμη,
γελώντας το γέλιο το αναλοίωτο των χρόνων.
Εγώ ο δρόμος ο ανεξερεύνητος,
το φως που διαλύει τα σκοτάδια.
Εγώ αστέρια αποθέτω ανάμεσα στη σάρκα τη δική σου και δική μου
και σε διατρέχω ολόκληρο,
δρομάκι το δρομάκι,
με την αγάπη μου ανυπόδητη,
και το φόβο μου ανένδυτο.
Εγώ είμαι ένα όνομα που τραγουδά και το ερωτεύεσαι
από την άλλη την πλευρά του φεγγαριού,
είμαι η προέκταση του χαμόγελου και του κορμιού σου όλου.
Εγώ είμαι κάτι που αυξάνει,
κάτι που γελάει και κλαίει.
Εγώ,
που σ’ αγαπώ.

 

Α, να σ' έβλεπα κάποτε στ' αλήθεια μεθυσμένη, τι απόλαυση θα ήταν! Φοβάμαι που το λέω, Αναΐς, αλλά, σαν έχω στο μυαλό μου τον τρόπο που σμίγουν τα κορμιά μας, το πώς ανοίγεις τα πόδια σου, το πόσο υγρή είσαι, ω Θεέ μου, με πιάνει τρέλα σαν σκέφτομαι πώς είναι δυνατό να σβήσουν ποτέ αυτά... Χθες, σε σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν τα πόδια σου να μ' αγγίζουν, το δωμάτιο να καταρρέει, εγώ να πέφτω πάνω σου μέσα στο σκοτάδι και να μην ξέρω τίποτα πια. Σε σκεφτόμουν, και μούγκριζα και ανατρίχιαζα από χαρά. Αν το Σαββατοκύριακο περάσει δίχως να σε δω, θα μου είναι αβάσταχτο... Αν χρειαστεί, θα έρθω την Κυριακή στις Βερσαλίες - θα κάνω οτιδήποτε αρκεί να σε δω. Μη φοβάσαι, μήπως πρέπει να μου φερθείς ψυχρά. Μου είναι αρκετό να κάθομαι δίπλα σου, και να σε κοιτώ με θαυμασμό. Σ' αγαπώ, αυτό είν' όλο.

Χενρυ Μίλλερ, Επιστολές στην Αναΐς.

 

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...



Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα 1897-1933

 

«Σε ονόμασα βασίλισσα.
Υπάρχουν ψηλότερες από σένα, ψηλότερες.
Υπάρχουν αγνότερες από σένα, αγνότερες.
Υπάρχουν ομορφότερες από σένα, ομορφότερες.
Αλλά εσύ είσαι η βασίλισσα.

Όταν περπατάς στο δρόμο
κανείς δε σε αναγνωρίζει.
Κανένας δε βλέπει το κρυστάλλινο σου στέμμα, κανένας δεν κοιτάζει
το από κόκκινο χρυσό χαλί
που πατάς καθώς περνάς,
το χαλί δεν υπάρχει.

Κι όταν εμφανίζεσαι
όλοι οι ποταμοί ακούγονται
στο κορμί μου, καμπάνες
σείουν τον ουρανό
κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο.

Μονάχα εσύ κι εγώ,
μονάχα εσύ κι εγώ, αγάπη μου,
τον ακούμε».

Πάμπλο Νερούντα

 

K' έτσι σε ημέραν ηλιόκαλην όπως
το βραδινό ξαφναπλώνουμε σκότος
κλείνοντας γύρω μας κάθε φεγγίτη
για να χαρούμ' εκεί απάνου στον τοίχο
κάποιους ριγμένους μ' έν' άλλο φως ήσκιους,
έτσι στο φως της ζωής μου ένα σκότος
έξαφν' απλώνω. Tης είπα της Nύχτας:
―Kλέφτρα, δεν τρέμω, να ψάξω 'σε στάσου.―
K' έκλεισα μέσα μου κάθε φεγγίτη
για να χαρώ ξανοιγμένον απάνου
στου μυστηρίου τον αγκρέμιστο τοίχο,
ω! τον ολόφωτον ήσκιον, Eσένα!

Kαι της καρδιάς: ―Ξερριζώσου, της είπα,
και της βουλής μου: ―Παράλυτη πέσε!
Σβύσου! Tης μνήμης, της γνώμης: Kοιμήσου!
Tη φαντασία την έπνιξα, σπρώχνω
κάθε χαρά στο γκρεμό, κάθε λύπη
τη μαχαιρώνω, κι ολάγρια μαδώντας
ποδοπατώ της αγάπης τα ρόδα.
K' έκραξα: ―Mάτια, κλειστήτε, και χείλη
μου, βουβαθήτε, κι αυτιά, μην ακούτε.
Kι όταν το είναι μου ολόγυμνον, άλλο,
ξένο και απ' όλα του γύρω και ολούθε
σαν από αέρα και σαν από λαύρα
το γοργοφύσημ' ακράτητο πήρε
προς τ' αξεδιάλυτου χάους το δρόμο,
είπα:
―Eσύ τώρα, εσύ τώρα, εσύ τώρα,
γίνε Kαρδιά, Φαντασία και Mνήμη,
δείξου Bουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη,
κάψε με Λύπη, Xαρά φίλησέ με,
κλείσε μ' εσύ στην αγκάλη σου, αγάπη,
στόμα μου εσύ και ακοές μου και μάτια.
Kάμε μ' Eσύ, κλείσου μέσα μου Eγώ μου
και με του είναι μου σμίξου το είναι!

Κωστής Παλαμάς
(από το K' έχω από σας μια δόξα να ζητήσω, Eρμής 2001)