Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

ΕΡΩΤΑΣ​

Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Ντίνος Χριστιανόπουλος​

 

Ξαπλωμένοι στην αμμουδιά


Ξαπλωμένοι στην αμμουδιά, ατενίζοντας το κίτρινο
και τη μουντή θάλασσα, περίγελως εμείς που χλευάζουμε
που ακολουθούμε τα κόκκινα ποτάμια, κούφια
εσοχή λέξεων πέρα από τον ίσκιο των τζιτζικιών,
διότι σε τούτο τον κίτρινο τάφο άμμου και θάλασσας
μια επίκληση για χρώμα καλεί με τον αγέρα
μουντή και ζωηρή όπως ο τάφος κι η θάλασσα
καθώς κοιμούνται ούτως ή άλλως.
Οι σεληνιακές σιωπές, η σιωπηλή παλίρροια
που γλείφει τα ακίνητα κανάλια, ο ξηρός άρχοντας της παλίρροιας
ζαρωμένος ανάμεσα σε αμμοθύελλα και νεροποντή,
πρέπει να θεραπεύσουν τα δεινά μας από το νερό
με μια μονόχρωμη γαλήνη·
η ουράνια μουσική πάνω από την άμμο
ηχεί μαζί με τους κόκκους που βιάζονται
να κρύψουν τα χρυσαφένια βουνά και τις οικίες
της μουντής, ζωηρής, παράκτιας γης
που ζώνει αρχοντική κορδέλα, ξαπλωμένοι εμείς,
ατενίζουμε το κίτρινο, ευχόμαστε ο άνεμος να διώξει μακριά
τη μορφολογία της ακτής και τον πνιγμένο κόκκινο βράχο·
μα οι ευχές δεν αποφέρουν, μήτε
μπορούμε ν' αποφύγουμε την άφιξη του βράχου,
ξαπλώνουμε ατενίζοντας το κίτρινο έως ότου ο χρυσαφένιος καιρός
διαρρηχθεί, ω αίμα της καρδιάς μου, όπως μια καρδιά ή ένας λόφος.

ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ

 

Σαν κανάτι (Como tinaja) - GIOCONDA BELLI

Τις ημέρες τις καλές,
της βροχής,
τις ημέρες που αγαπηθήκαμε
ολοκληρωτικά,
που ολοένα ανοίγαμε
ο ένας στον άλλον
σαν σπήλαια μυστικά,
τις ημέρες εκείνες, αγάπη μου,
το κορμί μου σαν κανάτι
όλο το ύδωρ το απαλό συγκέντρωσε
που πάνω του έσταξες∙
και τώρα
σε τούτες τις ημέρες της ξηρασίας
που η απουσία σου πονά
και τη σάρκα σκίζει,
ύδωρ ξεπηδά απ’ τα μάτια μου
γεμάτο απ’ την ανάμνησή σου
για να ζωογονήσει την ξέρα του κορμιού μου
τόσο άδειου, και τόσο γεμάτου από σένα.

 

I knew you were trouble - Taylor Swift

I think--I think when it's all over,
It just comes back in flashes, you know?
It's like a kaleidoscope of memories.
It just all comes back. But he never does.
I think part of me knew the second I saw him that this would happen.
It's not really anything he said or anything he did,
It was the feeling that came along with it.
And the crazy thing is I don't know if I'm ever gonna feel that way again.
But I don't know if I should.
I knew his world moved too fast and burned too bright.
But I just thought, how can the devil be pulling you towards someone who looks so much like an angel when he smiles at you?
Maybe he knew that when he saw me.
I guess I just lost my balance.
I think that the worst part of it all wasn't losing him.
It was losing me.

 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ

Τίποτα δε χαρίστηκε στον άνθρωπο ποτέ. Μηδέ η δύναμή του,
Μηδέ αδυναμία, μηδέ καρδιά. Κι όταν νομίζει πως
Τα χέρι’ ανοίγει, ο ίσκιος του είναι σωστός σταυρός
Και μνέσκει μες στη χούφτα του της ευτυχίας του η σποδός
Είναι μια προδοσία φριχτή κι αλλόκοτ’ η ζωή του.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Η ζωή του... Μοιάζει σε στρατιώτες με στολές
Μα δίχως όπλα, για έναν άγνωστο σκοπό ταγμένους.
Τι κι αν τους έβρεις το πρωί ετοιμασμένους,
Αυτούς, οπού το βράδυ θα τους δεις αβέβαιους, νικημένους;
Πείτε μονάχα: η ζωή μου! Και βαστήχτε των δακρύων σας τις πηγές...
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Ωραία μου αγάπη, καλή μου αγάπη, οδύνη και πλάνη,
Μαζί μου σ’έχω, μέσα μου, σαν πουλί πληγωμένο·
Κι όλοι γύρω μάς βλέπουν μ’ένα βλέμμα χαμένο,
Ξαναλέγοντας, πίσω μου, κάθε λόγο που είχα πλεγμένο
Στα μεγάλα τα μάτια σου –κι έχει τώρα πεθάνει...
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Ο καιρός να μάθουμε να ζούμε έχει διαβεί...
Κλαίνε στην ένωσή τους οι καρδιές μας κάθε βράδι,
Για το σπαθί της δυστυχίας που της χαράς το υφάδι
Κόβει, για τις λύπες που πληρώνουν ένα χάδι,
Τα όσα δάκρυα για μια κιθάρας πνοή.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Δεν υπάρχει αγάπη, σαν κισσός στον πόνο να μη στρέφεται,
Δεν υπάρχει αγάπη που να μη σε πεθαίνει,
Δεν υπάρχει αγάπη που να μη σε μαραίνει,
Και της πατρίδας όχι πιότερο η αγάπη η βλογημένη
Δεν υπάρχει αγάπη που απ’ το κλάμα να μη θρέφεται.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

(Λουί Αραγκόν, μετάφραση: Αντώνης Φωστιέρης.)

 

Ήρθες ένα βράδυ έτσι απλά κι άρχισες σαν να περιφέρεσαι στα στενά και σκοτεινά σοκάκια του μυαλού μου και να γλιστράς τόσο γρήγορα και να σηκώνεις σκόνη.... Ξαφνικά μπήκε κάτι ζωντανό στα μονοπάτια μου και στην αρχή απλά το μυαλό μου τεντώθηκε νωχελικά, σαν τον ιδιοκτήτη μαγαζιού σε απόμακρο μέρος, γιατί περνάει κόσμος έξω από το μαγαζί χωρίς να υπολογίζει ότι θα μπει και μέσα!
Έλα ντε όμως που ο απρόσμενος αυτός ταξιδιώτης είδε φως και μπήκε χωρίς να γνωρίζει ότι αυτό το μέρος που του άρεσε και του φάνηκε τόσο οικείο είχε καιρό να φιλοξενήσει πραγματικά κάποιον....
Και μπήκε με όλη του την ενέργεια και τράβηξε τα πάντα στους δικούς του ρυθμούς...
Όλα τα μικρά στενάκια φωτίστηκαν, τα παραθυρόφυλλα άνοιξαν. Κι αν ρωτούσε κάποιος το γιατί κανείς δεν θα ήξερε να απαντήσει.. Τι να πουν? Ποιος τολμά να παραδεχτεί ότι αυτό που συνέβη ακόμη κι αν δεν είχε νόημα, όσο τρελό κι αν ήταν του έδινε ζωντάνια και του άρεσε και ταυτίστηκε έξω από τα πρέπει και τα μη?
Κι αν δεν μπορείς να ανταποκριθείς στις προσδοκίες, κι αν .... κι αν .....
Και τελικά κλείνεις τα μάτια, ανασαίνεις βαθιά και βουτάς στη θάλασσα που νόμιζες μολυβένια κι αντί να γίνεις θρύψαλα απλά κολυμπάς .....

 

δεν υπαρχουν πλουσιοι και φτωχοι, εξυπνοι και χαζοι, ομορφοι και ασχημοι, υπαρχουν μονο ανθρωποι που αγαπηθηκαν και ανθρωποι που δεν αγαπηθηκαν

 

Από τη στιγμή που αγαπηθήκαμε δεν είχαμε ανάγκη κανέναν.
Δυο μπορούν να κάνουν τον κόσμο ολόκληρο, αφού ο κόσμος από δυο έγινε.
Μενέλαος Λουντέμης

 

Υπάρχουν άνθρωποι-δρόμοι και άνθρωποι θάλασσες.
Τους πρώτους τους περπατάς.
Οι δεύτεροι είναι για να ξαναβαφτίζεσαι αθώος.

...Στέλλα Βλαχογιάννη...

 

Να μπορούσαμε λέει, να αλλάζαμε κι εμείς σαν το ρολόι...Να πηγαίναμε τους δείκτες των στιγμών μας...της ζωής μας...πότε πίσω, πότε μπροστά...κατά πως μας βόλευε...Να αλλάζαμε όσα μας πίκραναν, να βλέπαμε τι θα μας περιμένει στην επόμενη στιγμή...Να αλλάζαμε κι εμείς, ναι, κι αυτό καλό...Να είχαμε τη δύναμη να παραδεχθούμε ότι και όσα άσχημα καλλιεργήσαμε...και να τα αλλάζαμε σαν την ώρα...Η μιζέρια να γινόταν απλοχεριά...η καχυποψία, καλοσύνη...και να ταν όλο το χρόνο...Να μεγάλωναν οι στιγμές σαν τη μέρα...και η ζωή να ήταν πάντα θερινή...

Γεωργία Κιτσούκη Βασιλειάδου