Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω

Να σε `βρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
και να’ ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μην έχει

Να `ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
και να φοβάσαι αμοναχή μη φύγω και με χάσεις

Να βρέχει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
και ξεπαπούτσωτη να `ρθεις στην εδική μου αγκάλη

Να ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γροικώ τη μέση σου να πιάσω

Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
να σεβαστώ και να γροικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου

Να λέω Παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει
και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
ποιος βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει...

Ώπα Ρεθεμιανέ μου κατηφέ ποιος σε βαγιοκλαδίζει
να παίρνει από τα μάτια μου δάκρυα να σε ποτίζει

Ώπα ως σ’ αγαπώ δε σ αγαπά η μάνα που σε γέννα
γιατί χει κι άλλο ν αγαπά μα εγώ έχω μόνο εσένα

Ώπα κουράστηκα να σ’ αγαπώ μελαχρινέ μου κρίνε
πάρ’ ολο που η αγάπη σου κουραστική δεν είναι

Εγώ μουνε κυρά μου εγώ μουν που σε πότιζα βιολάκι μυρωδάτο’
κι εδά μου λες ηντά γειρες στον ασκιανό `πο κάτω


Ώπα έτσα παρέα όμορφη κι όποιος μονομεριάσει
βαρέλια να χει το κρασί όλο θα το ξοδιάσει
βαρέλια να χει τη ρακή όλη θα την ξοδιάσει

Δε θα μεθύσω με ρακή αν δεν την πίνω κούπες
μα μέκανε ολομέθυστο το σ’ αγαπώ που μου πες...

 

"Kοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα."

Gabriel Garcia Marquez " Οι θλιμένες πουτάνες της ζωής μου"

 

Επειδή ξέρω ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο...τα "κείμενα" μου σου αρέσουν...

Ι. Εντόσθια ( Stellina III )

Ενώνομαι χωρίς δισταγμό με την τέταρτη
γραμμή της μουσικής ανάγνωσης σου, στα χέρια
σου αφήνομαι ξεκούρδιστη κιθάρα.
Αποδρά μια νότα απ' την αριστερή σου
κόρη και μπήγεται βαθιά στη σάρκα.
Το λοιπόν, θα σου διδάξω πως ν' αρπίζεις
τους σπονδύλους μου, στον κορμό μου σπάζοντας
κρυστάλλινα τα νύχια - ορθάνοιχτο στομάχι
σου προσφέρω - . Στραγγίζω το συκώτι απ' το
αίμα, στους χαυλιόδοντες σου ανάμεσα
αργά για ν' εισχωρήσω. Κάθε μικρό κομμάτι
μου τώρα ηχεί στον οισοφάγο σου - έως ότου
να διαλυθεί από τα γαστρικά υγρά σου - , ελεύθερος
φυλακισμένος των λατρεμένων σου
εντοσθίων, πανευτυχής να γρατζουνιέμαι...

( T_S )

--------------------------------------------------------------------

ΙΙ. Σε βελουδένιους τάφους ( Stellina IV )

Ξερίζωσα τα μπράτσα απ' τους ώμους μου και τ' απόθεσα
σιμά σε βελουδένιους τάφους. Μετά τις κόγχες μου
ψαλίδισα με φιλντισένιες όψεις, - έπνιξα λοβούς
σε νανουρίσματα - , στα μάρμαρα βιτριόλι
έριξα, να ξεραθεί η καρδιά μου.
Στο τέλος κουτσούρεψα τα πόδια μου, να μην
σου ξεμακραίνω - αυτές τις άθλιες ψηφίδες μου, τώρα
θρηνούν οι σκύλοι -. Πλέον κοιμήθηκα βαριά, σ' αγάπη από
σιτάρι και στο κορμί σου πάνω ονειρεύομαι
δρεπάνια, καθώς με περιποιούνται...

( Τ_S )

 

Sometimes just to see you smile
Would make it all worthwhile
Sometimes just to be with you
Would be all I need
Then I'd have everything
I could ever need
Just to be with you is all I ever need
Just to see you smile
Would make it all worthwhile

 

"Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται... "

Ωρα, γραφείου. Διάθεση, φυγής. Δρόμος, ποίηση.
Διαβάζοντας τούτο το ποίημα του Καβάφη σε σχημάτισα, ανάμνηση και αίσθηση.

Σε ονόμασα ηλιόγελη, κι αφέθηκα
ξέροντας πως θα' ναι για μιά στιγμή.
Επειτα απόστρεψα το βλέμμα.
Μα τα χνάρια του ήλιου είναι ανεξίτηλα...

 

Ρομαντικό

Δεν θα ΄χα λόγια αξέχαστα, προσάναμμα να ρίξω στο
τζάκι των χειλιών σου. Η σκέψη καταναλώνεται
ανέκφραστη στα κεραμίδια και πληγωμένη
χάνεται η κρίση, σε στρώμα πάγου μέσα.
Η ώρα για την νυχτοπεταλούδα ήρθε, στην λάμπα
να υποκύψει. Μα εσύ, ασθμαίνουσα μου
αγάπη, κάποιο λιβάδι διάλεξες, για να τιμήσεις την χλοερή
μας σήψη - τη λήθη μας οριζοντίως ν'ανθίσει στη γαλήνη.
Ξεκάθαρη κατάρα που βογκά το πορφυρό
μαντήλι, - ούτ' ένας κόκκος άμμου να μας φιλοξενεί
στ' ανυπόμονα του σπλάχνα - .
Στο νεκροταφείο σφιχταγκαλιασμένοι, αυγές
να στρώνονται επάνω μας σαν μπρούτζος.
Απ' τις κατάμαυρες θηλές σου να τρέφονται
κοράκια, τ' άχραντο φύλο σου να διεκδικούμε
λυσσασμένα, εγώ και τα σκουλήκια...

( Ten_Sil )

 

ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ - ΑΓΑΠΗ

Ν’ αγαπάς
σημαίνει να σπαρταράς
στα σεντόνια
ξεσκισμένα απ’ την αϋπνία…
Γιατί αγάπη
δεν ειν’ ένας τρυφερός παράδεισος
μα η βίαιη επίθεση
της λαίλαπας
νερού
και φωτιάς.

 

Όσο και αν θέλω να μιλήσω για έρωτα δεν μπορώ. Μπορώ μόνο για μοναξιά δια στόματος Ρίλκε. Μελοποιημένο ποίημα του Ρίλκε.

 

πολυ ωραιο! ευθυμησαμε παλι...

 

Έζησα σε σπίτια ποιητών

'Έπειτα απομακρύνθηκα από τη γη
έζησα σε σπίτια ποιητών
είχα τα κλειδιά απ' όλες αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες
που κάποτε έκλαιγαν επάνω στο γραφείο μου.
Θα μπορούσα να σου πω τα ονόματά τους
θα μπορούσα να σου διηγηθώ τις ιστορίες τους
αλλά εσύ δεν ζήλεψες τα σώματά τους
μα τα ονόματά τους.
Με αυτά τα ονόματα αυτοί άνοιξαν
το γυναικείο μου χρηματοκιβώτιο
και με λήστεψαν, είναι αλήθεια,
απλώνοντας επάνω μου άπληστα χέρια:
όταν παρουσιάστηκα σε σένα
ήμουν τόσο αθώα, τόσο ανυπεράσπιστη
κι εσύ δεν αντιλήφθηκες καν
πως κανείς δεν με είχε διακορεύσει.
Το μυστήριο της γυναίκας είναι αυτό,
να περνάει πάνω από τα πεδία των μαχών
να βλέπει τον εαυτό της περικυκλωμένο από τόσους νεκρούς
που όμως αυτή δεν σκότωσε.
Είναι όλοι τους νεκροί
επειδή ήθελαν ν' αγγίξουν την ευτυχία
κι αυτό είναι ένα έγκλημα,
είναι σαν να θέλεις ν' ακουμπήσεις με το δάχτυλο την καρδιά του Θεού.
Όμως τώρα φεύγεις,
φεύγεις γιατί μ' αγαπάς
και δεν θα ήθελα ποτέ να δω το κουφάρι σου πάνω σ' ένα κρεβάτι
να με κατηγορεί για χρόνια.

( Alda Merini )

 

Απίστευτο !