Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

 
Ποσο αληθεια...

 

Όταν νιώθεις πολλά,
λες λίγα..

 

 

Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .

Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο ,
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού ,
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου ,
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .

Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου ,
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου ,
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .

Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως ,
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά ,
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.
---------------------
Pablo Neruda

 

Δεν είμαι επαναστάτρια,
δεν υπήρξα ποτέ.
Ούτε αναρχική, ούτε πολεμίστρια.
Μια φτωχή ονειροπόλα ήμουν πάντα,
που ζητούσε ευτυχία.
Ταξίδεψα ατέλειωτα τις δυσκολίες
και έκανα παντιέρα μου την επιμονή.
Το λογικό δεν το λογάριασα
για μένα μόνο οι λέξεις τις καρδιάς είχανε πάντα αξία.
Αδιάλλακτη.
Μόνο συναίσθημα ρουφούσα απ' την ζωή.
Κανόνες για το "πρέπον" δεν υπάκουσα
ήταν αντίθετοι με την γαλήνη της ψυχής.
Και συνεχίζω μόνη, αγέρωχα
γιατί δεκτοί οι σαν εμένα δεν θα γίνουνε ποτέ.
Και πουθενά δεν τα κατάφερα ν' ανήκω.
Καμιά ομάδα, κύκλος, κλίκα, συντροφιά
δεν θα 'θελε ποτέ μια σαν εμένα να περιλαμβάνει.
Ειλικρινής και με τεράστια αγκαλιά.
Διπρόσωπη δεν ήμουνα ποτέ μου
κι αυτό απ' όλα ήταν το χειρότερο κακό.
Έπρεπε ψέμματα να λέω και υποκλίσεις ατέλειωτες
να κάνω στον εκάστοτε αρχηγό.
Καλύτερα μόνη.
Αυτό έχω μόνο να σου πω!

Ρένα Γέρου

 

Α γ α π η μ έ ν η

Ι
Βρεθήκαμε μονάχοι στο μπαλκόνι∙
μας έσπρωξε κει πάνου αυτή η φροντίδα
που τα πουλιά στα δέντρα ζευγαρώνει.
Ολόφωτη στα σκοτεινά την είδα.
Η νύχτα με τη νύχτα των ματιών της
παράβγαινε —μα, μάταια— στη μαυρίλα∙
κάθε άστρο μπρος στ΄ αστέρια των ματιών της
τρεμόσβηνε σαν άλαδη καντήλα.
Τα μάτια της τα μάργαρα… Η ματιά της
εβύθιζε, πλατιά και γοργοφτέρα,
στα τρίπαχα σκοτάδια τη φωτιά της
κι επέταγε όλο πέρα κι όλο πέρα,
Σε κόσμους ονειρόβγαλτους, σε μάκρη
ανείδωτα. Στο δροσομάγουλό της
εκύλησε διαμάντινο ένα δάκρυ
και πρόδωσε το μαύρο στοχασμό της.
Εδάκρυσα. Τρεμάμενη η φωνή μου
ακούστηκε δειλή, κομματιασμένη
(την άκουσε, την άκουσε η καλή μου :
«Ω, πάψε πια, μην κλαις, αγαπημένη».

ΙΙ
Σε πέπλο συνεφένιο τυλιγμένο
εφάνηκε —κι ακλούθησε με χάρη
το δρόμο του τον ωριοχαραγμένο
μ’ αστέρια κι απ’ αστέρια —το φεγγάρι.
Οι αχτίδες του που παίζουν στο σκοτάδι
σιμά της σαν περνούνε, απαλαφήνουν
στη σάρκα της ζεστό ένα φωτοχάδι
και στα μαλλιά χρυσόσκονη της χύνουν.
Τα σκότια πια βαριά δεν την τυλίγουν
και κρούσταλο το δάκρυ της δε βρέχει
το μάγουλο∙ οι ματιές μας γλυκοσμίγουν
κι η σκέψη μας μακριά τώρα δεν τρέχει.
Μια δύναμη γιγάντινη τραβάει
και φέρνει το ένα στ’ άλλο τα κορμιά μας,
τα χείλια μας μια δύναμη κολλάει,
μια δύναμη πληθαίνει τα φιλιά μας.
Ξημέρωνε. Τρεμάμενη η φωνή μου
ακούστηκε μες στα φιλιά πνιγμένη
(την άκουσε, την άκουσε η καλή μου 
«Ω, φίλα, φίλα, φίλα, αγαπημένη».

Κώστας Καρυωτάκης
Ελεγεία και Σάτιρες, 1927