Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Γιατί ο έρωτας "Αθώος και τυφλός δε μπορεί να δεί όρια
ανάμεσα στην αμαρτία και την εξιλέωση.
Στον παράδεισο και την κόλαση, στη ζώη και τον θάνατο .
Δεν τα θυμάται αυτά, ούτε που
τον ενδιαφέρουν.
Ζητά και δεν ακούει συμβουλές .
‘Αλλωστε είναι αγράμματος.Δεν ξέρει παρά δυο λέξεις: Σ ε θ έ λ ω!

Μάρω Βαμβουνάκη

 

Ερωτικό γράμμα

Δεν είναι εύκολο να εκφράσω την αλλαγή που επέφερες.
Αν τώρα είμαι ζωντανή, ήμουν νεκρή τότε.
Αν και, όπως μια πέτρα, αυτό δε μ’ ενοχλούσε,
να μένω στη θέση μου ακολουθώντας τη συνήθεια.
Δεν είναι ότι μ’ έσπρωξες απλά μια ίντσα, όχι-
ούτε ότι μ’ άφησες να στυλώσω το μικρό γυμνό μάτι μου
στον ουρανό πάλι, χωρίς ελπίδα, φυσικά,
κατανόησης της κυανότητας ή των αστεριών.

Δεν ήταν αυτό. Ας πούμε πως κοιμήθηκα: ένα φίδι
κρυμμένο ανάμεσα σε μαύρους βράχους σαν μαύρος βράχος
στο λευκό υατό του χειμώνα –
Όπως οι γείτονές μου, δεν μπορώ να χαρώ
με τα εκατομμύρια τέλεια σμιλευμένα
μάγουλα που ανάβουν κάθε στιγμή για να λιώσουν
το μάγουλό μου από βασάλτη. Τους πήραν τα κλάματα,
άγγελοι θρηνούντες πάνω από φύσεις βουβές,
αλλά δε με έπεισαν. Εκείνα τα δάκρυα πάγωσαν.
Κάθε νεκρό κεφάλι είχε ένα προσωπείο πάγου.

Και συνέχισα να κοιμάμαι σαν λυγισμένο δάκτυλο.
Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν καθαρός αέρας
και οι εγκλωβισμένες σταγόνες που ανέβαιναν ως πάχνη,
διαφανείς σαν πνεύματα. Πολλές πέτρες κείτονταν
πυκνές και ανέκφραστες ένα γύρο,
δεν ήξερα τι να υποθέσω.
Έλαμπα, με γυάλινα λέπια, και ξεδιπλώθηκα
να εκρεύσω απ’τον εαυτό μου, σαν υγρό
ανάμεσα από πόδια πτηνών και φυτών μίσχους.
Δεν ξεγελάστηκα. Σε γνώρισα αμέσως.

Δέντρο και πέτρα έλαμπαν, δίχως σκιές.
Το ανάστημά μου έγινε διαυγές σαν γυαλί.
Άρχισα να μπουμπουκιάζω σαν μαρτιάτικο κλαδί:
ένα μπράτσο κι ένα πόδι, ένα μπράτσο, ένα πόδι.
Από πέτρα σε σύννεφο, έτσι ανυψώθηκα.
Τώρα μοιάζω με ένα είδος θεότητας
πλέοντας στον αέρα μες τον χιτώνα της ψυχής μου,
καθαρή σαν ένα θραύσμα πάγου. Είναι ένα δώρο.

( Sylvia Plath )

 

Είκοσι Ερωτικά Ποιήματα by Pablo Neruda

[...] Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.

Να γράψω, για παράδειγμα: «Η νύχτα ειν' αστερόεσσα,
και τρέμουνε, γαλάζια, τ'αστέρια μακριά».

Ο άνεμος της νύχτας γυρνάει στον ουρανό και τραγουδά.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Την αγάπησα, και φορές μ'αγάπησε κι εκείνη.

Νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.

Μ'αγάπησε, κάποιες φορές κι εγώ την αγαπούσα.
Πώς να μην αγαπήσω τα μεγάλα μάτια της τα έντονα.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πώς δεν την έχω. Να νιώσω πώς την έχω χάσει.

Ν'ακούσω την τεράστια νύχτα, πιο τεράστια χωρίς αυτήν.
Κι ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως στη χλόη η δροσιά.

Τι πειράζει που η αγάπη μου δεν γινόταν να την κρατήσει.
Η νύχτα ειν' αστερόεσσα κι αυτή δεν είναι πια μαζί μου.

Αυτό ειν'όλο. Στο βάθος κάποιος τραγουδά. Στο βάθος.
Δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.

Σαν για να την πλησιάσει η ματιά μου την ψάχνει.
Η καρδιά μου την ψάχνει, και δεν είναι πια μαζί μου.

Ίδια η νύχτα που λευκαίνει τα ίδια δέντρα.
Εμείς, εκείνοι από το παρελθόν, δεν είμαστε πια ίδιοι.

Πια δεν την θέλω, είναι σίγουρο, μα πόσο την αγάπησα.
Γύρευε άνεμο η φωνή μου την ακοή της για ν'αγγίξει.

Του άλλου. Θα 'ναι του άλλου. Όπως πριν των φιλιών μου.
Η φωνή, το φωτεινό κορμί της. Τ'απέραντα μάτια της.

Πια δεν την αγαπώ, είναι σίγουρο, μα ίσως να την αγαπώ.
Είναι τόσο μικρή η αγάπη, κι είναι μεγάλη η λησμονιά.

Γιατί νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου,
και δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.

Αν και αυτός θα 'ναι ο τελευταίος πόνος που μου δίνει,
κι αυτοί θα'ναι οι τελευταίοι στίχοι που της γράφω. [...]

 

Φοβάμαι μόνο μη σε χάσω

Δεν φοβάμαι να πιστέψω, δεν φοβάμαι ν' αγαπώ,
δεν φοβάμαι το σκοτάδι, δεν φοβάμαι τον θεό.
Δεν φοβάμαι τους ανθρώπους, δεν φοβάμαι τα σκυλιά
δεν φοβάμαι τ' αεροπλάνα, δεν φοβάμαι την δουλειά.

Δεν φοβάμαι την αλήθεια, δεν φοβάμαι τους γιατρούς,
τα φαντάσματα τις νύχτες, τα φρικιά και τους τρελούς.
Δεν φοβάμαι την σκιά μου, δεν φοβάμαι την ζωή,
δε με νοιάζει να υποφέρω φτάνει να 'μαστε μαζί...

Φοβάμαι μόνο μη σε χάσω μωρό μου,
μην σε χάσω και χαθώ κι εγώ.
Φοβάμαι μόνο μη σε χάσω μωρό μου,
μην σε κλέψουν ένα βράδυ σαν κι αυτό.
Φοβάμαι μόνο μη σε χάσω μωρό μου,
μην σε χάσω και χαθώ κι εγώ..
Φοβάμαι μόνο μη σε χάσω μωρό μου,
μην ξυπνήσω και δεν είσαι εδώ...

Δεν με νοιάζει αν θα πεινάσω, αν μου πέσουν τα μαλλιά,
δε με νοιάζει που πηγαίνω τι θα πει η γειτονιά.
Δε με νοιάζει που ο κόσμος μάλλον θα καταστραφεί
η απώλεια η δική σου με τρομάζει πιο πολύ.

Τον χειρότερο εφιάλτη δε με νοιάζει αν θα δω,
ο δικός μου εφιάλτης είναι χώρια σου να ζω
κι ας μη μ' αγαπάς στ' αλήθεια κι ας μου ξύνεις την πληγή,
δεν υπάρχει ισορροπία όσο υπάρχει ηδονή...

Με νοιάζει μόνο μη σε χάσω μωρό μου,
μην σε χάσω έτσι ξαφνικά.
Με νοιάζει μόνο μη μου φύγεις μωρό μου,
μην σε πάρουν από μένα μακρυά...

Άλλοι τρέμουν το σαπούνι, άλλοι τρέμουν το νερό
τίποτα δε με φοβίζει όταν βρίσκεσαι εδώ.
Έλα πλύνε μου τα μάτια με το δάκρυ σου ξανά,
ένωσε όλα τα κομμάτια στην σπασμένη μου καρδιά....

 

she kneels at His feet ready to serve
He brushes His hands across her luscious curves
she dares to look into His eyes
and catches His sadistic look as she spies

her body tingles and she goes all aflush
as He twist her nipples and smacks them with her brush
she gasp with pleasure as His hand rubs her wet clit
His laugh is evil as He suddenly pinches and twist

Does My slut want to cum He says with a chuckle
you may now stand and cum those knees best not buckle
she stands and wimpers as she nears her release
knowing full well she will collapse at His feet

 

Κοριτσάκι μου

Κοριτσάκι μου,
μὲς στὸ βουβὸ πηγάδι τοῦ φεγγαριοῦ
σοῦ ῾πέσε ἀπόψε τὸ πρῶτο δαχτυλίδι σου.

Δὲν πειράζει.

Ἀργότερα θὰ φτιάξεις ἄλλο
νὰ παντρευτεῖς τὸν κόσμο μὲς στὸν ἥλιο.

Γιατὶ δὲν εἶναι κοριτσάκι
νὰ μάθεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,
ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει,
εἶναι νὰ γίνεις
ὅ,τι ζητάει
ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου.

Ἄλλη χαρὰ
δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη
ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις

Νὰ τὸ θυμᾶσαι κοριτσάκι.

Κοριτσάκι μου,
θέλω νὰ σοῦ φέρω
τὰ φαναράκια τῶν κρίνων
νὰ σοῦ φέγγουν τὸν ὕπνο σου.

Θέλω νὰ σοῦ φέρω ἕνα περιβολάκι
ζωγραφισμένο μὲ λουλουδόσκονη
πάνω στὸ φτερὸ μιᾶς πεταλούδας
νὰ σεργιανάει τὸ γαλανὸ ὄνειρό σου.

Θέλω νὰ σοῦ φέρω
ἕνα σταυρουλάκι αὐγινὸ φῶς
δυὸ ἀχτίνες σταυρωτὲς ἀπὸ τοὺς στίχους μου
νὰ σοῦ ξορκίζουν τὸ κακὸ
νὰ σοῦ φωτᾶνε μὴ σκοντάψεις.

Γ.Ρίτσος

 

Γυρεύω


Γυρεύω τα χείλη σου , για να γλυκάνω το είναι μου .

γυρεύω το σώμα σου , για να νοιώσω γυναίκα .

Γυρεύω την ψυχή σου , να τροχοδρομήσω την ζωή μου .

Γυρεύω την ματιά σου , να δώσει χτύπο στην καρδιά μου ..

Γυρεύω την ανάσα σου , για ν’ανασάνουν τα πνευμόνια μου .

Αγάπη μου …μοναδική ….αναντικατάστατη !!!..

Παρασύρομαι μαζί σου σε Απρίληδες και Μάηδες .

Σε μυρωμένουν κήπους .

Σε μυστηριώδη μονοπάτια απάτητα .

Καβαλάω απάλαφρα σύννεφα και ανεβαίνω μαζί σου , στους επτά ουρανούς .

Κατεβαίνω στον βυθό της μεγάλης θάλασσας και κλείνομαι μαζί σου ,

σε φιλντισένιο όστρακο .

Γίνομαι Χιονάτη και χώνομαι στα παραμύθια .

Γίνομαι Αηδόνι και τραγουδώ μόνο για σένα .

Υφαίνω την αγάπη μου και σε ενδύω .

Για να ζεσταίνεσαι , τις κρύες νύχτες της μοναξιάς ,

να δροσίζεσαι , τις καυτές μέρες της ερημιάς .

Αγάπη μου , δεν βρίσκω επίθετο να δώσω σ’αυτό που νοιώθω .

Γιατί η καρδιά μου ,ποτέ δεν ξαναχτύπησε έτσι …!

Ειρήνη Βαρβαρέσσου

 

Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν.
Από μας θα μείνει μέχρι της συντέλειας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ”
που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές.

Νίκος Εγγονόπουλος

 

Εδώ σ' αγαπώ Pablo Neruda

Εδώ σ'αγαπώ. Ο άνεμος ξεμπλέκεται στα σκοτεινά τα δέντρα.
Και φωσφορίζει η σελήνη στα ρέμπελα νερά.
Περνούν οι μέρες όμοιες η μια απ' την άλλη.
Διαλύεται η καταχνιά σε χορευτές φιγούρες.
Ένα γλαράκι ασημί ξεκρέμεται απ' την δύση.
Αριά και που κάποιο πανί. Ψηλά,ψηλά τ'αστέρια.
Ή καραβιού μαύρος σταυρός.
Μόνος.
Καμιά φορά με βρίσκει η αυγή
κι είναι υγρή ως και η ψυχή μου.
Ηχεί, αντηχεί η θάλασσα η αλαργινή.
Αυτό είναι λιμάνι.
Εδώ σ' αγαπώ.
Εδώ σε αγαπάω και μάταια σε κρύβει ο ορίζοντας.
Και σ' αγαπώ και ως μεσ' τα πράγματα αυτά τα κρύα.
Συχνά πηγαίνουν τα φιλιά μου σε αυτά τα πλοία τα βαριά.
Πλοία που τρέχουν στο νερό για εκεί που δεν θα φτάσουν.
Και νιώθω να έχω ξεχαστεί σε τούτες τις παλιάγκυρες.
Κι οι μώλοι είναι πιο θλιβεροί όταν ποδίζει η νύχτα.
Και φθείρεται ανώφελα πεινώντας η ζωή μου.
Ό,τι δεν έχω αγαπώ.... Κι είσαι τόσο μακρυά.
Στα αργόσυρτα η ανοία μου χτυπιέται δειλινά.
Μα η νύχτα φτάνει και κι αρχίζει να μου τραγουδάει.
Με βλέπουν με τα μάτια σου τα πιο μεγάλα αστέρια.
Κι έτσι που σ' αγαπώ εγώ, στον άνεμο τα πεύκα
θέλουν με τις βελόνες τους να ψάλουν τ' όνομά σου.