Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Η αγαπη για καποιον προυποθετει να θυσιασουμε τον ευατο μας για εκεινον-η και επειδη η θυσια ειναι πολυ μεγαλο πραγμα ας προσπαθησουμε κατι πιο ευκολο: Σεβασμο και ειλικρινεια..

 

Να μιλήσω κι εγώ...ξανά...Ομολογώ ότι αυτό είναι ένα από κείνα τα ελάχιστα νήματα εδώ μέσα, που το "έχτισα" ( δηλαδή στ' οποίο "προσφεύγω" συχνά ).
Το έχω γεμίσει με κείμενα άλλων, κάποιες μουσικές, "κείμενα" δικά μου. Κάποια τόσο παλιά όσο και οι ρυτίδες που στο πουγκί μου τρύπωναν.
Και αισθήσεις, στιγμές, βουβές ομολογώ, στο πόδι σαν κι εμένα. Έρωτας και αγάπη, μπορεί και η ψευδαίσθηση τους κάποιες φορές, - σίγουρα η ψευδαίσθηση τους κάποιες φορές -.

Να 'μαστε λοιπόν, όχι ένα γλυκό βραδάκι ( όπως έγραφε η νηματοθέτρια στο εισαγωγικό της post ), αλλά ένα ίσως άχαρο μεσημέρι που ο ήλιος σπάει τα τσιμέντα.
Να σας πω την αλήθεια μου, ξεκίνησα να γράφω και δεν ξέρω, από που να ξεκινήσω, που να τελειώσω, τι να πιάσω και τι ν' αφήσω.
Γράφω τι και όχι ποιαν, γιατί τ' άτομα ήταν απλά μέρος της προσωπικής μου μυθολογίας. Ήταν μέρος του σεναρίου και των σκηνικών.
Άρρηκτα συνδεδεμένα με τα τοπία, τους καφέδες, τα τσιγάρα και τις κλιματικές αλλαγές, τα πνιχτά χαμόγελα και τα ελάχιστα εκκωφαντικά δάκρυα.
Αυτά τα τελευταία σπάνια τα είχε δει κάποια, αγαπούσα - και συνεχίζω ν' αγαπώ -, να τα κρύβω, πολύτιμα...για το δέρμα μου μονάχα .
Να σας και η αγάπη, κάπου έπρεπε να την βάλω και δαύτη, σαν τον φτωχό συγγενή ή τον απρόσκλητο επισκέπτη, που βρίσκεται άξαφνα στο τραπεζάκι σου.
Και ζητάει άλλο ένα πιάτο δίπλα στο μίζερο δικό σου...και πεινάει...ασταμάτητα...και ποτέ δεν χορταίνει...Μέχρι να τον ταΐσεις, αίμα, σάρκα, ψυχή κι εφιάλτες.

Ονόματα, πολλά...κάποια χαραγμένα στην περιφέρεια απ' τις κόρες, άλλα καρφωμένα στις ίριδες να τρεμοπαίζουν...στο κέντρο...εκείνα τα λιγότερα απ' ελάχιστα.
Και λόγια, ανάσες, σφυγμοί και κορδόνια. Γιατί τα παπούτσια που σε συνοδεύουν στο φευγιό, πρέπει να είναι καλά δεμένα, να σφίγγουν τους αστραγάλους.
Για να μην σου επιτρέπουν να σταματήσεις, για να ρίξεις εκείνο το τελευταίο βλέμμα. Δωμάτια, παγκάκια, σταθμοί και βήματα.
Δρόμοι και λιμάνια, να κοιτάς κάβους φθαρμένους και ουρανούς, με μια βαλίτσα στο χέρι, μια εφημερίδα και τον αέρα στα μαλλιά, στο στήθος και στα χείλη.
Να γίνεσαι εσύ η βαλίτσα, που βαραίνει όλο και πιο πολύ, να γίνεσαι η εφημερίδα που να διαβάζεις τις περιπέτειες σου - συχνά πυκνά στα μικρά γράμματα, ίσως και στις νεκρολογίες -.
Αέρας να γίνεσαι που να βασανίζει τα πνευμόνια, τα χείλη να γίνονται στυφά.

...Να γίνεσαι...ένα...ένα συν ένα...ταυτοχρόνως μηδέν και κύκλος...

Θα σας μίλαγα επιτέλους για έρωτα κι αγάπη...Με λίγα λόγια πιο κατανοητά.
Κατέφυγα ξανά όμως σε κείνα, που θα 'θελα να 'ταν δάχτυλα, για να σας πλέξουν έρωτες κι αγάπες.
Από κείνες που δεν φθείρονται, που δεν γεννιούνται, ούτε πεθαίνουν, απλά υπάρχουν, πλέουν σε θάλασσες αιώνιες...
Ένα όνομα...ή μάλλον ένα αρχικό, εκείνης που μου χάϊδεψε το μέτωπο, καθώς η πένα μου το χαρτί ακρωτηρίαζε - μαζί με 15 χρόνια ζωής, που έπρεπε να θάψω -.

...F...

Περαστική, σημαντική όσο οι περισσότερες, δηλαδή εκείνες της καληνύχτας με το σταγονόμετρο και των οργασμών που είχαν γεύση πλαστικού.
Έρωτας του εαυτού μου σ' εβένινο που σπαρταράει μπουκάλι...Δεν θα διαβάσει ποτέ αυτές τις αράδες, αλλά και να τύχαινε ποτέ,
δεν θα τα καταλάβαινε, αφού την γλώσσα μας δεν την γνωρίζει.
Αφού δεν μπορώ να ευχαριστήσω όλες μια προς μια, θα χρησιμοποιήσω σαν "αντιπρόσωπο" τους εκείνη.
Οι "Τρύπες" κάποτε τραγούδησαν, " Ότι σκοτώνεις, είναι δικό σου για πάντα ".
Αρκετά κομμάτια μου στα περίχωρα τους κάποτε αυτοκτόνησαν και δικός μου έγινα για πάντα.
Περαστικός κι εγώ, σημαντικός όσο και οι περισσότεροι, δηλαδή σαν εκείνα τα ουράνια τόξα που ξεχάστηκαν σε διαφημιστικές αφίσες σε κάποια εθνική οδό.
Που αν ποτέ διασχίσεις το θαμπό χάρτινο γεφύρι τους, ο θησαυρός στην άκρη τους, είναι μονάχα κυρτωμένες αναμνήσεις...

 

«Υπάρχουν τέσσερις διαφορετικοί έρωτες. Ο έρωτας – πάθος, αυτός της Πορτογαλίδας μοναχής Ελοΐζ για τον Αβελάρδο. Ο έρωτας – ενδιαφέρον, που δέσποζε στο Παρίσι το 1760 και που βρίσκουμε στα μυθιστορήματα της εποχής, στον Λοζέν, στον Σαμφόρ… όπου όλα έχουν χρώμα τριανταφυλλί, χωρίς τίποτα δυσάρεστο που θα έθετε σε κίνδυνο τους καλούς τρόπους και τη λεπτότητα. Ο φυσικός έρωτας, που σημαίνει να βρίσκεις μια ωραία δροσερή χωριατοπούλα που καταφεύγει στο δάσος, και τέλος ο έρωτας της ματαιοδοξίας…».
--------------------
Stendhal,«Περί Ερωτος», 1820.

 

Απόσπασμα μιας επιστολής της Frida Kahlo στον Diego Rivera

Me importa una mierda lo que piense el mundo.
Yo nací puta, yo nací pintora, yo nací jodida.
Pero fui feliz en mi camino.
Tú no entiendes lo que soy.
Yo soy amor, soy placer, soy esencia,
soy una idiota, soy una alcohólica, soy tenaz.
Yo soy, simplemente soy… Eres una mierda.

Δεν μου καίγεται καρφάκι για ότι σκέφτεται ο κόσμος.
Εγώ γεννήθηκα πουτάνα, εγώ γεννήθηκα ζωγράφος, εγώ γεννήθηκα γαμημένη.
Αλλά ήμουν ευτυχισμένη στο δρόμο μου.
Εσύ δεν καταλαβαίνεις εκείνο που 'μαι.
Εγώ είμαι αγάπη, είμαι ηδονή, είμαι ουσία,
είμαι μια ηλίθια, είμαι μια αλκοολική, είμαι επίμονη.
Εγώ είμαι, απλά είμαι... Eίσαι ένα σκατό.

 

έρωτας είναι να τον περιμένεις γυμνή όλη μέρα
και ας είσαι ντυμένη
[πίνακας του Ingres)

 

 

Aυτο επιστημονικα λεγεται και.... καβλα!  

 

Κι οι άνθρωποι που μας αγαπούν μας γδέρνουνε, σαν τον Καίσαρα*. Πρέπει ν’ αφήνουμε στον άλλο την ελευθερία να μας δείχνει την αγάπη του όπως θέλει, όπως ξέρει, όπως μπορεί, αρκεί να μη μας καταστρέφει. Κι ο έρωτας τι είναι; Νυχιές αγάπης είναι, σημάδια, ίχνη που αφήνει ο άλλος μέσα σου. Εγώ αυτό που φοβάμαι πάνω απ όλα είναι η ησυχία, η σιωπή. Θέλω ανεξίτηλα σημάδια, ζωή.

Μαργαρίτα Καραπάνου

 

Kαλα τα λεει η Μαργαριτα αλλα ποιος την ακουει;