Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αν με γυρέψεις - Βίκυ Μητρούλια

Ποιός πλέκει στεφάνια του Μαγιού
στεφάνια μέσα σε τούτο το κρύο του Χειμώνα;
Άκου και πες μου
ποιός τα κρινοστέφανα κρεμάει στης πόρτας μου το κάσωμα;
Δες και πες μου ποιά χέρια δειλά ακουμπούν
τα λουλούδια του κήπου μου κρυφά;
Σώπα ψυχή μου, κανείς δεν είναι,
κανείς τον Χειμώνα σου δεν θυμήθηκε Άνοιξη για να κάνει,
μονάχα που περνώντας του ουρανού τα πουλιά
με τις φτερούγες τους χτύπησαν και γέμισαν βουή
την μικρή της καρδιάς σου την Άνοιξη.
Και κοιτώντας από την κάμαρα
βλέπω να φτεροκοπούν ασταμάτητα,
ελεύθερα να χαρίζουν την λαλιά του φιλιού.
Το φιλί εκείνο το θυμάσαι που γλύκα μύριζε
στου αποχωρισμού το πέρασμα;
Δεν θέλεις να θυμάσαι το ξέρω,
δεν θέλεις να κλείνεις τα μάτια και να ζωντανεύεις θανάτους,
τα μάτια σου όταν σφαλίζουν
την ψυχή σου ξεπροβοδίζουν στην άκρη του ποταμού του μεγάλου
την όχθη.
Στέκεσαι χρόνια ολάκερα σε εκείνη την όχθη
περιμένοντας το άγγιγμα,
μα ξέρεις κάτι εσύ που κοιτάς με απορία
την ζωή σου να περνάει χλευάζοντας την καρδιά σου,
τα πόδια σαν ακουμπήσεις στων νερών το γλυκό το ακούμπισμα,
θα πλυθείς των αρωμάτων τις μυρωδιές
και θα αγκαλιάσεις το πρόσωπο που χρόνια πλάθεις
στους ύπνους σου.
Κάποτε σε ένα ταξίδι στο πέρασμα από τον χρόνο στην πνοή
σε συνάντησα να χαζεύεις του ήλιου τα χρώματα
και να γυρεύεις δυο χέρια να δέσουν την ζωή σου με φως.
Σε άκουσα καθώς κρυφά μιλούσες στα ξωτικά του βάλτου
και τους ζητούσες παρηγορία
την στιγμή που ξεμάκραινε το όνειρό σου,
σε ένιωσα την ώρα που σπαρταρούσες καταγής
γιατί η ελπίδα σου πετούσε μέσα από δυο χείλια κατακόκκινα.
Έλα έλα και άφησέ με γλυκά να σου πω
πως φτιάχνουν στεφάνια Μαγιάτικα τα χαροπούλια του έρωτα
κάθε αυγή στην καρδιά του Φλεβάρη.
Θα σου ζητήσω απόψε ζωή μου να μείνεις εδώ,
δίπλα μου νοχελικά να πλαγιάσεις,
παρέα μου να αφουγκραστείς
του έρωτα που καημούς γεννάει, τα βογκητά.
Μόνη ξέρεις σαν είμαι μπορώ να γιορτάζω το δάκρυ μου
που αγαπάει βαθιά το πρόσωπό μου αιώνες πριν γεννηθώ
και όταν καταφέρεις να μάθεις του κορμιού μου τα μονοπάτια
εγώ γλύκα θα γίνω να αγκαλιάσω τους φόβους
που εσύ γεννήθηκες για να κουβαλάς.
Αν πάμε στο ταξίδι των δέντρων
τα χέρια μου κλαδιά θα φροντίσω να κάνω
να σου δώσω δροσιά τις νυχτιές που η άβυσσος
θα ζητάει το κορμί σου να καταπίνει
και αν με γυρέψεις καθώς θα φλέγεται το μυαλό σου,
εγώ ποτάμι θα γίνω μονομιάς
να ξεδιψάσω τις ύαινες της μικρής της ζωής σου.

 

Καλά ταξίδια στις ζωές μας...
 

 

Η Αγάπη είναι, Τροφή για την Ψυχή... (Osho)

Μπορείς να πεις κάτι, για τούτα τα λόγια του Βούδα:
"Να αγαπάς τον εαυτό σου, και να παρατηρείς - σήμερα, αύριο, πάντοτε;"
Η αγάπη, είναι τροφή για την ψυχή...
Όπως ακριβώς είναι το φαγητό για το σώμα, έτσι είναι και η αγάπη για την ψυχή. Χωρίς φαγητό, το σώμα είναι αδύναμο, χωρίς αγάπη, η ψυχή είναι αδύναμη.
Και καμιά πολιτεία, καμιά εκκλησία και κανένα επενδεδυμένο συμφέρον, δεν θέλησε ποτέ, να έχουν οι άνθρωποι δυνατή ψυχή, γιατί ο άνθρωπος που έχει πνευματική ενέργεια, είναι επόμενο να είναι εξεγερμένος.

Η αγάπη, σε κάνει εξεγερμένο, επαναστατημένο.
Η αγάπη, σου δίνει φτερά να πετάξεις ψηλά.
Η αγάπη, σου δίνει ενόραση για τα πράγματα, ώστε να μην μπορεί να σε εξαπατήσει κανείς, να σε εκμεταλλευτεί, να σε καταπιέζει...
Και οι ιερείς και οι πολιτικοί, επιβιώνουν μόνο με το αίμα σου, επιβιώνουν μόνο, με την εκμετάλλευση...
Είναι παράσιτα, όλοι οι ιερείς και όλοι οι πολιτικοί.

Για να σε κάνουν αδύναμο πνευματικά, έχουν βρει μια σίγουρη μέθοδο, εκατό τοις εκατό εγγυημένη, και αυτή είναι, να σε μαθαίνουν να μην αγαπάς τον εαυτό σου... γιατί, αν ένας άνθρωπος, δεν μπορεί να αγαπά τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπά και κανέναν άλλο επίσης.
Η διδασκαλία αυτή, είναι πολύ πονηρή...

Λένε: Να αγαπάς τους άλλους - γιατί ξέρουν ότι αν δεν μπορείς, να αγαπάς τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπάς καθόλου.
Λένε όμως συνεχώς: Να αγαπάς τους άλλους, να αγαπάς την ανθρωπότητα, να αγαπάς το Θεό, να αγαπάς τη φύση, να αγαπάς τη γυναίκα σου, να αγαπάς τον άντρα σου, τα παιδιά σου, τους γονείς σου, αλλά να μην αγαπάς τον εαυτό σου, γιατί αν αγαπάς τον εαυτό σου, είναι εγωιστικό αυτό το πράγμα, σύμφωνα με εκείνους...

Επικρίνουν την αγάπη για τον εαυτό, τόσο όσο δεν επικρίνουν τίποτε άλλο, και έχουν κάνει τη διδασκαλία τους, να φαίνεται πολύ λογική.
Λένε: Αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα γίνεις εγωιστής, αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα γίνεις ναρκισσιστής.
Δεν είναι αλήθεια αυτό...
Ο άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του, βλέπει ότι δεν υπάρχει Εγώ μέσα του.
Το Εγώ προβάλει, όταν αγαπάς τους άλλους, χωρίς να αγαπάς τον εαυτό σου, όταν προσπαθείς να αγαπάς τους άλλους.

Η αγάπη, δεν έχει ιδέα από καθήκον... Το καθήκον είναι βάρος, κάτι το τυπικό.
Η αγάπη είναι χαρά, μοίρασμα... η αγάπη δεν είναι τυπική.
Αυτός που αγαπάει, δεν νιώθει ποτέ, ότι έχει κάνει αρκετά... αυτός που αγαπάει, νιώθει πάντα, ότι μπορούσε να κάνει κι άλλα.

Αυτός που αγαπάει, δεν αισθάνεται ποτέ ότι: "Τον έχω υποχρεώσει τον άλλο".
Αντίθετα αισθάνεται ότι: "Επειδή η αγάπη μου έχει γίνει δεκτή, είμαι υποχρεωμένος... Ο άλλος με έχει υποχρεώσει, με το που δέχτηκε το δώρο μου, που δεν το απέρριψε".
Ο άνθρωπος του καθήκοντος σκέφτεται: "Είμαι ανώτερος, πνευματικός, σπάνιος. Κοίτα πως υπηρετώ τους ανθρώπους!"

Ο άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του, σέβεται τον εαυτό του, και ο άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του, και σέβεται τον εαυτό του, σέβεται και τους άλλους επίσης, επειδή γνωρίζει ότι: "Όπως ακριβώς είμαι εγώ, το ίδιο είναι και οι άλλοι. Όπως απολαμβάνω εγώ την αγάπη, το σεβασμό, την αξιοπρέπεια, το ίδιο τα απολαμβάνουν και οι άλλοι..."
Συνειδητοποιεί ότι δεν είμαστε διαφορετικοί... σε ό,τι αφορά τα θεμελιώδη πράγματα, είμαστε Ένα!
Βρισκόμαστε κάτω από τον ίδιο νόμο: Eς ντάμο σαναντάνο

Ο άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του, απολαμβάνει τόσο πολύ την αγάπη, γίνεται τόσο ευδαίμων, που η αγάπη αρχίζει να ξεχειλίζει, αρχίζει να φτάνει ως τους άλλους... Φτάνει κατ΄ανάγκην!
Αν ζεις την αγάπη, θέλεις να την μοιράζεσαι.
Δεν μπορείς να συνεχίσεις να αγαπάς τον εαυτό σου για πάντα, γιατί ένα πράγμα θα σου γίνει τελείως ξεκάθαρο: ότι, αν το να αγαπάς έναν άνθρωπο, τον εαυτό σου, είναι κάτι τόσο εξαιρετικά εκστατικό και όμορφο, πόση ακόμη έκσταση σε περιμένει, αν αρχίσεις να μοιράζεσαι την αγάπη σου, με πάρα πολλούς ανθρώπους!

Σιγά-σιγά τα μικρά κύματα, αρχίζουν να πηγαίνουν όλο και πιο μακριά.
Αγαπάς άλλους ανθρώπους... μετά αρχίζεις να αγαπάς τα ζώα, τα πουλιά, τα δέντρα, τις πέτρες.
Μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την αγάπη σου!!!
Ένας και μόνο άνθρωπος αρκεί, για να γεμίσει ολόκληρο το σύμπαν με αγάπη, όπως ακριβώς, ένα και μόνο βότσαλο, μπορεί να γεμίσει ολόκληρη τη λίμνη με μικρά κύματα... ένα βοτσαλάκι.

Ο Άνθρωπος, Πρέπει Να Γίνει Θεϊκός.
Αν, δεν γίνει θεϊκός ο άνθρωπος, δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά ικανοποίηση, καμιά ευχαρίστηση... Αλλά πως μπορείς να γίνεις θεϊκός;
Οι ιερείς σου λένε, ότι είσαι αμαρτωλός...
Οι ιερείς σου λένε, ότι είσαι καταδικασμένος, ότι είναι επόμενο να πας στην κόλαση... Και σε κάνουν να φοβάσαι πολύ, να αγαπήσεις τον εαυτό σου.

Γι΄αυτό ακριβώς, και είναι τόσο εύκολο στους ανθρώπους, να βρίσκουν ελαττώματα...
Βρίσκουν ελαττώματα στον εαυτό τους, πως να αποφύγουν να βρουν ελαττώματα στους άλλους;
Μάλιστα, τα βρίσκουν και τα μεγεθύνουν, τα κάνουν όσο πιο μεγάλα γίνεται...
Φαίνεται, πως μόνο με αυτό το τέχνασμα σώζονται... αναγκαστικά το κάνεις αυτό, για να περισώσεις κατά κάποιο τρόπο το γόητρό σου.
Γι΄αυτό και υπάρχει, τόση πολλή κριτική και τόση έλλειψη αγάπης.

Λέω, πως αυτή είναι μια από τις βαθύτερες σούτρες του Βούδα, και μόνο ένας αφυπνισμένος άνθρωπος, μπορεί να προσφέρει μια τέτοια ενόραση.

Ο άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του, μπορεί να γίνει εύκολα διαλογιστικός, γιατί διαλογισμός σημαίνει... να είσαι με τον εαυτό σου!

Αν μισείς τον εαυτό σου - όπως ακριβώς κάνεις, όπως σου έχουν πει να κάνεις, και το ακολουθείς αυτό, με θρησκευτική ευλάβεια - αν μισείς τον εαυτό σου, πως γίνεται, να είσαι με τον εαυτό σου;
Ο διαλογισμός, δεν είναι τίποτε άλλο, από την απόλαυση της όμορφης μοναχικότητάς σου, και από τον γιορτασμό του εαυτού σου.
Αυτό είναι όλο κι όλο, ο διαλογισμός...
Ο διαλογισμός δεν αποτελεί κάποια σχέση.
Ο άλλος δεν είναι καθόλου αναγκαίος... είναι κανείς αρκετός από μόνος του. Λούζεται κανείς μέσα στην δική του δόξα, λούζεται μέσα στο δικό του Φως!
Είναι χαρούμενος που είναι ζωντανός, που υπάρχει!!!

Το μεγαλύτερο θαύμα στον κόσμο είναι, το ότι υπάρχεις, και το ότι υπάρχω...

Το μεγαλύτερο θαύμα είναι, ότι υπάρχεις και ο διαλογισμός ανοίγει, τις πόρτες του θαύματος αυτού.
Μόνο όμως, ένας άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του, μπορεί να διαλογίζεται... αλλιώς, ξεφεύγεις συνεχώς από τον εαυτό σου, αποφεύγεις τον εαυτό σου.
Ποιος θέλει να κοιτάξει, ένα άσχημο πρόσωπο και ποιος θέλει να διεισδύσει, μέσα σε μια άσχημη ύπαρξη;
Ποιος θέλει να πάει, βαθιά μέσα στη δική του λάσπη, στο δικό του σκοτάδι;
Ποιος θέλει να μπει, μέσα στην κόλαση, που νομίζει ότι αποτελεί;
Θέλεις να κρατήσεις σκεπασμένο, το όλο πράγμα με λουλούδια όμορφα, και θέλεις πάντα, να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου...

Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι αναζητούν συνεχώς συντροφιά.
Δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους... θέλουν να είναι μαζί με άλλους.
Οι άνθρωποι αναζητούν κάθε είδους συντροφιά... αν μπορούν να αποφύγουν, τη συντροφιά του εαυτού τους, τους κάνει το οτιδήποτε.
Κάθονται, μέσα σε ένα κινηματογράφο τρεις ώρες, βλέποντας κάτι τελείως ανόητο...
Διαβάζουν, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, ώρες ολόκληρες, χάνοντας την ώρα τους...
Διαβάζουν την ίδια εφημερίδα, ξανά και ξανά, απλώς για να μείνουν απασχολημένοι...
Παίζουν χαρτιά και σκάκι, για να σκοτώσουν την ώρα τους… λες και έχουν πάρα πολλή ώρα!
 

Η αγάπη ξεκινά με τον εαυτό σου, και μετά εξαπλώνεται συνεχώς...
Εξαπλώνεται συνεχώς από μόνη της... δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι, για την εξάπλωσή της.

"Να αγαπάς τον εαυτό σου…" λέει ο Βούδας.
Και αμέσως μετά προσθέτει: "…και να παρατηρείς"...

Αυτό είναι ο διαλογισμός, αυτό είναι το όνομα τού Βούδα, για τον διαλογισμό...
Αλλά η πρώτη προϋπόθεση είναι, να αγαπάς τον εαυτό σου, και μετά να παρατηρείς...
Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, και αρχίσεις να παρατηρείς, μπορεί να νιώσεις τη διάθεση να αυτοκτονήσεις...
Πολλοί βουδιστές, νιώθουν την διάθεση να αυτοκτονήσουν, επειδή δεν δίνουν προσοχή, στο πρώτο μέρος της σούτρας, πηδούν αμέσως στο δεύτερο:
Να παρατηρείς τον εαυτό σου...
Μάλιστα, δεν έχω δει ποτέ κανένα σχολιασμό της Νταμαπάντα, αυτών των αποφθεγμάτων του Βούδα, που να έχει δώσει κάποια προσοχή, στο πρώτο μέρος: Να αγαπάς τον εαυτό σου.

Ο Σωκράτης λέει: "Γνώθι σαυτόν".
Ο Βούδας λέει: "Να αγαπάς τον εαυτό σου".
Και ο Βούδας είναι πολύ πιο αληθινός, γιατί, αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν θα γνωρίσεις ποτέ τον εαυτό σου... η γνώση έρχεται αργότερα μόνο, η αγάπη προετοιμάζει το έδαφος.
Η αγάπη αποτελεί, την δυνατότητα να γνωρίσεις τον εαυτό σου!
Η αγάπη είναι ο σωστός τρόπος, για να γνωρίσεις τον εαυτό σου!

"Να αγαπάς τον εαυτό σου, και να παρατηρείς… σήμερα, αύριο, πάντοτε".

Δημιούργησε, Ενέργεια Αγάπης, Γύρω Από Τον Εαυτό Σου!...
Να αγαπάς το σώμα σου, και να αγαπάς το νου σου.
Να αγαπάς, όλο σου μηχανισμό, όλο σου τον οργανισμό.
Με τη λέξη αγάπη εννοώ: Αποδέξου το έτσι όπως είναι, μην προσπαθείς να καταπιέσεις... Καταπιέζουμε, μόνο όταν μισούμε κάτι, καταπιέζουμε μόνο, όταν είμαστε εναντίον κάποιου πράγματος.
Μην καταπιέζεις, γιατί αν καταπιέζεις, πως θα παρατηρείς;
Δεν μπορούμε να κοιτάξουμε, τον εχθρό κατάματα... μπορούμε να κοιτάξουμε μόνο, τον αγαπημένο μας στα μάτια...
Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν θα μπορέσεις να κοιτάξεις, μέσα στα ίδια σου τα μάτια, το ίδιο σου το πρόσωπο, την ίδια σου την πραγματικότητα.

Η παρατήρηση είναι διαλογισμός, το όνομα που δίνει ο Βούδας στο διαλογισμό. Η λέξη κλειδί του Βούδα είναι, παρατήρησε.

Λέει: Έχε επίγνωση, να είσαι σε εγρήγορση, μην χάνεις τη συνειδητότητα...
Μην συμπεριφέρεσαι, με νυσταγμένο τρόπο.
Μην λειτουργείς συνεχώς σαν μηχανή, σαν ρομπότ...
Έτσι, λειτουργούν οι άνθρωποι.

Παρατήρησε... παρατήρησε απλώς.
Ο Βούδας δεν λέει, τι πρέπει να παρατηρείς... τα πάντα!
Όταν περπατάς, παρατήρησε το περπάτημά σου.
Όταν τρως, παρατήρησε που τρως.
Όταν κάνεις ντους, παρατήρησε το νερό, το κρύο νερό που πέφτει πάνω σου, το άγγιγμα του νερού, την ψυχρότητα, το τρεμούλιασμα που περνάει από τη σπονδυλική σου στήλη... παρατήρησε τα πάντα, "σήμερα, αύριο, πάντοτε".

Έρχεται τελικά μια στιγμή, που παρατηρείς ακόμη και τον ύπνο σου...

Αυτό είναι, το υπέρτατο σημείο της παρατήρησης.
Το σώμα αποκοιμιέται, και υπάρχει ακόμη ένας παρατηρητής που είναι ξύπνιος, που παρατηρεί σιωπηλά το σώμα, καθώς κοιμάται βαθιά.
Αυτό είναι, το υπέρτατο σημείο της παρατήρησης...
Προς το παρόν, ακριβώς το αντίθετο ισχύει: το σώμα σου είναι ξύπνιο, αλλά εσύ κοιμάσαι.
Τότε, εσύ θα είσαι ξύπνιος και το σώμα σου θα κοιμάται.
Το σώμα χρειάζεται ανάπαυση, αλλά η συνειδητότητά σου, δεν χρειάζεται ύπνο. Η συνειδητότητά σου, είναι συνειδητότητα... είναι εγρήγορση, αυτό ακριβώς είναι η φύση της.

Καθώς γίνεσαι πιο παρατηρητικός, αρχίζεις να έχεις φτερά... τότε όλος ο ουρανός είναι δικός σου.
Ο άνθρωπος αποτελεί συνάντηση της Γης και του ουρανού, του σώματος και της ψυχής.

 

Μέλαινά εἰμι καὶ καλή.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ κορμί, ντυμένο τὴ μαυριδερὴ λαμπράδα τοῦ ἥλιου. Ἄφοβη γύμνια στιλπνῆς ὀμορφιᾶς, χρειάστηκαν αἰῶνες γιὰ νὰ τολμηθεῖ αὐτὴ ἡ ἀμφίστομη ἀφοβία. Νὰ ἰσορροπήσει τὸ θάμβος στὴν κόψη τοῦ ἐπισφαλοῦς. Χαίνων τῶν πουριτανῶν ὁ πανικὸς ἀπὸ τὴ μιά, ἀπόκρυμνη φοβία ὑφασμένη στὴν ἁπτὴ εἰκὁνα τῆς ψυχῆς γιὰ τὸ κορμί της. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, ρομαντικὲς κατωφέρειες ναρκισσικῆς ἀδηφαγίας, βρηχυθμοὶ πόθου καλυμμένοι στὸ μελώδημα τρυφερῶν αἰσθημάτων.

Στιγμὲς τῆς μέρας νὰ σταλάζουν στὸ μήνα, οἱ μῆνες νὰ ἐκβάλλουν στὸ χρόνο, τὰ χρόνια στοὺς αἰῶνες. Καὶ τὸ ὑλικὸ τῆς ροῆς κατεδαφισμένες ζωὲς μοναδικὲς καὶ ἀνεπανάληπτες. Κατρακύλησαν σκαλὶ - σκαλὶ τὴν ὕπαρξη, στιγμὴ - στιγμή, μέσα στὸ ζόφο τῆς ἐνοχῆς γιὰ τὴ φύση τους, τῆς ντροπῆς γιὰ τὸ ἴδιο τους τὸ κορμί. Αἰῶνες ἀσφυξίας στὴν πιὸ θανατερὴ ἀπὸ τὶς στερήσεις, στὴν ἀπαγόρευση τοῦ ζωτικοῦ, στὸ λιμὸ τοῦ ἔρωτα. Ὥσπου ἡ γεύση τοῦ θανάτου σωρεύτηκε σὲ ἀπόχρεμμα ἀνταρσίας. Μισητὸ ἀπολακτίστηκε τὸ εἴδωλο τῆς ἐγκράτειας, τῆς σεμνοτυφίας, γιὰ νὰ λατρευτεῖ ἀναπαλαιωμένο τὸ εἴδωλο τῆς ἡδονῆς.

------------------------------------------------------------------------------------

Κι ὁ πολιτισμὸς ἀνάπηρος στὴν ἁφή, δίχως αἰσθητήρια σχέσης, παγώνει τὴν ὀμορφιὰ σὲ ἀντικείμενο ἐμπορεύσιμης θέας. Ἔντυπη γυμνότητα παντοῦ, νεκρὰ θεάματα δυσδιάκριτου ἔρωτα, μὲ κρημνὸ κενοῦ ἀνάμεσα στὴ θέα καὶ στὸν θεατὴ κι ἀπροσπέλαστη τὴν ἀμεσότητα. Τόσοι αἰῶνες ἀπωθημένης δίψας καὶ πόθου, συλλογικὸ ὑποσυνείδητο ὀργωμένο ἀπὸ τὴ στέρηση, τὴν ἐρωτικὴ ἀπώθηση, ἐκβάλλει σὲ πολιτισμὸ τεχνητῶν ἐξάρσεων τῆς ἀνέλπιδης ἐπιθυμίας, σὲ αὐτοερωτισμὸ τῆς φαντασίωσης.

------------------------------------------------------------------------------------

Βλέμμα καὶ χαμόγελο γυμνῆς ὀμορφιᾶς, κορμὶ ἀναδυόμενο στὴ μέλαινα λαμπράδα τοῦ καλοκαιριοῦ, ἄρωμα καὶ χυμὸς τοῦ ροδάκινου, σμαραγδένια διαφάνεια θαλάσσιου ὁρμίσκου. Μόνη ἡ ἁπτὴ χάρις ἀπαντάει στὰ ἔσχατα ἐρωτήματα. Χάρις - χάρισμα τῆς κλήσης στὸ κάλλος τῆς σχέσης. Ὅ,τι καλεῖ δὲν κλείνεται στὸ νόημα, ἔχει πρόσωπο καὶ ὄνομα. Ἡ κλήση διαβαίνει τὴν ἐπιθυμία, γιὰ νὰ ἐκβάλει στὸν ἀτέρμονα κόλπο τῆς μόνης θετικῆς τρυφερότητας.

Χρήστος Γιανναράς από το "Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων"

 

Έχω θάλασσες..
Πέρα απ’ τις αναμνήσεις, τις αναμονές και τις προσδοκίες..
Θάλασσες μεγάλες κι όχι μικρές σαν τις προσδοκίες.
Προσδοκίες μικρές με αφήνεις μόνο να έχω.
Και τίποτα άλλο δεν έχω. Μόνο βλέμματα κρυφά.
Κι αγγίγματα. Κι αυτά κρυφά.
Κι όνειρα. Κι αυτά κρυφά.
Μα δε σου κρύβομαι.. Κι ας το νομίζεις εσύ..
Στο μυαλό μου, έχω βυθίσει το κορμί μου σε ένα νησί.
Έχω κρύψει στα Κύθηρα για σένα ένα φιλί
Αν φτάσεις πριν από εμένα εκεί..
Αν φτάσεις χωρίς εμένα εκεί..
Στο μυαλό μου, είμαι πάντα μαζί σου.. στο δικό σου εκεί.
Θυμάσαι πως μ’ αρέσει να σε φιλώ ως το πρωί;
Ήθελα.. Θέλω.. Θα ήθελα.. να φτάνεις παντού μόνο με εμένα.
Μα δεν τολμώ να το πω.
Κι η ζωή; Κι η ζωή σαν το έρωτα..
Άπληστη και μοναδική..
Για όσα δεν έχεις το θάρρος σε τιμωρεί…

 

Ήμασταν όμοιοι…
Εγώ μάζευα βότσαλα για να θυμάμαι τα καλοκαίρια
Κι εσύ έφτιαχνες επαναστατικά πανό απ’ τα σεντόνια μας…
Ουτοπιστές…
Εγώ έλεγα: «Θα ‘χω τα βότσαλα σπίτι και δε θα ξαναγίνει ποτέ χειμώνας»
Κι εσύ έλεγες: « Θα φτιάξω τον κόσμο να 'χει χώρο για τα όνειρα»
Κι ύστερα αγαπιόμασταν
Ανάμεσα στα βότσαλα και τα μουτζουρωμένα σεντόνια..
Εραστές…
Σου λεγα: «Μέσα στη θάλασσα υπάρχει μια υπόγεια, ανεξερεύνητη πόλη»…
Μου λεγες: «Σαν έχει ο νους πανιά και ξάρτια τα ταξίδια δε σταματούν σε καμιά πόλη της ξηράς ή της θάλασσας»…
Ταξιδευτές…
Μετρούσαμε την απόσταση απ’ τη Σρι Λάνκα στο Μπουένος Άιρες
κι όλο φοβόμουν κρυφά μη σε ρουφήξει το άπειρο του κόσμου και σε χάσω…
Στις σπηλιές χάραζα τ’ αρχικά μας να με βρίσκεις όταν θα ‘ρχεσαι
να μου θυμίσεις το γαλάζιο των ονείρων…

Γεωργία Ανδρουλιδάκη

 

ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Έρωτα
Γίνεσαι αέρας.
Σε βλέπω…
στροβιλίζεις γύρω μου επιδεικτικά
φλύαρα χρώματα.

Γίνεσαι νερό.
Σ’ ακούω…
παγωμένη δίνη που μου νεκρώνει τα μάτια.

Γίνεσαι βράχος.
Σε νιώθω…
πέφτεις από ψηλά με φόρα πάνω μου, μα δεν ξέρω αν θέλω να μείνω ακίνητη ή να τρέξω…

Μένω. Δε σε μυρίζω…
συγκέντρωση στα ρουθούνια…
Εισπνέω την ησυχία και θυμάμαι.

Σε θυμάμαι να χλευάζεις τη μνήμη. Την άφησες πίσω σου, δήθεν ακίνδυνη… μισοναρκωμένη… να λιάζεται σε τρυφερά νούφαρα.
Την επικαλούμαι. Τα κύματά της με ρουφάνε κι αφήνουν αφρούς διάφανης παγωμένης σκόνης να γλείφουν τη φιγούρα μου.

Κρύβομαι.

Έρωτα
Δε λυπάμαι που δε σε γνωρίζω. Άλλωστε, πάντα ήθελα να σε συναντήσω χειμώνα.
Να με οδηγήσεις σ’ ένα σκοτεινό υγρό δάσος.
Εκεί, με τα χέρια αδειανά από τύψεις, θα τελειώσω μαζί σου,
αφού επωμιστώ το φορτίο που μου αναλογεί.
Εκεί θα είμαστε ελεύθεροι.
Ποιος είπε πως μεγαλώνουμε με απαλά αγγίγματα στην ψυχή; Ποιος άξεστος το ξεστόμισε;
Μόνο η βουλιμία και η άρνηση μάς εξουσιάζουν.
Ηδονή και πλάνη.

Κοίτα…
σμίγουν σε σώμα αθόρυβο που ορθώνεται ανάμεσά μας πότε φορώντας προσωπείο εφηβικής αθωότητας και πότε μάσκα δυνάστη.
Άκου…
τώρα χωρίζονται μέσα σε υστερικούς ήχους και μάς συνθλίβουν.
Νιώσε…
νιώσε τις γλώσσες τους που κρέμονται κατευθείαν απ’ την κόλαση…παγωμένες…σχεδόν ακίνδυνες.

Έρωτα

Κάνε πέρα!
Μη με ορίσεις ακόμη.
Μάζεψε τα στοιχειά σου.
Μην τ’ αφήσεις να δυναμώσουν μέσα μου, δεν αξίζω τέτοια γλύκα… τέτοια ευθύνη.
Περίμενε το χειμώνα.
Περίμενε ώσπου το δάσος να ρουφήξει και την τελευταία ακτίνα.
Έτσι χορτάτο και σκοτεινό θ’ απλώσει τα χέρια του πάνω μας.
Τότε μόνο αγάπη μου, να σταθείς μπροστά μου.

 

Το να ερωτεύεσαι εγκεφαλικά είναι το χειρότερο και το καλύτερο πράγμα που μπορείς να σου κάνεις.

 

 

δεν μ' ερεθίζουν τα όμορφα στήθη,
μ' ερεθίζουν τα στήθη της.