Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Κι όαο φιλιόμασταν, με τα φιλιά μας να μακραίνουν ολοένα πιο πολύ, στην τεράστια σπηλιά που σχημάτιζαν τα στόματά μας, μαζευόταν κάτι σαν μέλι, γλυκό
και χλιαρό, που καμιά φορά έτρεχε από την άκρη των χειλιών μας στο πιγούνι μας, ενώ μπροστά στα μάτια μας άρχιζε να εμφανίζεται μια χώρα όμορφη σαν
παράδεισος, ονειρεμένη, που μόνο στην αισιόδοξη φαντασία ενός παιδιού μπορεί να υπάρχει, κι εμείς, με το καλειδοσκόπιο του νου μας, κοιτάζαμε τη χρωματιστή
αυτή χώρα, σαν να κοιτάζαμε τον παράδεισο.
Καμμιά φορά, ο ένας από τους δυο μας, σαν πεινασμένο πουλί που κρατάει στο ράμφος του με προσοχή ένα σύκο, έπαιρνε βυζαίνοντας τρυφερά, στο στόμα του το
πάνω ή το κάτω χείλος του άλλου κι έσφιγγε με τα δόντια του το κομμάτι από τα χείλια που είχε φυλακίσει, σαν να έλεγε στον άλλο " Τώρα είσαι στο έλεος μου! " ,
ενώ ο άλλος, αφού απολάμβανε υπομονετικά τις περιπέτειες του χειλιού του και για πρώτη φορά στη ζωή του αισθανόταν πόσο ανατριχιαστικά γευστικό είναι να
αφήνεσαι στο έλεος του εραστή σου, να εγκαταλείπεις με γενναιότητα στο έλεος του, όχι μόνο τα χείλια σου αλλά και το κορμί σου, αφού καταλάβαινε ότι η περιοχή
ανάμεσα στη στοργή και την υποταγή είναι το πιο σκοτεινό , το πιο βαθύ μέρος του έρωτα...

Το Μουσείο Της Αθωότητας , Ορχάν Παμούκ

 

- Γιατί διάλεξες ιππόκαμπο;
- Γιατί με εκφράζει
- Πως σε εκφράζει;
- Είναι ένα πολύ παράξενο ζώακι. ΄
Έχει απίστευτες αντοχές. Και το κουφό ποιο είναι; Αλλάζει χρώμα ανάλογα με τα συναισθήματα του. ....
Ένας ιππόκαμπος όταν ερωτεύεται παίρνει το χρώμα που έχει το ταίρι του.
Θέλει να του δείξει, με αυτό τον τρόπο, την επιθυμία του να γίνει ένα μ' αυτό.

Αλκυόνη Παπαδάκη
Στο ακρογιάλι της ουτοπίας

 

Αν ήσουν δίπλα μου αυτή τη στιγμή.
Αν, λέω, αν.
Αν.
Δίπλα μου αν ήσουν.
Εδώ ακριβώς αν ήσουν.
Γιατί είσαι, είσαι, αλλά δεν είσαι δίπλα μου.
Αν.
Αν αυτή τη στιγμή.
Ακριβώς δίπλα μου.
Εντελώς.
Αν ήσουν.
Αν.
Τώρα όμως.
Όχι την άλλη στιγμή.
Όχι μετά. Όχι αύριο.
Αυτή τη στιγμή που μιλάω.
Δίπλα μου εντελώς.
Εδώ ακριβώς.
Δίπλα μου.
Καθόλου πιο κει. Ακριβώς εδώ.
Αν ήσουν.
Αν, λέω. Αν….

Μονολογεί.
Μονολογεί ασταμάτητα, αλλά δεν ολοκληρώνει ποτέ την εικόνα.
Δεν λέει ποτέ τι θα γινόταν.
Αν..

Πάνος Σταθόγιαννης

 

Σε περιμένω παντού – Τάσος Λειβαδίτης

Απόσπασμα:

Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν
τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων.

Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.

Α! ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα
Γιατί σ’ αγαπώ.

 

 

Αν πραγματικά, με την καρδιά μας, ποθούμε αυτό που ποθούμε, δεν μας πειράζει να ματώσουμε και λίγο. . . ή πολύ.

 

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε,
δείχνετε πληγές,
αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας
σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες,
με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.

Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί,
προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.

Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους,
στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα,
πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω

Μανόλης Αναγνωστάκης

 

«Αγάπη»
Κώστα Καρυωτάκη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

 

- Κι όμως είναι πολλές φορές αγαπητό μου ηλιοτρόπιο που η αγάπη δεν αρκεί
- Τι εννοείς? Πως γίνεται η αγάπη να μην είναι αρκετή?
- Η αγάπη για να μένει ζωντανή θέλει φίλους
- Φίλους η αγάπη?
- Ναι καλό μου φίλους. Οι καλύτεροι φίλοι της αγάπης είναι η επικοινωνία και η επαφή
- Νομίζω ότι καταλαβαίνω τι λες αλλά πάντα για να υπάρχει η αγάπη δεν υπάρχει επικοινωνία και επαφή?
Το σαλιγκάρι γέλασε τρυφερά απέναντι στην αθωότητα του ηλιοτρόπιου
- Δες καλό μου εσύ με τον ήλιο. Δεν ζεις χωρίς αυτόν, πάντα γέρνεις προς τις ακτίνες του. Με αυτές ζεις.
Με αυτές επικοινωνείς, αυτές σε χαιδεύουν σε όλο σου το σώμα όταν ο αγέρας σε κουνά τρυφερά.
-Ναι, ναι δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τον ήλιο, χωρίς το χάδι του, είπε το ηλιοτρόπιο και κούνησε τα ολοκίτρινα πέταλα του.
- Επίσης η αγάπη πρέπει να είναι αληθινή
- Πάλι δεν σε καταλαβαίνω, είπε το ηλιοτρόπιο και κατσούφιασε.
- Μπορώ να σου πω ότι σε αγαπώ και να σου μιλώ και να σου λέω όμορφα λόγια και να μην κάνω τίποτα άλλο. Σου αρκεί?
- Όχι?
- Αχ, μικρό μου πρέπει κάποια στιγμή να μεγαλώσεις. Σ' αρέσει που σου μιλώ? σ' αρέσει που σ' αγαπώ? σ' αρέσει που σε χαιδεύω? που νιώθεις το χάδι μου καθώς κυλά το σώμα μου σε όλα τα απόκρυφα σημεία σου ακόμη κι αυτά που δεν βλέπει ο ήλιος?
- Ναι πολύ, είπε το ηλιοτρόπιο και κοκκίνισε.
- Μόνο πρόσεχε γιατί έτσι όπως αφήνεσαι στα χάδια μου και με έχεις συνηθίσει θα μπορούσα να σου τρώω τα φύλλα σου με έναν όμορφο τρόπο κι εσύ από την ευχαρίστηση να μην το καταλάβεις...
- Θα μπορούσες να μου κάνεις κάτι τέτοιο? αναφώνησε το ηλιοτρόπιο σαστισμένο... μα... μα αφού με αγαπάς!!!
- Γι αυτό σου λέω μικρό μου απλά πρόσεχε δεν είναι όλοι αυτό που δείχνουν, και δεν είναι όλοι αυτό που λένε και στο όνομα της αγάπης γίνονται πολλά.
- Σε παρακαλώ με φοβίζεις ....
- Μη φοβάσαι εμένα αλλά αυτούς που θα έρθουν και θα μοιάζουν σαν εμένα, είπε το σαλιγκάρι και έκοψε ένα μικρό κομματάκι από ένα φύλλο του ηλιοτρόπιου και γλίστρησε προς το έδαφος
και να θυμάσαι φώναξε... ο μόνος που σε αγαπά πραγματικά είναι μόνο ο Ήλιος... κι απομακρύνθηκε

 

Πόσα αινίγματα κιόλας θα δεθούν.
Άσε του κόσμου του μεγάλου τη βοή.
Κρυφά εδώ
να φωλιάσουμε μας φτάνει.
Είναι η συνήθεια παλαιή.
Μες τον τρανό,
κόσμους μικρούς κανείς να κάνει.

Μεφιστοφελής
Φάουστ, Γκαίτε